Dear good luck, ~

Luid geeuwend loop ik over het door straatlantaarns verlichte pad heen, voet voor voet. Pas voor pas, dit allemaal omdat mijn ogen het donker niet echt verwelkomen en dat mijn lichaam daardoor vatbaar is voor van allerlei... ongelukken. Was het niet voor het feit geweest dat ik perséé nog een boek moest hebben dan was ik helemaal de deur niet uit gegaan. Lichtjes rillend trek ik mijn vest iets steviger om mijn lichaam heen. De dagen zijn warm maar de avonden en nachten zijn alles behalve verwelkomend. Althans niet voor iemand die het snel koud heeft. En dan te bedenken dat ik nog de hele winter door moet! De winter is voor mij de tijd om binnen te zitten en weg te kwijnen tot dat het zonnetje weer besluit zijn gezicht te vertonen. Wat dus maanden kan duren.. Een rillerig zuchtje glijd over mijn smalle lippen, mijn gezicht betrekkend wanneer ik terug denk aan de koude winter van vorig jaar. Maar goed, het is nog geen winter.. Beter genieten van de tijd die ik nog heb, besluit ik met een overtuigende glimlach.

Na enkele mensen tegengekomen te zijn word het om me heen eng rustig. Waar er net nog een aantal mensen voor of naast me liepen, loopt er nu niets meer of minder als mijn eigen schaduw. Met die gedachten in mijn achterhoofd verhoog ik mijn loop tempo iets, terug denkend aan het voorval van een paar maanden geleden. De beschamende keer dat Master Norwood me had moeten redden van een stel wolven. Ugh, ik schaam me nog steeds elke keer dat ik hem tegenkom.. Wat váák is aangezien hij m'n mentor figuur is. Het is hem vast ook niet ontgaan dat ik hem de afgelopen tijd expres heb vermeden.., wat de situatie alleen maar erger maakt natuurlijk. Een geïrriteerd grommetje verlaat mijn lippen, mijn ogen vernauwend op het zwak verlichte pad voor me. Hij ziet me nu vast als een zwak, onschuldig, zielig, aanstellerig figuur.. En ik ben ook wel.. onschuldig en zwak soms maar zielig en aanstellerig absoluut niet! Whatever hij denkt maar wat hij denken wilt, ik heb hem toch niet nodig. Bedenk ik me koppig, gefrustreerd verder stappend.

De glimlach keert pas weer terug op mijn gezicht wanneer ik me onder de dronken mensen bevind. Menig mens en dan met name vrouw zou er voor terug deinzen maar ik ben van mening dat het de meest gezellige mensen zijn die rondlopen. Mijn glimlach verbreed dan ook enkele centimeters wanneer een man op me afstapt en me een drankje aanbied. Zonder twijfel knik ik en kijk ik tevreden toe hoe hij me een drankje haalt. Wanneer hij aankomt zetten met een blauwig haast lichtgevend glas kijk ik hem dubieus aan. Ik breng het glas naar mijn mond, ruik er eerst aan, steek er vervolgens alleen het puntje van mijn tong in en gooi het dan in een teug naar achter. Even lijken de kleuren om me heen feller en levendiger te worden voor het effect weer afneemt. Ik grinnik zachtjes en knik de man toe voor ik hem uitleg dat ik weg moet. Met een teleurgesteld gezicht neemt hij afscheid van me, een kus op de palm van mijn hand. Wat een!! slijmbal.

Met een grijns op mijn lippen gedrukt loop ik door de straten heen, hier en daar een praatje makend of een opmerking plaatsend. Uiteindelijk stop ik voor de winkel waar ik zijn moet. 8:50. Precies op tijd. Met een opgelucht zuchtje loop ik door de houten deur heen, mijn aanwezigheid onbewust aankondigt doordat ik struikel over de deurmat. Typisch. Blijkbaar ben ik niet de enige die nog snel aan het winkelen is, aangezien ik aangestaard word van meerdere kanten. Met roze wangen veeg ik snel de gevallen haren uit mijn gezicht en strompel ik bijtend op mijn onderlip de winkel binnen. Fijn. Lekkere binnenkomst Euca. Ik knik kort naar de niet al te vrolijk kijkende verkoper en besluit dan maar om in een richting door te lopen naar mijn definitieve eindbestemming. Breed grijnzend laat ik mijn vingers over de stoffige boeken glijden tot ik bij het boek kom wat ik wilde hebben. Met sprankelende ogen trek ik het boek uit het rek en streel ik haast liefdevol over de kast heen. Eindelijk kan ik hem kopen! Eindelijk!! Ik word wakker uit mijn semi-dagdroom wanneer de verkoper roept dat hij gaat sluiten. Meteen hol ik naar de kassa, mijn expressie kort chagrijnig wanneer een man nog snel voor me komt staan. Ik houd mijn opmerkingen voor mezelf en staar hem aan van achteren. Lang, brede schouders, smal, kont. Bedenk ik me terwijl mijn ogen 'keurend' over de achterkant van zijn lichaam gaan. Mijn ogen zijn nog bij zijn onderrug wanneer hij plots wegloopt. Dromerig volg ik hem tot hij de deur uitloopt, op dat moment word ik wakker gemaakt door de verkoper, en reken ik snel af. Ik storm zo wat de deur uit, niet oplettend waar ik loop waardoor ik over de trapjes struikel, tegen een hard doch zacht oppervlak. Voor een aantal stille seconden is mijn gezicht er half tegen aangeplakt, terwijl ik alles op een rijtje zet. Wanneer het besef gekomen is spring ik een halve meter achteruit, meteen al half buigend in verontschuldiging. Het is pas wanneer ik blozend recht op ga staan dat ik zie dat ik tegen de man van eerder ben aan geknald. Dit is echt.. mijn geluksdag. Of dit sarcastisch of niet is, is voor mij ook een vraag maar het feit dat hij voor me staat doen mijn hart bonzen. ''Sorry, sorry.. Was niet m'n bedoeling, trapjes.. en snel en..'' begin ik te ratelen voor ik de helft van de zin oversla en vraag: ''Gaat het?'' Mijn blauw-roze ogen in die van hem plaatsend. Zijn onuitstaanbaar knappe gezicht komt me bekend voor maar.. maar waarvan..? Peinzend vernauw ik mijn ogen, mijn lippen kort tuitend. ''Ik ken jou..'' mompel ik muis zacht, mezelf de stilte opleggend wanneer ik merk dat ik het hardop heb gezegd.
Yeaah. nonsense~~ ;D Sorry for le baggerheid.
Thomasso <3

"We move towards the stars,
and all that we touch becomes ours,
let's keep warm till it's day"

Kookboeken. Jep, kookboeken. Vanmiddag had hij zijn eerste loonstrook ontvangen. Na zijn vliegreis afbetalen, een kleine som geld naar zijn zusje en moeder sturen en inkopen doen die hij had moeten doen, was er nog geld over. Dus deed hij wat elke vierentwintigjarige deed: hij kocht er kookboeken van. Yeah right, alsof iemand dat zou geloven. Maar het was echt zo. In plaats van uit te gaan of het geld op te sparen voor een dag dat hij het misschien harder nodig zou hebben, was Thomasso erop uitgegaan om kookboeken te kopen. Want ondanks dat hij de cafetariadames met alle respect behandelde en hun werk waardeerde, was het voor hem als vegetariër niet altijd even prettig om alleen groente te kunnen eten. Dus, had hij besloten, zou hij tweemaal per week zelf gaan koken.
Vandaar de kookboeken. Hij was een aardige kok en kende een aantal recepten uit zijn hoofd, maar de paar uit elkaar vallende kookboeken die hij bezat waren niet bepaald georiënteerd op zijn vegetarische leefstijl. Dus hij had nieuwe nodig. Op dit moment gleden zijn ogen over de planken, op zoek naar een titel die hem aansprak. Je had een aantal standaard kookboeken, dan de boeken van bekende chefkoks en daaronder waren de culturele boekjes te vinden, met gerechten als Raziaanse Vuurkreeft in cranberrysaus. Niet waar Thom naar op zoek was. Voor de vijftiende keer scande hij het kleine rek met boeken en eindelijk vond hij iets. Het was maar een dun boekje, niet zo heel groot, geklemd tussen “Het basisboek koken” en “Zeevruchten voor beginners”.
Zijn pianovingers die geen piano konden bespelen wrikten het kleine geval uit zijn schuilplaats. Thom sloeg het open op een willekeurige pagina en scande het boekje. Een lach brak door zijn neutrale uitdrukking toen hij zag in welke taal het geschreven was: Italiaans. Hoewel het boekje duidelijk oud en stoffig was, was het een boek met vegetarische recepten van het continent waarop de man was opgegroeid. Grijnzend als een kind met een ballon bladerde hij het boek door, starend naar de woorden die hij in zijn hoofd nog steeds sprak. Hij was al bijna vergeten dat hij in een boekenwinkel stond toen de verkoper riep dat hij ging sluiten. In een grove beweging draaide hij zich naar de kassa en schoot hij erop af, daarbij onbewust een rozeharige dame afsnijdend. Vriendelijk lachend naar de eigenaar van de boekenwinkel, die kennelijk de tijd voor lachen niet had, rekende Thomasso af.

Buiten de winkel draaide hij zich even om, het gebouw bekijkend. Hoewel hij een goede routebeschrijving had gekregen had het hem wel een half uur gekost om bij de winkel uit te komen, dus besloot hij de plek in zijn geheugen te printen. Dat zou hem prima lukken- Ware het niet dat er ineens een bende roze haren van een trapje viel en tegen hem op botste. ‘Heeee.’ kwam er onbewust uit, zowel geschrokken als bezorgd. Hij wilde haar vragen of het ging, maar het meisje, dame, degene die tegen hem opgebotst was, whatever, begon zelf al te ratelen.
Haar woorden gingen echter nogal langs Thom heen, die gevangen was door de ogen van zijn gezelschap. Een paars... en een blauw. Hij knipperde om te kijken of hij het goed had, maar het was inderdaad zo. Vaag knikte hij toen ze vroeg of het ging, zijn ogen langzaam over de rest van de vrouw glijdend. Ze was jong, maar niet jong genoeg om een leerlinge te zijn. Ergens bekend. Roze haar en een bleke huid. Al met al was ze zo’n beetje het tegenovergestelde van de mens die Thomasso gewend was, mensen met donkere houtkleuren in hun haren en gebruinde huid, met bruine of groene ogen. Hij vond haar echter mooi. En toen viel het hem in.
‘Eh, ja,’ reageerde hij op haar gemompelde opmerking, de woorden die normaal zo makkelijk kwamen door de verrassing een beetje stroef. ‘Ik ben een soort van je collega.’ Hij lachte ongemakkelijk, ging met een hand door zijn haar en stak hem daarna naar haar uit. ‘Thomasso. Als het goed is ben jij Euch- Nee laat maar, ik spreek het toch verkeerd uit.’ Thom grijnsde onhandig. Dit was een van de stagaires van wie hij het dossier had doorgelezen en de naam had geleerd. Hij was haar echter nog nooit tegengekomen. Ook leuk, om dat op zo’n manier te doen. Was weer eens wat anders.

Derp. Euch is lief <3

Voor een kort moment, wat snel in een lang moment getransformeerd word staar ik naar de plaveien stenen onder mijn hakken schoenen. Nee, het is niet omdat de stenen zo boeiend zijn dat ze een hele analyse verdienen, maar meer omdat het oogcontact ongemakkelijk is. Per slot van rekening is de blos op mijn wangen nog steeds niet verdwenen, en ergens weet ik dat deze er niet alleen staat vanwege het 'ongeluk'. Was het wel een ongeluk..? Had ik deze situatie me niet ergens in mijn onderbewustzijn voorgesteld? Het eerste gedeelte van het 'ongeluk' klopte, het tweede gedeelte niet echt.. Ik had natuurlijk in zijn armen moeten landen, hem met fluttering eyelashes moeten aankijken en vervolgens- Ik betrap me erop dat ik hem ondertussen alweer met blozende wangen aan het staren ben. Het feit dat ik me betrapt voel geeft mijn wangen een nog diepere roze kleur. Geweldig, hoe doorzichtig kun je zijn Eu?

Zijn stem dringt ietsje dof tot mijn oren door, een heeeee. Heee!? Wat bedoelt hij daar nu weer mee heee? Als in heee pas op? Heee, hoe ist het met je? Heee ik ken jou? Ugh. De onduidelijkheid van de woorden doen me peinzend van hem weg kijken. Ergens had ik het gevoel dat dit gesprek zeer ongemakkelijk zou worden, althans van mijn kant. De man voor me lijkt me niet echt iemand die snel ongemakkelijk ergens van word, laat staan van een roze figuur als mij. De enige reden van schrikken die hij heeft is de absurd roze kleur van mijn haar, that's it. Ik wil weer gaan ratelen maar word er in tegen gehouden door een paar ogen die over me heen glijden. Zíjn paar ogen. Dit joch geeft me ook niet de kans om te stoppen met blozen bedenk ik me bitter. Aangezien hij me een 'keuring' heeft gegeven kan het zeker geen kwaad.. als ik ook even een poging doe, toch? Mijn ogen glijden gierig, misschien wel hebberig over zijn mannelijke lichaam heen. Laten we zeggen dat het .. niet verkeerd is wat ik zie. Dit word mede duidelijk gemaakt door het feit dat ik mijn ogen van zijn borstkas moet afrukken en op zijn gezicht moet pleuren wanneer hij een aantal klinkers uitstoot. ''Ah nee, mijn vergissing.'' Mompel ik weer blozend al in halve buiging, wanneer het pas tot me doordringt dat mijn hersenen mijn oren te vroeg af waren geweest. ''Wacht. Ja?'' vraag ik hem daarom, een roze wenkbrauw omhoog getrokken. Het antwoord op mijn twijfels komt al gauw. ''Collega... OH!'' Zeg ik begrijpend mijn mond tot een o vormend, mijn ogen enthousiast twinkelend op zijn gezicht gericht. ''Thomasso.'' spreek ik tegelijkertijd zijn naam uit.

Een zacht gegrinnik vult de korte stilte tussen ons tweeën, afkomstig van de enige echte. Het feit dat hij mijn halve naam opnoemt, trekt mijn interesse. Hoe wist hij mijn naam? En.. en waarom had hij hem onthouden? Hm ''Je was anders um goed onderweg, Thomasso.'' Zeg ik iets klungelig. Mijn ogen glijden voor een split seconde twijfelig naar zijn hand, voor ik deze aanneem en er een keer aan schud. Mijn handdruk is noch zacht nog hard, ergens er tussen in. Ik wil niet als een man gezien worden maar evenmin als een slapjanus. Hmm, in mijn ogen zegt een handdruk een heleboel. Overigens betwijfel ik of mijn indruk van Thomasso ook maar een haar zou veranderen was zijn handdruk slap geweest. ''Het is Eucharine.'' Zeg ik vervolgens simpel, de blos langzaam van mijn wangen wegebbend. Eindelijk. '' In meer normale namen zou het Yuu Karin zijn. Misschien helpt dat met het.. um onthouden. Niet dat je dat persé hoeft te doen natuurlijk maar um aangezien we collega's zijn kan het wel eens handig zijn en zo dus um'' begin ik te ratelen, hoewel de laatste zin meer gemompel is als wat anders. Beschaamt kijk ik op wanneer ik mezelf er op betrap. ''Sorry, ik um- Ik ratel nog wel eens.'' Zeg ik dan compleet onschuldig mijn schouders ophalend. ''Thomasso was het? Vind je het erg als ik je Thom noem? '' Vraag ik hem vervolgens. Misschien meer een retorische vraag, er niet echt vanuit gaand dat hij me dit ging weigeren. Dan ontstaat er de eerste stilte, een korte voor mij ongemakkelijke stilte. Het is pas wanneer mijn ogen zich voor een kort moment op de boekenwinkel vestigen dat ik iets weet te vragen. ''Lees je graag?'' vraag ik simpel. ''Je bent de um school-psycholo- uh ik bedoel psychiater toch?'' vuur ik vervolgens mijn volgende vraag op hem af. Even denk ik terug aan het boek wat hij gekocht had. Ik had geen idee meer wat er op de kaft stond. Zoveel voor oplettendheid, Eu. Maar als psychiater zijnde was het vast iets.. toepasselijks. In ieder geval meer als de roman die ik in mijn handen gedrukt heb. Eu, je moet toch echt iets met je leven gaan doen. Plots besef ik me dat ik Thom helemaal aan het ophouden hier ben. ''Oh!'' begin ik, inmiddels alweer blozend. ''Sorry als ik u um je ophoud. Ik snap best dat je andere.. verplichtingen hebt.'' Zeg ik verontschuldigend. De man heeft vast belangrijkere dingen te doen als voor een gesloten boekenwinkel te staan in de schemering, met een roze malloot diens gezicht ook roze schijnt te zijn. Bij een briesje recht in mijn gezicht begint mijn neus te kriebelen, iets wat ik eerst probeer in te houden maar dan met een luide hatsjoe naar buiten komt. Very ladylike of you Euca. Very. Ik probeer het met een onschuldige glimlach weg te lachen maar krul tegelijkertijd mijn tenen krom uit schaamte.

#Verylate (//o///o//)

code by *anna

"We move towards the stars,
and all that we touch becomes ours,
let's keep warm till it's day"

Thom vond ‘r schattig. Dat kon hij niet ontkennen en hij kon ook niet ontkennen dat het misschien wat fout was om een dame van in de twintig schattig te vinden, maar kom op. Dat roze haar in combinatie met die blos en haar reactie, hij kon haar onmogelijk níet schattig vinden. Bovendien bedoelde hij het best positief, dus hij voelde zich er weinig schuldig over.
Ja hoor, maak het maar erger. Kon ze nog rozer worden? Het maakte hem bijna zelf aan het blozen, haar roze wangen. En ja, dat vond hij stiekem heel erg, want hij was een man en mannen bloosden niet. Net zoals dat ze eigenlijk niet een acapella-expert zouden moeten zijn. Of heel goed vegetarisch konden koken. Allemaal dingen waar hij zich voor schaamde. Maar goed, er lag nu een lichte rode tint over zijn wangen. Het trok wel weg, vertelde hij zichzelf. Het trok eventueel wel weer weg.
Ongemakkelijk beet de man op zijn lip, voelde haar ogen bijna naar hem staren. Dat gebeurde hem wel vaker, maar dan waren het mensen die niet met hem in gesprek waren. Ergens vond hij het verschrikkelijk en aan de andere kant maakte het hem weinig uit, want waar mensen naar keken was hun eigen zaak. Hij had toch ook met een rare blik naar haar ogen gekeken?

Hij lachte een warme lach toen ze zich realiseerde dat ze collega’s waren, wreef met de hand die hij niet uitstak naar haar over zijn nek. Ze schudde zijn hand, waarna hij de hand terug liet vallen langs zijn lichaam, andere hand nog steeds een beetje awkward in zijn nek.
‘Joew-kah-rien.’ herhaalde hij haar naam voorzichtig, bang de klinkers over zijn onvermijdelijke accent te breken. Het ging gelukkig goed. ‘Ik zal het onthouden.’ beloofde hij haar, een eerlijke blik in zijn ogen. Waar haar woorden uit haar mond leken te vallen kwamen ze er bij hem maar wat spaarzaam uit, niet willend om Eucharine in de reden te vallen. Die realiseerde ook zelf dat ze een beetje veel praatte en bood spontaan haar excuses aan. Vroeg daarna wel meteen of ze hem niet Thom mocht noemen.
Weer grinnikte hij, haalde eindelijk die hand uit zijn nek. ‘Geen probleem. Luisteren is mijn werk.’ zei hij, onbewust knipogend. ‘En Thom is prima. Mijn vrienden noemen me Thom. Dus eigenlijk betekent dat dat je nu wel mijn vriend moet worden.’ Jep, een geweldige poging tot humor á la meneer Cavallo. Hij kon zichzelf wel voor de kop slaan, maar voordat hij ook maar tijd had voor spijt over zijn opmerking vroeg Eucharine of hij van lezen hield.
Wat overdonderd door de vraag keek hij haar aan. ‘Eh, ja. Ik denk het wel, ja.’ Toen besefte hij dat hij net uit een boekwinkel kwam en dat het dus best een logische vraag was. ‘Eh… Dit is trouwens een kookboek. Geen literair werk ofzo.’ Hij hield het witte tasje omhoog, kreeg daarna de volgende vraag op zich afgevuurd.
‘Ja. Ik ben officieel alleen psycholoog, maar ik ben bijna klaar met de doktersopleiding dus iedereen noemt me psychiater.’ Hij haalde zijn schouders op, had zelf weinig problemen met de benaming van zijn werk. Verder wilde hij het er ook liever niet over hebben.
Zowel de vraag of ze hem niet ophield als haar nies was weer, zoals eerder, ontzettend scháttig. Dammit Thom, dit was een volwassen vrouw, niet een klein meisje van tien. En toch was het zo. ‘Nee, je houdt me niet op. En gezondheid.’ beantwoordde hij haar vraag, breed glimlachend. ‘Een dame als jij houdt me nooit op.’ voegde hij er onbewust aan toe. ‘Hoewel het denk ik wel goed is als we teruggaan naar de academy. Tenzij je natuurlijk andere plannen had voor vanavond, dan wil ik zeker niet in de weg staan.’ Hij keek haar met zijn blauwe ogen aan, stiekem hopend dat ze hem wilde betrekken in de mogelijke plannen van haar avond. Het was al zo lang geleden dat hij lol had gehad met iemand van zijne eigen leeftijd.

PROFILE MAGICIAN

» Good luck new friend
» Excuse me, miss? [Queralena]
» oh dear...
» GZ: a dear Friend
» dear people...

Dear good luck, ~

Dear good luck, ~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen