Haar passen waren klein, te klein zou ze normaal vinden, maar nu vond ze niks, helemaal niks. Ze was met een ontzettende hoofdpijn opgestaan en de kloppingen die door haar hoofd gingen werden er alles behalve minder op, En of dat nog niet meer dan genoeg was, leek Terra het ook nog eens nodig te vinden boos op haar te zijn. Oke, misschien moest ze het dier daar gelijk in geven. De laatste tijd was ze niet echt het beste baasje wat een Tasmaanse duivel kon wensen, eigenlijk wat welk dier dan ook kon wensen.
Bovendien kwam daar ook nog eens bij dat haar brein overuren maakte. Het bleef maar door haar hoofd spoken, alles. Hoe ze opstond, hoe ze haar haar borstelde, hoe ze Terra eten of drinken gaf, alles. Er was niks wat minder lang dan een halve dag door haar hoofd spookte. Ze had geen idee hoe het kwam, hoe het mogelijk was dat alles zo bleef hangen, ze wist wel dat ze er knetter gek van werd en dat de neiging om met haar messen iemand iets aan te doen, steeds groter werd.
Ze klakte even met haar tong en stopte. Terra draaide zich even vluchtig om en siste haar bazin wat toe. Tári rolde enkel met haar ogen, besteedde verder geen aandacht aan het dier. Haar blik gleed even over de gang. Niemand. Niet dat ze echt verwacht had iemand tegen te komen. Het was vroeg, heel erg vroeg. Bovendien leek de kans dat ze mensen tegen kwam sowieso wel klein op dit moment. Ze had geen idee waarom, maar iets zei haar dat het abnormaal was geweest als ze wel mensen tegen was gekomen. Gewoon, vreemd, raar..
Terra ging op haar achterpoten staan en begon te grommen. Tári wierp het dier een giftige blik toe en siste: 'Ik zou je eigenlijk moeten laten uithongeren!' Terra leek er geen genoegen mee te nemen, leek meer te willen horen. Iets wat ze de laatste tijd vaak deed, haar bazin uitdagen. Haar gegrom werd luider en de vlijmscherpe tanden werden zichtbaar. Tári deed een stap richting het dier, haar handen veilig op een afstandje. 'Of ik kan je, net zoals iedereen voor mij deed, als oud vuil ergens dumpen!' Het was niet zo dat ze het ooit echt zou doen, maar toch, het zou Terra's verdiende loon zijn. Terra ging weer normaal staan en het grommen werd een stuk minder. Tári's blik werd iets zachter en ze zei nu een stuk minder kil: 'Of je stopt met grommen en houd je commentaar voor je, of je kan nu terug naar de kamer.' Terra's kopje zakte nog iets en een zacht piepje kwam uit haar bek. Tári zuchtte even. Ze hield er niet van om het dier zo aan te pakken, maar de laatste tijd vroeg ze er gewoon om. Tári slikte even en liep langs het dier, gunde het geen blik waardig. Haar pas versnelde iets en voor ze het doorhad had ze weer de normale snelheid.
Haar haren wapperde op de maat van haar passen mee. Ze was die ochtend gewoon te lui geweest de vlechten erin te doen, dus ze had haar haar geborsteld en los gelaten. Ze had een simpele broek aan. Een broek die meer leek op haar pyjamabroek dan op een normale broek. Ze had een gewoon T-shirtje aan. Een vest had ze niet aan, ze was gewoon te geïrriteerd geweest er een te zoeken, als er al een schoon was.
Ze hoorde hoe Terra langzaam achter haar aan begon te trippelen. Haar nageltjes tikte zachtjes op de grond en haar gepiep was nog net te horen. Tári stopte en draaide zich om. Ze tilde het diertje op en hield het een stukje van haar gezicht vandaan. Ze keek Terra even aan en slikte toen. 'Sorry, kleintje, maar je vraagt er echt zelf om.' Ze boog haar ellebogen iets en drukte een kus op de snuit van het dier. 'Niet grommen en al helemaal niet bijten.' Terra keek haar bazin even vragend aan, maar kreeg al antwoord op haar "vraag". Tári zette het dier op haar schouder, de vaste plek van de Tasmaanse duivel. Ze glimlachte even. 'Beter?' Terra piepte dankbaar en duwde haar kop tegen Tári's wang aan. Tári glimlachte even en liet haar vingers door de vacht van het dier gaan, om vervolgens verder te lopen.
Ze maakte een bocht en bleef abrupt staan. Terra hief haar kop, terwijl Tári hem juist iets kantelde. Een grijns begon haar lippen te sieren en langzaam begon ze weer te lopen. Pas toen ze op vier meter afstand van het meisje was bleef ze staan. Ze kuchte even. De grijns werd wat angstaanjagend toen ze haar blik over de koffers gleed en het meisje gleed en zacht vroeg: 'Nieuw?' Een zacht gegrinnik kwam er uit haar mond toen ze haar zin aanvulde: 'De meeste hier gaan niet op de grond zitten als ze nog niet eens de tijd hebben genomen om hun koffers naar hun kamer te brengen..' Ze trok haar wenkbrauw op en haar blik werd weer wat serieuzer. Ze was benieuwd hoe het kind er op zou reageren..

Het was niet vreemd dat nou juist zij, de meest vreemde mensen moest tegen komen, maar toch was het elke keer weer even.. Vreemd. Vreemd om vreemde mensen tegen te komen, juist ja.. Ze vroeg zich ergens af of het wel eens gebeurd was dat ze normale mensen tegen was gekomen. Ze kende al een hoop mensen, vreemde mensen. De een vreemder dan de ander, maar eigenlijk kon ze helemaal niemand echt normaal noemen. Al zei ze het zelf, ze leek die mensen aan te trekken. Helaas.
Haastig stond het meisje op en veegde wat stof van haar donkere spijkerbroek af. Tári volgde haar bewegingen, maar zei niks. Het meisje droeg een donkere spijkerbroek en een gewoon zwart shirt, erbovenop droeg ze ook nog een fel groen vest. Het meisje glimlachte vriendelijk en boog, wat als reactie had dat Tári even kort met haar ogen rolde. Ze had niks tegen mensen met manieren, maar soms.. Nou ja, soms waren mensen gewoon te vriendelijk, iets waar ze gewoon weg een hekel aan had, vriendelijke mensen.
“Konnichiwa. Mijn naam is Suzume Angel, maar zeg maar Angel hoor.” Tári knikte kort. Het meisje kantelde haar hoofd iets. Tári grijnsde even kort, maar binnen een paar seconde was die grijns alweer verdwenen. Nieuwe mensen.. Juist ja. Ze zuchtte even. 'Tári. Tári Chronos.' Haar tweede naam liet ze achterwegen, eigenlijk wisten maar twee mensen die bij haar weten.. Een van die twee had ze het vrijwillig verteld, de ander wist gewoon weg alles van haar zonder dat ze hem ook maar haar naam had verteld. Eigenlijk was het in het geheel uitzonderlijk dat ze zichzelf voorstelde. Haar naam vertellen deed ze gewoon niet graag. Ze wist niet helemaal waarom, maar het voelde maar zelden goed.
De donkere ogen leken eindelijk van haar los te komen en gingen naar Terra toe, die op haar beurt haar kop iets hief en meteen weer liet vallen. Angel begon meteen te stralen: “Oh, wat is die lief!” Ze bracht haar hand al omhoog om de Tasmaanse duivel te aaien. Als ze niet halverwege was gestopt had Tári waarschijnlijk een stap achteruit gedaan, puur om het feit dat Terra de laatste dagen onvoorspelbaar was, te onvoorspelbaar.. Het dier beet sowieso snel, maar soms was het toch net iets erger, zoals nu.
Angel keek met grote, sprankelende ogen haar Tári en vroeg: “Mag ik hem aaien?” De ogen van het meisje straalde zoveel hoop en enthousiasme uit dat Tári glimlachte, iets wat ze de afgelopen uren al niet meer gedaan had. Ze sloot haar ogen even en dacht na. Ze dacht na over wat er mis kon gaan. Ze wist dat het niet heel erg handig uit zou pakken als Terra een onschuldig kind zou bijten, maar Angel wilde het zelf, niet? De glimlach veranderde in een wat valse grijns en zacht antwoordde ze: 'Van mij mag je.' Nog voordat Angel iets had kunnen doen deed ze een stap naar achter en opende haar ogen. Haar bloedrode ogen twinkelde iets geamuseerd terwijl ze verder ging: 'Maar ik kan je niet verzekeren dat je je hand nog helemaal hebt als je klaar bent. Dat zul je aan haar moeten vragen.' Terra gromde kort, meer tegen Tári dan tegen het meisje. De kleine kraaloogjes van het dier boorde zich in die van het meisje en een zacht gepiep kwam uit Terra's bekje. Tári keek het meisje veelbetekenend aan en knikte: 'Probeer het maar gewoon.' Als ze het idee har dat Terra wilde bijten, zou ze altijd nog iets kunnen proberen te doen, zo niet, dan was het geheel haar eigen schuld..