just a free spirit.

“Op de gangen wordt niet gedanst, gezoend, gerend, omhelsd, geschreeuwd, gevalt of gebraakt.”
Aldus de schoolregels. Het staat in het reglement dat iedereen gelezen moet hebben zodra degene besloot naar deze
school te gaan. Dat betekent dat ook zij, deze vuurnimf, deze regels gelezen moet hebben. Misschien twee jaar geleden,
misschien drie jaar geleden of zelfs vorige week: ze heeft ze ooit gelezen. Om ze daarna gelijk weer te vergeten. Dus
nu danste ze door de gangen alsof de regels niet bestonden. Voor haar bestonden ze ook niet meer. Als ze al ooit voor
haar bestaan hadden. Haar armen maakten onzichtbare kringen in de lucht terwijl haar kleine voetjes van steen naar
steen sprongen. Met haar gigantische bos rode krullen leek het alsof er een wervelwind door de gang waande. Haar
lippen vormden de woorden van een lied waar ze mee was opgeroeid. Een lied dat waarschuwde over de zandstorm die
zich ergens ver boven de huizen afspeelden. Een lied dat werd gezongen in de harde klanken van het Erds. Ja, ze kwam
van de planeet Erd. De planeet dat nog echte krijgers had en vooral wezens voortbracht met een sterke wil. Dit meisje
met de vurige lokken was een echte Erdse: wild, koppig en botter dan de meeste mensen aankonden. Maar tegelijkertijd
was ze zoveel meer dan dat. Ze was een dromer, een vergeter, een maakster: ze 'was'. En op dit moment was ook nog
eens een danser.

Ergens op de achtergrond klonk de bel voor de eerste les, niet dat het tot haar door drong. Natuurlijk niet. Stond het niet
in de schoolregels dat je niet te laat mocht komen en in elke les aanwezig moest zijn? En was ze niet juist deze regels
vergeten? Juist ja. Het meisje merkte het geen eens op dat de gang leger werd en vervolgde haar lied en danspassen.

// voor Flight

Als een rode nimf danste ze door de gangen: haar haar danste om haar heen, als vlammen die haar uitdaagde om met vuur te spelen. Iets wat ze deed met een angstaanjagende kunde. En terwijl de gangen langzaam leeg stroomde, vroeg hij zich af waar al die mensen heen gingen: hoe ze niet niet konden blijven staan om naar haar te kijken, zoals ze als een vurige vlam door de gangen danste en hem de adem benam. Hij wilde haar vangen. Hij wilde met haar dansen – en voor hij het wist, had hij zijn vleugels opgeroepen en uitgeslagen. Stevig zette hij zich af van de grond en sloeg zijn handen stevig om haar ranke middel. Uiteindelijk was ze, hoe vurig ze ook mocht dansen, maar een klein en smal poppetje en kon hij met zijn twee handen haar omvatten.

Zijn gezicht op nauwelijks centimeters van de hare, staarde hij haar aan. Zijn ogen waren heet en flonkerend; werden overspoeld door vloeibaar goud. Als je het hem gevraagd had, hadden ze zich net zo goed buiten kunnen bevinden: voor hem bestond de gehele gang niet meer – laat staan het feit dat zij zich eigenlijk in de les moesten bevinden. Woordeloos staarde hij haar aan: niet wetend wat hij zeggen moest, alleen haar vurige aanblik was genoeg om hem de adem te doen benemen. Hij wilde haar niet loslaten, niet neerzetten, en net zo min wilde hij praten. Hij wilde verdrinken in haar vurige, groene ogen en zichzelf daarin verliezen – zoals hij een meester was in het zichzelf verliezen in het moment: een gave die zij alleen maar sterker in hem naar boven liep.

'Je bent het allermooiste, allervurigste meisje dat ik ooit heb zien dansen,' fluisterde hij uiteindelijk, al wist hij zelf niet waar hij de adem daarvoor vandaan haalde. Voorzichtig zette hij haar weer terug op haar voeten, maar zijn handen bleven om haar middel rusten: nog niet bereid om haar alweer los te laten.

Haar voeten namen haar mee op reis terwijl de stenen van de gang voor haar leken te vervagen. Ze kon de aarde
die ergens onder dit gebouw verborgen zat voelen. Ze kon het leven wat onder deze stenen afspeelde bijna aanraken. Elke
kleine zandkorrel gleed tussen haar tenen door, terwijl haar blote voeten alleen de koude vloer van de school aanraakten.
Ze was verbonden met haar element en ze kon de woestijnwind door haar lichaam voelen ruizen. De vurige nimf was niet
gevangen in een gebouw, maar danste op het oneindige zand dat ooit haar thuis was geweest. Ergens hoorde ze het
geratel van een slang die het ritme van haar zang en danspassen bepaalde. Als ze hier lang zou blijven, zou haar bleke
huid bruin kleuren als de vacht van een zandvreter. Maar ze genoot van de brandende zon op haar huid. Ze genoot van het
hete zand onder haar voeten. Maar het meeste genoot ze van de vrijheid van haar herinneringen aan haar thuisplaneet die
haar nu compleet hadden overgenomen. Een schaterlach ontsnapte de volle lippen van het meisje. Thuis, ja dat was
precies waar ze was. Alsof de school om haar heen niet meer bestond.

Plots voelde ze een druk om haar middel en was de woestijn met de verwarmende zon compleet verdwenen. Ze keek in de
ogen van een wezen die nooit een Erds kon zijn. De ogen van een wezen waarvan de huid niet geteisterd was door
zandstormen. En alsnog probeerde het wezen haar te temmen. Hij sprak, maar in haar woede kon ze hem niet verstaan.
“Kann die Sonne brennen Sie Ihre Haut." Ja, ze vervloekte de jongen in haar eigen taal. Ze begroef haar scherpe nagels in
zijn huid die de kleur had van parels. Ergens besefte ze dat blijven tieren in haar eigen taal niet zou werken. "Laat los."
Haar stem was koud en koel: compleet tegenovergesteld van het open, warme vuur dat ze nog even geleden uitstraalde.

PROFILE MAGICIAN

» Spirit in the sky || Ronodan
» Les: Celestial Spirit || Open les
» De ranch: Spirit Valley !
» Spirit cold ♢ {Hayden de Payens}
» Bijles Celestial Spirit || Olivia

just a free spirit.

just a free spirit.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen