Diep verzonken in haar eigen wereldje en gedachten, oordopjes in haar oren gedrukt waar verschillende soorten muziek uit schalde, zacht neuriënd en een tas vol papier in haar armen geklemd, liep het roodharige vrouwmens met zweverige passen over de gang. Af en toe een halve danspas makend. Compleet geconcentreerd in de muziek. Kriss was op weg naar het muziek lokaal, want ze had een afspraak. Met iemand die ze nog nooit had gezien of gesproken. Ze wist niet eens hoe hij eruit zag. Maar het was wel een belangrijke afspraak. Wel voor haar tenminste. Enkele dagen geleden had Kriss namelijk een poster ontdekt. Eentje over een open podium. Een performence wedstrijd voor de leerlingen van SSA. Met andere woorden; zangwedstrijd! Voor Kriss dan. Ze zou zeker meedoen en wist zeker dat ze wilde zingen. Ze zou absoluut niet de enige zijn. En eigenlijk vond ze het een beetje saai als ze alleen zou gaan. Dus is ze bij Miss Eres langs gegaan. Die wist vast wel iemand met talent. En zo geschiede. Dus je zou de afspraak een soort blind date kunnen noemen.

Het muzieklokaal was nog open, speciaal voor Kriss en haar nog onbekende zangpartner, en zo te zien was zij de eerste. Ze stapte het lokaal in, sloot de deur met haar rug door er tegen aan te gaan staan, en liet haar ogen door het lokaal glijden. Vier evenwijdige banen zonlicht vielen in een schuine hoek, door het raam, op de vloer. Enkele stofdeeltjes zweefde kalmerend in het licht. Kriss slaakte een zucht en liep naar de tafeltjes die ze opzij begon te schuiven. Hadden ze wat meer ruimte. De schrappende tafel en stoelpoten hadden een interessant echo geluid in de kleine zaal. Het kon ook niet anders dat dit lokaal een perfecte akoestiek had. Nadat ze haar oordopjes en haar tas op een van de tafeltjes had gelegd wende ze zich tot de glanzende zwarte vleugel, die ze random in het lokaal hadden gezet. Een beetje gedachteloos liet ze haar slanke vingers over de zwart en witte toetsen glijden. Pingelede enkele tonen, zeeg neer op de piano kruk, en speelde een kort vrolijk liedje. Niets bijzonders. Ze stond weer op vanachter de piano en liep naar haar tas, waar ze een flesje water en een dikke map uitviste en deze beide meenam terug naar de piano. Steunend tegen het grote instrument bladerde ze tussen de mapinhoud; haar muziekverzameling. Ze wist niet zeker wat ze wilde doen. Ze wist nog niet wat de jongen allemaal kon. Maar een beetje ideeën opdoen kon geen kwaad toch? Ze nam net een slok van haar flesje toen de deur geopend werd en ze nieuwsgierig opkeek.


[Mineko por favor ]

Mineko trok met een zenuwachtig gezicht zijn shirt recht. Hij droeg een geheel nieuwe set, de kleuren waren echter wel bekend. Groen, azuur, grijs en zwart. Het paste goed bij zijn haar. Tja, een feloranje shirt zou nogal vloeken. Hij had expres gezorgd dat hij vandaag fris voor de dag zou komen. De laatste paar dagen ging het al een stuk beter met hem, al was hij soms alsnog op onverklaarbare wijze tergend moe en zag de hele wereld er regenachtig uit, midden in de zomer. Depressie zou je het wellicht kunnen noemen, maar zo'n term nam hij liever niet in de mond. Mineko wilde niet erkennen dat er iets mis was met hem.

Hoe dan ook, vandaag zat de perfecte therapeut als het goed was op hem te wachten in het muzieklokaal. Hij kon maar beter opschieten, zodat ze niet langer op hem hoefde wachten. Via Miss Eres was hij benaderd, of hij het leuk zou vinden om eens kennis te maken met iemand die een duet partner zocht. Het klonk hem als muziek in de oren, met een onbekende zingen, z'n verleden simpelweg achter laten en de noten laten leiden. Vandaar dat er een heuse lach op zijn gezicht stond toen hij de deur opende, een lach vol verwachtingen. "Hey. Ik ben Mineko, zang en instrumentaal, vooral piano en viool." Meteen terzake of te awkward voor woorden? Het was een flinke tijd geleden sinds hij dit gedaan had; buiten schooltijd spreken met wildvreemden. Hij zwaaide omslachtig met zijn hand en lachte zachtjes. Zijn groene haren vielen schuin langs zijn gezicht terwijl hij haar indexeerde. "Wat speelde je?" Vlak voor hij aankwam had hij wel wat tonen gehoord, maar het liedje was al af geweest voor hij het had kunnen herkennen. De jongen liep het lokaal in, automatisch naar de vleugel getrokken. Maar omdat zij daar zat hield hij wat afstand. Anders was het zo opdringerig. De einzelgänger die hij de laatste tijd geworden was kwam nooit te dichtbij. Aan het andere uiteinde van de piano bleef hij staan, liet zijn vingers zachtjes over het gladde, glanzende materiaal glijden. Zijn partner -zángpartner ja- had kort bruin haar en zag er vooral vrolijk uit. Dat scheelde in ieder geval.

[Eindelijk weer internets c':]

Ze had geen idee wat ze kon verwachten. Misschien was het wel iemand die helemaal niet zou matchen met haar. Of iemand die ze niet mocht, iemand die helemaal niet zo veel talent had of misschien wel een of ander kind? Elke mogelijkheid schoot door haar hoofd. Niet dat ze nog terug kon. Als het niks werd zou ze het toch niet doorzetten. Ze zou het proberen, ze zou het zeker proberen. Zo was Kriss dan weer wel. Maar ze wilde niks forceren. Ze kon zich altijd nog alleen opgeven. Niet dat al deze gedachtes haar minder nieuwsgierig maakte. Dus toen ze de deur open hoorde gaan, wat een druppel van het water uit haar flesjes op haar kin af liet druipen, keek ze ook met glimlach om. Een jongeman met grasgroen haar kwam met een hoopvolle glimlach de kamer binnen. Hij had er duidelijk zin in want hij stak meteen van wal. “Ok, goed om te horen dat je er zin in hebt,” Grinnikte ze eerst. “Mijn naam is Kriss en ik doe vooral zang en dans. En een paar intrumenten, maar dat is niet heel bijzonder hoor,”. Ze ging weer achter de piano zitten en zette een blaadje, vol muziek noten en woorden onder de titel ‘Glitter in the air’, op de muziekstandaard. Mineko kwam ondertussen naar de piano toelopen en vroeg haar wat ze speel. Kriss glimlachte even en zette zich recht voor de piano, zette haar handen in positie en keek toen pas op naar de groenharige jongen. Ze antwoordde hem niet, ze keek hem alleen glimlachend aan begon toen te spelen.

En al snel begon ze ook te zingen. Haar blik was voornamelijk gericht op haar vingers en de toetsen, maar ook zo nu en dan gericht op de jongen tegen over haar of zelfs gesloten als ze dat meer feeling vond geven aan de muziek. Ze kende de deze toch uit haar hoofd. De jonge vrouw was altijd erg vurig, aanwezig en druk in de omgang, maar zodra ze begon te zingen of een instrument bespeelde kroop ze in een soort rol. Vaak de rol van datgene wat ze zong. Dus dat kon heel erg verschillen. Maar nu was het een rustgevende en gelukzalige rol. En natuurlijk erg vrouwelijk en sereen. Dan was ze een ware schoonheid, volgens haar moeder. Ze kon zich heel goed in de muziek in leven, wat haar ook zo’n goede actrice maakte – en waardoor ze zo goed kon liegen. Ze zag dan ook verschillende beelden van mensen in haar hoofd voorbij gaan. Mensen van wie ze hield. Mensen die haar gelukkig hadden gemaakt. Mensen waar ze sterke gevoelens voor had gekregen. En een iemand in het bijzonder. Of eigenlijk twee. De ene probeerde ze eigenlijk juist alleen maar weg te schuiven. Dat zou toch niet gebeuren. De andere wilde ze juist zien, ookal was het gevoel nog heel pril. Desondanks leek het een goed gevoel te zijn en had ze goede hoop dat het ergens heen zou gaan. Ze wilde hem in ieder geval vaker zien. Niet alleen in haar zang en pianospel maar ook in het echt. Die prachtige rode ogen, die haar zo intrigeerde, moest ze toch echt nog eens goed inspecteren. Die van haar konden vaak ook zo vurig rood zijn, maar bij Ze’ev was het een heel ander rood. En die rode ogen zag ze nu voor zich terwijl ze de laatste worden zong en de laatste noten speelde.

Ze zuchtte even en keek toen op naar Mineko. “Dus. Ben ik goed gekeurd?” hem vragend aankijkend stond ze op en raapte haar muziek weer bij elkaar. “Ik weet niet of je iets voorbereid hebt? Misschien kun jij ook een stukje spelen en/of zingen? Dan weet ik ook waar ik mee werken kan en hoe we dat het beste kunnen combineren,” zei ze bemoedigend. Ze stond, maakte een elegant gebaar naar de piano kruk dat hij mocht gaan zitten, ging op een van de aan de kant geschoven tafeltjes zitten en keek hem afwachten aan. Ze was nu toch wel nieuwsgierig en het leek te klikken. Nu hopen dat het musicaal ook zou klikken.


De song die ze zingt/speelt: Do-Re-Me ~  
Dat is ook meteen haar zangstem ^^

Hij voelde de moed alweer in zijn schoenen zinken toen hij voor de deur stond. Misschien moest hij dit toch maar niet doen. Het was slechts een halve maand geleden dat hij zijn relatie verbroken had en de jongen voelde zich er nog altijd rot van. Het was nog te vroeg om zoiets te doen, hij was hier niet klaar voor. Bang om het te verpesten was hij bijna van plan om het gewoon niet eens te proberen. Pianotonen fladderden de deur door en bereikten zijn oren, wat zijn twijfel wegnam. Hij kon dit meisje niet zomaar in de steek laten, al kende hij haar niet eens.

Haar naam was Kriss. Ze leek geamuseerd te zijn door hem- had hij iets vreemds gezegd? Ze speelde piano, zo veel was al duidelijk, maar Kriss vermelde vooral te zingen en dansen. Dans was een van de dingen die Mineko lastig vond, zo ongemakkelijk met je lichaam heen en weer deinen op de maat van de muziek. Nee, liever verborg hij zich achter een instrument, verspreidde vreugde met muziek.

Nu luisterde hij naar haar spel, met elke toon die ze speelde werd zijn houding wat losser. Pianospel, daarbij was hij op zijn gemak. Zang zat in zijn bloed. In dit lokaal hoefde hij zich niet af te vragen of hij het antwoord wist, muziek was zijn ding. Iets wat niemand ooit van hem af kon nemen.
Kriss had een erg gevoelig liedje gekozen, wat de verse herinneringen aan Mizuki weer terug brachten. Hij vocht er niet eens meer tegen, hoopte dat het allemaal uit zijn systeem zou gaan als hij het nog eenmaal overdacht. Zijn ogen werden lichtelijk vochtig bij de woorden die ze zong over een beginnende liefde. Hij sloot zijn ogen, luisterde enkel naar haar stem. Toen het liedje afliep werd hij weer wat alerter, keek haar aan met een glimlach en melancholische blik in zijn ogen. ''Heel mooi,'' complimenteerde hij haar. ''Je hebt een heel sterke stem. Al zat je er met de akkoorden een paar keer naast. N-niet stom bedoeld hoor!'' Het was sowieso lastig om een constant ritme met de piano aan te houden en tegelijk een emotioneel lied te zingen. Dat wist Mineko als geen ander, vandaar dat hij zich er in zijn jeugd kapot op had geoefend.  
Nu was het zijn beurt en hoewel Kriss opschoof om de piano vrij te maken besloot hij een van de akoestische gitaren uit het rek te pakken. Met een paar tonen controleerde hij of die goed gestemd was, draaide wat snaren bij en zette zijn voet op een krukje. Heel zachtjes begon hij de herhalende akkoorden te spelen. Nu had Mineko het voordeel dat hij luchtmagie tot zijn beschikking had om tonen te manipuleren of versterken, maar dit liedje liet hij liever zuiver. Het was net als Kriss' haar keuze was het een romantisch liedje. Het was misschien gek, maar Mineko kreeg onder het spelen weer hoop, hoop dat hij ooit een nieuw meisje zou ontmoeten. Ja, hoopvolle vreugde schoot door hem heen terwijl hij steeds meer in zijn optimale bereik raakte.

Toen hij klaar was voelde hij zich gelijk een stuk leger, maar dat was niet per se een slecht gevoel. Mineko beet op zijn lip, grijnsde naar Kriss. ''Als je dit ook goedkeurt kunnen we misschien samen wat zingen?'' Hij tokkelde wat op zijn gitaar. ''Ken je deze? Het heet Try.''

In haar spel had ze Mineko niet echt gezien. Ze had hem wel aangekeken met diepe blikken om haar de nadruk op haar gezongen woorden te leggen, maar ze had niet echt gekeken hoe hij erop reageerde. Wat er zich in zijn ogen afspeelde, vooral omdat ze bezig was met de muziek en haar eigen gedachtes. Hij glimlachte haar vriendelijk toe al lag er toch iets droevigs in zijn ogen. Waarom wist ze natuurlijk niet, maar ze ging er ook niet naar vragen. Ze glimlachte bescheiden bij zijn complimenten terwijl ze zorgvuldig haar bladmuziek bij elkaar stapelde en tegen haar borst klemde. “Dankje wel,” Ze zei het gemeend, maar ze wist waar haar kracht lag – vooral toch haar stem – en waar ze nog wel eens aan werken kon – het instrumentele gedeelte. “Ik vatte het ook niet stom op, wees maar niet bang.” Nog steeds met een glimlach op haar mond maakte ze plaats voor Mineko en stond op vanachter de piano. Maar tot haar verbazing kroop hij niet achter het grote zwarte instrument, waar hij in het begin toch wel naar toe getrokken leek, en pakte een van de gitaren uit het daarvoor bestemde rek. Ze vouwde haar vingers, steunend op haar handpalmen, om de rand van het tafeltje en sloeg haar een been over de andere. Haar aandacht volledig op de jongen met zijn gitaar die al enkele tonen door het lokaal liet klinken bij het stemmen. Het was een leuk beeld hoe hij erbij stond. Een prettig beeld. Het klopte. Maar zodra hij begon te spelen sloot ze haar vurige ogen, die hem nieuwsgierig hadden aangekeken, om de klanken en zijn stem beter in zich op te nemen. Er lag zeker iets prettigs in zijn stem en daar kon ze ook makkelijk naar luisteren, maar de gitaar was anders dan ze gewend was. Wat ze waarschijnlijk aan haar afkomst te danken had. De Raziaanse gitaar muziek was vaak vel, vurig snel en passioneel. Wat kenmerkend was voor een hoop Razianen. Wat Mineko speelde was veel kalmer, wat goed bij het liedje paste, maar waar Kriss toch weer een beetje aan wennen moest. Ze kende wel muziek met gitaar wat meestal elektrisch was. Akoestische gitaar als dit kende ze haast alleen op de Raziaanse manier. Maar dat maakte niet uit, want Mineko speelde goed en hij zong nog beter. Dit klopte ook en ze zag, voor het moment dat ze even haar ogen had geopend, dat de groenharige jongen zelf ook helemaal op ging in zijn muziek.

Ze had nog enkele seconde haar ogen gesloten gehouden voor ze door had dat hij klaar was en opende ze hem met een glimlach. “Dat was prachtig,” knikte ze goedkeurend. “Ik moest een beetje wennen aan de gitaar, maar dat ligt aan mij.” Ze zette zich met een klein sprongetje van de tafel af en liep naar hem toe. Ze trok er een stoel bij en kwam bij hem zitten. “Je bent goedgekeurd hoor,” zei ze plagend en ze stak even haar tong naar hem uit. “Wat stel je voor om te zingen?” vroeg ze vervolgens, want ze was het helemaal eens met Mineko’s voorstel. Ze konden allebei goed zingen, maar er moest natuurlijk ook gekeken worden of ze goed samen konden zingen. Zodra hij een bekende intro begon te tokkelen wipte Kriss even op bij herkenning. Gelijk met Mineko riep ze de titel haast uit. “Try! Ja, die ken ik!” ze grijnsde enthousiast naar hem op. Ze schraapte haar keel even en begon zacht mee te neuriën. Ze kwam overeind “Wacht even,” zei Kriss zoekend in haar papieren waar ze al snel triomfantelijk een blaadje uit trok. “Hier, piano begeleiding van Try.” Ze ging weer achter de piano zitten, maar in plaats van de hele begeleiding te spelen herhaalde ze telkens 6 noten van het liedje. Ze keek Mineko even grijnzend aan, aangezien het gelijk liep met zijn gitaar tokkel. Ze knikte mee op de maat en begon te zingen.

[You may slap me Sorry voor de schandelijk laatheid, ik wilde telkens maar lukte niet. Ik weet ook niet of dat open podium eigenlijk nog gaat komen ^^' hoop dat je hier wat mee kan]