-----

Lesgeven was werkelijk een kunst apart. Het soort kunst dat Maryce duidelijk nog niet geleerd had. Toen ze enkel nog toeschouwer vanuit de schoolbanken was geweest had het concept ‘lesgeven’ als zo gemakkelijk in haar hoofd gelegen. Je stond voor de klas, legde de leerstof die je vanuit je eigen boek uit je hoofd had geleerd op en dat was het dan. Dat was lesgeven. Simpel genoeg, maar iets waar ze nooit interesse voor had getoond. En die desinteresse maakte het nu maar al te duidelijk hoe weinig ze eigenlijk wist over het voor de klas moeten staan. Het hield veel meer in dan enkel voor de klas je verhaal doen tot het einde van de dag. Voordat Maryce aan haar nieuwe opleiding was begonnen had ze gedacht dat het misschien wel vergeleken kon worden met optreden. De voorkant van het lokaal was je podium en in plaats van zingen sprak je met normale zinnen, zonder muziek op de achtergrond om je te leiden. Maar het lesgeven bewees na haar eerste week al veel lastiger in elkaar te zitten dan de ervaren optreedster in eerste instantie had ingeschat. Het optreden had haar veel meer gelegen en had ze ook veel sneller eigen gemaakt. Maar er lag een groot verschil tussen optreden en lesgeven; bij het optreden hoefde ze nooit veel moeite te doen om de aandacht op zich gericht te houden. Bij het lesgeven was dat al een stuk lastiger. Dat stel oversekste pubers hadden allemaal het concentratievermogen van een fruitvlieg. Je moest ze met alles er continu op wijzen dat ze op moesten blijven letten, dreigen met straffen, hun aandacht erbij houden met de gekste methodes, allemaal dingen die ze tijdens optredens niet eens hoefde te overdénken. Daar was haar prachtige stemgeluid altijd genoeg geweest om de volle aandacht op zich vast te houden. Maar hier vonden de studenten haar stemgeluid lang niet zo prachtig door de inhoud die ze sprak. De inhoud was te saai voor ze. En dat onoplettende gedrag wat ze in haar tijd ook vaak genoeg vertoond had begon haar nu al behoorlijk de keel uit te hangen.

Zuchtend veegde de dame de laatste, witte strepen van het groene bord af. De dag was eindelijk bijna afgelopen, ze hoefde enkel nog wat dingen op te ruimen zodat alles netjes achtergelaten werd voor het weekend en dan mocht zij zich ook weer terugtrekken op haar kamer. Miss Eres zou haar hier normaal gesproken mee helpen, die liet Maryce niet in haar eentje háár lokaal opruimen. Maar vandaag had ze een afspraak waardoor ze eerder weg moest. Maryce had haar met een vriendelijke glimlach gezegd dat ze het prima vond, maar achter de glimlach had ze zachtjes gevloekt. Kon ze na zo een lange dag lessen geven en volgen ook nog eens extra lang blijven om op te ruimen. Opruimen! Een taak waar zij haar handen nooit aan vuil zou hoeven maken. Dit werkte nou niet positief voor de diva haar humeur.
De overblijfselen aan witte poeder werden met geklap van haar handen geklopt voordat de dame haar botergele jurk gladstreek. Goed, nog even een paar papieren geordend op het bureau achterlaten, wat van haar eigen aantekeningen erbij leggen voor controle en dan kon ze eindelijk gaan.
De dame hoorde zacht geklop op de deur, wat haar met groot opgezette ogen op liet kijken in een schok. Kwam er nú nog iemand langs? Op de vrijdagmiddag? Merkwaardig. “Miss Eres is voor vandaag niet meer aanwezig. Na het weekend is ze weer beschikbaar.” Dat zijzelf eventueel nog vragen kon beantwoorden over muziekzaken vermeldde Maryce er niet bij. Ze had voor vandaag geen zin meer in het extra behandelen van lesstoffen of wat dan ook. Ze was moe, was toe aan een nekmassage en wilde in haar kamer op de bank neer ploffen. Daar was ze na zo een week nou echt even aan toe.

-----

Het viel te verwachten dat rust je in een schoolgebouw niet snel gegund werd. Zeker niet als je wat hoger stond in de voedselketen. Dan was je de bron van antwoorden, waarbij het verwacht werd dat er een knopje bij je ingedrukt kon worden, waarna er een antwoord uit je zou komen rollen. Zo simpel moest het zijn. Meerdere dingen werden van je verwacht. Compleet andere dingen dan bij de leerlingen, waar massale verwachtingen stonden, die voor iedereen, enkele uitzonderingen daar gelaten, golden. Dat was makkelijk. Voor Maryce was het niet meer zo makkelijk. Vragen werden aan haar gesteld, verwachtingen kwamen steeds hoger te liggen en fouten werden met vernauwde ogen altijd afgekeurd. Ze zeiden dat stage een leerproces was, waar de mogelijkheid om fouten te maken nog open stond. Maar het voelde continu alsof ze op naaldhakken over hete kolen moest lopen. Veel ruimte voor fouten maken was er niet.
Opnieuw werden er nieuwe verwachtingen aan haar gesteld. Haar uren zaten erop, dus ze wilde het laatste beetje werk hier afhandelen zodat ze haar vermoeide benen op de bank kon laten rusten. Maar zo simpel zou het allemaal niet verlopen. Eerst moest ze de overijverige student die had aangeklopt even wegsturen. Of tenminste, ze had gehoopt dat het een overijverige student was geweest. Die vielen makkelijker weg te bonjouren. Maar toen de jongedame zich op het figuur in de deuropening richtte, zag ze tot haar schrik dat het hier niet om een studentje ging. Merde, dat zat haar dus ook al niet mee. Maar haar nieuwsgierigheid werd door de verschijning van de volwassen man geprikkeld. Het was een onbekend gezicht, voor zover Maryce wist geen leerkracht. Dus oh, oh, oh, wie was hij en waarom was hij opzoek naar haar lieftallige stagebegeleidster?
Haar houding werd wat meer ontspannen, voor zover haar vermoeide lichaam dat toeliet. Alsof het niks was wist de jongedame een glimlachje op haar gelaat te trekken, wat het liet lijken alsof ze zich openstelde voor de mannelijke bezoeker. Eén van haar handen legde ze op haar sleutelbeen terwijl ze haar hoofd afvragend een paar graden naar links kantelde. “Miss Eres heeft een afspraak, ze is zo een twintig minuten geleden al vertrokken, helaas,” begon de Novaanse met haar dikke accent. “Waar en met wie weet ik niet, dat zijn mijn zaken ook verder niet. Maar, als een gesprekje met mevrouw echt zo dringend is kan ik een briefje namens u achterlaten. Dan bent u maandagochtend de eerste die de aandacht van haar zal krijgen.” De dame wachtte niet op een antwoord en beende met nette stappen richting het bureau, waar ze aan een korte zoektocht naar een pen en een stuk papier begon. Met grote, sierlijke letters zette ze ‘Miss Eres’ bovenaan het papier toen ze beide gevonden had. “Het spijt me, maar wat was uw naam ook alweer? En welke reden voor uw bezoek kan ik hier noteren?” De pen bleef zachtjes op het witte papier gedrukt. Nu was het haar beurt om naar antwoorden te gaan vissen.