Het was raar, om opeens uit je eigen omgeving te stappen en naar een internationale school te gaan. Een school waar kinderen uit alle planeten zich bevonden, waar geoordeeld werd en vriendengroepjes gevormd werden. Zelf wist ze nog niet of ze ergens bij hoorde. Ze was geen nerd, die telkens haar vinger op stak in de klas, alles wist, de beste van de klas was en hoge punten haalde. Ze was niet zo slim, althans, dat was hoe ze er zelf over nagedacht. Daarnaast was ze ook weer geen nietsnut, iemand die iedereen maar in de weg wilde zitten en de hele les er maar bij hing – of soms helemaal niet kwam omdat hij zich verslapen had of gewoon geen zin had om te komen. Ze was bijna altijd op tijd, op haar vorige school tenminste en bij haar trainingen met haar mentor, en had een enorm goed doorzettingsvermogen en een leergierigheid die anderen de mogelijkheid gaf haar iets te kunnen leren. Ze besloot haar gedachten daarover voor nu buiten te sluiten, ze had wel meer te doen dan erover twijfelen waar ze nou wel en niet bij hoorde. Dat kwam vanzelf wel, toch? Daar zou ze vast nog wel achter komen, zodra ze haar eigen vriendengroepje had gevormd – of wie weet, bleef ze gewoon in haar eentje. Dan was ze zo’n loner waar iedereen over sprak, een meisje waar over geroddeld werd door de populaire dames, de meiden die veel van zichzelf dachten, en met haar hoofd gebogen en spullen in haar handen door de gangen liep, proberend om niet opgemerkt te worden. Een soort geest, die niemand zou missen. Het meisje duwde haarzelf omhoog en sloeg haar bagage open. Het was tijd om in te ruimen, dan wist ze op z’n minst dat alles op de plek lag waar ze het wilde hebben. Zelf was ze namelijk een enorme perfectionist, alles moest perfect zijn, alles had zijn plekje. Ze was ordelijk, rustig en kalm – behalve als iets verkeerds ging of massaal in de soep liep. Ze kon wel eens doordraaien als de datum dat iets af moest komen, dichterbij is dan dat ze zou willen. Zachtjes neuriede ze een liedje terwijl ze haar kleren opruimde en haar spullen opborg. Aan de ene kant vond ze het wel iets hebben, zo’n nieuwe school. Een nieuwe start, een nieuw begin. Haar ogen gleden naar buiten en ze zag dat de zon al onder aan het gaan was, een zucht verliet haar mond en ze besloot nog een frisse neus te gaan halen voordat hij geheel onder zou gaan. Ze hield van de zonsondergang en een glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat ze het vanuit haar bed allemaal goed kon zien. Enkel wilde ze op een hoger punt staan, zou er een open dak op deze toren zitten? Haar nieuwsgierigheid was groot genoeg om te gaan kijken en meteen liet ze alles liggen waar ze mee bezig was – ook al was dat nog maar een beetje, en ging ze op pad. Voorzichtig opende ze de deur van haar slaapzaal, om die met een krakend geluid achter haar weer te sluiten. Nu stond ze in de gang en rustig keek ze om zich heen. Als ze naar boven wilde moest ze de trap omhoog nemen, dat leek haar wel duidelijk. Dit was natuurlijk niet een of andere harry potter film waarin de trap van plaats veranderde en je net zo goed naar beneden kon nemen als je niet goed oplette. Met snelle, voornamelijk stille, passen liep ze door de gang richting de trap, om die vervolgens vlug omhoog te lopen. Hoever ze omhoog zou moeten lopen tot het einde wist ze niet, maar ze zou er vast wel komen, om daar te zien of er een plek buiten was of niet. Hopelijk wel, ze had behoefte aan een frisse neus en wilde niet dat hele stuk naar de uitgang van het kasteel toe lopen – bovendien leek dat haar weer te gevaarlijk. Wie wist wie ze tegen zou komen, welke gekken er wel niet allemaal in dit kasteel woonde – ook al was dat nogal paranoïde van haar. Dit was een school, geen gekkenhuis. Haar passen vertraagden toen ze een deur voor zich zag verschijnen, een deur die bijna direct aan de trap eindigde. Was dit een nieuwe slaapzaal? De laatste? Of was dit een weg naar buiten? Twijfelend bleef ze voor de deur staan. Haar hand op de klink leggen, om die vervolgens er weer vanaf te halen. Dit herhaalde zich een paar keer, tot ze een zachte zucht slaakte en de moed bijeen riep om hem voorzichtig open te maken. Als ze het stilletjes deed zou niemand haar merken, of weinig, als het een slaapzaal was. Zou dit een slaapzaal zijn, kon ze altijd nog maken dat ze wegkwam – zou iemand haar merken natuurlijk. De deur kraakte niet – wat fijn was – en voorzichtig keek ze door het spleetje dat ze gemaakt had. Ah! Daar was de zon! Een plek om naar buiten te gaan!
Met een zelfvoldane grijns op haar snoet gooide ze de deur open, die met een hoop kabaal tegen de muur aan kwam. Ze dacht dat het niet zoveel uitmaakte, maar geschrokken sloot ze hem weer achter haar toen ze daar iemand zag staan. Het was een jongen.. of een meisje, ze kon het er niet precies uithalen, en met blozende wangen trok ze de deur weer dicht. Gênant. Stijfjes bleef ze staan waar ze stond, niet wetend wat ze moest zeggen of wat ze precies moest doen. Oh hoi. Nee, dat klonk niet. Oh ik had je niet gezien. Nee, ook dom. Hallo! Ik ben Lillian! Dat was hem ook niet, té enthousiast. Ze slaakte een binnensmondse zucht en liep naar het uiteinde om zo over de plek heen te kijken en haar armen gespannen over de leuning te leggen. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem, ja, ze wist zeker dat het een hij was. Van achteren had ze nog even getwijfeld, maar nu ze hem zo zag staan wist ze het. Desondanks dat hij hakkenschoenen droeg, schoenen waar zij nog onmogelijk op kon lopen. Ze was dan ook een redelijke kluns, zo’n dingen waren niet voor haar weggelegd. Ze keerde haar hoofd naar de jongen toe en een gespannen, verlegen glimlachje verscheen op zijn gezicht, al was het geen grote, spontane glimlach, het was iets. “Hallo,” Zei ze, het klonk nog slechter dan dat het in haar hoofd klonk. Stom. Verweet ze haarzelf, waarna ze haar blik op de lucht wierp.

Lillian Neverland

Het waren een paar doodstille minuten geweest voor ze de jongen een begroeting had toegeworpen, haar moed bijeen had gespaard om hem recht in zijn ogen aan te kijken en ook nog eens een gemeende glimlach op haar gezicht had weten te toveren – desondanks dat die er waarschijnlijk erg onzeker uitzag. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen in de buurt van vreemden, hoe ze een houding moest geven als ze niks in haar handen vast had, niks op om te steunen als het mis zou gaan. De jongen begroette haar terug in een simpele 'Hallo,'. Niks over de top, gelukkig. Het was dus geen jongeman die veel van zichzelf dacht, want daar kon ze wel eens van walgen. Zo’n mensen waren altijd gewoon puur gemeen, ze roddelden achter je rug om, gaven vooroordelen voordat ze je echt leerden kennen en deden nooit hun best om over iemand anders te praten dan zichzelf – want hun eigen reputatie hoog houden was het enige belangrijke. Nee, zo oppervlakkig was zij gelukkig niet. Ze had wel meer om hoog te houden dan haar zogenaamde reputatie – die ze eigenlijk nog niet had op deze school. Ze wilde haar best doen op haar school, goede punten halen met haar examens, vrienden maken die haar trouw waren, mensen ontmoeten, uit haar cocon komen en wat meer extravert worden. De jongen liep met grote passen haar kant op en stak zijn hand naar haar uit. Het eerste wat ze zag was zijn over zijn handen heen getrokken mauw en daaronder de zwarte handschoenen die hij droeg. Iets binnen haar knapte van vrolijkheid, ze kon iemand ontmoeten zonder dat hij haar ijskoude aanraking zou voelen! Althans – ze was niet van mening dat de kou door kleren heen trok. Wie wist deed het dat wel, als het dat deed dan zou ze er vast snel achter komen. Hij zou het merken en hoe dan ook er over vragen – dat deden mensen altijd. Of was het gewoon omdat ze een ander soort mensen had ontmoet in haar jeugd? Wie wist zou hij het niet eens erg vinden. Haar niet oordelen op haar ijskoude aanraking. Ze nam zonder ook nog langer na te denken zijn hand aan, hopend dat hij haar ijskoude huid door de kleren niet zou voelen. 'Ik ben Auru von Aerigard,' Stelde hij zichzelf voor, met een grijns die een witte, puntige rij tanden liet zien. Met een zuinige glimlach reageerde ze terug. ”Lillian Isabelle Waters,” Het was een mond vol, maar ze was trots op haar naam. Desondanks dat haar achternaam meestal automatisch samen met haar uiterlijk de planeet Cassia aan haar koppelde, terwijl ze toch echt 100% uit Razen kwam. Helaas was het niet te zien aan haar uiterlijk of naam, maar wie wist, had ze toch nog enkele trekjes overgehouden van een echte Raziaan. ”Fijn je te ontmoeten, Auru.” Glimlachte ze hem vervolgens toe, waarna ze zijn hand weer losliet. Aan zijn lichte accent te horen dacht ze dat hij van Nova afkomstig was. In haar verleden was ze wel eens in aanraking gekomen met zo’n Novaan, meestal een hoog geleerde dokter, die haar kwam onderzoeken om te kijken of hij het raadsel wel kon ontrafelen. Maar nee, niemand wist het. Niemand kon het weten ook. Wat ze had aangeraakt had niemand gezien, behalve zijzelf. Ze had het gezien. Een blauwe vlam, dat haar een ijskoud gevoel had gegeven voordat alle lichten uitgingen. Had haar lichaam de vlam misschien opgezogen? Had het zich genesteld in haar lichaam, alles veranderend? Alles inclusief haar uiterlijk en elementen, maar haar karakter was toch hetzelfde gebleven? Nee, eigenlijk niet, maar dat kwam door het pesten achteraf. Het onzeker maken van een meisje dat al onzeker genoeg was over haar nieuwe verandering. Het was niet eerlijk geweest, wat als ze in een groep mensen was gekomen die haar geaccepteerd hadden zoals ze was? Wat was er dan gebeurd? Misschien was ze dan wel nog zo extravert en enthousiast als ze ooit geweest was, heel misschien.
Haar helderblauwe ogen gleden even over hem heen. Hij had rood haar, puntige tanden en droeg een zwarte bril, waarachter groene of gele ogen haar kant opkeken. Al snel gleed haar blik weer naar het zonlicht, dat haar witte huid nog witter leek te maken, maar het was een mooi effect. Een egale witte huid had zo wel zijn voordelen, er waren geen rode plekjes, enkel haar rode wangen die eruit sprongen zodra ze moest blozen – desondanks dat dat wel eens als ‘schattig’ aangezien kon worden. Het meisje wierp haar aandacht uiteindelijk weer op de jongen voor haar. ”Jij bent van Nova, niet waar?” Vroeg ze nieuwsgierig, even fronsend. Aan zijn uiterlijk kon ze het niet zien – ze wist niet echt hoe een typische Novaan eruit zag, maar hij zag er niet uit als eentje – maar ze had het weten te halen uit dat lichte accent. Dat accent dat bijna weg was, een accent dat zij misschien nog wel had van Razen – hopelijk. Wie wist was het al weg, vervaagd naar een licht Cassiaans accent. Ze hoopte van niet, het was misschien het enige dat aan haar liet zien dat ze van Razen kwam en niet van Cassia. De planeet waar ze vroeger altijd zo’n hekel aan had gehad. “Ha! Als ik later oud word leer ik de duistere magie!” Had ze ooit geroepen. Duistere magie was misschien wel haar tweede favoriete magie, op Vuur na natuurlijk, maar die dromen waren allemaal in de soep gevallen toen ze haar aandacht moest richten op haar watermagie. De magie waar ze waarschijnlijk de grootste hekel aan had, het had haar vuur magie vast afgezwakt. Zoals het altijd deed bij water, zwakker worden. Het had haar veranderd, dat element. Het had haar rustiger en voorzichtiger gemaakt en het leven bij de Cassianen had haar vast ook een stuk intelligenter gemaakt – niet alleen in de manier van ‘slim’ zoals iets snel kunnen leren, of veel weten, maar ook in de manier van anderen dingen, naïef was ze namelijk niet meer.  

Lillian Neverland