Mizore liep nogsteeds met haar ene hand gedraaid op haar rug geduwd door Phoenix. Met haar andere hand deuwde ze de deur open zonder te kloppen zoals ze dat altijd al deed. Ze keek Savador fel aan, maar het was niet naar savador bedoeld. Ze was pissig geworden van Phoenix die haar de hele weg had geduwd. Haar pols was nog lichterlijk met ijs zodat ze het branden van Phoenix niet voelde. Een middelmatige pijn bleef maar door haar schouder gaan van de houding waar het in verkeerde. 'Hey, Savador' zei ze met een norse stem en bleef hem aankijken. Ze stond nu alleen nog maar te wachten op dat Phoenix haar eindelijk los zou laten. Ze had dat al de hele weg gehoopt maar die gast was te knorrig geweest om haar los te laten.

Savador stond in een wat schuine houding voor het raam. Zijn haar hing in zijn volle lengte over zijn schouder terwijl hij met een borstel de vele klitten probeerde te doorklieven. Iets wat hij wel vaker deed nu hij extra lief voor Diva wilde zijn en hij niet een al te lange tijd geleden ook had besloten er wat verzorgder voor haar uit te zien. Om haar weer net zo verliefd op hem te laten worden als eerst, maar bovenal ook om het proces om haar volledige vertrouwen weer terug te krijgen wat te versnellen. Hij kon er moeilijk tegen haar niet bij hem te hebben. Het was echter nog een hele klus zijn doffe en steile haar klitvrij te krijgen, dat was onveranderd gebleven. Voor de verandering had hij wel zijn vest uitgedaan. Het had een hoge kraag die tijdens het borstelen alleen maar in de weg zou zitten. Eronder droeg hij zijn gebruikelijke zwarte colltrui. Saethion lag als een opgerold stuk touw op de vensterbank te rusten en schoot plotseling fel sissend op toen de deur onverwachts openzwaaide. Savador liet van schrik de borstel haast uit zijn handen vallen. Hij draaide zich in een ruk kwaad om om zijn verstoorder de huid vol te schelden. Hij kalmeerde wat toen hij Mizore zag, maar die kalmte veranderde in lichte verbazing zodra hij Phoenix opmerkte, die haar in een greep hield alsof ze een crimineel was. Hij liet de hand met de borstel langzaam zakken. Hij trok een wenkbrauw op en keek zwijgend van Phoenix naar Mizore en weer terug. 'Wat is dit voor een.. frapant tafereel?' vroeg hij zacht in het algemeen. Zijn gouden slangachtige ogen bleven op Phoenix hangen. 'Denk je dat je mijn leerlingen bij me kan afleveren alsof ze psychopatische gevangenen zijn, jongen?' vroeg hij hem zacht. Zijn verticale pupillen versmalden zich even tot dunne spleetjes. 'Ik kan jou net zo goed op je mieter geven, moet je weten. Maar dat ga ik vandaag niet doen. Binnenkort wellicht, als je het meer verdient dan nu. Fijn dat je haar bij me brengt, ik handel dit wel verder af.' Savadors mondhoeken krulden om tot een kleine sarcastische grijns. Het verdween al snel weer en maakte plaats voor een harde uitdrukking. 'Vort!' snauwde hij Phoenix kil toe. Hij maakte een kort maar krachtig hoofdgebaar ten teken dat hij op kon sodemieteren. Savador richtte zijn blik daarna op Mizore en staarde haar nors aan. Als ze door een stagiaire op die manier naar hem toe werd gebracht, zou ze vast iets uitgevreten hebben. Iets dat hij zijn nicht nog zo op het hart had gedrukt niet te doen.

Phoenix had Mizore ondertussen los gelaten. Maar toen Savador tegen hem begon te praten, of tenminste wat je praten kon noemen, geloofde hij zijn oren niet. Was het zijn schuld dat Mizore niet kon luisteren? Kwam het door hem dat hij haar op deze manier hiernaartoe had moeten brengen? Phoenix had haar de keuze gegeven en zij had de moeilijke weg gekozen. ''Het was uiteraard een mogelijkheid, Master, om haar op normale wijze hier te brengen dat ben ik volledig met u eens. Helaas was de situatie zo dat hier vrijwillig voor gekozen was. Volgensmij moet er na twee maal niet luisteren naar een leraar toch echt maatregelen getroffen moeten worden. Jammer genoeg was de desbetreffende leraar in gesprek en in dat geval is het volgens de regels toegestaan dat een stagiaire het over neemt. Iets dat ik, volgensmij, ben'' zei Phoenix kalm en beheerst. Hij mocht zich niet teveel laten gaan al was in de duivelse blik in zijn ogen duidelijk te zien dat hij zich ongelofelijk inhield. Phoenix moest nog lange tijd met Savador om gaan dus hield hij zich gedeisd. Anders had hij de man allang een mep verkocht. Daarna verliet Phoenix het kantoor en deed de deur achter zich weer dicht.

Savador trok een gezicht alsof Phoenix een of andere smerige ziekte was toen hij zijn kalme woorden hoorde en hij een moment later het kantoor verliet. Koppige ezels, mensen hier die niet naar hem wilden luisteren. Dat stagiaires net zo koppig waren vond hij meer dan triest. Het was dan ook een voordeel dat Phoenix het kantoor verlaten had voor hij hem tegen had kunnen spreken. Hij wilde niet weer een zelfde vervelende affaire als toen met Vine. Savador legde de borstel neer op de vensterbank en stak een hand uit naar Saethion, die zich luid sissend om zijn pols wikkelde. Hij richtte zich niet direct op Mizore, maar bleef eerst nog een aantal minuten met zijn rug naar haar toegekeerd voor het raam staan terwijl de slang steeds hoger om zijn arm kronkelde. 'Zitten,' beval hij haar nors toen hij zich weer omdraaide. De vriendelijkheid, die altijd wel in zijn stem te horen was wanneer hij tegen Mizore sprak, was nu ver te vinden. Hij bleef een aantal tellen met een barse blik op haar neerkijken en slaakte een zachte zucht. 'Wat heb ik je nu gezegd?' vroeg hij zacht. Hij liep om zijn bureau heen en sloot tegelijkertijd een hand om zijn keel, zodat Saethion van zijn arm over kon glijden naar zijn nek. 'Ik heb gezegd dat je je een beetje moest gedragen! En wat doe jij? Het is nog maar je eerste les en je zet de boel hier al op stelten.' Savador bracht zijn gezicht dicht bij dat van Mizore en staarde haar ijzig aan. De woede was duidelijk in zijn goudkleurige ogen te zien. 'Je zorgt er maar voor dat je je in het vervolg gedeisd houdt, want of je nu mijn nicht bent of niet, ook voor jou gelden de regels en dus ook de lichamelijke straffen hier,' siste hij zacht maar dreigend. Daarna draaide Savador zich in een ruk weer om en nam staand plaats achter zijn bureau, zijn handen rustend op het tafelblad en zijn giftige blik nog steeds strak op Mizore gericht.

Mizore keek naar haar pols toen Phoenix los had gelaten en keek hem fel na. Ze merkte dat Savador zich niet meteen tot haar wende. Dat gaf haar de kans om haar haren uit haar gezicht te halen en haar kleding te fatsoeneren. Ze hoorde het bevel van Savador en ging rustig zitten. Ze deed haar armen over elkaar en haar ene been over het anderen en keek Savador met een normale blik aan. Ze zuchte even kort nadat hij klaar was met praten en wende haar blik pas af toen hij bij zijn bureau stond. 'Weet je wat ik gedaan heb of niet?' Kwam er neutraal uit. Ze stond op, rechte haar rug en keek Savador nu recht in zijn ogen aan. 'Ik heb niet zo veel verkeerd gedaan.' Zei ze kil maar verder wachte ze eerst op het antwoord van Savador af, omdat ze wilde weten hoesnel er zo iets door deze school heen zou gaan en hoe hij het teweten was gekomen.

Savador bleef Mizore nog een tijdje zwijgend aanstaren nadat ze vroeg of hij wist wat ze gedaan had. Zonder zijn blik van haar af te wenden, zeeg hij op zijn bureaustoel neer. 'Nee, daar ben ik nog niet van op de hoogte,' antwoordde hij op een kalme en zachte toon die niet aansloot op zijn eerdere preek. 'Al kan het niet veel goeds zijn. Als je al op zo'n manier wordt binnengebracht.' Zijn ogen schoten even naar de gesloten deur, alsof Phoenix er nog stond. 'Maar ik zou het graag regelrecht uit je eigen mond willen horen,' vervolgde hij kalm terwijl hij zich weer tot Mizore richtte. Savador vouwde zijn handen onder zijn kin en negeerde Saethions aandachtvragende gesis en kopjes voor nu.

Mizore kreeg een lach op haar gezicht toen ze merkte dat hij het nog niet wist. Ze kon hem nu alles vertellen in principe, maar ze besloot de waarheid te vertellen. 'De les was rustig gegaan. Ik heb me gedeisd gehouden,' zei ze en ze keek fel naar Savador omdat ze wel gedaan had wat hij zei. 'Ik zag dat Master Shong een aquarium had omdat ik nog niet goed het lokaal had gezien was ik er naar toe gelopen. Ik keek via de boven kant.' Ze wachtte even en moest even zuchten. Ze vond nu ze het vertelde wel heel stom. 'Er sprong een vis uit.' Ze wachtte even voordat ze verder ging. 'Je weet hoe ik ben als ik ergens van schrik of van onverwachte dingen.' En keek nu Savador heel fel aan, maar het was niet naar hem bedoeld. 'Uit reactie bevroor ik het hele aquaruim. Shong begon te huilen en stuurde me naar jou toe. Ik wilde niet.' Ze keek nu weer met een normale blik naar Savador. Ze draaide zich om en ging weer op haar stoel zitten. 'Phoenix begon zich ermee te bemoeien omdat ik blijkbaar te langzaam liep. Ik kon kiezen voor de makkelijke en de moeilijke manier, maar ach je kent. Ik kies altijd de moeilijke manier. En vandaar dat ik nu hier ben.' Ze keek nu naar haar schoenen om te kijken dat ze niet beschadigd waren. Want van het geduw van Phoenix was ze een paar keer bijna gestruikeld. Ondertussen speelde ze met een lok haar van zich wat van kwaadheid lichtelijk van ijs was geworden.

Savador sloeg zijn armen in een langzame beweging over elkaar en keek Mizore afwachtend, bijna spottend, aan. De eerste zin geloofde hij eigenlijk al niet, maar hij besloot te zwijgen en naar de rest van haar verhaal te luisteren. Toen ze uitgepraat was, bleef hij nog een paar enkele minuten zwijgen. Als ze er niet een heel probleem van had gemaakt, had hij er wel om kunnen lachen. Een miezerig waterschepsel dat Mizore had laten schrikken, een bevroren aquarium en een huilende Shong. Dat alles hadden zijn lachspieren gemakkelijk kunnen laten werken. Maar nu lag het anders; de verantwoordelijkheid van de leerlingen, en dus ook die van haar, lag in zijn handen nu hij het schoolhoofd was. 'En jij vind dit alles geen probleem? Gewoonweg een klein akkefietje dat zomaar door de vingers kan worden gezien?' vroeg Savador zacht, maar op een sarcastische toon. Hij leek kalmte uit te stralen zoals hij daar zat en haar rustig met over elkaar geslagen armen bleef aanstaren, maar dat was enkel schijn. Het volgende moment ramde hij ziedend met een vuist op het bureau, waardoor er kantoorartikelen kantelden en op de grond denderden. 'HET IS NIET LEUK, MIZORE!' schreeuwde hij woedend, met de nadruk op 'leuk'. 'Denk je dat school een spelletje is? Een speelplaats waar je ongeremd de bolleboos kan uithangen?' Savador was uit kwaadheid overeind gesprongen en stond nu aangebrand achter zijn bureau, gejaagd ademend. 'Tijden zijn veranderd! Je kunt niet langer meer ongestraft te werk gaan. Tegenwoordig word je lot door zonden getroffen. Denk deze zinnen nog maar eens vele malen over, je zult het nodig hebben in deze verlepte eeuw. Wordt nu eindelijk eens volwassen!' vervolgde Savador hels sissend.

Mizore keek hem aan en luisterde naar zijn preek en geschreeuw. 'Inderdaad ik vind het niks, maar jij blijkbaar heel wat. Ik heb er weinig moeite mee. Maar geef me maar straf of wat dan ook. Het is men eigen schuld dus ik neem de verantwoordelijkheid op me.' Ze zei dit met een koele rustige stem. Ze stond op en stond nu een beetje uitdagend voor Savador's neus aan de andere kant van zijn bureau. 'Is dit wel volwassen genoeg?' Ze bleef nu Savador kil aankijken en wachtte even voor ze verderging. Haar haren waren nu helemaal van ijs en haar handen ook. Haar ogen waren van paars naar lichtblauw veranded. 'Wat had je anders gedaan als ik meteen hier heen was gekomen en het verteld had? Mijn manier van leven is in die 50 jaar niet veranderd. Vast zittend in een ijsblok kun je geen jeugd hebben en geen volwassenheid krijgen.' Er volgde even een stilte. Ze keek naar de slang van Savador. Ze zuchtte even diep en ging weer zitten. Haar handen waren weer normaal geworden alleen haar haren waren nu nog van ijs samen met haar pupullen.

Savador bleef Mizore strak aankijken toen ze uitdagend aan de andere kant van zijn bureau ging staan. Hij bekeek haar ijzige vorm even en liet zijn blik een lange tijd op haar haren rusten, die nu geheel van ijs waren. Zo had hij haar niet meer gezien sinds ze samen als jonge kinderen lol trapten. Het ontnam zijn woede een beetje, maar lang niet alles. Savador draaide zich zuchtend om en liep, terwijl hij Saethion over zijn schubbige kop aaide, naar het raam. Het keek uiteraard uit over het schoolterrein, maar de laatste tijd liet hij zich steeds vaker en dieper in gedachten zinken wanneer hij naar het meer in de verte staarde. Normaal gesproken zou hij bij het zien van zoveel massa water direct zijn hoofd afwenden, maar het meer droeg een belangrijke herinnering met zich mee. Nu het lente was en de zomer er bijna aan kwam, was het water helder en blauw. Vast ook vol met drab. Het bracht een kleine droevige glimlach op zijn gezicht. Daar was het immers gebeurd; de plek waar Diva hem geholpen had met het verzamelen van benodigdheden voor zijn les, en waar hij gevoelens voor haar had gekregen. Nu hij er aan terugdacht had hij de drab, waar ze zo erg haar best voor had gedaan om het voor hem te verzamelen, nooit in zijn les gebruikt. Het zat nog steeds in glazen potjes die in een stoffige oude kast in zijn lokaal stonden. Savador legde peinzend twee vingers tegen zijn lippen en slikte een keer om de tranen die in zijn ogen prikten in te houden. Wat miste hij haar. Maar het vertrouwen tussen hem en Diva, waarvan hij had gedacht dat het onschendbaar was, had hij met zijn eigen daden verwoest. Iets wat hij zichzelf nooit meer kon vergeven. En hij was onnodig kwaad op Mizore geworden. Hij had eigenlijk alleen maar zijn opgekropte woede op haar afgereageerd, wat alles behalve zijn bedoeling was geweest. 'Laat het voor nu maar rusten, nicht. Ik zie het voor nu door de vingers, goed? Dit is niet gebeurd. Ik was alleen wat van streek, dat spijt me. Als er iemand straf verdient, dan ben ik dat wel,' zei Savador zacht. Zijn stem beefde licht, wat aantoonde dat zijn flinke houding even verdwenen was.

Mizore zat nogsteeds op haar stoel en half in haar ijsvorm nog. Ze hoorden de woorden van Savador en merkte dat er een gevoelige snaar was geraakt maar niet door haar. 'Je mag me best traf geven voordat ze gaan denken dat je me voortrekt, dat begrijp ik zelf ook wel.' Natuurlijk wilde ze zelf geen straf maar ze wilde ook niet dat haar neefje in de problemen kwam door haar. Toen ze op het laaste zijn zachte stem hoorde wist ze dat er iets was. Ze probeerde zich te kalmeren en dat lukte ook. De zachte stem van Savador had daar mede aan geholpen. Haar haren veranderde van licht blauw stevig haar naar paars vloeind haar. Haar ogen bleven nog wel blauw. Ze stond op en ging naast Savador staan. 'Gaat het wel? Je hebt eigenlijk nog nooit sorry tegen mij gezecht.' Zei ze half fluisterend in zijn oor. Ze keek zelf nu ook naar buiten en bleef daar naar staren totdat Savador andwoord zou geven.

Terwijl hij Saethion met langzame bewegingen over zijn lange lijf aaide, bleef Savador met een lege blik door het raam voor zich uit staren, ook toen hij Mizore's woorden in zijn oor hoorde. 'Ik heb iets onvergefelijks gedaan,' antwoordde hij zacht op haar vraag. Hij voelde zich leeg van binnen nu het qua relatie minder ging. Zonder Diva was hij nergens. Hij stond nog veel liever zijn positie als schoolhoofd af dan dat hij haar kwijtraakte. Bovendien wilde hij zijn kinderen met beide ouders op laten groeien. Savador scheurde zijn waterige ogen van het buitenterrein los en keek Mizore zijdelings zwijgend aan. Zijn gezicht stond strak, al toonde hij kenmerken die erop wezen dat hij ieder moment zomaar in huilen kon uitbarsten. 'Maar bekommer je niet om mijn persoonlijke zaken. Je mag de aula een keer een schoonmaakbeurt geven. Verder geef ik je voor deze daad niets meer voor straf. Als je wilt ben je nu vrij om te gaan,' vervolgde hij zacht. Savador staarde weer naar buiten en liet zich meevoeren in gedachten, bedenkend hoe hij zijn zonden binnenin zijn relatie weer kon rechtzetten.

Mizore bleef naar buiten kijken toen Savador antwoord gaf. 'Wat heb je gedaan dan?' Mizore wist van dit gedeelte van zijn leven eigenlijk niks. Ze merkte dat hij haar zijdelinks aan keek maar besloot hem maar even aan te kijken. Ze zag dat zijn houding op bijna huilen stond, iets wat ze eigenlijk nooit bij hem gezien had. Ze trok een vies gezicht toen ze hoorde dat haar straf de aula schoonmaken was. Ze was slecht in dingen schoon maken en had er een freselijke hekel aan, tenzij het haar eigen spullen waren. Maar daar in was ze wel weer heel netjes. Ze keek Savador nu aan met een vieze blik van walging van haar straf 'Je kiest wel het leukste voor mij uit he?' Ze keek weer naar buiten om nog eigenlijk antwoord van Savador te krijgen. Op het buiten terein zach ze een paar kinderen magie oefenen.

Savador stopte met Saethion te aaien en beet met een ernstig gezicht zacht op zijn duim. Hij antwoordde niet direct op Mizore's vraag, maar draaide zich in een ruk om en ging weer op zijn stoel achter het bureau zitten. Hij draaide zijn stoel zo dat hij met zijn rug naar haar toe gekeerd zat en ze zijn gezicht niet kon zien. Enkel om de tranen te verbergen die nu stil over zijn wangen stroomden. Hij onderdrukte het snikken door af en toe diep in te ademen om het zo te laten blijken dat hij alleen zwaar vermoeid was. 'Iets waarvoor ik voor de rest van mijn leven gehaat kan worden,' zei Savador zacht toen hij er zeker van was dat zijn stem niet huilerig overkwam. Ondanks dat had hij de bevende toon niet weg kunnen werken. Met de palm van zijn hand veegde hij de tranen van zijn wangen en probeerde zich te ontspannen door in zijn stoel naar achteren te leunen. Saethion, die tranen bij zijn baas min of meer niet gewend was, had zijn kop opgeheven en keek vragend naar Savador op.

Mizore merkte dat hij haar opmerking van haar straf ontmeed. Hij zat blijkbaar met iets ergers. Toen hij begon te praten klonk zijn stem trillerig van verdriet. 'Wat heb je dan gedaan?' Vroeg ze onder tussen dat ze haar blik van buiten af scheurde en Savador aan kijkend naar een stoel liep en op ging zitten. 'Je zou er toch met iemand over moeten praten, of heb je dat al gedaan?' Ze zweeg en wachten op antwoord. Ze keek naar Seathion die ook Savador vragend aan keek. Hij was waarschijnlijk ook niet gewend om Savador te zien huilen.

Savador liet zijn hoofd hangen en staarde somber naar zijn schoot. Zijn lange sluike haren hielden zijn behuilde gezicht verborgen. Hij voelde een harde knoop in zijn maag toen Mizore voor de tweede keer vroeg wat hij gedaan had. Daar antwoordde hij liever niet op. Hij wilde niet extra hard het verraad voelen wat hem zo dwarszat. Niet nog een keer. 'Dat wil ik wel, maar ik ben wat... ik sta op het moment wat onstabiel in mijn schoenen,' antwoordde hij zacht op Mizore's vraag. Hij wilde het dolgraag met Diva uitpraten en haar weer aan zijn zijde krijgen. Alleen wilde hij niet toegeven dat hij ook doodsbang was om een gesprek over zijn daad aan te gaan en haar vertrouwen nog meer te schenden dan hij al voor elkaar had gekregen. 'Ik ben vreemd gegaan,' kwam het er uiteindelijk uit. 'En vraag me alsjeblieft niet hoe. Het was niet ongedwongen.' Hij kon nog net zijn zin afmaken voor hij weer tranen voelde opkomen. Savadors gezicht onttrok naar een kinderlijke uitdrukking die in verdriet verkeerde en liet zijn tranen zwijgend op Saethions schubben neerkomen.

Diva was na haar 'gesprek' met Solomon direct naar het kantoor van Savador gegaan. Ze moesten het gewoon uitpraten. Diva klopte eerst op de deur voordat ze die open deed maar bleef in de deuropening staan toen ze iemand anders zag. ''Kom ik ongelegen? Anders kom ik een andere keer wel terug'' zei ze zacht. Aan het zachte gesnik te horen wist Diva dat Savador aan het huilen was. Ze voelde de drang om naar hem toe te lopen maar bleef zwijgend in de deuropening staan, wachtend op eventueel antwoord.

Savador veegde met zijn mouw zijn gezicht weer droog en streek de haren uit zijn gezicht. Hij liet zijn hoofd even in zijn nek rusten en richtte zijn gezicht met gesloten ogen naar het plafond om zijn gedachten wat te ordenen. Hij moest zich niet zo laten meeslepen door zijn verdriet. Zo had Diva zich immers ook moeten voelen toen ze erachter was gekomen wat hij had geflikt, en dat een aantal weken achter elkaar. Maar het voelde nu gewoon niet juist. Dat voelde het nooit als Diva en hij weer enig afstand van elkaar namen na een onenigheid. Hij schrok even toen geklop en even later Diva's stem de stilte verbrak. Niettemin liet het ook zijn hart opspringen. Savador veerde overeind en streek haastig met de rug van zijn hand langs zijn wangen om de laatste tranen weg te vegen. Hij wilde zich zo niet aan haar tonen. Als een zwakkeling. 'Nee.. nee, je komt helemaal niet ongelegen,' antwoordde hij zacht. Hij liet zijn hoofd nog steeds een beetje hangen en keek Diva door zwarte strengen haar sluiks aan, zichzelf afvragend of ze boos of eerder kalm was. Savador schoof met wat trillerige bewegingen zijn stoel recht aan zijn bureau, al probeerde hij steeds Diva's blik te ontwijken.

Diva richtte haar blik even op het meisje dat erbij stond maar toen naar de grond. ''Ik wou even met u praten, of eigenlijk iets vertellen'' begon ze zacht. ''Ik heb raad gevraagd aan een goede vriend. Ik was teveel in de war om zelf goed te kunnen nadenken. Dat gesprek heeft veel voor me opgehelderd. En ik heb een paar vragen aan mezelf moeten stellen. Wat daar nu uit is gekomen is dat ik graag opnieuw wil beginnen. Zogezegd met een schone lei'' zei ze zacht. Ze liep op Savador af en legde haar hand even op de zijne. ''Waar het op neer komt is dat ik uw daden vergeven heb. En ik wil niet langer boos op u zijn'' fluisterde ze nu. Ze keek hem serieus aan maar beet zacht op haar onderlip.

Savador had zijn hoofd wat opgericht en een aantal lokken achter zijn oren geveegd zodat zijn gezicht nu goed zichtbaar was voor Diva. Hoe dan ook had hij zijn blik op Saethion gevestigd, die zijn kop doodstil op zijn borst liet rusten en alles en iedereen met zijn strenge slangenogen scherp in de gaten hield. Hij luisterde zwijgend naar Diva's woorden, maar durfde er niet op te antwoorden - bang om weer een stap in de verkeerde richting te zetten. Hij kreeg even kippenvel toen Diva op hem afliep en haar hand op de zijne legde. Hij had al lang haar zachte aanrakingen niet meer ervaard. Hij had het dan ook behoorlijk gemist. Savadors dunne pupillen die zich uit spanning hadden versmald, verwijdden zich even toen hij hoorde dat Diva met een schone lei wilde beginnen. Hij keek met een blik vol vreugde en ongeloof naar haar op. Pas nu was te zien aan zijn vochtige ogen dat hij nog lang door had gehuild als ze niet was gekomen, maar het met alle moeite had proberen in te houden. Hij trok haar aan haar hand zacht op zijn schoot en drukte haar stevig tegen zich aan. Saethion, die zowat geplet werd, kronkelde met een ondankbaar gesis van zijn nek op de rugleuning van de stoel en bleef daar met een venijnige blik liggen. Savador begroef zijn gezicht in Diva's hals. Terwijl hij haar zacht door haar haren streelde, probeerde hij zich niet langer flink te houden, maar liet de tranen lopen. Zijn borst ging hevig op en neer, zijn gezicht was verwrongen alsof hij pijn leed en het voortdurend zachte gesnik toonde aan dat hij zijn gevoelens al een lange tijd had opgekropt. Alsof hij haar net aan de dood had verloren in plaats van haar weer terugkreeg. 'Je weet niet hoe gelukkig je me daar mee maakt, Diva,' fluisterde Savador zacht in haar oor. 'Ik heb ontzettend veel spijt. Ik doe het niet meer, lieverd. Nooit niet.' Terwijl hij de tranen nog liet vloeien, drukte hij Diva nog steviger tegen zich aan. Nu het weer mogelijk was, wilde hij haar weer voelen, horen en ruiken.

Diva liet zich op Savadors schoot trekken. Ze legde een hand op zijn achterhoofd en haar andere om zijn nek en schouders. Ze gaf hem bijna troostend zacht een kusje op zijn slaap. Alsof ze daarmee wou zeggen dat het al goed was. Dat hij mocht huilen. Ze hoorde zijn fluisterende woorden. ''Het is al goed. Laat dit onderwerp nu maar rusten'' zei ze zachtjes en begripvol tegen hem. Ze sloot haar ogen even en neuriede zachtjes. Zo af en toe waren er zelfs een paar woorden van het geneurie te onderscheiden. Ze opende haar ogen weer even. Daarna reikte Diva voorzichtig een hand uit naar Seathion en streelde hem even over zijn kop met haar slanke vingers. Alsof ze zich wilde verontschuldigen dat Savador hem net bijna tussen hen in geplet had.

( https://www.youtube.com/watch?v=AMI72VPAZcs )

Savador was al over de meeste tranen heen en liet zijn hoofd nu tegen Diva's schouder rusten, terwijl hij zwijgend luisterde naar haar geneurie. Enkel was er af en toe nog een zacht gesnik te horen. Hij had zijn ogen gesloten om wat meer tot rust te komen en streelde Diva zacht langs haar middel. Het vredige gevoel in zijn buik hielp hem daarbij toen hij haar aanrakingen voelde en haar zachte woorden hoorde. Het waren slangen die hij voelde en die wild over elkaar heen kronkelden, geen vlinders. Hetzelfde wat hij ook bij Madeline had gevoeld, maar dan nog wat heviger. Savador richtte zijn hoofd op en drukte zacht een kus op Diva's wang. Daarna leunde hij wat naar achteren zodat hij haar in haar gezicht kon aankijken. De afgelopen tijd had hij die alleen in zijn dromen kunnen zien. 'Ik heb je schoonheid gemist. In de tussentijd ben je er alleen maar mooier op geworden. En groter,' zei hij zacht. Er verscheen even een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij boog zich voorover en gaf haar een tweede kus, ditmaal op haar lippen. 'Dat is trouwens Mizore, mijn nicht,' stelde Savador Mizore aan Diva voor toen hij haar weer losliet. 'Mizore, dit is Diva, mijn vrouw.' Om het beeld te versterken dat Diva vanaf nu weer aan hem toebehoorde, hield Savador haar slanke handen liefdevol vast.

Diva keek Savador even zwak glimlachend aan toen hij wat naar achteren leunde. Hij leek nu in elk geval veel meer tot rust gekomen. Ze sloot even kort haar ogen toen hij haar een kus op haar lippen gaf en opende ze daarna meteen weer. Haar zwakke glimlach werd iets sterker toen ze daarna zijn zachte woorden hoorde. Het klopt, ze was inderdaad langer geworden afgelopen weken. Al was het maar een paar centimeter. Toch was Diva nog lang niet uitgegroeid. Haar beide ouders waren allebei behoorlijk lang. Dat zou inhouden dat zij ook vrij lang zou worden. Voor een zoveelste keer vervloekte Diva in stilte haar lijkbleke Shadraanse huid waar zelfs de lichtste verkleuring als deze goed op te zien was. Diva keek het meisje aan dat Savador voorstelde als zijn nicht Mizore. ''Aangenaam'' zei ze kalm tegen haar en met een kleine beleefde glimlach.

Savador keek Diva glimlachend aan toen ze zichzelf voorstelde en streek ondertussen met zijn duimen zacht over haar handen. Hij liet één van haar handen los en plaatste een duim en wijsvinger onder haar kin, die hij zacht naar zich toe trok. Hij kon het niet laten om haar gewoon niet te zoenen. Het kon hem nu weinig schelen dat Mizore dit alles bijstond. Hij wilde vanaf nu geen enkel kostbaar moment meer met Diva missen. Wanneer hij kon zou hij haar liefkozen. Dat had ze meer dan verdiend. Savador liet haar na enige tijd weer los en streek met een tevreden uitdrukking een paar lokken achter Diva's oor. 'Wij moeten binnenkort maar weer eens iets samen gaan doen, vind je ook niet?' Hij glimlachte licht en streek met zijn vingertoppen over Diva's zachte lippen. In zekere zin had hij er romantische ideeën achter, om het soort van te vieren dat ze weer bij elkaar waren. Of in ieder geval weer samen verder konden gaan.

Mizore had nog op de stoel gezeten waar ze nog op zat toen er een meisje binnen kwam. Door het gesprek wat de twee voerde merkte ze dat Savador door haar zo brak was geworden. Toen ze Savador hoorde snikken kon ze niet geloven dat haar neefje aan het huisen was. Het was namelijk iets wat ze al heel lang niet van hem had gezien, want vroeger in hun jeugd deed hij dat ook al niet. Ze bekeek hoe de twee omhelzend bij elkaar stonden en ze zag de liefde tussen die twee. Haar ogen die nog stees licht blauw waren veranderde nu terug in paars. Er kwamen bij haar nu ook tranen in haar ogen, maar die hield ze tegen omdat ze geen zin had in een jank partij. Toen Savador het meisje, die blijk baar Diva hete, hoorde ze ook dat het zijn vrouw was. Ze trok even grote ogen en zei uit eindelijk 'Aangenaam, Ben je nu echt blij met mijn neef?' zei ze met een plagerige tint er aan die Savador wel zou herkenen. Haar tranen was ze nu aan het wegwerken zodat de twee het niet zouden merken. 'Moet ik jullie anders alleen laten?' Vroeg ze en keek van Savador naar Diva. Pas toen ze goed naar Diva keek vond ze er nog al jong uit zien, maar besloot er verder geen aandacht aan te geven en wachte geduldig hun antwoord af. Aangezien ze nu redelijk klef aan het doen waren, niet dat ze dat zo'n ramp vond.