een oude bekende

Mizore was opzoek gegaan naar haar neefje. Ze had informatie over hem opgezocht omdat ze nooit de kans had om hem beter te leren kennen en hem te bedanken. Ze had gehoord dat hij nu op deze school werkte. Ze liep met een strak gezicht door de gangen, ze had eigenlijk nooit veel emotie op haar gezicht. Ze vond het spannend om na ruim 40 jaar haar neefje weer te zien. Ze kon zich niet meer zo goed herinneren hoe hij er ook al weer uitzag maar dat kwam waarschijnlijk omdat haar dorp haar 50 jaar in heeft gevroren. Ze was nog niet zo lang uit het ijs, maar zo lang in het ijs zitten heeft haar dan ook niks veranderd. Ze was gelukkig nog geen leerlingen tegen gekomen in de gangen. Die zouden haar waarschijnlijk alleen maar vreemd aankijken. Na lange tijd lopen en denken kwam ze bij de deur van Savador aan. Ze had geen zin om te kloppen dus liep meteen binnen. 'Hallo oude vriend ken je me nog?' Ze wachte totdat Savador zich omdraaide en zijn andwoord zou geven.

Savador was bezig zijn ratelslang Saethion te voeden. Een paar wilde ratten die hij in een juten zak had gestopt stribbelden wild tegen en probeerden verwoede pogingen te maken zich een weg door de zak te knagen. Eén rat had hij aan zijn staart vast en hield het kermende beest hoog bengelend boven Saethions kop. De slang sloeg in één snelle beweging toe en verorberde de rat met huid en haar. Daardoor had Savador niet gemerkt dat er iemand zijn kantoor was binnengekomen. Hij was licht van de stem geschrokken die het geknap van botjes overstemde, want anders dan andere slangen hield Saethion ervan zijn prooi van te voren met zijn kaken tot moes te malen in plaats van het in één keer door te slikken. Savador draaide zich met een ruk om en bekeek het meisje in de deuropening van top tot teen. 'Nee,' antwoordde hij nors op haar vraag. Het was vast een nieuwe leerlinge of iets in die richting. 'Je noemt me een vriend pas wanneer ik vind dat we het goed genoeg met elkaar kunnen vinden. En het feit dat je een leerling bent en ik je schoolhoofd neemt dat helaas direct weg.' De laatste zin was meer sarcastisch dan gemeend. Savador had zich weer naar zijn slang omgedraaid en keek toe hoe het dier de rat nu doorslikte. Alhoewel hij dacht dat dit weer een nieuwe leerling was die aan de school moest wennen en daardoor wat vrienden probeerde te maken, had hij zo zijn twijfels. Ergens kwam dat meisje hem toch wel bekend voor.

Mizore luisterde naar Savador, ze rolde even met haar ogen toen hij zich weer de rug naar haar toe keerde. Ze keek even langs hem en keek naar de slang die breeduit zat te genieten van zijn rat. Ze liep naar hem toe.'Of ben jij de gene niet die Marcus heeft vermoord'. Ze bleef een paar meter voor hem stil staan omdat ze wist dat dit nogal gevoelig kon liggen. Ze vond het niet gek dan Savador haar niet meer herkende. Hij heeft waarschijnlijk ook veel moeten doormaken. Als Savador hem niet heeft vermoord dan begon haar zoektocht weer helemaal opnieuw en om eerlijk te zijn had ze daar geen zin in. Ze keek naar de rug van Savador en wachte zijn reactie af.

Savador had zojuist een andere rat uit de zak gehaald. Net als zijn vorige soortgenootje, hield hij het angstige dier in de hoogte om het zijn dood af te laten wachten. Maar net op het moment dat Saethion opnieuw toe wilde slaan, leek Savador te verstijven en liet de rat uit schrik vallen. Het dier piekerde er niet over nog langer in de kamer te blijven. Het dribbelde tussen de voeten van het meisje weg, de vrijheid tegemoet. 'Marcus..?' beaamde Savador hees. Hij keek het meisje onderzoekend aan; hoe wist zij in vredesnaam de naam van zijn oom? Zijn ogen toonden even wantrouw. 'Spreek me niet van die naam!' siste hij zacht maar dreigend. Als er één naam was die hij nooit meer van zijn leven wilde horen, dan was dat de naam van zijn oom wel. Savador had zich weer op zijn slang gericht en streek hem peinzend over zijn geschubde kop. Vreemd genoeg roffelde zijn hart plotseling hevig in zijn borstkas. Was dit één of andere huurmoordenaar die in opdracht van zijn oom was gekomen om hem hetzelfde lot te laten ondergaan? Nee, daarvoor had het meisje te bekende kenmerken. 'Hij verdiende het. Smerige kerels als hij verdienen de dood,' ging Savador uiteindelijk verder, waarmee hij gelijk toegaf dat hij Marcus' moordenaar was.

Mizore merkte dat het duidelijk nog pijnlijk voor hem was om de naam uit te spreken of te horen. Ze keek hoe de rat ontsnapte. Met een ijsstraal stopte ze de rat die nu een ijsblokje was geworden. Ze begreep het wel naar wat hij hem had aangedaan. 'Rustig doe niet zo opgefokt. Ik ben hier niet om iets ergs te doen. Ik vind het alleen wel jammer dat je me niet meer herkend. maar na al die jaren ben jij weinig veranderd. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik hier ben en de naam van je oom ken.' Ze wachte even. 'Ik ben je nichtje Mizore, ik ben hier om je te bedanken voor het vermoorden van mijn pa. Ik wilde het zelf doen maar jij was me die dag voor.' Ze werd even stil omdat ze even terug moest denken aan haar ouders.

Savador legde de zak met ratten neer op zijn bureau en draaide zich met over elkaar geslagen armen om naar het meisje. Saethion stak ondertussen nieuwsgierig zijn kop in de zak en sloeg meteen toe. Haar woorden stonden hem niet aan, maar haar manier van praten kwam hem vaag bekend voor. Pas toen de naam Mizore viel, werd het wat bij Savador opgehelderd. Hij kon zich de tijden van vroeger met Mizore nog vaag herinneren, maar ze kon onmogelijk als jong meisje nu voor zijn neus staan. Ze zou nu ongeveer net zo oud als hijzelf moeten zijn. 'Als jij werkelijk Mizore bent, hoe komt het dan dat je nog zo jong bent? Heb je je soms ook in laten vriezen?' Savador dacht even aan Mauriccio en Aurore. Hun moeder - zijn tante - had ze vlak voor haar dood ingevroren uit angst dat de moordenaar van haar man haar, en uiteindelijk ook haar kinderen, ook het leven zou ontnemen.

Mizore merkte dat het wat begon op te helderen bij Savador. 'Ja, soord van. Ik ben 50 jaar geleden ingevroren omdat ik mijn dorp wilde uitmoorden nadat ik mijn moeder heb vermoord, maar helaas waren zij met teveel, ze hebben me opgesloten en na 50 jaar pas weer vrijgelaten. Alsof het heeft uitgemaakt' Ze moest even laggen. Dat stomme dorp van haar ook. De mensen daar vond ze nooit echt intiligend. Elke dag vond ze wel stomme dingen in haar drop. Dat mensen weer ergens vast in zaten of dat iemand zijn krachten nog niet kon beheersen. Ze keek nog even goed naar Savador. 'Je bent niet echt zo veel verander. Weet je nog wel iets van de jeugd die je samen met mij had?' Mizore kon het zich nog goed herinneren, Haar neefje was de enige die ze echt mocht van haar familie en was een beetje een voorbild voor haar geworden toen hij haar pa had vermoord.

Savador had met een schuddend hoofd naar Mizore's verhaal geluisterd. 'Onnozel,' vond hij. 'Alsof je met water - vaste vorm of niet - veel verder kunt komen. Het vriest, het ontdooit weer en het is weg.' Er verscheen even een zwakke grijns op zijn bleke gelaat toen Mizore even moest lachen. 'Je hebt je moeder vermoord?' ging hij even later op haar woorden in. Uitgerekend was dat zijn eerste tante geweest, al had hij haar niet goed gekend. Zijn tweede tante was de moeder van Mauriccio en Aurore. Hij wist niet wie hij meer haatte. Het waren immers beide de vrouw van zijn oom geweest, dus deugden ze automatisch niet. Hoe kon je zo'n brute man liefhebben? 'Uitstekend,' prees Savador zijn nicht glimlachend. Hij ging met één been op zijn bureau zitten en legde Saethion over zijn schoot. 'Niet alles,' gaf hij eerlijk toe toen hij Mizore's vraag hoorde. 'Ik kan me vaag iets herinneren, maar niet veel.' Het was vreemd om zelf nu ruim vier keer zou ouder te zijn dan de grote nicht waar hij vroeger tegen had opgekeken.

Mizore hoorden de woorden van Savador. 'Ik weet dat het ook jou tante was, maar dat wijf wilde mij vermoorde en verdacht mij van de moord, ik had het graag wel gedaan maar jij was me voor. Het geeft niks hoor, zolang die vend weg is vind ik het best. Jou tante en mijn moeder degon toen met een mes naar me toe te komen, toen is het tot een gevecht uitgelopen en is ze daar in dood gegaan.' Ze wachte even en dacht aan het moment terug. Ze blee het nog steeds grappig vinden hoe haar moeder daar half doorboed op haar knieën zat te smeken om vergiffenis. Mizore vond dat zwak en laf en wilde daar geen kind van zijn. Omdat ze in haar ijsvorm van kwaadheid wasgekraakt was het heel simpel geweest om haar te doden. Zelfs nu heeft ze er nooit spijt van gehad. 'Je hebt het nog vergebracht hier.' Merkte ze op en keek bewonderend de kamer rond. Met het rond kijken zag ze het bevroren ratje in haar ooghoeken achter haar liggen. Ze liet het ijsblokje door de lucht zweven en hield het voor haar. 'Zwakke wezens.' Fluisterde maar net hoorbaar. Langzaam begon het ratje langer te worden totdat de staard afbrak. Omdat er een bevroren laag om het ratje zat kwam er geen bloed, wel een vreemde piepende pijn kreed van het muisje. Mizore moest laggen bij het geluid. 'Heb je deze rat nog nodig?' vroeg ze aan Savador met glinstering in haar ogen om het beestje te martelen en te moorden.

Savador glimlachte zwak. Ondanks dat Mizore van Cassia kwam, had hij haar vroeger altijd bewonderd om haar gedrag, dat alles behalve zachtaardig was. En zelfs nu was dat gedrag niet veranderd. Anders dan Mauriccio en Aurore, die hij allebei niet al te graag mocht, had hij het altijd goed met Mizore kunnen vinden. 'Om de dood van mensen zoals mijn oom, daar laat niemand een traan om. En als dat wel het geval is, vloeien er tranen voor niets. Puur omdat ze zelf niets waren in hun leven. Enkel een samengepakte brok van ellende, zwakte en woede die ze op anderen moeten afreageren,' zei Savador met een zuur gezicht. Hij had er absoluut niet mee gezeten dat andere mensen berouw om de moord van zijn oom konden tonen. Savador grijnsde zijn puntige tanden bloot om Mizore's opmerking. 'Wie anders dan ik verdient de positie als schoolhoofd nu?' vroeg hij sarcastisch. Hij keek het kantoor even rond. Dit was nu zijn eigen stulpje. Zijn eigendom en alleen van hem. Bovendien geloofde hij oprecht dat niemand anders ooit zijn titel als schoolhoofd af zou kunnen nemen. Hij keek op toen hij Mizore iets hoorde vragen. 'Nee, speel er maar gerust mee,' antwoordde Savador glimlachend toen hij de staartloze bevroren rat in haar handen zag.

Mizore moest even laggen van de sarcastische opmerking van haar neefje. Nu ze toestemming had van haar neefje kon ze lekker op het ratje los gaan. Niet dat als het niet mocht ze het als nog niet gedaan had. Ze kreeg een brede grijns op haar gezicht en begon het ratje langzamerhand de ledenmaten uit te trekken. Het eerste achterpootje was er al af toen mizore weer vragen begon te stellen. 'Wel een beetje vreemd om na al die jaren weer tegenover elkaar te staan vind je niet?' Ze keek even op van het ratje om Savador aan te kijken. Het pootje en staart wat al los van het lichaam was lied ze in de kooi van Saethion zakken. Ze ging verder met de andere pootjes zonder naar het gepiep van de rat te luisteren, het amuzeerde haar tog alleen maar. Na al die tijd heeft ze in dat ijs gezeten en kon ze niks, daar werd ze te zwaar voor bewaakt. 'Ben je eingenlijk over je watervrees gekomen?' Mizore zelf had ook een hekel aan ijs, ze vond het ook jammer toen ze er achter kwam dat ze water magie had. Maar het eerste wat ze leerde was ijs er van te maken, sinds dien doet ze alleen nog ijs magie hoe zij het noemt. Mizore kon nog goed herinneren dat Savador daar als de dood voor was. Ze heeft al verschillende keren in haar jeugd water voor hem moeten bevriezen, heeft ze nooit erg gevonden omdat ze er zelf ook een hekel aan heeft.
Ze had geen zin meer om met het ratje te spelen nu het alleen nog maar een lichaam met een kop was. Ze lied het ratje bij Saethion zweven in de hoop dat hij het op zou eten.

Savador leunde wat achterover en keek geboeid toe hoe Mizore de ledematen van het ratje eraf begon te trekken. Misschien was het dan wel dierenleed, om te zien hoe iemand werd gemarteld was altijd interessant. Om het zelf te doen was nog leuker. Savador glimlachte als reactie op Mizore's vraag. 'Ik had gehoopt ooit groter dan jou te worden. En moet je me nu eens zien. Spijtig dat ik er gelijk ook veel ouder op ben geworden,' zei hij zacht. De glimlach verdween direct van zijn gezicht toen Mizore vroeg of hij over zijn watervrees heen was. 'Nee. Dat is iets wat ik heb gekregen en ook altijd zal behouden. Ik geloof niet dat ik voor mijn dood nog ooit een keer een duik in het meer durf te nemen,' antwoordde Savador met teneergeslagen ogen. 'Dat is te danken aan je vader. Hij heeft me dat trauma gegeven,' voegde hij er op nijdige toon aan toe. Het was niet zo dat hij boos op Mizore was. Dat was hij nooit geweest - tenminste, niet dat hij zich kon herinneren. Savador aaide Saethion zwijgend over zijn kop. 'En jij? Waarom ben je naar hier gekomen? Alleen om mij op te zoeken of ook een studie te volgen?' vroeg hij daarna.

Mizore keek naar Saethion toen hij nog niet had toegehapt nadat Savador klaar was met praten kneep ze de rat helemaal fijn dat alle botten gebroken waren en gooide het in de kooi van Saethion. 'Jammer dat je er nooit over heen bent gekomen. Maar hoe is presies dat trauma nou gekomen, Ik heb het namelijk nooit echt geweten.' Mizore liep naar het bureau van Savador toe en ging in de stoel tegen over hem zitten. 'Ik weet niet waarom ik hier heen ben gegaan. Ik kom je in iedergeval bedanken voor het vermoorden van men pa. Verder heb ik niks te doen omdat ik verbannen ben uit mijn dorp en andere dorpen willen mij daar ook niet hebben. Ik weet eigenijk niet of ze me hier willen hebben.' Ze moest even laggen bij deze woorden. 'Ik wil nogsteeds wraak op mijn dorp, maar dan moet ik nog machtiger worden. ' Mizore is nu ook al machtig, maar er wonen te veel mensen in haar dorp om ze allemaal in een keer te vernietigen. 'Hebben ze hier leraren voor ijsmagie of niet?' Vroeg ze aan Savador terwijl ze Saethion aankeek die bij hem op schoot lag.

Savador zweeg weer en was eigenlijk van plan dat ook te blijven doen. Antwoord op die eerste vraag gaf hij liever niet. Maar het zou oneerlijk tegenover Mizore zijn als ze de waarheid niet kwam te weten. 'Jouw vader moest of mij zo erg liefhebben dat hij een haat voor me opbouwde of hij zag me vanaf het allereerste begin al liever dood dan levend,' begon hij zacht. 'Ik ga er van uit dat hij me niet compleet haatte. Hij was gewoon doorgedraaid. Gek in zijn hoofd. Op een dag verdronk hij me bijna in bad, en vanaf dat moment is er een knop bij me omgeslagen.' Savador draaide zich half naar het raam om om naar buiten te kijken en zijn hoofd direct van die ellende te bevrijden. Het hielp niet veel. Hij draaide zich weer naar Mizore terug toen ze weer het woord nam. 'Of ze je hier willen hebben?' herhaalde hij glimlachend. 'Kind, ik ben hier het schoolhoofd. Dus ik bepaal of ik je hier toelaat of niet. Daar hebben anderen niets over te zeggen.' Saethion kronkelde langzaam over Savadors borst omhoog en nestelde zich om zijn hals. Savadors gezicht betrok even bij Mizore's laatste vraag. 'Niet dat ik weet. De enige leraar hier die les geeft in vloeibare watervorm is die waterrat van een Shong,' antwoordde hij met een minachtende blik, waaruit duidelijk op te maken was dat hij geen dikke maatjes met Shong was.

Mizore hoorde het verhaal van Savador aan, maar ze stond er niet echt van te kijken. Ze wist wat voor freselijke dingen hij had gedaan. En dat die moeder van haar hem nog verdedigde vond ze nog het ergst. 'ik weeet dat je niet graag over dit onderwerp praat maar ben wel blij dat je het beteld hebt.' Dit zei ze een beetje nors omdat ze er niet van hield mensen te bedanken of ergens sorry voor te zeggen. Ze heeft ook nooit ergens spijt voor gevoeld dus waarvoor zou ze, maar nu haar neefje zo te zien was wel iets voor haar dat hij ook zeker haar vader niet vergeten was. 'Agja, niet ieder leven gaat zoals iemand wild. Ik blijf nog een tijdje hier als je het goed vind. Ik moet nog even kijken wat ik ga doen en misschien leer ik nog wat van de mensen hier'. Ze zuchte even. Ze keek hoe Saethion om de nek van Savador ging en zig daar nestelde. 'En heb je al een liefde gevonden?' vroeg ze maar om een beetje van het akelige onderwerp af te komen.

Savador staarde wat afwezig voor zich uit terwijl hij Saethion over zijn lange slangenlijf aaide. Iedere keer als hij een gesprek met iemand aanging waar zijn oom aan bod was gekomen, voelde hij zich belabberd. Na veertig jaar was het onderhand wel een gewoonte geworden, dus was hij het wel gewend. 'Draai de lessen hier mee en doe wat aan je ijskunsten. Het is belangrijk dat je erin vordert. Zwakkelingen in mijn familie wil ik niet hebben.' Savador toverde een glimlach tevoorschijn. Hij staarde Mizore een aantal minuten zwijgend aan toen ze hem vroeg of hij al een liefde had gevonden. Die vraag overviel hem een beetje. Hij was het ook niet gewend dat mensen zich met zijn persoonlijke zaken bezighielden, en vooral niet hoe het er in de liefde voor stond. Grotendeels omdat veel vrouwen niets van hem moesten hebben. 'Ja,' antwoordde Savador kort. 'Al sinds het begin dat ik hier werk. Ze heet Diva.' Meer vertelde hij er niet over. Niet dat het niet van belang was, maar om door zijn eigen nicht ook als een pedofiel te worden aangezien, daar had hij niet veel zin in. Dat Diva zeventien was en hij er kinderen mee had, liet Savador daarom liever ook weg.

Mizore zag dat Savador zinds ze het over marcus hadden gehad belaberde houding had aan genomen. 'Je weet dat ik niet zwak ben, nooit geweest ook niet.' Ze wist niet zeker of Savador die zin had gemeend of niet. 'Veel sociale contact ben je ook niet gewoon he?' merkte ze op nadat hij zo kort over zijn liefde had vereld. 'Schuild er iets wat ik niet mag weten?' vroeg ze een beetje plagerig, maar wel gemeend. Zelf had ze nog niemand gevonden omdat mensen te bang voor haar waren. Zelf had ze ook nog nooit liefde gevoeld. Het had haar ook niet uitgemaakt. Ze was toch 50 jaar opgesloten geweest dus dan was nu haar liefde oud en misschien al dood of naar een ander gevlucht. Ze keek naar Saethion. 'Denk je dat een dier goed voor me is?' Vroeg ze wat onzeker aan Savador. 'Je weet hoe graag ik ze martel.' Mizore zou graag een dier willen hebben maar wat ze vroeger al deed was dieren martelen. Eerst gewoon met haar handen maar nu ze met haar magie dieren zonder aan te raken kan martelen is het alleen nog maar leuker geworden omdat ze nu de dieren in allen kandten kan draaien en geen vieze anden aan hoef te krijgen. Misschien wist Savador niet meer zo veel van haar en hun jeugd samen maar hij was wel nog familie van haar en ze wist zeker dat hij beter wist of ze het wel of niet kon doen.

Savador haalde lichtelijk zijn schouders op. 'Niet echt,' antwoordde hij op Mizore's vraag of er iets schuilde wat ze moest weten. 'Alleen dat het één van mijn leerlingen is met een rijke achtergrond.' Hij glimlachte geamuseerd. Dat was niet alleen de reden waarom hij Diva liefhad, al werkte het uiteraard wel in zijn voordeel. Savador keek Mizore even doordringend aan toen ze vroeg of een dier goed voor haar was. 'Goed om te martelen, ja,' zei hij grijnzend. Hij nam zijn serieuze houding weer aan en vervolgde: 'Als je een dier wilt nemen, neem dan liever een stevig dier dat geheid van zich afbijt. Iets dat bij jou en je magiesoort past. Een ijsbeer, bijvoorbeeld.' Savador tilde met twee handen Saethions zware lijf van zijn nek en legde de slang weer op zijn schoot. Zelf was hij uiterst tevreden om hem als zijn huisdier te hebben. Nooit had hij hem iets aangedaan of ongehoorzaamheid getoond.

(Als ik niet in deze reünie mag komen zeg dat dan dan verdwijn ik namelijk weer xD)

''Zo zo, nog meer familie Savador?'' vroeg Deshas die zichzelf losmaakte uit de schaduw. Zijn geheel rode ogen bekeken het meisje even van top tot teen voordat hij terug veranderde van zijn schaduw gedaante naar zijn menselijke gedaante en dus weer een materiële vorm aan nam. ''En je hebt nog niet eens over mij verteld? Dat valt me tegen'' grijnsde Deshas kort. Hij luisterde eigenlijk al een tijdje mee en wat hij ervan begrepen had was dat dit meisje Savadors nicht was die eigenlijk ouder dan hem behoorde te zijn. Een beetje hetzelfde als Deshas dus. Al lag het verschil in tijd bij hem wat groter.

Mizore keek Savador aan. Ze begon te laggen. 'ja, ik heb dan wel een goed dier nodig, maar welke mag je hier wel en niet hebben?' Voordat Savador antwoord kon geven hoorde ze een stem vanuit een schaduw. Ze zette zich schrap om een aanval te verwachten of te geven. Toen hij van de stem hoorde dat het een soort van vriend van hem was werd ze wat ontspannen maar niet helemaal. De persoon had nu zijn eigen vorm weer aangenomen en keek hem even van top tot teen. Hij zag er sterk uit. Ze keek vragend naar Savador om zijn bevestiging te krijgen.

(Desireetje jij bent altijd welkom x3)

Savador grijnsde en wilde net antwoord op Mizore's vraag geven, toen hij een bekende stem hoorde. Zijn grijns werd nog iets breder toen hij de rode ogen van niemand minder dan Deshas zag. Savador richtte zich tot Mizore en merkte haar vragende blik op. 'Mizore, dit is Deshas. Je kent hem ongetwijfeld wel. Momenteel is hij mijn leermeester en traint hij me om zijn opvolger te worden,' legde hij uit. Zijn blik ging nu naar Deshas. 'Deshas, Mizore. Ze is mijn nicht en het enige familielid waar ik het nog wel goed mee kan vinden.' Savador steunde op zijn handen die hij achter zich op het bureau had gezet en leunde wat naar achteren. 'Afkomstig van Cassia, maar haar voorkeur gaat gelukkig enkel naar ijsmagie uit,' voegde hij er aan toe.

Mizore hoorde de bevestiging van Savador en keek even naar Deshas, ze gaf een klein knikje als "hallo". Haar houding geen weer terug naar hoe ze stond. 'Ik weet dat het er vreemd uit ziet dat ik nog zo jong ben en mijn neefje al zo oud, maar als je hier al even stond zou je het wel hebben gehoord.' Ze keek even van Deshas naar Savador en weer terug. 'Wat kom je hier eigenlijk doen? Ons afluisteren of zo?' Mizore voelde zich een beetje aangevallen en had ook geleikertijd het idee dat ze nog door mensen in de gaten werd gehouden met haar bewegingen, ze had geen idee wie dat zou doen dus ze vertrouwde bijna niemand. Niet dat ze veel mensen kent, zeker hier niet. Ze was hier nog maar net en was meteen naar Savador gegaan en onderweg was ze geen leerlingen tegengekomen.

Deshas schudde kalm zijn hoofd op de vragen van Mizore. ''Absoluut niet. Maar mag ik ook zuinig zijn op mijn opvolger? Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zich in de problemen weet te werken'' zei hij grijnzend met een korte blik op Savador. ''Daarbij kom ik overal altijd binnenwandelen als ik er zin in heb. Al prefeer ik liever een deur. Materie trotseren is nou eenmaal niet mijn sterkste punt'' vervolgde hij kalm. ''Dat je zo jong lijkt Mizore, daar kijk ikzelf helemaal niet van op. Ik zie er ook jonger uit. Je zou van mij in elk geval niet zeggen dat ik driehonderd dertig jaar was. Dat komt omdat ik een beetje hetzelfde heb gehad als jij, tenminste als ik het goed begrepen heb'' zei Deshas.

Savador keek Mizore vanuit zijn ooghoeken even onderzoekend aan. Door haar aanvallende houding tegenover Deshas en het wantrouwen leek het er sterk op dat ze hem niet vertrouwde. Hij geloofde dat dat wel zou veranderen naarmate ze hem beter kende. Savador streek zuchtend over Saethions lijf toen de ratelslang weer over zijn borst terug omhoog kroop. Zo kostte alles tijd. Hij wierp Deshas een giftige blik toe toen hij zijn woorden hoorde maar besloot er verder over te zwijgen.

Mizore keek het tafreeltje tussen Savador en Deshas aan. 'Dan weet ik niet hoe goed jij Savador kent' zei ze tegen Deshas. 'Hij werkt zig altijd in problemen, al zolang ik hem ken. Niet altijd zijn schuld moet ik wel toegeven.' Ze keek haar neefje even aan. 'Deshas, waarom kan het dat jij dan zo oud bent, het lijkt mij echt geweldig om zo oud te kunnen worden en in het zelfde lichaam te zijn. Net als wat ik heb.' Ze keek nu Deshas met een normale emotieloze blik aan. In haar gedachte zat ze te fantazeren hoe sterk ze dan wel niet kon worden en dat stomme dorp van haar over te nemen en te martelen. Ze begon in haar gedachte helemaal te glunderen toen ze het over martelen had. Dat was namelijk het liefste wat ze deed al van kinds af aan.

PROFILE MAGICIAN

» Oude wonden.
» Oude lettertype
» Oude lettertype?
» Literatuur les: H1 Het oude Puffoon.
» verdwaalt in de oude ruïnes

een oude bekende

een oude bekende

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen