Diep in haar gedachten verzonken zat Laiq in het grasveld onder een van de schaarse bomen die het begin vormden van de rand van het bos. Met haar rug tegen de dikke stam en haar benen opgetrokken hield ze een kop dampende thee in haar handen. Niets was er zo lekker als een kop thee met een beetje honing vroeg in de morgen. Ze was vroeger op dan gepland. Maar ze had hierdoor wel alle tijd gehad om zich aan te kunnen kleden en voor te kunnen bereiden op haar eerste les van die dag. En hoewel ontbijt nog niet geserveerd werd had Laiq uit de keuken wel een kop thee met honing gekregen.
Voorzichtig nipte ze van haar hete thee terwijl ze haar benen strekte en het gras het stuk blote benen kietelden. Net als altijd had Laiq haar sneeuwwitte sokken aan, vandaag met een zwarte rand bovenaan, die tot net onder haar knieën reikte. Verder ook haar zwarte rok, een witte bloes met vandaag daar een zwart gilet overheen. De bovenste paar knopen van haar bloes waren open zodat een stuk blote hals zichtbaar was waar haar camee op rustte. Eveneens had ze haar vertrouwde zwarte kanten handschoenen aan en, verscholen in het gras, naast haar lag haar ineenvouwen zwarte paraplu. Ze had haar bruine lokken opgestoken met veel klemmetjes tot een ingewikkeld uitziend kapsel. Haar lichte violet kleurige ogen had ze gesloten terwijl ze smaak van honing haar mond vulde.
Langzaam opende Laiq haar ogen weer. Ze keek in haar kop en gooide haar thee haast om toen ze dacht een bekend gezicht te zien. ‘Catelijne?’ fluisterde Laiq zachtjes op vragende toon. Maar de troebele vloeistof in haar mok gaf geen antwoord, nog het gezicht van Catelijne was te zien. Ineens smaakte de thee lang niet zo lekker meer. Laiq zette de kop naast zich in het gras en zorgde ervoor dat hij niet gemakkelijk om zou kunnen vallen. Ze maakte het lint waar haar camee aan vast zat los en nam het sieraad in haar hand. Op de voorkant was het silhouet van het zijprofiel van een vrouw te zien in het wit geborduurd, maar in de achterkant, wat Laiq er zelf in had gezet, was een gladde gepolijste steen zichtbaar. Deze had ingekerfde lijnen, later met goudverf bewerkt en stelde een figuur voor. Een rune figuur, hoewel dit, in tegenstelling tot Laiqs andere runen, geen echte was.
Door alleen al naar de steen te kijken voelde Laiq een pijnlijke steek in haar hart. Ze sloot haar hand om de hanger. Ze was zo in haar gedachte verzonken dat ze haast niet merkte dat de wind die door de bladeren van de boom ruiste haar probeerde te waarschuwen dat er iemand aan kwam. Langzaam, alsof Laiq niet echt luisterde maar toch begreep wat er van haar gevraagd werd, bracht ze de ketting weer naar haar hals en knoopte hem weer vast met de camee naar voren gericht en de rune onzichtbaar voor de persoon die zou naderen.

- Bellingar alsjeblieft -

'Sodem... Godsamme ga terug naar jullie hel-hollen,' zijn walgende en woedende stem schalde over het grasveld heen terwijl Bellingar een paar passen naar achter zette. Een enkel paar nieuwsgierige katten hadden hun ogen op hem laten vallen. En zijn walging voor de dieren was voor hun voelbaar, waarbij ze juist besloten om naar hem toe te lopen in plaats van zijn schoppende voet te ontwijken. Pas toen er plots een vuurzee aan muur tussen hun twee in kwam besloten de beesten maar sissend om te draaien en tussen enkele bomen te verdwijnen. Voor Bellingar verdween het vuur weer, stond hij met een humeur als onweer voor zich uit te staren. Waarom moesten die beesten ook hem altijd hebben, snapte ze niet dat ze beter dood konden zijn in zijn ogen. Met zijn handen grof en diep in zijn broekzakken weggestoken liep hij met opgetrokken schouders en een gezicht dat bij zijn humeur paste door. Mokkend liep hij door, waarna hij haast gluiperig een blik over zijn schouder wierp. Op een afstandje zag hij een kattenstaart boven het gras uitkomen. 'Wel godvr...' klonk zijn stem nu helemaal tot het nulpunt gedaald, vervolgde er een paar Raziaanse vervloekingen terwijl hij zijn passen sneller vervolgde. Haast benend, had zijn handen uit zijn broekzakken gehaald, liep hij over het grasveld. Zijn strakke ogen voor zich uit gericht waarbij hij het meisje bij de boom spontaan langs beende, te afgeleid door het feit dat de katten een heel complot tegen hem hadden verzonnen en hem de rest van de dag te stalken. Na een paar passen sinds hij het meisje had gepasseerd hoorde hij het gemiauw vlak achter hem. Met een ruk draaide hij zich om, had er in zijn hand al een gecontroleerde bal van vuur verzameld waarbij de vlammen hier en daar er nog uit schoten als een miniatuur van de zon. Met een erg creatieve, Raziaanse vloek zette hij kracht achter zijn arm om zonder enige terughoudendheid de bal naar de kat te schieten die deze nog maar net ontweek en het bos in verdween. Hijgend bleef hij staan, zijn handen tot vuisten gebald en de walging en woede op zijn gezicht te zien. Die rotbeesten moesten hun lesjes leren. Leren dat ze niets meer dan niets waren, in hun eigen plaatsen moesten blijven of als lunch op tafel te verschijnen.

Laiq keek op toen het geluid van de voetstappen die de wind haar toegefluisterd had veranderde in luid vloeken en geschreeuw. Het schreeuwen was afkomstig van een jongeman. Een die amper ouder dan zijzelf kon zijn. Haar violet kleurige ogen gleden verder. Toen zag ze de oorzaak van al het lawaai. Kennelijk werd de jongen gevolgd door een paar katten en kon hij dat absoluut niet hebben. Een lichte glimlach verscheen op Laiqs gezicht. Tja, met schelden ging dat niet. Vooral als je katten niet moest kwamen ze juist naar je toe.
Laiq bleef een tijdje naar het tafereel kijken. Naar hoe de jogen zijn ongewenste stalkers op afstand probeerde te houden. Voor heel even leek het alsof het hem lukte maar al snel kwamen ze weer terug. Na een tijdje had Laiq genoeg gezien en stond op. Zo te zien kon deze knul wel wat hulp gebruiken bij zijn probleempje. Ze klopte snel het vuil van het rok en rende toen terug naar de academie. Niet al te veel later kwam Laiq terug lopen met een grote schotel melk. Voorzichtig liep ze ermee langs de jongen. Ze sprak niet tegen hem, keek hem zelfs niet aan. Bang dat ze anders zou morsen. Laiq liep door tot de rand van het bos. Daar zette ze de schotel melk neer. Ze had ondertussen al een paar nieuwsgierige staartjes opgemerkt die aan het kijken waren wat Laiq precies aan het doen was. Met watermagie maakte Laiq een beetje melk los uit de schotel en liet het voorzichtig richting de katten zweven om hun aandacht te trekken. Een paar katten likte aan de melk. Toen was hun interesse gewekt. Maar Laiq bracht het beetje melk al terug naar de schotel. Met veel enthousiasme en gemiauw volgde de katten het zwevende plasje melk tot ze bij de schotel kwamen. Eén voor een begonnen ze gulzig te drinken. Laiq liep terug naar de jongen. ‘Daar zul je geen last meer van hebben. Tegen de tijd dat die klaar zijn met drinken hebben ze het te druk met slapen om jou achterna te zitten,’ zei ze tegen hem. Ze schonk hem een kleine glimlach waarna ze terug liep naar de boom waar de inmiddels koud geworden kop thee nog stond en haar paraplu lag.

De spanning in zijn spieren omdat hij zichzelf moest inhouden niet gewoonweg de omgeving van het gras in vuur en vlam te zetten om enkel van die beesten af te zijn kropte zich op in zijn spieren. Zijn schouders gespannen, in pure frustratie dat de beesten zo dichtbij kwamen. Hij voelde de rillingen over zijn rug gaan, de walging die zich in vies slijm in zijn keel uitte en zijn kriebelende handen om hier een snel einde aan te maken. Nu ze weer weg rende was hij er wel van overtuigd dat het niet lang zou duren, maar hij vertikte het om het kasteel weer in te gaan. Hij ging zijn vrije tussenuur niet laten belemmeren door een stel vieze vlooiebalen, desnoods zou hij zijn ideeën alsnog uitvoeren en ze gewoonweg als varkens braden. Het was dat hij zijn woedende, groengele ogen over zijn schouder richtte om zijn harige belagers in de gaten te houden dat hij het meisje langs hem heen zag lopen. Enigszins afgeleid door het feit dat ze iets ongewoons in haar handen had en stilletjes langs hem heen liep volgde zijn ogen haar, de toon erin afgekoeld tot de irritatie die nog in zijn aderen vlamde. Stilletjes bleef hij op zijn plek staan, zijn ogen op haar rug gericht nu ze langs hem heen was gelopen en door liep. Wat nors sloeg hij zijn armen over elkaar, nog niet geheel afgekoeld van zijn humeur van daarvoor bleef hij kijken hoe ze door haar hurken ging en de aandacht van de paar katten al gekregen had. Wat ongelovig, meer uit neerbuigendheid naar de dieren, trokken zijn wenkbrauwen omhoog toen hij zag dat het wel degelijk werkte. 'Herzenloze parasieten,' mompelde hij chagrijnig, wende zijn blik af van het plaatje omdat het niet langer nodig was ze in de gaten te houden. Toch schoten zijn ogen nog sikkeneurig - hij was in dit soort dingen gewoon te koppig - naar het meisje toen deze naar hem toe leek te zijn gelopen en haar aandacht op hem richtte. 'Is ook beter als ze hun leven willen houden,' mompelde hij terug, zijn armen nog strak over elkaar geslagen had hij voor een moment zijn ogen van het meisje af gehaald. Toch schoten ze weer terug naar haar gezicht, zag de glimlach op haar lippen waarna ze haar terugkeer naar de boom leek te nemen. Op een afstandje kreeg hij pas nu de rust om haar gade te slaan terwijl ze van hem weg liep. Zijn ogen gleden zonder enige schaamte van haar achterhoofd over haar rug naar haar heupen, van haar billen naar haar kuiten en haar enkels. Een zoveelste onschuldige ziel, hoewel ze een uitstraling had die hij herkende van de vele feesten van zijn vader waarvan de gasten niets lager dan stinkend rijk en goed opgevoed waren. Hoewel het in zijn ogen iets meer naar orthodox hing, was hij benieuwd naar haar familie verhalen. Zijn vader had altijd al gezegd dat goede connecties met de goeie families belangrijk was, en aangezien hij en niet zijn tweelingbroer was aangewezen om zijn opvolger te worden bleef zijn ouwe heer erop hameren dat hij daar nu al mee begon. Nonchalant maar wetend dat zijn gehele uiterlijk en ogen meer richting charme ging wandelde hij achter haar aan met zijn handen nu in zijn broekzakken gestoken. 'Krijg ik wel toestemming om ze naar de volgende wereld te helpen als je voorspelling fout is?' met een glimlach op zijn lippen draaide hij langs haar heen om met zijn schouder tegen de boom aan te leunen. Zijn ogen gleden kalmpjes van haar af over haar spullen, om vervolgens weer zijn aandacht op haar te richten. 'Waar kom je vandaan,' was zijn eerste kalme vraag, zijn ogen ontspannen en warm in die van haar gevestigd waarbij hij elke beweging van haar volgde.

[Blegh, zit niet mee vandaag xD Post wil niet lukken]

Laiq had de ogen van de jongen in haar rug voelen branden toen ze met de schotel met melk naar de katten verderop was gelopen. Ze had haar best moeten doen om het te negeren maar het was haar gelukt. Ze had ook zijn woorden kunnen opvangen, al had de wind ze moeten verduidelijken voordat ze ze echt had verstaan. Ze liet de jongen begaan. Kennelijk had hij echt een groot probleem met katten. Laiq was zelf dan ook wel niet zo’n dierenliefhebber, maar vermoorden…dat ging haar wel iets te ver.
Toen ze terug was gelopen en de jongen had gezegd dat hij waarschijnlijk geen last meer zou hebben van zijn spinnende belagers klonk hij nog steeds chagrijnig. Laiq had haar schouders opgehaald en was verder gelopen. Ze had ook niet echt een bedankje of iets dergelijks verwacht. Ze had simpelweg gekozen voor de meest vreedzame oplossing en dat was deze geweest.
Ze was nog niet eens zo ver of Laiq had al in de gaten dat de jongen haar gadesloeg en nog sterker, haar achterna liep. Erg zacht klonken zijn voetstappen niet. Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Schattig eigenlijk dat hij achter haar aan liep. Het zou wel zijn om een praatje te maken maar toch. Schattig. De grijns verdween weer toen ze terug bij de boom was aangekomen en zich weer sierlijk in het gras had neergezet.
Niet veel later hoorde ze zijn stem. Anders deze keer. Niet boos en chagrijnig maar vriendelijk en charmant. Tersluiks keek ze vanonder de losse plukjes donkerbruine lokken die haar pony vormde omhoog naar de jongen. Daardoor hadden haar licht violet gekleurde ogen een nog verleidelijker aanzien gekregen. ‘Ik zou zeggen probeer maar. Al denk ik niet dat iedereen dan even blij met je zal zijn,’ zei ze met een zachte melodieuze stem die helemaal bij de rest van het plaatje aansloot.
Ze trok even kalm haar wenkbrauw op toen hij vroeg waar ze vandaan kwam. ‘De meeste vragen altijd eerst naar de je naam. Maar ik vind deze ook wel origineel. Ik kom van Puffoon,’ sprak ze simpel. Laiq liet haar naam nu expres achterwegen. Daar zou de jongen uiteindelijk zelf wel achter komen niet dan?

(Ik snap je punt. Het wil mij vandaag ook niet lukken)