De wekker ging en onmiddellijk kwam een sierlijke arm onder de dikke dekens vandaan om die uit te zetten. Ze wilde haar collega's geen last bezorgen door zo vroeg op te staan. Het was half zes 's morgens en de zon was nog niet eens op. De omstandigheden waren niet echt ideaal voor een lichtmagier maar ze had geen tijd te verliezen. Vlug kleedde ze zich aan. Ontbijten deed ze snel en haastig met eten dat ze gisteravond van de eetzaal had meegenomen. Met toestemming uiteraard. Alle standaard dingen op haar lijstje met ohtendroutine had ze afgewerkt. Nu kwamen de beslissende dingen. Vandaag zou het zo ver zijn, eindelijk. Cassandra was er blij mee, maar tegelijk ook nerveus. Ze had het met grote letters in haar agenda staan. De eerste les die zij dit jaar zou geven was vandaag gepland.

Omdat Master Sebastian weg was gegaan voordat ze met hem kon overleggen had ze nauwelijks een idee van het niveau van de leerlingen. Ook wist ze niet welke stof al behandeld was en welke niet. Lastig, maar ze had samen met haar stagiair Flavio een schema opgesteld. Voor de eerste les had ze geen belangrijke dingen ingepland. Nou... Natuurlijk was de kennismaking met de leerlingen ook redelijk belangrijk. De eerste indruk kon immers bepalend zijn voor het verloop van de rest van het schooljaar. Als ze nu geen respect opeiste kon ze daar waarschijnlijk later ook naar fluiten. Redenen genoeg dus om zenuwachtig te zijn. Het was gewoon spannend, voor het eerst zelf een klas. Geen gedoe over dat je maar tijdelijk was, een invalleerkracht. Nee. Ze stond er nu helemaal alleen voor en het was honderd procent haar eigen verantwoordelijkheid. Toen ze opstond voelde ze het al. Kriebels in haar maag. Als voor een toets, een examen. Dan had ze dit ook ervaren. Spanning. Gezonde spanning, dat wel. Ze was heus niet zo erg aan het stressen dat ze niet meer functioneerde. Nee, Cassandra hield zichzelf keurig onder controle. Dat was voor haar belangrijk. De controle houden en respect krijgen. Ze was heus wel redelijk, maar net als vroeger was ze vooral in het begin van haar lessen erg streng in de hoop zo orde te houden. Ze zou haar best doen om vriendelijk en kalm te zijn, precies zoals van een lerares werd verwacht.

Cassandra droeg een witte jurk, die om haar lichaam heen leek te zweven wanneer ze liep. Door haar lage hakken was ze lang, maar niet té lang. Haar haar had ze lichtjes gekruld en met koperkleurige pinnen vastgezet. Ze had zelfs besloten het voor vandaag niet paars te kleuren. De blonde kleur van haar lokken paste beter bij haar kleding. De kleur die ze had gekozen was iets donkerder dan haar orginele blonde haar, met een aantal highlights en roodbruine lowlights. Al met al was haar haar dus donkerblond tegen het roodachtige aan. Zelf vond ze het prachtig. Zoals het glansde en om haar gezicht heen krulde. Haar uiterlijke kant was er klaar voor. Maar zou ze het psychisch aankunnen? Er was maar een manier om dat uit te vinden en dat was beginnen. Ze opende de deur naar haar lokaal- Ja nu had ze wel een sleutel in haar bezit ja- en stapte naar binnen. Eens zien, wat zou ze allemaal nog moeten doen? Allereerst liep de jonge vrouw naar het bord toe om daar de titel van de les neer te schrijven in haar sierlijke handschrift. Introductie; A welcome and an answer to the question 'Why do we need Lessons in Light?'
Zo, toen dat gedaan was legde ze haar documenten op haar bureau. Een klassenlijst met nette foto's van de leerlingen erbij, altijd handig voor het herkennen. Alle boeken die de leerlingen ook hadden. Natuurlijk het magische docentenboek met antwoorden erin. Altijd handig. Ze keek naar buiten en zag dat het zachtjes sneeuwde. Besloot dan toch maar de ramen open te doen en plaatste er in het komende half uur zorgvuldig een spreuk onder die de sneeuw deed smelten en verdampen, zodat ze daar geen last van hadden en toch frisse lucht kregen. Nu ging ze nonchalant tegen haar bureau staan en liep alles nog een laatste keer na. Over ongeveer een half uur begon de les. Was alles klaar? Ze had de tafels netjes neergezet in rijen van vier, omdat ze meende dat dat voor deze les goed uit zou komen. In de hoek van het lokaal stond een frisgroene potplant en aan de zijwand die niet met ramen bedekt was hingen posters. Niet van suffe schoolonderwerpen, maar van lichtschows, een vuurwerkspektakel. Een aantal bands. Een opname van een groep vogels die langs een uitbarstende vulkaan vlogen. Kortom, interessante versiering. Ze hoopte maar dat de aandacht van haar leerlingen er niet te veel naar af zou dwalen...

Cassandra zuchtte en streek haar haar glad. Het was zover. Vanaf nu konden leerlingen binnen komen. Ze glimlachte en toen de deur voor het eerst openzwaaide sprak ze luchtig: 'Welkom in mijn les, ga zitten, dan gaan we spoedig beginnen.' Haar vriendelijke, maar toch zelfverzekerde toon beviel haar wel. Ze had alles onder controle. Cassandra wist niet zeker of Flavio zou komen, aangezien ze in deze les geen werkelijke stof had gepland, maar hij was zeer welkom als hij wenste te komen. Hopelijk wist hij dat wel. Ach dat was nu niet iets om zich druk over te maken, eerst deze leerlingen allemaal begroeten.

[Open voor Flavio en alle leerlingen, ongeacht welke magie, die interesse of desinteresse hebben in een les lichtmagie.~]
[Wees welkom c:]

Vandaag de eerste les! Ja ja ja ja ja, eerste les, geweldig, fantastisch! Dit werd gewoon leuk! Een grijns stond op zijn gezicht geplakt en zo sprong hij uit bed. Echt hij sprong uit bed, waarom, dat zou hij zelf ook nooit weten, maar hij deed het, vreemd genoeg. Tom liep rondjes, van de badkamer, naar de keuken en dan weer terug. Hij had goed geslapen dus hij kon voor geen meter blijven stilzitten of laat staan stilstaan. Hij floot een vrolijk deuntje en hij liep weer van jut naar jaar. Eigenlijk deed hij het meer huppelend, je zou haast gaan twijfelen of hij wel honderd procent voor de vrouwen was. Maar hij was dus wel degelijk honderd procent straight, geen zorgen, maar hij had ook eigenlijk geen interesse in de vrouwen, dat kwam maar pas later. Nu had hij daar totaal geen behoefte aan, mensen zouden hem misschien raar bekijken, maar het was gewoon zo, Tom had geen behoefte aan liefde. Nee echt niet, hij wilde niet, liever eventjes alleen blijven en lekker genieten van het leven, dat zou hij doen. Gewoon alles op zijn tijd en dan kwam het allemaal wel goed. Maar nu dacht hij daar niet aan, nu dacht hij echt aan zijn eerste les lichtmagie. Yay! Lichtmagie! Persoonlijk een van zijn favoriete vakken buiten sport dan natuurlijk. Dus vandaag zou hij de introductieles gaan volgen. Hij greep zijn tas van de vloer en begon er spullen in te stoppen zoals een kladblock en wat pennen die hij allemaal zou kunnen gebruiken. Oké hij had alles, hij was aangekleed, gewassen en had zijn tanden gepoetst, ook had hij gegeten, dus alles was in orde hé? Ja, hij greep zijn rugzak en gooide die over zijn schouder. Al snel verdween hij uit zijn kamer en snelde hij richting het lokaal waar hij moest zijn. Hij twijfelde en keek naar de deur waar hij eigenlijk naar binnen moest. Hij was alleen wat groot, gelukkig paste hij net door de deur, dus hij had veel geluk. Op een rustig tempo, voor hem dan, wandelde hij het lokaal binnen en meteen werd hij eigenlijk welkom geheten. 'Welkom in mijn les, ga zitten, dan gaan we spoedig beginnen.' Een brede glimlach verscheen op Tom’s gezicht en hij knikte. “Ook goedemorgend voor u mevrouw!Mijn naam is Tom” zei hij op een vrij snelle en opgewekte toon zonder enige hapering en hij nam plaats aan het raam terwijl hij een pen op zijn bank legde. Met zijn voet tikte hij haast onhoorbaar op de vloer en met zijn blauwe ogen keek hij richting de leerkracht met een brede glimlach. Hij had zo’n vermoeden dat dit een zeer leuke les ging worden! Ja hij had er zeker en vast zin in!

(beetje kort I know ^^")

De wekker rinkelde, en ook al was het vroeg in de ochtend, er hing zoals altijd een brede lach op het gezicht van Sherbert. Hij sloeg de lakens weg, zwaaide zijn benen met een grote zwaai over de rand van het bed en stond op. 'Het word vast weer een fantastische dag!' riep hij. Hij rende naar de badkamer, waste zich en kleedde zich aan. 'Waar is mijn boekentas nu?' mompelde hij, maar hij was nog niet gestopt met glimlachen. Hij graaide even onder zijn bed, en had de tas al gauw beet. Het was een opvallend geel exemplaar dat hij al erg lang had. Voor anderen was het misschien een beetje kinderachtig, maar hij was blij met zijn rugzak en het kon hem eigenlijk niet zoveel schelen wat anderen ervan dachten.
Hij huppelde de gang op. Waar was het lokaal van lichtmagie nu ook al weer? Hij klampte het eerste het beste mensje dat hij tegenkwam vast. 'Waar is het lokaal van lichtmagie?' vroeg hij vrolijk. De weg werd uitgelegd en Sherbert vervolgde huppelend zijn tocht naar het lokaal.
Na enkele minuten lopen - eerder huppelen - stond hij voor een deur met het bordje 'Klaslokaal lichtmagie.' Hier moest het zijn. Hij opende de deur. Er was nog maar één leerling, en de leerkracht was er natuurlijk ook. Op het bord stond Introductie; A welcome and an answer to the question 'Why do we need Lessons in Light?' Sherbert richtte zich naar de leerkracht en zei: 'Hallo! Ik ben Sherbert Jones, en dit is mijn eerste les lichtmagie! Ik heb er echt zin in!' Dat laatste klonk oprecht en dat was het ook: Sherbert had enorm veel zin in de les. Hij zou nieuwe dingen bijleren, wat was dat leuk!
Hij ging naast de leerling die er al was zitten. Hij had blond haar en blauwe ogen. 'Hallo, ik ben Sherbert! En hoe heet jij?' vroeg hij aan de leerling. Nieuwsgierig bleef hij naar de jongen naast hem kijken, met de typische lach die hij altijd op zijn gezicht had.

[Niet erg goed, maar oké c:]

Cassandra stond met een warme glimlach te wachten. Op de leerlingen, de puberende breinen waarin ze kennis zou proberen te pompen. Een poging die bij een deel van hen vast tot niets uit zou lopen. Je had gewoon altijd een stelletje lamzakken en slaapkoppen, waarbij niets, maar dan ook niets aankwam. Jammer voor ze, zo zag Cassandra het. Of dwong zichzelf het zo te zien. Het was verloren moeite. Energie die ze beter kon steken in andere leerlingen, die wel bereid waren op te letten. Toch kon ze het vaak niet laten om hen erbij te proberen te betrekken, een zwakte die ze het liefst ontkende, maar ze wel had. Cassandra wilde dat iedereen de lessen snappen zou, deed haar best daar soms tot wanhoop aan toe. Maar het had geen zin bij enkele gevallen. Die gaven er werkelijk niet om, dus waarom zou zij dan om hen geven? Hun slechte cijfers, verschrikkelijke relatie met de docenten en andere nadelen. Dat waren hun problemen. Pas bij een verandering van hun houding zou ze ook weer moeite voor ze doen. Stank voor dank, daar had ze geen zin in. Dit was ook een van de dingen die ze in haar eerste les duidelijk zou proberen te maken. Of je let op, of je slaapt door de les heen. Maar je houdt je mond en je gehoorzaamt de docent. Haar dus. Luisteren, dat zouden ze. Pas als dat als eerste voorwaarde geregeld was zou ze aardig zijn. Genoeg gepeins over haar lesmethodes, ze zou gewoon niet denken maar doen. Dan kwam alles goed. Dat moest ook wel, want de deur zwaaide open. Tijd voor een welkom, automatisch sprak ze vriendelijk de jongen toe.

“Ook goedemorgend voor u mevrouw! Mijn naam is Tom” Ok, Tom. Hyper jochie. Jochie? Het was eerder een lange, héle lange slungel. Ze grijnsde. Die had de groeihormonen niet meer nodig. Kon misschien denken aan een basketbalcarriere. Daar zag je immers ook altijd van die lange gasten. Ze knikte de jongen toe en greep de lijst die achter haar lag. Met een sierlijk gebaar zette ze een tekentje bij zijn naam. Present. Zo, dat was een prima begin.
En ze kon haar geluk niet op toen er na de vrolijke Tom-boy nóg een blonde jongen binnen kwam. Geweldig. Ok. Deze keer was het sarcastisch... Want waarom moest dit nou precies een soort reünie worden van allerlei Benzie-kopieën? Werkelijk, en dat in haar eerste les. Ze wilde hem haast wegsturen, bang dat hij straks net als Benzie kwaad en bevelend tegen haar zou praten. Haar een leugenaar zou noemen. Maar nee, dat volgde niet na zijn blik op het bord. Hij had geen ongewenst commentaar. En toen ze hem onopvallend wat beter bekeek zag ze tot haar opluchting dat hij slechts op het eerste gezicht wat weg had van haar gehate, geliefde... haat-liefde-verhouding broer. 'Hallo! Ik ben Sherbert Jones, en dit is mijn eerste les lichtmagie! Ik heb er echt zin in!' Ze keek hem opgelucht aan. ''Dat is mooi, Sherbert. En maak je geen zorgen, het is ook mijn eerste les hier. Het wordt vast leuk.'' vertelde ze hem vriendelijk. Met een vrolijk gevoel in haar maag keek ze toe hoe hij dan naast Tom ging zitten. Snel draaide ze zich om en ook Sherbert's naam kreeg een vinkje.

Ze stond nog met haar rug naar de deur toe toen de volgende leerling voor een dramatische entree koos. Vlug draaide ze zich om, waardoor zowel haar jurk als haar haren sierlijk met haar mee vlogen. Die grimas, ze zag het heus wel vlug over zijn gezicht schieten. Problemen. Ze besloot echter open te blijven, alleen omdat hij er uitzag als een Shadraan mocht ze hem niet veroordelen. Daar had je gegronde redenen die niet op basis van afkomst waren voor nodig. Gélukkig geeft hij me die al snel. Zonder ook maar een woord te zeggen draaide hij zich om. De jonge vrouw slaakte een zachte zucht en greep de klassenlijst erbij. Met speurende ogen zocht ze zijn naam, om algauw de foto en het passende onderschrift te vinden. Rui Hanazawa. Aangenaam kennis te maken. Toch zette ze een vinkje bij zijn naam, technisch gezien is hij uiteraard present. Nu nog zien of hij ook blijven mag. Een vastbesloten grijns komt op haar lippen te staan en met langzame zelfverzekerde pas liep de vrouw het lokaal door. Door haar lange witte jurk leek het haast alsof ze zweefde. Met een charmante grijns boog ze zich voorover. Plop. Met een simpel gebaar trok ze de oortjes uit zijn apparaatje. Daarna viste ze de draad uit zijn oren en hield het met één hand losjes vast. ''Zo, Rui Hanazawa. Goedemorgen. Was U nog van plan zich netjes voor te stellen, of had meneer het geweldige plan opgevat om te wachten tot alle aandacht vanzelf aan hem gegeven werd?'' Dit was zo gesproken dat het voor iedereen verstaanbaar was. Ze stelde een voorbeeld door zo te reageren. Nee, ze liet niet met zich spotten. Voor ongeïnteresseerd gedrag was hij hier aan het foute adres. Terwijl ze wachtte op antwoord liep ze kalm terug en legde de oortjes op haar bureau. Dan draaide haar slanke lichaam zich weer sierlijk om en keerde terug naar de achterste rijen van het lokaal. Met een zachtere stem sprak ze vervolgens verder tegen hem. Ze zou hem nog een kans geven. ''Luister goed, jongen, ik zeg dit maar één keer. Je hoeft me niet te vertellen waarom je je zo gedraagt, waarom je meteen naar de duisterste hoek van het lokaal vlucht. Dat gaat me niets aan. Maar dit is mijn les en ik heb graag dat mensen opletten. Als je dat niet kan opbrengen doe je maar alsof en doe het dan ook goed, zodat ik er geen last van heb.'' Ze keek hem doordringend aan. Had eigenlijk geen idee of er ook maar één woord echt aan zou komen bij deze Rui. Maar ze gaf hem een kans, een eerlijke kans vond ze zelf. Nu moest hij beslissen of hij gebruik zou maken van die kans en eens wat actiever zou gaan zitten. ''Of wellicht.. Ja.. Misschien kun je een poging doen om actief mee te doen in deze les, gewoon voor de verandering. Altijd leuk.'' Ze kende zijn typetje wel. Dachten dat ze alles waren met hun duisternis en hun gezeur over de kracht van Shadra. Gedoe, stom gedoe. Ze vond het echter wel grappig om een klein shadraantje onder haar hoede te hebben nu, in haar helderverlichte lokaal. Met een spottende grijns draaide ze zich om. Ja, Cassandra had wel scherpte in zich, ondanks haar lieve uiterlijk. Ze was geen slap meisje en ze zou hem laten zien dat ze een lerares was waarmee hij maar beter vrienden kon blijven. Ze hief kort de afgepakte oortjes naar hem op en glimlachte zoet. ''Deze kun je na de les weer op komen halen, als ik geen last van je heb gehad.'' zei ze zonder al te veel emotie in haar stem. Het was gewoon een zakelijke mededeling en het was zijn keuze hoe hij daarmee omging. Met een vriendelijke, welgemeende lach keek ze vervolgens naar de andere twee leerlingen die samen vooraan zaten.

Met een luid gekreun kruip ik mijn bed uit. Waarom is de wekker niet afgegaan? Het is mijn eerste lesdag en dan kom ik te laat? Dat nooit! Als door de bliksem getroffen kleed ik me razendsnel aan. T-shirt, broek en stevige schoenen, dat is prima voor me. Snel zoek ik naar mijn tas die ik de avond vantevoren had ingepakt. Ik kijk op de klok en zie dat ik geen tijd meer heb voor ontbijt. Dat word dus hongerlijden in de les. Mijn maag rommelt terwijl ik aan eten denk.
Met grote stappen ren ik door de gangen. Af en toe bots ik bijna tegen iemand aan. Ik kan natuurlijk mijn dierlijke vorm als edelhert aannemen. Maar ik weet niet zeker of transformaties in de gangen wel toegestaan zijn. En om nou op de eerste dag kennis te maken met het schoolhoofd lijkt me geen goed idee. Dus ik blijf rennen totdat ik op een deur 'Klaslokaal Lichtmagie' zie staan.
Hijgend doe ik de deur open. Als eerste valt me de aura van het lokaal op. De rust die het uitstraalt doet me denken aan mijn eerste levensjaren toen ik nog met mijn ouders en zus in Nova woonde. Ik zie een vrouw staan die duidelijk authoriteit uitstraalt. In haar handen heeft ze een I-pod. Waarschijnlijk afgepakt van een leerling. Eigen schuld, vind ik. Maar ik kan zelf ook de pineut zijn omdat ik zo laat binnen kom. Gewoon beleefd blijven.
'Het spijt me dat ik later de les binnenkom.' zeg ik. 'Mijn naam is Aressuka Marina.'

Vlak nadat hij zich haar neergezet op een plekje in het lokaal en hij zich ook ineens had voorgesteld, kwam er nog iemand binnen, een jongen met extra blond haar. Ook had de jongen even blauwe ogen zoals hij. De jongen stelde zich voor als Sherbert en Tom bleef nauwlettend de jongen volgen met zijn ogen. Zijn voet ging wat onwennig op en neer omdat hij nooit echt had leren stilzitten. ''Dat is mooi, Sherbert. En maak je geen zorgen, het is ook mijn eerste les hier. Het wordt vast leuk.'' Zei Miss Cassandra terwijl ze op een blad papier wat schreef, vast een klassenlijst, eigenlijk wilde hij wel weten wat er allemaal opstond eigenlijk. Maar hij was ook immers veel te nieuwsgierig. Een grijns verscheen op zijn gelaat toen Sherbert naast hem kwam zitten, dus dan zou hij toch niet alleen op een bankje vertoeven, gelukkig maar. 'Hallo, ik ben Sherbert! En hoe heet jij?' vroeg de jongen al vrij snel nadat hij was gaan zitten. Tom keek naar de jongen en ook een grijns verscheen op zijn gelaat “Mijn naam is Tom aangenaam” zei hij met een licht gegrinnik terwijl zijn blik naar de deur ging, daar kwam nog een leerling binnen, eentje die niet die happy mood over zich heen had hangen. Een shadraan, dat was er eigenlijk vrij snel uit af te leiden. Een dramatische entree, met muziek in zijn oren, Tom wilde eigenlijk wel weten wat de jongen luisterde, maar was dat wel gehoord te vragen? Sinds die ene gast nogal slechtgezind leek in zijn ogen, liet hij het hier maar bij. Even was hij stil en keek hij weer voor zich uit tot opeens zijn ogen de sierlijke gracieuze stappen van de leerkracht volgde. Ze trok de oortjes uit de oren van de jongeman en dan begon ze te spreken, Tom besloot maar om aandachtig te luisteren, het leek hem immers interessant genoeg. ''Zo, Rui Hanazawa. Goedemorgen. Was U nog van plan zich netjes voor te stellen, of had meneer het geweldige plan opgevat om te wachten tot alle aandacht vanzelf aan hem gegeven werd?'' Oke, dat was werkelijk goed gesproken van de leerkracht, nee dit vond hij werkelijk geweldig hoe Miss Cassandra al direct probeerde om gezag te krijgen, natuurlijk kreeg ze van Tom meteen alle respect. Zijn blik ging weer naar de shadraanse jongen, maar dan weer naar de leerkracht die had geprotesteerd tegen de oortjes en tegen het onbeschofte gedrag. Ze ging weer naar haar bureau en legde daar de oortjes op, meteen begon ze weer te spreken: ''Luister goed, jongen, ik zeg dit maar één keer. Je hoeft me niet te vertellen waarom je je zo gedraagt, waarom je meteen naar de duisterste hoek van het lokaal vlucht. Dat gaat me niets aan. Maar dit is mijn les en ik heb graag dat mensen opletten. Als je dat niet kan opbrengen doe je maar alsof en doe het dan ook goed, zodat ik er geen last van heb.'' Zei ze dan, de andere zin ontging hem compleet omdat hij met zijn gedachten compleet ergens anders was, soms was hij toch zo’n dromer, het was werkelijk verschrikkelijk. Ook de vriendelijke glimlach had hij niet echt opgemerkt, alhoewel hij wel met een grijnsje naar haar bureau aan het staren was. Eventjes schudde hij kort zijn hoofd en haalde hij een kladblok en een pen uit zijn tas terwijl zijn blik weer naar de deur ging, een glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl er nog een leerlinge binnenkwam. 'Het spijt me dat ik later de les binnenkom.' zeg ik. 'Mijn naam is Aressuka Marina.' Zei ze, maar Tom reageerde er niet op, in de tussentijd staarde hij door het raam, wachtend tot de les zou beginnen.

(beetje derp sawrie )

Ik sta nog steeds te wachten in de deuropening. Mag ik zitten of moet ik wachten op een reactie van de leerkracht? Ineens voel ik dat iemand me aan de kant duwt. 'Zon behoede mij, een modepopje.' denk ik terwijl ik de dader langs zie lopen. Lena Faber huh? Dat zal ik onthouden. Ik probeer weer gebruik te maken van aura om haar te bestuderen maar ik faal daar gigantisch in. Misschien had oma gelijk en is dit echt hogere magie. Ik zucht even en ik ga maar een plekje zoeken. Jammer genoeg dat die twee vrolijk uitziende jongens al samen aan een tafel zitten. Die twee lijken me wel aardig. Ik ga dus maar aan een tafel zitten die naast hun tafel staat. Natuurlijk niet te dicht bij die Faber. Ik mag haar nu al niet. Misschien dat het nog goed gaat komen maar voorlopig negeer ik haar.


No offence voor Lena hoor Maar dat gaat nog wat worden.

Het leek erop dat deze les een fluitje van een cent zou worden. Echter was er één object in de klas waarover ze zich -terecht, zo bleek- zorgen maakte. Die jongen met de uitstraling van: Ik heb al een jaar niet geslapen en ik ben hier alleen omdat het moet. Daar had ze dus echt geen zin in. Was dat zo gek? Nee, natuurlijk niet. Het was haar eerste les op deze school. Ze moest orde houden. Vandaar dat ze wellicht iets te streng reageerde en op de jongen afstapte. Haar aarzelingen werden onderdrukt. Ze was hier immers de volwassene. En de leraar. De autoriteit. Hij zou toch vast wel naar haar luisteren? Ja. Ze haalde beheerst adem en begon Rui toe te spreken.

'Zegt diegene die zichzelf niet eerst aan mij heeft voorgesteld. Bovendien.. Als dat mijn plan was geweest dan ben ik er wel in geslaagd.' Cassandra kon er niets aan doen. Een lichtelijk geamuseerde glimlach speelde over haar lippen. Nee, ze wilde deze jongen niet aanmoedigen om zo te doen. Tegenspraak, weerwoorden. Daar kan ze slecht mee omgaan. Ze probeerde zo goed orde te houden. De beste lerares te zijn die de leerlingen zich maar konden wensen. Maar dat plan lijkt telkens te falen. Kom op. Ze probeerde zichzelf in de hand te houden. Beheerst richtte de vrouw haar blauwe ogen op deze jongen. Mocht ze denken dat hij interessant was, of was dat iets wat voor een lerares verkeerd was? Rui is in elk geval niet zomaar een normale leerling. En dat is lastig, want dan moet je daartegen in gaan. 'Een geweldig plan, mét gewenst resultaat.' Haar grijns met moeite verbergend schudde ze haar hoofd. 'Maar aangezien je echt zo nieuwsgierig bent en je al die moeite hebt genomen om hierheen te lopen. Night is de naam waarmee ik door het dagelijkse leven ga.' Ok. Rustig blijven. 'Cassandra.' meldde ze nog kort. Hij had immers ergens wel gelijk. Of niet? God.. De rest van de leerlingen leek het ook allemaal te lukken zonder problemen een les te volgen, maar Night -..Of toch Rui?- is nu al een troublemaker. Twijfelend of ze aan zijn verzoek om een andere naam toe zou geven liep ze dan maar even weg. Kalm van buiten, zich zorgen makend van binnen. Ergens zou het zo veel makkelijker zijn om deze Night gewoon de klas uit te smijten. Zonder problemen zou ze hem bij de hoofdmeester kunnen dumpen. Maar ze deed het niet. Kon het niet. Waarom niet? Waarom wilde ze deze jongen nog een kans geven? Geen idee. 'Luister goed, jongen, ik zeg dit maar één keer. Je hoeft me niet te vertellen waarom je je zo gedraagt, waarom je meteen naar de duisterste hoek van het lokaal vlucht. Dat gaat me niets aan. Maar dit is mijn les en ik heb graag dat mensen opletten. Als je dat niet kan opbrengen doe je maar alsof en doe het dan ook goed, zodat ik er geen last van heb.' Werkelijk. Hij maakte haar zenuwachtig en dat ergerde haar zo dat zelfs de woorden in haar hoofd er niet goed uitkomen. Dus in plaats van een lichte terechtwijzing komt er een hoop gezeur uit. Oh, Cassandra heeft zo'n hekel aan zichzelf wanneer de orde houden al niet lukt in een 1 op 1 gesprek. Gelukkig lijkt de rest van de klas rustig genoeg. Pfew. Anders wist ze niet of ze het wel vol zou houden. 'Wie zegt dat ik niet ga opletten? Is uw les al begonnen dan, mevrouw?' Kalm keek ze hem aan. Op zijn geest kon ze geen vat krijgen. Zijn gedachtenkronkels waren te diep en ondoordringbaar. Geen normale happy-go-lucky novaan waaruit de helft van de klas bestond.En daarom des te lastiger en bijzonderder. 'En nu u het zegt, dit is inderdaad bij toeval het meest donkere plekje in dit veel te lichte lokaal, goh dat was me nog niet eens opgevallen. Blijkbaar is dat instinct.' Een zachte zucht verliet haar lippen. Ze had op een gekke manier spijt van het hem zo spottend toespreken. En daarbij lijkt hij eerder de meester van de spottende woorden en vragen te zijn. Dat is zeker het enige wat hij leert in de lessen. 'Maar alstublieft mevrouw, ik wil niet uw dierbare les ophouden.' Ze wist niet hoe ze hier mee om moest gaan. Op Nova wáren geen Shadranen. En als ze er al waren kwamen ze zeker niet in haar les terecht. Ze bevochtigde haar lippen en wierp hem een blik toe waaruit wellicht een poging tot verzoening gehaald kon worden. ''Ik vergeef je.'' sprak ze kort, net zo spottend als hij had gedaan. Maar dan werd haar houding kort serieus. Ze sprak zo dat het nu een echt prive gesprek was. De rest zou dit niet kunnen opvangen, godszijdank. ''Maar..'' Even zag je de aarzel in haar ogen. ''Night, ik zou het erg waarderen als je op zou letten.'' Zo. Meer kon ze er ook niet van maken. Ze liep het lokaal wederom door en wierp een blik op de klok. Over exact dertig seconden was het tijd. Tijd voor haar les. Tik, tak, tik, tak. De seconden aftellend. Zouden er nog meer mensen komen? Net als het al tijd is en Cassandra op het punt stond te beginnen opende de deur zich weer. Een meisje met bruin haar en vrolijke ogen komt binnen. Of eigenlijk blijft ze staan in de deur. Afwachtend keek Cassandra haar aan. 'Het spijt me dat ik later de les binnenkom. Mijn naam is Aressuka Marina.' De lerares glimlachte toegefelijk. ''Welkom, Aressuka. Probeer de volgende keer op tijd te zijn.'' Logisch.. ''Ga zitten.'' sprak ze haar met een kalme stem toe. Dan werd Aressuka plotsklaps vrij ruw opzij geduwd. Iemand had haast. ”Goedendag, ik ben Lena Faber. Mijn excuses dat ik te laat ben, ben niet aangekomen op school.” Juist. ''Ok, Lena. Fijn dat je er bent, maar alsjeblieft geen geduw.'' Ze voelde zich net een mislukte kleuterjuf terwijl ze de blonde dame aankeek. Geduw bij de deur. Hoe oud waren ze? Tieners toch? Zelfs de basisdingen uit haar lerarenopleiding leken vandaag te mislukken. Scheldwoorden zouden momenteel maar al te goed bij haar innerlijke dialoog passen. ''Ook jij kan gaan zitten.'' Dit meen je niet. Nog een laatkomer. "Goedemorgen Miss.." Ze richtte haar aandacht op de jongen met twee nogal opvallende ogen. "Cassandre? Cicile is de naam." Hij klonk vriendelijk. Gelukkig. ''Het is Cassandra.'' verbeterde ze hem. ''Neem plaats, dan zal ik de les beginnen.'' Ze liep naar de deur en sloot die, waarna ze weer naar het midden van de klas terug kwam. ''Voordat we gaan beginnen zal ik mezelf even kort voorstellen. Mijn naam is Cassandra Merija Devouîre, voor jullie graag Miss of Cassandra. Ik kom uit het zuiden van Nova, waar ik ook een aantal jaren les heb gegeven.'' Ze keek even rond of iedereen wel oplette, niet dat dit stukje zo onwijs belangrijk was. Het ging om het idee. ''Vandaag wilde ik twee dingen met jullie doen. Allereerst een korte inleiding op wat mijn lessen precies in gaan houden en als alles goed gaat ook een kleine oefening en wellicht een nieuwe spreuk.'' Dat was allemaal duidelijk, nam ze maar aan. ''Licht is iets wat we allemaal over het algemeen als vanzelfsprekend zien. Toch is het belangrijker dan je denkt. Allereerst uiteraard dat 'zien'-gedeelte. Zonder licht zou er helemaal geen sprake zijn van zien. Verder.. In een wereld zonder licht zouden planten niet groeien. De fotosynthese die nodig is om energie te verkrijgen is simpelweg niet mogelijk. En niet alleen voor die planten zelf is dat belangrijk, ook voor ons. Voor alle levende wezens. Want wij eten niet alleen sla, maar ook bijvoorbeeld een biefstukje, van een koe die gras heeft verorberd. Dus eigenlijk zijn we allemaal afhankelijk van het zonlicht.'' Dat was veel informatie in één keer, maar ze verwachtte eigenlijk wel dat iedereen dit al wist. ''Zijn er tot zo ver enige vragen?''

[Sorry voor de lengte en laatheid.]
[Ik hoop dat jullie nog de tijd kunnen vinden om te reageren c:]

Ik haaste me naar het klaslokaal. Ik was zoals altijd te laat. Ik sloeg de deur open en het werd meteen stil in de klas. Bijna iedereen keek me verbaasd aan. Ik keek meteen naar de leerkracht. 'Sorry dat ik te laat ben' zei ik hijgend. Ik slikte. Ik wist maar al te goed dat ik moest nablijven. 'Fijn dan ben ik ook nog te laat voor de volgende les' dacht ik en ik ging op mijn plaats zitten.

Ik was bang dat ik een heel lesuur moest nablijven. Als dat zo was da moest k waarschijnlijk voor de volgende les naar de directeur.