Cassandra kamde haar lange haar zorgvuldig door. Keek dan in de spiegel en sloot kort haar ogen. Haar paarse haren werden iets donkerder, dieppaars en ook de roze plukken werden minder kauwgumkleurig. Met een klein kwastje bracht ze wat bijpassende lichtpaarse oogschaduw aan. Ze was in de middag gearriveerd en had meteen haar kamer opgezocht. Daar had ze de belangrijkste spullen uitgestald, niet dat ze zo veel bij zich had, en zichzelf even opgefrist. Ze zou zich nog bij de hoofdmeester gaan melden, maar had besloten dat er eerst belangrijkere dingen moesten gebeuren. Zoals het ontmoeten van haar ondergeschikte. Cassandra was hier meteen al op haar gemak geweest, ook al was ze nu al jaren weg uit de ruime villa's van de familie Devouîre. Toch voelde het haast vertrouwd om weer terug te zijn in een kasteel. Omringd door dikke grijze muren en koele vloeren. Ze was gewend aan personeel om zich heen, gewend aan reusachtige ruimtes en lege gangen. Zo was het thuis ook geweest. Als je wilde kon je dagen ronddwalen zonder ook maar iemand tegen te komen in haar ouderlijk huis. En omdat ze hier op Starshine was aangekomen op een zondag was het vrij rustig geweest. Gelukkig maar, ze was nog niet klaar voor allerlei zeurende kinderen. Ze zag het al voor zich. Kleuter nummer één: Waarom bent u hier? Nummertje twee: Wie bent u? Waar is Master Sebastian gebleven? Kunt u me helpen? Enzovoorts. Als die opdondertjes haar al aan zouden spreken met U. Ja, ze moesten wel. Als er een leerling het lef had haar onmiddelijk als een gelijke te zien, onrespectvol aan te spreken zou ze daar niet gelukkig van worden. Oh, bah. Na de lange, vermoeiende reis had ze daar echt geen trek in. Ja, Cassandra was gesteld op rust en respect. Haar vader Rex had zich nooit iets aangetrokken van de wetten, normen en waarden. 'Fuck the rules, fuck your wife whenever you feel like it.' mompelde ze. Dat was zijn motto, als ze zich niet vergiste had hij het zelfs ooit letterlijk en vol trots gezegd. Iets in die richting in ieder geval, wat dan ook had geresulteerd in de overdosis aan zwangerschappen en natuurlijk later springerige kinderen. Ze was opgegroeid in een huis vol drama, dure spullen en kindermeisjes, maar zonder regelmaat en regels. En juist daaraan had dit dromerige meisje behoefte gehad. Dat zou ze de jeugd op deze school wel bieden, al beweerden die waarschijnlijk geen zin te hebben in regels. Dat zat nou eenmaal in de aard van de puberende hormoonfabriekjes, afkeer van autoriteit. Maar ze wist zeker dat wanneer ze redelijk zou zijn en streng en rechtvaardig zou handelen alles goed zou komen. Ja, dat moest wel. Ze trok een sierlijke witte jurk aan, met lichtroze versieringen eraan. Bijpassende hakken met linten die ze om haar enkels bond. Waarom zo net gekleed in de avond? Waarom geen joggingbroek of pyjama? Omdat ze nog ergens heen ging.

Eergisteren was ze bezig geweest alles klaar te maken voor haar vertrek uit het kleine appartementje. Toen had ze ook een nette, zakelijke brief geschreven aan de jongeman die volgens haar informatie de stagiair Lightmagic, haar stagiair dus, was. Met de vraag of hij haar op de avond dat ze aan zou komen wilde ontmoeten in het leslokaal om door te nemen hoe alles in zijn gang zou gaan. Dus nu moest ze wel. Ze stapte met zekere tred de gang op en sloeg linksaf. Prachtig in balans, geheel kalm en zelfverzekerd. Haar soepele jurk maakte een ontspannen zwoesh-geluidje bij elke stap die ze zette. Ze voelde zich mooi en had de situatie naar haar idee volkomen in de hand. Na even zoeken had ze het lokaal gevonden. Gelukkig eerder gearriveerd dan gepland, dus hopelijk ook nog voor hij er was. Gelukkig, het was helemaal leeg hier. Dan rammelde ze aan de deur en verbeet een vloek. Ze had natuurlijk nog geen sleutel en iemand had besloten doodleuk de deur dicht te doen. 'Stomkop...' mompelde ze zachtjes en ze schudde de deurklink nog een paar keer heen en weer. Beseffend dat er elk moment voetstappen zouden kunnen klinken en dan stond ze hier mooi voor gek.

[Flaaaaviooooo~!!! :3]

Ze zuchtte. Dit was een moeilijkheid waar ze geen rekening mee had gehouden. Een kleine complicatie van haar plan om als kalme en goedgeorganiseerde lerares over te komen. Ze had nog maar een paar minuten en stond nog steeds voor een gesloten deur. Als ze had geweten dat het lokaal dicht zou zijn had Cassandra wel een andere plaats voorgesteld om af te spreken. Maar daar had ze dus niet aan gedacht en ergens was dat best stom. Even twijfelde ze. Ze kon natuurlijk proberen het slot open te smelten, dan zou ze naar binnen kunnen. Helaas zou ze dan ook voor in ieder geval een paar dagen in een lokaal met halfgesmolten slot en verpeste deur les moeten geven. En dat was toch ook niet zo slim. Als hij er was zou ze wel verder zien. Hopelijk had hij een sleutel of anders zou ze casually voorstellen om bijvoorbeeld naar een zitkamer te gaan omdat ze daar rustiger konden overleggen in informele sfeer. Ze was van plan om wel een beetje zakelijk te blijven, maar als haar stagiair een beetje normaal en aardig was wist ze nu al dat dat lastig zou worden. En daarbij was het veel makkelijker met iemand samen te werken als je goed overweg kon, toch? Haar broer had altijd geroepen dat de bediendes en leraren die bij hun les kwamen geven ondergeschikt waren en dat je dus ook niet aardig hoefde te doen. Maar Cassandra geloofde dat je beter een vriendelijke relatie kon hebben, maar wel goede afspraken over hoe het tijdens de formele aangelegenheden zou gaan. Want dan zouden er leerlingen zijn en moest zij haar autoriteit behouden. Dan kon ze het niet gebruiken dat één of andere snotneus van een hulpje haar telkens tegensprak of als een gelijke behandelde. Maar eerst zou ze gewoon kennis willen maken met de jongen. Zijn achtergrond een beetje leren kennen, zijn karakter. En uiteraard ook zijn kunnen en vaardigheden op gebied van magie. Ze hoopte wel dat het een beetje boven gemiddeld zou zijn. Het werkte zo lastig wanneer je ook nog eens je stagiair les moest geven. Nee, dat zou vast alles meevallen. Ze had bij collega's gevraagd hoe Starshine Academy bekend stond en had louter positieve verhalen gehoord. De meeste leerlingen waren vrij gehoorzaam, al waren er natuurlijk altijd relschoppers bij en de hoofdmeester was een aardige en wijze man. Die zou ze morgen ook wel ontmoeten, ze moest wel. Het kon immers niet zo zijn dat ze elke dag hulpeloos voor haar eigen lokaal zou staan zonder sleutel. En ze moest zich nog officieel melden bij Master Savador, waarmee ze ook briefcontact had gehad. Sollicitatiebrief verstuurd en uiteindelijk het nieuws gekregen dat ze hier mocht komen werken. Wat best fijn was, want ze had behoefte aan een vast inkomen en een plaats om tot rust te komen zonder dat haar familie haar op de lip zat.
En ja hoor, daar hoorde ze ze al. Voetstappen door de lege gangen, de stilte verbrekend. Zodra hij dichterbij kwam, het geluid hoorde ze naderen, draaide ze zich om. Een blond jochie kwam op haar af. Blond en vanaf zo'n afstand haast Benzie's gelijke. Ze zuchtte. Nee, ze zou de jongen een eerlijke kans geven. Niet zoals vroeger iemand al wegduwen voordat ze had gemerkt hoe hij of zij was. Alleen omdat haar eerste indruk was dat hij een gelijkenis vertoonde met haar broer betekende helemaal niets. Glimlachen. Je moet gewoon glimlachen, vertelde ze zichzelf, dan merk je straks vanzelf dat hij echt niet zo is als Benzie. ‘Ehm..’ Ze glimlachte open, om hem te laten zien dat ze geen bedreiging was of een of ander chagrijn. ‘Ben jij de nieuwe Light Magic docente?’ Ze knikte en haar glimlach verbreedde zich. ''Dan neem ik aan dat jij de stagiair bent, nietwaar? Ik heb helaas mijn sleutel nog niet ontvangen, dus het is fijn dat je er bent.'' Soepel zette ze een stapje opzij zodat hij de deur kon openen. Dan wandelde ze naar binnen, liep een stuk het lokaal in tot ze in het midden stond. Nauwkeurig bekeek ze het lokaal en de inrichting. Het was een grote ruimte met veel ramen aan de zijkant. Heerlijk, zo zou ze weinig gebruik hoeven te maken van kunstmatige lichtbronnen, behalve natuurlijk als het bewolkt was. Helaas zou dat in de winter vaker voorkomen, maar de ramen beloofden veel goeds. Ze liep naar het bureau en gleed met een vinger over de eikenhouten rand. Dan draaide ze zich naar de jongen toe en leunde kort tegen het bureau aan. Ze bekeek hem nog eens van top tot teen en stapte dan op hem af. Haar witte jurk golfde met haar mee, gleed tegen haar blote benen, wat haar een soort gevoel gaf dat ze door een soort roomwitte wolken liep. ''Ik zal me nog even officieel voorstellen, ik ben Casino Merija Devouîre, maar jij zal me Cassandra noemen. Ik heb trouwens graag dat je me in de lessen niet tutoyeert en met Miss aanspreekt, om het goede voorbeeld af te geven aan de leerlingen.'' Ze glimlachte warm om de formaliteit van haar woorden een beetje af te zwakken en stak haar hand uit om de zijne te schudden als laatste deel van haar voorstelroutine. En nu wilde ze graag wat dingen van hem weten, maar ze wilde de jongen ook geen angst aanjagen door hem te overstelpen met vragen. Rustig aan, ze had nog alle tijd om hem over van alles en nog wat te informeren.

Op de een of andere manier had ze het idee dat ze nu goed moest opletten. Anders zou de relatie tussen haar en haar stagiair nog wel eens onprettig en enkel strikt zakelijk kunnen worden. En al leek ze soms wat streng, Cassandra had zeker wel behoefte aan een normale vriendelijke omgang met haar collega's. Als deze jongen zichzelf waardig betoonde, de lichtmagie normaal beheerste, zou ze vast snel ontdooien. Maar het was voor haar lastig om nu al helemaal vrij en open te zijn, omdat ze de druk voelde. Ze moest indruk maken, zo'n gevoel. Onprettig. Leraren, daarbij had ze zelf een bepaald beeld. En ze wilde krampachtig aan dat beeld voldoen.

‘Na u.’ Dat was dan wel weer een pluspunt voor deze jongeman. Netjes. En hij had iets vrolijks over zich heen, wat haar stiekem wel beviel. Nu was het officieel tijd om het voorstellen en dat gedoe af te werken. Daarna konden ze naar minder zakelijk onderwerp verder, maar dit moest eerst gebeuren. ‘Gegroet Cassandra, mijn naam is Flavio Cortez Feo Cadell Fenthol.’ Ze knikte en glimlachte nu al iets soepeler. Ja, Cassandra begon al snel te wennen. Deze ruimte zat vol met lichtmagie, dat kon ze voelen. en ook dat bracht haar op haar gemak. ‘Dus.. Wat brengt u hier?’ vroeg Flavio. Ze glimlachte, was hij nieuwsgierig of wilde hij gewoon graag de leiding nemen in hun gesprek? Ach, wat maakte het ook uit. Ze moest zich niet zo'n zorgen maken. ''Ik kom hier natuurlijk om les te geven, maar dat wist je al.'' sprak ze met een grijnsje. Nu zou ze hem wat meer informatie geven. ''Ik heb lesgegeven op verschillende andere scholen op Nova, maar ben nooit ergens echt lang gebleven, aangezien ik voornamelijk als invaldocente functioneerde. In een vakblad stond toen een advertentie die zei dat er een docent werd gevraagd op Starshine. Ik ben wat rond gaan zoeken en hoorde enkel goede verhalen over deze school. Tja, en aangezien ik het gevoel had dat ik nu wel eens écht les wilde gaan geven heb ik gesoliciteerd.'' Ze vertelde luchtig over dit gedeelte van haar leven, dit kon ze moeiteloos met hem delen. Alleen als ze verder terug zouden gaan kreeg ze problemen. ''Zo, wil jij me ook wat vertellen? Hoe zijn de klassen hier bijvoorbeeld en hoe veel ervaring heb je al met lesgeven? Misschien iets over de vorige docent, als dat kan. Of andere dingen die van belang zouden kunnen zijn?'' Ze trok twee stoelen achter tafeltjes vandaan en maakte een uitnodigend gebaar. Ging dan zelf op de stoel het dichts bij het raam zitten en keek Flavio weer kalm aan. Ze hoopte maar dat hij geen slechte indruk van haar zou krijgen, want ze verheugde zich op een soepele samenwerking. ''Sorry dat ik zo veel tegelijk vraag trouwens, ik hoop dat je in ieder geval een van de vragen hebt kunnen volgen.'' zei ze met een lichtelijk geamuseerd lachje. Zo. Nu mocht hij haar wat handige informatie geven.

[Shame, shame. Laatheid Moet er weer ff inkomen met Cass, sorry..~]