Met soepele passen stapte Victoire door het hoge gras. De winter had nu officieel de aftocht geblazen en maakte ruimte voor de lente. Voor velen het mooiste seizoen van het jaar, maar als ze zo lang leeft dan leer je ieder seizoen te waarderen. Roze kersenbloesems bloeiden op en Vic nam even de tijd om wat bloemen af te breken en in haar witblonde haren te stoppen. Vervolgens wandelde ze verder. Er waren een paar leerlingen op het grasveld, de meesten keken om als ze langs liep, maar ze was het inmiddels wel gewend. Het was een van de dingen waar je als Legendarische magiër mee om moest kunnen gaan. De zon zorgde voor een aangename warmte op haar hoofd. Een van de dingen die ze van deze planeet waardeerde was dat het klimaat zo evenwichtig was. Op Razen was het altijd warm en op Shadra altijd koud, maar deze onbenullige planeet vertegenwoordigde ieder seizoen op zijn best door telkens van temperatuur te wisselen. Ze zou het nooit toegeven, maar stiekem vond ze deze planeet een fijner oord dan Cassia. Vandaar dat ze, voor zover mogelijk, haar planeet vanuit de toren bestuurde. Natuurlijk moest ze Cassia wel eens bezoeken, maar er ging niets tegen de rust van deze planeet op. Ook kon ze hier gaan en staan waar ze wilde zonder constant lastig te worden gevallen door mensen van het ministerie die vragen hadden over problemen die ze zelf op konden lossen. ‘Vrouwe, alle toiletpotten op het ministerie zijn ontploft, we denken dat het een aanval van de piraten was!’ of ‘Er komt vandaag een schoolklas kijken, maar we hebben geen rondleiders meer’ zijn nog de minst erge voorbeelden. Maar Victoire was geduldig en probeerde iedereen zo veel mogelijk te helpen, uiteindelijk leidde ze de schoolklas zelf rond. De blik op de gezichten van de begeleiders was goud waard.
Afgezien van een aantal spelende kinderen in de verte hoorde Victoire niets anders dan het geruis van de wind door de jonge bladeren en het getjirp van de vogels. De crèmekleurige jurk wapperde achter haar aan toen ze de heuvel afrende. Giechelend als een jong meisje kwam ze beneden aan. Natuurlijk kon ze zich niet altijd als een wijze, strenge Legendarische Magiër gedragen. En omdat ze de hele ochtend al hard had gewerkt gunde ze dat zichzelf. Deze middag had ze zichzelf vrij gegeven om wat rondom de school te wandelen. Het grootste gedeelte van het terrein had ze al ontdekt, maar er waren altijd delen die ze nog niet had gezien.
Toen ze eenmaal was omgeven door de hoge bomen van het woud werd het een stuk kouder. Victoire had nooit last van de kou, aangezien water zich altijd aan wist te passen aan de temperatuur, dus ze liep gewoon verder. De aarde voelde vochtig aan vanwege de regenbuien van de laatste tijd en langs het pad groeiden verschillende wilde bloemen. Om bij de waterval te komen moest ze op een gegeven moment van het pad afwijken en door het struikgewas lopen. Voor de soepele vrouw was dit geen probleem. Het deed haar deugd om te zien dat deze route nog niet teveel bewandeld werd. De waterval was een bijzondere plek en plaatsen waren altijd veel mooier als er weinig mensen van hun bestaan af wisten. Ongeveer vijftig meter van de waterval vandaan hoorde ze een geluid. Het was geen natuurlijk geluid, al klonk het wel mooi. Toen ze bij de open plek kwam zag ze Eragon met zijn rug naar haar toe zitten. Ze was ietwat verbaasd om hem hier te vinden, maar ze vond het niet erg. Hij was vrij goed gezelschap, naar haar mening. En daarbij was het logisch dat deze plek Legendarische Magiërs aan trok, hier was het immers allemaal begonnen. Met een kleine glimlach op haar gezicht wachtte ze tot Eragon klaar was met spelen. Blijkbaar had hij nu door dat zij aanwezig was. Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze de open plek op. ‘Hallo Eragon,’ begroette ze hem. Binnen een paar passen stond ze naast hem. ‘Ik zie dat jij ook van het mooie weer aan het genieten bent?’ Smalltalk was het enige wat ze momenteel kon verzinnen om een gesprek met Eragon te beginnen, want hoewel ze haar vooroordelen had kende ze de heer van het vuur nog niet ontzettend goed.