Het verband om haar hoofd zat stevig vast. De wond zou terzijdetijd weer genezen en haar schouder was ook weer bijna oke. Maar toch was de werkelijke reden van die verwondingen nog altijd niet te vinden. Ze wilde met hem praten, en toch weer niet. De hele zooi was een grote klerebende die haar gedachten tot moes sloegen.
Behoedzaam zette ze een streep in haar schrift. Ze was al een paar dagen bezig met een berekening tussen haar vloek en wat Malekith was. Daar zat een verband in maar ze kon nog niet zeggen wat. Milo zou het hebben geweten. Hij zou haar kunnen helpen, haar alles verklaren. Maar Milo was verdwenen...Haar mannelijke spiegelbeeld was in rook opgegaan. Maar nu had ze Malekith, niet dat iemand Milo kon vervangen maar hij was een troost. Hij was ook afvallig van de rest. Ze hield van hem, en het was zo'n opluchting dat hardop te kunnen zeggen. Bij Lie was het nooit echt gelukt, ookal voelde ze het nog wel. Ze moest alles op een rijtje krijgen, het was nog steeds storm in haar hoofd.
Haar rode haar lag in een vlecht op haar rug, onder het verband vandaan. De wond aan haar slaap deed niet echt meer pijn maar bonkte nog wel. Ze wist niet waar Lie uithing. De schoft moest gevlucht zijn na het voorval met kerstmis.

Een shuttle landde op de baan. Haar rode haar waaide even over haar rug heen en weer. Nee maar, een Shadraanse shuttle. En wie kwam eruit? Ja hoor, meneer arrogant hemzelf. Ze haalde haar neus op en keek minachtend naar zijn lange postuur. Wel wel, meneer had wel erg zijn best gedaan er netjes uit te zien. Maar hij keek wel schuldbewust. Hypocriet dat het was. Enya..' Begon hij stamelend. Ze deed of ze hem niet zag en boog zich weer over haar schrift. 'Ik..Ik wilde mijn excuses aanbieden, voor alles, alles wat ik heb gedaan.' Hij liep op haar af en bleef toen weer staan. Maar goed ook, want Enya keek hem zo ziedend aan, dat het was of ze hem door staren kon laten ontploffen. Ze bleef hem zo een paar seconden aankijken en snoof toen weer minachtend. Ze stond op en klapte haar schrift dicht. Ze streek haar rok glad, streel even over haar schouder en keek hem toen weer minachtend aan. 'Achgut zeg, nu heb ik medelijden.' zei ze op een toon waar het sarcasme vanaf droop. 'En wat wilde je verwachten dan? Dat ik in tranen je zou vergeven en dat we weer doorgingen alsof er niks gebeurt was?' Ze keek nu weer kwaad. 'Ik ben dit' ze wees op het verband om haar hoofd, 'nog lang niet vergeten!' kwam er snauwend uit. Haar ogen werden weer rood.
Zij en Malekith waren eigenlijk al bijna een koppel, als je het zo bekeek. Alleen stonden er nog wat obstakels in de weg. Voornamelijk had hij daar problemen aan. Alleen was Lie haar probleem. Ze had min of meer geweten dat dit eraan zat te komen. Het beeld van Lie die bijna als een puppy achter de staf aanging die haar een hersenschudding had bezorgt, maakte haar misselijk. En ze was zeker de bedreigingen niet vergeten. Die woorden stonden voor het grootste deel in de weg om hem te vergeven.

Ze gooide haar vlecht, die over haar schouder was gewaaid, weer naar achter. 'Maar Enya, natuurlijk dacht ik niet dat je me zou vergeven, ik ben stom geweest, verschrikkelijk stom.' Hij laste even een adempauze in waarbij zij ook even kon nadenken. 'Ik..Ik liet me te ver gaan, en ik snap heel goed dat je kwaad bent, of misschien wel meer, maar ik kwam alleen mijn excuses aanbieden, als je wil dat ik weg ga, dan ga ik ook weg.' Wat vreemd eraan was, was het feit dat hij op het punt leek om in tranen uit te barsten en dat was niets voor hem. Ze keek hem nu achterdochtig aan. Lie draaide zich om en begon naar het kasteel te lopen.
En daar kwam het, een kleine steek van spijt. Ze had hem ook gekwetst, dat wist ze. Maar dat was vrijwel verdrongen door zijn bedreigingen en haar verklaring aan Malekith. Ze streek over haar arm en voelde het verband om haar schouder. Met grote tegenzin drukte ze de woorden eruit. 'Wacht...' ze keek naar de grond en beet op haar lip. 'Ik was gewoon geschrokken oke? Je was ook stom bezig...maar ik misschien ook wel.' ze keek hem weer aan. 'Maar er zijn dingen gebeurd, dingen die ik liever niet zeg. Ik moet die verwerken, in mijn eigen tempo.' dat laatste zei ze nadrukkelijk om hem te laten merken dat hij zich nu geen dingen in zijn hoofd moest halen.

Hij knikte standvastig en liep naar haar toe. 'laat me dan een ding aan je geven.' Sprak hij. Voor haar neus verscheen een roos. Onwillekeurig moest ze lachen. Rozen waren tamelijk cliché en ze hield niet erg van deze bloemen, maar toch was het een mooi gebaar. Ze pakte hem aan en keek Lie veelbetekenend aan. In zijn andere hand verscheen een doos met gaten aan de zijkant en een strik eromheen. Ze trok haar wenkbrauw omhoog. Wat moest ze hier van denken? 'Maak maar open,' Sprak hij aanmoedigend.
Er klonk een hoop gekwetter toen ze het deksel losmaakte en in de doos zaten twee vogels. Een roodborstje en een zwarte vogel waarvan ze niet kon zien wat voor soort het was. Hij zag er ook niet al te gezond meer uit. Ze snapte het niet goed maar ze hield van vogels. Ze keek Lie glimlachend aan, voor het eerst. Ze streek over het roodborstje en daarna over de zwarte vogel. Zijn vleugels hadden een kleur die haar bekend voorkwam. Ze pijnigde haar hersens. Waar had ze die kleur en vorm eerder gezien?
Heel langzaam, alsof het besef een deur moest openmaken en vijf trappen op moest lopen, drong de waarheid tot haar door. Malekith... Haar eigen Malekith had precies dezelfde vleugels, alleen dan tien keer groter. Ze keek nog eens goed naar het beest, dat er een beetje gehavend uitzag.
Langzaam trok Enya spierwit weg. Hoe had ze zo egoïstisch kunnen zijn?! Als zij en Malekith zich openlijk vertoonde als koppel, moest vroeg of laat de waarheid van hen beide aan het licht komen. En wat gebeurde er dan? Dan werd zijn weggesmeten in het gekkenhuis en hij zou weer terug worden gebracht naar die cel die hij haar had laten zien. Misschien had hij het daar eerst oke gevonden omdat hij daar geprezen werd maar nu... Hij zou wegkwijnen, verschrompelen, verlangen naar de dood. En dat allemaal zou haar schuld zijn. Zij had in hun relatie toegestemd, zij had hem een vals gevoel van veiligheid gegeven.
Ze had niet door dat ze zo al een paar minuten naar de vogel aan het kijken was. Zou Lie weten.... Ze schudde haar hoofd. Hunningh en Munningh waren nergens te bekennen geweest na het kerstbal en Lie wist niet wat Malekith was. Ze hadden elkaar nog nooit gezien!
Met bonkend hart zette ze de twee vogels op haar schouders die zich daar prettig schenen te voelen. Ze keek Lie weer zwak glimlachend aan. 'Be...bedankt...' zei ze zwakjes.

Met een hart dat drie keer zo snel klopte als normaal stond ze daar met de twee vogels nog op haar schouders. Lie boog zich even voorover. Ze deinsde half achteruit, wou hij haar nu soms kussen? 'Ik hoop dat je het begrijpt,' Ze keek hem half niet-begrijpend aan. Bedreigde hij haar nou weer? 'Hollywood whore, past out on the floor, can't take it no more, I'm sorry but the party 's over.' Zong hij zachtjes, het weinige kleur wat op haar gezicht was teruggekeerd, verdween weer. Dus hij....hij wist van....
Munningh kwam aangevlogen en lande op zijn schouder. Hij kraste naar haar, alsof hij haar iets lelijks toewierp. Lie draaide zich weer even om en keek haar aan, met dezelfde grijns die hij had gehad toen hij haar op het kerstbal had bedreigd. 'Veel plezier met...je cadeau.' Zei hij een beetje onaangenaam en teon draaide hij zich om en liep weg.
Enya bleef alleen achter, totaal verslagen. Het roodborstje plukte aan de veren van de zwarte vogel. Die kraste een beetje triest maar scheen meer op zijn gemak bij haar. De roos glipte uit haar vingers en viel op de grond. Ze merkte het niet eens.
Alles werd opeens glashelder. Ze leunde tegen de muur aan en zakte toen neer. Lie was alles behalve oprecht geweest. Ze wist niet goed wat hij allemaal zou kunnen wanneer hij volle kracht had. En Malekith...Die zou hij afmaken zodra hij de kans kreeg.
Enya had hem heel goed begrepen. Ze moest Malekith vaarwel zeggen, of toezien hoe hij zou worden afgeslacht.