Well it won't seem that I will have a great time here.. (Open voor iedereen)

Een nieuwe dag, een speciale dag, iets om voor eeuwig in je geheugen te kerven. Een nieuwe school omdat zijn oude school hem permanent had geschorst. Waarom? Rhys had geen enkel idee, want volgens hem de wc’s in brand steken voor de lol zonder dat er gewonden bij vielen was geen misdaad, het was gewoon een simpele grap. Maar daar konden de leerkrachten niet mee lachen, ook al vreesden ze hem jegens zijn lengte. Toch werd hij van school gestuurd. Zo onhandelbaar was hij toch niet? Hij had het aan zijn ouders gevraagd, maar ze gaven de leerkrachten gelijk, Rhys was een onhandelbare puber. Natuurlijk werd hij boos! Ze hadden ongelijk. Ach ja, nu was hij zijn spullen aan het pakken en had hij weer eens gelogen tegen zijn ouders, hij had gezegd dat hij er enorm naar uitkeek om naar die nieuwe school te gaan, zelfs een kinderlijk enthousiasme had doorgeklonken in zijn stem zodat het allemaal nog realistischer was. Liegen, daar was hij goed in, verzinsels maken over zijn gevoelens, zijn gedachten, hoe hij werkelijk was. Het zorgde ervoor dat hij de woede in zich kon verbergen achter een masker van leugens. “Rhys Axel Saïx, ben je alles netjes aan het inpakken?” riep zijn moeder van onder aan de trap en Rhys rolde met zijn ogen. “Natuurlijk mama” loog hij zonder enige moeite en hij ging verder met alles in zijn koffer te proppen. Hij had hier werkelijk geen zin en als je hem echt kende zou je dat zien aan hoe hevig hij de kleding in zijn koffer propte. Kleine vlammetjes dansten op zijn vuurvaste kleding en even werd hij er door afgeleid, vuur was zo mooi, zo magisch. Even bleef hij er haast in trance naar kijken. Ja vuur vond hij werkelijk geweldig, dat was ook de magiesoort waar hij was op blijven voort oefenen, duistere magie interesseerde hem eigenlijk niet, alhoewel hij was geboren op Shadra. Maar ach, hij had altijd al zijn eigen willetje doorgedreven. Het laatste kledingstuk propte hij in zijn koffer, een lelijke koffer, maar dat was het enigste wat hij had gevonden.

Met een glimlach wandelde hij de trap af met zijn koffer, zijn moeder straal voorbij. Het had toch geen zin om met dat mens te babbelen, ze was immers diegene geweest die hem had ingeschreven in die andere school, hoe heette die ook alweer? Ah ja, Starshine academy, bah, hatelijke naam, hij haatte de school nu al. Gewoon de naam al deed hem haast over de nek gaan. Maar nog steeds zag je die glimlach op zijn gelaat, natuurlijk eentje die fake was, maar niemand die het ooit zou merken. Nu zou hij naar de shuttle gaan, met een goede beat die doorklonk door de MP3-speler, wandelde hij naar de shuttle die toch best een eindje wandelen was. Dus hij had wel nood aan een goed potje muziek waarmee hij dan op de melodie gestaag wandelde. Na een tijdje zag hij de shuttle opdoemen, bah, hier had hij echt geen zin in eigenlijk, maar nu was het niet het moment om terug te keren en het op een lopen te zeggen, zijn vader was geluidsloos naast hem gaan lopen en Rhys wandelde verder. Geen enkele blik keurde hij zijn vader waardig en zo wandelde hij de trappen op, de shuttle in.

Het ritje duurde eindeloos, maar misschien was dat ook wel gedeeltelijk zijn schuld, hij verveelde zich en had genoeg energie om niet gewoon ter plekke in slaap te vallen. Dus hij kon de rit niet wegslapen, gadver. Met een luide bonk landde de shuttle op de planeet waar hij moest zijn, hij moest zich lichtjes bukken voor door de deur te kunnen en hij bevond zich nu op SSA. Met zijn gifgroene ogen keek hij rond en zocht hij een plekje waar hij kon gaan zitten of kon gaan leunen. Na een aantal luttele minuten had hij een muur gevonden en wandelde hij er naartoe. Met gesloten ogen leunde hij tegen de muur terwijl er muziek weerklonk door de oortjes van zijn MP3. Niet echt lettend op de omgeving, gewoon tot rust komen.

'Sorry maar ik kan het hier echt niet meer aan... Ik ga weg, naar Starshine Academy. En ik kom niet meer terug naar Puffoon. Ik zal je nooit vergeten. Xx Thayeline' Thayeline herlas de brief honderd keer, met tranen in haar ogen. Ze stak 'm in een envelop en sloot die envelop met een hartvormige sticker. Ze stapte naar het huis van haar beste vriendin, legde de brief voor de deur en rende snel weer weg. Ze glipte weer binnen in mijn huis en vulde haar koffer met een heleboel dingen. Bovenaan legde ze een foto met daarop mijn moeder, broertje en beste vriendin, en nog een aparte foto van mijn vader. Ze merkte nog haar glanzende roze dagboek op haar kastje. Dat gooide ze er ook bij, samen met de 2 sleutels die ze altijd zo goed verborgen had gehouden voor haar broertje die maar al te graag haar geheimen wou lezen.
Ze ging de trap af. Tranen stonden in haar ogen, en haar moeder Fara zag dat. 'Je hoeft niet per se te vertrekken, Thayeline...' zei Fara. 'Maar ik wil het! Ik kan het hier echt niet meer aan!' riep Thayeline. Damien, haar broertje, kwam aanlopen. 'Tot ziens, zus. 'k Ga je missen.' Ook haar stiefbroers en stiefzussen kwamen afscheid nemen. Dan ging ze nog even naar haar vader Quinten, en toen was het definitief: haar laatste moment op Puffoon. Samen met haar hele familie ging ze naar het lanceringsplatform. Het was tijd om de shuttle in te gaan. Ze knuffelden nog een laatste keer. Niemand kon zijn tranen onderdrukken. Thayeline veegde even over haar ogen en stapte vastberaden de shuttle in. Tot ziens, Puffoon...
Thayeline sloot haar ogen en probeerde te slapen, maar de slaap kwam niet. Dus besloot ze maar wakker te blijven. Het was doodsaai. Ze durfde het niet aan om één van haar buren aan te spreken, ze was te verlegen. Ze wou het wel maar haar verlegenheid overmande haar. Dus bleef ze maar stil uit het raampje kijken.
Na een hele tijd stopte de shuttle. De deuren gleden sissend open. Thayeline wou opstaan, maar de menigte vertrappelde haar, dus bleef ze wachten tot iedereen uitgestapt was en dan kon zij nog net op tijd tussen de deuren springen voor ze weer sloten. Ze zette haar koffer op de grond. De meeste mensen waren al weg naar ergens anders. Ze keek even rond. Ze zag een roodharige jongen tegen de muur. Hij was naar muziek aan het luisteren. Zijn kapsel viel enorm op. Zijn ogen waren gesloten. Zou ze op hem afstappen, een eerste vriend maken? Nee, dat durfde ze niet, en dat zou misschien wel raar overkomen.
Na een tijdje twijfelen stapte ze toch naar de jongen. Ze ademde in om hallo te zeggen, maar haar keel sloeg dicht door de zenuwen. Dus ging ze maar naast hem staan, opende haar koffer en zocht er even in. Ze nam een boek, ging op haar koffer zitten en begon te lezen, hopend dat de jongen haar zou opmerken en iets zou zeggen, zodat ze zelf het gesprek niet hoefde te beginnen, want daar was ze veel te verlegen voor.

||525 woorden||Ik hoop dat je er iets mee kan||

Rhys zou het hier totaal niet missen, echt helemaal niet, geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht en dat waren er immers wel best veel. Zijn ouders hadden het enige familielid waarom hij gaf gedropt op Cassia, bah wat haatte hij hen voor dat feit. Nog steeds was dit een hele poos geleden maar het hen echt vergeven deed hij niet, gewoon om het feit dat ze hem ook niet geweldig behandelden. Maar met slecht behandelen bedoelde hij, hem opsluiten zodat hij niet weg kon gaan met vrienden om dan natuurlijk elke keer als hij wel naar buiten mocht, kattenkwaad te gaan uithalen. Dus ze hadden eigenlijk wel gelijk, maar Rhys bleef stug volhouden dat hij oud genoeg was om op zijn eigen benen te staan. De pijn van het missen van zijn broer voelde hij enorm hard, maar hoe zou je zelf zijn als je bloedeigen broer van je werd afgenomen? Je zou je ouders ook haten niet? Je zou ze ook het liefst zien branden in de hel? Rhys hoopte echt dat ze dat zouden doen, goed branden, maar ach, hij was nu in de shuttle, veilig en ver weg van die tirannen die zijn broer van hem hadden gescheiden. Bah, wrede mensen ook. Sindsdien sloot hij zich af in een waas van leugens zodat niemand wist wie hij werkelijk was, hoe hij in elkaar zat. Mensen zouden misleid worden door zijn leugens, zouden geloven dat zijn leugens echt waren, dat hij werkelijk de persoon was zoals de leugens hen hadden verteld. Dus dan was hij er ook ineens mooi vanaf, niemand had een idee van wie hij was en hij kon zich mooi verstoppen achter een masker van leugens. Niemand had er baat bij wat hij voelde of wie hij werkelijk was. Behalve de personen die hij liefhad. Zijn gedachten gingen naar zijn beste vriend, die gestorven was in zijn slaap, een natuurlijke dood. Hij was de enigste die wist hoe Rhys in elkaar stak en hoe je hem het beste kon benaderen zonder een leugen uit hem te laten komen. De jongen had zo’n zware indruk in hem achtergelaten, als er nog zo iemand naar hem zou stappen, dan zou dat meteen zijn beste vriend of beste vriendin worden. Geslacht maakte immers niet uit. Het was gewoon het feit hoe de jongen hem had benadert. Een trouwe loyale vriend, dat was hij alleen maar als je hem uit die schulp van leugens kon trekken. Een schulp die met elk jaar dat zijn beste vriend langer dood was, verdikte, net zoals een laag kalk op een wasmachine als je die niet goed uitpoetste. Shadra, hij zou deze planeet echt niet missen, hatelijke ouders, zijn broer die weg was… Bah, allemaal redenen om de planeet tot op het bot te haten, de mensen zelf niet, de planeet en zijn ouders gewoon. Hij sprak geen meningen uit van anderen, dat was gewoon zo, eerst zien en dan besluiten hoe deze persoon in elkaar zat. Geen vooroordelen, gewoon eerst zien en dan geloven. Dan maar pas zien of deze persoon in zijn bad van leugens zou ondergedompeld worden of niet.

De shuttle arriveerde op de planeet waar hij dus moest afstappen. Eventjes was hij genoodzaakt om te bukken sinds de deur een beetje te klein was voor hem. Irritant was het toch als je zeer groot was. Een zucht verliet zijn mond en hij liep met de MP3 in zijn oren naar een muur om daar dan tegen te gaan leunen, zijn ogen gesloten, genietend van het rustgevende effect dat muziek op hem had. Net toen zijn nummer gedaan was, hoorde hij een geplof naast zich. Even wilde hij er niet op letten, maar dankzij het geblader door een boek werd hij wel gestoord. Zijn gifgroene ogen keken naar een meisje dat op haar koffer zat, ook een nieuweling, ze zat een boek te lezen. Typisch, deed ze dat nu werkelijk in de hoop dat hij een conversatie met haar zou starten? Vast wel… ze kon toch even goed gewoon hallo tegen hem zeggen? Dat had stukken beter geweest. Rhys deed zijn MP3 uit en keek naar het blonde meisje dat naast hem zat. Zelf ging hij nu ook op zijn koffer zitten. “Goedemiddag” mompelde hij met een glimlach, die fake was, maar wie zou het doorhebben? Het leek net echt, dus echt, dit meisje zou vast niets vermoeden en gewoon op hem ingaan. “Ben jij hier net zo nieuw als mij? Mijn naam is Rhys, got it memorized?” een vrij standaard zinnetje voor hem terwijl er een grijns zijn gelaat sierde, maar niemand die het vast zou doorhebben dat het fake was.

Thayeline herlas even de brief die ze had geschreven voor haar vriendin, die ze ging achterlaten nu ze naar Starshine Academy ging. 'Sorry maar ik kan het hier echt niet meer aan... Ik ga weg, naar Starshine Academy. En ik kom niet meer terug naar Puffoon. Ik zal je nooit vergeten. Xx Thayeline' stond er. Ze stak de brief in een envelop en legde die voor de deur van haar vriendin, waarna ze snel wegrende.
Ze ging haar kamer in en vulde haar koffer. Bovenaan legde ze een foto met haar moeder, broertje en beste vriendin, en ook nog een aparte foto van haar vader. Ook haar dagboek vergat ze niet. Het glanzende roze dagboek dat al haar geheimen bevatte. Haar broertje wou er maar al te graag in lezen en wou weten waar de sleutel lag. Nu gooide ze de sleutel in een klein bijvakje en sloot de koffer.
Ze liep de trap af. Er stonden tranen in haar ogen. Haar moeder Fara merkte dat op. 'Je hoeft niet per se te vertrekken, Thayeline...' zei Fara. 'Maar ik wil het! Ik kan het hier echt niet meer aan!' riep Thayeline als antwoord. Thayelines broertje Damien kwam aanlopen. 'Tot ziens, zus. 'k Ga je missen' zei hij. Ook de rest van haar gezin kwam afscheid nemen. Ze bracht tot slot ook nog een bezoek aan haar vader.
Iedereen ging mee toen ze naar het lanceringsplatform ging. Een allerlaatste keer nam ze afscheid. Thayeline veegde de tranen uit haar ogen en stapte de shuttle in. Tot ziens, Puffoon...
De rit was saai. Slapen ging niet, ze was niet moe. En ook een gesprek met haar buur zat er niet in, daar was ze te verlegen voor. Ze wou het wel graag, maar durfde het gewoon niet. Dus er zat niks anders op dan stil uit het raampje te kijken, wachtend tot ze ging landen op Starshine Academy.
Na een lange saaie rit die dagen leek te duren, stopte de shuttle. De deuren gleden sissend open. Thayeline wou opstaan, maar ze werd vertrappeld door de menigte. Ze wachtte tot iedereen weg was om dan op te staan en uit de shuttle te gaan. Ze kon nog net op de grond springen voor de deuren weer dicht gingen.
Thayeline zette haar koffer op de grond. De meeste mensen waren al weg. Ze keek even rond. Tegen de muur stond een jongen met een wel heel opvallend rood kapsel. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij naar muziek aan het luisteren was. Thayeline twijfelde. Zou ze naar hem gaan en iets zeggen, een eerste vriend maken? Zou dat niet vreemd overkomen?
Na een hele tijd twijfelen ging ze toch richting de jongen. Ze wou 'hallo' zeggen maar haal keel sloeg dicht. Dus ze ging naast hem staan, opende haar koffer en haalde er een boek uit. Ze sloot de koffer weer, ging erop zitten en begon te lezen.
Intussen had de jongen haar opgemerkt. Hij deed z'n MP3 uit en ging ook op z'n koffer zitten. 'Goedemiddag' mompelde hij met een glimlach. 'Ben jij hier net zo nieuw als mij? Mijn naam is Rhys, got it memorized?' Hij grijnsde. Thayeline zei: 'Euh, ja, ik ben ook nieuw. Ik heet trouwens Thayeline.' Ze knikte even kort.
Oké, wat moest ze nu zeggen? Misschien.... "Lekker weertje, hè?" Nee, wat 'n cliché. Het was trouwens ijskoud, niet bepaald een 'lekker weertje.' Wat kon ze dan zegggen? Uiteindelijk zei ze: 'En van waar kom jij? Ik ben van Puffoon.'

||580 woorden||

Simply amazing, you really do remember me. I'm so FLATTERED

Het werd maar eens tijd dat Rhys de boel hier achterliet. Het hoopje ellende dat hij hier had veroorzaakt achter zich latend, geen wc’s meer in brand steken zoals hij altijd deed in zijn vorige school. De eerste keren hadden ze hem nooit te pakken kunnen krijgen, maar nu hadden ze hem kunnen pakken, hadden ze hem tot pyromaan gedegradeerd. BAM, Rhys was een pyromaan gewoon omdat hij vuur mooi vond, lekker was dat… Nee dit vond hij echt niet eerlijk, hij vond vuur gewoon mooi om naar te kijken en ze hadden hem ooit tijdens de tekenlessen gezegd dat hij zijn voorliefde moest tonen aan de hele wereld, dus dan deed hij dat ook en de wc’s daarvoor in brand steken was een excellente optie. Rhys was een leugenaar, maar niemand had hem er ooit op gewezen, behalve zijn beste vriend. Maar die kon dat niet meer, hij lag onder de grond, dus ze zouden hem er niet meer op kunnen betrappen. Zijn koffer laadde hij in, nogal slordig want hij had er geen zin in, geen zin om naar die school te vertrekken, geen zin om weer het nieuwelingetje te zijn. Alhoewel, nieuw zijn had ook zijn voordelen, zoals mensen op het verkeerde spoor zetten, fratsen uithalen en dan eens goed lachen als er iemand in zijn val was gevallen. Ook zijn masker van leugens moest hoog blijven, maar als nieuweling zou dat zich natuurlijk allemaal geen probleem vormen. Zo, eindelijk, alles was ingepakt, nu was het maar vertrekken naar de shuttle. De shuttle naar Starshine academy. Op een langzaam tempo wandelde hij naar die shuttle, naar de landplaats van het ding waar hij zo meteen op moest stappen. Zijn vader wandelde zonder enig woord te zeggen naast hem, ook Rhys zei niets. Zijn vader wist goed genoeg dat hij wilde dat zijn broertje nu naast hem had gelopen. Maar niemand had enig idee waar die jongen zat, maar het was de schuld van zijn ouders die Toshiro op Cassia hadden gedropt. Echt zielig, als je dan geen extra kinderen wilde, was er dan toch nooit aan begonnen? Jezus… Ach ja, Rhys wist er het fijne niet van, dus hij kon niet echt over oordelen. Eindelijk arriveerde hij aan de shuttle en wandelde hij binnen zonder nog te letten op zijn vader die wachtte tot hij vertrok, wat kon het die vent ook schelen? Waarom was hij in vredesnaam meegekomen? Rhys wist het niet maar nu moest hij zich focussen op nu. Zijn masker behouden en mensen niet laten zien wie hij werkelijk was. De shuttle vertrok maar Rhys sliep niet, hij was totaal niet moe, dus hij bleef gewoon wakker op de shuttle, zijn muziek luisterend. Sinds het toch nog een tijdje ging duren voordat hij er zou arriveren. Hij verveelde zich. Maar de trip zou snel gedaan zijn.

Eenmaal uit de shuttle zocht hij een plekje voor te gaan leunen of te gaan zitten. Het maakte hem eigenlijk niet zo veel uit, dus hij zag de muur als eerste. Daar ging hij dus sowieso tegen leunen. Met zijn ogen gesloten leunde hij tegen de muur, met muziek in zijn oren. Maar al snel was hij helemaal niet alleen meer, een meisje zat op haar koffer naast hem een boek te lezen. Wilde ze nu werkelijk dat hij tegen haar babbelde? Vast wel, anders was ze wel ergens anders gaan zitten. Ach ja, misschien moest hij dan maar wat gaan zeggen. 'Goedemiddag' mompelde hij met een glimlach. 'Ben jij hier net zo nieuw als mij? Mijn naam is Rhys, got it memorized?' Hij grijnsde lichtjes maar het was gefaket, maar niemand zou het vast ooit merken. Het meisje stelde zich voor als Thayeline, ok mooi, dat was al de eerste persoon waarvan hij de naam wist, geweldig toch? Nee, het liefst zat hij nu alleen op zijn kamertje, waar niemand hem kon storen. 'En van waar kom jij? Ik ben van Puffoon.' Zucht, ach ja, hoe meer hij wist van haar, hoe beter, nu was het tijd voor de leugens, eigenlijk was hij van Shadra, maar sinds zijn krachten van vuur véél beter ontwikkeld waren, kon hij lekker zeggen dat hij van Razen was. “Ik ben van Razen. Vandaag vol enthousiasme vertrokken naar hier, het leek me hier wel een leuke school, dus ik besloot samen met mijn ouders om naar hier te komen.” Zei hij, natuurlijk was alles gelogen, hij was van Shadra en hij wilde hier niet eens zijn eigenlijk. Zijn gifgroene ogen keken het meisje aandachtig aan, wat zou ze nog allemaal gaan vragen of zelfs gewoon vertellen? “Waarom ben jij hier dan?” vroeg hij tenslotte, eigenlijk was hij totaal niet geïnteresseerd, maar zijn ogen leken geïnteresseerd. Weer een van zijn zovele trucjes.

TAG: xx WORDS: 789 NOTES: Here you go Very Happy

made by malone at caution 2.0

Het was tijd voor Thayeline om Puffoon te verlaten. Het was haar allemaal te veel geworden. Ze moest weg. En als bestemming had ze Starshine Academy gekozen. Ze zou helemaal opnieuw moeten beginnen, maar dat was beter dan hier blijven en nog meer uitgelachen te worden.
Ze stak haar koffer klaar en nam afscheid van iedereen. Moeder, broer, stiefbroers, stiefzussen. Ze bracht ook een bezoekje aan haar vader. De hele familie ging mee toen ze naar het lanceringsplatform ging. Ze stapte de shuttle in. Tot ziens, Puffoon...
De rit leek eeuwen te duren. Ze had niks te doen. Ze kon de slaap niet vatten en was te verlegen om met haar buur te praten. Dus keek ze maar uit het raam van de shuttle, zonder iets te zeggen, tot de shuttle landde.
Ze ging opstaan, maar iedereen vertrappelde haar, dus ze wachtte. Net voor de deuren sloten, kon ze uit de shuttle springen. Ze zette haar koffer neer en keek eens rond. Tegen de muur zag ze een jongen. Hij had een erg opvallen rood kapsel en stond, met zijn ogen gesloten, naar muziek te luisteren.
Na een tijdje twijfelen of ze wel op hem af zou stappen of niet, besloot ze het toch te doen. Toen ze 'hallo' wou zeggen, overmanden de zenuwen haar. Haar keel sloeg dicht. Ze ging dus maar op haar koffer naast 'm zitten en begon te lezen.
Ongeveer meteen nadat Thayeline neerzat, deed de jongen de oortjes van zijn MP3 uit en ging ook op z'n koffer zitten. 'Goedemiddag' mompelde hij met een glimlach. 'Ben jij hier net zo nieuw als mij? Mijn naam is Rhys, got it memorized?' Hij grijnsde. Thayeline zei: 'Euh, ja, ik ben ook nieuw. Ik heet trouwens Thayeline.' Ze knikte even kort.
Even wist ze niet wat ze moest zeggen. Dus vroeg ze maar: 'En van waar kom jij? Ik ben van Puffoon.' Rhys antwoordde: 'Ik ben van Razen. Vandaag vol enthousiasme vertrokken naar hier, het leek me hier wel een leuke school, dus ik besloot samen met mijn ouders om naar hier te komen.' Ha, Razen, haar moeder was ook van daar.
Rhys keek Thayeline aandachtig aan. Ze begon zich wat ongemakkelijk te voelen, dat hij zo naar haar keek, maar dat liet ze niet merken. Thayeline had het nooit echt prettig gevonden als iemand naar haar keek. Dan kreeg ze zo'n ongemakkelijk gevoel zoals nu.
'Waarom ben jij hier dan?' vroeg hij. Thayeline zuchtte even. 'Ik had geen zin meer om op Puffoon te blijven.' Ze ging nog niet meteen zeggen waarom, zelf niet als hij er naar ging vragen. Dat was nog een beetje privé, ze ging niet meteen haar hele verhaal aan zijn neus hangen. Uit het verleden had Thayeline geleerd dat je beter niet alles vertelde. Haar geheimen waren vaak eens in het rond gestrooid, zelf als ze niet eens waar waren. Uit het verkleden had ze veel lessen geleerd, en 'vertel niet al je geheimen, ook al ken je ze al een tijdje' was daar een van. Dus ze ging het zeker niet aan iemand vertellen die ze net kende.

||517 woorden||

PROFILE MAGICIAN

» Ochtendroutine [OPEN VOOR IEDEREEN! :)]
» My dress! [Open voor iedereen]
» FOODFIGHT! [open voor iedereen!!] [Shortposttopic]
» sad moments in my life ||Open voor iedereen ^^||
» The sun will makes me happy||Voor iedereen open

Well it won't seem that I will have a great time here.. (Open voor iedereen)

Well it won't seem that I will have a great time here.. (Open voor iedereen)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen