Awkward [OPEN]

Ze was op z’n zachtst gezegd zenuwachtig. En boos. Ze was ook boos. Boosheid en zenuwachtigheid gingen niet goed samen. Zeker niet bij Valentine. Zacht schopte ze tegen een voorbij waaiend stuk papier. Het vouwde om de neus van haar schoen en ze schudde van met haar voet om het eraf te krijgen. Harder dan nodig. Ze was dan ook boos. Ze mocht hard schoppen. De reden voor haar boosheid? Haar ouders stuurden haar juist nu naar een kostschool. Juist nu haar vriendje-die-niet-meer-haar-vriendje-was enorm ziek was geworden. Ja, ze was terminaal en moest leven, maar kon dat niet nadat Ced beter was? Maar nee, dat vonden haar ouders niet goed. Ze had het toch al uitgemaakt, was hun reden. Als je het hebt uitgemaakt kan je je beter meteen op iets anders richten.
Ja, ze had het uitgemaakt. Wat kon ze anders doen? Goh, Cedric, ik heb overal uitzaaiingen en ben met drie jaar dood, maar ik blijf wel je vriendinnetje en daarmee doe ik je een hoop verdriet? No way dat ze hem dat aan ging doen. Natuurlijk had ze het hem uitgelegd – toch voelde ze zich best schuldig. Waarom? De emotionele situatie van een zieke had invloed op zijn fysieke situatie. Val was bang dat ze haar ex-vriendje door het uit te maken ziek had gemaakt. Dat was een reden voor haar zenuwen. De ander lag wat gecompliceerder. Een stuk gecompliceerder mogen we wel zeggen.
Ze ging naar een nieuwe school. Ze zou “the new girl” zijn. Dat was het probleem. Valentine was nog nooit naar school geweest, laat staan een “new girl”. Het woord zei haar maar heel weinig – de enige reden dat ze de uitdrukking kende was dat ze het ooit had gehoord en het had opgezocht. En het was niet alsof ze zichzelf ervan kon verzekeren dat het wel goed zou komen, integendeel. Het kwam allemaal niet goed. Want zijzelf had exact hetzelfde en op die kostschool op een andere planeet kende ze helemaal niemand. Ze was altijd alleen, maar nog nooit had ze zich eenzamer gevoeld dan op het lege platform waar ze nu stond. Haar koffer had ze voor zich gezet, waarna ze de shuttle had nagekeken. Wanneer mocht ze terug? Kon ze brieven naar Cedric schrijven? Hoe lang duurde het voordat die zouden aankomen? Waar moest ze nu heen? Was er niet iemand die de nieuwelingen de weg wees? Of een kaart, ergens? Alle vragen schoten tegelijkertijd door haar hoofd, maar allemaal liepen ze op een ding uit: Oh god, ik moet iets aan een vreemde vragen. De gedachte alleen al deed haar hoofd verkleuren van bleek huidskleurig naar aardbeienrood. Ze trok wat haar blauwe haren die in een staart over haar rechterschouder vielen, pakte de koffer op en zette hem bijna gelijk weer neer. Drie keer probeerde ze zichzelf ertoe te zetten om iemand aan te spreken, maar telkens verdween de persoon aan wie ze het had willen vragen. Ze durfde niet. Bang om iets fout te doen.
Daar was nummer vier. Ze hoorde de voetstappen aankomen. Valentine greep het handvat van haar relatief kleine koffer, pakte hem op en tikte ein-de-lijk iemand op de schouder. ‘Sorry,’ begon ze half stotterend, inmiddels zo rood als een kers. ‘Ik ben nieuw en ik weet niet precies waar ik naartoe moet. Zou u me misschien kunnen helpen?’ Ze wist niet of deze persoon ouder was dan zij of jonger, of het een leerling was of een stagair of een leraar. Dus zei ze maar u en was ze zo beleefd als ze kon. Hopelijk deed ze het goed.

Words: 596
Mood: Anxious
Comments: Open

Manage me, I'm a mess
Turn a page, I'm a book half unread
I wanna be laughed at, laughed with, just because
I wanna feel weightless and that should be enough

Mitch had op zijn bed gelegen, neurotisch rondjes door zijn kamer gelopen, achter het bureau geprobeerd na te denken, maar alles was uitgelopen op niets. Niets gaf antwoorden. Niets vertelde hem wat te doen. Wat moest hij nou met zichzelf? Wat moest hij nou met die vreemde, maar stoere Shadraanse chick? En wat moest hij nou met dat kerstbal? Hij zuchtte en tilde zich nog maar eens van het bed om voor het raam in het niets te staren. Moe liet hij zijn voorhoofd tegen het koele raam rusten. Door zijn wimpers heen kon hij nog net het lanceringplatform zien. Welkom op StarShine, de school voor magisch gespuis en alles wat daarbij in de buurt komt~
Hij grinnikte, voelde zich wel gespuis door alles wat anderen tegen hem gezegd hadden. Erwtenkop was alleen nog maar leuk wanneer een van zijn vrienden terug op Gren dat zei. Niet meer wanneer een of andere Shadraanse flikker dat zei. Nou waren Shadranen echt niet de enigen die vervelend deden hoor. Hij kon het alleen minder van hen hebben. Zucht. Voor het eerst op zijn nieuwe school verveelde hij zich. Maar wat was dat? Zag hij daar nou een ander groen koppie over het platform lopen? Zonder er bij na te denken stond hij na een aantal tellen al beneden aan de trap. Ditmaal eens zonder ervan af te vallen. Zonder jas, midden in de winter, stormde hij naar buiten, maar eenmaal daar kon hij de persoon niet meer zien. In zijn haast had hij niet eens kunnen zien of het menselijk wezen dat daar gelopen had een jongen of een meisje was, alleen dat het in zijn ogen groen haar had gehad. Bingo! Dat betekende een soulmate! Maar nu zag hij niemand meer. Verbouwereerd draaide Mitch zich om richting de school zelf in plaats van naar de landingsbaan. Misschien was ‘het’ al naar binnen. Hij krapte nadenkend aan zijn achterhoofd. Potver. Hij was zo zeker dat hij iemand had zien lopen en nu dit.. Hmr..
Plotseling voelde hij iemand op zijn schouder tikken. Van schrik sprong hij in de lucht en draaide zich vliegensvlug om. Zijn ogen waren groot en namen haastig de persoon voor hem in zich op. Hé! Was dat nou even mooi. Gelijk ontspande Mitch zich toen hij een meisje dat nog puppyachtiger dan hij blijkbaar was zag. Hij herkende haar ook gelijk als degene die hij had zien lopen vanuit zijn raam. Maar zo van dichtbij merkte hij ook op dat haar haren eigenlijk meer blauw dan groen waren. Ach, het was maar hoe je het zag. Stiekem noemde hij het groen. Maar god, wat was ze rood. En waarom zei ze ‘u’? Was hij zo eng? Snel wierp Mitch een blik over zichzelf. Groen haar, legerkleding, dolken in de riem. Hm, ja, oké, misschien begreep hij waarom ze zo onzeker leek. Het was wel dankzij die houding dat hijzelf eens minder onzeker was rondom een meisje.
‘Hey, je hoeft geen u te zeggen, hoor. Zeg maar Mitch,’ lachte hij haar toe terwijl hij zijn duim opstak. ‘En je hebt geluk dat je mij tegen bent gekomen. Ik ken de hele school op m’n duimpje!’ Hm, nee, hij had geen idee. Hij kon nog maar net de weg naar zijn eigen etage vinden en kwam nog vaak te laat in zijn lessen omdat hij de weg niet kon vinden. ‘Oh, en ‘sorry’ hoeft ook niet. Ik help je graag.’ Hij dacht na. Wat moest hij eerst weten om haar zo goed mogelijk rond te leiden? Of nee, wat onbeschoft! Een warme verwelkoming was wel zo gepast!‘Oh, sorry, wat stom! Hartelijk welkom op StarShine! Het is hier nu maar leeg, maar de school zit bomvol met leuke mensen!’ Ja, alleen had Mitch daar zelf geen ervaring mee. Hij werd meer gepest dan gewaardeerd, maar hij wilde het meisje niet nog onzekerder maken dan ze al was. Bovendien zou zij veel meer geaccepteerd worden dan hij. Ze was tenslotte best wel mooi en ook heel beleefd. Mitch was gewoon Mitch.
‘Maar goed, waar kom je vandaan, meisje met het mooie haar? Dan kan ik je gelijk begeleiden naar je etage. Die zijn gerangschikt op planeet van herkomst zodat je je zo veel mogelijk thuis voelt.’ Hij glimlachte naar haar. Mitch wilde het zo goed mogelijk doen en haar zo gelukkig mogelijk laten voelen. Hij zag haar koffer staan. Zijn natuurlijke drang om het mensen naar hun zin te maken borrelde naar boven.
‘Kom, geef mij die koffer maar. Die til ik wel voor je.’ Hij hoopte maar dat ze zich ontspande. Hij wist tenslotte hoe rot het was wanneer je alleen op het platform aankwam en geen idee had waar je heen moest. Dat was hem overkomen. Hij had het zelf maar uit moeten zoeken. Geen verwelkoming, geen hulp. Hij wilde graag dat het meisje een andere aankomst zou hebben.

Ze tikte niet zo snel op de schouders van anderen. Ook niet op haar eigen – was dat mogelijk? Ja, volgens Valentine kon het wel. Waar kwam anders de “geef jezelf een schouderklopje”-uitdrukking vandaan? Maar dan meer alsof je een stofje van je schouder veegde. Niet alsof je jezelf echt op de schouder tikte. Maakte nu niet uit, het kwam erop neer dat ze een hoop dingen moest gaan doen die ze niet gewend was. Op schouders tikken was er een van. Een goed lopend gesprek met een vreemde voeren zou waarschijnlijk ook een van die dingen zijn – dat wilde ze in ieder geval doen. Want het was niet per sé nodig om lange of goed lopende gesprekken te houden, ze kon ook gewoon haar vraag stellen en dan het antwoord ontvangen. Maar dat deed ze niet, want dat was onbeleefd. En onbeleefd was ze niet. Ze was onzeker en had een veeleisende gezondheid en was soms lastig met sociale bezigheden, maar ze was op geen enkele manier onbeleefd. Ze had weinig normale opvoeding gehad, maar ze had er een gehad die haar beleefd had gemaakt.
Waarom wist ze niet maar ze kromp een beetje ineen toen de jongen – man, ding, geval, ze wist het niet precies – zich omdraaide. Het meisje met de zeegroene haren was nog niet eens opgevallen dat ze een jongen met mosgroene haren had aangetikt – tot nu. En ja, ze was lichtelijk verbaasd. Ze kende niet veel mensen met haren als de haren en had er in haar korte, niet zo spannende leventje ook weinig gezien. Toen hij ook meteen begon te praten, liet hij haar verbouwereerd achter ergens in zijn verhaal. Ze had geen idee dat mensen zó snel zóveel woorden achter elkaar konden uitbrengen. Toegegeven, het was voor Valentine snel. Misschien niet voor iedereen. But then again; she wasn’t used to a lot of things. Ze zette alles even voor zichzelf op een rijtje. Een – geen u zeggen. Twee – de groenharige jongen heette Mitch. Daar hield haar rijtje van dingen te onthouden op. Ze werd afgeleid door zijn uiterlijk, hoe onbeleefd het ook was om te staren. Zijn ogen matchten niet met zijn haren, zoals haar zeegroene ogen precies de kleur van haar lokken hadden. Hij was overduidelijk een stuk gezonder dan zij, was gebruinder en wat dan niet? Val was gewoon een ongezond ondervoed klein ding, daar kwam het op neer en dat was deze persoon niet. Ja, ze was stiekem jaloers. Dat gebeurd nu eenmaal als je weet dat je doodgaat in de nabije toekomst. Dan wordt je sneller jaloers.
Hij zei dat hij de school kende. Haar ogen lichtten op bij de bevestiging van haar kleine sprankje hoop dat ze de juiste persoon was aangeschoten. De moed om iets te zeggen was er echter nog niet. Gelukkig ging hij gewoon door – dat ze geen sorry hoefde te zeggen, dat het hier best leuk was, wat ze heus wel wilde geloven als ze niet was wie ze was, namelijk Valentine de zieke, waar ze vandaan kwam. Als laatste kwam de opmerking dat hij haar koffer wel zou dragen.
Ze was inmiddels niet minder rood geworden, maar ook niet roder. Nu moest ze zelf wat gaan zeggen. Kom op Val, zo verlegen was je nooit. Gewoon wat zeggen. Het kan altijd opnieuw, er zijn hier honderden mensen. Je moet ergens beginnen. Niet langer uitstellen. ‘Puffoon.’ zei ze uiteindelijk wat vertwijfeld, ‘Ik kom van Puffoon.’ Dat klonk raar. Nog nooit eerder was ze gevraagd waar ze vandaan kwam en moest ze haar planeet als naam opgeven, niet haar stad of haar continent. Het was net alsof ze naar haar naam gevraagd werd en Petrarkis moest zeggen, haar achternaam. ‘En ik – Ehm,’ Ze beet op haar lip, keek Mitch nog vertwijfelder aan. Ze was hier niet goed in. ‘Ik ben Haze- Valentine. Ik ben Valentine.’ Ja, ze heette Hazel. Maar ze was altijd Valentine geweest. Haar ouders noemden haar Valentine, het ziekenhuispersoneel had haar Valentine genoemd, Cedric noemde haar Valentine. Er was eigenlijk geen Hazel, behalve op de papieren. Vandaar de twijfel toen ze zich voorstelde – wat als ze hier Hazel moest gaan heten? Vreemd. Maar goed, genoeg over de twijfels van een zeventienjarige over haar naam en haar roepnaam. ‘Aangenaam, Mitch.’ Nogal onhandig zette ze haar koffer op de grond en stak ze klunzig haar hand uit. Dat deed je toch, als je iemand leerde kennen? Volgens Val wel. ‘Wil je me echt de etage laten zien? Want ik ben nog nooit op een school als deze geweest.’ Waar. Ze was nog nooit op een kostschool geweest. ook niet op een normale school, maar daar hoefde niemand iets over te weten. Net zoals het feit dat ze feitelijk iedere dag verder aftakelde en dat ze nu al bijna buiten adem was omdat haar longen het niet meer zo lang uithielden als vroeger. ‘En je hoeft mijn koffer niet te dragen- tenzij je het heel graag wil. Ik kan het ook gewoon zelf doen.’ Klunzige manier om iemand die je wil helpen te bedanken Val, klunzig. Ze was gewoon een introverte rommel.

Words: 846
Mood: Anxious
Comments: Deze post voelt zo rommelig :c

Long live the reckless and the brave
I don't think I want to be saved
My song has not been sung
So long live us

Mitch negeerde het feit dat het meisje zo rood als de planeet Razen zelve was. Het zou waarschijnlijk alleen maar erger worden wanneer hij er iets van zou zeggen en hij wilde hij niet nog ongemakkelijker maken dan ze al was. Het duurde ook vrij lang voordat er weer woorden over haar lippen rolde. Hij begreep het niet. Hij was toch vriendelijk? Hij deed toch niets verkeerd? Het was gewoon bijna zo dat haar non-zelfverzekerdheid hem ook minder zeker maakte. Misschien moest hij rustiger doen? Haar proberen te kalmeren? Nee, hij was nu zelf al veel te enthousiast om zelf nog rustig te gaan doen dus dat zat er nog even niet in.
‘Puffoon, eh?’ Herhaalde Mitch haar woorden. Hij had geluk. Hij wist waar de luchtetage was. Hij had geen geluk. Het was de bovenste etage waar je de meeste trappen voor op moest. ‘Je hebt geluk,’ lachte hij naar het meisje, ‘dan zit je op de mooiste etage!’ Ze hoefde niet te weten dat Mitch geen zin had om al die trappen op te gaan. Hij deed het tenslotte met liefde als hij daar iemand anders blij mee kon maken, ook al was het maar een klein beetje.
Het meisje leek nog iets te willen zeggen. Gelijk hield hij zijn mond en wachtte geduldig af wat ze hem blijkbaar kwijt moest. Oh ja! Haar naam! God allemachtig, hoe kon hij zo stom zijn! Hm, hij zou er toch maar niets over zeggen. Misschien had ze er geen negatieve gevoelens over en die zou hij haar ook niet willen bezorgen. ‘Valentine. Wat een romantische naam. Als in Valentine's Day.’ Hij meende het. Hij vond het wel wat hebben. Haar hapering echter was Mitch niet opgevallen. Hij had haar naam en dat was al heel wat voor hem. Normaal was de naam ook iets van de eerste dingen die hij vroeg, maar vaak haalde hij zelfs die vraag niet. Sowieso had hij gewoonlijk een andere opstelling tegenover meisjes. Iets flirteriger, of nou ja, een poging tot flirtig, en probeerde hij met zijn ‘stoerheid’ de harten van vrouwen voor zich te winnen, iets waar hij al net zo slecht in was, was het dan al niet slechter. Maar dit meisje leek zo onzeker. Dat rode gezichtje, dat halve gestotter, zo stil. Hij was bang dat wanneer hij zich anders zou gedragen dan als hij nu deed, hij haar nog verder in haar schulp zou doen verdwijnen en dat was wel het laatste dat hij wilde. Al helemaal nadat hij al zo ‘ver’ was gekomen.
Met zijn ogen volgde hij Valentine’s beweging van hoe ze haar koffer wat klunzig wegzette. Gelijk voelde Mitch een steek van medelijden. Ze leek zo nog onhandiger dan hem over te komen. En zijn onhandigheid kwam altijd voort uit zenuwachtigheid of wat dan ook in die trant. Toch nam hij haar hand stevig aan. Niet gemeen hard, maar wel stevig. Soldaten gaven immers geen slappe handjes. ‘Aangenaam, Valentine.’ Bij haar vraag schoot de verbazing hem in de ogen. ‘Ja maar natuurlijk wil ik dat! Ik kan je eerst naar je etage brengen op m’n rug als het moet! En als jij het wil kan ik je ook gelijk de rest van de school laten zien of andersom, kan ook. Dat ik je eerst alles laat zien en dan naar boven breng? Wat je wil! Al moet het op een vliegend tapijt of op een pratende regenboogunicorn dan doe ik het nog! Kies jij maar, hoor, ik vind alles goed.’
Mitch glimlachte breed. Het enige dat hij wilde was haar een fijne eerste dag bezorgen. Natuurlijk wilde hij dat ze het de rest van het jaar en alles wat daarna kwam ook naar haar zin zou hebben, maar dit was het eerste waar hij invloed op zou kunnen uitoefenen. ‘Oh, maar ik wil het héél graag. Echt waar.’ Hij keek haar nog snel even aan, als het ware om om toestemming te vragen, en pakte toen haar koffer op. ‘Geen punt. Het weegt niets.’ Al was de koffer nog zo zwaar of nog zo licht, zijn antwoord bleef vast. ‘Dus, waar wil je als eerste heen?’ Mitch stond te springen om te gaan. Hij wilde haar deze dag laten meemaken zoals hij die gewild had toen hij hier voor het eerst aan was gekomen.

Valt echt wel mee hoor (; maar ik weet hoe je je voelt

Ze kon écht niet lezen of ze nu goed of slecht bezig was. Valentine snapte mensen nog niet helemaal, wist niet precies hoe een Shadraan verschilde van een Grenaan, die dan op zijn beurt weer anders was dan een Puffoonse. Zelfs op Puffoon was ze niet goed met mensen, dus met al die verschillende culturen, talen, mensen en magie zou het nog eens resulteren in een keiharde klap. Een klap die haar sociale leven voor altijd zou afsluiten en dan zou ze terug moeten naar Puffoon en daar uitleven. Letterlijk uit-leven. Het leven uitleven. Wat dan ook. Maakte niet uit. Ze schudde de gedachte figuurlijk weg. Val, je probeert een gesprek te voeren en erg goed gaat het niet. Houd je gedachten bij wat je aan het doen bent, kluns, sprak ze zichzelf in gedachten toe. Straks besluit hij dat het nergens op slaat en sta je hier alsnog alleen. Nee, het was niet dat Mitch haar zo’n soort persoon leek, maar ze was er stiekem wel bang voor. Om helemaal alleen te zijn. Ze haatte alleen zijn echt.
‘Echt?’ Hoopvol keek ze Mitch aan toen hij haar vertelde dat haar etage de mooiste was. Wist zij veel, straks zat ze in een of ander vogelnest. Maar hij klonk oprecht en dat stelde haar enigszins gerust. De schoolregels hadden er bij Val namelijk behoorlijk de schrik ingejaagd en ze had zich heilig voorgenomen om zich aan ieder klein pietepeuterig regeldingetje te houden. Van gestrikte veters tot onhoorbaar niesen. Wat haar echter niet aanstond, was de opmerking over Shadra. Was dat niet gewoon vreselijk racistisch? Want welk recht hadden Shadranen over anderen? Dat ze duistere magie beheersten betekende toch niet dat iemand per sé beter was, dat was net als zeggen dat omdat zij lang haar had zij meer recht had op iets dan iemand met kort haar. Misschien had het geholpen als Valentine had geweten wat voor man de hoofdmeester was, maar op dit moment snapte ze helemaal niets van die regel. Maar goed. Genoeg over vreemde regels en dingen die haar angst aanjoegen. Terug naar het feit dat ze kennelijk een mooie etage had. Leuk, een mooie etage.
Het feit dat niet haar vreemde twijfel bij haar naam, maar haar naam zelf zijn aandacht trok, gaf haar een sprankje van vertrouwen. ‘Romantisch? Zo heb ik er zelf nog nooit over gedacht.’ Koetjes en kalfjes, daar ging hopelijk nog niets mis. ‘Ik vind het gewoon mooi, maar inderdaad, Valentine’s Day.’ Valentijnsdag had ze nooit erg uitgebreid gevierd en pas nu ze de Engelse variant hoorde, snapte ze de verbinding met haar naam en die dag. Soms deed het kwartje er lang over om te vallen, laten we het daarop houden.
Zijn hand was sterker dan de hare – obviously. Zijn arm was niet alleen gespierder, maar ook gebruinder dan de hare. Het was een veel gezondere hand aan een waarschijnlijk veel gezonder lichaam. Daar liet ze zich echter nu niet door afleiden. Ze wist een klein glimlachje op te wekken en slaagde erin om de blos op haar wangen iets te onderdrukken. Gewoon doorgaan. Just keep swimming, just keep swimming, net zoals die vis in Finding Nemo. Zijn antwoord op haar vraag liet haar echter even flabbergasted. ‘Eenhoorns?’ was haar eerste vraag. ‘Dit gaat dom klinken, maar bestaan eenhoorns echt? En vliegende tapijten?’ Een klein meisje dat nooit wat mocht las heel veel sprookjes, maar geloofde er bijna nooit meer in als ze al zeventien was. Dit meisje ook niet. Op Puffoon hadden ze pegasi, ja, maar die waren heel normaal en eigenlijk bijna niet meer sprookjesachtig. Het was gewoon een kwestie van gewenning. Eenhoorns had ze echter nog nooit gezien. Hij pakte haar tas op met de woorden dat hij het wel wilde doen en vroeg haar waar ze naartoe wilde, wat haar stilte en verwondering doorbrak. ‘Eh- Ik bedoel, misschien kunnen we eerst even door de school? Dan weet ik waar ik heen moet. Tenzij mijn bagage te zwaar is- Dan meteen door naar de etage.’ Ze legde haar rechterhand even op haar nek, iets wat ze altijd deed als ze twijfelde. ‘Ja, de school. Kan je me de school laten zien, alsjeblieft?’ Ze was al minder rood aan het worden. Komt wel goed. Komt allemaal goed.

Words: 710
Mood: Uncomfortable
Comments: Just keep swimming~

Long live the reckless and the brave
I don't think I want to be saved
My song has not been sung
So long live us

Enthousiast knikte Mitch op haar vragende ‘echt’. ‘Jep. Het is in een van de hoogste torens van de school en je hebt een prachtig uitzicht!’ Voor de rest liep hun gesprek.. Eh.. Aardig. Van Mitch mocht ze best wel meer lachen. Hij wist dat naar school gaan voor de meesten gelijk stond als naar de Hell gaan, maar serieus, zo erg was het nou ook weer niet? Niet dat Mitch ook maar iets van dit meisje, deze Valentine, wist, maar overdreef ze nu niet een beetje? Of was ze gewoon heel erg verlegen?
Haar vragen over wat hij had gezegd zorgden dat Mitch in een bescheiden lach schoot. Zouden er eenhoorns en vliegende tapijten bestaan in het universum van Kovomaka? Mitch had geen idee. Hij had maar wat gezegd om humor bij zijn woorden te leggen, misschien om haar aan het lachen te maken, maar Valentine leek vrij serieus te zijn. ‘Haha, dat klinkt helemaal niet dom hoor. Maar eigenlijk geloof ik niet dat..’ begon hij terwijl hij aarzelend over zijn achterhoofd krabde en toen schoot hem iets te binnen, ‘nou ja, waarom ook niet? Ik heb laatst in ieder geval gehoord dat er nog Raziaanse draken bestaan en volgens mij..’ Mitch moest er even bij nadenken. Wist hij zeker dat hij dat gelezen had? Ja, dat wist hij wel zeker! ‘.. schijnen er ook nog pegasi te zijn. Ergens een keer op de gangen gehoord. Misschien leer je het wel in een van de lessen ‘verzorging van Fabeldieren’. Schijnt heel leuk te zijn.’ Mitch lachte Valentine bemoedigend toe en hoopte dat ze er eens in meeging. Lachen was goed voor je.
Vastberaden schudde Mitch zijn hoofd. ‘Nope. Je tas is niet te zwaar. En natuurlijk laat ik je de school zien. Yes, ma’am. Up there we go! Te beginnen bij de Grote Zaal.’
Mitch begon naar de grote poorten van de school te lopen. Hij liep met een stevige tred en was vrij snel. Soms vergat hij weleens dat niet iedereen in het leger had leren marcheren en door de meest onherbergzame gebieden te tijgeren, te zwemmen of met een maat op je rug te rennen. Ondertussen praatte hij gewoon door. ‘De Grote Zaal is waar gegeten wordt. Ehm. We eten er ‘s ochtends, ‘s avonds en ‘s middags. Dus ontbijt, lunch en avondeten en eerlijk gezegd is het best te doen. Niet zo erg als op “normale” schoolkantines.’ Bij de schoolpoorten stopte Mitch en keek het meisje ondeugend aan. ‘Over een paar dagen wordt daar ook het kerstgala gehouden.’ Oké, nu kon hij zijn grijns niet tegenhouden. Zonder dat hij er macht over had krulden zijn mondhoeken hoog op. ‘En ik heb eindelijk een date. Ik ben zo blij! Nou is het op zich niet echt een date. Niet als in date-date, maar je weet wel, ik heb iemand die als.. Eh.. M’n partner meegaat. Ja, m’n partner.’ Vol trots glimlachte Mitch. Het had zo lang geduurd voordat hij eindelijk iemand had gevonden, menig meisje had hem al afgewezen toen ze alleen zijn haar maar hadden gezien, en opeens, uit het niets, was het hem aan komen waaien. Aan komen waaien met een schets van een drakennest, om precies te zijn. Nou ja, hij had er dan wel een vervloekt hoge boom voor in moeten klimmen en zichzelf aardig voor schut moeten zetten, maar het was hem toch maar gelukt! Jeez, dat zo’n chick met hem wilde gaan was Mitch nog steeds een raadsel, maar dat maakte nu even helemaal niets uit. Hij had een partner. En wat voor een!
Toen drong het tot hem door dat hij Valentine zo misschien wel beledigd zou kunnen hebben of nog onzekerder hebben gemaakt. Gelijk verdween de trotse en overgelukkige blik en werd ingeruild voor een lieve, warme. ‘Maar ik weet zeker dat jij ook iemand vind. Je bent tenslotte heel mooi en heel vriendelijk dus dat komt wel goed!’ Het was dat het meisje zo verlegen leek te zijn, anders had Mitch die laatste zin nooit hardop tegen haar durven uitspreken. ‘En als je echt in de prut zit mag je altijd naar me toe komen. Ik verzin wel iets.’ Hij had nog geen idee wat, maar hij zou er persoonlijk voor zorgen dat, mocht het zover komen (iets dat hij zich nauwelijks kon voorstellen), het goed zou komen met haar.
Vervolgens opende Mitch de poort van de deur en maakte een hoffelijke buiging voor Valentine. ‘Gaat u voor.’ Daarna leidde hij haar de weg, over de gang, naar de Grote Zaal, haar koffer nog steeds stevig in zijn hand. ‘Zo. Dit is de Grote Zaal, ook wel kortweg de Vreetzaal genoemd sinds dat voornamelijk is wat we hier doen.’ De grote ramen van de zaal verzorgden de ruimte van een grote hoeveelheid licht. Het plafond was hoog en werd ondersteund door mooie pilaren. Voor de rest stonden er overal lange tafels met even lange banken waar her en der wat leerlingen zaten. De meesten zaten waarschijnlijk op hun kamer, of waren buiten sneeuwgevechten aan het houden of lazen zich klem in de bibliotheek. ‘Wil je verder naar binnen of zal ik je verder door de school begeleiden?’ Vroeg Mitch nadat hij zelf de zaal ook nog eens in zich opnam. Hij had er zelf nog nooit zo naar gekeken, maar eigenlijk was het zo toch nog best wel een mooi gebouw.

*Topic gewoon hier verder doen? Anders moeten we straks overal een nieuw topic aanmaken c':

PROFILE MAGICIAN

» Awkward. [OPEN]
» Awkward Moments
» Awkward meeting.
» This is awkward || SEPULCRUS
» That awkward moment. [ & Lexis ]

Awkward [OPEN]

Awkward [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen