De omgeving was stil geworden voor Mitsu. Het was rustig, alsof de stilte voor de storm nog moest komen, alsof er nog een harde klap kwam. Mitsu hoorde haar woorden. 'Slangetjes?' was zijn vraag. Ze bevestigde het maar ging gelijk er op in door te zeggen dat ze naast hem had moeten zitten. Mitsu had nog niet het besef wat ze met slangetjes bedoelde. Maar al snel kwam dat besef. Hij greep haar schouders vast in een angstige blik. 'Slangetjes! Wat heb ik gemist!?' was een lichtpaniekerige die al snel uit zijn mond schoot. Mitsu hield zich nog in om haar niet door elkaar te schudden. Ze stond op, leek zijn vraag te ontwijken door verder te gaan over haar schuld en Mitsu kon enkel toeluisteren, wachtend tot ze het wel kon vertellen. Misschien was het wel niet de juiste plek om het te horen, maar Mitsu voelde dat er iets meer speelde. Hij merkte dat ze weer naast hem ging zitten. Mitsu zuchtte even toen ze begon dat ze beter niet had kunnen bestaan hebben, het was alles behalve leuk om te horen. 'Als je niet bestaan had was ik alles behalve zo gelukkig geworden, Nina....' sprak hij en begon over het stomme feit dat ongeluk hem meenam in de bijna doodervaring. Hij keek opzij naar Nina en trok haar tegen zich aan. Het voelde goed en menig vrijgezelle toeschouwer zou zich zowaar goed voelen om die twee zo knus tegen elkaar aan te zien zitten, alsof twee vossen in een film tegen elkaar aan gingen zitten en kinderen moesten duidelijk maken wat liefde was. () Zwijgzaam stelde hij haar vraag, misschien de sfeerdoder. Een lichte moeilijk vraag was het om te stellen voor hem. Hij wilde niet weten wat er allemaal gebeurd was. Nina, Alice ze hadden net als hem in het ziekenhuis gelegen. Zwijgzaam keek hij opzij naar Nina die langzaam begon met haar woorden. Hij zweeg even een tijd om het allemaal rust te gunnen. Om Nina rustig haar verhaal te doen en hij onderbrak haar niet, nam iedere woord zo goed mogelijk in zich op. Werd meegesleurd in het verhaal en keek op een oneindig punt in de verte. Hij hoorde dat ze een brief had geschreven met de rede van haar vertrek. Hij wilde er tegen in gaan, schreeuwend vragen waarom ze het niet had gestuurd, maar ze ging te snel en vertelde al direct waarom er niets was gekomen. Geen potekijkers, fijn dat hij daarmee geassocieerd werd. Heel fijn dat hij onder dat groepje werd geschaard terwijl haar herstel misschien vele malen sneller was gegaan als hij er wel bij was. Misschien had hij niets kunnen doen op medisch vlak, maar het feit blijft dat als mensen zich beter voelen dat een herstel sneller gaat. En Nina had liever hem er bij gehad dan dat hij helemaal er niet was, dat kon Mitsu nog wel gokken. Zonder een kick te geven luisterde hij verder, ze waren naar de kliniek gebracht. Het begon allemaal rustig, maar wanneer ze begon bij de ramp, biologische vader and so, werd Mitsu sceptisch. Ergens was er nog een jaloerse blik te vinden in zijn ogen. Hij bleef echter nog zo kalm mogelijk en ging rustig wat verzitten. Hij keek even voor zich uit. 'Bacteriën zijn zo klein dat ze met het blote oog niet gezien kunnen worden. Ik snap best dat je dat geloofd wanneer je een brief probeerde te sturen...' sprak hij. Hij wist niet goed wat hij er van moest denken, tegenwoordig nam de hoofd al vaker een loopje met hem. Al helemaal bij een knallend geluid kon het snel fout gaan. Maar ook nu was het volop bezig. Samen met Alice en de biologische vader in een kamer. Wat had er zich afgespeeld, wat had die kerel uitgespookt? Had hij iets proberen uit te spoken? Mitsu kon zijn vinger er niet op leggen. 'En? Zorgde hij goed voor Alice?' sprak hij met een lichte sceptische ondertoon tegen Nina. Hij vertrouwde die kerel gewoon niet bij Nina. De twee hadden een kind en ongewild of gewild, het schepte een band. En het laatste was wel dat Mitsu wilde dat Nina op haar knieën bij die kerel aan kwam. Nee, en sinds zijn karakterswitch, was die kans daarmee niet vergroot?

De eerste woord op zijn vraag deed hem zijn vuist al goed stevig maken. Hij beet zijn kaken op elkaar en kort knarste het op het moment dat ze bijna klaar was. ‘Hij moest eens normaal doen…’ kwam er verhit uit. Als Mitsu nu voor de kerel had gestaan had hij hem eens duidelijk gemaakt dat hij dingen had gezegd wat hij beter niet kon doen. Mitsu luisterde verder naar wat Nina te vertellen had, maar vond het moeilijk om zijn kalmte te bewaren. ‘Rebelser?’ sprak Mitsu vragend. ‘Je bent toch niet…’ en ja daar kwam de bevestiging. Hij zuchtte even, en keek naar Nina met een moeilijke blik. Hij had zelf ook een aantal jointjes met haar gerookt. Maar zo af en toe kon het, maar ze was gewoon een verslaving daar aan het op aan het bouwen. En hij was niet kwaad op haar, maar op de mensen die haar daar hielden. Zagen ze dan niet dat het Nina zo hoog zat, dat ze hem mistte! Mitsu zweeg even en keek haar aan. ‘Misschien niet…’ sprak hij en wendde zijn blik kort af. ‘Maar het is toch gebeurd, en we kunnen het niet terug draaien…’ sprak hij. Hij legde zijn arm om haar schouder en trok haar naar hem toe. Hij omhelsde haar in een warme tedere knuffel. Hij streek even door haar, rook haar bekende geur. Wat had hij dit gemist. ‘Ik heb je zo gemist…..’ sprak hij terwijl hij haar wat los liet. Een shuttle landde met wat kletterend geluid. Mitsu keek even wat geërgerd opzij. Echter was het vervolg minder prettig. Mitsu zag de chauffeur nog net naar voren gaan en deed de motorkap van de shuttle omhoog. Een kleine explosie, die verdomd hard door het platform galmde was de trigger. Mitsu zijn ogen waren verwijd. Zijn pupil was zo klein dat het amper een puntje was van een dikke fineliner. Hij keek met een strakke blik naar de explosie. Het was zwart voor zijn ogen. Hij greep naar zijn hoofd. ‘Nee….’ Sprak hij en zakte door zijn knieën. ‘NEE!....’ schreeuwde hij. Hij viel opzij en hield ondertussen zijn hoofd vast. Harde klappen waren bij hem een funest geworden, brachten hem terug naar de aanval in het winkelcentrum. Mitsu zag dan ook niets anders dan de man voor zich die alles had veroorzaakt. ‘Ik wil nog niet dood…’ kwam er stamelend uit tussen de grote halen lucht die hij hapte. Hyperventilerend lag hij in een wat, gebroken, aparte houding. Zijn handen tegen zijn hoofd en zijn ogen half waterig. Hij had niet meer door dat Nina vlak naast hem stond. Het was zowaar zwart voor zijn ogen. Ondertussen kwam er een moeizaam geluid uit, iets wat iemand zou produceren die in pijn was. ‘Laat me leven…’ kwam er half uit. Mitsu’s lichaam schokte wat tijdens de paniekaanval en het trok de aandacht van een aantal mensen die langzaam wat dichterbij kwamen, maar niet dichterbij durfde te komen. Mitsu zag ze niet, hoorde vaag stemmen die wat mompelde, maar ondertussen het luide en oorverdovende geschreeuw van de mensen die toen werden aangevallen. Alleen hoorbaar voor hem. In een flits zag hij iemand vlak voor hem neervallen, wat destijds was gebeurd bij het winkelcentrum. Een kleine schrikreactie volgde van hem. ‘Alsjeblieft…’kwam er haast smekend uit. Niet tegen iemand specifiek gericht. Is hij gek? vroeg een jonge leerlinge tegen een andere. Wat heeft dat meisje gedaan? vroeg een volwassenen aan een andere op fluistertoon. Mistu merkte het echter niet, was zo verzonken in angst en pijn. ‘Nina…..’ kwam er haast smekend uit. Hij herleefde haast het moment weer. En tevens tijdens de aanval zelf had hij haar naam haast smekend uigesproken. Ergens was het handig dat de smekende naam kwam, Nina kon het opvatten als teken dat Mitsu haar om hulp vroeg. Al kon het best zijn dat ook Nina niet goed wist wat ze moest doen en alleen maar angstig toe kon kijken, vastgenageld aan de vloer.