Met voorzichtige passen loopt Jodaline door de gangen naar het zwembad. Ze wou graag voor één keer gaan zwemmen, tenminste, als ze alleen was. Want anders hoefde het van haar niet. Ze was hiervoor al niet naar de les gekomen, iets wat erg ongebruikelijk was voor haar. Jodaline was het typische veel lerende meisje dat bijna nooit in de problemen kwam en door leraren altijd beschouwd word als hun oogappel. Ze had eigenlijk nooit ruzie met medestudenten en negeerde elk die haar raar aankeek of gemeen deed. Al was het nu zo onderhand al wel duidelijk dat alle scheldwoorden en roepnamen haar niks meer deden. Zeker niet nadat ze eens in lachen was uitgebarsten, nee, de jongens hadden daar gestaan en vol ongeloof toegekeken. Ze vond het geweldig om hun gezichten toen te zien, en was daarna weggelopen om gewoon door te gaan naar haar les. Maar nu, nu niet. Nu wou ze alleen zijn, iets wat ze al vrij vaak was, ná de lessen. Maar echt alleen dat was nog nooit zo geweest, en nu was daar dus mooi de kans voor.  Met een handdoek in haar hand, en haar wel normale kleren aan duwde ze snel de grote deuren open van het zwembad. Mooi, er was niemand. En niemand had haar naar binnen zien gaan, dus dar zou dan ook mooi geen gedonder worden. Snel deed ze haar witte haren uit de staart die ze er snel van had gemaakt. Tijd om te knippen vanmorgen had ze niet gehad, dus had ze weer haar normale lange haren die tot ongeveer haar onderrug kwamen. Ze vond het niet erg hoor, helemaal niet zelfs. Maar met die lange haren zag ze er te schattig uit, vond ze zelf. En daarom knipte ze het kort, elke dag. Het was vermoeiend werk, maar het werkte wel. Ze schudde het snel even los, waardoor er een aantal haarplukken voor haar ogen vielen. En met een verwoed gezicht blies ze die eruit. Dit was ook één van de zo vele irritante dingen. Haar handdoek legde ze snel weg, en zonder ook maar eigenlijk echt goed te kijken deed ze snel haar kleren uit tot ze in haar bikini stond. Ze voelde zich nu.. erg ongemakkelijk. Alsof iemand naar haar keek, als was dat natuurlijk onmogelijk want ze had net gekeken en toen was er niemand. Zo snel als ze kon ging ze rechtstaan en draaide zich om. Eerst zag ze niemand, waarschijnlijk omdat ze niet goed keek. Maar nu, ja. Er stond iemand, én het was een jongen. Haar wangen kleurde lichtjes rood en even wist ze niet wat te doen. Weg was de stoere  en emotieloze Jodaline, en daar was de schattige en snel blozende Jojo. Het meisje dat ze eerst w as aar lang geleden al verbannen had uit zichzelf omdat ze niet meer zo wou zijn. Nooit meer, dat had ze met zichzelf afgesproken. Maar hier had je het al weer, jongens waren wel zeker een van de dingen waar ze nog niet helemaal bestand tegen waren. En al helemaal niet als ze knap waren. Oké, ze moest stoppen met dat denken, want het had duidelijk een invloed op haar die ze liever niet wou. Een beetje ongemakkelijk kuchte ze en keek naar de jongen, beide ogen waren nu wel te zien, geen ooglapje nu. “ Sorry, dat ik stoor, maar zou je alsjeblieft… niet zo willen staren naar me? Ik voel me nogal ongemakkelijk. Bedankt.”  Haar toon klonk hard en vrij gemeen, , maar zoals ze erbij stond was ze alles behalve dat. En dat had ze eigenlijk maar half door. “ Ik bedoel, jij zou je ook ongemakkelijk voelen dan.”

// Such a great start.

Mijn ogen waren gesloten en ik hield mijn adem met een goede timing in. Het was niet de makkelijkste training tot dusver, maar ik moest er doorheen. Ik had te lang niet gezwommen, en ik moest minstens mezelf onder water zien te houden. Mijn mond had een luchtbel waar ik het water wegduwde. Het water omvatte ieder lichaamsdeel van mij. Het meest intiemste wat ik met iets of iemand ooit heb gehad, is wel mijn band met het water. Deze training zorgde er voor dat mijn magie los van me komt. Het drijft door de watermoleculen in het bad, maar tevens door de lucht. Het was daarom dat ik haar aanwezigheid al had gespot. Mijn lichaam bleef onbewogen zitten op de bodem van het zwembad. Zonder een spier te beweging leek ze tegen iets te praten, iemand staarde naar haar. Even opende ik mijn ogen en zag haar wazige schim, maar verder zag ik niemand. Vreemd, dacht ik. Op dat moment begreep ik wat er gaande was. Mijn los zwevende magie had haar een schim gegeven van mijn aanwezigheid. Vanaf dat moment bewoog ik mezelf. De luchtbel verdween voor mijn mond en mijn adem hield ik goed in. Als een schaduw schoot ik over de bodem en zette me met mijn benen krachtig af. Het wateroppervlak kwam snel dichterbij en ik schoot met mijn bovenlichaam het water uit en ving me met mijn handen behendig op aan de rand. Ik haalde uit automatisme direct adem en duwde me omhoog om de rand op te komen. Mijn lichaam doordrenkt in het water begon langzaam droog te druipen, om mijn lichaam in een willekeurig druppelpatroon te hullen. Ik sloeg mijn haar naar achteren en glimlachte kalm. Mijn gele zwembroek, gesierd met twee witte stroken op de zijkant en twee zwarte tandwielen die in elkaar inhaakte, zat perfect om mijn middel en mijn gezonde lichaam was volop in het zicht. Ik schaamde me niet om mijn bouw. Het mocht er wezen. Ik keek even richting de schim die in waterdamp verdween en kuchte even. Ze had me ongetwijfeld gehoord door het water dat op was komen spatten. ‘Het spijt me, ik had niet verwacht dat mijn magie een eigen wil zou krijgen wanneer er iemand binnen kwam,’ sprak ik met een verontschuldigende toon in mijn stem. Ik maakte mijn weg naar haar en liep wat dichterbij om mijn hand uit te steken zodat ze deze uit beleefdheid met me kon schudden. Ik zette een vriendelijke glimlach op en keek haar kalm aan, recht in het gezicht. Ik nam niet de tijd haar te bewonderen, hoewel ze er mocht wezen. ‘heb ik je laten schrikken?’ vroeg ik toen met een kalme ondertoon in mijn stem terwijl ik haar vriendelijk toelachte.