Forgotten children||Lie

Het was nu wel duidelijk; Malekith was niet het enige monster dat hier rondliep. Wat was dat geweest? De plotseling opkomende woede, het rare gevoel in haar schouderbladen en dan die blackout. Ze snapte het niet. Iets zei haar ook dat de mensen op de gangen haar aankeken en wezen. Was er weer eens een roddel de ronde gegaan...? Het kon haar net zo weinig schelen als drie jaar geleden.
Verdorie zeg, nu werd het toch wel irritant. Ze snelde een zijweg in en nam de trap die eraan lag. Achja, dit gedeelte leidde naar de kerkers. Het was verboden terrein, maar haar opkomende walging voor haar hoofdmeester bracht haar in een opstandige bui. Waarom ook niet.
Ze tilde haar rok wat op, want er lagen hier en daar kleine plasjes water. Brr, toch koud hier. Ze had misschien beter naar haar kamer kunnen gaan als ze toch wilde vermijden.
Wat was die geur? Een sterke lucht van whiskey drong in haar neus. Haar spieren trokken geïrriteerd samen. Ze kende maar één kwal die dat spul dronk. Nijdig sloeg ze een hoek om. Ja hoor, daar zat hij: passedout.
Ze zette kwaad haar handen in haar zij. Sjees, wat een zielepoot.
'Hoe laag was je van plan te zinken?' vroeg ze nijdig. Haar woede jegens het breken van haar schouder en het bezorgen van een hersenschudding was nou niet echt makkelijk te doen bezinken. Bovendien was hij degene die haar en Malekith uit elkaar had weten te halen.
Ze zuchtte geïrriteerd en keek weer op hem neer. Haar vuist balde zich en alle opgekropte woede en frustratie vulden haar hand. Het begon moeilijk in de hand te houden. Ze maakte een snijdend geluidje van inspanning om het tegen te houden, maar helaas; het vlees is zwak.
Geen pets! deze keer. Nee, een keiharde BATS! klonk galmend door de gangen heen, plus het geluid van een brekende neus. Ze klopte haar hand hooghartig af aan haar rok. 'Serves you right!' zei ze nijdig.

(Lie)

Die klap voelde goed aan. Ze zou die kerel eens mores leren, als hij moeilijk ging doen, had ze wel kracht over om er een blauw oog bij te geven. O man, die klap voelde goed aan.
Kennelijk had het effect gehad, Lie bracht de fles naar zijn lippen en verbeet daarmee waarschijnlijk de pijn. Good, let the pain go trough his body. Ze moest er bijna om lachen. 'Wat wil je?' Zei hij na een lange stilte. Wat ze wilde?Och, eigenlijk helemaal niets. 'T was nogal puur toeval dat ze hem hier had aangetroffen. Een stomp op zijn neus was dan misschien niet echt de redelijkste manier geweest om ''hallo'' te zeggen.
'WAT MOET JE!?' Snauwde hij nu kwaad. Hij keek haar recht aan. Die blik sneed de hare wel. Woede, pijn en verdriet. Wat had die kerel uitgespookt dat het hem in deze positie kon brengen? Ze liet verder niet merken, eens zien of hij het zelf zou zeggen. 'Brul maar op, jongen. Ik ben in een pesthumeur en kan je nog een blauw oog bezorgen als je daar trek in hebt.' Ze keek hem minachtend aan. God, de ironie.
En ja, daar kwam het. Ze had zich al afgevraagd waar het was gebleven; het medelijden. Ze zuchtte geërgerd. Goed, ze kon die man hier toch niet zo laten zitten. Alcoholvergiftiging was een serieus probleem, en ze had geen zin om bij een moordzaak betrokken te raken.
Nijdig en met tegenzin bukte ze zich, sloeg de fles whiskey uit zijn hand en hielp hem overeind. Hij was loodzwaar, en ze bezweek bijna toen ze opstond. Maar goed, als ze zijn neus kon breken, moest dit ook wel lukken. 'Mee naar de badkamer jij.' zei ze geïrriteerd. 'Je stinkt.'

Niet te geloven wat was die kerel zwaar. Ze hijgde soms een beetje, maar goed, ze liepen. Dit varkentje moest eens nodig gewassen worden, hoe lang had hij eigenlijk daar gezeten? Al met al ging het wel, maar Lie was nu eenmaal een ontzettend lange vent. 'Waarom zou je dat voor me doen?' Fluisterde hij. Ze trok haar wenkbrauwen op. Ja, waarom deed ze dit eigenlijk? Ze moest hem laten zitten en in zijn eigen whiskey laten stikken. Maarja, dat had zij nu eenmaal. 'Omdat je een zielig stuk verdriet bent en je eigenlijk een pak slaag verdient. Maar goed, sommige vrouwen zijn gedoemd om voor iedereen te willen zorgen.' en dat was helaas maar al te waar. Het was de schuld van die eigenschap dat ze Malekith pijn had moeten doen en het speculeerde mee in het geval van nu, dat ze een stinkende rat naar de badkamer droeg.
De gang boven was gelukkig verlaten. Ze sleepte Lie mee naar de eerstvolgende trap die ze zag en kwam tien minuten later hijgend bij de badkamers aan. Ze trapte met haar voet de deur open, trok Lie op een stoel en vergrendelde de deur. Ziezo, geen pottenkijkers.
Robuust stroopte ze haar mouwen op. Ze draaide de kraan van het bad open en gooide er net iets teveel schuim in. Nu het moeilijkste gedeelte; Lie uitkleden. Zijn onderbroek mocht hij aanhouden, dat zaakje hoefde ze niet te zien. Nijdig trok ze zijn bovenkleding over zijn hoofd en probeerde zo min mogelijk te kijken. Gewoon doen alsof het een klein kind is, of ze werd gek. Nu zijn broek, haha. Zuchtend bukte ze zich en ontdeed hem van zijn onderkleding. Jezus, wat stonk die vent. Ze duwde hem weer van de stoel af en gaf hem een hulplijntje richting het bad. Het gevolg was een waterballet in de hele badkamer. Nouja, haar rok moest toch in de was.