Ze moest niet echt huilen, het waren meer tranen van irritatie, woede en wanhoop. Ze was kwaad, verdrietig, kapot...en ze wilde niet meer. Waarom kon het nou nooit een keer goed gaan zonder dat dat moment de afrond werd ingeworpen.
Ze hoorde iets, niet te geloven, was ze nou nog niet van die kerel af?! Hij zat waarschijnlijk weer te zuipen, als hij maar niet dacht dat ze hem weer ging wassen. Hij mocht dit keer echt hier doodgaan als hij daar trek in had. 'Waarom heeft iedereen geluk behalve ik?!' O wat zielig, zijn smerige plannetjes waren niet gelukt, boehoe wat jammer. 'Omdat jij het niet verdient! Jij bent zo zwak!' Ze keek op naar de richting waar ze hem zag zitten. Tegen wie had die eikel het?
'Dat is niet waar!' Snauwde hij. 'Ik ben nooit zwak geweest!' Hij dronk weer verder. 'Oh ja?! En wie ligt hier nu te huilen? Dat moet je niet doen, je moet sterk zijn, ooit kan je ze terug pakken.' Ze stond op en liep naar hem toe. 'Nee! Ik heb gezworen dat niet meer te doen!' Niet te geloven, die vent zat in zichzelf te praten!
Wat een misbaksel was het toch, zielig, stom en irritant. Het klonk of hij het tegen een tweede Lie had, alsof zijn persoonlijkheid...
In een flits kwam er een beeld binnen. Maar dat kon niet...Ze was hulpeloos geweest! Hoe had ze dat Malekith aan kunnen doen?! Ze hoorde zichzelf praten, zichzelf lachen, boosaardig en vals. Een vreemde sensatie schoot uit haar rug, alsof ze extra kracht kreeg.
In hetzelfde ogenblik was ze weer terug in de werkelijkheid.Ze wankelde een eind achteruit. De brief viel uit haar handen, ze keek ernaar. Schizofrenie...wat wist ze ook alweer van die stoornis? Geheugenverlies, zelfmoordneigingen en een gespleten persoonlijkheid...
Een gespleten persoonlijkheid.....Was dat niet exact hetgene wat het zou verklaren?
Maar wat had Lie daarmee te maken? Hij leek in feite hetzelfde te hebben.
Bij elke seconde dat ze naar hem keek, kwam er meer en meer een vreemd idee in haar hoofd. Haar oudere broer zou hetzelfde hebben als zij...
Ongelovig staarde ze naar het misbaksel aan haar voeten. Nee...Dat was....absoluut onmogelijk!

Heftig schudde ze haar hoofd. Dwaasheid! Het idee alleen al was idioot.
Minachtend keek ze hem aan en snoof luid. Lie zag de brief ook op de grond liggen. Hij schoot overeind en drukte haar met een hand om haar keel tegen de muur. Enya hapte naar adem, maar wat haar bij Malekith angst had aangejaagd, deed haar hier alleen maar schrikken. 'Jij. Jij moet dood! Als jij dood bent, dan kan ik heersen!' Siste hij kwaad. Enya worstelde en probeerde zijn vingers los te wurmen.
Ze zag hoe zijn gelaatstrekken vervormde. Zijn ogen een fel lichtgevend rood, zijn huid zo blauw als ijs met vreemde tekeningen op zijn gezicht. Zijn aanraking had haar moeten bevriezen, maar in plaats daarvan begon ook zij te veranderen. Zo hing ze in de lucht, terwijl het alsmaar moeilijker werd om adem te halen. Ook haar gezicht en handen waren vervormd tot hetzelfde blauw als dat van hem en haar ogen straalden een rood licht uit, maar ze stonden woedender. 'Jij zult nooit heersen, Thomas! Hij heeft mij uitgekozen! Mij alleen!' klonk het uit haar mond, maar het was niet Enya die dit zei.
De greep om haar hals verslapte. '...Enya?' Tegen haar eigen werking in begon ze te lachen. 'Heeft dat onderkruipsel van je gewonnen, Thomas? Geen wonder dat grootvader je niet dulde!' Ze smakte op de grond.
'..Het spijt me, stamelde hij. 'Het is beter als we elkaar niet meer zien.' Enya zag hem wegrennen en wreef over haar keel, hoestend. De vreemde sensatie in haar lichaam verdween en haar huid werd weer normaal. 'L...Lie...!' stamelde ze.

Nog nooit had ze dit meegemaakt. Ze keek door haar eigen ogen, maar kon zelf niets doen of zeggen. Alsof iemand anders haar controleerde werden haar acties voor haar gedaan, de meeste tegen haar wil.
Ze kwam overeind met een hatelijke grijns op haar gezicht. 'Lie is slechts een speeltje, My Dear Ayne, En ik vind wel een manier om je te vermoorden.' Siste hij. Die woorden deden haar nog harder lachen. 'God wat zielig toch Thomas, als je uberhaupt hersens genoeg hebt om mij te vermoorden, mag je nog van geluk spreken als grootvader je niet afmaakt als een miezerige kakkerlak!' Ze spuugde op de grond en voelde weer een vreemde sensatie in haar rug.
Plotseling voelde het of ze er extra armen bijkreeg, armen die dwars door Lie heen gingen.
'Voel je dat, Thomas? Dat is de reden dat ik ben uitgekozen, om de kracht die jij nooit zult bezitten!' De armen grepen Lie bij zijn keel en gaven hem een harde dreun in zijn buik. Ze lachte weer maniakaal.
'Als ik klaar ben met jou, is dat onderkruipsel van een Meryle aan de beurt. Denk eens aan de lof, Thomas, die ik zal ontvangen als ik grootvader het hoofd van de leider van zijn aardsvijanden breng.'

Ze was zo in haar triomf, dat ze niet doorhad dat de blokkade voor Enya's geheugen niet was opgericht. 'Dan zijn we tenminste van je af!' siste hij kil. 'Je bent liever dood gewild dan levend.' Ayne wierp haar hoofd in haar nek en lachte hard en vreugdeloos. 'Door jou misschien, Thomas, maar op de plek waar ons volk in veiligheid is gebracht, wordt ik verwacht als hun dierbare leider. Je weet toch hoe ze me noemen?' Haar Vecters gaven hem nog een harde stomp in zijn maag. Ze sperde haar ogen wat wijder open. 'Ayne Ijzelkind, leider van de onverwoestbare Ijsreuzen!'
Maar tot haar irritatie begon hij te lachen om haar plan om de Meryle te vermoorden. Hij duwde haar Vecters weg. 'Je mag dan wel zo oppermachtig zijn, maar je moet weten dat je hem niet alleen aan kan.' Zei hij ijzig. 'Ik heb je onderschat, ik mag dan wel niet de krachten hebben die jij hebt, maar mijn leugens kunnen hem in een val lokken.' Zei hij koud. Hij keek haar strak aan.
Ze kneep haar ogen nu tot spleetjes. Helaas had hij gelijk, hoe irritant te het ook vond dat toe te geven. En zijn manipulatie-krachten waren groter dan die van haar. Hij werd niet voor niets de Zilvertong genoemd. Ze zette een hand in haar zij en keek hem minachtend aan. 'Waarom die plotselinge verandering in plannen, Thomas?' zei ze kil en wantrouwig. 'Je hebt gelijk in wat je zegt over de Meryle, maar waarom zou ik jou vertrouwen? Er zijn er genoeg met misschien wat minder talent dan jij, maar zeer veel sterker te vertrouwen. Ik geloof dat je me twee minuten geleden nog dood wilde hebben?' Ze keek nu dreigend en haar Vecters grepen zijn arm vast, klaar om die eraf te scheuren als het nodig was.

Ze was woedend; haar vol leefde in armoede en angst. Eens waren zij machtig geweest, eens had de mensheid hen nodig gehad. Maar toen kwamen die....die beesten! Die gedrochten die zichzelf vrijheidstrijders noemden, met vleugels zo groot en machtig als hun imago. Ayne en haar volk hadden moeten vluchten voor hun klauwen, hun tanden, hun onbedwingbare honger naar vers vlees.
'Als ik niets tegen je kan doen, las ik je niet eens kan verslaan. Dan is het beter om je aan te sluiten dan verslagen af te druipen is het niet?' Zei hij kalm, maar met een kille ondertoon. 'Ik ben een Frost-Gigant, ik wil mijn eer hoog houden. De eer die ik nog heb tenminste.' Ze keek hem fel aan en draaide zijn arm een stukje om. 'Voor nu Thomas, maar ik waarschuw je: Als ik ook maar een spoor van verraad bij je ruik, zal ik het stof uit je jas kloppen terwijl je er zelf nog in zit!' snauwde ze hem toe. Met een felle ruk liet ze zijn arm los en draaide zich om.
'Ik gebruik dat lieve vriendinnetje van hem als lokaas, zou niet al te moeilijk moeten zijn.' zei ze met een hatelijke grijns. 'Ik ben de vloek aan het overwinnen, nog even en zij is de gevangene.'

Ieder wezen had zijn zwakke plek en dit beest wilde de zijne vast wel aan zijn liefje vertellen. Om hem dan nog even te martelen, zou het leuk zijn om zijn vriendinnetje nog even neer te steken, dan was zij daar ook gelijk vanaf. Helaas was dat plan onuitvoerbaar, maar het was een uitweg voor als ze vastzat. Mocht hij toch onverslaanbaar blijken, dan ging zij ook maar mee.
'Weet wat je zegt, zus.' Zei hij kil. 'Voor je het weet lopen dingen anders dan je hebt gedacht.' Hierna draaide hij zich om en liep weg. Ze keek hem niet meer aan. Nog even en de tijd was rijp. Thomas wist die Meryle wel uit zijn tent te lokken en daarna was de beurt aan haar. Daarna zou er geen hoop meer zijn voor de roofvogels. Hun leider zou dood zijn en de Frostgiants konden weer als vanouds hun glorie en intelligentie over hen universum uitbreiden.
Haar Vecters schoten terug in haar rug. Ze was klaar. Nu moest er een gelegenheid komen om de Meryle weer in Enya's buurt te laten komen zonder dat ze hem wegjoeg. Ze zou zich een tijd gedeisd houden om haar valse hoop te geven.
Met een beetje tegenzin gleed ze weer terug naar haar gevangenis en liet Enya weer de controle overnemen.

Zwaar ademend en met lege ogen staarde ze naar de muur. Dus dit was het...Dit was wat ze werkelijk was. Een zielig stukje ziel, verbonden en in leven gehouden door een wezen dat nog stamde uit de tijd waarin zelfs haar grootouders nog niet geboren waren. Ze had alles gezien in de herinneringen van haar andere ik...Die...Ayne, zoals ze zichzelf noemde. Ze zou dit tot op de bodem uitzoeken.
Er stond haar echter nog iets te doen; Malekith moest uit haar buurt blijven, voor altijd. Ze had de afgelopen maanden nog een stille hoop gekoesterd dat het allemaal weer goed zou komen. Nu begreep ze dat niet hij in werkelijk gevaar van dood was, maar zij. Ze snapte inmiddels wel dat met Malekith niet te spotten viel. Maar zij...Zij was een gemakkelijke prooi om af te maken.

En wat kon zelfs hij doen tegen een vijand die hij nooit zou kunnen doden...