Ze keek hem giftig aan, o god, daar gingen we weer. Hij onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen en haar eens haar fijn uit te leggen wat er nou precies aan de hand was. De rode gloed verscheen weer in haar ogen en Lie keek haar strak aan. 'Ik werd wakker van een of andere rotnachtmerrie en toen zag ik jou buiten in de kou staan!' Sprak ze met een toon die niet al te aardig was en ze sloeg haar armen over elkaar. Dus de nachtmerrie was inderdaad bij haar aangekomen, nou de volgende keer stuurde hij hem wel naar iemand anders. 'Het is min drie! Wat doe jij hier?!' Ze leek niet heel erg bang te zijn voor hem, dan moest ze maar eens oppassen. Hij straalde dan wel honderd procent uit dat hij dronken was, maar zijn geest was nog helemaal helder. Eigenlijk voerde hij zijn zoveelste toneelstuk op, naast de nachtmerrie dan. 'Dus daarom ben ik buiten, om jou van een longontsteking te behoeden.' Ze had halve tranen die halverwege haar gezicht die al bevroren, blijkbaar was het dus wel erg koud. Hij keek haar met troebele ogen aan, alsof ook daar elk moment tranen tevoorschijn konden komen. 'J-je...Je geeft om mij?' Sprak hij hakkelend en voorzichtig. Binnen in lachte hij hard en vals, ze was toch zo dom en naïef, en dan was dit het wonderkind van Starshine? Vergeleken met haar waren er nog slimmere kinderen. Hij hoestte even, de koudheid had hem te pakken maar simpel genoeg verdreef zijn andere ziekte het meteen, ziek was hij nooit, alleen van dat...andere, alleen dat kwam niet zo veel voor. Met zijn hand ging hij even langs zijn lippen om wat druppels alcohol van zijn mond weg te vegen. Zijn ogen waren geen een keer verroerd en hij keek haar nog steeds aan, als een dier dat een prooi zag hield hij haar in de gaten. Deze nacht zou nog heel wat kunnen brengen, naast dat het ook een rotnacht was.

---

Zo overhaast als dat hij van zijn kamer was gehaald, zo vluchtig beende hij nu door de donkere verlaten kasteelgangen - op de voet gevolgd door één van zijn trouwe slangen, die hem het alles behalve aangename nieuws doorgelispeld had. De toortsen aan de muren ontvlamden spontaan in een hoog flakkerend vuur wanneer hij passeerde, en doofden weer als hij ze voorbij was om de gangen achter hem weer in pure duisternis te laten. Kunst van de Vuurmagie, in bijzondere combinatie met Duistere Magie. Zijn woede gesymboliseerd in de vlammen die hoger oprezen dan anders, want ja; hij was nu niet bepaald in een goed humeur. Gelach en gekir in het holst van de nacht, geren door de gangen. Leerlingen uit hun bed. Waar haalden ze het grove lef vandaan!
Met een klap vloog de deur open, en het intimiderende gestalte van de leraar Vuurmagie doemde uit de duisternis op in de deuropening, zijn smalle lippen op elkaar geperst en zijn slangachtige ogen woedend de schemerige kamer in blikkend. Het was duidelijk dat hij midden tijdens het nemen van een douche verstoord was, want zijn nachtkledij - een effen zwart shirt en broek, met daaroverheen een dunne nachtmantel - plakte aan zijn nog nauwelijks gedroogde lijf, zijn korte zwarte haar dat nog kletsnat was was naar achteren gekamd, op een paar lokken die in zijn gezicht hingen na, en om zijn brede schouders droeg hij een handdoek. Savador beende rap de kamer binnen, in hun richting alsof hij precies wist waar ergens in het duister ze zich schuilhielden. Zijn hand schoot door de duisternis recht op hen af om vlak voor hun gezichten te ontvlammen en de identiteit van de wezenloze nachtbrakers voor hem bekend te maken. 'JIJ!' snauwde hij zodra hij Lie's gelaat in de gloed van het vuur herkende. Dat irritante rotjoch weer. 'WAT heeft dit te betekenen, bij Medusa?!' Hij eiste een verklaring, onmiddellijk. Hoewel hij elke reden toch als ongeldig zou bestempelen, maar toch. Toen gleed zijn sinistere blik naar het gestalte van een roodharig meisje dat naast de seniele snotter zat. Enyana, zag hij direct. Wat een grote tegenvaller. 'Wel wel..' Langzaam gleed zijn blik van het gezicht van het meisje naar beneden, over de doorschijnende japon die ze droeg - om vervolgens weer bij haar ogen te eindigen. 'Van een beroerde ziel als híj had ik het nog wel verwacht, maar van jou, Luccas..' Hij liet zijn woorden in de duisternis wegsterven om zijn teleurstelling te benadrukken. 'Hoe onvoorstelbaar teleurstellend.' Zijn woorden dropen echter heel wat meer van de overduidelijke spot dan van enige vorm van jammerlijkheid.

---

Dit was de eerste en de laatste keer dat dit gebeurde, bij Medusa. Onvoorstelbaar - hoeveel regels moest hij nog aan het Schoolregelement vastplakken om eindelijk eens duidelijk te zijn? Afgelopen met die onzin! 's Nachts was enkel het bed toegankelijk domein voor de leerlingen en niets anders. Het ergste was nog wel dat hij ook te lijden viel onder hun afzichtelijke gedrag; een douche of bad nemen verliep in zijn geval in een langzaam en uitgerekend proces. Zijn dag was laat uitgelopen en liever had hij zich morgenochtend willen wassen, maar dat ging vaak niet gepaard met zijn waterfobie. Hij zou finaal te laat komen in zijn eigen les, dat was gewoon niet naar behoren.
De kille blik in zijn slangachtige ogen - de woede vooral gericht op Lie - gleed sinister van de een naar de ander. Hij registreerde de arm om de schouder, de beschermende houding, de afstandelijke blik. Langzaam trok hij een enkele wenkbrauw op. Was het weer zover - het zoveelste misselijkmakende koppeltje op school? Jonge spontane meisjes die een grote toekomst voor ogen hadden met de grootste schobbejakken - hopeloos verblind door liefde. Of iets dat daar zogenaamd op moest lijken. Op hun leeftijd was het pril, zwak, nep. Kalverliefde die na een paar maandjes toch wel weer over zou waaien, als ze een joch of meid tegenkwamen dat eigenlijk toch nét een beetje leuker was. En dan ging het hele riedeltje weer van voor af aan. Bah.
Traag krulden zijn mondhoeken zich om tot een schamper glimlachje, al deed zijn blik niet mee. Daar hield zich dezelfde minachting vast zoals hij zich gewoonlijk opstelde. Dat Lie-joch hield Enyana beschermend achter zich. Beschermend tegen hém, alsof hij speciaal uit de douche was gestapt en hier was gekomen om haar aan te randen of iets dergelijks. Overdreven hoor. Alsof hij iedere dag aan zijn vrouwelijke leerlingen stond te plukken.
Zijn barse blik vestigde zich weer op Lie toen hij begon te spreken. Een zwakke beredenering wat ze hier deden midden in de nacht, waarom ze hier waren. 'Goh, jeetje..' Een diepe bedenkelijke frons plooide zich tussen zijn wenkbrauwen, toonde zijn overpeinzingen. Even leek het er daadwerkelijk op dat hij er begrip voor zou tonen.
'Sta me toe het allemaal even op een rijtje te zetten, hoor: een leerling van de etage duistere magiërs komt midden in de nacht toevallig een leerlinge van de etage woudmagiërs tegen, die zich ieder helemaal apart van elkaar aan verscheidende vleugels van het kasteel bevinden.. Toevallig, inderdáád.' In zijn kleine gespeelde opvoering lag zijn hand overpeinzend over zijn mond terwijl hij quasi-ernstig voor zich uitstaarde, maar het volgende ogenblik liet hij zijn maskertje vallen en werd zijn blik weer hard en kil. 'Doe me een plezier en ga terug naar je bed, kun je je daar in alle rust overdenken hoe je je naam wel eer aan kunt doen. Vort.' Hij maakte in een vingerknip een ruw gebaar over zijn schouder, en gunde Lie daarna geen blik meer waardig. In plaats daarvan wendde hij zich tot Enyana, die stotterend haar excuses aanbood. 'En wat jou betreft..' Hij zweeg even, keek nadrukkelijk op haar neer alsof hij - nu ze er zo schaars gekleed bij stond - dwars door haar verdere kleding kon kijken. Zijn lippen tuitten zich onschuldig, zijn blik gleed omlaag, naar de zoom van zijn nachtmantel waar hij al net zo ongegeneerd aan begon te plukken. 'Wellicht kun je het weer rechtzetten door je verdere nacht.. wel - ergens anders.. te spenderen - wellicht?' kwam het er vervolgens uit alsof dat de normaalste zaak van de wereld zou zijn. 'Want ik geloof oprecht dat jij en ik..' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een smalend, onheilspellend glimlachje op zijn dunne lippen, toen hij Lie vervolgens met hooghartig opgeheven hoofd voorbij ging, zijn nachtmantel in een ferme beweging achter zijn benen sloeg en recht op haar afbeende. '.. ons over een betere band kunnen ontfermen, denk je ook niet?' maakte hij zacht zijn zin af terwijl hij haar kin tussen duim en wijsvinger nam en onder zachte dwang naar hem ophief, zijn glimlach nu zo verbreed dat zijn tanden ontblootte.