A_{h - altijd weer die eeuwige afstandelijkheid. Altijd weer die angst, de woede, de ongemakkelijkheid. Alsof hij ze ter plaatse op zou peuzelen of iets dergelijks. Nog niet. Als hij een sprookjesfiguur was geweest had hij een zeer goed beroep gedaan op de grote boze wolf, azend op roodkapjes zoals zij - maar zelfs dan hield hij zijn voorkeur voor het langzame opbouwen voor hij likkebaardend over haar heen hing, met zijn staart opgetogen achter zich opgericht. Opbouwen van vertrouwen, zeer belangrijk. Enkel om het vervolgens stukje bij beetje weer langzaam af te breken zodra hij zijn zin had gekregen.
Zoals iedere Grenaan rook ze typisch Grenaans. Hij kon het al opmaken toen hij enkel met zijn neus even boven haar vuurrode lokken ging. Aarde, bos, woud, bladeren. Natuur. En bovenal naar het bruisende leven zelve. Het rook naar alle verfoeilijke dingen die voor iedere dood-en-verderf-gewende Shadraan als knoflook voor een vampier zou zijn. Walgelijk.
Ondanks de sidderingen die ervan over zijn ruggengraat liepen behield hij zijn warme vriendelijke glimlach. Of glimlachje. Hij lachte nooit echt breeduit, en als hij het deed dan was het in negen van de tien gevallen één grote zoetsappige act. Net zoals sommige roofdieren hun prooi om de tuin leidden met bedrieglijke uiterlijke kenmerken. Vragend trok hij zijn wenkbrauwen iets op, de hartelijke uitdrukking daarbij nog steeds aanwezig op zijn gelaat - want kennelijk leek ze zich iets te kunnen herinneren. 'Dat was ik u vergeten te vertellen, of eigenlijk....nouja, wilde ik uw humeur niet bederven.' Bedenkelijk gingen zijn wenkbrauwen even omlaag om zich vervolgens weer op dezelfde hoogte als voorheen op te richten wat hem die attente uitdrukking deed behouden. Oh? Wat kon ze voor hem verborgen hebben gehouden dat ze zoiets kon bedenken?
'Master Norwood heeft erin toegestemd om mijn nieuwe voogd te worden.' Het antwoord op zijn vraag werd hem al vrij snel toegevuld en nee, uiteraard deed het zijn humeur niet goed. In feite betrok zijn gezicht en gleed er even een strakke frons over zijn gelaat. Maar er kwam geen verafschuwende woorden over zijn smalle lippen, integendeel. 'Dan is het op hoop van zegen dat je goed terechtkomt met zo'n slappe lieftallige pleegpapa, dear,' was het enige wat hij zei voor hij zijn gezicht met een verzuchtende ademteug van haar afwendde en haar bemoedigend op haar bovenbeen klopte. Ach, arme ziel. Ja, hij had met haar te doen hoor. Norwood als voogd, good gracious. Dan moest je wel heel levensmoe zijn. Die bebrilde slungel kon nog geen vrouw of kind in bescherming nemen. En hij betwijfelde het zeer of pappie op de hoogte was van de whereabouts van zijn pleegdochter. Des te meer het gedeelde nieuwtje eigenlijk meer in zijn voordeel werkte dan in zijn nadeel. Naïef meisje.
'Maar vertelt u mij eens over dat meisje...' Zijn peinzende blik was weer naar het zacht knappende haardvuur afgedwaald, maar hij werd uit zijn stroom aan gedachten gehaald door Luccas' zachte stem. Ze wilde een verhaaltje horen? Gezellig kniewiegend bij de meneer op schoot terwijl ze met een vinger tegen haar mond gespannen luisterde? Nou, goed dan.
'Zoals ik al eerder zei had ze vurige rode haren,' begon hij kalmpjes. 'Ze hield van de bloemen, en het bos. Maar ze was verschrikkelijk naïef. Tijdens het bloemenplukken voor een familielid met een ongeneeslijke ziekte dwaalde ze van het pad af en stuitte ze op een heer met goede manieren en een bevallig uiterlijk.' Zoals ik, wilde hij erachteraan zeggen - maar dat zou de moraal van het verhaal uiteraard verpesten. 'Hij vroeg haar de weg - en zo nodig de weg naar het huisje van haar familielid voor een landkaart zodra ze de goede man erover inlichtte toen hij haar vroeg over haar bloemenmandje, werkelijk niets meer dan dat. De man wees haar naar een stuk dieper in het bos waar nog veel meer mooie bloemen te vinden waren, en ging vervolgens in de richting van het huisje. De jongedame realiseerde zich later pas dat het zieke familielid, haar grootmoeder, wellicht in gevaar kon verkeren. Ze wist de vertrouwde weg beter naar het huisje dan de man die er nooit eerder was geweest en kwam weliswaar eerder aan - maar dat mocht niet baten. Buiten had de fraaie heer gezelschap opgeroepen van een ervaren Luchtmagiër om de deur, iedere baksteen en misschien wel het hele geraamte van het huis weg te blazen. Ze had zich in de klok verstopt, maar was net te laat. Grootmoeder vond de dood en de heer zijn zin. Het hoeft niet allemaal fleurig en eind goed al goed te eindigen, vind je wel? Zo gaat het leven immers niet.' Hij eindigde zijn simpele uit zijn duim gezogen verhaaltje met een glad glimlachje - maar surely moest ze nu wel inzien dat hij het niet zomaar vertelde. Dat de karakters hen symboliseerde door overeenkomende kenmerken. Naïviteit. Honger. Lust. En hij dreef er extra de spot mee door er aspecten van verscheidende verhalen van zijn gesymboliseerde karakter achteloos te combineren.
'Maar genoeg over het verleden. Het gaat nu om het heden.' Langzaam legde Savador de elleboog van zijn andere, nog vrije arm over de leuning van de bank om zich meer naar haar toe te draaien. 'Wie was er voor je toen je haast verdronk in je eigen berouw?' vroeg hij zacht. 'En wie was het die de tijd en de moeite nam om je gerust te stellen, je opving toen je instortte - gevoelens met je deelde over de dood van een ouder?' Zijn duim streek zacht over haar wang terwijl hij sprak. 'Ik,' kwam er zacht en nauwelijks hoorbaar over zijn lippen. Langzaam maar voorzichtig nam hij haar kin tussen duim en wijsvinger en draaide haar gezicht naar hem toe. 'Denk je dat het niet eens tijd werd om iets voor me terug te doen?' De woorden kwamen er al net zo lieflijk en zacht fluisterend uit. Stilte voor de storm, bijna een voorzichtige oppering dan een terechtstellende vraag.}

H_{et kon hem weinig schelen wat ze verder nog te zeggen had over Norwood en zijn ouderschap. Erg goede steun zou ze niet aan die mislukkeling hebben, vooral niet als ze zichzelf niet kon verdedigen. Haar pleegvader zou het immers niet doen. Hij zou wel willen, maar hij kon niet. Zoals hij al vaak genoeg had bewezen met zijn eindeloze falen. Veel aandacht schonk hij er niet meer aan, want hij wilde zich richten op het verhaal dat hij haar wilde vertellen. Vast niet zo rooskleurig en fleurrijk als ze gewend was op die vreselijke natuurrijke planeet van haar, waar kinderen werden verteld over vriendelijke bosnymfjes en waterfeetjes en geesten van het woud in de vorm van witte herten die geluk en voorspoed brachten. Daar bestond het leven niet uit. Het zat vol bedrog en leugens, en met name door middel van dit verhaal wilde hij haar dat ook laten beseffen. Hij had immers altijd een reden waarom hij iets deed dat vreemd of bizar kon lijken. En toch kon hij niet ontkennen dat het hem des te meer amuseerde hoe hij merkte dat ze wit wegtrok, alsmaar bleker en bleker werd door de woorden die ze in zich opnam. 'Ach - ' De gemaakte meelijwekkende toon in zijn stem kwam weer even terug toen hij onder zijn arm kon voelen hoe haar lichaam lichtjes begon te beven. Zijn wenkbrauwen hadden zich iets opgetrokken terwijl hij zijn hoofd naar haar toedraaide en zijn blik bestuderend over haar bevende lijf heen liet glijden. 'Heb ik je bang gemaakt?' Want dat was absoluut niet de bedoeling geweest. Langzaam maar zeker krulden zijn mondhoeken zich om tot een zuinig glimlachje op zijn smalle lippen. En die glimlach bleef aanwezig, ook toen ze uiteindelijk de moed had weten te vinden om hem op vastberaden toon een antwoord te geven. 'Ik weet wat u voor me hebt gedaan en ik ben u dankbaar, heel erg zelfs. En ik heb u altijd bewonderd om wat hoe allemaal teweeg hebt gebracht, mijn dankbaarheid is zo groot dat ik met alle plezier iets terug wil doen.' So? Wat hield haar tegen? Voor wat hoort wat. 'Maar ik ben niet een stuk speelgoed wat u kunt misbruiken wanneer u daar zin in heeft!' En in plaats van zich bij zijn verlangen neer te leggen sloeg ze abrupt zijn hand weg en vloog overeind. Verontwaardigd hield hij zijn hand in de positie zoals deze was weggeslagen en veranderde er iets in zijn gezicht. Eerst was het verbazing, toen verontwaardiging en vervolgens een boze expressie die zich meester van hem maakte. Hoe dúrfde ze?
'U bent werkelijk zielig!' tierde ze tegen hem verder. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes terwijl hij haar in haar woedende vreemd gloeiende ogen keek. Maar toen leek er opnieuw een kleine verandering plaats te vinden. Eentje die hem een onverschillige uitdrukking gaf. Zo kalmpjes alsof ze nooit tegen hem had staan schreeuwen, liet hij langzaam zijn weggeslagen hand zakken, legde zijn armen ontspannen over de rugleuning van de bank en sloeg traag zijn ene been over zijn andere. 'Eerst was ik bang voor u, maar dat veranderde. Ik hem tegen u opgekeken, ik ben steeds zo eerlijk mogelijk geweest. Ik vertrouwde u! Ik had bij mijn eerste gevoel moeten blijven.' Als ze dichterbij had gestaan wist hij zeker dat hij speekseldruppeltjes op zijn huid kon voelen zoals ze de woorden in haar razernij uitspuwde, maar het leek hem niets te doen. Hij bleef kalm en beheerst zitten, en even later kwam er zelfs een kort zacht lachje omhoog.
'Maar lieverd, ik begrijp niet waarom je nu zo gefrustreerd bent,' klonk zijn rustige antwoord. 'Jij wilde over het meisje horen en ik heb het je simpelweg verteld. Nietwaar?' Zijn stem klonk zoetjes, zacht en begripvol. Hij hield zich voor de domme. En toch wist hij dat te doen zonder de waarheid te verdraaien. Het was immers zo dat ze erom had gevraagd en hij het haar had verteld. Ah - wat hield hij ervan als ze zo opstandig waren.
Zijn voldane glimlach werd van zijn gelaat geveegd toen het hele scenario plotsklaps een onaangename verandering onderging. De eigenaardige rookslierten die vanuit het niets naast Luccas optrokken vormden zich tot een vaste subtantie, en het volgende moment stond er een menselijke verschijning. Dat hulpeloze geval van een rotjoch die hij eerder nog deze avond had weggestuurd.
'En wát doe jij hier?!' snauwde hij hem hatelijk toe. 'Heb ik je niet gezegd dat je naar je bed moest gaan, jongen, is het zo moeilijk voor je om me te begrijpen?' Dat hij het lef had zich ongevraagd in zijn vertrek te wagen! Hij was woedend overeind gekomen en staarde het joch giftig aan. Nu leek hij toch niet meer zo kalm en voldaan. Sterker nog zag hij eruit alsof hij bereid was de jongeman hier ter plekke onder de duim te krijgen, met geweld als het moest. Maar hij zag hoe hij Luccas kalmeerde, vertelde dat het genoeg was zo. En hij begreep dat hij het was die te ver was gegaan. Hij wilde het niet accepteren, stond daar nog steeds stijf en woedend op zijn plek, want het was immers absoluut niet de bedoeling geweest dat iemand binnen zou vallen en zag hoe hij haar om zijn vinger probeerde te winden. Een gevoel van onbegrip en jeukende frustratie welde in zijn borst op terwijl hij toekeek hoe de dwaas pogingen deed om Luccas te kalmeren. Er vormde zich langzaam maar zeker een frons tussen zijn wenkbrauwen nu hij naar de twee staarde. Hij voelde hoe de kracht langzaam uit zijn ledematen wegebde terwijl hij zich weer loom op de bank neer liet zakken. Zijn armen rustten op zijn bovenbenen in zijn ietwat voorovergebogen positie. Er viel een schaduw over zijn gezicht. Het was altijd zo geweest; hij die moest toekijken hoe een ander werd toegesust terwijl hij genadeloos verder leed aan zijn wrok en pijn. En hij had het weer gedaan. Hij had zonder enig besef de knop weer omgezet in de hoop te krijgen wat hij wilde. Niet alleen het geflikflooi met een vrouwelijk schepsel, nee - zoveel meer dan dat. Het begrip zelve, het vertrouwen dat hij op een normale manier niet dacht te kunnen krijgen, het beetje liefde waar hij naar snakte. Maar het mocht niet zo zijn. Het mocht nooit zo zijn. Uiteindelijk eindigde het op een manier zoals deze, een wijze waar hij moe van werd. Niet alleen van iedereen en de hele wereld om zich heen, maar ook van zichzelf.
'Ga,' siste hij de twee nijdig toe. Toen ze naar zijn gevoel niet snel genoeg zijn bevel gebeden vloog hij weer overeind en wees in een ruk van zijn arm naar de deur. 'Heb je me niet gehoord?!' barstte hij in een woedend geschreeuw los. 'VERDWIJN!' Hij wilde alleen gelaten worden nu, het over zich heen laten komen, zijn fouten onderzien en het proberen te begrijpen. Luccas zou hij de komende tijd ongetwijfeld niet meer aankijken om wat er vannacht hier was gebeurd, en het joch zou als lucht voor hem zijn. Zonden teisterden hem overal waar hij kwam en ging, of hij nu klaarwakker was of diep in slaap, in zijn nachtmerries verzonken. Maar ze zouden hem overal achtervolgen. Eén van de schaarse dingen waar hij tot zijn grootste ergernis niet tegen bestand was.}

Dit maal verloor ze haar grip op haar woede niet. Savador had het wezen in haar wakker gemaakt, het wezen dat haar vader in haar had opgesloten. Even was er ook op zijn gezicht woede af te lezen, maar dat maakte plaats voor een klein lachje. 'Maar lieverd, ik begrijp niet waarom je nu zo gefrustreerd bent,' klonk zijn rustige antwoord. 'Jij wilde over het meisje horen en ik heb het je simpelweg verteld. Nietwaar?' De zoete toon waarop dit werd gezegd maakte haar kotsmisselijk. Alsnog sloeg ze haar armen over haar borst. Hij moest het niet wagen om iets uit te gaan halen.
Wist ze maar wat ze in haar lichaam verborgen hield, misschien had ze kunnen dreigen. Maar aan de andere kant, misschien was ze dan een stuk minder lief geweest en was het er hier sowieso niet van gekomen. Ze deed haar mond open om hem opnieuw af te snauwen, toen de lange gedaante, die haar eerder op de avond versteld had doen staan, naast haar verscheen. Kennelijk had het raam opengestaan en was hij in zijn dierengedaante naar binnen gevlogen. 'Enya, zo is het genoeg,' suste hij en hij keek haar recht aan. Zijn arm was om haar heen geslagen. Instinctief klampte ze zich aan hem vast. Hij was zo'n beetje even lang als haar mentor, dus misschien maakte het indruk. 'En wát doe jij hier?!' snauwde Savador hem hatelijk toe. 'Heb ik je niet gezegd dat je naar je bed moest gaan, jongen, is het zo moeilijk voor je om me te begrijpen?' Haar ogen flitsten zijn kant op en de rode blik boorde zich dwars door hem heen. Later zou ze er zelf van schrikken.
Maar hij leek nu opeens machteloos, volkomen in elkaar te zakken. Ze dacht wel te snappen waarom. Waarschijnlijk had hij nooit een andere manier gekend dan deze om iemand te winnen voor een beetje genegenheid. Waarschijnlijk haatte hij haar nu omdat ze zich wel liet aanraken door Lie. Dat was dan zijn probleem, hij moest maar leren zich te beheersen.
'Ga,' siste hij. Toen ze kennelijk te lang bleven staan vloog hij woedend overeind. 'Heb je me niet gehoord?!' barstte hij in een woedend geschreeuw los. 'VERDWIJN!' Enya liet zich naar de deur vervoeren, maar iets knaagde nog aan haar. Ze duwde zachtjes Lie's arm weg en liep weer naar hem toe. De man die ze gedacht had te kennen en die ze maar wat graag had willen troosten.
'Ik oordeel er niet over als u me haat, dat is helemaal aan u.' begon ze kalm. 'Mijn trots bestaat ook, misschien was ik op uw verlangens ingegaan als u die persoonlijkheid van mij had weten te omzeilen. Maar ik ben geen hoer.' ze barstte niet los, ze huilde niet, ze keek hem alleen maar aan. Geen enkele emotie was te bespeuren. 'Ik blijf bij wat ik van de zomer op uw kantoor tegen u zei, maar ook bij wat ik net duidelijk maakte.' Haar blik gleed omlaag en ze nam een van zijn handen tussen de hare. Het was niet teder bedoeld, niet aardig of wat dan ook. Zachtjes streelde ze erover met haar andere hand. 'Het is te hopen voor u dat u iemand vind die u echt liefde kan geven meneer, want dat wens ik u nog steeds van harte toe. Heel jammer dat u denkt er op deze manier aan te komen.' ze liet zijn hand los en met een laatste zwaai van haar hoofd, gooide ze haar haar naar achteren. In de gloed van de haard leek het net of er vlammen om haar hoofd dansten. Ze liep Lie voorbij en stapte de donkere gang op.

E_{r was veel dat hem nu even niet meer kon schelen op het moment. Hij snakte naar de rust in zijn hoofd - dezelfde rust die hem de pijn en eenzaamheid bracht in de langdurige stiltes. Maar het was nu het enige wat hem van zijn woede kon bedaren. Hem meemaken als het echt menens was wilde je niet en dat moest voor de meeste leerlingen ook duidelijk genoeg zijn. Daarbij was het weten van het feit dat er mensen waren die hun einde hadden gevonden in één van zijn woedeaanvallen voor de meesten niet eens noodzakelijk om angst voor hem te koesteren. Ondanks dat alles liet hij nu ook stukken van de kwetsbare ziel achter dat solide masker zien. Hij haatte het.
Wat er in Luccas schuilging wist hij niet, maar het was duidelijk dat ze niet langer meer het roodharige gebroken meisje was dat hij kende. Hij hoefde niet zijn kin extra op te heven om met een blik vol afgunst op de twee neer te kunnen staren. Sowieso was hij langer dan vrijwel iedereen die voor hem stond, en zeker langer dan zijn leerlingen.
Zijn uithaal leek de trigger te zijn geweest voor Luccas, zoals ze zich aan de jongen vastklampte. Zijn troost had ze kennelijk niet meer nodig. Brose relaties tussen leerlingen, de kalverliefde die hoogstens maar een paar weekjes standhield voor het tegen de klippen sloeg, alle opgedane pret en inspanning en het verdriet dat vervolgens kwam alsof ze dachten dat de band voor eeuwig en eeuwig en eeuwig zou zijn. Het walgde hem. Niemand zou überhaupt aan relaties moeten beginnen op die leeftijd. Niet alleen hield hij er ook een grote afkeer tegen omdat domme tieners dachten dat de relatie lang genoeg stand zou houden om samen als een oud gelukkig stel te kunnen sterven - als die onvolwassen experimenterende jochies eenmaal op een gewaagde rokkenjacht waren was er ook minder vlees in de kuip voor hem. Zoals nu weer het geval was, het bleek maar weer. Vriendjes voorop, en vrienden, familie, iedereen die er voorheen voor je was geweest; zij deden er niet langer meer aan toe. Dan hoefde het ook niet meer voor hem. Ze hoefde niet meer bij hem aan te kloppen als ze weer met een probleempje zat. Hij was het verplicht als haar mentor zijnde, ja, maar dat betekende niet dat hij zijn nek voor haar uit moest steken om haar zo goed mogelijk te helpen. Bovendien wist hij nu wel aan welke vuile Grense kant ze stond. Het was klaar. Als het al niet voldoende merkbaar was aan zijn gebalde vuisten, zijn razende gelaat, zijn borst en schouders die onder zijn gejaagde ademhaling opveerden, dan werd het al duidelijk genoeg gemaakt in zijn geschreeuw waar iedere doorsnee leerling verschrikt van in elkaar zou krimpen. Tot zijn grootste ergernis verliet Luccas niet de kamer om om de hoek en uit het zicht te verdwijnen, zodat hij zijn rust kon verkrijgen. Ze draaide om en liep naar hem toe, figuurlijk terug in het hol van de leeuw. Ongelovig, verontwaardigd en woedend staarde hij op haar neer nu ze pal voor hem stond. Hij kon haar zo uit de buurt van haar vriendje grissen, haar in zijn greep houden, hij kon van alles doen waar ze misschien niet op voorbereid zou zijn. Alleen de meest naïeve leerling die zijn woordje niet snel klaar kon hebben zou het klaarspelen om recht terug in zijn armen te lopen. Maar hij wist waarschijnlijk net zo goed als zij dat ze iemand was die dat wel had. En dus staarde hij enkel met die waarschuwende blik in zijn ogen op haar neer, die zich lichtelijk tot spleetjes knepen toen ze begon te spreken; 'Ik oordeel er niet over als u me haat, dat is helemaal aan u. Mijn trots bestaat ook, misschien was ik op uw verlangens ingegaan als u die persoonlijkheid van mij had weten te omzeilen. Maar ik ben geen hoer.' Had hij dat ooit gezegd, haar zo behandeld? Hij had geen kleding van lijven gescheurd of onder dwang kinnen zijn richting in gedraaid om meisjeslippen te beroeren. Hij had met haar op een bank gezeten, haar onder genot van een warme kop thee bij zijn haard laten zitten, hij had haar zelfs de gelegenheid geboden om de comfort bij hem te zoeken en de pijn gelijktijdig bij hem kwijt te kunnen. Ze kon toch niet ontkennen dat dat was dat zij net zo hard nodig had, toen ze in tranen wel zijn genegenheid had beantwoord om de troost te vinden voor de dood van haar moeder? Hij dacht niet dat dat vriendje van haar haar zelfs nog zoveel sympathie en begrip zou geven, dat was wel duidelijk geweest op het Kerstbal.
'Ik blijf bij wat ik van de zomer op uw kantoor tegen u zei, maar ook bij wat ik net duidelijk maakte.' Zijn starre blik volgde haar hand die naar hem toereikte en zachtjes de zijne beetnam. Wat, waren we nu wel opeens bereid sympathie te tonen, genegen te doen, begrip te hebben alsof hij het met een pril glimlachje en een excuus zou kunnen tolereren en vergeten?
'Het is te hopen voor u dat u iemand vind die u echt liefde kan geven meneer, want dat wens ik u nog steeds van harte toe. Heel jammer dat u denkt er op deze manier aan te komen.' Er ontsnapte een ugh van walging uit zijn keel terwijl hij zijn hand losrukte en verontwaardigd op haar neerkeek, gevolgd door iets dat nog het meeste weghad van een vreugdeloze en spottende grinnik. Langzaam ging die hand naar zijn zij, waar hij hem tegen zijn heup zette en hij als van eigen zijn hooghartige houding weer terugkreeg. 'En jij denkt werkelijk dat ik dat nodig heb?' vroeg hij zacht met de snijdende spot in zijn stem. Traag snoof hij de lucht via zijn neusgaten naar binnen waarbij hij minachtend zijn neus voor haar optrok voor hij een ademteug liet horen ten teken dat hij op het punt stond om te spreken.
'Wellicht doe je er goed aan om je naïviteit opzij te zetten en je wijsheid voorop te stellen. Weet wie je kunt vertrouwen - maar als jij liever wil steunen op het soort dat je hersenpan inslaat, RATHER dan het soort dat je een schouder gunt om op te steunen, Luccas, then - be - my - guest! Klop later niet bij mij aan om te zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb!' De haast geschreeuwde Shadraanse woorden tussen de zinnen door waren een teken dat hij niet zozeer kalm meer was. Onbewust schakelde hij dan half op half altijd over op zijn thuistaal. Het werd hem ook teveel op het moment. Hij had zich direct na zijn zegje in een ruk omgedraaid en haar meegesleurd om zowel haar als haar lieftallige vriendje eigenhandig op de gang te smijten - bij haar een stuk zachthandiger dan hij deed bij Lie, dat wel, maar dat nam niet weg dat hij nog steeds woedend was. De deur smeet hij tenslotte met een luide klap voor hun neus dicht. Ze had wel degelijk een gevoelige snaar geraakt, als een pijl die meedogenloos recht in de roos trof. Maar wie was hij om daaraan toe te geven? Hij zag het als een beschamende zwakte en aan zwakheden gaf je niet toe. Het was hem al frustrerend genoeg dat ze precies dat punt had geraakt dat gevoelig bij hem lag.}

Ze had precies bereikt wat ze had verwacht. Savador rukte zijn hand los met een verachtend geluid. 'En jij denkt werkelijk dat ik dat nodig heb?' Ha, hij kon haar niets wijsmaken. Ze wist heel goed dat hij dat nodig had. 'Wellicht doe je er goed aan om je naïviteit opzij te zetten en je wijsheid voorop te stellen. Weet wie je kunt vertrouwen - maar als jij liever wil steunen op het soort dat je hersenpan inslaat, RATHER dan het soort dat je een schouder gunt om op te steunen, Luccas, then - be - my - guest! Klop later niet bij mij aan om te zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb!' Furieus draaide ze zich weer om en keek hem vernietigend aan. 'Alsof ik na wat ik gezien wat u werkelijk bent nog maar één voet hierbinnen zet!' snauwde ze terug. Maar meer kans kreeg ze niet. Samen met Lie werd ze hardhandig de gang opgezet en de deur werd voor hun neus dichtgesmeten. Toen brak de draad voor haar. Geluidloos begon ze te huilen. Alle gebeurtenissen van vanavond hadden haar zo overtroffen. Maar nietemin spaarde ze haar adem voor nog één laatste zin die Savador wat stof tot nadenken zou geven. Ze praatte hard, en ze wist dat hij haar kon horen door de deur heen. Misschien kon hij ook horen dat ze huilde, maar dat maakte haar nu geen ene moer uit. 'Natuurlijk heeft u liefde nodig meneer, waarom hebt u me anders die zakdoek gegeven?' Er klonk een lichte spot door in haar stem, maar haar tranen maakte het verder onmogelijk om te praten. Ze wilde Lie eigenlijk mijden vanavond, maar voor ze hem voorbij was bleef ze al staan. Hij zou haar nooit zo behandelen, dat was het enige wat ze alvast zeker wist. Ze keek hem van opzij aan met betraande ogen. 'Wil je me naar mijn etage brengen?' het klonk bijna smekend. Ze pakte zich vast aan zijn arm en besloot er verder geen woorden meer aan vuil te maken. Ze had al genoeg schade aangebracht die nacht.