Cassandra wachtte af, lichtjes blozend. Het was altijd spannend. Een oordeel van een ander afwachten. Je weet dat je er niets van aan moet trekken. maar het is gewoon menselijk. Mensen zijn kuddedieren en maken zich ongewild altijd zorgen om wat anderen van hun denken. Ook de onverschilligen. Die zeggen dat het ze niets uitmaakt. Maar dat is zeer zeker een leugen, meent Cassandra. Want die mensen deden maar al te goed hun best om aan de wereld te laten zien dat het ze heus niets uitmaakte. Dat was toch ook een manier van beeldvorming? Tja. Zulke gedachtegangen had Cassandra wel vaker. Haar ideeën over de wereld waren niet altijd honderd procent redelijk, maar over het algemeen deed ze haar best om eerlijk en rechtvaardig te zijn. "Dat doet ze goed, dat kan ik al op de foto zien." Cassandra's ogen straalden onbewust een trotse blik uit. "Maar als Sky dat nou al zo goed kan doen..dan beschikt ze zeker over talent Cassandra. Ze zal later een groots magie beoefenaarster worden." Ze keek nieuwsgierig naar zijn handen. Deed hij wat hij dacht wat ze deed? Ze haalde trillerig adem, onder de indruk van de warmte en oprechte vriendelijkheid die ze nu voelde stromen. Die zat sowieso al in Eodan. Maar nu richtte hij die direct naar haar en haar dochtertje. Ok.. Wauw. Ze was diep onder de indruk. Stiekem. Haar kleine Sky. Ze bevochtigde zenuwachtig haar lippen, wist niet zo goed hoe ze hier op moest reageren. Voor Cassandra betekende dit ontzettend veel. Waarom wist ze niet zo goed. Misschien zouden andere mensen hun schouders op halen en een bedankje mompelen. Maar de jonge vrouw was werkelijk sprakeloos van ontroering. Wanneer mensen zo oprecht en onbaatzuchtig vriendelijk deden voelde ze altijd de behoefte om ze te laten zien hoe zeer ze dat waardeerde. Vaak was daarvoor het woord dankjewel niet genoeg. Woordeloos staarden haar hemelsblauwe ogen hem aan. "Je moet mij echt eens aan haar voorstellen Cas. Ze lijkt mij een schat van een meid." Traag knipperde ze en knikte dan. ''Bedankt, Eodan. Je- Dit betekent heel veel voor mij.'' sprak ze zachtjes. Haar hand legde ze kort op de zijne, waarna ze weer verlegen recht ging zitten. In haar hoofd had ze een haast statische verbinding gevoeld toen ze hem aanraakte. ''En dat zal ik zeker doen. Al klimt ze wellicht meteen op je schoot om je rode ogen wat beter te bekijken, Skylar is nogal avontuurlijk.'' Lichtjes grinnikte ze. Sky was zoals Cassandra, maar dan met minder terughoudendheid en uiteraard de onbevangen levensvizie van een kind.
"Heeft het gesmaakt?" Dromerig keek Cassandra op en glimlachte warm naar de vrouw. "Complimenten aan de kok. Zeg maar dat het van de legendarische magiër van het licht is. Zal hij vast leuk vinden." Inwendig leefde Cassandra mee met de serveerster. Die had uiteraard een halve hartaanval gehad net. "L..legendarische?Oh sorry meneer, ik herkende u helemaal niet.. Dat verklaarde net.." Nadat Eodan een kopje thee had besteld keek de serveerster vriendelijk naar Cassandra. ''Hmm, het is dan wel niet van een Legendarische magiër, maar toch.. Ik sluit me aan bij de complimenten van Eodan.'' Cassandra voelde een lome warmte over haar heen komen. De zachte muziek in de achtergrond en de gezellige sfeer. Het werkte allemaal geweldig om haar te doen ontspannen. ''En voor mij graag een kopje muntthee, met honing als U dat hebt.'' De vrouw knikte. ''Dat komt er zo aan.'' Nadat de vrouw nog steeds lichtjes uit haar doen weg was gelopen keek Cassandra grijnzend naar Eodan. ''Je maakte haar helemaal verlegen, joh.'' sprak ze plagerig. ''Heb je altijd zo veel impact op vrouwen?'' Ze wist niet waarom, maar langzaamaan voelde ze zich gemakkelijk genoeg om hem was informeler en vriendschappelijker aan te spreken. Dat warme gevoel in haar lichaam wat ze kreeg toen hij Skylar zegende was eigenlijk nog niet verdwenen. De felste warmte was weggeëbd, maar wanneer ze enkel dacht aan dat moment voelde ze zich al weer gloeien van vreugde.

Vroeger had Cassandra vele mannelijke vrienden gehad. Soms waren die gewoon zo veel makkelijker in de omgang dan vrouwen, die van elke mug een olifant maakten. Nee, op zich was er natuurlijk helemaal niets mis met vriendinnen. En uiteraard waren er ook vrouwen die niet roddelden of je achter je rug om zwart maakten. Maar volgens Cassandra had iedere persoon behoefte aan een of twee guy friends. En andersom natuurlijk ook. Voor de balans en de afwisseling. Op Nova had ze een aantal hechte vrienden gehad. Maar hoe meer haar relatie met Harry opbloeide, hoe minder ze hen zag. Hij was jaloers, dat wist ze dondersgoed. En toendertijds had ze dat als een schattige karaktertrek afgedaan. O, de naïeviteit. Liefde maakt blind. Wie ontkende dat daar een kern van waarheid in zat was nog nooit verliefd geweest of zat middenin die verliefdheid. Dan zag je tekortkomingen niet. Dat was iets positiefs natuurlijk, maar de tekenen dat Harry haar keihard zou laten vallen had Cassandra op onverstandige wijze genegeerd..
"Cas, dear je wilt niet weten hoe vaak ik handtekeningen heb moeten uitdelen aan vrouwelijk fans..en dan met name op Nova." Ze grinnikte, deed haar best niet al te hard te lachen. Ze lachte hem niet uit, maar het beeld dat ze voor ogen had met schreeuwende fangirls was nogal amusant. Haar glimlach verbleekte toen ze zijn blik zag. Alsof er iets helemaal mis was. Ze wist niet wat, maar het deed haar wel schrikken.
"Excuseer mij.." Ze kwam half overeind, wilde hem te hulp schieten. Maar de legendarische magier zorgde voor zichzelf en vertrok kort. Zuchtend gleed ze weer terug op haar stoel. Onbewust uitte ze haar frustratie en bezorgdheid op een servetje dat daar lag, ze scheurde het in lange banen. Met trillende vingers wachtte ze af. Hij zou.. Hij zou toch wel terug komen hé? Eenzaam keek ze op toen twee koppen thee werden geserveerd. ''Dankuwel.'' antwoorde ze vriendelijk, maar redelijk afwezig. ''Is uw vriend wel in orde?'' klonk de vraag. Ze aarzelde kort en knikte dan, want in haar ooghoek zag ze een blink wit haar. ''Ja, ja, hij is zo terug.'' sprak ze vol overtuiging. Na een gedeelde warme glimlach en een 'Mooizo' van de serveersters kant liep de vrouw weg met het lege dienblad. Cassandra sloeg haar handen om het warme kopje thee en blies erin, de stoom steeg op. "Sorry daarvoor." Ze haalde haar schouders op. ''Geen probleem hoor. Al schrok ik wel even.'' Dat laatste bekende ze met een blosje, want waarom was ze bezorgd geweest? Eodan zag er immers perfect uit. Fris en helder, zijn ogen vol leven. Toen ze daar in keek moest ze moeite doen om weg te kijken. Fascinerend..
"Waar hadden we het ook al weer over?" Plagerig lachtte ze. ''Over jouw reusachtige schare aan fans natuurlijk.'' Ze aarzelde kort. ''Is alles goed, Eodan?'' mompelde ze dan zachtjes.

Hij was er met z'n hoofd overduidelijk niet helemaal bij. Jammer en zorgwekkend. "Ah ja ja.." Ze moest het controleren. Of hij in orde was. Of ze iets voor hem kon doen. "Het gaat prima hoor Cas..ik moest gewoon even weg van de drukte" Oh. Daar kon ze zichzelf onmiddellijk in verplaatsen. Moeiteloos. Ze kende dat gevoel maar al te goed. "Cafés als dit zijn altijd geweldig, maar soms kan de sfeer inderdaad wat overweldigend zijn. Ik hoop inderdaad dat je je beter voelt. Als je echt weg wil geef je maar een gil, Eodan." Vertelde ze hem. Dit moest ze even kwijt, dat hij zich voor haar niet gedwongen voelde om te blijven. Als de man die nu zo kalm thee dronk weg wilde, zou ze dat accepteren. De zachtzoete smaak verwarmde haar van binnen uit toen ze haar muntthee proefde. Onwillekeurig slaakte ze een zucht van verlichting. Heerlijk dit. Nieuwsgierig keek ze op bij een vragende stem. "Heb je een beetje een leuke avond gehad?" Was dat om haar helemaal af te leiden? Hoe dan ook, het was aardig om dat te vragen. en daarbij... Ergens was het geruststellend dat ook de grootste magiër wel iets had waarover hij liever niet sprak. Het hielp de illusie van onkwetsbaarheid die onlosmakelijk met onsterfelijkheid en eeuwige jeugd verbonden zat verbreken. Ze knikte, zond hem een twinkelende, plagerige lach. "Ja, natuurlijk. Het was leuk om te zien hoe dé LM van het licht bij een serveerster het hoofd op hol brengt." Met een geheel overtuigend knikje gaf ze aan dat dit echt de reden was waarom ze het leuk had gevonden. Algauw ontsnapte echter een kort gegrinnik en ze ging iets rechterop zitten. Keek de man tegenover haar serieus aan. "En.. En daarbij is het natuurlijk de droomwens van vele op Nova opgegroeide mensen.. Om je te ontmoeten. Om de kans te hebben een werkelijk gesprek te voeren. Dus daarvoor wil ik je bedanken." Zachtjes sprak ze die laatste woorden uit, wetend dat dit al het einde was van een bijzonder levendige avond. Ze zou thuis veel hebben om slapeloos over na te denken, dat stond vast.