Een bekende stem haalde hem uit zijn gedachten. Hij keek in de richting van de stem, en glimlachte toen hij Cassandra zag staan. "Met mij gaat het prima Cassandra, bedankt voor het vragen." Hij lachte en schudde zijn hoofd toen Cassandra haar verontschuldigingen aanbood. "Not a problem at all. Dat zijn van de dingen waar je immers niets aan kan doen niet?" Zo ging tegenover hem zitten. Wat zag ze er mooi uit vanavond. Wat was dat toch met vrouwen en er goed uitzien? Zijn glimlach werd warmer toen Cassandra haar vraag stelde. Straight to the point. Daar hield hij van. Echter, was dit nog niet de juiste tijd om haar te vertellen van zijn bedoelingen vanavond. Misschien later, maar nu nog niet. Anders zal ze misschien wel haar karakter ongemerkt aanpassen. Misschien had ze zelfs nu al ongemerkt haar karakter aangepast. Ach, hij zal het zo spoedig mogelijk aan haar aura merken. Hij hield deze namelijk scherp in de gaten. Haar lichte aura was als een soort gloed om haar heen. Echter, kon alleen Eodan dit zien. Ja, nu zal iedere gedachte die ze dacht. Iedere verandering in haar emoties, zichtbaar zijn voor Eodan. Misschien was dit weliswaar een beetje onbeleefd, maar Eodan wou er zeker van zijn dat zij geschikt was. Hij kon zien dat ze een beetje zenuwachtig was. Natuurlijk. Je werd immers niet iedere dag gevraagd door de vertegenwoordiger van je element voor een etentje. "Ach, zie dit maar gewoon als een vriendschappelijk etentje Cassandra. Niets om verder zorgen over te maken." Hij gaf haar een vlugge knipoog. Toen kwam de dienster eraan met zijn warme melk. "1 warme melk voor meneer." Eodan pakte de melk aan en gaf een knikje als teken van dankbaarheid. De dienster keek toen naar Cassandra. "Wilt u misschien ook wat te drinken?" Toen Cassandra haar bestelling had gedaan, ging deze weer weg. Toen keek Eodan weer naar Cassandra. "Nu, Cassandra, mag ik vragen wat je buiten lesgeven aan de Academy doet?" Eodan wou eerst Cassandra een beetje beter leren kennen, voordat hij echt met de serieuze vragen zou komen. Misschien bleek ze voor de tijd al niet de geschikte persoon. Als dit het geval was, was dit avondje eigenlijk al vrij snel verpest voor hem.

Ah, ze was dus het sportieve type? Mooi. Dat was in ieder geval nog een pluspunt. Tot nog toe had hij dus alleen maar pluspunten van haar waargenomen... Very good...very good indeed. Hij grijnste toen ze hem nog even terug riep naar gisteren. "Aller eerst mijn excuses daarvoor Cassandra. Het was niet echt beleefd om midden in een gesprek opeens weg te gaan. Maar ja..plicht riep. Dat moet ik nou eenmaal meteen beantwoorden. Het spijt mij als ik je daarmee heb gekwetst." Hij zuchtte en keek even uit het raam, nog steeds glimlachend. Toen keek hij weer naar Cassandra. "Ik doe eigenlijk buiten mijn plichten niet echt veel bijzonders. Ik bespeel twee instrumenten. De Piano en de Cello. Ik vind het altijd heerlijk om overdag, als de zon op zijn hoogste punt staat eventjes deze aan te moedigen nog feller te schijnen met een lied. Ik ben namelijk een ontzettend liefhebber van klassieke muziek weet je dat?" Hij knikte even instemmend met zijn hoofd. Klassieke muziek had hem door menig avonden heen geholpen. Als hij het niet zelf speelde, dan stond het wel aan op zijn grammofoon op zijn kamer. Met name Ode to Joy en Pachelbel's Canon waren vaak te horen. Hij dacht even na. "Verder, houd ik ervan om af en toe een wandelingetje te maken. Het heerlijkste gevoel is immers om echte, pure zonnestralen op je huid te krijgen. Nadat ze gefilterd zijn van alle schadelijke stoffen door onze atmosfeer natuurlijk" Dat laatste voegde hij er snel aan toe. Nee, echte pure zonnestralen waren voor niemand goed. Er zaten genoeg radioactieve stoffen in om de hele bevolking van Kovomaka uit te roeien. Hij knikte instemmend over Cassandra's opmerking over de sneeuw. Daar was hij het volledig met Cassandra in eens. Winter was zelfs zijn favoriete seizoen. Naast de Lente. De Lente was immers zijn meest favoriete seizoen. Dit was het seizoen dat een planeet herboren werd. Alles kwam weer tot leven. Dieren werden wakker uit hun winterslaap, de eerste plantjes kwamen boven de grond uit. Ook was dit het seizoen dat de meeste dieren jongen kregen. Hij had 1 keer meegeholpen met de geboorte van een lammetje. Het was nog steeds 1 van de meest onvergetelijke gebeurtenissen geweest in zijn 216 jaar lange leven. Weer knikte Eodan op de andere vraag. "Ik ben inmiddels al aardig opgewarmd Cas, bedankt voor het vragen." Aardig en ook nog eens geïnteresseerd in hem. Precies wat hij verwachtte van een Novaan. Ja, dit kon nog wel eens een heel interessant avondje worden. Hij nam een slok van zijn melk, veegde zijn mond af met het servet, en keek toen naar de menukaart op een kleine standaard. Het was een kleine Menukaart, precies wat je verwachtte van dit soort kroegen. Hij pakte deze en zijn ogen gingen even over de gerechten. Hij zuchtte even. Hebben ze ook iets wat niet zwom in het vet? Nou ja, dan maar een Greniaanse Salade met een biefstukje erbij. Hij keek weer naar Cassandra, en glimlachte weer. "Weet jij al wat je gaat nemen?"

"Ach ja, als Novaan heb je eenmaal meer aanleg voor Lichtmagie dan andere magieën natuurlijk. Ik ben dan ook van mening dat het het beste was als je gewoon 1 magiesoort tegelijkertijd beheerst. Het liefst de magie van de planeet waar je vandaan komt. Dat is altijd de meest makkelijkste en efficiëntste manier om snel een magiesoort te leren. Je hoeft niet per se vroeg te beginnen, zolang je maar begint voor je 20ste. Desnoods start je op je 20ste. Ik zelf was echter begonnen mij echt in Lichtmagie te verdiepen op mijn 21ste." Ze luisterde aandachtig, vond het interessant om meer te weten te komen over hem. Zijn meningen, zijn levensstijl. Het interesseerde haar, maar een mentale blokkade hield haar tegen om vragen te stellen. Iets wat haar tegenhield. Het bestond uit beleefdheid, angst om iets verkeerds te zeggen en de sfeer te verpesten. En ook was ze gewoon zo druk bezig met alles wat hij deed in haar opnemen dat ze er nauwelijks aan dacht. Hem onderbreken leek haast zonde. Gewoon kijken en luisteren hoe hij bezig was, dat was al genoeg. Passief, zo kwam dat misschien over. Maar wat gaf dat. Zo was ze niet werkelijk. Toch had ze geen behoefte om hem te storen met vragen, wanneer ze ook gewoon naar hem kon luisteren. Vertellen over zichzelf deed Eodan namelijk al vanzelf.
"Maar ik heb echter nog wel een paar vragen voor jou." O god... Was dat een challenge? Zo had hij wel gekeken. Ze keek vastberaden terug. Kom maar op. Ze kon het aan. Wat hij ook zou vragen, Cassandra was er klaar voor. In haar hoofd had ze al allerlei worst case scenario's klaar liggen, de vreselijkste vragen kwamen in haar op. Maar ze wist dat deze man goed was, hij zou niet zulke dingen vragen die haar werkelijk ongemakkelijk zouden maken. "Zoals: Hoe vind je het nou om hier te zitten met mij?" Ze grinnikte. ''Goede vraag. Het is bijzonder, natuurlijk. Ik was eerst wel zenuwachtig.'' sprak ze kalm. ''Maar nu. Het voelt gewoon.. Gezellig. Alsof ik met een goede vriend zit te praten.'' Ze haalde haar schouders op en keek hem dan serieus aan. Dit was de ene vraag die ze echt wilde stellen. ''Eodan, hoe is het om onsterfelijk te zijn?'' Ze verduidelijkte haar vraag nog iets. ''Ik bedoel.. Je ziet alles langs je heen gaan, terwijl jij stil staat. Iedereen word ouder. Is dat niet eng?'' Ze hoopte dat dit hem niet kwetste of iets dergelijks. Maar dat had ze zich gisteravond afgevraagd. Wanneer je niet verouderde, stond als het ware de tijd stil. Maar enkel voor jou. De mensen om je heen. Die verouderden. Stierven uiteindelijk. Hoe ging hij daarmee om? ''Sorry als ik een vervelende vraag stel.''

[Beetje snel einde sorry.~]

Eodan knikte instemmend op haar antwoord. Goed, ze loog dus niet over haar gevoelens. Sommige mensen hebben namelijk de neiging om wel eens te liegen over hun gevoelens. Zeker als ze met een belangrijk persoon in 1 ruimte waren. Alweer een test met succes volbracht. Goed..nog 1 test, en dan was het zeker of ze geschikt was voor de rol die hij in gedachten had. Toen, stelde ze hem een vraag terug. Een vraag die hij al heel vaak had gehoord. Eodan schudde zijn hoofd. "Not at all dear, domme vragen bestaan immers niet." Zijn ierse accent was altijd goed te horen als hij net engels had gesproken. "Ach, in de eerste 50 jaar was dat wel even wennen, ik bedoel, het is precies zoals je zei. Ik moest wennen aan het feit dat ik niet meer verouderde. Maar ach, alles went na een tijdje, en dus ook dat gevoel. Maar ja, wat is 216 jaar eigenlijk? Het is eigenlijk niet zo heel oud, als je het vergelijkt met Kovomaka. De eerste elementen ontstonden meen ik duizenden misschien wel miljoenen jaren geleden. Ik ben eigenlijk slechts iemand die 1 van die elementen representeert. Het meer toegankelijker maakt voor de mens. Trouwens, ook niet voor eeuwig. Ik ben immers verplicht om vroeg of laat een opvolger of ster uit te kiezen, die mijn taak dan overneemt als ik eenmaal zelf besluit dat het tijd voor iemand anders is om de functie die ik nu heb te bekleden...Maar helaas heb ik nog geen opvolger benoemd. Ik heb wel al iemand op het oog die wellicht geschikt zou zijn voor die rol." Hij zuchtte even, en luisterde even naar de muziek. Ja...216 jaar was een oogwenk as jet het vergelijkt met de geschiedenis zelf. Hij had iets van 8 generaties meegemaakt van de miljoenen generaties die er al zijn geweest sinds het ontstaan van de mens. Toen kwam de dienster eraan met beide gerechten. "Eens zien..1 Greniaanse salade met een rare biefstuk?" Eodan stak zijn hand op. "Die is voor mij." Hij pakte het bord aan van de dienster. Mmm...dat zag er lekker uit. Hij keek hoe de Stampot van Cassandra werd geserveert. "Verder nog iets?" Eodan schudde glimlachend zijn hoofd. "We zitten goed voorlopig dank u" De dienster knikte. "Dan wens ik u een prettige maaltijd." Eodan knikte. "Van hetzelfde Eda." Eventjes keek de dienster raar, maar draaide daarna weer snel om om andere klanten te helpen. Eodan grinnikte even. Toen keek hij weer naar Cassandra. "Verder nog vragen? Ik kan namelijk wel begrijpen dat je alles van mij wilt weten." Eodan keek weer even uitdagend. Dit was de laatste test. Een test om te zien of ze over voldoende wilskracht beschikte om de beleefdheidsbarrière te doorbreken en toch misschien wat leukere, minder standaard vragen ging stellen.

"Not at all dear, domme vragen bestaan immers niet." Dat kon wel zo zijn, maar vragen konden wel pijnlijk of vervelend zijn. Dat besefte ze zelf al te goed. Dingen waarover je liever niet sprak. Of juist de vragen die al honderdduizend keer gesteld waren. Dat waren allebei manieren waarop een gestelde vraag toch als hinderlijk ervaren kon worden. Aangezien hij hetgeen wat zij gevraagd had echter duidelijk geen probleem vond verspilde Cassandra daar geen woorden aan. Beter was het om te luisteren. "Ach, in de eerste 50 jaar was dat wel even wennen, ik bedoel, het is precies zoals je zei. Ik moest wennen aan het feit dat ik niet meer verouderde. Maar ach, alles went na een tijdje, en dus ook dat gevoel. Maar ja, wat is 216 jaar eigenlijk? Het is eigenlijk niet zo heel oud, als je het vergelijkt met Kovomaka. De eerste elementen ontstonden meen ik duizenden misschien wel miljoenen jaren geleden. Ik ben eigenlijk slechts iemand die 1 van die elementen representeert. Het meer toegankelijker maakt voor de mens. Trouwens, ook niet voor eeuwig. Ik ben immers verplicht om vroeg of laat een opvolger of ster uit te kiezen, die mijn taak dan overneemt als ik eenmaal zelf besluit dat het tijd voor iemand anders is om de functie die ik nu heb te bekleden...Maar helaas heb ik nog geen opvolger benoemd. Ik heb wel al iemand op het oog die wellicht geschikt zou zijn voor die rol." Ze knikte na een kort moment van verwerking. ''Tja, daar heb je gelijk in. Wanneer je dingen relatief bekijkt.'' Cassandra was zeer tevreden met zijn antwoord, wat een balans en wijsheid aantoonde die ze bij hem al onmiddelijk had vermoed. ''Dat lijkt me een lastige keuze.'' was haar enige commentaar. ''Niet zomaar iets wat je in één dag beslist.'' Ja, natuurlijk. Captain obvious. Waarom had ze dat nou gezegd? Dat wist Eodan natuurlijk al lang. Anders zou hij heus geen opvolger zijn geweest van de vorige Legendarische Magician. Toch had ze de woorden gesproken, nu was het al te laat. Ach, hij zou het vast wel begrijpen, dat ze het niet zo letterlijk bedoelde. Dat ze er geenzins op wilde aansturen dat hij geen besef had van het belang van zijn keuze voor een opvolger.
De serveerster kwam soepel aanlopen met twee heerlijk geurende borden."Eens zien..1 Greniaanse salade met een rare biefstuk?" Ze wachtte geduldig af. Keek ondertussen goedkeurend naar de schotels met eten. "Die is voor mij." Hieruit trok de vrouw de zeer logische conclusie dat het andere bord voor Cassandra was. Met een warme lach knikte ze de serveerster toe. ''Dankuwel.'' sprak ze vriendelijk.
"Verder nog iets?" Automatisch deed Eodan het woord en ze liet het maar zo. Hij had immers ook initiatief genomen tot deze ontmoeting. Niet dat zij nou helemaal passief was, maar... Ach, het was ook allemaal geen dramatisch probleem, niets om ook maar over na te denken. "We zitten goed voorlopig dank u" De dienster knikte. "Dan wens ik u een prettige maaltijd." Eodan knikte. "Van hetzelfde Eda." Haar vermoeden, dat ze al een tijd lang had gehad, werd nog eens bevestigd door de vreemde blik van de vrouw die blijkbaar Eda heette. Hij gebruikte telkens zijn magie om dingen over mensen te weten te komen. Precies datgene waar zij zo bang voor was."Verder nog vragen? Ik kan namelijk wel begrijpen dat je alles van mij wilt weten." Ze merkte zijn blik vol uitdaging op. Oh, zat het zo? Challenge accepted. Ze liet zich door hem niet van haar stuk brengen. Kalm glimlachte ze. Stopte zorgvuldig een krul weg achter haar oor. Nam alle tijd, voordat ze sprak, met een grijnsje. ''Dat klonk best arrogant, liefste Eodan, zomaar aannemen dat iedereen meer over je wilt weten.'' Plagerig knipoogde ze. Tja, dat er bij haar een kern van waarheid in zat betekende nog niets. ''Maar nu je zo aandringt, zal ik van de gelegenheid gebruik maken. Wat is je slechtste eigenschap?'' Dat was haar eerste vraag. ''Wat zou je aan jezelf willen veranderen? En wat zou je aan mij veranderen?'' Het waren allemaal vragen die nogal willekeurig leken. Ze sprak gewoon haar gedachten uit. Niet al te serieus, maar wel nieuwsgierig. Na deze vragen was het echter plots alsof de sfeer omsloeg, aan Cassandra's kant in ieder geval. Niet omdat hij iets verkeerds had gezegd, maar omdat ze zich nu bedacht wat ze eigenlijk wilde vragen, nu ze die kans kreeg. ''Jij steelt gedachten van mensen, leest hun namen door middel van -naar ik vermoed- auralezing. Je kan nu waarschijnlijk bepalen wat ik denk, als je het zou willen. Maar mijn vraag is: Hoe ver ga je daarin, Eodan? Waar trek je de grens tussen verantwoord en verkeerd.'' Nu keek ze hem vrij serieus aan. Dit was iets waarover zijzelf vaak nadacht. En zo waren ze van niet zeer serieuze, plagerige vragen bij dit morele dilemma aangeland. Ze hoopte dat hij een goed beargumenteerd en weloverwogen standpunt zou tonen. Wellicht dat dat haar ook zou helpen haar eigen mening te verduidelijken. Het was misschien een beetje een droge vraag, maar het hield haar bezig. Wat was goed, wat was slecht? Als je macht had, hoe trok je dan een grens tussen wat je wel en niet zou doen? Cassandra had hem heel oprecht twee kanten van zichzelf laten zien. Een plagerige, vrolijke kant en de denker in haar. Die alles zo goed mogelijk wilde doen, filosofeerde en mediteerde. Nu was ze vooral benieuwd hoe hij op beide dingen reageerde.

Kijk, dit was de reactie die Eodan graag wou triggeren. Zo te zien had hij de meer uitdagende kant getriggerd. Zeer goed, zeer goed..Hij wou namelijk het fijne te weten komen over haar. Met name omdat hij haar zo geschikt mogelijk wou vinden voor hetgeen wat hij voor haar in gedachte had. Ze was zeer zeker voor dit gedeelte van de test geslaagd. Nu die vragen beantwoorden. Hij liet even een korte stilte vallen. Vooral om suspense op te bouwen. Zijn slechtste eigenschap..poe "Wel, ikzelf vind dat ik vaak soms erg roekeloos ben ten opzichte van mijn acties. Ik doe, en denk daarna pas over de consequenties." Luce had dat vroeger ook al heel vaak tegen hem gezegd. Het was weliswaar minder geworden, maar dat nam nog niet weg dat het niet was weggegaan. Wat hij aan zichzelf zou willen veranderen..en aan haar.."Wel, over jou ben ik snel uitgepraat. Er hoeft namelijk niets veranderd te worden an jou. Je bent al mooi genoeg zoals je nu bent." Daar was geen woord van gelogen. Cassandra was werkelijk 1 van de wonderschoonste vrouwen die hij ooit heeft gezien. Na Luce natuurlijk. Nu keek hij uit het raam en zuchtte. Toen keek hij weer naar Cassandra. Die laatste vraag was echter moeilijk te beantwoorden. Natuurlijk wist hij wat hij aan zichzelf wou veranderen. Die vervloekte rode ogen. Zijn eeuwige straf. De enige echt goeie herinnering aan het verleden. "Nu, ikzelf ben eigenlijk prima tevreden met mijn lichaam. Enkel, wou ik dat ik een andere kleur ogen had. Blauw in plaats van rood. Zoiets als jouw ogen eigenlijk." Nu stelde Cassandra nu wel een heel interessante vraag. Natuurlijk, dat was te verwachten. Maar ja, waarschijnlijk nam ze gelijk de kans nu ze deze van hem letterlijk aan gereken had gekregen. Althans, zo zag Eodan het. Dat kon hij ook wel lichtelijk voelen aan haar Aura. Het was iets feller geworden, en neigde een heel klein beetje om naar een Raziaans Aura te gaan. Hij zuchtte, maar bleef glimlachen. "Ik ontken niet dat ik dat niet doe. Maar, ik trek een duidelijke grens tussen wat ik kan weten, en wat ik wil weten over een mens. Zo zal ik bijvoorbeeld nooit iemands gedachten binnendringen en zo de laten we zeggen minder leuke herinneringen ontdekken. Ik kan het wel, maar ik wil het niet. Dat is schending van privacy, dear. Ik houd het daarom ook altijd bij namen. Meer niet. Wat ik trouwens ook nog hierbij moest zeggen, is dat Luce, de vorige beschermvrouwe van het licht, ons een morele test heeft laten ondergaan voordat ze ons echt alles zou leren van het Auralezen. Ik scoorde daar het hoogste in." Ook hier loog hij niet. Echter, was het niet 1 test geweest. Het waren verschillende testen geweest. Vaak waren dat vragen lijsten die je zo eerlijk mogelijk moest invullen. Hij moest zeggen, als Cassandra eenmaal op gang was, kon ze wel echt goeie vragen stellen...Eodan glimlachte weer. "Als dat het antwoord is waarop je gehoopt had, dan zal ik zeggen, Eet smakelijk."

Ze had even een beschaamd gevoel. Het was net alsof ze hem aan het verhoren was. Alsof dit zo'n stomme vriendenboekjes-test was. Ach. Hij had er zelf om gevraagd hoor. "Wel, ikzelf vind dat ik vaak soms erg roekeloos ben ten opzichte van mijn acties. Ik doe, en denk daarna pas over de consequenties." Ze grinnikte. Impulsief dus, wat grappig. "Wel, over jou ben ik snel uitgepraat. Er hoeft namelijk niets veranderd te worden an jou. Je bent al mooi genoeg zoals je nu bent." Ze bloosde. DIt was een vrij standaard antwoord uiteraard, maar toch kreeg hij haar aan het blozen. Stom. Het was gewoon iets in zijn charmante, warme stem dat dat effect had. "Nu, ikzelf ben eigenlijk prima tevreden met mijn lichaam. Enkel, wou ik dat ik een andere kleur ogen had. Blauw in plaats van rood. Zoiets als jouw ogen eigenlijk." Ze schudde haar hoofd verbouwereerd. ''Eodan, je ogen zijn prachtig.'' Mompelde ze. ''Don't you dare to even wish to change them.'' Wellicht had ze hier niet geheel honderd procent recht van spreke, aangezien zijzelf al jaren en jaren haar haar anders kleurde. Maar dat was... anders, ok? Nu ze er zo over nadacht kon ze hem eigenlijk wel begrijpen. Cassandra wist niet welk verhaal achter zijn rode-ogen-moeten-weg theorie zat, maar het zou vast niet zomaar iets kleins zijn. Om je lichaam te haten, iets écht te willen veranderen... Daarvoor moest er echt iets gebeurd zijn. Voor haar persoonlijk was dat een ruzie, een mentale ontploffing met iemand waarmee ze eerst zeer close was geweest. Iets wat ze had verwerkt, grotendeels, maar nooit zou ze de pijn en het verdriet vergeten. Als je het goed bekeek had Cassandra meerdere dingen aan zichzelf veranderd, eigenlijk. Haar naam, waarvoor ze zelf had gekozen. Die was omdat ze achter haar mening stond. De feiten, die door niemand geloofd werden, waren werkelijk waar. Het gevoel van miskenning had haar getekend, was nog steeds bepalend voor een aantal van haar zwaktes. Ze kende een groot deel van haar mindere kanten. Niet alle, dat was volgens haar onmogelijk. Niemand was zo perfect.
Dit was het moment was voor haar van groot belang was. Zijn antwoord zou haar kunnen helpen. Zou kunnen zorgen dat ze nog meer sympathie voor Eodan zou voelen. Of het tegenovergestelde zou uiteraard kunnen gebeuren. Vandaar dat ze rustig luisterde, probeerde alles woord voor woord te volgen. "Ik ontken niet dat ik dat niet doe. Maar, ik trek een duidelijke grens tussen wat ik kan weten, en wat ik wil weten over een mens. Zo zal ik bijvoorbeeld nooit iemands gedachten binnendringen en zo de laten we zeggen minder leuke herinneringen ontdekken. Ik kan het wel, maar ik wil het niet. Dat is schending van privacy, dear. Ik houd het daarom ook altijd bij namen. Meer niet. Wat ik trouwens ook nog hierbij moest zeggen, is dat Luce, de vorige beschermvrouwe van het licht, ons een morele test heeft laten ondergaan voordat ze ons echt alles zou leren van het Auralezen. Ik scoorde daar het hoogste in." Tests. Uiteraard. Luce was in het niets verdwenen, maar gelukkig had hij klaar gestaan om het stokje over te nemen. Dat was alles wat ze er eigenlijk vanaf wist. De details werden angstvallig geheim gehouden, zo leek het wel. "Als dat het antwoord is waarop je gehoopt had, dan zal ik zeggen, Eet smakelijk." Ze grijnsde tevreden. ''Je stelde me niet teleur. Ik snap dat je voor jezelf die balans probeert te stellen. Maar het lijkt me nog steeds lastig, om in alle situatie's de beste manier te bepalen. En insgelijk, geniet ervan.'' was haar eerste antwoord. ''Over die tests gesproken... Wat hield dat precies in? Sorry als dat geheim is of iets dergelijks, ik ben misschien iets te nieuwsgierig.'' Ze sneed met haar mes een net plakje van haar vlees af en stak het in haar mond. De authentieke smaak, gecombineerd met de warmte van het eten deden haar vrolijke humeur nog meer goeds. Ze schoof een nieuwe hap op haar lepel en at wat van de stamppot. Keek dan nieuwsgierig naar hem op. ''Bevalt het?''

Ze nam hem nieuwsgierig in zich op. Probeerde hem met haar ogen aan te sporen om éindelijk eens antwoord te geven. Als een kwestie haar zo interesseerde had ze heus geen greintje geduld hoor. "Het smaakt prima, thanks for asking.” En weer een stilte. De ongeduldige kant van Cassandra kon het wel uitschreeuwen, maar gelukkig was er ook de geduldige lieve kant van haar. Die zoals altijd de overhand had. Ze zou heus niet gaan schreeuwen hoor. Eerder figuurlijk. Was gewoon nogal benieuwd. Naar alles wat hij te vertellen had. “Well, de tests waren eigenlijk alleen maar vragenlijsten die wij echt heel eerlijk moesten invullen. Soms ook wat vragen over lichtmagie trouwens, maar vooral vragen over onze personaliteit. Wat voor vragen dit waren mag ik niet zeggen. Enkel dat sommige heel persoonlijk waren." Ze keek opgewonden in zijn rode ogen. Dat klonk allemaal zo proffesioneel. En maakte enkel meer vragen los, waarvan ze wist dat ze deze keer geen antwoord zou krijgen. “Dit is trouwens wel classified information. Ik vertrouw je dat je het aan niemand verteld.” Onmiddelijk knikte ze instemmend. ''Natuurlijk joh. Maak je geen zorgen.'' stelde ze hem gerust. ''Ik ben niet iemand die snel zijn mond voorbij praat.''
“En hoe bevalt je stampot Cass?” Ze grijnsde en haalde kort een hand door haar haar. ''Prima, het smaakt geweldig.'' Even liet ze onbewust een stilte vallen. Kon ze dit wel maken? Natuurlijk kon ze het maken. Niet zeiken of denken, gewoon doen. ''Eo.'' maakte ze haar zin met een blije grinnik af.

''Sorry als dit gevoelig ligt, maar... Ik moet het vragen.'' Ze beet op haar lip. Hoopte maar dat ze niet de sfeer verpesten zou. ''Weet jij hoe het met Luce gaat? L-leeft ze nog?'' Als kind had ze Luce werkelijk aanbeden. Zoals anderen haar vader als popidool hadden had zij de beschermster van het Licht. En nu was opeens een nieuwe man van Nova de Legendarische Magiër geworden, een tijdje terug. Het nieuws had haar wel even laten schrikken, ondanks het feit dat ze lange tijd niet meer over Luce had nagedacht als heldin. Maar nu voelde ze opeens weer hoe diep geschokt ze was geweest. Tranen waren zelfs in haar ogen gesprongen toen iemand keihard had gezegd dat het maar beter was dat ze dood was en ze nu een man als leider hadden. De hufter. Cassandra sloot even haar ogen, omdat de pijnlijke herinnering haar overweldigde. Waarom? Hoe kónden mensen zo ontzettend laag en harteloos praten over het leven van een ander? Dat was gewoon afschuwelijk.

Eodan moest lichtjes lachen toen Cassandra hem Eo noemde. De formele barriére was naar Eo’s mening nu echt doorbroken. Dit was goed, want dit was een teken dat ze hem al meer vertrouwde dan ze deed. “Go ahead dear, brand maar los.” Eodan maakte het opzich niet zoveel uit wat ze aan hem vroeg. Al was het de maat schoenen die hij aan had. Zolang het maar niet over zijn jeugd ging. Soieso praatte hij liever niet over de dingen die hij had gedaan voordat hij Luce’s opvolger werd. En al helemaal over de dingen die hij had moeten doen om haar opvolger te worden. Het liefst eigenlijk helemaal niet. Ach ja..natuurlijk wou ze weten of Luce nog leefde. Daar kwam bij, ze had Luce vast al haar hele leven meegemaakt. Man the memories… Hij kon het zich nog heel goed herinneren. De dag dat hij de nieuwe beschermheer van het licht werd. werd. De dag dat Luce, vrouwe van het licht het leven naliet. Althans, dat dacht Eodan. Maar je kon het nooit zeker weten met Luce. Dat had hij al ondervonden tijdens zijn training bij haar. Daar had hij ook nooit zeker kunnen weten of ze opkwam dagen bij een les. Soms wel, soms niet. Waarschijlijk lag het aan de stemming waarin ze zich bevond. Het was immers al snel duidelijk geworden dat Luce het niet zo op mannen had. Mede dankzij dit feit, vond hij het des te meer bijzonder dat hij daadwerkelijk was uitgekozen van al haar opvolgers. Er zaten namelijk ook wat vrouwelijke bij. Sommige behorlijk goed ook. Hij dacht weer terug aan de dag dat hij de nieuwe beschermheer van het licht werd. Het gevoel dat hij die dag had…het was een bijzonder gevoel geweest. Het gevoel alsof hij herboren was. Er een nieuw hoofdstuk in zijn leven was begonnen. Oke, eigenlijk was dat ook wel een beetje zo geweest. Het gevoel was vergelijkbaar met toen Luce hem gered had uit zijn instortende huis. Echter was dat zelfde gevoel wat heftiger geweest dan toen hij de nieuwe beschermheer van het licht was geworden. Hij zuchtte even. “Geloof mij Cas..zelfs ik weet dat niet. Ik weet enkel dat ze nu op een plek is waar ze lekker rustig kan leven. Zonder de verplichtingen van een Legendarische Magiër. Misschien dat ze nu wel dood is, misschien niet. Haar kracht heb ik in iedergeval niet meer gevoeld sinds ze heeft gezegt dat ik haar taak over mocht nemen. Het zal dus heel goed kunnen zijn dat ze inderdaad dood is. Helaas zal niemand dat ooit zeker weten.” Hij sneed ondertussen nog een stuk af van zijn biefstuk, en stopte het in zijn mond. Toen hij zijn mond had leeg gegeten, stelde hij weer een vraag aan haar. “Wat vind je er nu van, dat ik, een man, nu de beschermmagiër van jouw element is?” Het kon heel goed zijn dat ze hetzelfde over mannen dacht als Luce. Met deze vraag wou hij uittesten of het ook zo was.

Luce was een goed rolmodel geweest voor de kleine Casino, nog zo jong en onschuldig. Dromend van onmogelijke dingen, zoals dat de Legendarische Magiër opeens op zou komen dagen en haar ouders een lesje zou leren in bescheidenheid. Dat was niet gebeurd, maar het jonge meisje was er sterker van geworden. Op eigen kracht had ze zich met veel moeite en pijn van haar ouders weten af te splitsen. Geen grote feesten en papparazi meer, maar een eigen leven, zonde dat ze zich zorgen hoefde te maken over de indruk die haar gedrag maakte. Geen spotlights, geen schijnwerpers op elke publieke entree, zoals vroeger het geval was geweest wanneer haar vader Rex zijn dochters mee naar buiten nam. Ze herinnerde zich het allemaal nog goed. Toen dacht ze dat het normaal was. Dat het normaal was om vijfjarige meisjes naar een feest mee te slepen, terwijl het tot 12 uur 's nachts duurde. Slechte opvoeding? Wellicht. Maar ze had zichzelf er sterker door weten te maken, hoopte ze. “Geloof mij Cas..zelfs ik weet dat niet. Ik weet enkel dat ze nu op een plek is waar ze lekker rustig kan leven. Zonder de verplichtingen van een Legendarische Magiër. Misschien dat ze nu wel dood is, misschien niet. Haar kracht heb ik in iedergeval niet meer gevoeld sinds ze heeft gezegt dat ik haar taak over mocht nemen. Het zal dus heel goed kunnen zijn dat ze inderdaad dood is. Helaas zal niemand dat ooit zeker weten.” Ze knikte afwezig. Het was vast waar. In haar hoofd zou Cassandra maar het beeld houden van Luce die vredig de zonsondergang tegemoet loopt en daar aan de horizon verdwijnt, niet dood, maar gewoon verdwenen. Tot in de eeuwigheid. Dat was een geruststellende gedachte. Een eeuwige vrede, ze hoopte maar dat Luce die zou kunnen vinden, waar ze ook was nu. “Wat vind je er nu van, dat ik, een man, nu de beschermmagiër van jouw element is?” Ze was verrast door die vraag. Dacht hij dat ze zo'n mannenhater was? Het was niet bepaald iets wat ze verwacht had. ''Nou, Eodan, je lijkt het prima te doen. Luce is de Legendarische Magiër waarmee ik opgroeide, daarom ben ik er een beetje sentimenteel over. Maar afscheid nemen hoort bij het leven en ik denk dat jij prima in staat bent om het stokje over te nemen.'' Ze grijnsde ietwat ongemakkelijk, omdat hij zo had geklonken alsof hij verwachtte dat ze een of andere seksistische heks was die alle mannen haatte. Waarom zou ze? Het lag in een persoon zelf hoe vreselijk of geweldig diegene werd. ''Hoe ben jij Luce tegen gekomen?'' vroeg ze uiteindelijk. Hopend dat dat haar ongemak weer zou weg laten vagen, ze wilde er niet te lang bij stil staan.

Goed, ze was niet als Luce. Dat was een grote opluchting. Hij zag dat Cassandra ietwat ongemakkelijk grijnste na haar antwoord. Ach, zij kon toch niet weten dat Luce het niet zo op het andere geslacht had? Hij luisterde even naar de muziek. Wat een boeiende muziek was die volksmuziek toch...het klonk een beetje Novaans naar zij mening. Wat een toeval. Alsof de mensen wisten dat hij hier was. Vast niet. Anders zouden ze nooit zo rustig hebben kunnen eten. Hij besloot nog een hap van zijn vlees te nemen, samen met een stukje van zijn salade erin. De vraag die Cassandra toen stelde, maakte even dat hij stopte met kauwen. Hij slikte toen zijn eten door en beantwoorde haar vraag. "Laten we zeggen dat dat is gebeurd door een aaneenschakeling van gebeurtenissen..lang geleden. You know, Luce heeft eigenlijk mij gevonden. Zij heeft mij geholpen met iets waardoor ik waardig genoeg was bevonden om "Geselecteerd" te worden tot 1 van haar opvolgers." Hij zuchtte even. Ja...hoe was hij Luce eigenlijk tegengekomen? Eigenlijk was hij haar pas echt tegengekomen toen ze voor het eerst verscheen in zijn huis..en daar werd hij liever niet aan herinnerd. Nee...de pijnen die hij toen had gekregen. Al die slapeloze nachten...Die bezoekjes van Luce. Hij moest toen denken aan wat Luce had gezegd, de dag nadat ze hem gered had. Hij mocht hij inderdaad erg dankbaar zijn. Nog steeds zelfs. Want wat als Luce er niet zou zijn geweest..dan zou hij nu allang dood zijn gegaan. Misschien in een natuurlijke dood. Misschien weg rottend in een cel..misschien vermoord door zijn eigen mensen. Ja...het leven was een interessant iets..iedere actie die je doet maakt dat er nieuwe opties open gaan staan. Opties die kunnen gebeuren..maar het haalt ook weer opties weg. Maar vooral die opties open gaan door een bepaalde actie was wat het leven zo boeiend maakte. Bijvoorbeeld, als je hem 200 jaar geleden had gevraagd of hij de opvolger van de vrouwe van het licht wou worden, had hij zeker weten nee gezegd. Want, ook al kon hij zich weinig herinneren van voor zijn Aedan tijd...het enige dat hij zeker wist, was dat hij magie toen haatte. Waarschijnlijk kwam het door zijn ouders. Die dachten dat hij zou uitblinken in lichtmagie, en dus stuurde ze hem al snel naar een kostschool..zodat hij ongestoord beter kon worden in zijn krachten. Eodan moest eerlijk zijn, hij was bijna alles vergeten wat hij op die school had geleerd. Alle kennis die hij nu bezat van lichtmagie was veelal te danken aan zijn training. Hij deed het laatste stuk biefstuk in zijn mond, kauwde hierop, en slikte het toen weer door. Nu was het tijd om weer iets meer te weten te komen over haar. "Cassandra, vertel mij eens, wat zijn je plannen voor de toekomst? Wat hoop je nog meer te bereiken?" Natuurlijk was dit ook een belangrijke vraag. Misschien had ze namelijk andere plannen voor de toekomst.

"Laten we zeggen dat dat is gebeurd door een aaneenschakeling van gebeurtenissen..lang geleden. You know, Luce heeft eigenlijk mij gevonden. Zij heeft mij geholpen met iets waardoor ik waardig genoeg was bevonden om "Geselecteerd" te worden tot 1 van haar opvolgers." Ja, er waren altijd meerdere opvolgers. Zodat de beste uiteindelijk het stokje over zou nemen. Ze grijnsde lichtjes bij het idee van Eodan met een hoop aantrekkelijke meisjes, die zijn opvolgsters waren. Nee, dat kon ze zich nauwelijks voorstellen. Hij was meer het type voor vier of vijf serieuze, ambitieuze jongemannen. Of niet? Ze wist het niet.
"Cassandra, vertel mij eens, wat zijn je plannen voor de toekomst? Wat hoop je nog meer te bereiken?" Ze glimlachte bescheiden. Bereiken, bereiken. Dat waren wel grote woorden zeg. Ze had niet zo heel veel ambities. Of durfde die voor zichzelf niet zo goed kenbaar te maken. Want zodra je het bedacht had.. Dan zat er druk achter. En wat dan als het niet lukte? Of je het niet kon? Ze wist dat de teleurstellingen bij het leven hoorde. Maar toch. Het bleef lastig om je er vrijwillig aan open te stellen. Wat wilde ze? Wat wilde ze echt? Bereiken.. Mensen helpen. Telde dat ook mee? Het klonk zo ontzettend cliché. Al dat gebabbel over leerlingen, die de toekomst waren en daarom kennis aangereikt moesten krijgen. Maar eigenlijk was het stiekem hartstikke waar. ''Gewoon. Niets bijzonders. Les geven hier. Proberen om mijn passie voor magie door te geven. Ik zal gewoon wel zien hoe het leven loopt, in de toekomst kijken kan ik immers niet.'' Ze bloosde dan. Besloot volkomen eerlijk te zijn. Want ze had het weldegelijk omiddelijk gedacht toen hij de vraag stelde. Dus dan was dat ook eigenlijk het echte antwoord. ''En wellicht mijn dochtertje hier ook heen te halen, maar dat is momenteel niet mogelijk.'' Ze schaamde zich niet voor het feit dat ze een dochtertje had. Keek hem dan ook zonder enige vrees aan. Het enige wat ze zichzelf kwalijk nam was het feit dat ze niet zelf de hele tijd voor haar kleine meisje kon zorgen. En dat was enkel haar fout. Haar kind was perfect. En daarom verdiende ze het ook in een vast en kalm huis op te groeien. Bij haar opa en oma, dat klonk vreemd in combinatie met kalm. Want Rex was een rockster, dus om daar nou een kleine kleuter bij achter te laten...? Tja. Cassandra wist dat vooral haar moeder de laatste tijd iets was veranderd. Dus vertrouwde ze hen, al hield ze Skylar nauwlettend in de gaten. Altijd.

[Prut, maar beter wordt et niet Sorry~]

Eodan knikte instemmend. Kijk, daar hield hij van. Gewoon zien hoe het leven loopt. Je laten verassen erdoor. Niet er vanuit gaan dat gewoon alles gaat lopen zoals je hoopt. Oh? Ze heeft een dochtertje? Is ze dan gehuwd? Hmmn..dat was..uitermate ongunstig. Het enige minpunt aan haar was ook gelijk een grote. Maar goed, misschien zat de situatie wel heel anders in elkaar..ze zei namelijk dat het niet mogelijk was om aar dochtertje naar SSA toe te brengen. "My my..a daughter? Wat ontzettend leuk Cas!" Hij glimlachte. Hij hield erg van kinderen. Ze waren altijd wel speels, vol vragen, en leefden in hun eigen perfecte wereld. Dat niet alleen, ze waren de toekomst. De nieuwe generatie. Als hij later misschien toch ooit een vrouw kreeg, dan zou hij zeker kinderen nemen. Maar ja...het zal waarschijnlijk toch ooit ervan komen..hij had het veel te druk met zijn positie. Dat niet alleen. Hij was ook nog eens onsterfelijk. Hij kon mensen dan weliswaar onsterfelijk maken, maar alleen degene die hij tot zijn opvolger had benoemd. Dat waren nou eenmaal de regels. Regels die strikt nageleefd moesten worden, anders werd hij automatisch van zijn positie gestript...en dan...ja dan wist hij eigenlijk ook niet wat er ging gebeuren. Nu, terug naar dat dochtertje van Cassandra.. "Mag ik vragen waarom ze niet naar Starshine kan komen?" Was ze te jong? Vast. Eodan kon anders geen andere reden bedenken. Of misschien zat er meer achter. Nou ja, het kon heel goed zijn dat Cassandra deze vraag afwees. In dat geval, zou hij het niet erg vinden. Hij wou dat ze zich zoveel mogelijk op haar gemak voelde na die nogal abrupte wending van het gesprek. Maar ja, het moest nou eenmaal om goed te weten te komen hoe haar karakter in elkaar zat..daar kwam bij, hij had er zelf ook een beetje de tol voor moeten betalen. Al die nare herinneringen die de vragen die ze had gesteld opriepen..Hij nam een laatste hap van zijn salade, en deze was toen op.

Hij lachte toen hij de leeftijd van Skylar hoorde. "Ja, dan kan ik wel begrijpen dat ze hier niet les kan komen volgen." Een driejarige lesgeven...dat zou wat zijn.. Hij knikte toen hij Cassansdra's tweede argument hoorde. Ook dat kon hij begrijpen. Hij vond het zelf ook erg jammer dat hij geen normale jeugd had gehad. Als hij enkel niet op die dag was geboren..wie weet wat hij dan zou hebben kunnen zijn geworden. In ieder geval was hij in deze tijd allang dood geweest. In die zin was hij nou wel weer blij dat hij geen normale jeugd heeft gehad. Anders zou hij niet nu aan tafel hebben gezeten met Cassandra. Maar toch..hij had veel spijt van de meeste dingen die hij had gedaan tijdens zijn Aedan-periode. De moorden..de verwoesting. Hij had er nooit AAN moeten beginnen in de eerste plaats..maar goed, hij was jong en ontwentend toen...de wijsheid kwam pas door de jaren heen..met een beetje hulp van Luce natuurlijk...Zonder haar zou Nova grote kans nu nog steeds in bezit zijn geweest van Aedan. Althans..misschien trouwens ook niet. Het was immers 156 jaar geleden..het kon net zo goed in die tijd ook weer omver gegooid zijn door een revolutie, of het Novaanse leger. Eodan vond het altijd fascinerend om hierover na te denken. Iedere gebeurtenis die je wel of niet deed, triggerde weer verschillende andere gebeurtenissen, die misschien wel heel anders waren verlopen als je een bepaald iets wel had gedaan. Hij luisterde verder naar Cassandra Ah, de kleine Skylar woonde dus nu bij de ouders van Cassandra? Ach ja, Cas had het natuurlijk te druk met haar baan als docente. Natuurlijk kon je dan ook niet nog eens de verzorging van een kind op je nemen. Nee, Eodan vond haar besluit om Sky bij haar ouders te laten opgroeien een goede keus. "Natuurlijk zou ik graag een foto willen zien de kleine Sky." Waarom zou hij zich in godsnaam daar aan irriteren? Hij vond het alleen maar leuk als moeders dit deden. Hij was immers erg benieuwd naar het kind. Hij kon nou al zeggen dat het een prachtig kind zou gaan worden.

Cassandra voelde zich verlegen en een beetje opgelaten tegelijkertijd. Aan de ene kant was ze zo ontzettend trots op haar kleine meisje. Maar ze was ook bang. Bang dat Eodan niet zou begrijpen dat ze dit alles deed omdat ze geloofde dat het het beste voor Skylar was. Ze was niet zo'n moeder die geen zin had in al het gedoe dat het opvoeden van een kind met zich mee bracht. Nee, als dat zo was zou ze helemaal niet meer naar Sky omkijken. En Cassandra besteedde juist elke vrije dag thuis, hoe zeer ze ook een hekel had aan haar vaders gedrag tegen haar. Maar Eodan was een wijs man. Hij was vast en zeker oud genoeg om geen ondoordachte conclusie te trekken. Hij zou haar niet veroordelen. Toch? Ze haatte het aan zichzelf dat ze zo afhankelijk leek te zijn van de meningen van anderen soms. Ze zou zich er niets van aan moeten trekken, maar dat was zo lastig. ''Ja, dan kan ik wel begrijpen dat ze hier niet les kan komen volgen." Zie je wel. Ze had zich weer eens voor niets zorgen gemaakt. Hij was precies hoe ze had gedacht dat Harry was. Maar bij hem was het echter geen schijnspel, geen facade. Dat zag ze, wist ze op de een of andere manier gewoon. Sinds de dag dat Harry haar had verlaten was ze gegroeid, volwassener geworden op vele vlakken. En ze had het idee dat ze in Eodan iemand had gevonden die haar kon helpen om zichzelf nog verder te ontwikkelen. Niet alleen op het letterlijk puur magische vlak, ook persoonlijk. Ze ademde kalmer dan voorheen in. Ze zou zich geen zorgen meer maken. Alles kwam goed. Daarvandaan haalde ze de kracht om iets voor te stellen wat ze meestal niet durfde. "Natuurlijk zou ik graag een foto willen zien de kleine Sky." Ze lachtte, blijer en opgeluchter dan ze had verwacht. Na een beetje rommelen in haar tas haalde ze een foto tevoorschijn. Dit had ze altijd bij zich in haar portomonee. De hoekjes streek ze even glad en zelfs door zo kort naar het lieve gezichtje te kijken kreeg ze al iets teders over zich heen. Ze schoof de strook met drie kleine foto'tjes naar Eodan toe en glimlachte verlegen. Op het eerste plaatje zag je Cassandra met lang paars-roze haar en een klein meisje met iets korter kapsel en hetzelfde gekleurde haar. Beiden hadden een grote lach op hun gezicht. De foto daaronder liet Sky zien die haar tong uitstak naar de camera. En op de laatste foto hadden beide dames hun haar fel, fél roze gemaakt. Als suikerspinnen en snoepjes en neonkleuren liepen roze tinten door hun haar. ''Sky wilde graag dezelfde haarkleur als ik hebben.'' legde ze met een grijns uit, terugdenkend aan dat moment. Vandaag was haar haar honingkleurig, omdat ze zich steeds zekerder voelde en zo ook andere dingen durfde te proberen. ''Toen kwamen we er ook achter dat zij mijn trucje blijkbaar heeft geërfd of op een andere manier heeft overgenomen.''

[/quote]

Eodan keek aandachtig naar de foto's. Hij moest lachen om de kleine Sky die haar tong uitstak naar de foto. "Dat doet ze goed, dat kan ik al op de foto zien." Zei Eodan lachend als antwoord op de opmerking van Cassandra. Wat was het toch een mooi gezicht om te zien..moeder an dochter samen op de foto. Eodan zag gelijk al de gelijkenissen tussen Sky en haar moeder. "Maar als Sky dat nou al zo goed kan doen..dan beschikt ze zeker over talent Cassandra. Ze zal later een groots magie beoefenaarster worden." Toen begonnen zijn handen lichtjes te gloeien. Toen pakte hij de hand met de foto voorzichtig met beide handen vast. De gloed ging van zijn handen naar die van Cassandra, en gingen toen in de foto strip. Toen liet hij deze weer los. "She just recieved my blessing.." Hij glimlachte. Misschien was hij een beetje snel geweest met dat kleine straaltje magie. Maar goed, Cassandra had vast een warm gevoel gevoeld, daar was hij haast wel zeker van. Tot nog toe was hij erg tevreden over deze avond. Zij was zeker geschikt zoor datgene wat hij in gedachten had..echter was er 1 minpuntje. Ze was een jonge moeder. Dat betekende dus dat ze zich ook moest focussen op haar kind. Ach, ze konden vast wel tijd vinden om op z'n minst 1 keer per week bij Sky langs te gaan. Daar had Eo geen bezwaar tegen. Hij hield van kinderen. "Je moet mij echt eens aan haar voorstellen Cas. Ze lijkt mij een schat van een meid." Toen kwam de dienster eraan met de dessertkaart. "Heeft het gesmaakt?" Eodan knikte. "Complimenten aan de kok. Zeg maar dat het van de legendarische magiër van het licht is. Zal hij vast leuk vinden." De bedienster liet bijna het bord vallen toen ze het hoorde. "L..legendarische?Oh sorry meneer, ik herkende u helemaal niet.. Dat verklaarde net.." Eodan lachte. "Behandel mij maar gewoon als een normaal iemand hoor. Ik hoef geen speciale behandeling." Hij glimlachte even. "Z..zou u misschien een dessert gelust hebben?" Eodan schudde zijn hoofd. "Hoeft niet hoor, ik zit vol. Doe mij maar gewoon een thee met melk." Toen Cassandra ook haar bestelling had gedaan ging de dienster weer weg, licht ontgoocheld over wat er net was gebeurd.