Het was een typische koude winterdag. Ah, heerlijk, zo'n pauze tussendoor. Even weg van alle zorgen die de functie als LM zijnde. De verse sneeuw kraakte onder zijn schoenen. Hij strekte zijn armen uit, en deed deze achter zijn hoofd, terwijl hij jet gebied betrad dat ooit een gedeelte van SSA was geweest. Hij kon nog vaagjes de aura's voelen die hier vroeger waren. Maar goed. Hij was hier eigenlijk niet gekomen om een pauze te houden. Nee, hij was net even iets anders van plan. Hij stopte even en keek om zich heen. Zijn rode ogen gingen over de afgebrokkelde stenen bouwwerken. Je kon zien dat dit vroeger een mooie vleugel was geweest. Toen liep hij weer verder, nog steeds met die ene glimlach. Ach ja..deze bouwwerken..afgebrokkeld en wel. Dat deed hem denken aan die keer dat hij gered was door Luce. Hij was haar nog steeds dankbaar dat ze überhaupt de moeite had genomen om hem te helpen ondanks dat hij een man was. Wat zal er van hem geworden zijn als zij er niet was geweest..sterker nog, wat zal er van Nova zijn geworden? Zal dat dan een dictatuur zijn geworden? De perfecte wereld waar hij ooit maar eigenlijk nu nog steeds een beetje naar streefde? Of zal zijn groep alweer zijn afgezet door een rebellenleger? Je moet nagaan dat dit zo'n 196 jaar geleden was gebeurd, dus dan zal er in die tijd vast wel weer iets veranderd zijn..Ach verder niet over nadenken Eo. Gewoon rustig doorgaan met je leven. Het verleden is wat het geweest was. Daar kun je ook niets aan doen. Hij neuriede een deuntje Ode an die Fruede. De 9de symfonie van Beethoven. Nog altijd 1 van zijn favoriete muziekstukken. Ondertussen kwam er een kleine zilveren straal uit de vingertop van zijn wijsvinger. Deze volgde zijn aderen totdat deze onder zijn jas verdween. Toen betrad hij een open plaats met in het midden een grote pilaar. Hij stopte even met lopen, en bekeek de plek goed. Toen stopte hij ook met neuriën, en sloot zijn ogen. Dit was de perfecte plek om het te beginnen. Hij liep naar de dichtst bijzijnde platte steen en deed zijn jas uit. Het was eigenlijk nog niet zo heel koud al vond hij dat zelf. Toen liep hij naar de pilaar. Nog steeds glimlachend. "Let there be light.." Na deze worden maakte hij een beweging met zijn beide handen, en knipte daarna in deze. Toen baade de hele open plek opeens in zonlicht, en zo voelde het ook. Ook al was het bewolkt. De sneeuw smolt ter plekke. Het voelde nu op de open plek alsof het een lente dag was. Dat was beter vond Eodan zelf. Hij keek toen omhoog. Hmmn...ach, deze was vast wel hoog genoeg. Toen liep hij even achteruit, nam een aanloop, en maakte toen een grote sprong. "Angelwings" Op het hoogste punt van zijn sprong, kwamen uit zijn rug twee zilveren vleugels, de met een beweging maakte dat Eodan nog hoger kon komen. Toen, landde hij met een sierlijke beweging op de top van de pilaar. Hij glimlachte en deed zijn handen in zijn zakken, terwijl hij keek naar het uitzicht wat hij had. Toen, maakte hij van zijn beide handen een kommetje. Er had zich nu een soort van zilveren vloeistof in verzameld "Sphere" Hij blies in het kommetje wat hij had gemaakt, en eruit kwamen tientallen druppels van de zilveren vloeistof. Echter, klonterden ze in de lucht aan elkaar, tot drie middel grote bollen, die toen in de lucht bleven hangen. Hij keek even naar de bollen. "Let there be..Light..light...light..." Bij iedere keer dat hij light zei, knipte hij in zijn vingers, en kwam er een licht straal van boven naar beneden, die stuk voor stuk de zilveren bollen verpulverden. Toen sprong hij weer naar beneden. "Lightsurfing.." Onder zijn voeten waren zilveren bolletjes te zien, en hij nam een surfpose aan in de lucht. Toen, gleed hij langzaam maar zeker naar beneden. Toen kwam hij met een zachte plof op de grond terecht. Het licht dat de open plek had beschenen verdween, en de kou keerde ook weer terug. Eodan huivere even, en liep snel weer terug naar zijn jas om deze aan te doen. Dat was ene kort maar krachtige training..hij moest dit echt vaker gaan doen..ja, zelfs Legendarische magiërs moesten af en toe hun magie up-to-date houden.. Hij glimlachte en ging op de steen zitten waar eerst zijn jas op had gelegen. Op de hele open plek was nu geen enkel vlokje sneeuw meer te zien. Toen voelde hij een aura. Deze keer een levend aura. Een aura dat net iets te krachtig was voor een leerling...hij glimlachte toen hij de eigenares van het aura zag. "Een goedemiddag"

Cassandra draalde maar wat door de kamer. Van hot naar her liep ze. Het ene laatje trok ze open om dan zich naar een boek te haasten en enkele bladzijdes omsloeg. Razendsnel vlogen haar ogen over de bladzijdes. Ze zou bezig moeten zijn. Ze had werk te doen. Maar Cassandra was nogal rusteloos vandaag. Het was al begonnen toen ze wakker werd, meteen al actief. Ze was direct aan het werk gegaan na een snel ontbijt. Nog in haar pyjama had ze een aantal toetsen nagekeken, maar na een rampzalige uitleg over regenbogen had ze de stapel ruw aan de kant geschoven. Ja, je zou kunnen zeggen dat ze in een wisselvallige bui was. De week was gewoon druk geweest, ze raakte lichtelijk gestresst door de stapels en stapels papieren en de ellelange to-do-lists. En onder stress reageerde deze vrouw prikkelbaar. En nu was ze dus druk. De energie moest eruit. En dat kon niet in dit bedompte kamertje. Ondanks de ramen die ze dikwijls openzette bleef het toch een binnenlucht hebben. Dat was heel wat anders dan de frisheid die je in de wind vond. En met de winter die nu overal overheerste kon ze de ramen al helemaal niet meer openhouden, zonder de stookkosten torenhoog op te drijven. Ze wilde liever niet dat Savador haar aan zou spreken op een energierekening... Dus dan moest ze maar naar buiten. Vlug deed ze haar haar in een staart en kleedde zich om. Ze deed haar warme jas aan en sloeg een grofgeweven sjaal om. Op naar buiten. Ze was er klaar voor. Met een soort huppeltje ging ze de drempel over. In haar schoudertas had ze een kleine thermoskan gloeiendhete thee. Ondanks het feit dat ze met haar magie wel bestand was tegen de temperatuur bleef het fijn om wat warms te drinken. Het gaf gewoon de sfeer aan de winter terug. En daarbij koste het warmhouden van je lichaam gewoon veel energie.

Ze raasde over de gangen, stormde naar buiten als een hyperactief meisje. Even was ze weer zorgenloos en jong. Vandaag zou ze zich geen zorgen maken. Ze struinde over de paden, haar handen in dunne handschoenen gestoken. Die deed ze algauw uit om een sneeuwbal te maken. Ze moest wel oppassen dat het niet te ijzig werd omdat haar lichaamswarmte de sneeuw smolt. Maar het lukte. Met een grijns wierp ze het projectiel tegen de dichtsbijzijnde boom. Bam. Raak. Headshot. Ze grinnikte en liep weer verder. Langzaam koelde haar temperament iets af en ze keek eens om zich heen. Wat was het hier mooi. Het was bevroren schoonheid. Toen ze verder liep hoorde ze in de verte een stem. Ze verstond het niet, maar de klank was zo aanlokkelijk. Alsof het perfect verwoorde wat zij vond. Wat zij belangrijk vond. Ze liep betoverd verder. Benieuwd. Algauw versnelde haar pas zich en met kinderlijke nieuwsgierigheid baande ze zich een weg door de bomen. En dan veranderde er plots iets. Alsof ze baadde in zonlicht. Alles was warm en goed. Ze schoot nog iets vooruit en stond dan met een schok stil. Draaide een traag rondje met haar handen ongelovig in de lucht geheven. Maar nee, er vielen geen sneeuwvlokjes meer neer. Hoe? Waarom? Wat was dit voor een wonder? Ze knipperde verdwaasd met haar ogen. Had een beetje aan de rand gestaan van een grote open plek. De warmte was aangenaam, als een dampend bad. Zo voelde het in elk geval tegen haar wangen die nog gewend waren aan de winterse kou. Haar wangen kleurden zachtroze door de temperatuurverschillen. Cassandra sloeg haar sjaal weg, zodat die enkel langs haar lichaam hing, maar haar nek niet belemmerde. Keek weer rond. Zag nu wat naar haar vermoeden de aanstichter was van dit alles. Het was een man. Een gedaante in de lucht. Op een pilaar. "Lightsurfing.." klonk zijn stem. Ze deinsde achteruit, geschrokken en verborg zich achter een grote boom. Even had dit een paradijs of oase geleken, speciaal voor haar. Maar er was nog iemand en dat kwam onverwacht. Naïef ja. Natuurlijk was het magie geweest, die dit veroorzaakte. De stam omklemde ze met twee handen en ze spiekte wat er nu gebeurde. Door haar verbergen had ze zijn echte actie eigenlijk gemist, waardoor ze hem enkel zag neerkomen. Hij was zo mooi verlicht geweest dat het wel een sprookje leek. Maar nu viellen die spotlights plots weg en Cassandra merkte dat haar sjaal nu weer wel nodig was. Jammer. Ze stapte met een ietwat teleurgesteld gevoel uit haar verstopplaats. Voor hem leek het vast -hopelijk- alsof ze gewoon net aan kwam wandelen. Gelukkig was ze net op tijd hierheen gerend om dit nog te hebben kunnen zien, bedacht ze. Ja, ze moest gewoon blij zijn met wat ze wel had meegekregen van zijn magie. ''Hallo.'' beantwoorde ze zijn groet. In haar haren zaten nog weldegelijk sneeuwvlokjes, die hier op het gras ontbraken. ''Ik dacht al bijna dat ik mijn winterse kleding niet meer nodig zou hebben. Helaas.'' Ze glimlachte vrolijk, om te laten zien dat ze het positief bedoelde. ''Dat was vrij indrukwekkend, mag ik wel zeggen. Doe je dat vaker, de lente terugbrengen op willekeurige plekken?'' vroeg ze nieuwsgierig. Als docente lichtmagie wist ze dat het lastig was en veel kracht koste. En waar haalde deze man de kracht vandaan? Al helemaal voor zo'n ruimte... Dat was powerfull... Ze was verder gelopen en zag nu zijn gezicht. ''Wacht...'' Dit kon niet waar zijn. Ze had de geruchten wel gehoord, maar afgedaan als verzinsels. ''Bent U de...Dé beschermheer van Nova?'' vroeg ze verwonderd. Het was niet te geloven. Was ze echt zo dichtbij hem nu? Een legendarische man? Opwinding glom in haar ogen en ze vergat zelfs om beleefd te blijven, bekeek hem vol belangstelling. Tja, hij was een beetje haar held geweest vroeger. En ook nu nog had het iets magisch opwindends...

Hij mocht het aura van de jonge vrouw wel. Het was bijna hetzelfde als die van hem. Ze moest een light magician zijn, dat kon niet anders. Eodan knikte bij de eerste vraag van de vrouw. Nog steeds glimlachend. Voor hem was het slechts een kleine moeite om dat te doen. Echter, kon hij zich gerust voorstellen dat het voor andere magicians veel moeilijker zou zijn. Maar ja, hij had ook een training achter de rug van een kleine 166 jaar, onder leiding van de toenmalige beschermvrouwe van het licht. Het was een pittige, lange training geweest. Met name omdat hij al snel erachter was gekomen dat Luce het niet zo op mannen had. Maar goed. Hij was haar nog altijd dankbaar voor de kans die ze hem had gegeven. Jammer dat e nu niet meer leefde..althans, was dat wel zo? Ja, ze was verdwenen na die ene knipoog, maar was ze dan ook echt heengegaan? Of had ze zich verplaatst naar een andere locatie? Had ze soms geen zin meer om beschermvrouwe van licht te zijn? Zoveel vragen..zo weinig antwoorden. Hij had in ieder geval altijd nog wel een beetje haar kracht gevoeld. Maar dat kwam mede omdat veel van zijn vaardigheden van Luce afkwamen. Een paar, zoals Lightsurfing, had hij zelf uitgevonden in de loop van de jaren. Toen hij nog een beetje aan het experimenteren was met geweest met Lichtmagie. Dit, in combinatie met zijn soms roekeloze gedrag, deed hem vaak in situaties terecht komen waar Luce, maar meestal iemand anders die ook veel verstand had van Lichtmagie hem uit moest redden. Ja, ondanks dat hij eigenlijk al 166 jaar lang 50 was, gedroeg hij zich nog steeds erg naar de leeftijd van zijn fysieke lichaam. Waarschijnlijk omdat hij al zolang dit lichaam had, dat hij er helemaal niet meer aan had gedacht dat hij eigenlijk 50 was. Zijn lichaam had immers ook de proporties van iemand van 21. Toen kwam de vrouw dichterbij. Pas toen leek ze door te hebben met wie ze te maken had. Eodan lachte toen hij 1 van zijn titels hoorde. "Dat heb je goed gezien Cassandra" Hij gaf haar een kleine knipoog. "Eodan Verdimont Kosra." Hij maakte even een kleine buiging. "Tot uw dienst." Hij knipte even met zijn vingers. Er verscheen een witte roos in zijn hand. "Een mooie roos voor een mooie dame." Ze mocht er wel wezen, dat moest Eodan toegeven. Ergens ver weg deed ze hem denken aan Luce. Maar ach. Iedere mooie vrouw die hij zag deed hem wel denken aan haar, dus dat was geen verassing. De vrouw keek hem aan vol belangstelling. Ach ja...je ontmoette ook niet iedere dag de beschermheer van je eigen element. Maar nog steeds moest Eodan eraan wennen. Ach, hij was ook nog niet zo lang beschermheer. "Ik voelde al meteen dat je het element Licht bezat. Ben je toevallig misschien de docente hiervan aan de Academy?"

Hij zag eruit als een normale adolecent. Ja toch? Op zijn witte haar en rode ogen na was hij gewoon... gewoon. Als je enkel kijken zou dan. Wellicht zag je dan een vrij knappe albino-achtige man. Maar zij voelde ook. Ze voelde kracht. Cassandra was niet zeer bedreven in dit 'voelen van krachten' zoals zij het noemde. Het werd door anderen aura-lezen of zelfs gedachte lezen genoemd, maar ze was er niet echt geïntereseerd in. Was ergens bang voor de macht die het bood. Want waar zou je stoppen? Wie hield je tegen? Wat zou je allemaal te weten komen? Het was.. lastig te bevatten. Ze wilde het niet, had gezien wat voor zieke dingen mensen konden doen, dus hun gedachten zien, hun omringende aura voelen? Liever niet. Dus door de angst voor wat ze tegen zou komen en of ze de macht aan zou kunnen had ze er nauwelijks in verder geoefend dan noodzakelijk voor haar opleiding. Oppervlakkig, zeer oppervlakkig dus. "Dat heb je goed gezien Cassandra" Oh, ok. Het klopte dus. Wacht, wat? Verrast schoten haar ogen op. Hoe wist hij haar naam? Gewoon... Hoe? Rustig blijven, Cassandra. Hield ze zichzelf voor. Hij is for godssake een legendarische magier. Met nadruk op legendarisch. Hij verlichtte en verhitte deze hele plek daarstraks. Je onbenullige naam kennen is wel het minste wat deze man kan doen. De macht die hij had. Het was aantrekkelijk, interessant. Zolang ze zelf de keuzes maar niet hoefde te maken was het zo interessant om te zien. "Eodan Verdimont Kosra." Gelukkig had de man het fatsoen om zich netjes voor te stellen. En zoals zou blijken had hij een zeer grote portie fatsoen. Hij was gewoon een echte ouderwetse gentleman. "Tot uw dienst." Ze bloosde en glimlachte ietwat in verlegenheid gebracht. Het knippende geluid snapte ze niet, tot ze zag wat er nu gebeurde. Een prachtige bloem. "Een mooie roos voor een mooie dame." Voor haar? Wow. Rustig blijven..? Ja. Rustig blijven. Adem blijven halen. Niet blozen. Hé. Ik zei niet?! Ze voelde haar wangen echter warmte uitstralen alsof ze koorts had. Dat was ietwat overdreven, maar je begreep het punt. Met een bedeesd, verwonderd lachje nam ze de fragiele roos aan. Haar handen trilden lichtjes van opwinding en spanning. Het voelde ongeveer zo als kerst voelt voor een vijfjarige. Spannend, haast eng. Een achtbaangevoel, zo kon je het wellicht beter beschrijven. Ze bracht de bloem omhoog en snoof nieuwsgierig de zachtzoete geur van de roos op. Bleef hem dan krampachtig, maar ook voorzichtig vasthouden als een baken in de storm.

"Ik voelde al meteen dat je het element Licht bezat. Ben je toevallig misschien de docente hiervan aan de Academy?" Ze knikte, verlegen haar hoofd gebogen. Dit was dé ontmoeting. Ze wilde hem niet teleurstellen, deze man die ze pas net had leren kennen. Maar ze had het vreemde idee zijn goedkeuring nodig te hebben. ''Ja, ja dat klopt.'' zei ze, keek schuchter op. ''Sorry, normaal gesproken ben ik niet zo... Verlegen.'' zei ze met blozende kaken. Had geen betere beschrijving dan verlegen kunnen vinden. ''U bent gewoon een groot voorbeeld, meneer Kosra.'' sprak ze, terwijl ze hem met grote blauwe ogen aankeek.

Eodan keek nog steeds glimlachend naar Cassandra. Er was iets met deze vrouw. Hij wist niet wat. Was het de manier waarop ze bewondering voor hem had? Was het omdat ze qua aura op Luce leek? Eodan wist het niets. Het enige wat hij wist, is dat deze vrouw uitzonderlijk mooi was. Het antwoord van de vrouw bevestigde zijn eerdere vermoedens over haar. Dat kon eerlijk gezegd ook niet anders. Haar aura schreeuwde het als het ware over haar uit. Eodans glimlach werd warmer na de volgende opmerking van de vrouw. Dat kon hij ook wel aan haar zien. Ze was immers rood geworden. Dat was niet door de kou, dat wist Eodan ook wel. Maar ja, nogmaals, hij werd als held vereerd op Nova, dus was het eigenlijk voor iedere Novaan wel een ware eer om opeens de beschermheer van je planeet tegenover je te hebben staan. Ook haar volgende opmerking bevestigde dat nog meer dat ze er precies hetzelfde over dacht. Haar prachtige blauwe ogen waren nu nog beter te zien. Ach, hij was al blij dat ze hem niet meteen om zijn handtekening vroeg, of besprong. Dat soort types had je ook nog. Maar meestal waren die types ook onder de 18. Hij schatte de vrouw tegenover hem op een jaar of 28. Nog volop in de bloei van haar leven. "Je hoeft niet zo verlegen te zijn. Ik bijt heus niet hoor. Ik ben immers ook maar een mens." Hij keek naar de pilaar. Oke, wel een onsterfelijk mens met uitzonderlijke magische krachten, maar dat was enkel van buiten. Van binnen was hij gewoon dezelfde Eodan als die op die dag Luce om vergiffenis had gevraagd. Ook tijdens de training veranderde zijn innerlijk eigenlijk nauwelijks, behalve dat er meer kennis over lichtmagie aan werd toegevoegd. Innerlijk van mensen kan nooit makkelijk veranderd worden. Dat had Eodan vroeger in zijn Aedan-tijd ook al ondervonden. Het had hem jaren gekost, voodat hij uiteindelijk zelf tot het besef was gekomen dat het eigenlijk allemaal voor niets was geweest. Toen nog, was hij te dom nee, te bang geweest om zijn eigen groep te stoppen. Bang voor zijn eigen leven. Bang om vermoord te worden door zijn eigen leden. Wat doe je nou Eo? Laat geen negatieve emotie binnen in je lichaam. Snel, denk aan iets anders. Eodan keek weer naar Cassandra. Meteen was hij weer vergeten waar hij aan had gedacht. Nu was hij toch eigenlijk wel benieuwd wat zij kon qua magie. Misschien kon hij haar een klein dingetje leren. "Cassandra, mag ik je iets vragen? Zal je iets van je magie willen laten zien? Ik ben namelijk altijd benieuwd wat mijn mede magiërs al kunnen." Er bestond natuurlijk de kans dat ze het misschien verprutste omdat hij er bij stond. Maar laten we daar maar even niet vanuit gaan. Mocht dit wel gebeuren, dan mocht ze het gerust opnieuw proberen.

Ze kon het haast niet geloven. De geruchten. De geruchten waren waar. Dat betekende dat de andere machtige krachten hier ook aanwezig waren, de vrouwe des duisters, de andere magiesoorten hadden allemaal natuurlijk ook een legendarische magician. Dat verklaarde de vreemde krachtsporen die je soms in het kasteel kon voelen. Restjes, als voetstappen op een strand vaagden ze al snel weg. Maar het waren restjes van zeer sterke magie. Ze had het wel gevoeld, wel gemerkt, maar genegeerd. Zoals ze wel vaker deed wanneer ze iets niet wilde weten. Ze wilde niet horen van dood en verderf, dus negeerde ze het. Zoals haar familie haar had genegeerd toen ze de waarheid had verteld over haar vader. Altijd werd hij geloofd, ze was Cassandra, ze was werkelijk Cassandra. Passende naam, zelfgekozen dus. Ze keek hem dan weer verlegen aan, met een gevoel alsof ze een schoolmeisje was tegenover haar popidool. Wat was hij levendig en sterk. De kracht ontnam haar al het gevoel voor kou, verwarmde haar van binnenuit als een kacheltje. ze smolt haast. Inademen, uitademen. De jonge vrouw kalmeerde weer iets.
"Je hoeft niet zo verlegen te zijn. Ik bijt heus niet hoor. Ik ben immers ook maar een mens." Ze grinnikte zachtjes en haalde haar schouders op. ''Min of meer, ja.'' zei ze plagerig, doelend op zijn enorme kracht en natuurlijk onsterfelijke eeuwig jeugdige aantrekkelijke lichaam. Wacht, zei ze nou aantrekkelijk? Ach, wat maakte het ook uit. Hij was vast te druk met belangrijke zaken in zijn hoofd om zich om de gedoetjes in het hare bezig te houden. Haar gedachten waren vast veilig, omdat ze zo onbelangrijk was. Dat klonk negatief, maar werkte geruststellend op haar. De blosjes verminderden zich iets. Om dan in alle hevigheid terug te komen toen hij een vraag stelde. Verzoek, welgesteld. "Cassandra, mag ik je iets vragen?'' Ze knikte, lichtelijk nieuwsgierig. Wat zou het zijn? ''Zal je iets van je magie willen laten zien? Ik ben namelijk altijd benieuwd wat mijn mede magiërs al kunnen." O jeetje.. Dat was.. onverwacht. Ze aarzelde even, beet lichtjes op haar onderlip. Wilde al heel kinderachtig weigeren, zeggen dat ze het niet kon. Maar ze nam een diepe ademhaal en schudde de zenuwen van zich af. Ze was sterk. Ze zou sterk zijn. Cassandra rechtte haar schouders en keek hem met een plots zelfvertrouwen aan. Ik kan dit. ''Natuurlijk, meneer.'' Nu moest ze nog iets kiezen om te doen. Ze bracht haar twee handen omhoog en hield ze met de palmen naar de lucht toegekeerd. Cassandra sloot haar blauwe ogen en fluisterde zachtjes. ''Ik kan dit.'' Na enkele seconden was ze er volledig van overtuigd. Haar ogen schoten weer open met een kracht erin die ze daarnet niet hadden bevat. Vanuit haar handpalmen stegen doorschijnende kleuren op. Alle kleuren. Een regenboog. Langzaam groeiden de twee stroken naar elkaar toe. Op het moment dat alles contact maakte met elkaar schoot er een stroomstoot door haar heen, waardoor ze haar hoofd naar achter gooide. Ze steeg een stukje op in de lucht en draaide traag een rondje. De regenbooggloed omringde haar nu helemaal. Regenbogen. Ze had er altijd al van gehouden. Haar favoriete verschijnsel. De kleuren, de rust die ze boden. Het feit dat ze alleen echt konden ontstaan in combinatie met water. Tranen. Toen ze in de zon in huilen was uitgebarsten thuis hadden die kleuren haar getroost. Over de hele plek hing een stilte toen ze traag weer omlaag zweefde. Haar voeten kwamen sierlijk op de grond terecht, haar tenen raakten het gras eerst. Dan stapte ze als het ware uit de regenboogsfeer en liet die in slierten opgaan. Ook die slierten verdwenen weer, werden op de wind meegenomen en losten op in de wijde lucht. ''Zo.'' zei ze met een grijnsje. ''Dat ehm.. was.. mijn eigen favoriet.'' Ze was wel vermoeid door het magiegebruik. Maar de kleurenpracht had haar ook gekalmeerd en vanbinnen mentaal gereinigd. Ze voelde zich vrij. ''Ik heb sinds kindsafaan een zwak gehad voor kleuren.'' vertelde Cassandra hem. Dan wachtte ze af. Straks vond hij dit beneden de waardigheid van een lichtmagiër. Ze had het nog nooit aan iemand laten zien. Straks was het waardeloos in zijn ogen. Met grote ogen wachtte ze zijn oordeel af.

Ze voelde een intense kracht door haar tere lijfje stromen. Het nam de twijfels weg. Daarstraks hadden honderden onzekere gedachten en wijfelende tegenwerpingen door haar hoofd gezweefd. Die hadden het lastig gemaakt om de man normaal te benaderen. Want hij was dan wel een Legendarische Magier, hij straalde ook werkelijk iets aardigs uit. Dus dan wilde ze niet angstig zijn. Niet onzeker en al helemaal niet zo stom en stotterend. Erfens was het dus ook wel fijn dat hij haar gevraagd had een voorbeeld van haar magie te geven. Nu was ze stukken kalmer en toen hij klapte gaf ze een korte trotse buiging. "Dat was een verbluffend straaltje magie al zeg ik het zelf. Ik kon inderdaad goed de kalmte voelen waar je het over had. Natuurlijk waren er dingetjes die beter konden, maar dat waren hele kleine dingetjes die er eigenlijk niets toedoen. De bezwering ging goed, daar gaat het immers om niet?" Ze grijnsde vrolijk. Graag zou ze alles weten. Wat ze dan precies verbeteren kon. Leergierig en nieuwsgierig als ze was kon je beter geen halve dingen aan haar vertellen. Dan wilde ze het allemaal. Of gewoon niet. Ertussen in was geen optie. Maar ze moest zich er toch mee tevreden stellen nu, bedacht ze met een glimlach. Die verkrampte iets toen een figuurlijke muur tegen haar aan botste. Ze hapte onwillekeurig naar adem, zo indrukwekkend was het. De bron was, zo ontdekte ze snel, Eodan. Die straalde een zacht licht uit. Oeps? Was alles wel goed? Gelukkig verdween het gevoel weer, enkel een zacht getintel bleef achter op haar blote huid. Haar wangen, haar hals. Die hadden een prettige, in zekere zin vreemde tinteling ervaren. Hij glimlachte en ze ging ervan uit dat alles goed was. Misschien was dit voor sterke magiërs wel heel normaal, wie weet.

"Sorry daarvoor. En zeg maar jij. Ik houd niet zo van dat formele gedoe." Ze knikte. Qua uiterlijk was hij immers zeker niet ouder, dus ze kon het in elk geval proberen, hem tutoyeren. Maar het was vreemd, want qua wijsheid en magiegebruik was hij beide haar meerdere. Dat besefte ze, de jonge vrouw was zeker niet gek. Aandachtig luisterde ze naar zijn volgende woorden. "Weet je Cassandra..Soms is het erg moeilijk om Beschermheer van het licht te zijn. Soms zou ik wel weer willen dat ik gewoon onbekend was. Dat niemand mij kende." De oprechtheid deed haar zacht glimlachen. Hij was in elk geval wel eerlijk. En wacht, nu vroeg hij hetzelfde van haar. Een eerlijk antwoord op een vraag. Vandaar dat ze even de tijd nam om in kalme stilte na te denken.
"Wees eerlijk Cassandra..zou je wel eens willen weten hoe het is om de status te hebben die ik nu heb? De immense krachten te bezitten die er in mij zitten?" Ze had haar blik even op de grond gericht, diep nagedacht. Was in zichzelf nagegaan... Of ze het zou willen. Weten. Dan richtte ze haar ogen op en erin was besluitvaardigheid te lezen, ze had een antwoord voor hem. ''Ik weet het niet. Ik weet niet of ik het aan zou kunnen. Het moet zeer overweldigend zijn, zeer lastig om jezelf in de hand te houden. Hoe kan je zeker weten dat wat jij beslist het goede is, wanneer je zo veel macht hebt?'' Ze glimlachte vriendelijk, om aan te geven dat ze heus niet wilde impliceren dat hij verkeerd met zijn macht om ging. ''Ik ben nieuwsgierig, dat beken ik. Een deel van mij schreeuwt ja, maar...'' Ze schudde haar hoofd even verward. ''Ik dacht dat ik wist wat mijn antwoord was, maar nu twijfel ik toch...'' Cassandra slaakte een zucht en keek hem aan, hopend dat hij haar verwarde gedachten op orde kon brengen. Al was dat misschien een onbegonnen werk.
[.____. Meh... niet tevreden mee, maar geen inspi meer ]

Zijn vraag had haar aan het nadenken gezet. Een goed teken. Hij hield er namelijk wel van als anderen door hem gingen nadenken. Zo had hij het gevoel dat hij anderen hielp. Redden van hun eigen, misschien wel simpel denkende gedachten. Of soms wel hun hele diepzinnige gedachten, die dan wat duidelijker door zijn uitspraken werden. Ach, hij kon zich makkelijk inhouden als het ging om aura en gedachtelezen. Hij deed dit enkel als het echt nodig was. Soms gebeurde het onwillekeurig. Soms wist hij het al zonder dat hij 1 van de gaven gebruikte. Waarom dit zo was, wist Eodan ook niet. Waarschijnlijk had hij veel mensenkennis opgedaan in al die jaren. Wat zijn gedachten eigenlijk? Creaties geschapen door iemands eigen brein. Gedachten konden van alles zijn. Opinies. Gebeurtenissen. Eigenlijk allemaal niet echt. Gedachtes spelen zich binnen iemands hoofd af. Sommige mensen konden hun eigen gedachten overzetten op andere mensen. Met magie dat wel. Zonder magie kon dat ook, maar dan moest je heel goed kunnen praten, en veel doorzettingsvermogen hebben. Gedachten zijn eigenlijk overschat. Hersenspinsels. Maar goed, Eodan had 216 jaar aaan gedachten in zich, en vele waren al die jaren nooit weggegaan. Dat was wel een nadeel van onsterfelijk zijn. Je vergat traumatische gebeurtenissen moeilijk of nooit. Je bleef er altijd mee zitten. Totdat je jezelf, of iemand anders je uit je lijden helpt. Echter, was Eodan niet zo'n persoon die dat wou. Nee, hij was veel te benieuwd hoe deze wereld zich ging ontwikkelen in de komende jaren. Daarvoor zou hij nog wel een paar eeuwen willen blijven leven. Nee, Eodan was niet zo'n persoon die nadacht over leven en dood. Daar kwma bij, hij had toch geen vrienden of kennissen gekend behalve Luce. Maar zij was nu dood, of in ieder geval ergens ver weg. Hij keek weer naar Cassandra "Dit was een antwoord waarop ik gehoopt had. Je bent aan het denken gezet." Eodan glimlachte, en liep dichter naar Cassandra toe, en pakte haar beide handen vast. "Volg dit:" Hij legde haar beide handen de rechterhelft van haar borstkas. Op de plek waar haar hart zat. Hij liet haar handen langzaam los. "Luister naar wat het zegt. Pompen is namelijk niet het enige geluid wat het maakt." Eodan glimlachte weer. Hij kon nu zelf het geluid van haar hart horen. Eventjes keek hij in de diepblauwe ogen van Cassandra. Ze waren werkelijk van het mooiste blauw dat hij ooit had gezien. De Novaanse Oceaan was er niets bij. Ze waren hemelsblauw. Eodan's favoriete kleur. "Heb jij van het weekend misschien iets te doen? Zo niet, wat dacht je dan van een etentje in de Bokkenburcht?" Dit was geen date. Hij zag dit eerder als een zakelijke afspraak met haar. (Beetje inspiloos, hoop dat je er wat mee kunt ^^")

De man naast haar leek in diepe gedachten verzonken te zijn. Maar wanneer hij haar weer aankeek zag ze dat hij er weer bij was. De dagdromen of diepe hersenspinsels van deze magische man interesseerden haar wel, ze was benieuwd waaraan hij nou zoal zou denken. Cassandra wist dat de legendarische groep magiërs eeuwenoud was en meestal bestond uit onsterfelijke, wijze mannen en vrouwen. En wat zou er door het hoofd gaan van zo'n geval? Iemand die al zo lang leefde en al zo veel had gezien, wat vond die nou echt belangrijk? Ze vroeg het zich af. Maar hem écht die vraag stellen zou ze niet doen. Dat voelde te opdringerig. Alsof ze hem nu meteen al wilde dwingen al zijn diepste emotie's weer te geven aan haar, terwijl ze hem pas net had ontmoet. Dat was gewoon raar en zou haar een ongemakkelijk gevoel geven. Zijn rode ogen bevatten geheimen, dat wist ze heel zeker. Wat precies, wist ze niet. Maar hij had iets meegemaakt. En vermoedelijk zou ze nooit genoeg van hem te weten komen, hem nooit goed genoeg leren kennen om daarachter te komen. Helaas. Stop maar met hopen. Hij gaat zijn tijd niet aan jou verdoen. Genieten van dit moment, deze ontmoeting met de vertegenwoordiger van haar magie. Dat zou ze doen en was ook alles wat ze echt kón doen. Of aan zijn been gaan hangen en hem smeken om haar meer te vertellen. Maar dat zou stalkerig en vreemd overkomen op deze eeuwenoude man. Ze grijnsde bij het beeld van haar, als volwassen vrouw... Die op de meest kinderachtige manier aandacht vroeg van een legendarische magier. Nee, dat zou dus mooi niet gebeuren. Ok, terug naar hun gesprek. Haar antwoord was hem niet tegengevallen. Wauw. Ze had verwacht dat hij haar twijfel zou veroordelen, maar het tegendeel was waar. "Dit was een antwoord waarop ik gehoopt had. Je bent aan het denken gezet." Ze knikte verwonderd. Ja, dat was waar. Met grote ogen keek ze toe hoe hij dichterbij kwam en zachtjes haar warme handen omklemde. "Volg dit:" Ze hield haar adem in van schrik. Geen negatieve, maar zeker wel een geschokte uitdrukking stond op haar gezicht."Luister naar wat het zegt. Pompen is namelijk niet het enige geluid wat het maakt." Met blozende wangen -Dit was ergens best awkward- keek ze hem aan. Luisterde dan, zoals hij gezegd had. En nadat ze het zachte gebonk hoorde en voelde in haar lichaam hoorde ze nog iets. Het was onmogelijk uit te leggen, niet in woorden te vertellen. Maar haar hart zei ja. Ja, op van alles. "Heb jij van het weekend misschien iets te doen? Zo niet, wat dacht je dan van een etentje in de Bokkenburcht?" Nu sloeg haar hart een tel over, een tikje werd gemist, maar dat werd gecompenseerd doordat haar hartslag flink steeg. Daarmee kwam ook bloed op naar haar wangen. Ze beet op haar lip. Het is geen date, Cass, het is géén date. Een date met hem zou zijn alsof ze een opa leuk vond, hield ze zichzelf voor. Ja, ze moest er maar niets anders van maken dan een vriendelijk voorstel voor een vriendschappelijk etentje. Ach, wat kon het ook voor een kwaad? ''Ja, ja graag.'' zei ze, haar stem zelfverzekerder en vaster dan verwacht. ''Dat zou ik heel gezellig en interessant vinden.'' Ze glimlachte warm naar hem. Wist niet precies wat ze van hem vond, maar positief was het wel. Vermoedde ze... Vooral omdat hij haar steeds zo deed blozen, stom lichaam met zijn stomme ongewilde reactie's ook.

[Tadah, derpisch postsheet xD Hoop dat het te lezen is~~]