Met slaperige ogen bekeek ze zichzelf. Haar warrige haar werd met twee handen in model gebracht, haar vingers dienden als kam. Ze voelde zich zenuwachtig, maar het was een goede soort zenuwen. Als de uren voor je verjaardag. Hoopvol, ergens kon ze niet wachten om Eodan weer te zien. In zijn officiele kamer nog wel. Toch? Ze greep het stuk perkament er weer bij, liet haar ogen vlug over de regels heen glijden. Ja. Cahaya. Zijn kamer. Spannend, dat was het wel. Ze vouwde zorgvuldig de brief weer op en legde die terug op zijn plekje in haar lade. Even dacht ze na. Zou ze nu al gaan? Nee, nee. Ze was nog veelste gespannen. Dus Cassandra trok haar sportkleding aan en bevocht haar klitten met de borstel die ze nu toch terug had gevonden. Ze deed haar haren in een hoge staart, waarbij een paar plukjes toch nog aan de greep van het elastiek wisten te ontsnappen. Ach. Ze zou toch nog terugkomen om zich echt klaar te maken. 

Met opgewonden pasjes begaf Cassandra zich naar buiten. Algauw versnelde haar pas zich tot een rennen waarbij haar haar achter haar aan golfde als een uitbundige versiering. In het zonlicht schitterde en glansde het paarse haar haast hypnotiserend. Ze genoot van de frisse lucht die ze met volle teugen opsnoof. Het ritmische geluid van haar stappen vormde een basis die haar hielp om alle twijfels uit te bannen. Na een klein kwartiertje stond ze op de open plek waar Eodan haar had aangesproken. Nadat zij hem van een afstandje had staan bewonderen. Zonder erbij na te denken gebeurde het. Twee regenbogen vormden zich. Ze kantelde haar hoofd naar achteren, sereen, maar krachtig. En zweefde langzaam omhoog. Deze spreuk had ze aan hem laten zien. Ze wist het nog zo goed. En sinds die dag was de regenboogbezwering enkel nog krachtiger geworden. Het was alsof de herinnering haar nog vastberadener maakte om het perfect onder de knie te krijgen. Perfect zou ze nooit worden, maar ernaar streven was iets wat ze wel deed. Verfrist landde ze. Haar voeten tintelden van de magie die nog zachtjes in haar nagloeide. Het was een goede beslissing geweest om eerst naar buiten te gaan alvorens Eodan te bezoeken. Ze was zo veel kalmer nu. Op een rustig tempo zocht ze haar weg terug naar het kasteel. Een blik op de klok toonde haar dat het bijna 12 uur was. Tijd genoeg om nog even snel om te kleden. 

Gekleed in een simpel zwartwit shirt en een lichtgrijs vestje liep ze door de gangen. Bij de toren van de Legendarische Magiërs vertraagde haar pas zich iets. ''Let's do this.'' sprak ze als een fluistering, alvorens met drie klopjes haar aanwezigheid aan Eodan kenbaar te maken. "Kom maar binnen hoor" klonk zijn bekende stem. Ze grijnsde breed en drukte de hendel naar beneden. De deur zwaaide open en Cassandra zette haar eerste stap zijn kantoor in. ''Hai..'' zei ze, half verwonderd door de ruimte die ze nu observeerde, half door zijn frisse verschijning. ''Ik ben er.'' Haar vingers gleden over de rand van haar vestje, ze had het nog warm van het bewegen. Haar wangen waren ietwat rood, de adrenaline verwijdde haar pupillen nog steeds. ''Dus..'' sprak ze, terwijl ze dwalend door het kantoor stapte en afwezig een blik uit het raam wierp. Dan keerde haar blik terug naar Eodan, nu weer geheel alert. ''Hoe gaat het met de drukte?'' vroeg ze. Cassandra wandelde richting zijn bureau en keek de man glimlachend, nieuwsgierig aan.

Ze kon zichzelf er gewoon niet van weerhouden om eventjes een rondje te lopen door de ruimte. De boeken, de meubels, ze nam alles vluchtig in zich op. Daarna werd haar aandacht door het uitzicht op de wijdse omgeving getrokken. Nieuwsgierigheid was iets wat Cassandra zeker wel bezat, zeker als het om zulke dingen ging. Eodan interesseerde haar, dus zijn kamer was zeker een inspectie waardig. Inrichtingen zeiden immers meer over mensen dan je dacht. "De drukte is er nog steeds Cas. Ik heb die enkel voor vandaag even uitgezet." Ze lachte begrijpend. Drukte, ook zij kende het. Natuurlijk had ze minder verantwoordelijkheid, als ze iets te laat inleverde zou er geen hele planeet onder lijden. Maar deze maand leek gewoon volgepropt met activiteiten en toetsen. ''Ik voel me vereerd.'' sprak ze plagerig. Ze wist heus wel dat ze hier niet wat om enkel een gezellig babbeltje te hebben. Zo belangrijk was ze ook weer niet voor deze Legendarische man. Hij had vast iets te zeggen. Iets belangrijks. Ze stond, te veel energie vloeide door haar aderen om nu te gaan zitten. Haar vingers wiebelden heen en weer, haar ogen namen alles gretig in zich op. De lichtbol die plots verscheen gaf haar een warm gevoel. Dit was puur licht en het was prachtig. "De taak is uitgevoerd Eodan." Die stem kwam uit de bol, concludeerde ze. Cassandra deed haar best niet al te verbaasd te kijken. Toen ze werd voorgesteld glimlachte ze vriendelijk en stak haar hand op, wilde net iets zeggen toen de bol, die blijkbaar Âde heette alweer sprak. "Het drinken komt er zo aan." Haar aarzelende 'Hallo' bleef haken en ze zweeg maar weer. Eodan wuifde naar de stoel en ze glimlachte verlegen. "Neem plaats Cas, het drinken wordt zo gebracht." Gehoorzaam liep ze om de stoel, waar ze achter had staan wiebelen, heen en liet zichzelf rustig zakken. ''Dat hoorde ik, ja.'' mompelde ze met een blosje, beschaamd omdat ze Âde niete ens fatsoenlijk had begroet.

Haar voeten wiebelden zachtjes heen en weer, vandaag had ze zo veel energie dat ze zich haast een hypere puber voelde in plaats van een volwassene. "Waarom denk je dat je hier bent?" Ze nam haar tijd om een goed antwoord te formuleren, zoals ze altijd deed bij zijn vragen. Hij stelde ze weloverwogen, dus zij antwoorde ook zorgvuldig. ''Ik nam aan dat het iets met mijn lessen te maken had.'' bekende ze met een licht ophalen van haar schouders. ''Misschien had je een idee of ehh..'' Ze dacht terug aan de les waarbij Eodan haar geholpen had. Ja. De theorie dat het om haar lessen ging werd met de minuut logischer. '"Zoiets.'' Nieuwsgierig gleden haar ogen over hem heen, op zoek naar een hint van goed of fout in haar antwoord.

Haar gok was uit het niets gegrepen. Tja. Ze moest toch iets denken. Dat het wellicht niet zo waarschijnlijk was gaf dan niet. Iets met haar lessen, dat moest wel. Dat was het meest waarschijnlijk. Want midden in de drukte zou hij geen tijd nemen om zomaar een babbeltje met een onbelangrijke docente te maken. Waarom zou hij. Nee, daar moest een reden achter zitten, zoals aangekondigd was. Het was iets wat niet in een brief kon. Eeen demonstratie wellicht? Had hij iets te zeggen over de kristallen die ze de vorige les gebruikt hadden? Ze hoopte maar dat het iets positiefs was. "Een idee komt al aardig in de buurt Cas." Haar ogen vulden zich met nieuwsgierigheid. Wat dan? Hij zou het nu toch wel weer snel vertellen? Als hij zo veel werk te doen had, zou hij snel moeten zijn, niet te veel tijd verspillen aan babbelen. En voor haar was het vooral de nieuwsgierigheid die haar opdreef. Hoe sneller ze daarvan verlost werd hoe beter. Twee glazen verschenen uit het niets. Teleportatie? Ze stelde zich er een vrolijk plopje bij voor, dat zou het veel beter maken. Plop, uit het niets twee glazen. Perfect. Ja, ze zocht afleiding van die zeurende gedachten die dolgraag weten wilden wat Eodan te zeggen had. "Is er verder nog iets waar ik jullie mee van dienst kan zijn?" Sprak de bol. Zonder mond, het was een magisch object. Half met een persoonlijkheid, maar toch grotendeels een robot. Eodan's robot. "We zitten goed zo dank je." Met twee handen trok ze het glas naar zich toe. Zachtjes wiebelde ze heen en weer, nam af en toe een klein slokje. Gleed met haar vinger over de tafelrand, keek links, keek rechts. Hoe bedoel je rusteloos? Dat woord voldeed niet eens. "Maar goed, om even terug te komen op mijn idee. Eigenlijk is het meer een voorstel. Een voorstel die je leven drastisch zal veranderen denk ik." Ze slaakte een half lacherige zucht. ''Oh- Eodan. Zeg het nou maar. Je maakt me enkel zenuwachtig, zorgt dat ik allerlei scenarios begin te bedenken.'' Hoofdschuddend keek ze hem aan. ''Gooi het er uit.''

De smaak van het drankje drong nauwelijks tot haar door. Was het erg dat ze zenuwachtig werd? Ze wist dat hij dit expres deed. Eodan leek dan wel een volkomen onschuldige man, die nooit iemand voor de gek zou houden, maar hij plaagde haar nu gewoon door alles zo lang uit te stellen met mysterieuze woorden. "Well, we kennen elkander nu al een tijdje. En, eerlijk gezegd ben ik al erg lang op zoek naar iemand die ik volledig vertrouw. Iemand waarvan ik zeker weet dat deze potentie heeft." Ok. Ze dacht dat ze ongeveer wist waarover hij het had.. Maar waar hij nu heen wilde? Cassandra wist het eerlijk waar niet meer. Ze was iemand die hij vertrouwde. Dat was een compliment en al meer dan genoeg voor haar. Eodan had echter nog meer te zeggen. Echt, hoe kon ze zichzelf ooit heel houden wanneer hij zo veel lieve dingen zei? Haar mond had namelijk de neiging breder en breder in een lach te vormen. Zometeen zou haar gezicht nog in tweeën splijten.
"Toen ik je voor het eerst zag in de ruïnes, was mijn oog meteen al gevallen op je looks. Dat paarse haar stond toen, en staat je nu nog steeds. Zeer mooi." Nu voegde een hoogrode blos zich bij die grote glimlach. Haar haren leken wel op te gloeien, nog paarser, nog intenser werd de kleur. En dat allemaal zonder dat ze er ook maar iets aan kon doen. "Maar dat niet alleen, je magie was ook prima in orde. Dat zag ik aan die regenboogbezwering die je toen deed. Toen ik dat zag, wist ik dat je qua magie geschikt was. Maar ik moest nog enkel weten of je personaliteit dat ook was. Vandaar dat ik je zomaar opeens uitvroeg naar de bokkenburcht." Het werd licht in haar hoofd, terwijl ze krampachtig probeerde te beseffen wat er nou precies gebeurde.  ''W-wat wil je zeggen..'' mompelde ze, bijna bang voor wat hij aan haar onthullen kon. Oh man, waar ging dit heen. Dit was zo veel meer dan ze verwacht had. Ze dacht na. Dit.. Dit was te overweldigend.  "Cas, zou je misschien mijn opvolgster willen worden?" Ze voelde zijn warme hand op de hare en legde in een automatisme haar vrije hand weer daar overheen. Greep hem vast, met haar vingers vlocht ze haar hand met de zijne ineen. Hij was haar houvast. Hij was wat haar tegen hield terwijl ze haast omhoog vloog. ''M-meen je dat? Je.. je meent het.'' Ongelovig keek ze hem aan. Een verlegenheid kroop over haar heen. ''Als je echt denkt dat ik het zou kunnen. Ik zou het dolgraag willen proberen, Eodan. Ja.'' Cassandra keek hem aan, o zo opgelucht nu het hele geheim verdwenen was.

Na zijn woorden keek hij Cas afwachtend aan. Hij was eerlijk gezegd zelf ook een beetje zenuwachtig. Als namelijk alles als gepland ging, zou dit ene heel nieuw hoofdstuk in zijn leven betekenen. Hij voelde hij haar beide handen in de zijne knijpen. Haar emoties gingen van ongeloof naar..opluchting. Maar dat kon hij ook horen in de woorden die ze zei. Toen was het daar: Haar antwoord. Ze zei ja. Natuurlijk dacht hij dat ze het zou kunnen...anders had hij haar niet gevraagd. Eodan werd zelf nu ook al een stuk ontspannender. Van buiten was helemaal niets te zien van de blijdschap die er door Eo heen ging. Maar binnen was het eigenlijk een klein feestje. Hij was vanaf nu de meester , en zij de leerling. Hij zou haar zijn kennis over Lichtmagie aanleren. Niet alles natuurlijk. Niemand wist alles over Lichtmagie. Wel het grootste gedeelte. Op z'n minst 80% van alles wat er te weten viel over deze wonderbaarlijke magiesoort. Als er namelijk iets was waar Eo van hield, dan was het andere mensen iets nieuws bijleren. Dan draag je namelijk iets over op de ander. Zit er iets van jouw in een ander....Hij knikte, en glimlachte.  Ze zei ja..alles ging precies zoals hij verwacht had...vanaf dit moment had hij een opvolgster...en wat voor 1! "Dat is zeer, maar dan ook zeer goed om te horen dear." Hij keek even bedenkelijk. Eens zien...oh ja, het inleidingsritueel..."Good...laten we dan gelijk beginnen met je inwijding...Allereerst beginnen we met een eed afleggen. Een eed die iedere opvolger of ster heeft moeten afleggen. Ik ook...Good, zeg mij na." Hij legde zijn hand op zijn hart, en deed de andere iets in de lucht, en stak twee vingers op. "Testor, Per originale septem, Ut sequantur iter, Modis omnibus, Et non permanebit in eo. Excepto, Ut aliquid mihi carus est tutum." Nadat ze beide deze woorden gezegd hadden, ging er een warme vlaag door de kamer heen. Een teken dat dit gedeelte van het ritueel klaar was. "Good. Volg mij, dan kunnen we het het tweede gedeelte doen." Hij stond op, en ging Cas voor naar zijn balkon. De zon stond er nu op. Dit was ene goed teken. Hij knikte goedkeurend, en ging toen verder het balkon. Hij wachtte totdat Cas er was, en ging toen verder met uitleggen. "Nu, dit is het laatste, maar ook het meest belangrijkste deel van het ritueel. Dit gedeelte gaat er namelijk voor zorgen dat je veroudering stop gezet wordt, en hiermee het eeuwige leven krijgt. Ben je bereid de risico's aan te gaan die dit met zich meebrengt?" Stel dat ze namelijk helemaal niet wist dat dit zou gebeuren...Nah ja, ze had de eed al afgelegd, dus eigenlijk was er nu geen weg om terug te gaan..

Vertaling eed::

(Zo heeft Eo dus zijn vingers:) :

Wow, dit was wel onverwachts zeg. Alsof je naar een vergadering ging, met de gedachte dat je over je werk praten zal.. En dan is er opeens taart en er zijn balonnen en het is een feestje. Zo ongeveer voelt ze zich nu. Niet dat ze daarvoor het idee had dat naar Eodan gaan een straf was. Maar dit is toch wel een hele opluchting. Meer zelfs. Het is bijna misselijkmakend spannend. Ze kan het haast niet geloven, maar Eo zou hier nooit een grap over maken. Dat weet ze, dat voelt ze met honder procent zekerheid. "Dat is zeer, maar dan ook zeer goed om te horen dear." Ze lachtte, de ontspanning gemengd met verwachtingsvolle nieuwe spanning. Bij Eodan leek het in haar hoofd nooit saai te mogen zijn. Altijd moest hij wel weer iets nieuws hebben om haar te verbazen, te verwonderen. Of te laten twijfelen. Over wat ze voelde. Over of dat nou jaloezie geweest was. O, wees nou eens eerlijk tegen jezelf Cassandra, je was jaloers op een ordinaire tienermeid omdat ze Eodan kuste. Op zijn wang. Zucht..
"Good...laten we dan gelijk beginnen met je inwijding...Allereerst beginnen we met een eed afleggen. Een eed die iedere opvolger of ster heeft moeten afleggen. Ik ook...Good, zeg mij na." Ze immiteerde zijn houding, haar hand trilde kort, maar ze overwon de zenuwen en keek hem met lichte ogen aan. ''Ik ben er klaar voor.'' Gaf ze aan, zodat hij kon beginnen. "Testor, Per originale septem, Ut sequantur iter, Modis omnibus, Et non permanebit in eo. Excepto, Ut aliquid mihi carus est tutum." De oude taal, het was een inwijdingsritueel dat eeuwen lang gedaan was. Dat voelde ze. Het gewicht van de woorden. De kracht die er achter zat. Ze wist niet precies wat ze beloofde, als je haar vroeg het woordelijk te vertalen. Ze kende een aantal woorden gewoon niet. Maar ze voelde wat er aan de hand was. Dat dit een belofte was die ze dolgraag wilde houden. Een belofte tot goedheid. Ze schraapte haar keel. ''Test.. Ehh, Testor, Per originale septem, Ut sequantur iter, Modis omnibus, Et non permanebit in eo. Excepto, Ut aliquid mihi carus est tutum.'' Op één aarzeling in het begin na sprak ze hem foutloos na. 
Als een zomerse vlaag wind bewoog de lucht langs hen, deed hun haren dansen op de windstromen.  "Good. Volg mij, dan kunnen we het het tweede gedeelte doen." Met een licht gevoel sprong ze overeind en zette kleine pasjes achter hem aan. "Nu, dit is het laatste, maar ook het meest belangrijkste deel van het ritueel. Dit gedeelte gaat er namelijk voor zorgen dat je veroudering stop gezet wordt, en hiermee het eeuwige leven krijgt. Ben je bereid de risico's aan te gaan die dit met zich meebrengt?" Het was dus geen gerucht. Het was dus echt zo. Hij.. Zij... Zij ook. De consequenties raasden door haar hoofd. Ze zou haar broers en zussen zien verwelken, sterven, wegkwijnen. Ze zou haar dochtertje.. Haar bloedeigen dochter.. Oud zien worden. Ouder dan zij zelf fysiek was. Een lichte rilling liep over haar rug. Maar daarvoor in ruil zou ze goede dingen kunnen doen. Ze moest niet twijfelen. Hij zou er voor haar zijn. ''Ik...'' Haar hand landde op Eodan's schouder, ze kwam zeer dicht bij hem te staan. In de richting van zijn oor fluisterde ze de volgende woorden: ''Eodan, ik vertrouw je. Ik zal je volgen. Ja. Ik accepteer de risico's.'' Haar vrije hand gleed naar voren en ze pakte de zijne teder vast. Het volle besef begon langzaam tot haar door te dringen. Ze was altijd bang geweest voor ouder worden. Maar misschien was nooit kunnen sterven wel nog enger. Cassandra was bang. Maar ze had hem. Ze zouden goed doen.

Ze moest namelijk echt de gevolgen ervan in zien. Eeuwig leven is geen pretje. Sure, het is wel interessant. Je ziet bepaalde dingen komen en gaan. Niet alleen dingen. Ook personen. Nou had hij zelf niet echt veel bekenden waar om hij gaf, maar Hij wist dat Cas die wel had. Hij zag hoe Cas haar hand op zijn schouder legde en dichterbij hem kwam. De woorden die ze zei waren de woorden die hij wou horen. Ze meende het met haar hele hart. Daar hoefde hij het Auralezen niet voor te gebruiken. Dit was iets dat je van jezelf al voelde. Het valt niet uit te leggen. Enkel dat je gewoon al weet dat diegene de waarheid sprak. Hij knikte, en glimlachte. "Fijn...let us begin then.." Hij leidde haar naar een plek die in het volle zonlicht stond. Toen, pakte hij haar beide armen vast. Nadat hij dit had gedaan, begonnen er langzaamaan, twee grote druppels zilveren vloeistof vanuit Eo's armen naar die van Cassandra te stromen. Toen deze met de hui van Cassandra in aanraking kwamen, was er een fel licht. Eo liet toen haar armen los, en zette glimlachend een stapje achteruit. Toen begonnen de aderen is Cassandra's arm, wit te gloeien. Ondertussen begon ze een beetje te zweven. Daarna leek het wel of de gloed door haar hele ging, totdat voor een moment al haar aderen witte gloeiend waren. Toen doofde deze weer, en ging ze langzaamaan naar de grond. Het felle licht verdween weer, "Casino Merija Devouîre...hierbij verklaar ik je opvolger van de heer van het licht." Het was gebeurd. Hetzelfde ritueel dat Luce ook bij hem had gedaan. Oh...this is such an exciting moment!

Het was te laat om nog terug te krabbelen. Te laat om Eodan te vertellen, te bekennen. Dat ze helemaal niet zo perfect was en misschien ook wel een hartstikke slechte kandidaat voor opvolger. Dat ze, door de prille gevoelens voor hem als persoon, nauwelijks nee had durven zeggen. Dat ze nooit zo statig als Savador werd, nooit zo nuchter en oneindig behulpzaam als Norwood. Want die docenten waren ook opvolgers, wist ze. Hoe paste zij daartussen? Met haar zwaktes en angsten, haar gemaakte fouten. Ze kon het nauwelijks plaatsen. Maar voor twijfel was het nu al te laat, veelste laat. Dus zette ze die aan de kant, doelbewust haar aandacht op andere, visuele dingen richtend. Zo kon ze met moeite haar aandacht een beetje op andere zaken krijgen. "Fijn...let us begin then.." Een licht stuurde Eodan naar haar toe. Logisch eigenlijk, het was immers 'hun' element. Het licht vloeide van hem naar haar over. Ze waren kort verbonden, waarna Eodan haar los liet. Ze stond stil, keek enkel, ervaarde enkel. Het voelde eng, tegennatuurlijk. Haar lichaam verzette zich. Een mens behoorde dit niet te kunnen, behoorde niet eeuwig te leven. Cellen werden ouder en ze stierven. Zo was de natuurlijke manier waarop het leven verliep. Niets was oneindig, niets was onsterfelijk. Het klopte niet en haar lichaam voelde het. Ze negeerde de zeurende pijn, negeerde het misselijke gevoel. Sloot krampachtig haar ogen toen ze de lucht in vloog, opende de blauwe kijkers pas weer wanneer ze landde. Duizelig richtte ze zich op Eodan, wankelde kort en hervond haar balans. Over spreuken met een kick-effect gesproken zeg.. "Casino Merija Devouîre...hierbij verklaar ik je opvolger van de heer van het licht." Ja. Het was klaar nu? Geen vreemde tegennatuurlijke spreuken meer? Onwennig bewoog ze haar handen, friemelde met haar vingers. Alles werkte nog normaal. Maar toch was er iets anders. Ze voelde het nog naknetteren in de lucht. Ze was krachtiger geworden, ze was nu in staat om -desgewenst- nagenoeg oneindig te leven. Enkel magie kon een einde maken aan haar leven nu. ''Dankje, Eodan. Ik-'' Wederom overviel een duizeling haar, ze greep de stang van het balkon vast en ademde haastig in en uit. ''Voelt het altijd zo- Is dit normaal?'' vroeg ze lichtelijk pannikerend, terwijl een pijn zich in haar borstkas wrong waar je hart hoorde te zitten.

Ja..hij kon het nu voelen. Hij voelde zijn magie in haar lichaam. Hij kon het ook een beetje zien. Als en vaag zilver aura kon hij het zien. Eodan was dan ook de enige die dit eigenlijk kon zien. Toen zag hij dat, terwijl Cas midden in haar zin was, opeens iets gebeurde met haar. Hij voelde het. Haar lichaam was zich nog half aan het verzetten tegen zijn magie. Hij liep naar haar toe. "Don't worry dear. Je lichaam moet gewoon een beetje wennen aan het feit dat ze niet meer met de dag verouderd. Het kan inderdaad zijn dat je soms nog een beetje pijnen voelt. Maar die zijn na een paar werken weer over hoor." zei hij op een geruststellende toon. Hij had deze pijnen ook gehad, dat kon hij zich nog wel herinneren. Enkel, had hij er helemaal geen last van. Hij was gewend om pijnen te voelen, door die vloek die Luce ooit op hem had aangebracht. Hij moest iedere keer weer huiveren als hij aan die tijd dacht. Ach...gebeurd is gebeurd...simple as that. Hij liep naar de tafel die buiten stond, pakte er een stoel van, en bracht deze naar Cas. "Ga even zitten, sluit je ogen, en probeer je te concentreren op de magie die nu door je heen loopt." Dit was altijd al een zeer effectieve methode geweest om de pijnen te verzachten. Ook was dit al een leuke soort van eerste lesje.

Met deze spreuk smolten ze kort samen, waren één door een verbinding van puurheid en licht. Geen leugens, geen vertroebelingen van de ziel. Daarvoor was eventjes geen ruimte. Ze was puur, helder en goed. Haar innerlijkste kern werd helverlicht en schoongespoeld, alsof een hevige regen de stof en het vuil wegspoelde. Maar toen de spreuk weer langzaam wegsijpelde voelde ze zich dubbel zo vies, slecht en verdorven. Ze was geen perfect mens, ze was niet goed genoeg om symbool te staan voor haar hele planeet. Maar toch had hij haar gekozen. Dus daaraan hield ze zich krampachtig vast. Als hij haar koos, moest het goed zijn. Het zou in orde komen. Ondanks de misselijkheid, de duizelingen, haar fouten en donkere kantjes
"Don't worry dear. Je lichaam moet gewoon een beetje wennen aan het feit dat ze niet meer met de dag verouderd. Het kan inderdaad zijn dat je soms nog een beetje pijnen voelt. Maar die zijn na een paar werken weer over hoor." Ok. Het was normaal. Voor zover deze spreuk normaal genoemd kon worden. Onsterfelijkheid en normaal, het paste nauwelijks bij elkaar in één zin. Het was een bijeffect wat gauw weg zou trekken, dat hoorde ze aan zijn kalmerende stem. Dat nam niet weg dat het beangstigend was, en pijnlijk. Maar het hoorde erbij. "Ga even zitten, sluit je ogen, en probeer je te concentreren op de magie die nu door je heen loopt." Gehoorzaam zochten haar benen zich een weg naar de dichtsbijzijnde stoel. Ze zakte neer, haar ogen waren open maar namen niets waar. Ze voelde zo goed mogelijk de pijn, de stromingen in haar lichaam. En ze accepteerde ze. De onprettige gevoelens, ze omarmde ze. Liet de pijn toe in heel haar lichaam, als een felle vlam. Het was intens en overweldigend. Maar toen ze weer knipperde, haar zicht weer terug nam, was de branderige pijn minder eveneens als haar angst. Allebei nog aanwezig, maar op de achtergrond. ''Hoe ben jij opvolger geworden- van Luce, bedoel ik?'' Zijn verhaal zou haar af kunnen leiden, hoopte ze. En dat kon ze nu wel gebruiken.