That First Step is the Longest Stride||Eodan

-.Born a Stranger.-

Bijtend op haar onderlip stond een zenuwachtige, onzekere Earia in een plek waar ze eigenlijk helemaal niet thuis hoorde. Wat deed ze hier!? Ging ze het echt doen? Zo brutaal en ongegeneerd, alsof het de normaalste zaak van de wereld was? Onzeker beet ze nog wat harder op haar onderlip, die al aardig rood begon te worden. Nee, ze kon dit idee niet voortzetten. Waar haalde ze het lef vandaan! Hoe haalde ze het überhaupt in haar hoofd om het zo ver te laten komen dat ze ook nog eens voor zijn deur stond, hand al gebald als vuist en omhoog geduwd, helemaal klaar om op de deur te kloppen. Hij had de titel ‘Legendarische Magican’ voor een reden gekregen! Hij stond veel hoger dan haar. Hij was een machtige, trotse, druk bezette magiër en zij was… ja, zij was gewoon Earia. Een simpel meisje van Cassia die bekend stond als de slechtste light magiër die op deze school rondliep. Of tenminste, zo was het in haar eigen beleving. Ze kon niet eens een beetje fatsoenlijk iemand zijn aura lezen zonder dat ze er hoofdpijn aan over hield! Natuurlijk was dat uiteindelijk wel de grote rede achter haar bezoek aan de Legendarische Magican geweest.
Ze had dagen lang op haar eigen houtje haar light magic geprobeerd te verbeteren en aan te scherpen. Ze had een aantal boeken uit de bieb geleend en was op die manier zelf gaan oefenen, maar allemaal zonder dat het verbeterend resultaat had geleverd. Ze had gewoon geen idee hoe ze light magic kon gebruiken en uitoefenen. Haar moeder had haar altijd wel vaagjes de dingen uitgelegd en verteld, maar dat was ook alweer jaren geleden. Sinds haar ziekte had Earia ook nooit echt meer de tijd gekregen om haar light magic op peil te houden en het verder te ontwikkelen. Op deze school had ze gehoopt het eindelijk verder te kunnen ontwikkelen, maar ze was nog geen centimeter verder gekomen sinds ze hier was gekomen. Ze was dan geduldig en rustig aangelegd, dit gaf haar een gevoel alsof ze tegen zwaartekracht aan het vechten was. Als ze niet wist waar ze moest beginnen, hoe kon ze zichzelf dan verder ontwikkelen? Natuurlijk had ze de lessen light magic, maar dat ging voor haar gevoel allemaal niet snel genoeg. Of misschien, beter gezegd, in sommige gevallen juist te snel. Ze wilde weer even helemaal terug naar het begin, back to basic, zoals ze dat altijd zeiden.
Ze wilde weer even goed de basissen doornemen met iemand die er echt verstand van had en die haar goed op weg kon helpen. Earia haar eerste keuze was natuurlijk de lerares light magic geweest, maar haar had ze ook alweer rap van haar lijstje geschrapt. Ze wilde niet dat de lerares meer energie en tijd in haar zou steken, terwijl de rest van de leerlingen het met de gewone behandeling moesten doen. Dat gaf zo het gevoel alsof ze voorgetrokken zou worden. Zo kwam Earia uiteindelijk uit bij de Legendarische Magican. ‘Misschien kan ik aan hem extra lessen vragen,’ had ze grappend en glimlachend bij zichzelf gedacht. Het idee was als een onschuldig, simpel grapje begonnen. En toch stond ze hier nu, voor de deur, nog altijd in dezelfde houding om op de deur te kloppen… Hoe het zover was gekomen wist Earia zelf ook eigenlijk niet meer zo goed. De wandeling hiernaartoe was… gewoon gebeurd? Ze stond al voor de deur voordat ze er echt erg in had. Het was gebeurd als een soort… impuls? Kon ze het zo noemen?
Twijfelend perste Earia haar lippen op elkaar. Dit kon ze niet maken. Ze was bang dat ze bij de lerares zichzelf boven de rest van de leerlingen zou plaatsen op deze manier, maar deed ze nu niet precies hetzelfde? Een lesje light magic verwachten van de Legendarische Magican? Het begon zo langzamerhand meer te klinken als een slechte grap dan een echt plan. Ze had hier als normale scholier helemaal geen recht op. De enige die recht had op les van hem was zijn opvolger. Een rang waar zij nooit van haar leven in de buurt van zou komen. Daarbij was deze actie veel te egoïstisch van haar geweest! Een beetje zijn tijd in beslag nemen met haar eigen, miezerige probleempjes. Wat een grap!
Langzaam liet Earia haar opgeheven vuist weer zakken en ontspande ze haar vingers. Ze zou zich omdraaien, teruglopen naar haar etage en dit hele voorval gewoon vergeten. Dit was nooit gebeurd, klaar. Zand erover. Met haar ijsblauwe ogen gericht op de grond draaide Earia zich om, om zich terug te trekken naar waar ze vandaan was gekomen. Beschaamd trok ze haar zwarte cap wat verder over haar hoofd heen tijdens haar draai. Hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn.

That First Step is the Longest Stride||Eodan Eodankader

Ah..was was het toch een heerlijke dag vandaag...de zon scheen, er stond geen enkel briesje wind en de vogeltjes fluiten..kortom helemaal geweldig. Eodan zat op zijn balkon op een stoel lekker te genieten van de zon, met zijn ogen dicht. Zijn huid leek haast licht te geven in de zon. Hij voelde hij de zonnestralen door zijn huid opgenomen werden, om daarna te worden omgezet in magie. Dit was zijn zogenaamd oplaadmomentje. Altijd als de zon op haar hoogst was, ging Eo naar buiten om zijn magie aan te sterken. Hij deed dit door middel van zonlicht dat hij via zijn huid omzette in lichtmagie. Echter, kost dit proces veel moeite, en kon hij het ook maar ene paar minuten lang volhouden. Ook nu begon hij weer moeite te krijgen, en besloot dan ook maar te stoppen. Hij opende weer zijn bloedrode ogen. Hij stond op, liep naar de reling, en leunde op deze, terwijl hij goedkeurend keek naar zijn uitzicht. Hij had uitzicht over het schoolterrein, en in de verte zag hij Oak's Field liggen. Ook al was zijn kamer dan wel niet de hoogste. Toch had hij een adembenemend uitzicht. Zelfs op deze hoogte. Hij knikte nogmaals goedkeurend, en ging toen weer naar binnen, weer aan het werk. Hij liep naar zijn bureau, pakte een document van de stapel papieren die op zijn bureau lag, en las deze even. Het was de zoveelste uitnodiging om een lintje door te knippen van een gebouw op Nova..Goed, dit was dan ook niet zomaar een gebouw. Het regeringsgebouw was vernieuwd, en er was dus een feest rondom de opening van deze georganiseerd met als hoogtepunt dat hij, Eodan Verdimont Kosra Het gebouw officieel zou openen door middel van een lint van de hoofdingang door te knippen. Een beetje overdreven als je het hem vroeg..maar goed, hij deed het wel, omdat het natuurlijk een enorme eer was. Hij knikte weer even, en zette zijn handtekening eronder. Toen deed hij het document in een envelop, en legde deze op een andere stapel die rechts van hem stond. Deze begon al aardig hoog te worden en stond op het punt om te vallen. Eodan zag dit op tijd, en kon deze net op tijd ondersteunen met zijn handen. Hij zuchtte even opgelucht. Straks moest hij dat weer allemaal opruimen..en dat kostte tijd. "Âde?" Er verscheen een bol naast hem. "Ja Eodan?" zei een vrouwen stem. "Wil je ervoor zorgen dat deze brieven worden verstuurd?" De bol lichtte even op. "Natuurlijk Eodan." De brievenstapel verdween, samen met de bol. Hij glimlachte. Wat zou hij toch moeten zonder haar.. Âde was zo;n beetje persoonlijke assistente en secretaresse. Zij zorgde voor het grootste gedeelte van de administratie van de heer van het licht. Hij voelde toen een kracht. Een rustig, positief aura. Vlakbij zijn deur. Hij keek naar de deur. Hij voelde dat het aura twijfelachtig was. Zou het soms ene leerling zijn die hem iets wou vragen? Hij keek nog steeds naar de deur, maar hij hoorde geen geklop. Waarschijnlijk was hij of zij te zenuwachtig...Nah ja, hij was toch net klaar. Waarom ook niet. Hij liep naar de deur toe, en deed deze open. Hij zag een meisje met een zwarte kap over haar hoofd. Deze stond met haar rug naar hem toe. "Is er soms iets waarmee ik je kan helpen?" zei hij met een glimlach.

-.Born a Stranger.-

Met haar blik op de grond gericht stond Earia op het punt om haar vertrek te maken. Maar een heldere mannenstem die aan kwam als een klap in haar gezicht wist haar hiervan te weerhouden. Een schok schoot door haar lichaam heen, alsof een ijskoude hand haar hart vastgreep. Direct spande haar spieren zich aan en schoot haar lichaam volledig recht. Haar hoofd was opgeheven, haar rug was kaarsrecht en haar armen drukte zich stevig tegen haar lichaam aan. In haar ogen was niks anders dan schrik te zien. De woorden waren dan wel helder en vriendelijk gesproken, het wist een zekere paniek bij Earia op te wekken. Had ze eindelijk besloten om haar plan te laten varen, moest ze de magiër nu alsnog onder ogen zien. ‘Oh god,’ dacht ze bijna paniekerig bij zichzelf. Dit was niet de bedoeling geweest. Het hele idee van dit allemaal vergeten werd op deze manier lekker onmogelijk gemaakt. Goed, wat nu… Reactie, reactie, reactie… Hoe zou ze gaan reageren zonder dat ze verkeerd over zou komen…
Zachtjes slikte Earia even om zich daarna snel naar hem om te draaien. Vervolgens wist ze niet hoe snel ze haar bovenlichaam voorover moest buigen, ogen stijf dichtgeknepen en armen netjes naast haar lichaam gedrukt. “Nee Heer! Niet meer! Of, nog wel, maar…” stamelde ze. God, wist ze ook nog eens niet goed uit haar woorden te komen… Ze stapte van de ene fout direct weer in de andere. Goed, rustig ademhalen en opnieuw beginnen. Tweede poging, maar nu zou ze wel de juiste woorden kiezen en gebruiken. “Sorry dat ik u gestoord heb, Heer. Er was een probleem, maar daar ik zal u niet verder mee lastig vallen. Ik stond net op het punt om te vertrekken,” sprak ze rustig en gecollecteerd haar woorden. Lichtelijk opgelucht zuchtte Earia even diep. Gelukkig was de tweede poging een stuk soepeler verlopen. Met rust en beheerstheid viel alles op te lossen.
Langzaam stelde Earia zich weer recht en opende ze haar ogen om de heer van het licht recht en direct aan te kunnen kijken. En nu ze eindelijk oog in oog met hem stond viel het haar meteen op hoe… normaal hij er eigenlijk uitzag. Het leek bijna een normale jonge van rond de twintig, die je zo in je alledaagse leventje op straat tegen zou kunnen komen. Earia had eigenlijk in alle eerlijkheid iets grootst en statigs verwacht. Bijna een soort godheid, zoals ze altijd beschreven werden in de boeken die ze had gelezen. Een groot, trots persoon met opgeheven kin, met een bijna minachtende blik gericht op de mensheid. En dure, prachtige kledinggewaden in schitterende kleuren en de gekste versiersels erop. Niet dat Earia het erg vond dat dat niet het geval was. Ze prefereerde de normale look boven dat statige. Dat zorgde ervoor dat ze zich wat meer op haar gemak voelde. Maar daar hielp de vriendelijke blik die in zijn gezicht lag natuurlijk ook enorm bij mee.
Een beleefde glimlach krulde zich om haar lippen, waarna ze nogmaals een klein stukje voorover boog, met haar ogen wederom gesloten. Maar deze keer was ze een stuk minder gespannen en wat zekerder over haar zaak. “Dank u voor uw verschijning, Heer, maar ik zal niet nog meer van uw kostbare tijd in beslag nemen,” maakte ze beleefd haar verhaal af, waarna ze zich weer recht stelde.

Het meisje had duidelijk de schrik in haar ogen. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat hij daar opeens zou staan. Het meisje was een lichtmagiër. Dat kan hij al zien aan haar. En hij kon ook water in haar voelen. Hij keek het meisje enkel kalm glimlachend aan terwijl ze haar reden uitlegde. Heer...my god, wat een formele titel zeg...oke natuurlijk was hij wel de "Heer van het Licht", maar "Heer" klonk zo duister en machtig vond hij..alsof hij een machtige koning was. Dat vond hij een beetje overdreven. Goed, het was dan weliswaar een titel die met eer gedragen moest worden, maar Eo was persoonlijk niet zo'n voorstander van tradities en titels die er alleen zijn voor eer. Nee, noem hem dan Eodan. Of Eo. Hij was in dat soort dingen wat meer moderner. Hij wou nooit een speciale behandeling als hij ergens was, zoals korting, een aparte plek of veel beveiliging als hij ergens was. Maar in dat laatste geval kwamen ze dan weer met het argument dat hij dan makkelijk een doelwit kan zijn voor sluipmoordenaars. Ook dat vond Eodan onzin. Natuurlijk waren er mensen die hem dood zouden willen hebben, maar wat ze vaak vergaten is dat ze met de heer van het licht te maken hebben. De krachtigste licht magiër in Kovomaka. Hij zal eventuele sluipmoordenaars echt wel aan zien komen. Hij lachte enkel vriendelijk na de laatste woorden. "Allereerst, relax dear, je hoeft echt niet zo'n formele houding tegenover mij te doen. Ik kan immers altijd tijd maken voor problemen van fellow Light magicians. Ik help immers graag medemensen." Eo hielp altijd graag mensen. Al zijn hele leven had hij dat al gedaan. Vroeger..weliswaar in de verkeerde manier, maar still, hij had toen wel het idee dat hij de mensheid hielp. Daar kwam bij, hij was toch klaar met het grootste gedeelte van zijn werk voor die dag zat er toch op. "En please, noem mij Eodan of Eo. Een koning mag heer genoemd worden. Ik ben enkel een persoon die goed is in Lichtmagie." Hij glimlachte terwijl hij dit zei.

-.Born a Stranger.-

Zijn reactie was rustig en vriendelijk geweest, alsof hij het helemaal niet erg had gevonden dat ze hem gestoord had. Zijn uitdrukking bleef ook onafgebroken kalm en zachtaardig terwijl hij zijn woorden sprak. Hij had haar onaangekondigde bezoek werkelijk niet als vervelend ervaren? Ze had geen grote uitbarsting verwacht van hem te krijgen, het was en bleef immers een Novaan. Maar ze had zich in alle eerlijkheid op z’n minst wel voorbereid op woorden met een kleine irritatie erin verwerkt. Maar hij had niks daarvan op haar los gelaten. Het enige wat ze misschien als ergernis kon berekenen was dat ze hem niet met “Heer” aan hoefde te spreken, maar hem gewoon bij zijn voornaam mocht noemen. Zo bescheiden ook… Wat verwonderd staarde Earia hem een tikkeltje ongelovig aan, alsof ze er nog niet helemaal uit was of dit werkelijk aan het gebeuren was of niet.
‘Stop met staren, muts!’ riep een innerlijke stem haar uiteindelijk weer bij zinnen. Verschrikt schoot Earia even weer wat rechter, om daarna weer als in een soort reflex een stuk voorover te buigen met haar bovenlichaam. “A-ah! Excuses! Natuurlijk H-” Middenin haar zin stopte Earia plots met praten. ‘Wat zei hij nou net!? Geen formele houding, stop met dagdromen en word nou eens wakker!’ sprak ze zichzelf boos toe in haar gedachten. Rustig haalde ze even diep adem door haar neus, voordat ze haar rug weer rechtte en hem met haar eigen, rustige blik weer aankeek. Een klein, bescheiden knikje volgde. “Begrepen, Eodan,” zei ze met een warme, rustige glimlach.
Opnieuw opende Earia haar mond om aan te kondigen dat ze haar vertrek zou gaan maken, maar net op het moment dat de woorden op haar tong lagen hield haar stem ze vast. Enkele van Eodan zijn gesproken woorden spookte plots door haar hoofd, alsof haar geweten haar iets probeerde te vertellen. “Ik kan immers altijd tijd maken voor problemen van fellow Light magicians.” Wacht… Ik help immers graag medemensen.” Nadenkend beet ze even op haar onderlip. Hij wist dat ze een Light magican was… Hij wist dat ze problemen had… En hij bood in al zijn vriendelijkheid zijn hulp aan. Dit was een kans waar ze eigenlijk al zo lang op had gewacht. Een gouden kans die haar nu werd aangeboden op een zilverenschaal! Waarom zou ze met als excuus ‘goede manieren’ die kans nu afslaan? Waarom zou ze deze geweldige mogelijkheid nu laten liggen? Omdat het beleefd was? Waarom zou ze eigenlijk!? Ze was hiernaartoe gekomen om hulp te zoeken. Ze had zich halverwege dan wel bedacht, maar de manier waarop dit alles verliep… Ze kon deze kans niet laten liggen nu!
Met een vastberaden blik liet Earia haar ijsblauwe, kalme ogen zich vastgrijpen aan de rode ogen van Eodan. “Eigenlijk, Hee-, Eodan, er is weldegelijk een probleem,” begon ze. “Een probleem wat ik al een tijdje probeer op te lossen, maar wat niet helemaal lijkt te lukken in m’n eentje.” Goed, het begin was eruit. Dat was het moeilijkste. “Ik oefen nu al een aantal jaar zelf met een bepaalde vaardigheid voor mijn lichtmagie, maar ik heb nooit echt de juiste begeleiding hierin gehad, dus loop ik steeds nogal vast op hetzelfde. Ik was hier dus naartoe gekomen om te vragen om begeleiding hierin, zodat ik me eindelijk verder kan ontwikkelen.” Een beschaamde glimlach werd steeds duidelijker zichtbaar op Earia haar gezicht. Gegeneerd liet ze haar rechterhand onder haar capuchon door glijden en krapte ze zichzelf op haar achterhoofd. “Ik ben me ervan bewust dat U vast dagelijks dit soort vragen krijgt van verschillende Light Magicans, maar toch zou ik het zeer op prijs stellen als U me hiermee zou kunnen helpen. Ik zou al heel dankbaar zijn met slechts een vijfminutensessie!” voegde Earia er snel nog aan toe. Ze wilde natuurlijk niet meteen te hebberig en egoïstisch overkomen.

Het meisje leek al iets meer op haar gemak toe ze doorhad dat ze geen formele houding tegenover hem hoefde te doen. Hij luisterde aandachtig naar de nerveuze uitleg van het meisje, waarom ze hier was. Na haar laatste uitspraak moest hij lachen. "Nou, dat valt reuze mee hoor. Jij bent zelfs 1 van de eerste die mij echt vraagt om een les." Persoonlijk althans. Want natuurlijk had hij brieven gekregen of hij mensen les wou geven in lichtmagie. Enkel, waren deze brieven altijd van dezelfde soort mensen. Van die rijke, arrogante ouders, die haat slijmden of hij hun zoon/dochter les kon geven in Lichtmagie. Het soort dat denkt dat je met geld van alles kan doen. Zeker omdat er vaak een hoog bedrag tegenover stond. Als hij dit soort brieven kreeg, moest hij er enkel om grinniken. Arme domme mensen waren dat..Ten eerste hoefde hij helemaal geen geld, en ten tweede, had hij ook nog eens zeer weinig tijd om helemaal naar Nova te vliegen, die kinderen, die grote kans alleen maar verwende nesten waren, ook nog eens iets proberen bij te leren over magie. Nee, dat was zijn tijd echt niet waard. Hmmn..dit meisje had dus begeleiding nodig bij haar lichtmagie..Eodan keek even bedenkelijk. Ze zag er bij lange na niet uit als rijk en verwend. Nee, ze zag er echt gemotiveerd uit. Daar kwam bij, ze vroeg het persoonlijk aan hem. Niet via een brief ofzo. Dat vond Eo ook een pluspunt. Hij zag het dan ook wel zitten dit meisje het 1 en ander bij te leren over lichtmagie. Het lag er enkel puur aan wat voor soort. Er zijn namelijk soorten vaardigheden die echt meer tijd in beslag namen dan enkel 5 minuten...Ach het maakte Eo eigenlijk niet zoveel uit. Hij was toch zo goed als klaar voor vandaag anyway..dus eigenlijk had hij nu tijd zat. "Wel, in principe vind ik alles prima meisje. Ik wil enkel weten waar je precies moeite mee hebt." Hij keek haar kalmpjes aan.

-.Born a Stranger.-

Zachtjes begon de licht magiër te lachen om de laatste uitspraak die Earia had gemaakt. Met een lichte frons op haar gezicht gekeerd keek ze hem aan. Had ze… onbewust iets grappigs gezegd? Of werkte haar manier van spreken gewoon op zijn lachspieren? "Nou, dat valt reuze mee hoor. Jij bent zelfs 1 van de eerste die mij echt vraagt om een les," sprak Eodan. Van verbazing vergrootte Earia haar ogen zich wat toen ze deze woorden had gehoord. Eén van de eerste? Zij? Maar hoe was dat mogelijk? Was zij werkelijk de enige die op het idee kwam om Eodan om hulp te vragen op dit gebied? Of was zij gewoon de enige in deze school die bijdehand en onbeschoft genoeg was om Eodan zijn kostbare tijd voor zichzelf op te eisen? Zo snel als die gedachte in Earia op was gekomen, schudde ze hem verschrikt ook weer van zich af. Nee, ze was net over haar terughoudendheid heen geraakt en had besloten om haar plan door te zetten. Ze mocht zichzelf nu niet weer terug gaan duwen met dit soort praatjes!
Zichzelf weer terug bij de les trekkend forceerde Earia zich erop om naar zijn woorden te luisteren. Een klein glimlachje krulde zich om haar lippen toen hij vertelde dat hij alles prima vond. Gelukkig maar. Hopelijk zou hij het ook geen probleem vinden dat het probleem eigenlijk vast zat aan twee van haar vaardigheden. En zo wel zou ze het wel bij eentje houden. Ze zou allang blij als hij haar slechts een paar tips meegaf. Als het maar íets was zodat ze weer verder kon komen.
“Eigenlijk,” begon ze met een glimlach die haar beschaamdheid een beetje wist te verraden. “Het zijn twee zaken waar het om draait. Het eerste is auralezen. Mijn moeder heeft me vroeger de basis uitgelegd van een aparte vorm van aura lezen. Een vorm waarin de wereld om je heen min of meer ‘verdwijnt’. Alles wat niet leeft wordt donker en mistig, terwijl alles wat leeft de ware kleuren als het ware laat zien, de kleuren van de aura. Als ik op deze manier naar de wereld kijk zou ik alle levensvormen en hun ware persoonlijkheid moeten kunnen zien. Maar ik kan steeds maar één persoon zijn aura zien als ik me heel diep hierop concentreer, voor andere mensen ben ik zo goed als blind. En ik hou dit vaak niet langer dan drie seconden vol.” Even wierp Earia een peinzende blik naar de grond. Ze had geoefend, nieuwe technieken bedacht en uitgeprobeerd, informatie geprobeerd op te zoeken in boeken, maar niks leek te leiden naar succes. Ook haar moeder had haar pad naar verbetering op dit gebied niet kunnen verlichten. Volgens haar was het een vorm van aura lezen die niet iedereen beschikte. Een vorm waar enkel mensen die dichterbij de geestenwereld stonden, of zeer goed ontwikkeld waren in Light magic toegang tot kregen. En Earia, het meisje wat bij haar geboorte voor enkele minuten dood was geweest, was blijkbaar het eerste geval. Zij had wat meer ervaring met de geestenwereld dan de gemiddelde mens van haar leeftijd. Niet dat ze zich die ervaring echt kon herinneren, maar hij was er wel.
Na een korte stilte hief Earia haar hoofd weer wat omhoog om Eodan weer aan te kijken. “Het tweede probleem gaat om kristalmagie,” kaartte Earia snel aan. “Het gaat niet om pure kristallen, maar een combinatie tussen Light en Water,” voegde ze er snel aan toe. Ze wilde niet dat er misverstanden zouden ontstaan op dit gebied. Pure kristalmagie was veel te hoog gegrepen voor haar. Daarvoor was ze veel te onderontwikkeld. Haar eigen variatie op kristalmagie was op dit punt al zwaar voor haar! “Met als basis bevroren water maak ik kristallen door er een kristallen laag overheen te leggen. Maar ik weet nooit goed de volledige controle op het kristal te krijgen, waardoor het heel veel inspanning en tijd kost voordat ik eindelijk een degelijke laag kristal heb. En ik oefen elke dag, maar het lijkt zich gewoon niet te verbeteren. Het gaat niet sneller, of makkelijker. Ik zit vast op het punt waar ik nu zit.” Even liet Earia een stilte vallen en gaf ze Eodan de ruimte om na te denken over haar gesproken woorden. Zachtjes beet ze in afwachting op haar onderlip, voordat ze haar mond weer open deed. “Ik hoop… dat u me hierin wat begeleiding kan geven. Een kleine tip is al meer dan welkom! Ik wil gewoon verder kunnen komen.” Ze speelde een hoopvolle, verwachtingsvolle blik toe. Ze hoopte zo dat het niet teveel gevraagd was…

Omg, lol, ik merk nu pas dat Earia haar vorm van aura lezen lijkt op de Eagle Vision van Assassins Creed o_Ó

Eodan dacht na over de woorden van het meisje. Kristalmagie en Auralezen dus...zeer interessant...en leuk dat ook nog. Dit waren in principe onderwerpen die op zich wel makkelijk te leren waren aan een persoon. Enkel, gingen ze het niet redden om vandaag alles te behandelen. Sowieso was dat al moeilijk geweest bij 1 van de problemen. Hij keek weer naar het meisje. "Jouw beide problemen zijn zeer gemakkelijk op te lossen. Het is enkel dat we het niet gaan redden om beide problemen vandaag aan te pakken. Daarom stem ik erbij in om je vandaag in ieder geval bij 1 probleem beginnen. Dat Auralezen van je leek mij wel een leuk beginpunt, en is het snelste opgelost denk ik. Dat gaan we dus het eerst vandaag aanpakken." Nam Eo aan althans. Auralezen was een belangrijke vaardigheid, die misschien wel het leven van een ander kon redden. Hetzij dat hij haar wel niet alles ging leren over deze wonderbaarlijke gave. Enkel wat de "Gewone Magiërs" mochten weten. "Kom trouwens binnen kind, dat praat gemakkelijker neem ik aan." Hij glimlachte, en stapte opzij en maakte hierbij een uitnodigend gebaar naar de stoelen die daar tegenover elkaar stonden. Eo was altijd heel gastvrij geweest, zo ook nu. Misschien was het meisje zo wat meer op haar gemak. Aangezien er op deze plek veel lichtmagie aanwezig was.

That First Step is the Longest Stride||Eodan Earia_Sheet_2

||.Born a Stranger.||

Met een gevoel wat niet anders beschreven kon worden dan opluchting haalde Earia adem bij de reactie van Eodan. Goddank, haar problemen zouden geen verdere moeilijkheden met zich meedragen. Niet dat ze heel veel anders had verwacht van de Legendarische Magican. Zo een probleem als dat van haar zou werkelijk een koud kunstje voor hem moeten zijn. Toch was het prettig om nog even die bevestiging over het gemak te horen. Dat stelde haar nét iets meer gerust over de zaak en wist het gevoel dat ze een last zou zijn voor hem wat te sussen. Dat ze beide problemen niet voor vandaag zouden redden vatte Earia niet zo zwaar op. Ze was allang blij dat hij haar kon en wílde helpen. Ze was zo blij en opgelucht dat hij aandacht in de zaak wilde steken.
Met een brede, tevreden glimlach knikte het bleke meisje instemmend wanneer Eodan voorstelde om het auralezen als eerste aan te pakken. De vrolijkheid nam alleen nog maar toe toen hij vertelde dat het waarschijnlijk een makkelijk te verhelpen probleem was. Dan kon ze eindelijk verder met dat onderdeel! Eindelijk zou ze haar training fort kunnen zetten en haar vaardigheden verder aan kunnen scherpen! De glimlach van het witharige meisje verbrede zich van oor tot oor. De ijsblauwe kleur die in haar ogen lag schitterde en fonkelde vrolijk, als ijs waar op een milde winterdag de zon over scheen. Van binnen voelde ze een wilde zwerm vlinders enthousiast door haar heen razen. Ze kon werkelijk niet wachten om te beginnen!

Met een dankbaar en beleefd knikje nam Earia zijn uitnodiging aan om naar binnen te treden en stapte ze de witte kamer binnen. Toen ze in de kamer stond liep ze met kleine, langzame passen richting de stoelen om haar ogen eerst goed de kost te geven. Het gebeurde toch niet elke dag dat ze werd uitgenodigd om dé kamer van de Legendarische Magican binnen te komen. Zo adembenemend… De ogen van het meisje hadden zich groot opgezet, gevuld met verwondering en nieuwsgierigheid. Rustig wilde ze verder de kamer in stappen terwijl ze alles goed bekeek, maar werd door een gedachtegang gestopt en versteend. Toen ze zichzelf abrupt stil liet staan stonde haar ogen nog altijd groot opgezet, maar niet meer met verwondering of nieuwsgierigheid. Schrik was eerder het woord wat het dichtst in de buurt van de nieuwe emotie kwam.
Met een ruk draaide het bleke meisje zich naar de witharige man terug. In een gehaaste beweging stapte ze weer naar hem toe en trok ze tijdens de grote passen de zwarte kap van haar hoofd af. Vlak voor hem kwam ze weer tot stilstand, hem met een blik aankijkend alsof ze de meest verschrikkelijke ontdekking van de eeuw had gemaakt. “Ah! Het spijt me zo! Ik ben mezelf helemaal vergeten voor te stellen!” zei ze vlug en beschaamd. Bijna automatisch wilde ze in haar verontschuldiging een buiging naar hem maken, maar net op tijd wist Earia zichzelf hiervan te weerhouden. Ze was zijn woorden nog niet vergeten; de formaliteiten moesten wat minder. Toch was dit een formaliteit die het meisje niet kon ontwijken.

Snel stak ze haar rechterhand naar hem uit, zoals dat altijd gedaan werd wanneer mensen elkaar voor het eerst ontmoette. In haar ogen stond niks anders dan verontschuldiging jegens haar onbeleefdheid. Hij wilde haar vrijwillig helpen en zij stormde zomaar, zonder pardon zijn kamer binnen in volle verwachting dat hij al haar problemen voor haar op zou gaan lossen. En dat alles terwijl zij niet eens het fatsoen had getoond om zichzelf aan hem voor te stellen en hem hartelijk te bedanken voor zijn tijd en moeite! Dit was werkelijk onacceptabel! “Earia Izard, H-. Eodan! En alvast bedankt voor alle tijd en moeite die U hierin wil steken! Ik waardeer het enorm! En nogmaals; mijn excuses!” bood ze met een klein, bescheiden glimlachje haar excuses aan. Hopelijk zou hij niet al te teleurgesteld in haar zijn nu.

I Walk on Wounds
That Seldom Prove to Slow me Down
I Laugh this Constant Pain Away

PROFILE MAGICIAN

» A thousend step journey begins with one step [Elveria]
» a light on my way? (Eodan)
» Not like a bird. [&EODAN]
» Eodan? I believe we had an appointment.
» Gettin' Closer//Eodan

That First Step is the Longest Stride||Eodan

That First Step is the Longest Stride||Eodan

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen