De gangen in de toren waren altijd al halfduister geweest. Altijd waren de toortsen op de muur, de enige vorm van licht. Als je verder de toren in ging, kwam je langs verschillende verschillende deuren. Deze leidde naar de kamers van de legendarische magiërs. Echter, bij 1 deur, leek de gang veel lichter te zijn. Alsof deze uit zichzelf licht gaf. Achter de deur was een zacht pianospel te horen. Blijkbaar was de legendarische magiër van deze kamer piano aan het spelen. Dat was deze inderdaad. Hij was aan het spelen op een witte piano die in het midden van zijn pas ingerichte kamer stond. In de hoek stond een hemelbed met witte lakens. Aan de muur hingen verschillende posters, met allerlei tekenen uit de Novaanse oudheid erop. Wat ze betekenden, wist alleen de legendarische magiër zelf. Aan de deur hing een glazen geloofskruis. Echter, zat hier een grote barst in. Alsof deze met veel geweld op de grond was gegooid. De gordijnen waren open, en hoewel het zwaar bewolkt was buiten, baadde de kamer toch in zonlicht, en voelde dit ook zo. Nog steeds was de magiër aan het spelen. Pianospel was echt zijn passie. Hij kon gemakkelijk al zijn zorgen hiermee opzij zetten, eventjes aan niets denken, en zich volledig concentreren op zijn spel. Hij speelde altijd met gesloten ogen, en altijd die ene glimlach op zijn gezicht. Die ene glimlach..die er na al die jaren nog steeds is op gebleven. Ja...dit was het begin van een nieuw hoofdstuk in zijn leven..Zijn naam was Eodan Verdimont Kosra..de nieuwe beschermheer van het licht. Hij opende even zijn ogen. Zijn ogen waren bloedrood. Dit was een moeilijk stuk. Een stuk dat hij nooit heeft kunnen spelen met zijn ogen gesloten. Echter, halverwege het stuk sloot hij weer zijn ogen. Dit was gewoon puur om uit te proberen of hij het nu wel kon. Ja hoor. Hij bespeelde dit stuk zonder enige foute noot. Zijn vingers geleden soepel als altijd over de toetsen van de piano. Het was een piano van goeie kwaliteit, dat kon je wel horen. Maar ja, er was dan ook maar 1 van in heel Kovomaka. Eodan had zijn piano zelfs een naam gegeven. Ze heette Elenora. Haar naam stond groot op het blad van de piano Ze was het dierbaarste bezit van Eodan. Samen met zijn cello natuurlijk. Deze stond op een standaard naast het bed. Dit was een hij. Deze heette Nostramos. Ja..wat zal hij zijn geweest zonder muziek? Hij had zichzelf beide instrumenten aangeleerd, in de tijd dat hij nog bij Luce in de leer was geweest. Dat was alweer zo lang geleden..al kon hij het nog wel herinneren als de dag van gisteren..hoe ze daar stond in het instortende huis..hoe ze zei dat hij weliswaar haar opvolger kon worden. Wat was er van hem geworden, als zij er niet was geweest..nee sterker nog..wat zou er van Nova geworden zijn? Ach, gewoon niet aan denken. Hij merkte al dat hij een noot had misgeslagen. Hij zuchtte, en ging weer verder. Nog steeds die glimlach op zijn gezicht behoudend. Hij speelde verder. Sommige stukjes die hij mooi vond, nog een paar keer. Hij voelde toen dat er een andere kracht vlakbij zijn deur was. Hij keek naar de deur. De persoon achter de deur zou nu de deur open doen. Hij keek weer naar de piano, zijn glimlach nog altijd behoudend. Toen de deur open ging, stopte hij niet met spelen. Hij keek echter wel naar het meisje. Zijn glimlach werd warmer. "Ga maar zitten aan de ronde tafel, Eodan is zo klaar met spelen." Naast het meisje was opeens een lichtbol te zien. Het was Âde. Een klein lichtbolletje dat eigenlijk deel was van Eodan. Ondertussen had Eodan weer zijn aandacht gericht op zijn piano.

~Erza'tje :3~

Het licht verdween weer, terwijl het meisje ging zitten aan de ronde tafel. Daarna, sloot de deur uit zichzelf. Eodan ging ondertussen verder met spelen. Langzaam maar zeker zijn pianostuk afrondend. Terwijl hij dit deed, keek hij af en toe naar het meisje. Hij sloeg echter ook nu geen enkele noot mis. De hele tijd was die ene glimlach nog steeds niet van zijn gezicht af gegaan. Toen hij eenmaal het laatste stuk speelde, deed hij zijn hoofd bij iedere lage klank een stuk naar beneden. Hij leefde zich zo nog beter in de muziek. Dit was tevens ook 1 van de leukere, simpelere stukken. Toen hij eenmaal de laatste lage klank had aangeslagen, liet hij zijn handen even rusten op de toetsen en zuchtte even. "Mooi stuk, vind je ook niet?" Hij verwachte niet echt een antwoord op deze vraag. Het was meer zo'n vraag waar men antwoord op mocht geven, maar dit hoefde echter niet per se. "Dit waren een aantal variaties op een bepaald stuk uit de negende symfonie van Beethoven. Ode an die Freude." Hij sloot zijn ogen weer, en neuriede het originele muziekstuk. Dit was altijd al 1 van zijn favoriete klassieke stukken van Beethoven geweest. Samen met de cellosuite van Bach. Van Mozart was zijn meest favoriete stuk Die Zauberflöte. Vooral het eerste deel vond hij erg mooi. Al vond hij Toccata et Fugue in D minor van Bach, ook erg mooi, echter was dit iets te sinister voor hem naar zijn smaak. Echter, zijn 2 meest favoriete pianostukken kwamen toch van Chopin en Pachelbel. Van Chopin Prelude No.15 en van Pachelbel Canon in D minor. Hij had dus erg veel met het genre klassieke muziek. Hij kon al de hele cellosuite van Bach spelen, op dezelfde manier, als hij Ode an die Freude het gespeeld. Zowel op de cello als op de piano. Toen deed hij zijn ogen weer open en zuchtte hij weer. "Âde?" Hetzelfde licht dat het meisje zonet het verwelkomt, verscheen weer. "Ja, Eodan?" zei dezelfde vrouwenstem als eerst. Eodan keek naar het licht. "Breng twee glazen Novwater graag." Het licht ging even naar beneden. Alsof deze een buiging maakte. "Komt eraan." Deze vervaagde toen. Toen stond hij op, en liep naar de ronde tafel toe. Hij ging tegenover het meisje zitten. Toen keek hij haar glimlachend maar doordringend met zijn bloedrode ogen aan. "Nu, wat is de reden van een Shadraan om naar mijn vertrekken toe te komen? Ik weet namelijk wel zeker dat jij als Shadraan zijnde je hier niet vrijwillig vertoeft." Eigenlijk wist hij het al waarom ze hier was. Anders had hij nooit haar toegelaten in zijn verblijf. Hij had namelijk een ontzettende hekel aan Shadranen. Zij zagen de wonderen en plezieren van het leven niet in. Hij bekeek de witte jurk van het meisje aandachtig. Ze had zich tenminste passend gekleed. Dat was al heel goed vond Eodan. "Al mag ik de kleding die je voor deze gelegenheid heb uitgekozen wel. Het staat je mooi." Hij sloot zijn ogen weer en knikte instemmend ja. Alsof iemand anders die opmerking had gemaakt. Daarna opende hij deze weer. Toen verschenen er opeen 2 glazen water op de tafel. "Ah, bedankt Âde, je bent een schat." Hij nam een slok van het water. Aah..het smaakte naar de druivensap die hij vroeger altijd kreeg. "Proef maar eens..het is veilig" hij zij dit met een knipoog.

Het smaakt naar haar favoriete drinken

Hij knikte alleen maar instemmend bij haar woorden over haar vriendin. Hij wist inderdaad dat vandaag een soort van welkomst comité zou komen om de nieuwe beschermheer van het licht te verwelkomen op SSA. Hij zag dat ze gevleid was door zijn complimenten. Ach, complimenten geven was toch alleen maar meer dan normaal? Daar kwam bij, hij vond het al een hele kunst van een Shadraan om überhaupt rekening te houden met een Novaan. Toen bedacht hij zich opeens iets. Ach ja, hij was nu de beschermheer van het licht..dat was hij even vergeten. Hij had die titel ook pas sinds kort, dus moest hij er zelf nu ook even aan wennen dat mensen nu anders naar hem keken dan hij gewend was. Hij bleef haar glimlachend aankijken, terwijl ze een slok nam. Hij zag dat ze eventjes als versteend bleef zitten. Eventjes keek hij bedenkelijk. Wat voor herinneringen zou ze bij haar favoriete smaak associëren? Waren het goeie of slechte herinneringen? Hij kon dat niet zo goed opmaken uit haar houding. Alleen dat ze iets fluisterde. Iets als..onmogelijk? Toen zag hij dat ze opstond. Nu zag hij dat er iets aan haar scheelde. Dat voelde hij aan haar emoties. Dit was per slot van rekening zijn kamer, dus ontging hem niets. Zelfs emoties/gedachten van anderen. "Het spijt me...ik moet gaan..." Hij keek haar na, terwijl ze richting de deur liep. "Wacht. Er is iets met je. Dat voel ik aan jouw emoties." Daar kwam bij, ze was de brief vergeten. Misschien kon hij haar helpen. Kon hij haar emoties misschien een beetje verlichten. Per slot van rekening was dat 1 van zijn taken als beschermheer van het licht niet? Je medemens helpen met problemen. Shadraan of niet. Daar kwam bij, dit was de kans om eens een beetje beter beeld te krijgen van de mensen van Shadra. Hij vond het namelijk erg jammer dat zijn beeld van die mensen zo vervormd was. Waarschijnlijk zat het in zijn Novaanse bloed. Was het nog iets wat hij over had gehouden van zijn dagen bij Aedan? Dat wist Eodan niet, en dat zal hij ook nooit te weten krijgen. Dat wist hij zelf ook wel. Dit was namelijk 1 van die dingen..die hij altijd al had gevonden. Misschien waren deze dingen wel van voor zijn Aedan tijd. Je kon dit soort dingen eigenlijk het beste vergelijken met zulke vragen als: Waarom zijn muizen klein? Waarom heeft licht geen kleur? Waarom zijn de planeten er? Waarom heeft iedereen in Kovomaka een dierlijke vorm? Allemaal vragen, waar geen antwoord op te geven was, behalve het feit dat het gewoon zo was.

"Er is niets, oke!?" Hij kon de emoties van dit meisje voelen. Dit was zijn kamer. Zijn terrein. Hem kon niet ontgaan. Maar ook als hij al die dingen niet wist, zal hij alsnog wel kunnen zien dat er wel wat was met dit meisje. Maar goed, als ze inderdaad niet erover verder wou praten, kon Eodan er ook verder niets aan doen. Echter, toen hij haar net de deur wou wijzen, gebeurde er iets met het meisje. Ze viel op de grond. Hij kon de chaos in haar hoofd voelen. Het voelde zelfs bij hem niet fijn. Toch bleef hij met een glimlach op zijn gezicht toekijken naar de situatie. Het meisje bedekte ondertussen haar oren met haar handen. "Laat me toch met rust!" Hij voelde dat er toen iets duisters in de kamer was gekomen. Het gaf hem geen goed gevoel. Echter, toen het meisje haar ogen weer opende, zag hij dat ze veranderden van kristalblauw naar bloedrood en weer terug. Ook, waren haar tranen opeens rood. Dit ging niet goed. Ze was in iets aan het veranderen. Blijkbaar was dit meisje meer dan alleen maar een Shadraan..maar wat wist zelfs hij niet. Hij wist dat praten tegen haar in deze situatie geen zin had, dus kon hij alleen maar kijken naar het schouwspel. Hij erge pijn het zijn 216 jaar oude hart ook deed. Maar goed, allereerst maar even voor zorgen dat het meisje wat rustiger werd. Hij keek naar de piano. "Song of healing rest.." Toen floot hij een bepaald toontje. Dit bleef zich herhalen. Toen begon zijn piano uit haarzelf te spelen. Toen stopte deze even. Toen ging Eodan erachter zitten. Meteen was het verschil te horen. Het licht dat door de ramen scheen werd feller, de sfeer in de kamer werd vrolijker, alle kleuren leken feller te worden. Dit lied zou als alles goed ging het meisje eerst kalmeren, en dan in een diepe slaap brengen. Toen hij bijna klaar was, floot hij het toontje weer even. Hopelijk had dit gewerkt.
(De melodie: )

Eodan zuchtte even toen hij klaar was met spelen. Wat een mooie melodie was dat toch.. Haast net zo mooi als Pachel bell's Canon. Alhoewel deze moeilijk na te spelen was op de piano. Hij keek naar het meisje. Heerlijk, die rust.. Toen stond hij op en liep hij naar haar toe. Wat was ze toch eigenlijk een mooi meisje. Zonde dat ze iets in haar had wat duivels was. Hij keek glimlachend naar het meisje "Âde?" De bol verscheen naast hem. "Ja Eodan?" Hij keek naar zijn bed. "Maak het bed gereed. Ze heeft een zware belevenis achter de rug." "Natuurlijk, verder nog iets?" Eodan schudde zijn hoofd. Toen, zweefde de lichtbol naar het bed, eventjes was er een kleine flits te zien. Toen, was het bed weer keurig netjes opgemaakt. Het was een wit hemelbed, met een wit laken en witte kussen. Hij bukte, deed zijn handen voorzichtig onder haar rug, en tilde haar op. Ondanks dat Eodan een tengere, magere bouw had, hoefde het niet te betekenen dat hij niet sterk was. Toen, droeg hij haar naar het bed toe. Hij legde haar voorzichtig op het matras. Toen, gingen de lakens vanzelf over haar heen. Ondertussen pakte Eodan een stoel, zette deze met de rug naar het bed, en ging toen zo zitten dat hij leunde op de rugleuning van deze. Het meisje lag er vredig bij. Het maakte hem gelukkig van binnen. Hij wist hoe erg mentaal zware belevenissen konden zijn. Zo was hij immer beschermheer van het licht geworden. Hij zuchtte "Wat is er toch met je...Lightning Farron?" Hij was tot de conclusie gekomen dat hij de naam van het meisje al wist vanaf het moment dat deze in zijn kamer was gekomen. Ja, zelfs hij moest nog steeds wennen aan sommige gaves die hij nu had. Ergens kwam de naam Farron hem bekend voor. Hij kon het alleen even niet plaatsen waar hij die naam eerder had gehoord...Ach het beste is gewoon niet meer over deze gebeurtenis te beginnen zodra ze wakker is. Misschien zal dit het wel weer triggeren. En het was misschien ook wel verstandig geweest haar geen Novwater neer geven.
Ondertussen keek hij naar de brief, die nog steeds op de ronde tafel lag. Wat zal er in staan? Vast 1 of ander welkomst bericht van de hoofdmeester...

Eodan opende zijn ogen. Hij moest in slaap gevallen zijn. Hij zat achterover geleund met zijn handen. Hij keek even om zich heen, en rekte zich daarna uit. Hij zag dat de kamer schemerig was geworden. Hij maakte een kleine handbeweging, en langzaam maar zeker werd het lichter in de kamer. Toen keek hij op de klok. 9 uur. Toen keek hij weer naar het hemelbed. De gordijnen waren gesloten. Langzaam deed hij deze een beetje open, en keek naar het meisje dat Lightning heette. Ze lag vredig te slapen. Haar aura was ontspannen. Mooi, ze was dus goed ook deze nacht door gekomen. Hij deed de gordijnen een stukje open, en liep toen naar de tafel, en pakte de brief. Hij scheurde voorzichtig het papier open, terwijl hij terug liep naar de stoel. Hij liet zijn ogen even snel over het papier gaan. Het was inderdaad een verwelkoming op SSA. Hij kon zelfs een beetje de donkere magie van het schoolhoofd eraf voelen komen. Dit maakte dat hij de brief snel weer terug in de envelop deed. Toen legde hij de brief naast zijn stoel, en keek weer naar het meisje. Over die man gesproken..was hij niet het afdelingenhoofd van donkere magie? Moest hij hem dan eigenlijk niet op de hoogte brengen van dit voorval? Misschien was dit wel het beste. Echter, iets in hem zij ook dat het niet zo'n goed idee zal zijn. Misschien toch maar even bespreken met het meisje als ze eenmaal wakker is. Toen zag hij dat ze haar ogen open deed. Zijn glimlach werd gelijk warmer. "Good morning Sunshine." Het meisje keek even naar hem met een licht gevoel van paniek. Dat voelde hij aan haar. "Het spijt me zo...." Eodan lachte. "Oh nee nee, je hoeft je je verontschuldigingen niet aan te bieden. Je kon er zelf niets aan doen, dat zag ik ook wel. Ik had je nooit dat drankje mogen aanbieden." Hij zuchtte even. "Hoe lang...Heb ik geslapen" Eodan dacht even na. "Je hebt iets meer dan een dag geslapen. Ik was even bang dat je nooit meer wakker zou worden moet ik eerlijk zijn." Hij stopte even en keek naar het raam, waar nu licht doorheen scheen. "Maar je aura bleef even sterk als altijd." Hij glimlachte, en stond op. "Voorlopig is het het beste dat je zoveel mogelijk rust neemt, en het gebruik van donkere magie zoveel mogelijk vermijd. Ook herinneringen aan vroeger ophalen raad ik af. Het kan het effect weer triggeren." Novanen hadden altijd al veel medische kennis gehad. Ook Luce. Ze had veel van haar medische kennis overgedragen op Eodan. Hij liep naar een kast, en pakte er twee borden en bestek uit. "Je zal vast honger hebben. Dus, wat had mevrouw als ontbijt gewild?"

Eodan glimlachte. Dat dacht hij eerlijk gezegd al. Dat het niet har magie was. Vast een vloek ofzo. Vaag kwam de naam Ferron hem bekend voor. Waarschijnlijk had hij er in zijn Aedan-tijd over gelezen. Ja, hij had ook veel tussen de slechte daden door gelezen. Kennis was immers ook macht niet? Maar goed, de slechte daden zijn nu verleden tijd, maar zijn liefde voor boeken heeft hij gehouden. Eerst twijfelde het meisje of ze eten wou, maar uiteindelijk kon ze de verleiding niet weerstaan. Nou, gelukkig was ze een makkelijke eter. Het was inderdaad ergens best wel onhygiënisch om iets dat uit een dier komt te eten. Maar ja, vlees komt immers ok uit een dier. Sterker nog, het was ooit deel van een dier geweest. Was dat dan niet onhygiënisch? Nou ja, iedereen zijn rarigheden. Hij glimlachte weer, en liep naar het fornuis. Âde sliep nog zo vroeg, dus ontbijt moest hij zelf maken. Iedere ochtend ging dat zo. Âde werd pas actief rond 12 uur. Als de zon op zijn hoogst en warmst was. In de winter althans. In de zomer was ze meestal wel vroeg genoeg actief om een ontbijt voor hem klaar te maken. Echter maakte hij dan nog liever zelf zijn ontbijt klaar. Âde kon het opzich wel goed hoor daar niet van, maar hij vond het toch net iets lekkerder als hij het zelf klaarmaakte. Hij liep naar een kast, en pakte daar wat brood uit, en liet daarna het beleg achter zich aan zweven. Hoe sneller hij klaar was hoe beter. Ook liet hij uit een ander kastje twee glazen zweven, met uit de koelkast wat drinken. Toen liep hij naar de eettafel, en liet al deze spullen neerzweven. Dan, begon hij allereerst met het brood klaarmaken voor Lightning. Eens zien..alles behalve een ei dus? Dat ging makkelijk worden. Dat was namelijk precies wat er op tafel stond. Hij besloot dat het goed voor haar was om aan te sterken, dus pakte hij een snee brood, en deed er daarna twee grote plakken Grillworst op. Vlees is immers het beste middel om de dag mee te beginnen. Het was immers wat de mens slim heeft gemaakt niet? Hij schonk toen een groot glas melk in, en liep toen naar de magnetron. Hij deed het het glas erin, toetste precies een minuut in, en zette deze toen aan. Terwijl hij wachtte totdat de melk klaar was, keek hij weer even naar Lightning. “Ferron..Waar ken ik die naam toch van?” vroeg hij met een vragende blik aan Lightning. Hij glimlachte nog steeds. Toen hoorde hij een kleine ‘ding’ Dit was het teken dat de melk klaar was. Hij deed de magnetron open en pakte het glas eruit. Het was lichtelijk warm. Toen, zette hij het glas op tafel en pakte toen een dienblad vanuit 1 van de kasten, zette het bord en het glas erop, en liep ermee naar Lightining. Hij zette het voor haar neer, en liep toen naar de tafel om iets voor zichzelf klaar te maken. Het was een plak witbrood met ook twee plakken Grillworst erop. Toen liep hij met het bord in zijn handen naar het bed toe, ging op de stoel zitten, en begon te eten. Ondertussen begon de grammofoon in de hoek uit zichzelf te spelen “Ik hoop dat je geen bezwaar hebt tegen een beetje klassiek?”

Eodan knikte instemmend na de woorden van Lightning. Een vloek. Hij had het kunnen weten. En wat voor 1. Eodan had het duidelijk gevoeld toen ze daar op de grond lag. Maar goed dat deze nog in haar beginfase was, anders zou hun ontmoeting wellicht heel anders hebben gelopen. Toen hij het verhaal over haar familie hoorde, kreeg hij meteen medelijden met haar. Arm kind. Zo jong en nou al haar familie verloren. Hij kon het weten. Althans, hoe het was om geen familie te hebben. Toen hij haar leeftijd had, was hij al een tijdje van huis weggelopen. Maar, Lightning echter was in die zin gedwongen haar familie kwijt geraakt. Zijn keuze om zijn familie kwijt te raken was vrijwillig geweest. Hij knikte. "I see..." Hij dacht even na, terwijl hij naar de muziek luisterde. Hij wou dit meisje maar al te graag helpen. Misschien kon hij dit ook wel...Het was de schuld van de vloek dat haar familie van de aardbol is verdwenen. Dat leek hem geen twijfel mogelijk. Gelukkig wist Eodan wel het 1 en ander van vloeken. Zo ook hoe hij iemand van een vloek afkon helpen. Hij had veel medische kennis. Vloeken waren dan ook eigenlijk ziektes. Magische ziektes, dat wel. Maar toch, voor iedere ziekte was een medicijn. Zo ook voor deze. Echter, was dat een zeer ernstige vloek. Want ook al was die vloek in haar begin stadia..Eodan hd dat wel gevoeld. Een zeer onprettig gevoel al zei hij het zelf. Hij keek weer naar Lightning. "Het is duidelijk dat je van die vloek afwil, Lightning. Nu, Correct me if I'm wrong, maar ik denk dat het de schuld van de vloek is dat je familie van de aardbol is verdwenen..We moeten daarom voorkomen dat, wat die vloek met je familie gedaan zou kunnen hebben, ook bij jou gebeurd. Daarom, offer ik jou mijn hulp aan om van de vloek af te komen. Ik heb veel kennis van dit soort fenomenen. Daar komt bij, ik neem aan dat die vloek op duistere magie gebaseerd is." Dat moest haast wel. Hij had dat immer gevoeld eerder. "Kun je mij precies vertellen wat voor vloek het is? If you want it of course." Hij nam rustig een slok van zijn warme melk. Het kon heel goed dat het meisje nu geen zin had om te praten over de vloek. Zeker na wat er eerder is gebeurd.

Het voelde zo heerlijk om weer helemaal uitgerust te zijn. geen wallen meer onder haar ogen. geen lijkbleke huid meer. Dat alles was nu gewoon verdwenen. Eindelijk voelde ze zich weer fris en uitgerust. Het was lang geleden dat ze zich zo nog had gevoeld. Dus het was best logisch dat ze er nu van genoot. Langzaam streek Light met haar vingers door har bruine haren waarbij die als slierten haar gezicht weer omlijste. Ze was Eodan dankbaar. Alleen is het niks voor Lightning om dankje te zeggen. Nee, dat zei ze niet, heel zelden maar; Light zag dat namenlijk als jezelf breekbaar openstellen. Dat was gewoon laten zien dat je toch hulp nodig had, alleen je dat niet wou zeggen. lightinng daarin tegen heeft geen hulp nodig. dat was de reden waarom ze nooit hulp vroeg. hoe erg haar problemen ook zouden mogen zijn, dat was dan ook waarom ze zelden een persoon in het openbaar haar dankbaarheid toonde. De kamer was dan wel weer iets te verlicht. maar dat was te verstaan. hij was een light magier en zij een dark magier. elkaars tegenpolen."I see..." hoorde ze hem nadenkend zeggen. Lightning was nu wel een beetje kwaad opzichzelf. Na al die jaren het te hebben verzwegen, moest ze vandaag het weeral tegen iemand zeggen. Dat was niet erg, het erge was, dat Eodan nu al de derde persoon is. het werd haar een beetje te veel, teveel in een keer. Er was niks aan te doen dat wist lightning heus wel. Behalve dan wisselen van school, wat had dat voor nut? Niks, want uiteindelijk zullen ze het daar ook weer ontdekken. Kort beet Lightning weer op haar onderlip. Ze voelde zijn ogen op haar gezicht gerucht. Nerveus keek ze hem weer aan."het is duidelijk dat je van de vloek afwil, LightningNu correct me if i'm wrong maar ik denk dat het de schuld van de vloek is dat je familie van de aardbol verdween. We moeten daarom voorkomen, dat wat die vloek met je familie gedaan heeft kunnen hebben, ook bij jou gebeurd. daarom offer ik jou mijn hulp aan om van die vloek af te komen. ik heb kennis van dit soort fenomenen daar komt bij, ik neem aan dat die vloek op duistere magie is gebaseerd."Lightning zweeg en luisterde." Kun je mij precies vertellen wat voor vloek het is? If you want ofcours." de hele tijd had ze niks gezegt en alleen maar gezwegen de spanning in haar spieren waren harder geworden. Kon hij haar eigenlijk wel helpen? Het was gevaarlijk voor hem en ook voor haar. De vloek was nog steeds merendeels onbekend. Dus zomaar in de duisternis tasten is nog erger. Daarom dacht ze goed over haar woorden na."niemand weet hoe de vloek is ontstaan..."Begon ze mompelend."Veel weet ik er nog niet over. Het is zo wanneer een kind word geboren dan heeft het de vloek, als het kind vlak na de geboorde sterft dan had het de vloek niet gekregen maar heeft daar zijn eigen leven moeten voor betalen." De hele tijd zat ze op haar onderlip te bijten, of te kauwen om het beter te noemen."Maar de mijne is anders...duvessa is de eerste demon die met de vloek was gestart. Al de andere wezens...zijn zwak zijn makkelijk te beheersen. Duvessa daarin tegen is eeuwen oud. Onmogenlijk om haar leeftijd te weten. Ze is sterker waardoor ze nadat haar omhulsen-wij dus- sterven ze na 100 jaar terug in een nieuw persoon tot leven komt." Legde ze hem zo goed mogenlijk uit." De transformatie...wel het doet vreselijk veel pijn, er zijn geen woorden om het uit te leggen. maar ze komt iedere nacht uit me. De tijden zijn nogal instabiel...de laatste tijd..Maar nog geen half jaar geleden ontmoete ik weer iemand..een oude vriend van me..Hij gaf me pilletjes...Een zo'n pilletje kan duvessa voor een nacht tegenhouden...Maar de volgende keer dat ik transformeer, is de transformatie nog pijnlijker dan gewoonlijk dus ik probeer het zo weinig mogenlijk te gebruiken."Als bewijs gaf ze een van haar pilletjes aan eodan en wachte lichtjes ongeduldig en nerveus af op zijn reactie. Als hij het pilletje maar terug geeft. Het is heel belangrijjk voor haar.

Eodan moest even nadenken bij Light's vraag over de pilletjes. "Wel..het ligt er maar net aan hoe die persoon zelf in elkaar zit. Denk dan vooral aan grootte en gewicht. Zie je, bij een gezond persoon is het effect juist omgekeerd. Deze kan er erg ziek van worden of zelfs op slag dood eraan gaan. Dit zijn echter maar vermoedens omdat niemand het ooit heeft geprobeerd." Eodan knikte instemmend op Light's laatste woorden. Natuurlijk, het proces wat erbij kwam, vergde veel lichamelijke inspanning, van zowel hem als Lightning. zeker Lightning zal eronder leiden.. Hij glimlachte, de haast comanderende ondertoo in Light's stem negerend. Hij wist immers dat dit een zware gebeurtenis was voor het meisje. "Ik begrijp het...ik kan echter niets beloven nogmaals..het ligt geheel aan jou..maar ook aan Duvessa." Hij legde zijn hand op een schouder van Lightning als teken van geruststellend gebaar. "Mocht het te gevaarlijk worden, Dan zal ik, als het nog te stoppen is, zal ik mijn uiterste best doen om het proces ongedaan maken. Remember, je bent op mijn terrein Light..Ik ben sterker hier dan op andere plekken. Duvessa zal hier dan ook minder kunnen doen." Bij deze laatste woorden maakte Eodan een beweging met zijn handen. De kamer werd even lichter, en het uitzicht in de ramen verdwijn en maakte plaats voor een witte gloed. Er verscheen even een klein zweetdruppeltje op zijn hoofd. Maar er veranderde verder niets aan zijn houding. "Ik heb de magische barrière rondom deze kamer nog even versterkt. Stel dat Duvessa ontsnapt, dan kan ze als het goed is nergens heen." Hij glimlachte, en keek toen op de klok. "Ah, 12 uur..de tijd waarop de zon op zijn hoogst staat..Light, het is nu of nooit." Hij rekte zich even uit. Hij keek naar Lightning en glimlachte nog steeds. "Ben je er klaar voor?" Ondanks zijn relaxte, positieve houding, was Eodan eigenlijk best wel nerveus. Hij had dan namelijk weliswaar eens tegen demonen gevochten..maar nooit een eeuwenoude demoon van iemand gescheiden. Ook moest hij er ook nog eens goed bij oppassen dat hij het meisje mentaal niet overbelastte. Het zou een heftige strijd worden, dat wist Eodan zelf ook wel.

Eodan liet een medelevende lach zien na het antwoord van Lightning. Arm kind..zo jong en tocg al zo veel pijn meegemaakt..hij was vastbesloten dit kind te verlossen van haar pijn. "Don't worry dear, it's gonna be alright." Hij slikte even. Dat hoopte hij althans. Hij liep van het bed af, en pakte toen een paar pilletjes van Lightning. Hij bekeek deze even. Toen keek hij weer naar Lightning. "Ok..first, relax, take a deep breath, en denk aan leuke dingen. Dingen die je opbeuren." Hij legde toen de pillen in een kleine cirkel rondom het bed. Daarna knipte hij in zijn vingers. Er verscheen een glas Novwater op tafel. Dit had gezorgd voor een aanval, dat had hij een paar dagen geleden ook al gezien. Als zijn theorie goed was, dan zal dit brouwsel het effect weer triggeren. Echter, deed hij nu iets anders. Hij deed er een pilletje in. Hij keek hij het pilletje tot de bodem zonk. Door dit pilletje zal hij vast genoeg tijd krijgen om de nodige voorbereidingen te treffen voordat Duvessa kwam. Hij bracht het toen naar Lightning. "We're gonna trigger Duvessa....maar nu, zijn we er klaar voor." Hij glimlachte en gaf het Novwater aan Light. "Voordat je het opdrinkt moet ik je zeggen Lightning..ik bewonder je moed. Ik hoop dat als het mij lukt om Duvessa te vernietigen jij ene gelukkig leven leid." Natuurlijk zal het meisje eraan moeten wennen dat ze geem zorgen meer had. Daar maakt hij zoch eigenlijk ook wel zorgen om. Stel dat het lukte, dan wist hij niet de psychologische schade die ze zal oplopen. Ah well...niet aan denken en gewoon doen. "Don't worry, cause every little thing is gonna be alright.." Hij glimlachte, en gaf het drankje aan Lightning. Hij wachtte tot ze het opdronk. Eodans handen gloeiden op. Ook werd het wat lichter in de kamer. "Goed Light..nu ga weer liggen, en denk verder aan die dingen." Hij zei het gehaast, omdat ze vrij weinig tijd hadden voordat het effect weer getriggerd zal worden. "Holy light..." Hij maakte een beweging met zijn vingers, totdat er een ster in de licht was gemaakt van licht. Deze woerd groter en ronder, totdat deze om Lightning heen ging. Toen stond Eodan op. Zijn glimlach was veranderd in een serieuze blik. Hij keek geconcentreed naar Lightning. Nee, de kalme, zachtaardige Eodan was er nu niet meer.