Sneeuw, drassige koude sneeuw, overal lag het walgelijke witte spul. Haar blauwe ogen waren samen geknepen, keken naar de omgeving. Waar hadden ze haar in godsnaam naar toe gestuurd? Een school? Wel ver….Liri keek nog eens in het kleine boekje dat ze haar hadden gegeven, ja hoor hier moest ze echt wel zijn. Met een zucht zocht ze naar de toren waar ze de light LM zou vinden. Hem zou ze moeten gaan helpen, hem raad geven en dat soort onnuttige dingen, zucht diepe, inwendige zucht. Liri keek naar haar voeten, voeten die door andere in verschrikkelijke hakken waren gestoken, ook het witte jurkje dat haar was opgedrongen beviel haar niet echt. En als ze heel eerlijk moest zijn hield ze gewoon niet van kleren, ze gaven zo’n verstikkend gevoel, vroeger, voordat ze opgesloten werd in dit half voltooide vrouwenlichaam had ze geen kleren nodig gehad, nee toen had ze vrij en wilt door het bos kunnen lopen op haar 4 pluizige pootjes. Maar nu, tja ze had gemerkt dat het als mens echt uit den boze was om zonder kleren rond te huppelen.
Na een paar inwendige vervloekingen en een paar keer haar voet omgeslagen te hebben besloot ze de hakken uit te schoppen en op haar blote voeten door de sneeuw te gaan. Haar vier scherpe hoektanden waren ontbloot van ergernis, haar poederwitte staart kwam deels onder haar lange beige jas vandaan, haar oren plat op haar hoofd, oe wat was ze toch boos.
Na een hoop starende blikken te hebben genegeerd en een hoop trappen te hebben opgelopen kwam ze eindelijk bij de toren, mooi nu nog even de juiste vertrekken zoeken, gelukkig voor Liri duurde dat niet al te lang. Maar uiteraard, de deur was op slot, meneertje was niet thuis. Grom. Mooi niet dat ze hier zou blijven wachten. Ze zette haar koffer neer en bukte zich, stak haar verscherpte vingernagel in het sleutelgat en forceerde het. Klik, deurtje ging open. Met een tevreden grijns ging ze naar binnen haar koffer met zich meezeulend. De koffer plofte ze neer vlak bij de deur, haar jas liet ze van haar schouders op de grond glijden. Mooi, aangekomen.
Liri gaf haar ogen de kost, godjes wat een hoop wit. Bwergh, wit leek op licht, lichtmagie om precies te zijn, magie die haar tot dit leven had verdoemd. Liri zuchtte en wandelde wat rond in de kamer op haar natte vuile blote voeten. Haar handen op haar onderrug gevouwen, haar staart lichtjes heen en weer zwierend. Blijkbaar was het een muziekaal typetje, tenminste dat leidde ze af uit de aanwezige muziekinstrumenten. Langzaam liep ze naar de helderwitte piano, drukte zachtjes een toets in, maar sprong achteruit toen de schelle klank eruit kwam. Brrr wat klonken muziekinstrumenten toch hard voor haar oren.
Iets trok haar aandacht, een vreemd voorwerp, langzaam ging ze ernaartoe, nam het vreemde ding vast. Wat was het? Een lamp? Wel een oud exemplaar dan, ach ja, langzaam zette ze het weer neer, vervolgde haar onderzoek. Tjonge, jonge die kerel moest echt wel van de kleur wit houden, witte piano, witte cello, wit bureau, wit bed. Maar wacht! Wat was dat daar? Een grijze vlek schoot in haar ooghoek, een klein meisje hield zich schuil tegen de muur. Met haar tong likte ze haar lippen, hmmm heerlijk, muisjes. Een grijns sierde haar lippen voor ze ineendook, op handen en voeten naar het angstige ding toesloop en toen de achtervolging inzette. Het beestje was snel en belandde uiteindelijk ook onder het witte bed. Liri gromde, ze wilde het beestje hebben, ze moest het hebben.
Zo belandde ze half onder het bed probeerde ze het beest te grijpen maar helaas, het bed was veel te laag voor haar, eenmaal tot aan haar middel onder het bed merkte ze dat haar heupen klem zaten. Inwendig gromde ze, vervloekt menselijk lichaam ook altijd. Haar blote benen spartelde onder het bed vandaan, haar staart heen en weer zwierend, fijn nu zat ze lekker vast.

Grom. Dit was echt een vervelende situatie. Uiteraard moest ze weer klem komen te zitten, vast onder dit grote bed, oog in oog met haar kleine prooi. Vervelend beest, waarom moest hij nu zo nodig weer onder dat bed zijn gekropen? Nou opgeven zou Liri niet, ze had haar zinnen op het beest gezet dus ze zou het krijgen ook. Na een hoop gewurmel en een paar dierlijke kreten lukte eht haar om het beest te pakken te krijgen, met een tevreden grijns stak ze het kleine pluizige dier in haar mond, zichzelf onder het bed uitwerkend. Verdorie wat was dit lastig zeg. Na enige moeite lukte het haar om zichzelf onder het bed uit te duwen en daarbij dus mooi haar hoofd te stoten, auw. Langzaam stond ze op, trok ze het jurkje terug vastsoenlijk, de doodgebeten muis proefde warm en vochtig op haar tong, zijn bloed stroomde haar keel binnen, ze keek even scheel en merkte dat de staart nog tussen haar lippen bungelde, ach ja.
Toen ze zich omdraaide werden haar ogen groot, richtte haar vosachtige oren zich naar de onverwachte binnenkomer en gingen haar haren recht overeind staan. Ow god, de LM. Liri slikte de muis gouw in en klopte even op haar borst toen het beestje nogal pijnlijk in haar slokdarm bleef steken. Ze ademde diep in en richtte haar blauwe ogen op de witharige man.
“Hallo” Zei ze met haar zachte stem. Haar stem, hij klonk nog altijd vreemd voor haar zelfs na al die jaren, ze was niet geboren met een stem, ze hoorde niet te kunnen praten, en toch, toch was ze hier, pratend, gevangen in dit menselijke lichaam. Denken, hoe gingen die etiketten ook al weer? Wat had ze ook al weer allemaal moeten leren? Ow ja beleefdheid, oke dat had ze al grandioos verpest door haar schoenen uit te schoppen en zomaar in zijn kamer in te breken, slim Liri, heel slim. Met de rug van haar hand ging ze over haar lippen, veegde het muizenbloed eraf.
Pootjes schudden, ja dat deden mensen als ze elkaar begroette, toch? Ja, ja dat deden ze. Langzaam zette ze een paar passen richting Eodan, haar linkerhand uitstrekkend. “Ik ben Liri Askatasuna uw nieuwe adviseur” zei ze met een klein kuchje, verdraaide muizenvacht ook altijd. Haar oren draaide even op ahar hoofd maar richtte zich toen weer op Eodan, wachtend op zijn woorden.

Ze snoof even diep, pfoe jep hij was zeker weten een Novaan, in ieder geval zo rook hij. De geur van een Light Magican alleen al deed haar haren overeind staan, ze hield werkelijk niet van die gastjes. Vervelende wezens, dat waren het, wezens waar zij mee opgescheept zat tot één van die idioten eindelijk met een oplossing kwam voor haar probleem. Want werkelijk ze wilde niets liever dan verlost zijn van dit menselijke lichaam, verlost zijn van deze stem, van deze onhandige ledenmaten, van deze vervelende oncontroleerbare magie. "Ah ja, ik was eerlijk gezegd helemaal vergeten dat jij 1 deze dagen zou komen." Hij glimlachte. Ze kneep haar ogen samen, enigsinds had ze zin om die glimlach van zijn gezicht te krabben. Want werkelijk een glimlach betekende niets voor haar, was slechts een verhulling van ware duistere gedachten. Nee Liri geloofde niet in goede dingen, al een hele tijd niet meer. Liri’s blik ging naar het vreemde lichtbolletje dat in de kamer rondzweefde. Even werden haar pupillen groter, ging haar staart heen en weer, ooh jongens wat had ze zin om achter dat ding te gaan jagen, het te vangen, te verscheuren. Ze schudde zacht haar hoofd, nee dat mocht ze niet, hoe jammer het ook was. "Please, have a seat dear." Hij wees naar twee stoelen die tegenover elkaar stonden. Haar blik werd wantrouwend gleed van zijn gezicht naar de stoelen. Hmmm wat zou deze man in zijn schild voeren? Welke gedachte zouden zijn hoofd domineren? Hij bleef haar maar aankijken, alsof hij haar geheimen probeerde te ontdekken. Even liet ze haar aangescherpte hoektanden zien. Een waarschuwing, een waarschuwing dat hij moest uitkijken wat hij deed. Ze sprong haast een halve meter in de lucht toen er plots muziek klonk. Awtsh haar arme oren hadden tijd nodig om aan de muziek te wennen. Even wreef ze pijnlijk over haar pluizige vossen oren. Langzaam ging ze dichter naar de stoelen, nam ze plaats op de stoel die het minste naar deze vreemde Lm’er rook. Ze zuchtte, legde haar ellebogen op haar knieën en haar handen ondersteunde haar knieën. Ze staarde naar hem, keek hem indringend aan met haar blauwe ogen. “Wat is dat ding, dat ding dat jij…euhm…Âde noemt?” Vroeg ze met een zachte stem, haar spieren nog steeds gespannen, alles hier deed haar denken aan de vechtende magicans de magicans die haar zo gemaakt hadden. Een korte rilling ging door haar heen, brrr vreselijke wezens.