× Alleen de lieflijke Luce ×
Like that isn't obvious.

Bonkende hoofdpijn, die vage misselijkheid en het feit dat hij zich nog slechter kon concentreren. Nog maar te zwijgen over het feit dat het erger was dan gisteren, het werd iedere dag erger scheen het wel. Het liefst zou hij vooreeuwig in zijn bed blijven liggen als het kon, want rondwandelen terwijl je je zo belabberd voelde was niet echt ideaal; maar hij had geen andere keus. Er waren nou eenmaal dingen die hij moest regelen, of hij dat nou wilde of niet. Dat waren dan weer de mindere kanten van dat hele legendarische gedoe – Wacht, waren er eigenlijk wel positieve dingen aan? Ja, je was sterk… Bla bla… Nee, hij wist er op het moment geen. Nou had eigenlijk niets een positieve kant bij hem. Ja, stiekem was hij vrij pessimistisch, ondanks dat je dat niet zou denken. Hij, de persoon die zowat letterlijk de concentratie had van minder lang dan één minuut, was een rasechte pessimist van zichzelf. Hij kon wel langer over dingen nadenken, maar daar kreeg hij hoofdpijn van en hij hield niet van hoofdpijn. Natuurlijk moest hij zijn drankgedrag weer zodanig aanpassen dat hij vrijwel iedere ochtend voor pampus lag met een dikke kater. Was ook weer o zo charmant, pure elegantie.
Eigenlijk wilde hij helemaal niet meer slapen. Simpelweg door het feit dat hij nu wél droomde… Of ja, hij onthield ze, laten we het zo zeggen. Want je droomt vrijwel altijd, maar je onthoudt het niet altijd. Hij was een typisch voorbeeld geweest van iemand die het altijd vergat; deed zijn ogen dicht, om ze vervolgens weer te openen en te beginnen aan de volgende dag. Er zat niets tussen. Vrij saai zou je denken, maar de waarheid was dat je het niet echt merkte. Het leek gewoon alsof er een scene was overgeslagen, meer niet. Hij deed het ook enkel en alleen omdat hij anders teveel slaapgebrek zou krijgen en hij was echt… Niet leuk als hij slaapgebrek had. Niet dat hij er nu fantastisch uitzag, maar dan zag hij er nog belabberder uit. En hem kennende; kon het dus niet, het was onacceptabel om er zo uit te zien zonder geldige reden. Hij voelde zich vrijwel altijd niet helemaal fijn, maar dat weerhield hem er nog niet van om er gewoon verzorgd uit te zien. Dus dan maar weer moeizaam dat ritme oppakken van de ochtend en dan maar eens aan het werk, want veel anders had hij eigenlijk niet te doen.
Natuurlijk wist hij wat er allemaal aan de hand was; dat voelde hij gewoon. In wat voor omstandigheid hij ook zat: hij zou het altijd voelen. Het was meer iets wat hem irriteerde dan dat hij er echt dankbaar voor was. Zijn lichte overgevoeligheid op fysiek gebied liet zich ook uiten in het aanvoelen van dingen op magisch gebied; wat dus inhield dat hij allang wist wat er allemaal was gebeurd. Hoe wat en waar. Noem het een geschenk, noem het een vloek; het enige wat hij ervan wist was dat het hem irriteerde en dat hij het niet onder controle had en dat dat hem nog meer irriteerde. Hij irriteerde zich aan zichzelf. Alweer. Deed hij wel vaak de laatste tijd, niet? Hij had zelfs dingen op te merken tegenover zijn spiegelbeeld, dat was iets nieuws. Frustratie die soms zo hoog opliep dat hij die vervloekte spiegel kapot wilde maken. Enge dingen waren het, hij mocht ze niet. Hij had ze gemogen omdat hij dan zijn eigen pracht kon zien, maar die zag hij niet echt meer. Waarom niet meer? Wist hij veel, het was gewoon zo.
Daar stond hij dan. Zo dichtbij en toch ook weer zo ver weg. Hij kon nog wegrennen… Nee, niet doen. Hij was geen klein kind meer en wat kon er nou misgaan? Hij was toch een stuk chagrijn, of het nou te danken was aan dat ene… Ding… Of het feit dat iemand anders zijn problemen op moest lossen. Hij zou toch hetzelfde reageren. Nou hielp die kater ook héél erg mee, wat zijn humeur betreft. Nu hij hier zo stond begon hij toch te twijfelen aan zijn informatie; hij wist niet eens om wie het precies ging. Was hij er nieuwsgierig naar? Als het een vrouw was, dan… Ja, dan wat? Nou dan was het uitzicht beter dan dat het een man was. Laten we het daarop houden.
Die neiging om gewoon de deurknop vast te pakken en de deur open te gooien was groot. Dat was zijn manier eigenlijk geworden in het betreden van andermans verblijven. Had hij tot nu toe iedere keer gedaan. Zullen we dan eens voor de verandering gewoon heel keurig op de deur kloppen? Hij wilde hier gewoon zo snel mogelijk mee klaar zijn en als het op een leuke manier kon dan graag. Het laatste waar hij zin in had was gezeur of zo en de kans dat zoiets zou uitkomen was groter als hij die deur open zwaaide dan dat hij netjes klopte. Kloppen dan maar. Rustig hief hij zijn hand op, balde deze zwakjes tot een vuist en liet zijn knokkels het oppervlak van de deur raken. Op deze manier klopte hij zachtjes drie keer achter elkaar, moest zich inhouden om niet lomp te gaan doen en een hele drumsolo te gaan geven. God, wat was hij ook een klein kind soms.

» Derpish & Zinloos. Maar ik wist echt eventjes niet, snorry >A<

Wat had er eigenlijk voor gezorgd dat zijn drankgedrag zo drastisch was veranderd en dan ook nog de negatieve kant op. Het was wel weer zo dat het vlak na al dat gedoe op Gren zo was gekomen en ook… Erdore, maar daar zat hij niet mee. Of ja, hij was weer eens te koppig om het toe te geven; wat overigens altijd zo was met dit soort dingen. Er was geen mogelijkheid waarop de rollen ooit omgedraaid zouden worden in zijn wereldje. Dat hield in dat zijn gewoonweg extreme drankpatroon hier niets mee te maken had. Als hij behoefte had aan alcohol dan was dat nou eenmaal zo, hij was immers allang over die fase heen waar hij dit soort dingen nog moest verwerken zoals op die zielige manier van je helemaal volzuipen met duizend en één alcoholhoudende dranken. Alsjeblieft zeg, hij wist wel beter.
En toch… Het was allemaal wel erg toevallig. Misschien stond het ergens wel in verband met elkaar, waren er connecties die hij niet wilde zien, niet dat hij hiertoe instaat zou zijn. Zijn trots was verblindend en ergens was dat best grappig, want het was allemaal maar een act. Het feit dat hij vrijwel iedere avond opnieuw geen nee kon zeggen tegen dat verlangen naar flink wat alcohol gaf weer dat hij eigenlijk maar een zwak persoon was. Dat hij niet altijd zo zelfverzekerd was geweest was duidelijk, voornamelijk als je keek naar hoe hij sprak. Hij had zichzelf erop getraind om goed te kunnen liegen wat houding betreft en het lezen van die van anderen was later pas gekomen, meer vanzelf, maar hij had niets gedaan wat zijn stem betreft en die liet nu doorschemeren hoe hij zich werkelijk voelde. Het liet simpelweg blijken dat hij loog, iedere keer weer.
Jammer genoeg begon hij dat pas in te zien op het punt waarin hij nog te lui was om iets aan zichzelf te veranderen. Hij had geen zin meer in; die angsten, om iedere keer maar te twijfelen, jezelf nooit genoeg te vinden en noem het maar op. Iedereen om hem heen kon hem vanaf dat moment de pot op, hij was perfect en punt uit. Nee, je mocht er niets tegenin brengen; want mentaal bleef hij nog steeds even instabiel. Er was ook nooit echt veel voor nodig geweest om hem echt kwaad te krijgen. Kwam mede omdat hij al zijn emoties omboog tot haat. Hij moest zelfs niets hebben van dat hele blijdschap… Gedoe… Waarom zou hij blij zijn? Het enige wat hij had was een torenhoog schuldgevoel en dat was het wel. De rest wilde hij niet meer naar kijken, ging hij zich weer rot voelen. Niet dat hij zich al goed voelde op het moment, er was niet echt een humeur dat verpest kon worden omdat het al verpest was. Maar ja, anders zou het er alleen maar erger op worden. Had hij ook geen zin in.
Hij liet zijn hand rustig zakken, verborg daarna rustig enkel zijn duim in zijn zak. Was dat nou echt nodig? Ja, ze waren tegenpolen, maar hij was hier niet gekomen om dat te laten blijken. Het hoefde niet hetzelfde te gaan zoals het altijd ging, dat was dan weer zijn flexibele kant die sprak. Waarom zouden zij er niet eens wat verandering in brengen? Waarom moest alles hetzelfde blijven? Er waren veel dingen waar hij niet tegen kon, maar zo geheten tradities bleven nog wel het ergst. Ja, het leek verdomd veel op een of andere traditie. Alsof het hem was aangeleerd haar, en heel haar volk erbij, te haten. Hij haatte niemand. Haten was een groot woord en hij kon het maar gebruiken voor één ding. Zijn gevoelens omschrijven jegens Sophia. Tuurlijk, angst zat er ook bij; maar haat overstemde alles. Zoals het dat altijd deed.
Daarom was het ook gevaarlijk, het was iets wat je meestal niet in de hand had. Het zou groeien en groeien totdat het je zou verblinden. Het zou zich verspreidden als een of andere ziekte, een virus. Eerst beïnvloedde het je heldere gedachtes, om uit te lekken naar je zicht en deze te laten vertroebelen. Dan was er later niet meer voor nodig om het ook te laten verspreidden naar de rest van je ledematen. Om dan een paar klappen uit te delen; dat was het ergste geval. Natuurlijk was er wel wat voor nodig om zover te komen, maar bij hem was het vaak genoeg zover gekomen. Had hij Sophia geslagen? Geprobeerd ja, hij had haar dolgraag willen pijnigen, maar hij kon het niet. Omdat hij zichzelf was: een man die niet instaat was anderen echt puur fysiek pijn te doen. Hij kon niets met zijn blote handen pijnigen, voornamelijk door zijn trauma’s. Vandaar dat hij eigenlijk ook niet zoveel had aan zijn fysieke kunnen.
Nee, zijn blik was niet vriendelijk. Hij bootste haar enkel na. Stomme glimlach, dacht ze dat hij doof was of zo? Het was maar goed dat ze een vrouw was, anders had hij waarschijnlijk nog iets een klap gegeven vandaag. Als het niet van de andere kant kwam, zou het ook niet van de zijne komen. Kop op zeg, hij had wel betere dingen te doen. Hij trok een mondhoek omhoog, betrad de ruimte maar eens. Anders stond hij daar ook maar zo… Zou hij vast het beeld wekken dat hij een afkeur had jegens het licht, wat dus niet zo was. Een simpel tikje met zijn voet zorgde ervoor dat de deur weer dichtging.
Hij keek weer op. ‘Ja,’ het was eruit voordat hij er erg in had, ‘Ik bedoel… Nee, nee bedankt.’ Tuurlijk, hij kon zich weer eens niet focussen en dat kwam niet doordat ze een vrouw was. Nee, hij had zoveel beter gezien. Héél veel beter. En hij was hier ook alleen om dank je te zeggen, meer niet. ‘Het enige waarvoor ik ben gekomen is om je te bedanken,’ begon hij met een heldere stem, keek haar zonder enige aarzeling aan, ‘Het spijt me heel erg dat ik je om die reden kom opzoeken, dat het ook om die reden is dat we elkaar überhaupt leren kennen.’ Formeel gedoe… Het was meer om te laten zien dat hij geen zin had in dat eeuwige oorlogsgedoe. Het was vermoeiend en irritant en waarom zou hij er nog meer doorgaan als hij geen afkeur tegen haar had? Ja, licht en duister waren tegenpolen; maar dat hoefde nog niet te betekenen dat dat je ervan weerhoudt om normaal met elkaar om te gaan. Toch?

» HNNNGG. Sorry, ik wil mijn posts niet te lang maken... Maar nu wordt het allemaal zo zinloos T^T

Zou die afkeur ook zo groot zijn tussen andere tegenpolen? Waarschijnlijk zou het vast een heel stuk meevallen in vergelijking met licht en duister altijd. Ook als hij keek naar de persoonlijkheden van sommige mensen; Francis kon onmogelijk iemand haten, Fealwen was op zich wel aardig en Neara leek hem niet echt het persoon dat er moeite voor zou doen – om ruzie te zoeken met iemand dan. Nou zag hij er ook niet echt de functie in van al dat gezeur de hele tijd. Het was waarschijnlijk allemaal begonnen met een lampje. De een maakte het aan, de ander weer uit en zo door. Hierdoor ontstond ruzie en die ruzie was nog steeds niet opgelost. Als klein kind ging dat altijd zo makkelijk. Geef elkaar een hand en dan is alles weer goed! Nou, alsof dat zou werken zeg. Hij had die hand van Sophia wel meer dan duizend keer geschud en er was nooit iets door opgelost. Het erge eraan was dat hij die hand zo vaak had aangeraakt dat hij de textuur er gewoon van uit zijn hoofd kende en die per se altijd moest vergelijken met die van anderen. Hij wilde gewoon niet aan haar denken en toch deed hij het. Hoewel hij liever aan die vrouw dacht dan een andere… God, wat waren vrouwen eigenlijk vreselijke wezens. Zijn gedachtes eventjes een beetje overnemen.
Dat was dan ook wat; had hij een korte concentratie, kon hij er geen gebruik van maken wanneer hij dat wilde. Omdat hij wel weer die gewoonte had om alles te relateren aan hetgeen wat hem dwars zat. Ja, meestal zaten de dingen waar hij het meest over nadacht hem dwars. Hij irriteerde zich eraan, wilde het gewoon vergeten en dan ging het weer eens niet. Waarom kon alles nou niet gewoon gaan zoals hij dat wilde? Dat zou zoveel fijner zijn. En geef toe; hij had meer tegenslagen gehad dan gelukjes, dus hij had wel het recht om erover te klagen. Wat dat betreft was hij net een vrouw, kon aan een stuk door klagen over van alles en nog wat als hij eens zin had en niet echt nadacht natuurlijk. Hij wist dat hij vrouwelijke trekjes had, ja… Leuk, bravo. Gefeliciteerd. Het enige wat hij wilde dat er met ze gebeurde was dat ze verdwenen. Hij was een man, dan hoorde je niet zo’n trekjes te hebben. Natuurlijk had hij geprobeerd ze af te leren, uit zijn systeem te krijgen; maar dat leek al snel iets onmogelijks te zijn. Blijkbaar was er zoiets als een limiet; na de vijftigste – willekeurig getal hier zo – dag kon je ze niet meer afleren, scheen het wel. Kon het misschien aan hemzelf liggen? Aan hoe hij was qua persoon? Nee, dat was onmogelijk. Natuurlijk was hij ook gewoon te lui om echt iets drastisch aan zichzelf te veranderen, dat ook.
Zijn mondhoeken krulden omhoog, had er geen enkele moeite mee om sympathiek gedrag te vertonen jegens de vrouw. Het ging hem niet om afkomst, noch om de soort magie die iemand beheerste; alles ging om de eerste indruk en de persoonlijkheid. Hij kon er toch niets aan doen dat hij Shadraans was? Alsof hij daarvoor had gekozen, alsjeblieft zeg. Bovendien werd hij, toen hij zijn oogkleur nog niet kon veranderen, soms uitgescholden voor Novaan. Niet dat hij zich er wat van aan had getrokken, hij was er juist liever eentje geweest. Hij kon niet ontkennen dat hij eigenlijk niets, maar dan ook echt he-le-maal niets, moest hebben van zijn volk – gewoon om hoe de standaard ervan was. Vandaar dat hij het ook niet erg vond van zichzelf dat hij soms wenste om van een totaal ander ras, of hoe je het wilde noemen, afkomstig te zijn.
‘Het geeft niet,’ grijnsde hij, ‘Ik heb zelf soms ook het probleem dat ik een deur iets te hard open gooi. Dingen zoals dat gebeuren nou eenmaal; we blijven allemaal mensen.’ En er was geen één mens in dit gehele universum die perfect was, vandaar die woorden. O, blijkbaar zou het toch dus langer worden dan verwacht aangezien hij… Moest… Zitten. Het was onbeleefd om nu doei te zeggen en gewoon weg te lopen, dus moest hij wel plaats nemen. Dan maar doen en er alsnog zo snel mogelijk een eind aanmaken, dat was beter voor beide partijen.
‘Luce, was het toch?’ Vroeg hij uiteindelijk toen hij eenmaal zat. Ja, hij had wel wat namen opgevangen. Hij wist nu wel hoe al zijn collega’s moesten heten, maar alsnog bleef er die lichte twijfel totdat hij het echt uit hun mond had gehoord. ‘Doet me denken aan Lucetta.’ Met een beetje geluk wist ze wat die naam precies inhield. O, nee… Verdorie, zat hij alweer een soort van te flirten met een vrouw die er overduidelijk geen zin had. Focus, jongen, focus je toch eens voor één keer in je leven! ‘Het is denk ik wel duidelijk dat ik eerder aan jou kan vragen of ik iets voor je kan doen. Je bent een gunst van me verschuldigd, geen is te groot. Ik wil enkel mijn prijs betalen voor jouw hulp.’ Als ze maar niet onredelijk of flauw ging doen wat dat betreft; maar ze wist dat vast ook zelf wel. Er bleven dingen die hij gewoonweg niet kon flikken, dus moest ze dat soort dingen dus ook niet van hem gaan vragen. Ze was vast wel volwassen genoeg om zich dat te realiseren.

» Even voor de duidelijkheid; de betekenis van Lucetta is beeldschoon licht ;}

Ergens had hij het gevoel dat hij een zeker persoon nu nog meer mocht verachtten. Waarom? Nou, omdat hij wel zeker wist dat die wel al in contact was gekomen met Luce, eerder dan hem dus en het viel gewoon te voorspellen dat die vrouw wel een paar nare woorden over hem liet horen. Kijkend naar hoe goed hij haar nu wel kende… Kijkend naar het feit dat anderen vrijwel altijd vroegen naar hun collega’s… Kijkend naar zijn omgang met de ander. Dan was het ook niet zo vreemd dat er vooroordelen waren vanaf de andere kant. Hoewel het zwak bleef dat je je beeld liet vertroebelen door anderen. Maakte het hem dan zwak dat hij zich in een ban had laten raken van Sophia? Alles wat hij nu uit zichzelf deed, het analyseren van mensen zonder dat eigenlijk te willen, kwam door haar. Natuurlijk waren er ook gewoontes die hij niet aan haar te danken had, maar de meerderheid stiekem wel.
Nee, nou moest hij niet weer aan dat vreselijke persoon gaan denken. Gewoon niet doen, dadelijk zou hij er nog spontaan voor zorgen dat hij zou wegrennen of zo. Die blinde paniek ook altijd. Hij had er vaak over nagedacht wat ze nou precies het leukst had gevonden… Misschien het opjagen? Waarschijnlijk wel, hij had zich altijd maar als een konijntje moeten gedragen. Rende in blinde paniek door al de gangen heen om vervolgens te struikelen bij de trappen en dan was het weer raak. Of hij struikelde gewoon omdat hij vroeger nogal onhandig was, viel nu wel mee – vooral als je keek naar wat hij nu wel allemaal niet in de keuken kon. Keuken? Hij kon koken? Ja zeker. En hoe. Echter deed hij het niet graag omdat hij zich dan weer zo vrouwelijk voelde en omdat hij gewoon chagrijnig werd als er iets vies werd, dingen die je niet kon vermijden als je dingen probeerde te maken die te maken hadden met eten. Hoewel hij het wel altijd erg schoon wist te houden, maar uiteindelijk was er dan toch altijd die eeuwige vlek op zijn schort en als hij zichzelf niet voor gek zou verklaren zou hij zweren dat die vlek ook altijd op dezelfde plek zat… Echt, het was gewoon zo.
Hij dwaalde wel erg veel af op het moment. Was het omdat hij geen zin had om chagrijnig te gaan doen omdat zij zo… Vooroordelerig deed. Ja, dat was nu een woord. Net zoals heel veel woorden die hij uit het niets verzon. Hij had er nou eenmaal moeite mee om dingen goed te verwoorden, leek het nooit zo goed te weten en uiteindelijk eindigde hij maar met een niet bestaand woord. Niet te vergeten dat achter dat woord de zin volgde: dat is bij deze een woord en als de ander er iets tegenin bracht was hij altijd beledigd. Nu was hij ook super snel beledigd, maar dat was nou eenmaal zo. Hij wist dat hij niet perfect was, maar men hoefde het er niet in te wrijven. De waarheid was niet leuk en best hard ook; daarom probeerde hij deze gewoon te vermijden soms omdat teveel confrontatie gewoon… Teveel was.
Hoe je in. Doe het niet, waag het niet of je krijgt dadelijk nog een klap van jezelf. Die neiging om te zeggen dat haar uitspraak lieflijk was wanneer ze zijn naam uitsprak was zo groot… Maar het mocht niet. Het zou ongepast zijn, hoewel de meerderheid van zijn opmerkingen dat altijd was; maar goed. Hij moest zichzelf gewoon eventjes inhouden, hij had heus wel wat zelfbeheersing hoor. Zie je? Hij had het niet gezegd, dus alles is goed. Dat hij überhaupt wist dat die naam bestond was ergens al speciaal, kijkend naar hoe… Weinig, ja je kon eerder zeggen weinig, hij stiekem wist. Door de jaren heen leerde je wel wat, maar hij was echter te lui geweest om alles te onthouden en dan eindigde je ermee dat je uiteindelijk maar weinig wist voor je leeftijd.
Hij knikte als eerste reactie op haar woorden. ‘Dat snap ik.’ Hij wendde zijn blik af, slaakte een zachte zucht. ‘Ik kan niet geloven dat ik zo… Ik had hem onderschat, Savador, en dat ging ten kosten van bepaalde dingen. Het is waar dat het niet geheel mijn schuld is, maar hij is wel mijn verantwoordelijkheid en daarom is het ergens mijn plicht om zijn schuld dus gedeeltelijk op me te nemen… Of ik dat nou leuk vind of niet.’ Hij zweeg eventjes, wierp een zijdelingse blik op de vrouw. ‘Nogmaals mijn excuses voor al dit gedoe.’ Dat was eigenlijk het enige wat hij wel kon doen voordat hij zijn prijs had betaald… Verontschuldigen en nog eens verontschuldigen.
Een zacht lachje verliet zijn keel, waarna hij haar aankeek. ‘Nee,’ grijnsde hij, ‘Ik heb werkelijk geen idee hoe ik mijn schuld kan verlossen, maar misschien kunnen we er samen uitkomen?’ Hij was wel een beetje een man van alles toen hij eenmaal niet meer zo onhandig was. En hij had zich vroeger snel verveeld tijdens zijn studie door en dan ging je maar wat dingetjes leren. Uiteindelijk was het er dus van gekomen dat hij zo’n beetje alles wel een beetje kon als hij zijn geheugen een beetje opfriste. Nou was het wel het probleem dat hij super traag van begrip was en hij altijd teveel vragen moest stellen over dingen, maar als hij het eenmaal allemaal wist kon hij het ook gelijk regelen.
‘Vertel mij eens, Luce, zijn er nog conflicten tussen Nova en Shadra die ik nog niet mee heb gekregen?’ Was hij nou werkelijk van plan om – Ja. Misschien, dat kon je eigenlijk beter zeggen. Het lag eraan hoe groot dingen waren voordat hij echt een oordeel kon vellen, maar hij was wel bereid om eens soepel te zijn wat dat soort dingen betreft. Normaal weigerde hij altijd om zijn krabbel op de meerderheid van de papieren te zetten die hij binnen kreeg, gewoon omdat hij het er niet mee eens was en dan had die persoon die ermee was gekomen pech. Echter kon hij wel uitzonderingen maken en als dat nu nodig was om zijn schuld af te lossen dan zou hij dat best willen doen.

» Hij faalt helemaal niet joh owo!
» En hopelijk kun je wat met die van mij, heb het gevoel dat hij nogal zinloos is. Sorry ^^'