Nadat het pilletje de bek van Duvessa in was gegaan stortte deze op de grond. Al snel voelde hij haar aanwezigheid kleiner worden. Ook zag hij het lichaam langzamerhand weer menselijker worden. De omgeving vervaagde, en ze waren weer in de kamer van Eodan. Eodan die op de stoel zat, en Lightning die in het bed lag. De pilletjes die Eo om haar heen had gelegd waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor kleine kristallen. Echtermistte Eodan iets. Toen hij ontdekte wat, maakte zijn altijd kalme blik plaats voor grote verschrikking. Hij kon Light haar aanwezigheid ook niet meer voelen! Hij sprong op van de stoel, en snelde naar het bed, en voelde haar pols. Deze was zeer zwak. Hij kon deze haast niet voelen. Toen niet meer. Nee.nee..."NEE!" Zijn radeloze stem echode door Cahaya. De kamer werd iets donkerder. Eodans emoties aangevend. Nee...Hij had na al die jaren weer gezorgd voor de dood van iemand...Hij knielde naast het bed, met een radeloze blik in zijn ogen.  Hij had zichzelf bezworen..jaren geleden..dat hij nooit meer iemand zou doden. Expres of per ongeluk..En nu was het toch weer gebeurd...hij was zijn belofte niet nagekomen...Hij had het prachtigste van kado dat iemand ooit had kunnen krijgen iemand weggenomen...Dat niet alleen..Hoe zou hij dit moeten uitleggen aan zijn collega's? Aan Savador? Hij had 1 van zijn studenten gedood...Maar dat was eigenlijk zijn minste zorg. Hij kon nog een poging doen haar weer in leven te krijgen...maar hij betwijfelde dat zwaar. Maar hij wou nu alle kansen nemen. Al leken deze nog zo klein. Hij pakte een glas. Toen liet hij kleine zilveren druppels uit zijn vinger in het glas vallen. Het was een klein deel van zijn energie. Het gaf een vage gloed. Hij liet het erin lopen, totdat het voor een kwart gevuld was. Het kostte hem zeer veel energie, maar dat kon hem niets schelen. Hij liep met het glas naar Light toe, deed haar mond open, en goot het in haar mond. Als het goed was, zou de lichtmagie van zijn energie het grootste gedeelte van de innerlijke wonden van Light helen. En, althans dat hoopte Eodan, zou ze hierdoor dus levend worden. Toen kwam er een vage lichte gloed om haar heen, en zweefde ze een klein beetje onder de dekens. Daarna was de gloed verdwenen en lande ze me een lichte plof op het matras. "Alsjeblieft Light...ga niet dood.." Hij hield met zijn beide handen haar pols lichtjes vast en keek met een mix van hoop en angst naar haar.

 Hij keek naar hoe de vloeistof in haar mond ging, en deed toen haar mond weer dicht. Hij zuchtte. Eigenlijk was dit zwaar tegen de regels. Maar Light verdiende het niet om op deze manier aan haar einde te komen. Ze was..17 of 18! Nog vol in de bloei van haar leven. Ze had nog een heel leven voor zich..Hij pakte weer voorzichtig met zijn beide handen haar pols en voelde deze. Nog altijd niets. Hij zuchtte. Het was te laat..de schade was al veel te groot geworden. Toen voelde hij opeens dat haar pols waar langzaam op gang kwam. Zijn blik veranderde gelijk, en een kleine glimlach verscheen. Wat het dan toch gelukt? Een tweede zucht ontging hem toen ze haar ogen opende. Een zucht van opluchting. Ze was nog levend. Hij glimlachte naar haar toen ze wakker werd. Wat was hij toch blij om weer haar mooie kristalblauwe ogen te zien, in plaats van die bloedrode ogen van Duvessa. "Good morning Sunshine..."