<sub>Myron zuchtte nogmaals. Hoe moeilijk was het om even rust te hebben? Een paar meter achter hem lag het duistere bos, waar hij eerder nog had gedacht dat hij daar zijn rust kon vinden. Echter was dat schijn en was zijn rust al snel verstoord door een persoon die het nodig leek te vinden om hem even tot last te vallen. Myron ging er verder niet over na denken. Stug, met een kille blik in zijn ogen, liep hij verder. Het was een warme dag en de zon brandde op zijn kleding, iets wat zijn humeur niet ten goede deed. Het hielp dan ook niet veel dat hij een dikke, lange, witte jas aan hand die omlijnd was met een bond kraag. Hij kwam even tot een halt, zich bedenkend waar hij nu heen moest gaan. Hij keek dan ook even om en probeerde een plek te vinden waar hij alleen kon zijn en zijn rust eindelijk kon hervinden na deze ene week op de academie. Plots schoot hem wat te binnen. Iemand, een leerling die verbazingwekkend genoeg niet van hem weg liep of hem ontweek, had hem gezegd dat er vlak bij het duistere bos zich de ruïnes bevonden van het oude gebouw die de academie eerder had gebruikt. Even keek Myron in het rond, waarna zijn blik viel op een klein stenen toren, nauwelijks heel, die net boven een kleine heuvel uitstak. Myron veranderde van koers en liep naar de kleine heuvel heen. Hij liep die vervolgens op, waarna hij boven op de heuvel weer tot een halt kwam. Een oude ruïne was tevoorschijn gekomen. Veel was er niet veel meer van over. Het was door de natuur overgenomen en klimop klom genadeloos over alle stenen heen en klemde zich ijzersterk vast. Even bleef Myron er zo naar kijken, waarna hij langzaam de heuvel afdaalde en de ruïne binnen liep. Hij liep kort een rondje om de ruïne heen. Hij wou dan ook zeker weten dat er niemand anders was. Achter de ruïne, in de schaduw, bleef hij staan. Hij keek even omhoog naar de vel blauwe lucht. Oké, het was misschien niet volop donker, maar alles beter dan die felle zon. Hij leunde tegen de muur aan en al snel liet hij zich naar beneden glijden via de muur zodat hij uiteindelijk op de grond neer plofte. Hij zuchtte nogmaals, dit keer wat opgelucht.

Was dit echt de beste optie geweest? Was het echt slim om hier heen te gaan? Oké, hij wou zijn magie verbeteren, maar waren er leraren op deze school die hem ermee konden helpen? Zijn magie kwam immers van een andere bron dan bij de anderen leerlingen, tenminste dat dacht hij. Hij was nog maar een week op school en vermeed al het contact, veel kon hij dus nog niet weten van de leerlingen. Hij raakte dan ook snel geïrriteerd, dus misschien was het ook maar beter dat hij contact vermeed, voor hij het wist sneed hij uit gewoonte een keel van iemand door. Hij was dan misschien niet de braafste, zacht uitgedrukt, maar hij was niet zo iemand die meteen alle aandacht ging op eisen door meteen in zijn eerste week bij het hoofd te moeten komen. Hij zou zich maar even koest moeten houden en daarom wou hij even rust hebben. Zodat hij even zijn hoofd leeg kon maken en weer helemaal tot rust kon komen, niet denkend aan alle problemen die eventueel zouden kunnen gebeuren. Ondanks dat hij in de schaduw zat, was het nog erg warm. Hij besloot dan ook uiteindelijk om zijn jas uit te doen. Al snel werd 1 gespierde arm zichtbaar en 1 mechanische. De mechanische arm was de arm die alle magie bevat. Veel kon hij er niet mee. Alleen als hij boos werd en zich echt niet meer in kon houden. Ja, dan werd hij een hel. Hij keek kort naar zijn arm, waarna hij zijn hoofd naar achter liet vallen tegen de muur en nogmaals zuchtte. Met zijn andere arm ging hij even kort door zijn haren heen en veegde eens het zweet van zijn voorhoofd af.</sub>