Haar kleding was, zoals hij verzocht had, redelijk normaal. Zoals altijd goed verzorgd, maar geen jurkje of andere frutsels. Mooi zo. Zie je wel. Ook koppige speeltjes konden doen wat hen gezegd werd. Ook Lightning kon leren luisteren. "Nee, ik denk dat ik klaar ben om te gaan." Hij knikte bevestigend, wat geen echt nut had. Maar hij moest in beweging blijven, zijn gevoelens voor blijven door simpelweg door te blijven razen.
Nadat ze de deur gesloten had stapte Dominic iets dichter naar het meisje toe. Zijn ogen gleden nogmaals over haar lichaam heen, deze keer minder op de kleding focusend, meer op andere zaken. Haar uitstraling was zoals altijd weer fris, met een onvoorspelbaar kantje. Maar de jongedame had ook iets zenuwachtigs over zich, al besefte ze dat zelf wellicht niet eens. "Wat wandelen kan heus geen kwaad" Hij grijnsde lichtjes en legde zijn hand op haar schouder. Zo trok hij Lightning dichterbij. Nu ze tegen zijn lichaam aan was gedrukt met haar ene schouder kon hij het niet laten. Kort omhelsde hij haar, om daarna zijn arm losjes om haar heen te slaan. Zo loodsde hij haar mee naar buiten. De zon was al haast helemaal onder, wat een rossige gloed op de laaghangende bewolking wierp. Het was een prachtige avond, al hoopte hij wel dat die wolken straks al wat verder weg waren. De sterrenhemel zou hij liever niet bezaaid met grijze vlekken zien. Gisternacht was het prachtig geweest, volkomen helder. Maar ook zo was het mooi om te zien. De gouden stralen van de zon kusten deze kant van de planeet goedenacht, alvorens naar de andere kant te vertrekken.

Over het eindeloze pad liep het stel naar de oever van het meer. Dominic stopte en draaide zich naar zijn prachtige metgezel toe. ''Nou, ik dacht dat het wel.. Dit wel een mooie plek was.'' Ze bevonden zich op een grasveldje vlak naast een laaghangende wilg. De takken van de wilg hingen het water in alsof de oude boom het leven maar allemaal over zich heen liet komen, zonder energie om zich te verzetten. De struikgewassen waren bezaaid met besjes, het begin van de zomer brak aan en dat was te merken. Het gras was ietwat vochtig, maar dat was gauw opgelost. Dominic nam de opgevouwen stof van zijn arm af en spreidde het uit. Zo konden ze zitten, zonder nat te worden. ''Na U.'' plaagde hij Lightning. Nadat ze zich neergezet had liet hij zich naast haar zakken en stak verlegen zijn hand uit. Daarmee streelde hij over haar zachte wang heen, zijn weg vervolgend langs haar nek, haar schouder.. Haar arm. Bij haar hand stopte de jongen en zijn vingers bogen zich beschermend over haar warme hand heen. Aandachtig keek hij haar aan, wachtend of ze de stilte verbreken zou.

Lightning had simpele maar toch deftige kleding aangedaan. Lightning probeerde echt niet zenuwachtig te zijn, maar dat was niet zo simpel. Bij iedere jongen was ze kalm. Dominic was de uitzondering erop. Daarom was ze nu wel degelijk voor de eerste keer zenuwachtig voor een date. Ze werd er dan alleen nog maar ook geïrriteerd van. ze hield er namelijk niet van om nerveus of in dit geval zenuwachtig te zijn. Zou Dominic dat ook zijn? ze hoopte het maar, al kon je bij Dominic, nooit iets echt werkelijk zeker zijn. En iedereen weet hoe vreselijk ze dat wel niet vond. Ze hield er van om mensen te doorgronden. Kon dan altijd zo gemakkelijk hun acties en handelingen enkele seconden eerder doorzien, daardoor had ze juist genoeg tijd om zich er op voor te bereiden. Het was best logisch dat het bij de ene wat moeilijker was dan bij de anderen, maar bij Dominic. Het ene moment doet hij iets rustigs, en dan wanneer Lightning zich eraan had kunnen wennen deed hij zomaar iets compleets anders waardoor Lightning zich soms kapot schrok. En dan was ze weer van begin af aan. Dat irriteerde lightning van Dominic, maar toch, ze kon niet uit zijn buurt blijven. Kon niet lang kwaad op hem blijven. Vaak had ze dat geprobeerd, maar ze hield het nooit lang vol, misschien maximum enkele uurtjes als ze echt zeer koppig volhield, maar langer niet. Al kon blijven proberen geen kwaad. Wandelen met Dominic...? Dat kon zeker geen kwaad. Ze deed haar kamerdeur achter zich dicht en vervolgens op slot, je weet maar nooit wie er allemaal in kamer zou gaan om dingen te zoeken, die niet van hen zijn. Kort glimlachte Lightning toen hij zijn hand op haar schouder legde en haar dichter naar hem toe trok. Ze stond zo tegen hem nog best wel goed. Zwijgend keek ze voor zich uit al keek ze soms wel eens zijdelings naar Dominic via haar ooghoeken. het maakte haar nooit echt uit waar ze naar toe gingen.

Bij het meer aangekomen keek lightning rustig rond. Het was er altijd prachtig geweest hier. Vooral als de zon onder was, of nog beter als die weer opkwam. ''Nou, ik dacht dat het wel.. Dit wel een mooie plek was.'' Glimlachend keek Lightning naar Dominic, haar glimlach was gemeend waardoor die haar ogen bereikten en weer lieten twinkelen. "het is niet mooi Dominic, maar het is prachtig ' Stelde ze vast terwijl ze weer even rond keek, al gleden haar ogen snel weer naar Dominic toen hij een stuk stof tevoorschijn haalde van zijn arm en die vervolgens openspreide op de grond. ''Na U.'' plaagde hij haar. Grinnikend ging Lightning op de stof gaan zitten, keek Dominic aan toen hij naast haar kwam zitten. Ze keek recht in die ijsblauwe ogen van hem toen hij haar wang streelde, en dan zijn weg naar waar hij beschermend zijn hand over die van haar legde. Even beet ze op haar onderlip. 'Meende je het...van wat...Je op je brief hebt geschreven." Nieuwsgierig keek ze hem aan. Ze mocht niet rood worden, dat hield ze dan ook zo goed als het maar kon tegen. Lightning hoorde niet te blozen. Dat was trouwens helemaal niets voor haar.

-ugh flut sorry-

Hmm. Had hij haar niet mee moeten nemen naar een disco? Dat was wat iedere andere jongen gedaan had. Of de discotheek in Oaks field, of als ze een pietsie meer stijl en klasse hadden: Een of ander restaurantje. De voordelen daarvan waren duidelijk: Het was voorspelbaar, klassiek. Dames hielden ervan, zo hadden jaren van onderzoek en ervaring uitgewezen. In een overvolle dansruimte kwam je letterlijk dichter bij je date dan ooit tevoren, in de bezwete lucht die je beiden inademde. Je leerde elkaar kennen door geschreeuwde oneliners die de muziek moesten overstemmen en af en toe werd er wat alcoholische drank genuttigd, waarvan een deel op de kleding van de omstaanders belandde omdat er iemand tegen je aanduwde. Ja, zo ging dat. Ook met de dates in bistro's, luxueze restaurants en dergelijke had hij genoeg ervaring om het letterlijk midden in de nacht te kunnen beschrijven. Maar uniek, dat was het niet. Spannend evenmin. En hoewel het allemaal een overduidelijke garantie tot succes bood, wilde hij het niet. Toen hij van Lightning een toezegging had gekregen tot de date had hij dat onmiddellijk geweten. Een besef drong traag tot hem door als waterdruppeltjes die de gortdroge aarde langzaam bevochtigden: Zij verdiende wat beters, wat anders. Hij wilde niet dat ze hem zag als één in de miljoen, hij zou anders zijn, boven het maaiveld uitsteken. Hij moest en zou opvallen. En hoe maakte je beter een indruk op een meisje dan door haar naar een puur romantisch plekje mee te nemen? Een spreuk die hij hier vanochtend geplaats had maakte het al zeker dat pottenkijkers weinig kans kregen -de details hiervan zullen we maar achterwege laten.

En het viel in de smaak. Mooi. Tevreden met zichzelf, inwendig, vervolgde hij de woorden die hij al uren vantevoren in zijn hoofd had gehad. Het leek er wellicht niet op, maar in zijn overpeizningen had Dominic dit hele voorspel al inwendig voorbereid. Eén onverwachte reactie was natuurlijk genoeg om zijn hele plan van de baan te gooien. "Het is niet mooi Dominic, maar het is prachtig ' Maar tot nu toe gebeurde dat niet. Hij kende Lightning dan wel niet helemaal, maar haar inschatten lukte meestal redelijk. Enkel als ze doorhad dat hij haar gedrag voorspelde zou ze weer pogen om iets doms te doen, dus hij liet niets merken. Zelfs niet toen ze de stilte verbrak. 'Meende je het...van wat...Je op je brief hebt geschreven.'' Even dacht hij na. ''Misschien. There's only one way to find out. Lightning, het spijt me. Ik wilde dit niet meteen opbrengen, maar de gedachte verstoort mijn nadenken, de woorden branden in mijn keel.'' Hij was even stil. Dit was niet wat hij gepland had. Hij had mooie woorden klaar liggen, maar die werden door een blinde vlek gestopt. Hij moest het weten. Nu. ''Ik- Ik heb gehoord van Fwinn. Je vriéndje.'' Zijn stem bleef vlak en neutraal, maar bij dat laatste woord kwam er een giftige ondertoon om het hoekje kijken. ''Wanneer plande je me in te lichten? Of zou je me zomaar laten vallen, zonder enige toelichting? Weet hij.. hiervan?'' Twee handen gebaarden naar de lucht die hun date symboliseerden. ''En belangrijker dan dat alles, de antwoorden daarop doen er gewoonweg niet toe, tenzij ik dit laatste weet: Zou je voor hem kiezen als ik je vroeg bij mij te blijven?'' Nee, hij kon haar niet aankijken. Voor het eerst leken die blauwe edelstenen van irissen die ze bezat in zijn huid te branden, ze veroorzaakten een pijn die mensen jaloezie noemden.

een heel klein stukje diep in Lightning kon niet meteen geloven dat Dominic haar had gevraagt voor op een date te gaan. Enerzijds omdat hij alles was dat lightning hoorde te haten, er van te walgen. En anderszijds ze misschien een klein beetje bang was dat dit misschien gewoon een droom was of beter gezegt een grap was en haar als een speeltje zag.
Lightning begon te beseffen wat haar verwarde emotie's betekende. Die nerveusheid en verwarring die Light altijd probeerde te verbergen door bijdehande antwoorden te geven of de verwarring naar irritatie te veranderen zodat Dominic helemaal niet door zou hebben wat zijn aanwezigheid ervoor zorgde dat ze alleen maar naar hem kon kijken, alles om haar heenverdween bijna. Zijn botte en soms gemeene woorden daadwerkelijk kwetsten, Dominic was de enige dat haar met isñpele woorden kon kwetsen. Hij had geen flauw idee hoe verwarrend dat dat wel niet voor haar was. En zijn aanrakingen zoals nu waarbij zijn arm rond haar heen hing. zijn aanrakingen... kort sloot ze haar ogen het bracht iets in haar teweeg dat lightning aan de ene kant niet wou herkennenm het probeerd tegen te houden. Al die pogingen waren allemaal mislukt.
Hoe deed Dominic dat toch? Voor hen vallen was geen goed idee, dat wist lightning maar toch na al haar pogingen kon lightning het maar niet voorkomen.
Ze was voor hem gevallen.

Lightning wou het wetenm ze was er al een tijdje aan het overpeinwen. en nu had ze de vraag gesteld, de vraag zelf kwam er nogal sukkelend uit. Misschien oñdat ze eigenlijk bang was voor zijn antwoord. Ze had nog altijd het angstigte gevoel dat dit een zieke grap was. Lightning kon er niks aan doen oñ zo te denken ZWas doñinic voor haar gevallen zoals zij voor hem?!
Lightnig wist het niet. Het was nu niet dat Dominic makkelijk te doorzien was. ''Misschien. There's only one way to find out. Lightning, het spijt me. Ik wilde dit niet meteen opbrengen, maar de gedachte verstoort mijn nadenken, de woorden branden in mijn keel.' Waar had hij het over? Onbewust rilde ze even en beet lichtjes angstig op haar onderlip. Nu komt het... ''Ik- Ik heb gehoord van Fwinn. Je vriéndje.'' Meteen sloot lightning haar ogen voor een min: Stond vervolgens rechtm stapte van he, weg en keek naar het meer. ''Wanneer plande je me in te lichten? Of zou je me zomaar laten vallen, zonder enige toelichting? Weet hij.. hiervan?'' Zijdelings keek lightning hem aan maar dan weer naar het meer . dit was veel erger. het raakte haar hoe ontdaan Dominic er wel niet van was. . ''En belangrijker dan dat alles, de antwoorden daarop doen er gewoonweg niet toe, tenzij ik dit laatste weet: Zou je voor hem kiezen als ik je vroeg bij mij te blijven?'' Verbaasd keek ze hem n. zijn laatste woorden wag ze helemaal niet aankomen. opnieuw sloot light haar ogen en keek vervolgens naar de lucht. 'zou je dat echt vragen' vroeg ze twijfelend na een lange stilte. had hij echt niet door dat we al voor hem had gekozen vanaf het moment dat ze ja had gezegt op zijn date? Lightning had echt gedacht van wel. gefrustreerd zocht ze naar de juiste woorden. voorzichtig draaide ze zich naar Dominic toe. stapte op hem af en ging daarna vlak voor hem zitten. 'Dominic' sprak ze stilletjesm nam zijn kin teder vast en draaide die zodat hij haar gedwongen recht moest aankijken. 'snap je het dan niet...? ik heb voor jouw gekozen' zei ze 'denk je dat ik ja op deze date zou hebben gezegt als ik niet verliefd op je ben?!' light was zelf verbaasd en lichtjes geschrokken van zichzelf dat ze zojuist openlijk aan Dominic toegaf dat ze voor hem was gevallen dat was dan ook te zien aan haar ogen die iets geschrokken wijder waren geworden en dat ze op haar onderlip beet uit onzekerheid. 'ik heb voor jouw gekozen Dominic' fluisterde ze de woorden herhalend. Voorzichtig en twijfelend legde ze haar hand op zijn wang. 'voor jouw alleen...'
En ze ñeende het met heel haar hart.

Een date. Een kleedje. Frisgroene grassprietjes die onder de stof door piepten en zijn hand kietelden. Ondergaande zon. Zachte stralen die een warme gloed op haar gezicht wierpen. Glanzende bruine haren kregen een rode tint in de zon. Het was vredig hier, op wat natuurgeluiden na doodstil. Op het eerste gezicht dus perfect. Maar de twijfels en vragen die aan hem knaagden ruïneerden dit alles. ''Ik- Ik heb gehoord van Fwinn. Je vriéndje.'' Hij had het gewoon niet meer kunnen houden. Het was als een stuwmeer geweest, hoe langer hij die kennis verzweeg, hoe zwaarder het op hem drukte. En nu kwam het eruit, stroomden de woorden als een waterval uit zijn mond. Er was geen stoppen meer aan. Misschien was het maar beter zo. De confrontatie zou zonder enige spelletjes en manipulaties gespeeld worden. Dan had die Fwinn ook nog een kans. Een iets te grote kans misschien zelfs. Hij had het allemaal gehoord. Over hoe gelukkig ze samen leken. Over de relatie met de jongen die niets meer zag. Zij verdiende toch meer? Iemand die dag in dag uit naar haar zou kijken en haar schoonheid zou waarderen. Was hij die persoon? Lastige vraag. Schoonheid werd door Dominic zeker gewaardeerd. Maar voor altijd, dat was iets.. dat was een belofte die je niet kon maken.
Nothing lasts forever. Even if we want it to. So just enjoy it while you still have it.
Dat deed hij dan ook. Nu mocht hij nog zo naar haar staren. Nu kon hij haar lippen nog bestuderen en zich de kussen negeren, haar zachtzoete smaak, vermengd met die van aardbeien. Als ze straks weg was dan kon hij dat nooit meer doen, zijn gekwetste trots zou geen enkele gedachte aan Lightning meer toelaten. Als ze weg liep.. maar als ze bleef, dan zou hij alles kunnen doen wat hij wilde. Hoopvol en tegelijk bang voor de beslissing, het was een verscheurend tweespel van emoties.
'Zou je dat echt vragen?' Ja- antwoorde zijn hart. Die bevestiging was zichtbaar in zijn ogen zonder dat er een woord werd gesproken. 'Dominic..' Hoe zij zijn naam uitsprak klonk het bijna als iets moois, bijna als iets onschuldigs. Niet als de moordenaar die hij was. Alsof er nog hoop was. 'Snap je het dan niet...? ik heb voor jou gekozen. Denk je dat ik ja op deze date zou hebben gezegt als ik niet verliefd op je ben?!' Hij zuchtte. Een zucht zo diep als zijn opluchting. Amusatie volgde, een vreemdsoortig gevoel van overwinning. 'Ik heb voor jouw gekozen Dominic'
Ja. Ze had voor hem gekozen. Ze was van hem. Fwinn kon hij nu vergeten. Was vast en zeker toch maar een of andere zielige stumper.
'Voor jou alleen...'
En even dacht Dominic dat hij het begreep. Hij was nu dichter bij dat gevoel dan dat hij ooit zou zijn. Dat gevoel dat je krijgt wanneer je geheel voor iemand smelt. Wanneer je enkel nog in de armen van diegene wil liggen. Het gevoel van verlangen dat hij aan zoveel onschuldige speeltjes had gegeven.
''I feel honoured. I will not disappoint you.''
Hij pakte haar vast, drukte zijn lippen op de hare. Langzaam openden ze een beetje, hij verkende haar mond. Zachte tintelingen gleden over zijn ruggegraat. Zijn hand greep stevig de deken vast om zich in te houden nog verder te gaan. Even later duwde hij de dame zachtjes naar achteren, tot ze ruggelings op de deken lag. Niemand in de buurt. Ach, niet dat hij zich echt wat van pottenkijkers had aangetrokken. Met zijn vingers streelde hij haar wangen, haar nek, haar schouders. Haar armen. Met zijn lippen bevestigde hij zijn woorden. Haar sleutelbeenderen, het gevoelige plekje in haar nek, dan weer terug naar haar zoete lippen. Zachtjes gleed zijn hand onder haar shirt, op haar onderrug. ''You're amazing..'' ademde hij zachtjes in haar nek.

Was Dominic maar makkelijker te begrijpen, te doorzien, waarom moest lightning altijd op de moeilijkste en ingewikkeldste jongens vallen. Het bracht haar alleen maar in de problemen, het zorgde er alleen maar meer voor dat ze gekwetst ging geraken, en ze nog minder en minder mensen begon ging vertrouwen. Er waren maar weinigen die lightnings volledige vertrouwen hadden zeer weinig. Rhine was daar een van en men zou het niet snel geloven maar master savador hoorde daar toevallig ook bij. Bij al haar andere vrienden was het niet helemaal compleet. Je kon het lightning niet kwalijk nemen, met haar verleden zul je het volledig begrijpen en het met haar eens zijn. Het enige probleem hier is, is dat niemand haar verleden kent, en het daarom dus ook niet kan begrijpen/ Voor lightning maakte dat eigenlijk niks uit. Het kon haar niet schelen wat anderen van haar dachten, dat maakte niks uit want het deed toch niks met haar. Het is wat je van jezelf denkt, dat is belangrijk.

Light legde Dominic uit dat ze voor hem had gekozen, het is niets voor lightning om ja op een date te zeggen als ze de jongen die het vroeg niet zag zitten, ze mag dan wel een flirtster zijn maar ze zal nooit iemand op verkeerde voet zetten hem denken dat ze hem leuk vind. zo erg was ze nu ook weer niet, al zouden veel dat kunnen denken aangezien ze zo wel haar momenten had natuurlijk maar dat doet er nu niet echt niet. Het lukte Lightning meteen om het Dominic duidelijk te maken. Light had Dominic zijn zucht wel gehoord, en het deed haar goed om eerlijk te zijn. ''I feel honoured. I will not disappoint you.'' Hoorde ze hem zeggen waarop ze kort lichtjes grinnikte ' dat weet ik dominic' sprak ze fluisterend keek recht in die ijsblauwe ogen van hem. Ze voelde hoe zijn lippen de hare raakte, de zijne waren zo warm en heerlijk. Langzaam opende Lightning haar mond een beetje, die Dominic begon te verkennen. Een huivering raasde door haar heen die light probeerde te bedwingen. Langzaam duwde hij haar op de grond, light liet het gewoon toe waarbij ze hem weer aankeek. Voor heel even sloot ze haar ogen genietend van zijn aanrakingen. Meteen beet ze lichtjes op haar onderlip toen ze zijn lippen een weg baande over haar huid, zijn lippen die een spoor van heerlijke tintelingen achterliet. Meteen kwam er weer een huivering toen zijn hand onder haar shirt naar haar onderrug gleed.  ''You're amazing..'' ademde hij zachtjes in haar nek. 'Dominic...wacht..' ze herinnerde het zich weer. Ze zal nu een risico moeten nemen, eentje dat twee einden had. Eentje waar ze nog gelukkiger zou van worden, en eentje....Even sloot ze angstig haar ogen. Eentje die haar hart in duizende zelf miljoenen stukjes zou kunnen breken. Het hing nu allemaal van Dominic af, en daar was ze doodsbang voor. Voorzichtig ging ze weer recht zitten. 'Luister,...ik wil dat je weet waar je aan begint' oeh wat klonk dat stom. Maar hij moest het weten, hoe stom het ook zou klinken' weet dat ik geen leugen verzin dominic...ik wil dat je dat zeker weet" Light was nog nooit zo serieus als nu geweest, en de angst was duidelijk in haar ogen te zien en in haar gespannen spieren. 'Je moet dit van me weten....het kan dat je na dit me niet meer wilt zien.... en dat begrijp ik' sprak ze zachtjes waarbij haar stem nu ook trilde, de angst en spanning was nu overal bij Light. "Sinds mijn geboorte...draag ik....' Kort slikte ze. Nog geen enkele keer had ze Dominic aan gekeken. Daar had ze het lef gewoon niet meer voor. 'Draag ik een demon in me, een vloek dat zo lang geleden over mijn familie is over gesproken, ieder pas geboren kind zal een demon dragen, is dat niet zo dan sterft de baby een dag na de geboorte. Ik draag er een Dominic' Nog angstiger dan daarstraks wachte ze af. Wachte tot hij zou lachen of bang van haar was, of nog erger haar erom zou haten. Haar lip had ze ondertussen al opengebeten aangezien ze de roestte smaak van bloed al proefde.

Alles was perfect. Totdat zij het móest verpesten. Altijd moesten mensen dingen verpesten, net als hij er tevreden mee was. ''You're amazing..'' concludeerde hij, maar die conclusie viel in het niets, in een kil zwart gat toen zij hem stopte. Wachten was niets voor hem, niet wanneer wat hij wilde zó dichtbij was. Dominics ogen vernauwden zich, hopend dat ze gauw klaar zou zijn. Hij was geen geduldig persoon als het om onnodige irritante zaken ging.
'Luister,...ik wil dat je weet waar je aan begint' Hm. Ze dacht dat hij haar niet aankon? Ze dacht dat hij te zwak was? Was dat wat ze dacht? Hé? Onderschat me maar, dacht hij, ik zal haar krijgen. En dan zien we wel wie het laatst lacht. Hem eerst binnen lokken, hem lieve woorden laten zeggen. En hem dan doodleuk stoppen? Was dat de manier waarop Lightning haar zielige slachtoffers afkapte? 
''Weet dat ik geen leugen verzin Dominic...ik wil dat je dat zeker weet" Ook bij Dominic begon nu iets te dagen, tussen al die verontwaardiging. Het was een serieuze aangelegenheid.  'Je moet dit van me weten....het kan dat je na dit me niet meer wilt zien.... en dat begrijp ik' Ok, dit ging wel heel ver. Was ze soms een moordenaar? Dat zou pas erg zijn. Ieh. Moord. Bloed. De macabere humor van Dominic kwam weer om de hoek kijken. "Sinds mijn geboorte...draag ik.... Draag ik een demon in me, een vloek dat zo lang geleden over mijn familie is over gesproken, ieder pas geboren kind zal een demon dragen, is dat niet zo dan sterft de baby een dag na de geboorte. Ik draag er een Dominic' Ok. Dat was wel veel om te verwerken. Maar hij gunde zichzelf nauwelijks tijd. Met een hand tilte hij haar kin op tot ze hem aankeek. Ze bloedde. Geen aandacht aan besteden. ''Ik wist wel dat je dat duivelse pittige karakter ergens vandaan moest hebben.'' mompelde hij doodleuk, gewoonweg accepterend dat zij anders was. Een demon, dat viel nog best mee.. toch? Zo veel wist hij eigenlijk niet van die wezens. ''Sorry, als ik zenuwachtig ben maak ik stomme opmerkingen.'' kwam er gauw achter zijn idiote grap aan. ''Maar Lightning, ik waardeer dat je zo eerlijk tegen me bent-..'' Zijn adem stokte. Moest hij ook-..?

[Voor deze post: Pak een prutje, gooi er nog 10 x prut bij en maak het derpy. o.ó So..much.. lameheid ]

Ze was dom, had het niet mogen doen. Ze moest het hem gewoon vertellen. Lightning probeerde et zo lang mogelijk geheim te houden. Dat deed ze al jaren lang. het was een gewoonte geworden. Iets simpels zoals  dagelijks je schoenveters dicht strikken. het kwam automatisch. Het had zich samen gevoegd met lightning haar dagelijks leven. Dus merendeel van de tijd vergat ze et zelf. Nooit had Lightning de neiging gehad om het te willen vertellen. En light ha dal veel relaties gehad; De ene langer dan de andere natuurlijk. al was zij altijd degene geweest die het uitmaakte. Ze raadde altijd tijdens haar relatie hoelang ze het nog zou volhouden, nou meestal dan. Er waren natuurlijk uitzonderingen geweest. Van Dominic...het is anders. Ze weet niet eens zeker of ze het wel wou. Hem los laten. Ze wist hoe hij is. Zou ze dat van hem kunnen accepteren? Ach ze zal het wel zien...
Dominic was anders, light wou dolgraag dat hij haar aanvaarde, maar dat kon alleen als hij haar geheim wist. Dus stopte ze hem. hij zal moeten luisteren ook al kon ze de sfeer misschien verpesten. Hij moest het weten. Dus begon ze het hem met een brok in haar keel te vertellen. Zich er onbewust ondertussen al op haan het voorbereiden op de negatieve antwoorden die Dominic zou kunnen zeggen. De hele tijd zat ze op haar onderlip te bijten.  ''Ik wist wel dat je dat duivelse pittige karakter ergens vandaan moest hebben.''  Verdwaasd en verrast keek ze hem met een half open mond aan. Dat waren wel de laatste woorden die ze van hem had verwacht. Typisch Dominic 'o' was haar antwoord op zijn excuus. Het drong niet meteen tot haar door dat hij haar niet had afgewezen. ''Maar Lightning, ik waardeer dat je zo eerlijk tegen me bent-..'' Zonder dat ze het eigenlijk door had stonden haar kristal blauwe ogen zachter en teder. Ze zag hem twijfelen. Teder nam ze zijn gezicht vast en trok hem dichter naar zich toe 'je hoeft niks te vertellen als je dat niet wilt Dominic' sprak ze op een serene toon 'ik heb het mijne verteld omdat ik het niet voor je wou geheim houden' legde ze hem uit. Daarna boog ze naar hem toe, plantte haar lippen op de zijne en kuste hem. Opgelucht dat hij niet anders over haar was begonnen denken nu hij de waarheid weet.

-ugh zoveel fouten maar men brein wilt niet wakker worden ook al is he zo laat al DX-

Dit was zelfs voor hem, de jongen met honderden kortdurende relaties vol spanningen, iets nieuws. Een demoon. Serieus? Kwam ze nu mee. Hij kon echter niet doen wat verstandig geweest was: Afstand nemen. Een monsterlijk wezen uit de krochten van de hel, zo dichtbij hem. Een kans die hij niet kon laten schieten, nietwaar? Hij streelde zachtjes door haar haren. Ondanks het feit dat die nog steeds zijdezacht en warm bruin waren, was het anders. Hij raakte een meisje aan, waarin een demoon zat. Een duiveltje. Iets gecreeerd door Lucifer, als je de oude verhaaltjes mocht geloven. Waarom hadden de dorpelingen haar nog niet op de brandstapel gegooid of met staken doorboord? Had ze het zo goed geheim kunnen houden? Blijkbaar wel. Ach, voor hem was het ook onbekend geweest tot nu toe, dus dat kon hij ze niet kwalijk nemen. Eigenlijk was hij alleen maar dankbaar dat de dwazen die Lightning vroeger vast en zeker hadden omringd niets geweten hadden of te idioot waren om iets te ondernemen. Anders zat ze hier nu niet, naast hem, in de avondzon. De zon die langzaam het water benaderde en een gouden glans wierp op het meer, maar ook op haar gezicht, nog steeds fraai en enkel meer intrigerend voor Dominic sinds haar onthulling. ''Maar Lightning, ik waardeer dat je zo eerlijk tegen me bent-..'' Zijn stem was weer onder zijn controle. Nu zijn gedachten nog. 'Je hoeft niks te vertellen als je dat niet wilt Dominic, ik heb het mijne verteld omdat ik het niet voor je wou geheim houden.' Pff, was dit een guilt trick, om hem ook te laten bezwijken? Hij hield geheimen. Trucjes met gewetenskwesties werkten niet op hem, nooit.

Na een kus waarvan hij niet wist wat hij moest denken streek hij een lange streng haar uit Lightnings gezicht. ''Maybe, one day, there'll come a time I am ready for it too.'' sprak hij zachtjes. ''But not today.''
Zijn hand landde zachtjes op haar schouder en bracht haar in een liggende positie. ''Today I took you here to watch the sun, the stars, the moon and the evening sky.'' Met zijn vingers vlocht hij haar hand vast en gaf een zacht kneepje.

[Tamtamtam, so much blablabla xD]

Ugh de mensen die haar maar al te goed kenden zouden verbaasd zijn dat ze zichzelf had onthuld. En nog erger dat het juist aan de persoon was waar Lightning zo'n vreselijke hekel aan hoort te hebben. Maar toch zat ze hier. hem vertellend dat ze in demon in zich droeg. Ze was er nooit trots op geest. hield het altijd verborgen zodat ze haar vrienden er niet door zou kwetsen. iedere avond vluchtend naar het bos om daar de demon uit te laten breken, en hopend dat er geen onnozele studenten stoer wouden doen door midden in de nacht het donkere bos in te gaan. Want of light het nu wou of niet. Dessa de demon is op dat moment veel sterker dan Lightning, en dan kon Light helemaal niks doen om haar te stoppen. Dat was een keer gebeurd. Lightning had het eigenlijk wel verwacht, en omdat ze de jongen niet echt gekend had was ze al snel over haar schuld gevoelens heen; Door dat ongeluk had ze zichzelf meteen geleerd dat het zijne eigen domme fout was en dus niet die van haar. Nog steeds twijfelde lightning of ze hier wel goed aan deed, dit alles vertellen aan Dominic, bij hem zijn. Vallen voor hem. De kans was groot dat hij haar hart in duizend stukjes zou kunnen breken. Maar zichzelf kennende zou ze daaruit leren en nog harder en sterker worden, maar toch... ze wou niet dat dit, hen, zou breken. ''Maar Lightning, ik waardeer dat je zo eerlijk tegen me bent-..'' Lightning grinnikte lichtjes. Ze had heus wel geweten dat hij zou denken dat ze hem schuldgevoel probeerde aan te praten, maar zoiets was niets voor lightning....ongeveer. Nadat ze hem verteld had dat hij de zijne niet moest zeggen kuste ze hem teder. ''Maybe, one day, there'll come a time I am ready for it too.'' sprak hij zachtjes. ''But not today.''Zijn hand landde zachtjes op haar schouder en bracht haar in een liggende positie. ''Today I took you here to watch the sun, the stars, the moon and the evening sky.'' Met zijn vingers vlocht hij haar hand vast en gaf een zacht kneepje. Haar glimlach verbreedde zich een klein beetje ' Dominic Gabriel dat weet ik heus wel, ik ken je nu wel langer dan vandaag' ze schudde glimlachend haar hoofd waarna haar kristal blauwe ogen zich langzaam naar de horizon liet glijden

(moet er weer even inkomen DX)

'Dominic Gabriel dat weet ik heus wel, ik ken je nu wel langer dan vandaag'
Ach, laat het meisje lekker in de waan. Laat haar dromen, de kleine demon. Je wist maar nooit wat ze anders zou doen. Bijten? Krijsen? Hem opeten of mee slepen naar de krochten van de hel? Zelfs in de vurige steekvlammen van Satan zou zijn ijskoude hart niet smelten, vuur had geen invloed op hem. Dat wist hij zeker. Hij was onverslaanbaar. Je kon hem slaan, je kon hem fysiek aanvallen. Maar zijn mentale barriere was ondoorbaar, hij was van ijs en duisternis, zelfs in de diepste hoekjes van zijn geest was niet meer dan gedimd kaarslicht. Er was geen hoop. Er was geen liefde.

Dat was hoe het zat en anders niet. Dat was hoe het was geweest en hoe het zou blijven. Daar zou zo'n meisje geen verschil in kunnen maken. Hij merkte het wel- hij stelde zichzelf gerust. Dat was iets wat zwakkelingen deden om hun zorgen te vergeten. Argh.

''Heb je ooit het gevoel dat je tegen jezelf liegt?'' vroeg hij achteloos. Filosofie. Ja. Dit was enkel filosofie, om haar beter te leren kennen. Zijn stem werd zachter en hij schoof iets dichter tegen Lightning aan, haar hand in de zijne gevangen houdend. Hij liet haar nog lang niet gaan. ''Ben je bang- voor wat er in je zit? Doet het pijn?''

Haar kristal blauwe ogen keken in de twee paar ijsblauwe ogen. De hare waren hard maar straalden tegelijk een lichte tederheid uit, al was dat haast neit te zien door de hardheid. De zijne stonden kil.
Ze waren beide anders maar toch ook weer niet. Zij natuurlijk had hem door. Dominic zal altijd blijven ontkennen dat lightning hem snapte. Ok ze wist nog niet alles van hem, maar beetje per beetje begon dat te veranderen, al heeft hij dat zelf niet meteen door. het verbaasde haar zelf dat ze hem dingen verteldie die ze anders nooit aan iemand zou vertellen, die gedachten beangstigde haar. Lightning probeerde dat koste van het koste te stoppen. Alleen leek dat maar niet te lukken. niet iets waar ze blij mee wass. Ach ze zal wel zien hoe het afloopt zo heeft ze het al jaren gedaan en bij dit zal ze dat dan ook maar doen. Al zou ze het liefst willen weten wat de uitkomst zal zijn tussen hen twee, zodat ze zich erop zou kunnen voorbereiden ''Heb je ooit het gevoel dat je tegen jezelf liegt?'' vroeg hij achteloos.

Verbaasd kijkt ze hem aan, een kleine frons verscheen op haar voorhoofd. Had ze ddat? Goh daar moet ze toch wel even over nadenken.' wel..'begon ze nog steeds erovernadenkent" soms wel' een zucht was te horen, ze loog tegenzichzelf over Dominic...'Maar dat probeer ik dan te begrijpen, en het daarna te aanvaarden' veel kon ze er niet over zeggen. Ze wist nog altijd niet wat Dominic voor haar betekende. En wat nog belangrijker, wat zij voor hem betekende. Misschien zal ze dat later op de avond wel eens vragen... Kort glimlachend keek ze hem aan toen hij dichter naar haar toeschoof. Haar hoofd liet ze tegen zijn borstkas leunen. ''Ben je bang- voor wat er in je zit? Doet het pijn?''
Opnieuw had ze zo'n soort vraag voelen aankomen' In het begin wel' sprak ze naar waarheid' toen had ik namelijk geen controle erover, nu ben ik niet meer bang. ik heb er nu wel controle over, en ik heb er leren mee leven. Niet dat ik veel keus had' waarom vertelde ze hem dit allemaal. ugh, wat een gedoe. Of het nu pijn doet? Ze grinnikt' de transformatie doet verschrikkelijk veel pijn, daar heb ik niet echt woorden voor." zei ze zo nonchalant mogelijk. Duvessa was nog altijd een gevoelig onderwerp voor haar.'Je maakt je toch geen zorgen dat ze eruit gaat komen?' Een zwakke glimlach kreeg Dominic. Lightning zal Duvessa nooit Dominic iets aan laten doen. 'Kijk ik wil dit eigenlijk niet vragen, maar omdat ik je niet kan lezen doe ik het toch' van dat 'niet lezen' zei ze alleen maar omdat hij dat zo wou geloven' maar...wat beken ik voor jou'. Zo het was eruit zonder getwijfel of gestotter. ze was trots op zichzelf. Ze had vol vertrouwen geklonken , al was ze super nerveus in zichzelf. Lightning zou niet verbaasd zijn als Dominic het zelf niet zou weten; Dat zou typisch iets voor hem zijn.
Bang voor het onbekende.

''Heb je ooit het gevoel dat je tegen jezelf liegt?'' vroeg hij achteloos.
"Soms wel'' Ok. Hij reageerde niet. Nog steeds druk bezig met achterhalen of hij daar zelf mee te maken had. Nee, nee natuurlijk niet. Waarover zou hij liegen? Tegen zichzelf? Hij was de enige die hij kon vertrouwen en zelfs dat vertrouwen was niet wederzijds, niet volledig, niet echt. Nep. Vertrouwen was een leugen en het was nep. Faker dan plastic ringen, breekbaarder dan broze botten van een oud dametje dat de weg oversteekt in het volste vertrouwen dat de bestuurders van de trucks wel zullen stoppen.

'Maar dat probeer ik dan te begrijpen, en het daarna te aanvaarden.'' Aanvaarden. Mensen, domme mensen, moesten hun lot, lijden en verdoemenis, aanvaarden. Hun naïviteit stond in de weg, zorgde dat ze niet zagen hoe alles rot en verdorven was. En enkel pijn en verlatenheid, verraad, verdriet, gebroken hart, gebroken been.. Enkel die dingen konden hen even door de mist van hun idiotie heen helpen kijken.


Terug naar haar onthulling, haar demon, haar duivelsheid. Interessant. Blijkbaar had ze er een soort controle over. Wat op zich ook wel logisch was, anders was de kans erg groot geweest dat de duivel in haar allang zijn gezicht open had gereten, om zijn huid langzaam van zijn lichaam te verwijderen. ''De transformatie doet verschrikkelijk veel pijn, daar heb ik niet echt woorden voor. Je maakt je toch geen zorgen dat ze eruit gaat komen?'' Hij glimlachte dromerig en schudde zijn hoofd. ''Als dat zo mogelijk was was het al een stuk eerder gebeurd. En daarbij lijkt het me meer iets voor de nacht. Maar dat kan ook door weerwolf verhalen komen.''

Hij had nog zo veel dingen die hij wilde weten. Hoe kon hij Duvessa herkennen? Kon hij haar ontmoeten, haar innerlijke demon? Maar dat allemaal nu vragen zou de indruk wekken dat hij enkel gaf om de bizarre, gevaarlijke kant van dit meisje en dat zou ze vast niet waarderen.'Kijk ik wil dit eigenlijk niet vragen, maar omdat ik je niet kan lezen doe ik het toch. Maar...wat beteken ik voor jou?'

Och, dat was een hele stap vooruit in hun relatie, dat ze zomaar zulke vragen durfde te stellen. Wilde ze het echt weten? Of wilde ze een zoete leugen horen, maar durfde ze dat niet aan zichzelf toe te geven. Het kon allebei.

Dominic kwam iets overeind, trok Lightning voorzichtig iets omhoog, zodat zij half rechtop voor hem kwam te zitten. Hij zat vlak achter haar, streelde kort op en neer over haar ruggegraat, zijn handen landden kort op haar schouders en gaven een zacht kneepje, de kortste massage ooit. Dan begonnen zijn handen als vanzelf te vlechten. Twee strengen van haar zachte lange haren werden in losse vlechten gestoken, die hij samenbracht, waardoor een soort kroontje de rest van het loshangende haar samen hield. Hiervoor nam hij ruim de tijd, heel voorzichtig met haar bruine lokken omgaand.

'Heb je een elastiekje?' vroeg hij dan zachtjes. 'Wat jij voor mij betekent.. I don't really know, however, I don't want you to go.'Hij zuchtte zachtjes. 'Al is denken misschien niet de beste manier om gevoelens uit te drukken. Misschien moeten daden maar voor mij spreken.'Zijn handen gleden naar voren, omhelsden haar, teder raakte hij haar aan. Wat zij voor hem betekende? Een spelletje- of meer? Een pion- of de koningin? Een hart dat wachtte om gebroken te worden- of een vlammenwerper die zijn ijzige houding kon ontdooien? De tijd zou het uitwijzen.

Waarom moest alles voor haar altijd ingewikkelder liggen dan bij andere? Waarom moest zei weer zo'n ingewikkeld leven hebben. Een ongehoorde zucht verliet haar keel. waarom moest dit haar weer overkomen? Hoe hardmensen het ook proberen om haar vertrouwen probeerden te winnen. niemand maar dan ook werkelijk niemand zal ooit volledig haar vertrouwen krijgen. Zelf Dominic niet. Ook haar eigen geadopteerde hebben niet het volledige vertrouwen van hun dochter, hoe hard ze ook hadden geprobeerd. Haar verleden heeft haar gewoon, voor altijd geschaad, iets dat niet hersteld kan worden. Of men dat nu wou of niet. iedereen zal het nu eenmaal moeten leren aanvaarden. Even sloot ze haar ogen. Wat moet ze nu eigenlijk met Dominic? Hij maakte haar alleen maar in de war. Ze Zou beter op safe spelen, maar wat was daar zo leuk aan? Bij Dominic zal er altijd wel een uitdaging zijn. Iets dat haar altijd leek te lokken hoe gevaarlijk het ook mocht zijn. En haar eigen kennende zal ze wel zo haar eigen schilden en barrières opgetrokken hebben dat hij haar niet zou kunnen kwetsen. Zelf niet als hij haar zou proberen zwak te maken door haar vloek. Geen enkel mens gaat haar dat aan kunnen doen. een iemand heeft dat heel vroeger al gedaan.

''Als dat zo mogelijk was was het al een stuk eerder gebeurd. En daarbij lijkt het me meer iets voor de nacht. Maar dat kan ook door weerwolf verhalen komen.'' Hoorde ze hem zeggen waardoor ze lichtjes moest grinniken. 'Je hebt gelijk, ze is er alleen maar in de avond nouja bijna, maar het is niet vanwege het weerwolvending, maar omdat ze 's nachts gewoon veel sterker is' Legde ze schouderophalend uit. Veel nieuws was het niet voor haar. maar meer ging ze er niet meer over zeggen, en dat was lichtjes te zien aan haar houding. Ach haar nieuwsgierigheid won het. Dus vroeg ze maar wat ze voor hem betekende. Puur uit nieuwsgierigheid hoor...er hoorde geen andere betekenis achter...Dat maakte ze zichzelf zo goed mogelijk wijs, bleef dat zichzelf herhalen hopend dat ze het op een moment wel degelijk zou geloven. Ze liet hem gewoon doen toen hij haar iets recht zette en een vage kneepje in haar schouders drukte, niet wetend wat hij daar op doelde maar toch verscheen er een mini glimlachje op haar gezicht, al veegde ze die weer weg wanneer ze dat besefte. 'Heb je een elastiekje?' vroeg hij dan zachtjes. Zwijgend gaat ze met haar hand in haar zakken en haalt er daar eentje uit om het hem te overhandigen.'Wat jij voor mij betekent.. I don't really know, however, I don't want you to go.'Hij zuchtte zachtjes. 'Al is denken misschien niet de beste manier om gevoelens uit te drukken. Misschien moeten daden maar voor mij spreken.' Via haar ooghoeken keek ze hem aan. Zich afvragend wat hij gaat doen. Hij liet haar verbazen door zijn armen rond haar heen te slaan. Ze zou voor een fractie verstijft hebben maar dat was meteen weer weg. Ze ontspande zich in zijn armen, en legde haar hoofd tegen zijn borstkas. Luisterde naar zijn hart dat klopte. Haar ogen keken naar de horizon. Voor het moment zei ze niks. zwijgend genieten van de stilte en zijn armen rond haar heen.

Wat zij voor hem betekende? Meer? Minder? Iets? Ja? Nee. Nee? Ja. Misschien. Maar. Wat. Wat dan? Wat betekende ze dan, met haar sletterige gedrag, haar flirterige zoete stem. Had ze enige waarde voor hem? Nee. Nee toch? Hij besloot maar gewoon te stoppen met nadenken. Nadenken over gevoelens dan. Onervaren als hij was met twijfels, negeerde hij ze maar simpelweg. Over de fluisterende gedachten die hem uit balans brachten schreeuwde hij heen met volle overtuiging. Ze is  niets. Helemaal niets. Een speeltje, een irritant kind wat te dichtbij probeert te komen. Iemand die hem dacht te begrijpen, hem dacht te kunnen veranderen. Iets waarvan ze spijt zou krijgen. Maar niet nu. Niet nu haar zachte lokken door zijn vingers gleden. Niet nu.

Hij maakte haar haren vast, zijn armen trokken haar dichter tegen zich aan. Een klein glimlachje speelde rond zijn lippen, terwijl hij een vederlicht kusje in haar nek drukte. Deze werd gevolgd door een spoor van liefkozingen, traag omhoog werkend. Zachtjes kuste hij haar achter haar oor, om vervolgens de volgende woorden te fluisteren: ''En, wat beteken ik voor jou, sweet strawberry-lips?''

Stilte. Normaal hield ze er niet zo van. Het maakte haar even nerveus, en soms wel eens onzeker. De stilte bij Dominic. Lightning wist niet wat ze daar van moest denken. Aan de ene kant was het een aangename stilte, maar anderzijds ook weer niet. Alleen had ze geen flauw idee wat dat andere gevoel was. Het zorgde alleen maar ervoor dat ze af en toe in gedachten zonk. Al kon ze zich altijd weer op tijd eruit trekken voor ze er helemaal niet meer uit geraakt. Kort beet ze weer op haar onderlip terwijl ze bleef staren naar de horizon. het was een prachtig uitzicht. Lightning mag dan wel een grote mond hebben en soms zeer onverwacht uitvliegen, maar ze hield nog altijd wel van dingen waar meisjes van hoorden te houden, de meeste toch. De opkomende of dalende horizon. Een prachtig uit. Al die dingen. Niet dat ze dat anderen gaat laten weten. Ze houd het liever voor zichzelf.

Het had haar dan ook volkomen verbaasd dat Dominic dit voor haar deed. Het maakte haar wel achterdochtig, iets dat in haar natuur ligt, en ze er niks aan kan doen. Light beet harder op haar onderlip toen hij een kusje in haar nek gaf. Een simpel gebaar, iets dat ze nu zowat al gewoon was... Toen hij vlak achter haar oor een kusje gaf, huiverde ze lichtjes, en moest de drang weerstaan om haar ogen niet dicht te laten gaan. Nee, dit was niet goed. Hij hoorde dit niet te doen. ''En, wat beteken ik voor jou, sweet strawberry-lips?'' Een ongehoorde zucht verliet haar keelgat. Die vraag had ze wel verwacht, had er alleen niet echt een antwoord op. 'Ik weet het niet....' Ze schudde haar hoofd, keek hem af en toe via haar ooghoeken aan terwijl ze daar tegen hem aanlag, genieten van zijn armen. 'Maar als ik het wist.. weet je zeker dat je het wel zou willen weten Gabriel?" Ze gebruikte zijn tweede naam vaker dan ze zou willen.

Ze had Fwinn in de steek gelaten. Naar wat Dominic over die kwal gehoord had was het een zielig hoopje mens, blind, hulpeloos, depressief. Zeker alleen door medelijden had die Lightning's aandacht gekregen, boehoe. Dominic's humeur klaarde wonderbaarlijk snel op bij de gedachte van de verlaten Fwinn, alleen, nog zieliger dan hij al was. Misschien zou hij de ex van Lighty wel eens een bezoekje brengen, gezellig thee drinken en de gloeiend hete drank over de jongen met de intelligentie van een blindegeleidehond heen gooien.

Maar eerst moest hij de zaken met dit meisje afhandelen. Ze moest het vertellen. Hij had gewonnen. Fwinn was niets, ze koos voor hem. 'Ik weet het niet....' En toch wist ze het niet. Leugens, dat waren het dus? Wilde ze het zo spelen, hm? 'Maar als ik het wist.. weet je zeker dat je het wel zou willen weten Gabriel?"

''Als ik het niet wilde weten zou ik het niet vragen, schat.'' Met zijn vingers vormde hij een krullerig patroon, overal waar hij langs kwam een zeer dun, gouden draadje van licht achterlatend. Na enkele seconden viel het lichtschijnsel uiteen in stofdeeltjes en nam de duisternis het weer over. De avond was nu definitief gevallen, de zon zakte weg om de andere helft van de planeet te verlichten. ''Truth or dare?'' fluisterde hij dan plagerig in haar oor.

Wou lightning wel dat ze iets voelde voor dominic? Hij stond bekend dat hij een slachtoffer koos en ze dan na een tijde gebroken achter liet.; ugh al die verwarde gevoelens gaven haar hoofdpijn.
Light vertelde hem dat ze het nog niet zeker wist.  Toch vertrouwde ze hem haar grootste geheim toe;… Dat zegt toch wel al veel over haar… Waarom ze nog niet toegaf dat ze hem misschien wel leuk vond was omdat ze op Dominic zijn antwoord wachtte; hij dacht toch serieus niet dat zij zich open zou stellen voor hem zonder dat hij dat ook niet deed? Blijkbaar kende hij haar niet zo goed als hij zelf had gedacht. ‘Als ik het niet wilde weten, zou ik het niet vragen schat.’ Kort grinnikte ze en keek toe wanneer hij zijn magie gebruikte.
Hm, ze weet dat hij niet tevreden was met haar antwoord, dus zal ze speciaal iets geven voor hem. Ze boog haar gezicht naar zijn oor toe. ‘ Maar misschien weet ik het antwoord wel achter deze date’ fluisterde ze hem glimlachend toe. Daarna ging ze weer recht zitten. Luisterend naar zijn hartslag.
’ Truth or dare?’ Fluisterde hij dan plagerig in haar oor. Zijdelings keek ze hem aan met een klein glimlachje op haar gezicht. ‘waarom ook niet’ lachte ze lichtjes. En zette zich dichter tegen hem aan terwijl ze nadacht ‘hmz, laat ik maar beginnen met dare’ haar glimlach was iets beter geworden.

ugh flut

Ze was erg gespannen merkte hij, dacht druk na. Bijna kon hij haar hersenen horen kraken. Was het dan zo lastig om in zijn buurt te zijn? Hij nam dat als een compliment, het betekende dat ze zich telkens aan moest passen, hij haar van haar stuk bracht. En dat was perfect. Hij hield niet van saai en wist zeker dat dat voor Lightning ook gold. Ze waren beiden veeleisend, intelligent, dol op mindgames. Al was dat laatste meer zijn specialiteit, Lightning was een vriendelijker type, ze flirtte en plaagde, maar maakte minder snel misbruik van je. Of was dat maar schijn? Hij zou het niet erg vinden als ze probeerde zijn zwaktes te misbruiken, hij zou het even hard terug doen. Oog om oog, tand om tand. Beter gezegd: Hij zou haar vernietigen, verslaan, als ze hem uitdaagde tot een spelletje. Het was een spel waarvan enkel hij de regels wist, enkel hij kon winnen.
En nu daagde hij haar uit. ’Truth or dare?’ Net als slaapfeestjes en flauwe giechelspelletjes, maar zijn dares zouden geen slap gelul zijn. Dan had hij beter een pruik op kunnen doen met vlechtjes, makeup op zijn bleke wangen en doen alsof hij een van de idioten was, die de volgende generatie vrouwen zou worden. ‘Waarom ook niet.’ Alsof hij nee als antwoord zou accepteren. Alsof zij een uitdaging uit de weg zou gaan. ‘Hmz, laat ik maar beginnen met dare.’ Ah, zoals verwacht wilde Lightylight zich niet graag blootgeven. ''Bang dat ik je grootste geheimen ontdekt, honey?'' vroeg hij plagerig, alvorens de dare te uiten. ''Ik daag je uit me Duvessa te laten zien. Of, als je dat niet durft, mag je ook  een liedje zingen.'' Dat laatste achteloos, maar eigenlijk was Dominic razend benieuwd of hij een liedje te horen zou krijgen of de demon in dit meisje te zien zou krijgen.

haar ogen had ze even lichtjes gesloten. Luisterde naar Dominic zijn hartslag die te voelen was vanwege ze tegen hem aanzat met haar rug. Haar rood bruine haren lagen langs haar hals over haar schouder heen. af en toe keek ze zijdelings via haar ooghoeken naar Dominic, naar zijn gezicht. En al snel weer naar die ijsblauwe ogen die je zo kil aan konden kijken en je het gevoel konden geven dat ze vlak door je ziel heen keken. De hare daarin tegen stonden niet kil of happy. De hare hadden niet echt een emotie meer. Die was met de tijd verdwenen uit haar blik. ze mocht dan glimlachen of triestig zijn maar nooit zal je dezelfde emotie in haar ogen als in haar gezicht zien. Niet dat het nog wat uitmaakte voor Lightning. En hier zaten ze dan, met de enige persoon die ze het meest zou horen te haten. Het leven draait soms helemaal niet uit zoals je wou dat het uitdraaide. En nu speelde ze gewoon truth or dare. Had je dit enkele weken gezegt dat ze dat stomzinnig spel zou spelen met Dominic, en lightning zou je gewoon vierkant uitgelachen hebben, om je dan vervolgens gek te verklaren.

''Bang dat ik je grootste geheimen ontdekt, honey?'' vroeg hij plagerig. Hierover grinnikt ze lichtjes en keek hem geamuseerd aan. 'Hoe weet je zo zeker dat je de op een dag te weten zou komen?' vroeg ze plagend terug. Lightning wou eigenlijk niet weten wat voor een dare ze zou krijgen, Dominics kennende gaat het haar helemaal niet aanstaan. ''Ik daag je uit me Duvessa te laten zien. Of, als je dat niet durft, mag je ook een liedje zingen.'' Lightning was meteen verstijft bij zijn woorden. Dit had ze moeten zien aankomen. Ze bijt op haar onderlip. Light weet dat ze geen enkele optie had hier. Ze zou haar eigen trots kwetsen als ze een liedje zou zingen. En Dominic wist maar al te goed dat ze dat tweede niet zou kiezen. Verdomme. Een diepe zucht verlaat haar keelgat. Hij denkt dat hij niet naïeve is, maar hij heeft geen flauw idee wat hij nu van haar vraagt. Hoe gevaarlijk dat dat wel niet is om haar tevoorschijn te halen. 'best..., al snap ik niet waarom je dat wilt ' ze schud haar hoofd en sluit haar ogen. Haar ademhaling wordt langzamer en dieper. De sfeer rond hen werd van rustgevend naar een angstig haast benauwd gevoel. De eerst zo heldere nacht verdween en werd vervangen door de donkere nacht waarbij de maan helemaal verdwenen is. In een seconde was ze bij hem weg. Haar ogen werden bloedrood en haar botten begonnen vreselijk en luid te kraken. Haar rug begon krom te groeien. haar gezicht begon langer te worden. De eerst zo stille nacht werd helemaal verbroken door de pijnlijke kreunen en krakende botten van Lightning. Enkele minuten was ze helemaal verdwenen en daarvoor stond in de plaats de demon Duvessa in haar dierlijke gedaante de hellhound. Zwart kleverig spul kwam als kwijl uit de bek van het dier, die met een hongerige blik naar Dominic keek.

De waarheid of een uitdaging. De meeste mensen kozen automatisch voor een dare, bang dat de vraag persoonlijk zou zijn of hen in verlegenheid zou brengen. Maar het echte gevaar zat hem juist in de dare. Een vraag kon je cryptisch beantwoorden, hell, je kon zelfs liegen. De vraag zou iets zijn waarop de ander het antwoord niet zou weten, want anders was het nutteloos. Dus dan kon je antwoorden wat je maar wilde. Tja, als je een eerlijk persoon was, met een hart van goud, dan werd het wat lastiger. Maar dan moest je ook niet aan zulke spelletjes beginnen. Of gewoon schaamteloos je geheimen bekennen.

De dare zou lastiger te vermijden zijn. Het was immers te zien of iemand deed wat hem of haar opgedragen was. Tja, dat was zijn analyse dan. Maar Lightning was impulsiever, op het oppervlakte trotser. Dominic brak zonder problemen beloftes of loog gladjes, maar dat zag hij Lightning onder een uitdaging nog niet zo snel doen. En dat was wat hen op dit punt had gebracht, waarbij Lightning schorvoetend toegaf.

De maan verdween. Duister nam over. Dominic knipperde een paar keer en toen hij zijn zicht weer terug kreeg was het al te laat. Ze was weg. Hij had in een reflex zijn hand uitgestoken naar waar zij gezeten had, maar greep in het niets. De koude wind nam gretig de warmte die haar lichaam achter had gelaten weg. Hij was alleen.. Dominic zocht Lightning, een teken van leven, iéts. En hij vond het zodra een luid gekraak weerklonk. Daar, in de schaduwen, aanschouwde hij de afschuwelijkste transformatie ooit. Waar eens een lieflijk meisje stond, was nu een silhouet te zien wat zelfs de koudste, onverschrokken ziel angst zou inboezemen. ''A..ha...'' klonk het aarzelend.

Lightning- of liever gezegd Duvessa- deed hem ontzettend denken aan een hond. Daardoor schoot er door zijn hoofd: Geen angst tonen. Geen angst voelen zelfs. Honden ruiken angst. ''Well, I'm impressed.'' Vlug stond de jongen op en keek Duvessa recht aan. Niet wegkijken. Die bloedrode ogen.. Gewoon recht inkijken. Niet. Bang. ''Dusss- is het mijn beurt?'' vroeg hij dan nonchalant, zijn handen in zijn zakken gestoken, ondertusen zichzelf voorbereidend op vanalles. Een aanval, voornamelijk dat. Demonen waren immers niet altijd even makkelijk in de omgang.

Het haat gevoel voor wat ze was werd iedere dag alleen maar sterker. Iedere keer dat iemand het erover had voelde ze de zelfhaat sterker worden. niet dat ze zichzelf haatte, maar wel om wat ze was. Het is niet iets dat je kon laten verdwijnen, of kon veranderen. Was het maar zo simpel. Haar ogen had ze ondertussen gesloten om te luisteren naar haar eigen ademhaling. Waarom wou Dominic de demon zien? Is het niet de bedoeling dat men bang wordt van zo'n demon. Het was wel te verwachten dat Dominic juist de persoon zou zijn die het omgekeerde zou doen. Hij is altijd degene geweest die alles anders wou doen. Iedere keer het tegenovergestelde. Speciaal doen. Dit alles had ze kunnen voorkomen, alleen moest haar trots haar dat weer verpesten.

Even dacht Lightning na of ze dit kon tegenhouden. Dominic was haar weer voor door haar lichtjes te bespotten met een tweede keuze. Argh, ze haatte het dat hij haar al begon te kennen. Daar hield ze niet van. Met zware tegenzin gaf Lightning dan maar op. Voor de tweede keer sloot ze haar ogen om haar hart te laten vertragen door langzaam en die in en uit te ademen. Het contact opnemen met Duvessa was simpel, het lichaam aan haar over geven ook. het probleem is het lichaam terug overnemen. De demon wilt namelijk niet zo snel haar vrijheid terug afgeven
De transformatie was zoals verwacht weer zeer pijnlijk. Eergisteren had ze haar pilletje genomen om een transformatie over te slaan. Daardoor is deze transformatie nog pijnlijker dan normaal. je zou verwachten dat Light na al die jaren de pijn nu wel gewoon was maar dat is het niet. Iedere verandering is alsof je het voor de allereerste keer meemaakt. Iedere keer wenste ze opnieuw en opnieuw dat het op een dag zou stoppen.

Vanaf dat de demon vrij was was de omgeving automatisch wat verduisterd. Duvessa zelf was echt opgelucht dat ze weer eens vrij was. het voelde goed om haar poten eens uit te strekken. haar tong liet ze half uit haar bek hangen aangezien ze maar al te goed wist wie er haar gezelschap gaf. ''Well, I'm impressed.''
Duvessa lachte, wat eigenlijk meer een grom was. ''Dusss- is het mijn beurt?'' vroeg hij dan nonchalant
Domme, domme jongen. Haar mondhoeken kropen omhoog waardoor je duidelijk haar vlijmscherpe tanden zag. Langzaam als een roofdier die op haar prooi stapte ging Duvessa naar Dominic. Dacht hij nou serieus dat geen angst tonen zin had? Ze kon hem haast nu al proeven. Eerst stapte ze een cirkel rond hem. Kijken wat ze voor haar had. 'Dom mens' Grinnikte ze. 'Wat had je gehoopt hiermee te bereiken' Haar kwijl die op de grond belande verschroeide de aarde waar het terecht was gekomen.

Yin yang, zwart wit. Ze dacht hem te kennen en daarmee maakte ze een grote fout. Ze liet haar waakzaamheid afzwakken en daarmee maakte ze een nog grotere fout. Het was niet dat hij haar fysiek enig kwaad zou doen, oh nee, dat zou zonde zijn van zo’n mooi gezichtje, nietwaar? Nee, met haar speelde hij mentaal. Lightning dacht zo ingewikkeld te zijn, zo ongrijpbaar. Maar haar koppige karakter maakte haar zwak, je kon haar uitdagen en weigeren zou ze niet durven. Ze dacht zo uniek te zijn, speciaal. Niet alleen vanwege die demon in haar, gewoon omdat ze zo stoer en ‘anders’ was. Maar dat was een waarheid waar Lightylight nog lang niet aan toe was.

Gekraak van botten, een onsmakelijke symfonie. Zou ze niet beter af zijn in een grafkelder? Was de dood voor haar niet een verlossing? Dominic kon niet zeggen dat hij alles van haar situatie begreep, maar één blik op het monsterlijke ding dat zijn schattebout bevatte was genoeg om hem tot misselijkheid en afgrijzen te drijven. Ze was dood beter af, iedereen was beter af als dat ding dood was. Maar hij zou niet degene zijn om haar te doden. Niet nu in ieder geval, nu ze in de vorm van een overmaatse hond gedrukt was. Misschien zodra ze weer terug was in haar iele meisjeslichaam, dat hij dan een mes tegen haar nek zou zetten. Niet voor het redden van de mensheid. Wel voor zichzelf.

De inwendige angst die hij voor haar voelde probeerde de jongen te onderdrukken, terwijl hij tegelijkertijd zijn interesse voelde groeien. Niet goed. Hij mocht in heel veel geïnteresseerd zijn, obsessies had hij wel vaker met speeltjes die beter waren dan de standaard. Maar niet met dit. Dit ding. Praten was de enige manier waarop hij zichzelf kalm kon houden, maar het geluid van een lachende demon was genoeg om een rilling over zijn lijf te schieten.

'Dom mens. Wat had je gehoopt hiermee te bereiken?' Te sterk, te wreed. Tijd om te gaan. ‘Ik hoopte dat je knapper zou zijn.’ Stapje achteruit. ‘Minder als een vieze straathond, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Zwarte rook die haast onzichtbaar rond zijn vingers kringelde. ‘Ben je wel ingeënt tegen rabiës?’ vroeg hij, terwijl hij zichzelf als het ware achteruit liet vallen. Maar de grond raakte hij niet. Niet hier tenminste. De duistere magiër had de schaduwwereld gebruikt om te ontsnappen aan de scherpe tanden en het vieze kwijl. En omdat hij niet specifiek aan een bestemming had gedacht –tenzij ‘weg hier, zo snel mogelijk weg hier’ telde- zou het zeer lastig zijn hem te volgen. Hoopte hij dan maar. En waarom zou een creatuur als deze tijd aan hem verspillen? Er waren immers genoeg andere hapjes die hier rondwandelden, toch?

[Dominic runs.. ^^’ Such a brave young man~]