Het roodharige meisje had haar pegasus opgezadeld. Het dier stond er nu rustig bij. Dat kon echter ieder moment veranderen als ze op haar zat.
De vorige keer bij het meer was ze nog niet vergeten. Toen had 'mevrouw' het goede idee om haar in het meer te gooien. Echter wist het arme dier niet dat ijs een ding was waar je op dood kon vallen. Dat was gelukkig niet gebeurd en het dier was er wat rustiger door geworden, zo leek het.
"Niet zo treurig doen, die ene keer dat we in dat gevecht zaten. Dat was pas gevaarlijk. Dit was niks." Zei ze met een lach tegen haar dier en begeleidde haar mee naar buiten.
Daar kwam het leven iets terug bij de pegasus en ze tippelde met haar hoeven vrolijk op de grond.
"Ik heb gehoord van watervallen." Zei Tanith met een glimlach en met goede moed en een rugzak ging ze op de pegasus zitten en spoorde haar aan op te stijgen. Met teugels in de hand stegen ze op en het duurde dan ook niet lang voordat ze bij de watervallen aangekomen waren. Ze stapte af en hoewel er nog steeds wat sneeuw en ijs op de grond lag, schoof de pegasus deze aan de kant om van het koude en bevroren gras te snoepen.
Ze zuchtte terwijl ze naar de waterval keek.
"Dit doen ze dus." Mompelde ze zacht en hoewel ze het nog nooit had gedaan; moest eens de eerste keer zijn. Een zucht gleed over haar lippen, niet omdat ze er geen zin in had, maar om zich mentaal voor te bereiden.
Ze deed alles uit, totdat ze in een shirt en broekje in de kou stond.
"Perfect." Moedigde ze zichzelf aan, al was ze in feite iets minder zeker van haar zaak.
"Ik heb de meest vreemde beesten bevochten, een waterval moet niet zo'n probleem zijn." Zei ze met een kleine glimlach en ze stak een voet in het water. Meteen kwam over haar hele lichaam kippenvel. Maar ze trok niet terug, ze liep het ondiepe water in richting de waterval en met een moeilijke blik keek ze naar het ding omhoog.
"Pijn maakt je sterk." Mompelde ze tegen zichzelf en zette nu de stap in de waterval. Pijn? Ja. Koud? Ja. Geen goed idee? Ja. Doorgaan? JA! Ze ging op haar knieën zitten en probeerde haar ademhaling op orde te krijgen. Rustig in en uit ademen, ze sloot haar ogen tegen de spetters en de rillingen over haar lichaam begonnen af te nemen. Gehinnik deed haar sloom opkijken en de pegasus trok haar met de tanden onder de waterval vandaan. Haar shirt scheurde onder de kracht van het beest en ze werd het land weer op getrokken. Met haar snuit gooide ze de kleding naar haar toe en langzaam trok ze deze dan aan, het werd al warmer. Dat was goed. Een glimlach stond op haar lippen.
"Morgen maar weer proberen." Zei ze zacht en viel op haar knieën. Haar pegasus ging bij haar liggen en sloeg een vleugel om het meisje heen. Dit zorgde ervoor dat ze langzaam opwarmde en weer terug bij zinnen kwam. Ze keek op naar haar pegasus en glimlachte.
"Je bent lief." Ze gaf een kus op de neus van het beest en stond op.
"Ik ga een uur onder die waterval zitten. Geloof me." Zei ze alsof er niks gebeurt was. Maar dat was een doel die ze voor zichzelf had ingesteld. Een uur onder een waterval zitten en als ze iets wilde, dan deed ze dat ook.

Met een zachte stap loopt Olivia over de weg naar de befaamde watervallen. Olivia had veel opzoekingen gedaan tussen de hoge kasten van de bibliotheek. Normaal zou ze zichzelf begraven in de boeken die vol staan met de wijsheid van de magiërs, maar de zon schijnt en de sneeuw is hypnotiserend als je van een planeet zoals Razen komt. De dikke zwarte jas met konijnen bond rond de kap houdt haar koude ledematen warm, maar de sneeuw zorgt voor natte kousen. “Ik heb dringend nieuwe schoenen nodig,” zegt ze luidop tegen zichzelf. Haar Duitse Herder, Siegmund, die huppelend in de sneeuw speelt, kijkt naar haar op. Ze schudt dan haar hoofd en loopt verder. Hij begrijpt dat ze weer tegen zichzelf praat en loopt dan weer voor, niet te ver zodat ze hem nog in het oog kan houden. Het is niks nieuws dat ze tegen zichzelf praat, soms doet ze dat om haar gedachte op een rij te zetten, op andere momenten is het een gewoonte geworden om bepaalde gedachten luidop te zeggen.
Ze kijkt op vanonder haar kap, blaast de lokken rode haren die op die korte tijd gegroeid zijn tot aan haar schouders, 'En een kapper, dat is ook wel nodig. Of misschien kan ik mijn haar laten groeien, is ook weer lang geleden' zijn de bedenkingen die door haar gedachte razen.
Ze ziet hoe Siegmund rond huppeld en nog altijd in de sneeuw hapt. Hoe oud hij ook zal zijn, hij zal altijd die kleine puppy zijn van 6 jaar geleden. Hij zal waarschijnlijk nooit volwassen worden, tot grote ergernissen als gevolg. Niet veel mensen zijn fan van grote honden, laat staan als ze dan nog eens vrij rond lopen en zo zot zijn als Siegmund. Met een grote lach en een blik die alleen maar liefde toond kijkt ze even naar haar viervoeter. Hij springt en huppeld rond haar, waardoor ze zich omdraait de muren van de Starshine Academy voor haar ziet. Dit was haar nieuw thuis en het voelde als een zegen om hier te stranden. Ze had op die korte tijd al een paar vrienden die over haar zullen waken en docent Master Geralt als haar mentor.
Als een klap komt het besef dat ze eindelijk het geluk heeft gevonden. Natuurlijk weet ze dat ze hier ooit zal moeten vertrekken, maar de mensen die haar steunen zullen haar leren om in deze magische wereld te leven. Voor nu geniet ze van elk moment dat ze in de warme bedden wakker wordt, met Siegmund aan haar voeten, ontbijten in de Grote Zaal waar ze dan naar Drake en Vash toestapt om hen goeiemorgen te wensen, om daarna dan weer in de bibliotheek te verdwijnen ondertussen dat de andere leerlingen hun dagelijkse lessen volgen. Een van haar eerste boeken ging over de geschiedenis van deze school. Hoe alle magie verbannen werd, maar dat een paar dappere magiërs het heft in handen namen om het niet te laten verdwijnen. Hun eerste opleidingen waren achter de waterstralen van de waterval. Dit zal haar eerste ontdekkingsreis worden, ook gewoon omdat ze altijd gehypnotiseerd kan worden door het geluid van het vallend water.
Nog even stapt ze verder tot ze stokstijf blijft staan. Zoals verwacht is het groter dan ze zich kan voorstellen. De sneeuw zorgt voor het dubbel effect van de schoonheid. Ze stapt tot de rand van de rivier onder de waterval. Haar kap had ze achteruit gedaan, waardoor haar bleke huid afsteekt op de rode haren en die dan weer afsteekt op de witte omgeving.
Siegmund buigt zich voorover en drinkt van het helder water. Met zich om te draaien merkt ze ineens op dat ze niet alleen is. Er is daar nog een witte hoop verderop van het water, een hoop waarvan ze wist dat het geen berg uit sneeuw was. Is dat ... ? Even schud ze haar hoofd, waarschijnlijk laat de verblindende sneeuw haar hallucineren. Maar wanneer ze haar ogen weer opent, ziet ze het toch nog steeds: een paard met vleugels... Een Pegasus?! Het is dan dat ze een andere roodharige persoon opmerkt. Ze ziet hoe die een kus geeft op de neus van het dier. Versteld blijft ze staan en waarschijnlijk heeft het duo haar nog niet opgemerkt.
En dan stapt Siegmund voorzichtig naar hen: "Siegmund, kom terug," fluisterd ze gefrustreerd. Hoe veel ze er ook van houdt, toch zal die zich eens in de nesten werken en zij mag het dan allemaal oplossen.
Met een zucht stapt ze naar het duo. De roodharige persoon heeft nog steeds haar rug naar haar gericht. 'Oh geweldig wat moet ik nu zeggen?' Olivia is nooit een goede persoon geweest om een gesprek aan te knopen. Ze moet toch wel verwittigen voor Siegmund zodat het paard niet te angstig wordt van hem. Ook al betwijfeld ze dat een Pegasus van iets bang moet zijn dat kleiner is dan hijzelf.
"Hallo, blijkbaar was ik niet de enige met de gedachte om hier te komen," zegt ze met een klein stemmetje, hopend dat ze niet luider moet praten met het lawaai van de waterval achter haar.