Get ready, the new guy arrived

De wind trok hard aan de kalle takken van de bomen, blies luid rond alle bebouwing. Ook binnen in het kasteel kon je de wind rond horen suizen. Het weer was zelfs voor de winter op haar aller slechts. Niet alleen neerval, nee, hevige neerval. De lagen sneeuw buiten bereikten in de gebieden waar haast niemand kwam zeker wel de meter, maar de doorgaande wandelpaden waren uitgesleten, of schoongeschept. Allerlei sporen waren te zien in de sneeuw, vogels, vossen, eekhoorntjes en andere kleine bosdieren. Daarnaast zouden er dieper in de bossen duidelijk sporen van wolven, beren en ander groot wild te vinden zijn. Echter stond er wel tegenover dat men zich er maar zelden waagden. De bangeriken bleven zeker wel uit de buurt, hooggewaande standjes zouden zeggen dat ze er kwamen, maar alleen echte waaghalzen zouden met deze temperaturen richting het midden van de bossen trekken. Af en toe liet het zonnetje zich zien, maar de temperaturen waren te laag om de sneeuw te doen smelten. Toch voelde het lekker aan in je gezicht en verwarmde het je lichtelijk. Echter zorgde een klein beetje zonlicht al voor een schittering, een weerkaatsing, in de sneeuw. Het constante met je ogen knijpen tegen het licht kon voor sommige als vervelend ervaren worden. En als je gevoelig was voor hoofdpijn zou je het zeker krijgen.
Ook nu sneeuwde het, afwisselend met hagelstortbuien. Echter was het niet iets waardoor Zephyr zich af liet schrikken. Hij voelde de kou die het weer mee bracht, hij voelde de natte sneeuw op zijn huid, echter doorweekte ze zijn kleding niet. Voordat hij van huis was vertrokken, alweer enkele weken geleden, had hij zacht was gemompeld. En sindsdien had geen enkele weersomstandigheid indruk op hem kunnen maken. Nonchalant had hij zijn handen in zijn zakken gestoken terwijl hij op een ontspannen maar vlot tempo een weg zocht door de sneeuw. Het pad waar hij momenteel liep was aardig weggesleten, maar de tegels, stenen of hetgeen waar het pad van gemaakt was waren niet te zien. Die gingen nog steeds schuil onder een laagje ijs, dat was blijven liggen nadat vele mensen eroverheen hadden gelopen. Het was van belang dat je je voeten zorgvuldig plaatste, niet opletten of roekeloos rennen zouden voor glijpartijen zorgen. Gelukkig was Zephyr niet iemand die de boel op stelten zette met druk gedrag. Nee. Hij was het stillere typ, maar dat betekende niet dat je zomaar over hem heen kon wandelen. Met zijn lengte en vrij brede bouw was hij niet iemand waar je overheen keek, daarnaast had hij ook zijn woordje klaar moest het nodig zijn. Het koste hem geen moeite om zich uit een situatie te lullen. De donkerharige jongeman ontweek niemand zijn blik, wegkijken deed hij niet aan, maar met de koude blik in zijn ogen kon hij prima duidelijk maken dat hij geen zin had om zijn tijd te verspillen aan alles en iedereen dat hij tegen kwam.

Een klein glimlachje zorgde ervoor dat zijn mondhoeken omhoog krulden tot een kleine grijns terwijl hij zijn weg zocht door de sneeuw. Nog even en hij zou zijn waar hij moest zijn. Het grote gebouw was al in zicht gekomen en de grote poort die ’s avonds de toegang versperde stond wijd open voor zijn neus. Nog steeds met zijn handen in zijn zakken gestoken en blik strak vooruit liep hij het terrein van de school op. Eindelijk was hij weer in de buurt van waar hij moest zijn, waar hij altijd al had moeten zijn. Hoe kon het dat hij nu zo’n reis af had moeten leggen? Achja, waarom erover piekeren als het toch niet meer van belang was. Hij was nu waar hij moest zijn, bij wie hij moest zijn. Niemand zou tussen hem en zijn doel komen, iedereen had af te blijven van zijn kleine zusje. Toch wist Zephyr dat ze zichzelf prima kon redden. En dat wist ze zelf ook, wat haar richting hem ook nog eens ontzettend koppig maakte. Het maakte hem allemaal niet uit, zolang ze maar in zijn buurt was en hij zicht op haar leven had, zodat hij in kon springen wanneer het nodig mocht zijn.

Het geluid van schoenen op een betegelde ondergrond stopte toen hij naar binnen was gestapt. Hij bevond zich in een open ruimte, de hal van het kasteel. Hij kon allerlei kanten op, maar met die keuze hield hij zich niet bezig. Zephyr wist waar hij heen moest en dus liep hij ook doelbewust in de richting van het kantoor van de hoofdmeester. Omdat hij halverwege het jaar in zou stromen had hij besloten zich eerst bij de hoofdmeester en tevens ook zijn nieuwe mentor te melden. Zijn voedstappen weergalmde tussen de muren van het kasteel. In zijn rechterhand droeg hij een koffer, dat was alles wat hij nodig had. Ten eest was hij al ontzettend netjes op zijn spullen, daarnaast kon je met een paar woorden mompelen er al voor zorgen dat alles dubbel zo klein werd, alles paste dus prima in zijn handkoffer. Daarnaast had hij ook nog wat spullen voor zijn zusje bij zich. Niet dat ze iets vergeten was toen ze vertrok van huis, maar gewoon wat kleinigheidjes van hun ouders en natuurlijk ook van hem. Niemand kwam tussen hem en Yazuki. Zijn ogen gleden langs de wand, op zoek naar de inham die een deur betekende. Weer stierven zijn voetstappen weg toen hij halt hield. Even gleed zijn blik nog verder de gang in, ook draaide hij zijn lichaam half om achter hem te kijken. Niemand te zien. Hij had in het hele gebouw nog niemand gezien, echter wel een aantal buiten de kasteelmuren. Langzaam bracht Zephyr zijn hand omhoog en klopte twee keer luid op de deur. En nu wachten.

[Master Savador]

Hij was zo'n beetje ziek geworden van al die sneeuw, de kerst, het eten, het zogenaamde samenzijn. Het had naar zijn gevoel veel te lang geduurd, en hoe langer het duurde, hoe meer pijn het hem deed. Zoveel contacten had hij niet, dus kerst en nieuwjaar had hij alleen doorgebracht met zijn kinderen. Eigenlijk had hij helemaal geen contacten meer nu de leraren die hier vroeger in dienst waren er niet meer zijn. Met Madeline had hij nog weleens een toost uit willen brengen, en Kale had hij nodig gehad om zijn haat te blijven beoefenen, want het was de man aan wie hij destijds vooral een grote hekel aan had gehad. Tijden gingen te snel voorbij naar zijn gevoel. Het was alweer rond het nieuwe jaar. Een nieuw jaar waarin hij ouder werd, zijn kinderen ouder werden, alles ouder en normaler werd. Met een zucht nam Savador zijn plaats op de rand van de vensterbank weer in, een halfvol glas wijn in een hand. Zijn slangachtige blik tuurde afwezig door de sneeuw naar buiten. Hoe lang nog? Hoe lang voor wat en het antwoord erop was voor hem ook een raadsel, maar het was bijna als een gewoonte om het zichzelf keer op keer te zeggen. Hoe lang nog..
Dat afzichtelijke witte spul bleef ook maar wezenloos liggen, alsof het iets van nut had voor de wereld. Ergens voelde hij zich precies zo. Samen met Norwood - al legde hij zich daar niet graag bij neer - was hij één van de personen die het hier het langst had uitgehouden. Eigenlijk voelde het aan alsof er zich ergens in de afgelopen jaren een grote strijd had plaatsgevonden, en zij tweeën de enige overlevenden zijn. Maar het zou bij Medusa ook een vreemd idee zijn om dat alles achter hem te laten en terug te gaan naar zijn tandartspraktijk, alleen maar om het feit dat ze hier al te lang rondhingen. Hij was naast zijn baan als leraar hier gepromoveerd tot hoofdmeester als je het zo kon noemen, en hij moest en zou die positie in zijn macht houden. Macht - hij had psychologische problemen rond dat woord. Hij was zo machtsbelust als het maar zijn kon, zelfs voor een puur puur gouden dukaten had hij in zijn vroegere dagen hier nog zijn leven om gewaagd. Het was goed dat Madeline wat sense in hem gemept had, al had het ook op een minder gevoelige plek gemogen. Savador nipte vreugdeloos aan de rand van zijn wijnglas. Hij moest nog even volhouden. Lente kwam eraan, en de zomer duurde daarna niet lang meer. Dan was hij zes hele weken verlost van zeurende leerlingen, de eindeloze haat jegens hem en brutale opmerkingen die naar zijn hoofd geslingerd werden, en waar hij zich zo druk om kon maken dat het raar was dat hij er nog geen hartaanval door had gekregen. Zijn mondhoeken krulden er al bijna dromerig bij om als hij eraan dacht. Even weg van hier. Even weg van het kasteel, langsgaan bij makelaars en kijken voor een mooie villa op Shadra. Hij had behoefte aan een eigen huis, geen kleine appartementjes of kantoorkamertjes meer. Het was ook stukken beter voor zijn kinderen. Die hingen hier als kleuters ook maar op de school rond, beschouwden papa's kantoor bijna als hun eigen thuis. En dat was niet goed.
Savador ging wat verzitten op de rand van de vensterbank, leunde er met één been op zodat hij schuin zat en zo volledig zicht had op het buitenterrein. Hij zat wel vaker zo om leerlingen die zich buiten waagden of leraren tijdens de pauzes vanuit zijn raampje strak in de gaten te houden. Naast wijn drinken en slangen was het één van zijn hobbies.
Hij keek op en liet daarbij half zijn glas zakken toen de doodse stilte in de ruimte verbroken werd door twee keer duidelijk geklop op de deur. Even bleef hij glazig voor zich uitstaren, maar draaide zijn hoofd toen om om een blik over zijn schouder op de deur te werpen. Ah ja - hij verwachtte iemand. Hij kon leerlingen ieder moment en iedere dag verwachten, maar er had er eentje tussengezeten die hij al een langere tijd verwachtte. Deze jongeman zou later instromen dit jaar, en daar was hij mee akkoord gegaan. Het zou ook één van zijn nieuwste mentorleerlingen worden. De afspraak moest vandaag staan. De jongen was echter wel keurig op tijd, en dat was al iets wat hem zinde.
Zwijgzaam zette Savador eerst zorgvuldig zijn glas naast zich neer op de vensterbank, scheurde daarbij niet zijn kalme maar strenge blik van de deur af.
'Kom binnen,' kondigde hij met dezelfde typische strengheid in lichte mate aan. Het was nu eenmaal hoe hij van karakter was en hoe hij het meest imponerend overkwam. Respect en discipline zag hij immers graag.

De afgelopen weken had Zephyr alleen doorgebracht. Geen feest, geen familie, geen vrienden, geen familie, helemaal niemand. Dat was een van de dingen waarvoor hij zijn schouders zou ophalen. Hij had ook nog een week of twee kunnen wachten, na kerst en Nieuwjaar, voordat hij vertrokken was van huis, maar dan zou hij alleen maar later op plaats van bestemming aankomen. En daar had hij nou bepaald geen zin in gehad. Het maakte niet uit hoe snel hij zou reizen, wanneer hij ook op het kasteel aan zou komen, het zou altijd té laat zijn. Hij had er al moeten zien toen zijn zusje haar eerste stappen zette. Maar nee, hij had thuis gezeten. Aan school had hij het afgelopen half jaar niets gedaan, waarom zou hij geweest zijn? Hier, op Starshine Academy, zou hij toch een jaar over moeten doen. Een jaar dat hij op Shadra allang gehaald had. Dus hij had besloten dat hij net zo goed niet had kunnen gaan, ze konden hem toch niets maken; wettelijk gezien was hij volwassen. En je leeftijd was wat dat soort dingen betreft heel bepalend. Toch zou hij nu school wel afmaken, na eerst een half jaar van herhaling. Lichtelijk haalde Zephyr zijn schouders op. Het maakte hem geen ene bal uit. Hier zou het vast wel anders gedaan en gegeven worden, dus helemaal hetzelfde zou het nooit kunnen zijn. Zeker niet omdat hij nu bij zijn zusje in de klas terecht zou komen. Nog meer tijd doorbrengen aan de zijde van Yazuki zou voor hem niet zo erg zijn. Hij durfde zonder moeite te wedden dat hij nog steeds diegene was die het dichts bij haar stond, dat was altijd zo geweest en zou ook niet zomaar veranderen omdat ze elkaar een paar maanden niet gezien hadden. Nee, dat zou wel goed zitten. Hij vroeg zich af of ze hier al succes had gehad, in de periode dat ze hier zat. Aan de ene kant deed het idee hem walgen, hij deelde haar liever niet zomaar, aan de andere kant kon ze prima voor zichzelf zorgen en was het haar eigen leven. Over de do’s and don’ts kon hij niets inbrengen en dat zou hij ook niet gaan doen. Het enige was het hem zou opleveren was weer een meningsverschil dat zou uitlopen op een ruzie. Hij kon haar niet iets verbieden en dan zelf nog vrolijk doorgaan, want simpel gezegd deden ze gewoon hetzelfde.

Een grijns deed zijn mondhoeken lichtelijk omhoog krullen, al kon niemand dat zien omdat hij met zijn gezicht naar de deur toe stond te wachten op een reactie. Het was alweer een poosje geleden sinds zijn laatste pleziertje, maar terwijl hij zich over het terrein had bewogen had hij zat vrouwen gezien waar hij nog wel plezier aan kon beleven. Echter was het ook zo dat hij een aantal strak voorbij zou lopen, alleen de knappe meisjes zouden zijn aandacht krijgen; of ze het zelf nu op prijs stelde of niet. Zephyr wist dat het niet prettig kon zijn als je in een leeg bed wakker zou worden, maar zelf had hij die ervaring nog niet gehad. Zijn biologische klok stond vroeg afgesteld om met drie simpele woorden de kamer te verlaten.
Heel even begon hij zich af te vragen of de hoofdmeester hier wel zou zijn, dat hij niet was weggeroepen omdat er ergens op het immense terrein iets gebeurt was. Uiteindelijk was er achter de deur een simpele maar licht strenge stem hoorbaar. Mooi, hij stond hier dus niet voor niets. Erg goed kon hij er niet tegen als zijn tijd nutteloos verspild werd. Niemand had daar wat aan, dus waar was het nut? Hij kon nog beter in een boom gaan zitten op een rustig plekje, dan had hij er tenminste nog profeit van. Hij liet zijn hand zakken naar de deurknop, drukte die omlaag en duwde de deur open. Zonder nog een blik te werpen op de hoofdmeester stapte hij de kamer binnen, sloot de deur weer en draaide zich naar de man van middelbare leeftijd om. ”Goedendag hoofdmeester ..?” klonk zijn stem op een vrij normale maar vlakke toon. Dat was iets wat onbewust ging, hoewel hij niet van plan was om een schijnheilig lieverdje uit te gaan hangen, zo was hij niet en wou hij zich ook niet opstellen tegen de machtigste man hier op school. Dat zou ook totaal niet op prijs gesteld worden. Enkele seconden was hij blijven staan met zijn rug naar de deur, maar liep daarna met doelbewuste passen dichterbij. De naam van de man had hij nog niet eerder gehoord, niemand had hem die gezegd, vandaar dat hij een licht vragende klank achter ‘hoofdmeester’ had aangeplakt, om zo te laten blijken dat ze elkaar nog vreemd waren. Hoewel.. zijn ouders hadden natuurlijk wel zijn naam verteld kunnen hebben. Op een meter of vier bij de blanke maar donkerharige man vandaan bleef hij staan en nam zijn mentor zorgvuldig op. Hij wist dat deze man zijn afkomst deelde, beide kwamen op Shadra vandaan. Maar ze verschilde wel wat rond welke soort magie ze beoefende. Door zijn opvoeding , levensstijl en karakter neig hij zelf gewoon naar de dark magic. Echter studeerde deze man fire magic en gaf daar nog les in ook. Bijzonder.

Door allerlei oponthoud en de post die normaal per paard en koets bezorgd werd, maar waarschijnlijk werd vertraagd door de hevige sneeuwval, had Savador nog geen dossier over de jongen die hij vandaag verwachtte ontvangen. Misschien was dat maar beter ook. Je kon nooit verwachten wat voor persoonlijke verhaaltjes het zou besieren, en had één enkel aspect slechte invloed, dan was dat direct een minpuntje volgens Savadors inzicht. De bleke man hield van orde en discipline, zoals ze dat de kinderen op Shadra vroeger aanleerden door middel van een pak slaag of een fikse tik op de vingers met de lat. Zelf had hij nooit om die redenen lichamelijke straffen gehad, want hij was altijd een rustig en stil jongetje geweest. In de loop van de jaren was zijn karakter door allerlei traumatische gebeurtenissen veranderingen ondergaan, waardoor hij de harde man van vandaag de dag was geworden en daarom veelal om werd gehaat. Niet helemaal onterecht, al vond hij van wel. Hij meende alleen zijn werk te doen, en niets meer dan dat. Sinds het moment dat hij hier de macht gegrepen had stond Starshine Academy bekend onder termen als 'het reguliere opvoedkamp' of 'kostschool voor slecht opvoedbare kinderen', maar werkelijk; het was nog steeds gewoon een reguliere middelbare school die vakken bood in alle magiesoorten, iets dat toch wel bijzonder was. Een opvoedkamp of iets in die richting was het niet. Dat maakten de mensen ervan. De school was door zijn wil alleen meer afgedraaid op het strikte disciplinebeleid en daardoor iets te berucht geworden onder de jeugd, waarvan de helft meestal volop in protest ging als diens ouders zoals vele andere voogden een voorkeur hadden voor de academie. Savador zag het eerder als iets om de houding van iedere leerling die hij in ontvangst nam als een drill sergeant de komende jaren zo hard te trainen met allerlei regels en wetten en straffen en preken om het kind na het slagen als de perfecte zoon of dochter terug naar huis te laten keren. Zijn belang voor een respectvolle omvang en de grootschalige macht die hij had was hem iets teveel naar het hoofd gestegen. Iets wat hij nooit of te nimmer zou toegeven, want hij besefte het zelf amper. Menig ouder die dolblij was om zo'n droomkind terug te mogen nemen waren er niet eens van op de hoogte dat de hoofdmeester die dat voor elkaar had gekregen eigenlijk een moordenaar, pedofiel en alcoholist op vrije voeten was. De ergste daden had hij achter zich gelaten, maar er ontstond tegenwoordig nog steeds een soort knik in zijn gedrag waardoor er iets in hem knapte en hij opnieuw iets flikte waar hij later spijt van kreeg. Niet om de daad zelf, maar om de onvermijdelijke gevolgen ervan. Het was een geluk dat hij nooit eerder voor de rechtbank was gesleept.
De leerling die hij verwachtte maakte zijn aanwezigheid bekend door op de deur te kloppen, waarop hij met zijn typerende strengheid zijn toestemming op gaf om binnen te mogen treden. Zijn slangachtige ogen bleven strak gericht op de deurklink die omlaag gedrukt werd en gleden een ogenblik later omhoog om nors het gelaat van de jongen te bekijken. Donker haar, mystieke blik, witte plukken vanaf zijn kruin. Maar een Shadraan, en dat was acceptabel, voortrekkend als hij met zijn eigen nationaliteit gesteld was. 'Goedendag hoofdmeester ..?' klonk de stem van de jongen twijfelend. 'Savador,' maakte Savador op een iets nijdigere toon dan bedoeld af. 'Al behoor je me met 'u' en 'Master' aan te spreken.' Hij nam de moeite niet om zijn fijne plekje bij de vensterbank te verlaten. Hij bleef er gewoon zitten met zijn glas wijn rustend op een handpalm terwijl hij de jongen kritiserend bleef observeren.
'En jij moet Kuchiki zijn.' Het werd niet gesteld als een vraag, want hij voelde zich lager als hij het in de vorm van een vraag stelde, en dat vond hij zichzelf dus niet. Savador wilde de jongen bijna met zijn middelnaam aanspreken, zoals dat een gewoonte was op Shadra om te doen. Hij werd er vroeger ook altijd met 'Jaellvìas' aangesproken. Kuchiki - die achternaam kwam hem bekend voor. Familie van Yazuki, wellicht? Dat was nu het nare ervan dat hij nog geen dossier had - hij kon nog niets met zekerheid natrekken. Savador richtte zich wat op, zette zijn wijnglas neer om zijn handen vrij te maken en maakte een uitnodigend gebaar naar de houten voor gasten bestemde stoel langs de wand.
'Neem plaats,' bood hij met terugkerende strengheid in zijn stem aan, alsof hij er zeker geen tegenspraak op dulde.

Discipline was niet iets dat in zijn opvoeding ontbreken had. En met die discipline was er geprobeerd om respect erin te slaan. Echter was zijn afkeer bij elke poging, elk lelijk, gemeen, schel woord groter geworden. Hij was, zelfs als kind, te trots geweest om zomaar tegenover elke volwassene een respectabele houding te tonen. Deels kwam het ook nog eens doordat de meeste dat onverdiende respect niet waard waren. Respect was iets wat je moest verdienen, niet wat je zomaar op je schoot geworpen kreeg. Hoe je het kon verdienen verschilde. Het lag aan wie je was, hoe je in het leven stond, wat je bereikt had en hoezeer het je leek te verdienen. De een had van nature al een statige uitstraling die respect verwachtte, anders dan Zephyr’s ouders. Natuurlijk hadden zijn ouders aanzien, vanwege het vele geld dat ze bezaten en hoe ze ermee om gingen. Wie, in de buurt van waar ze leefden op Shadra dan, kende de grote feesten van de Kuchiki’s niet? Daarnaast had zijn vader ook nog eens een groot bedrijf, zelf opgestart met het geld dat hij had gekregen toen hij trouwde, de familie van Zephyr’s moeder was namelijk al generaties lang rijk. Hij wist daardoor ook gewoon niet beter dan het beste van het beste te hebben. De kleding die ze droegen kwamen niet uit de kleine, vochtige winkeltjes in een gigantische winkelstraat, nee, als moeder niets kon vinden wat haar zinde liet ze gewoon een stilist komen die haar gaf wat ze wou. Toch had hij zich nooit voor zijn familie geschaamd, gaande weg had hij gewoon geleerd zich af te zonderen en zich zo weinig mogelijk van hen aan te trekken. Natuurlijk deed hij wat ze van hem verlangde, maar direct klaarstaan als ze hem riepen konden ze vergeten. Hij had ook zijn eigen leven, was wettelijk gezien volwassen en was geen controleerbaar slaafje dat je alleen kanten op kon sturen en waarvan je kon verwachten dat hij elk moment van de dag klaarstond. De ideale zoon was hij niet, toch was hij ook geen rebel die waar hij maar kon tegen zijn ouders inging, hij had gewoon geleerd het beste ervan te maken. Echter was Zephyr ook niet de ideale leerling, die dagen lang uren achtereen zat te leren, lezen en huiswerk kon maken alsof zijn leven ervan af hing. Zijn houding tegenover de docenten van zijn vroegere school was ook niet altijd zo positief geweest, maar hij was toen ook nog jonger geweest. Tegenwoordig wist hij wel beter. Wou hij de tijd op school zo prettig mogelijk laten verlopen, zowel voor de docenten als voor hemzelf, en dus zou hij zich kalm houden in de klas en hetgeen doen wat ze van hem verlangden. Opdrachten zouden gemaakt worden en op tijd afgerond zijn, samenwerken zou hij toch vooral met Yazuki doen. Het had ook geen zin om hem met een ander in te delen als het ontzettend botste. Als de ander hem op zijn zenuwen werkte zou er vrij weinig terecht komen van hetgeen wat er gedaan moest worden. Toch wist hij ook wel dat een protest in dat geval geen zin had, hij zou alleen maar een boze docent kunnen verwachten en dan zou hij ongetwijfeld de volgende keer ook met een ander moeten samenwerken. Nee, Zephyr had besloten achterin de klas te gaan zitten, zich stil te houden en hetgeen te doen waardoor hij over ging zonder gekibbel of overdreven veel studeren. Dat liet hij maar lekker aan Yazuki over. Dit was een van de terreinen waarover hun meningen verschilden en waar ook menige ruzies uit voort waren gekomen. Op een of andere manier probeerde ze hem ook altijd aan het werk te krijgen, ze zou graag zien dat hij met dezelfde cijfers over zou gaan zoals zij deed, maar daar zat hij zelf niet op te wachten. Zessen, enkele zevens die hij door mazzel had gekregen en een acht voor dark magic waren toch genoeg? Menig ander zou tevreden zijn met zo’n lijst, waarom hij dan niet? Yazuki kon hoog en laag gaan springen, maar ze kreeg hem niet zo aan het werk zoals zijzelf wel deed. Die vrije tijd dat het hem bespaarde kon hij lekker voor zichzelf gebruiken en zijn aandacht op een ander vestigen. In het halve uur dat hij nu op het terrein van Starshine Academy was had hij nog niet echt de gelegenheid genomen om zijn ogen de kost te geven. Eerst moest dit afgehandeld worden, vervolgens zou hij Yazuki opzoeken en daarna zou hij wel zien. Ongetwijfeld zou hij wel ene poosje met zijn zusje doorbrengen, dus wie weet had hij morgen pas weer tijd voor andere dingen. Op een ander moment had hij nu zijn schouders licht opgehaald, maar nu deed hij dat dus mooi even niet. De kans dat Master Savador het verkeerd op zou vatten was royaal aanwezig en zin in een domper op zijn eerste dag had Zephyr niet echt.

Nadat de man van middelbare leeftijd hem gecorrigeerd had met een niet al te vriendelijke stem knikte hij gedwee. ”Natuurlijk, Master Savador” was zijn ‘antwoord’ terwijl zijn ogen het gezicht van de man niet los lieten. Door zijn naam uit te spreken kon hij deze op zijn tong proeven, naam zich eigen maken zonder hem ooit fout uit te spreken. Vervolgens duurde het niet lang of Zephyr hoorde zijn eigen achternaam, die duidelijk bekend was voor de hoofdmeester. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij ook aan Yazuki dacht. ”Ik ben inderdaad Kuchiki Jirou Zephyr, master” bekende hij zonder blikken of blozen. Toen de man lichtelijk in beweging kwam volgden zijn ogen die. Heel even hield de rode vloeistof in het glas zijn aandacht vast. Hij moest eerlijk zijn dat dat er bij hemzelf ook wel in ging. Zo verstandig om er niets over te zeggen richtte hij zijn blauwe ogen weer op en keek Savador weer aan. Hij ontweek de blik van de man niet, maar zijn ogen straalde niets brutaals uit. Over het algemeen vond hij het zelf prettig om recht aangekeken te worden tijdens een gesprek, dus deed hij hetzelfde bij anderen. Hij zou het snel genoeg merken als Savador er niet van gediend was.
Op het gebaar dat gemaakt werd bewoog Zephyr zich richting de houten stoel die bedoeld was. Voordat hij ging zitten knikte hij nogmaals met zin hoofd. ”Dank u, het is prettig om even te kunnen zitten.” Het was geen geheim dat hij een lange reis achter de rug had, bewust gekozen om niet alleen met de shuttle te reizen. Hij had genoten van de tijd die hij voor zichzelf genomen had, soms deed een beetje rust wonderen. En zoals het ernaar uitzag kon zijn mentor ook wel wat rust en tijd voor zichzelf gebruiken zonder constant gestoord te worden. Maarja, dat was iets wat haast onmogelijk was met de baan die hij had. Als hoofdmeester kon je niet leerlingen negeren die aan je deur kwamen en om een gunst wouden vragen. Of het kon natuurlijk ook zo zijn dat een andere docent een leerling eruit had gegooid en die zich hier moest melden. Gelukkig was het op dit moment nog vakantie, maar zijn lessen zouden binnenkort ook beginnen. Het was prettig dat hij eerst nog een week had om zich bekend te maken in het gebouw en de gebruiken. Daarnaast kon hij ook wat tijd doorbrengen met zijn zusje.

OOC: Echt, ik typ iedere keer Salvador ipv Savador.. :C Maarja, dat krijg je als je ooit ’n Salvador gespeeld hebt XD. Maar goed, als Zephyr dus wel SaLvador zegt, dan is dat omdat ik me vergis en niet om vervelend te zijn (A)

Soms begreep hij niet waarom hij zo diep gehaat werd en geen orde terug ontving. Hij was rijk, niet bepaald lelijk, hij bezat een hoge intelligentie en had zo zijn talenten, had veelal verborgen onder zijn lange donkere mantels een afgetraind lichaam waar andere mannen alleen maar van konden dromen, zijn lange zwarte manen gaven hem alleen aan enkel zijn uiterlijk al een parmantige uitstraling, kon respect afdwingen met zijn strikte houding bij de leerlingen die er verstandig genoeg voor kozen om naar hem te luisteren. Hij was alles wat vele anderen niet waren. Toch wel de aantrekkelijkste man die hier op de school rondliep, al zei hij het zelf. Waarom had hij anders die stalkerige gluipers onder de vrouwelijke leerlingen gehad? En toch werden zijn belangen nog altijd iedere dag genegeerd, alsof hij lucht voor zijn eigen leerlingen was. Ervaringen had hij er al genoeg mee gehad, en hij zag niet graag dat dat rebelse deel van de leerlingen opgevuld werd door nieuwelingen en instromers. Het viel nog te bezien of Kuchiki net zo was. De jongen had een kalme, bijna kille uitstraling. Zijn blik sprak naar zijn gevoel geen boekdelen, maar bleven gesloten als deksels op potten. Alsof hij absoluut geen kijkje in zijn persoonlijkheid mocht nemen, zo ervaarde Savador het. Hij achtte meer over de jongen te willen weten, vooral nu hij geen persoonlijk dossier bij de hand had. Hij ging zich geen nieuwe haatdragende rivaal onder de leerlingen op zijn hals halen, die had hij wel genoeg. Hij kon alleen maar vurig hopen dat Kuchiki meer week in de richting van de wat normalere leerlingen, die gewoon zwijgzaam deden wat hij verlangde, hun huiswerk maakten en met mooie punten overgingen. Dat zou hem ook gelijk wat minder inspanning kosten. Hij bezorgde zich eigenlijk al teveel last. Afgelopen zomer was het allemaal teveel geworden; met die bijna-dood ervaring toen hij in het ziekenhuis lag had hij drastische maatregelingen willen nemen op de school, en met name onder de leerlingen zodat die pubers hem niet meer zo ongelofelijk dwars zouden zitten. Zijn instorting was dan wel door aantasting van zijn zenuwen en zijn brose rug gekomen en niet door de leerlingen; de tijd en de energie die hij in de kinderen moest stoppen was teveel van het goede. En nu nog putte het hem dagelijks mentaal uit, maar hij kon er niets tegen doen. Hij had hier zelf voor gekozen, en de goede kost gaf hem steeds frisse moed om door te blijven gaan. Maar ondanks dat alles wilde hij nog geen vast oordeel trekken of Kuchiki om net zoveel inspanning zou vragen als de anderen. Voor nu bleef de jongen tamelijk acceptabel.
'Natuurlijk, Master Savador,' antwoordde hij zelfs kalm waar veel andere leerlingen allang een brutale reactie op terug hadden geworpen. Savador wist niet waarom er het volgende moment precies een klein glimlachje op het gelaat van de jongen gleed, maar was ook niet van plan erop in te gaan. 'Hoe sneller het afgehandeld is, hoe beter' was een standaard zinnetje die hij zich in zijn achterhoofd vaststelde bij gesprekken op zakelijk gebied. 'Ik ben inderdaad Kuchiki Jirou Zephyr, master,' beaamde de jongen - Zephyr - op zijn opmerking. Hij durfde al bijna met zekerheid vast te stellen dat Zephyr familie van Yazuki moest zijn. Ongetwijfeld. Ze hadden dezelfde uitstraling; stil ongebroken water. 'Goed..' Savador richtte zich wat op, en merkte in een oogopslag dat Zephyr zijn aandacht even leek te richten op zijn wijnglas. Het kon hem eigenlijk vrij weinig schelen als hij met drank werd gezien. Hij had zo toch ook zijn ontspanning nodig, niet dan? Op zijn oppering nam Zephyr plaats op de voor hem bestemde stoel die al klaar stond voor zijn bureau. Persoonlijk vond hij het fijner als zijn gasten plaats namen op die stoel. Hij torende staand dan boven ze uit, en ook in zijn comfortabele zwartlederen bureaustoel zat hij nog iets hoger zodat hij als een vorst op zijn leerlingen en collega's neer kon kijken. Op het moment dat Zephyr was gaan zitten, klemde Savador een hand om de vensterbank om zich langzaam weer overeind te werken. Dat ging nog steeds niet altijd even soepel sinds hij alweer een tijd terug aan zijn rug was geopereerd. Het was nog net hersteld, maar voelde nog zwak en broos aan. Zijn bureaustoel schoof hij onder een zacht geschuif naar achteren. Hij besloot maar neer te zijgen achter zijn bureau. Dat praatte toch wel iets gemakkelijker. Het wijnglas nam hij van de vensterbank half achter zijn been houdend mee alsof hij nog een poging wilde doen het voor Zephyr te verbergen, maar hij zette het glas uiteindelijk neer op de hoek van zijn bureau.
'Zo,' leek Savador nu echt tot de orde te willen komen terwijl hij zich langzaam in zijn stoel liet zakken. 'Kuchiki.' Hij richtte zijn slangachtige blik op de donkerharige jongen en vouwde zijn bleke handen boven zijn bureaudesk ineen. 'Is het wellicht mogelijk dat je je rooster per post al thuis hebt ontvangen?' Hij kon het beter met zekerheid natrekken, want hij kreeg zoveel aanmeldingen en berichten van leerlingen dat hij er drie verschillende overzichtsschema's voor moest bijhouden. En dat was niet niks.

- Ghehe, nouja. Dan weet ik ook gelijk waarom :'D

-Waarschuwing vooraf; ik ben moe en heb weinig inspiratie. Dus verwacht niet te veel van mijn post.. Sorry.. :C-

Wat hij via via gehoord had was dat je beter geen ruzie kon zoeken met de hoofdmeester van Starshine Academy. Waar dat ‘idee’ op gebaseerd was wist hij zelf ook niet, de rede was er niet bij verteld, dus eigenlijk had er niet eens echt kracht achter de kreet gezeten. Dit kon best op iemands mening van de man gebaseerd zijn. Iemand die Master Savador zwart wou maken, die hem dwars wou zitten op alle mogelijke terreinen. Want elke docent, hoofdmeester of niet, had wel enkele leerlingen die hij zou willen wurgen. En omgekeerd was dit vaak ook het geval. Je kon nu eenmaal wel of niet met iemand overweg, het maakte niet uit welke rang en aanzien het andere persoon had. Zo kon je wat Zephyr betreft best die adellijke tante neerschieten, om dat mens zou hij absoluut niet rouwig zijn. De planeet zou beter af zijn zonder haar. Echter was hij een van de weinige die daar zo over dacht. Op een of andere manier wist zijn tante zich zo op te stellen dat ze overkwam als diegene die alle steun moest hebben, terwijl haar man door haar verhalen van alle kanten zwart werd gemaakt. En dat terwijl zij degene was die de oorzaak van alles was, diegene die eigenlijk de schuld moest krijgen. Want zijn oom, nouja, de man was aangetrouwde familie en niet in de vorm van bloed, was voor een Shadraan een behoorlijk vredelievende, eerlijke en hartelijke man. Hij was niet het type dat anderen kwaad wou doen, niet in de vorm van daden en niet in de vorm van woorden. Helaas was zijn tante het wel. En genieten van de aandacht die ze kreeg door zich zielig, zwak en gebruikt op te stellen was ronduit gewoon misselijkmakend. Wat hem betreft kon ze door de grond zakken. Echter moest hij toegeven dat hij niet zozeer iets tegen Master Savador bleek te hebben. Hij vond de man meevallen in vergelijking met vele anderen, zolang hijzelf zich zou gedragen zou hij waarschijnlijk geen problemen met de hoofdmeester krijgen.

Het gelaat van de man tegenover hem liet vrij weinig los over diens gedachten. Zephyr kon niet inschatten hoe zijn reactie aankwam. Of die op prijs gesteld werden of dat het hem alleen maar kwaad maakte. Nouja, ongetwijfeld zou Master Savador het wel laten blijken als het hem niet zinde. En geen bericht was goed bericht, right? Ondanks het feit dat hij stukken lager zat dan Savador voelde hij zich alles behalve ongemakkelijk. Deze man zag eruit alsof zijn macht belangrijk was, en nu hij ook nog eens neerkeek op Zephyr –en elk ander dat hij ooit gezeten had– benadrukte dat alleen maar. Met een kleine beweging met zijn hoofd schudde hij wat plukken haar uit zijn gezicht, soms kon het nog knap irritant zijn. Zeker nu het vocht er invloed op had, want zelfs in dit ouderwets gebouwde kasteel kon je de vocht niet buiten de deur houden. Ondanks het vochtige, natte weer had Zephyr best zin gekregen in voedsel en drinken. De laatste keer dat hij wat gegeten had was vorige avond laat. En het volle zicht op het wijnglas –nouja, vanuit zijn ooghoeken eigenlijk– werkte niet bepaald mee. Zijn ogen vlogen naar die van de hoofdmeester toen deze sprak, in eerste instantie een kort woordje, daarna zijn naam, en pas vervolgens hetgeen wat hij had willen zetten. Om de woorden te bevestigen knikte Zephyr. ”Dat heb ik inderdaad, en als ik het goed onthouden heb komt het overeen met het rooster van mijn zusje” was zijn kalme reactie. Zijn woorden bewust gekozen om richting Savador duidelijk te maken dat Yazuki, mits de man iets vermoedde, zijn zusje was.

OOC: Like I said, hij is slecht.. En ook bar kort voor mij doen.. =(

Hij meende dat zijn persoonlijkheid en zijn normaliter zo stijve houding wel geaccepteerd werd door Zephyr. De jongen zou wel moeten, want hij ging zijn gedrag niet voor iemand die in zijn ogen minderwaardig was aanpassen. Misschien sloeg hij de plank ook mis met die gedachte en was dit enkel en alleen maar uit of angst, of respect. Er zou nu eenmaal geen leerling zijn die breeduit zat te glimlachen om zijn norse opmerkingen. Hoewel ieder nieuw kennismakingsgesprekje ronduit hetzelfde was, zag Savador het iedere keer opnieuw als een kleine test. Een soort beproevingstest waarin hij de kinderen die zich aanmeldden uithoorde, van tevoren vast voorkneedde met zijn strikte omvang die hij ook had als hij voor een klas vol rebelse leerlingen stond en daarbij vooral zijn meest tergende handelingen in de strijd gooide om die op de nieuwelingen te beoefenen. Enkel en alleen om te zien of ze zich flink konden houden onder zijn blamages. Bij Zephyr lukte dit al aardig, want de jongen leek er niet om te malen als hij met een nieuwe negatieve opmerking voor de dag kwam. Hij leek er zelfs niet eens mee te zitten dat Savador duidelijk het feit wilde benadrukken dat hij zoveel hoger dan hem stond, op hem neerkijkend met die kille blik alsof hij de laagste page was van de laagste schildknaap van de laagste ridder. Al met al een indruk dat hij meer dan onwaardig was zolang hij in zijn gezelsschap verkeerde.
En hoewel Zephyr er vrede mee leek te hebben, zinde het hem niet dat hij er zo kalm onder bleef. Het was ook angst die hij wilde zien, vooral bij de nieuwste vangst.
Zephyr knikte op zijn woorden. 'Dat heb ik inderdaad,' luidde het antwoord van de jongen. 'En als ik het goed onthouden heb komt het overeen met het rooster van mijn zusje.' Er leek even een snel grimasje over Savadors bleke gelaat te trekken. 'Dus toch,' maakte hij op zijn beurt duidelijk dat hij een familieband tussen de twee al wel vermoed had. 'En als ik vragen mag - wat maakt het ernaar dat je apart van je zusje komt en niet samen als broer en zus? Volgens juffrouw Kuchiki zijn jullie aangekomen onder het belang van jullie vader.' In een langzame beweging vouwde Savador zijn handen onder zijn kin ineen en staarde Zephyr afwachtend aan. Hij vond het ergens toch wel ongepast dat hij voor twee gerelateerden aparte tijd vrij moest maken.

- Ik kon er wel wat mee hurr :3

De rede waarom Zephyr zich vrij ‘onderdanig’ richting de hoofdmeester opstelde kwam niet voort uit angst of door een gebeurtenis verdiend respect. Nee, het kwam door zijn opvoeding. Daarnaast verdiende Master Savador respect, hij was een man van aanzien. En of dat alleen kwam doordat hij de touwtjes in handen had op Starshine Academy of omdat hij iets belangrijks bereikt had in het verleden en zichzelf al bewezen had. Of hij ook op dát terrein respect van Zephyr verdiende zou later wel naar voren komen, op dit moment had hij respect voor de man doordat hij de hoofdmeester was. En tja, de discipline was er gewoon ingeslagen, hardleers was hij als kind al geweest, maar het had wel het beoogde resultaat gehad, al ging het niet allemaal van harte. Toch zou Master Savador niet echt hoeven te klagen over hem, tenminste, niet als hij dezelfde eisen stelde als zijn vorige schoolhoofd op Shadra. Niemand was hetzelfde, maar dat deze bleke man dezelfde afkomst had zou al een hoop schelen, een stap in de goede richting was het in ieder geval wel. Het idee om een hyper vrolijke Light Magican als schoolhoofd te hebben zou bijna voor kokhals nijgingen zorgen, in dat geval zou een soortgelijk gesprek als dit verschrikkelijk zijn. Zephyr wist niet of hij zich dan zo rustig had kunnen opstellen en alles over zich heen had laten komen, zijn irritatie meter had een vrij lage grens. En elk vrolijk of opgewerkt woord deed de meter stijgen. Dus wat hem betref had er waarschijnlijk geen betere hoofdmeester kunnen zijn, maar hij kende de overige crew van docent ook niet. Wie weet zat daar ook nog wel een geschikte tussen, al kon hij zich dat niet helemaal voorstellen. Iemand zoals Savador was uniek, enig in zijn soort. Maar vrijwel iedereen was uniek. Hij en Yazuki waren een goed voorbeeld. Voor buitenstaanders, mensen die hen een keer zouden zien, zouden ze aardig hetzelfde overkomen. Maar was je langer in hun bijzijn zou je merken dat ze allebei hun eigen eigenaardigheden hadden. Zo was Zephyr de levensgenieter van de twee en Yazuki de sadist. Zij was diegene die een ander pijn wou doen en dit ook deed; hijzelf gaf dan wel niets om de anderen, maar hij zou ze nooit opzettelijk met een nutteloze daad verwonden of letsel toebrengen. Leedvermaak was iets prachtigs, maar om die reden maar te gebruiken om een kind tot wees te maken, een vrouw tot weduwe, nee. Dat soort dingen zou hij aan Yazuki over laten. Daar stond tegenover dat hij voor hen beide moest genieten. Dat deed hij in stilte ook wel. Dit kon zijn als hij samen, zijn ene hand in de hare en de anderen op haar heup, waren, maar ook alleen lukte dit hem prima. Als zijn bed, of het vreemde bed waar hij in sliep, verwarmd werd door een sierlijk en goed gevormd lichaam, of als hij zich in zijn eentje terug trok. Op zijn kamer of een rustige plek buiten de kasteel muren.

Hij moest zich verzetten tegen de spiertjes die zijn mondhoeken omhoog wouden doen krullen, en hij dacht dat dit hem aardig lukte. Er was niets te zien op zijn ‘stalen gezicht’, geen enkele reactie of uitdrukking. Toch moest hij tegen zichzelf bekennen dat hij het wel grappig vond dat het de man niet leek te bevallen dat het hem allemaal niet uitmaakte, alsof de hoofdmeester wou zien dat Zephyr angst voor hem toonden. Nou, daarvoor was toch nog meer nodig. Angst was een emotie die hij al lang niet meer gekend had, vroeger wel, als kind zijnde. Elk kind was wel eens bang. Of het nu monsters onder je bed of in de kast waren, of het voor enge ziektes was waaraan je in slaap kon overlijden of bang voor je ouders als je voor de zoveelste keer een uitbrander kreeg. Of deze nu voor niets was of je hem eerlijk had verdiend, een ouder die vele malen groter is die met een door de lucht suizende hand op je af kwam was toch behoorlijk indrukwekkend. Ondertussen had hij het stadium bereikt dat zijn ouders hem met fysiek geweld niets meer konden maken, dit wisten ze ook en dus hadden ze het ook maar opgegeven. Hun woorden konden hem al langer niets meer maken, behalve als ze iets verkeerd over Yazuki zeiden. Dan stonden zijn nekharen overeind zoals dat bij een wolf gebeurde als deze boos was. Zephyr had het idee dat Savador’s nekharen ook wel eens overeind konden staan, hij leek niet al te blij met de omstandigheden. ”Dat komt doordat mijn vader me liever op Shadra had gehouden, terwijl hij het heerlijk vind dat hij zich niet meer om Yazuki te hoeven bekommeren. Je kunt het zien alsof ze Yazuki hier gedumpt hebben voor hun eigen rust” was zijn kalme antwoord. Hij kon hier nog veel dieper op ingaan, maar hij wist niet of het Master Savador zou interesseren. En als dat wel zo was zou hij het in diens reactie wel horen om er vervolgens alsnog over door te gaan. Het feit dat de enige zoon niet meer dicht bij hem was, niet thuis was, vonden zijn ouders niet prettig. Hij was tevens ook nog eens de oudste en diegene die alles zou erven zodra hun ouders zouden overlijden. Yazuki zou misschien het houthakkershutje in het bos krijgen, maar meer ook niet. Misschien was dat zelfs al te veel omdat hun ouders wisten dat Zephyr haar toch wel bij zich zou nemen in het gigantische landhuis. Daarvoor was ze gewoon te belangrijk in zijn leven, Yazuki zou hij absoluut niet links laten liggen. Zijn ogen waren rustig omhoog gericht op de ogen van Master Savador. Om de man iets tevreden te stellen sloeg hij zijn ogen even neer, schuifelde wat op zijn stoel voordat hij weer omhoog keek.

Ergens dacht hij zich wel in de jongen te kunnen verplaatsen, of aanschouwde vage slierten aan bekend voorkomende reflecties die hem aan zichzelf als kind deden denken. Stil en mysterieus, maar ook teruggetrokken, slim en openhartig. Veel anders van persoon zoals hij nu was. Zephyr bestempelde hij met de eerste twee eigenschappen, al hoefde hij de vraag niet te overwegen of de jongen wel meer in zijn mars had. Hij ontving respect in alle manieren. Ware het niet in zijn manier van spreken, dan wel in zijn houding. En dat plezierde Savador evenzeer als een glaasje wijn of een gedeeld bed met een mooie jonge vrouw. Respect was de sleutel tot zijn erkenning tot macht. Lang niet alle leerlingen waren bereid het hem te geven. Typetjes als Nina en Wren flambeerde hij liever levend. Personen als Zephyr en Yazuki nam hij onder zijn vleugel, en voor zulke mensen was hij uiteraard wel bereid om zich serieus op te stellen. Ze verder op weg te helpen. Daar had iedereen hier behoefte aan, of ze dit nu uitten of niet. Want de weg naar een diploma was lang.
Onder alle omstandigheden bleef Zephyr recht in zijn stoel zitten, zijn gelaat strak en haast emotieloos - niet jolig en ook niet brutaal; precies goed.
'Dat komt doordat mijn vader me liever op Shadra had gehouden, terwijl hij het heerlijk vind dat hij zich niet meer om Yazuki te hoeven bekommeren. Je kunt het zien alsof ze Yazuki hier gedumpt hebben voor hun eigen rust,' luidde het kalme antwoord van de jongen, maar Savador meende er een stiekeme gelegenheid in te herkennen voor Zephyr om de reactie als een kleine uitlaatklep te gebruiken. Of hij wilde gewoon zijn mening uiten en laten weten hoe diep schandelijk zijn vader wel niet was. Toch zou het weinig invloed op Savador hebben, zoals de bleke man zich vrijwel altijd nauwelijks bekommerde om het verleden van zijn leerlingen. Hij was leraar - geen psycholoog.
'Werkelijk,' reageerde Savador niet erg onder de indruk. De toon van zijn stem klonk niet eens vragend. Hij sloeg zijn blik neer, staarde even bedenkelijk naar zijn bureau. 'Wellicht dat jullie beiden het er.. naar hebben gemaakt?' Automatisch sloeg hij na de kleine pauze tussen zijn woorden zijn slangachtige ogen naar Zephyr op, alsof hij de ware feiten enkel met zijn intimiderende blik af wilde dwingen.

- Sawry, niet zo lang ;o

Dat de wind buiten flink aan het waaien was kon je het kantoor ontzettend goed horen. De wind suisde langs de ramen en zou deze doen klapperen als ze niet goed dicht hadden gezeten. Hetzelfde gold voor de deur. Ook al waren de ramen zorgvuldig dicht gedaan waren er altijd ventilatie strookjes die open stonden, of je moest ze bewust sluiten, maar dan was er ook geen aanvoer van frisse lucht en afvoer van geurtjes meer. Ieder mens droeg een eigen geur mee en zeker tieners zaten in de periode van hun leven dat ze overmatig transpireerden en daarmee een niet zo aangename geur verspreide. Als je de ventilatie venstertjes sloot terwijl er regelmatig leerlingen op het kantoor zouden komen zou het snel zorgen voor een onaangename geur die zou blijven hangen. Maar als ze wél open stonden konden ze voor een irritant geklapper van deuren zorgen als deze niet goed dicht waren gedaan. Er zou dan gewoon een kleine luchtstroom ontstaan, door vele mensen ook als een vervelende soort tocht gezien, die alles in beweging zou houden. En als de wind op het raam zou staan kon het zelfs zijn dat het door het smalle strookje naar binnen zou waaien, de luchtstroom versnellen verkillen, dat als je in zo’n kamer sliep goed kou kon vatten. Zelfs binnen was je niet veilig voor de winter. De winter die Starshine Academy en Oak’s Field voor de buitenwereld had afgesloten. Niemand kon er nog in en uit. Aan de ene kant zorgde dat voor goede zaken in het plaatsje dat vlak bij de school gelegen was, aan de andere kant bracht het ook een hoop negatiefs. De vele reizigers die geen kant op konden waren gedwongen om in de herberg te overnachten en eten te nuttigen in De Bokkenburcht, wat de eigenaars van beide zaken geld opleverde. Maar voedsel was schaars. Lang niet iedereen had voldoende op voorraad om de hele winter nog uit te zitten. Dus waren er expedities georganiseerd. Echter kwam een deel van de karavanen niet aan op bestemming, verdwaald in een sneeuwstorm, beroofd door een of andere bende of misschien gedood door een troep hongerige wolven. Alles kon. En van degenen die wel aankwamen in Oak’s Field was meestal maar een deel van de ooit voltallige voorraad over. De tochten waren lang en zwaar, de weersomstandigheden droegen dan ook nog eens niet echt bij voor een voorspoedige reis en dus waren de mannen –er waren zelden vrouwen bij zulke karavanen te vinden– genoodzaakt het voedsel dat ze naar Oak’s Field moesten brengen aan te breken. Er kwam zo nu en dan dus wel wat aan, maar dan koste moeite. Echter had diezelfde storm Zephyr niet tegen gehouden, hij was zonder bijzonder veel problemen aangekomen op de plaats van bestemming. Misschien kwam dat doordat hij in zijn eentje reisde, hij het zichzelf altijd bijzonder gemakkelijk maakte als zo een reis in het vooruitzicht stond, had precies genoeg bij zich en kon zich door middel van zijn magie prima redden. En dan moest je de shuttles ook niet vergeten. Maarja, die waren bedoelt voor het vervoer van personen tussen de verschillende planeten, niet om voedsel te transporteren.

Zijn gedachten dwaalden terug naar zijn ouders, hun huis op Shadra en oude herinneringen. Het liefst had zijn vader hem onder zijn denkbeeldige vleugels gehouden om hem zo te kneden, pushen en trekken dat hij perfect zou zijn om alles voor te zetten waar zijn vader zelf zijn hele leven aan had besteed. En wat was er dan geweldiger dan dat je zoon, de oudste en enige van de twee kinderen die hij had, het bedrijf zien voortzettend? Het was zijn vaders droom en grootste wens. En die wens in vervulling te laten gaan was makkelijker als Zephyr zich aan zijn zijde bevond. De hogeschool op Shadra voldeed perfect aan zijn vaders eisen en het niveau was ook prima zat. Hij had niet met zijn handen in zijn zakken kunnen zitten niets doen, nee, hij had moeten werken. Dit komende halfjaar zou niet heel veel voorstellen, door zijn overplaatsing en het feit dat hij halverwege instroomde moest hij weer naar het vijfde jaar, anders zou hij de eerste helft van het zesde jaar nu al gemist hebben. Dus hij zou een half jaar herhaling krijgen, echter wel van andere docenten en misschien zou hij daar ook nog profijt van hebben ook. Vooral op het gebied van dark en fire magic was hij bereid meer te leren. Toch zou de rest rond zesjes blijven hangen, voldoende om zonder gezeur over te gaan. Hoewel, dat was niet helemaal waar. Met Yazuki in de buurt zou het niet zonder gezeur gaan, ze had altijd al gewild dat hij meer deed voor school. Volgens haar moest hij zijn werkhouding verbeteren, meer zijn best gaan doen zodat hij met dezelfde cijfers als zijzelf het jaar zou afsluiten. Nou, wat hem betreft kon ze hoog en laag gaan springen, maar dát was hij niet van plan te gaan doen. Zelfs niet voor haar. ”Als u bedoeld dat we beide brutale vlegels zijn die beter weg kunnen zijn, nee. Yazuki is een gemotiveerde leerling, prima cijfers en goed gedrag. We zien onze ouders zelden, ze kennen het fenomeen ouderlijke liefde niet. Al ben ik interessanter voor hen dan Yazuki” antwoorde hij kalmpjes. Ze waren niet het type leerlingen of kinderen dat alles en iedereen dwars zaten. Braafjes kon je hen ook niet noemen, maar ze waren gewoon rustig, stil. Ietswat gesloten en afgezonderd. Ze deden wat er van hen verlangd werd op schoolgebied en verder, tja, ze hadden hun eigen leven.

Potentie was wat leerlingen moesten tonen. Ieder jaar weer, en daarbij het hele jaar door. Had je een periode een stevige leerblock, dan kon je het al snel schudden. Alles van gemiste stof bijhouden en inhalen kon op een gegeven moment niet meer; dat werd gewoon teveel. Vooral de zesdejaars die in hun examenjaar zaten hadden er flink onder te lijden. Maar dit was nu eenmaal een reguliere school die educatie bood in vakken van alle magiesoorten, de algemenere vakken zoals muziek en kunst daarbij ingesloten. Het betekende nu eenmaal veel leerwerk. De leerlingen moesten blij zijn met zo'n strikte en perfectionistische man als hij die hier op de school rondliep. Zonder hem was hier alles allang in het honderd gelopen, met of zonder Legendarische Magiërs. Hij persoonlijk stopte al zijn tijd en moeite in zijn werk, en dat werk hield in om de leerlingen de benodigde stof bij te brengen, ze te motiveren en op weg te heklpen - ware het niet dat dit op zijn eigen, misschien wat rigide manier ging. Hij geloofde dat het efficiënt was voor de jeugd van tegenwoordig, deze armzalige generatie aan onverschillige jongeren die met hun handen in hun zakken fluitend door de gangen liepen en dachten dat diploma wel even te kunnen behalen. Zonder ervan op de hoogte te zijn dat de basis zich verhoogde qua niveau per jaar, het huiswerk zich opstapelde en de projecten en toetsen des te meer werden. Dwazen. Zo gemakzuchtig als die jonge opdonders waren, zo ernstig hij zich over hen moest ontfermen. Hij was er genoodzaakt toe, zelfs de ergste tirannen die de diepste haat voor hem baarden moest hij aanmoedigen. Het was gekkenwerk, maar bovenal was het slopend. En toch zou hij zichzelf nooit of te nimmer uit zijn rang ontheven en zijn fijne comfortabele bureaustoel afstaan aan de volgende hoofdmeester. Het was het meest goed betaalde baantje tot nu toe, tesamen met zijn baan ernaast als leraar. Zelfs beter dan het inkomen dat hij had toen hij nog een tandartspraktijk op Shadra had. Deels was het eigenlijk toch wel allemaal te danken aan de maar blijvende stroom aan nieuwe leerlingen, en de leerlingen die al langer op zijn school zaten. Andersom moesten ze hem dankbaar zijn voor de vorderingen die ze maakten dankzij hem. Eigenlijk konden ze niet zonder elkaar, hij en de grote massa een haatdragende leerlingen. Toch was er nauwelijks een band, en die zou zich ook niet vormen. Hij was en bleef nu eenmaal een Shadraanse man van oudsher met de scherpe tong en de giftige blik, en dat zou hij altijd blijven.
'Als u bedoeld dat we beide brutale vlegels zijn die beter weg kunnen zijn, nee,' had Zephyr zijn woordje klaar op de eerder gestelde vraag. 'Yazuki is een gemotiveerde leerling, prima cijfers en goed gedrag. We zien onze ouders zelden, ze kennen het fenomeen ouderlijke liefde niet. Al ben ik interessanter voor hen dan Yazuki.'
'Hmm,' luidde Savadors korte antwoord, niet de mogelijkheid hebbend een duidelijkere reactie te geven door de wijn in zijn mond. Hij zette kalmpjes zijn wijnglas weer op de hoek van de tafel neer en terwijl hij de zomen van zijn mantel vastpakte en zijn armen voor zijn borst over elkaar sloeg liet hij zich langzaam naar achteren zakken tot hij met zijn rug tegen zijn stoel zat. 'Het valt nog te bezien of je zuster daadwerkelijk zo ijverig is,' vervolgde hij nadat hij zijn mond vrij had gemaakt van wijn. 'Ik geloof mensen niet graag op hun woord. Er valt niemand te vertrouwen.' Zijn laatste woorden kwamen er wat zachter uit, als een bittere sinistere lispeling die heimelijk een wijze les voor de jongen inhield. 'Als wat jou betreft..,' kwam hij het volgende ogenblik weer kalmpjes ter zake. Hij richtte zich iets op en vouwde langzaam zijn handen weer onder zijn kin. 'Ik geloof dat je een kans geven wel waardig is, mits je het natuurlijk denkt aan te kunnen. Volgens je gegevens moet je het vijfde jaar deels overdoen?' Savador wilde al bijna tussen zijn dossiers bladeren om de bron erbij te pakken, maar besloot eerst Zephyrs antwoord af te wachten.

De seconden tikten wat hem betreft langzaam voorbij en het getik dat van de klok hoorbaar was irriteerde hem mateloos. Als je daar uren naar zou moeten luisteren in een kamer waar verder niets te zien, horen of doen was zou je letterlijk gek worden, compleet door het lint gaan. Hetzelfde gold dat als je was vastgebonden en elke tien minuten een druppel water op je voorhoofd zou landen. Dat was één van de vroegere martelmethoden. Het zou niet zozeer voor lichamelijk letsel zorgen, wat kon een druppel water nu doen? Maar het psychische effect zou gigantisch zijn. En het vreemde eraan was nog dat je na enkele keren al knetter gek zou zijn, een uurtje zou zeker genoeg zijn. Het was vervolgens alleen nog de vraag of de martelaar zou krijgen waar hij op uit was, sommigen, diegene die geestelijk zwak waren, zouden met een kort periode al geen nuttige informatie meer kunnen verschaffen. Daarnaast, deze mensen zouden ook eerder verklappen wat de ander wou weten. Toch zouden er ook altijd een stel koppige zijn die zouden vertikken zich over te geven, want dat zou het zijn als je toegaf en de gewenste informatie zou verschaffen. Dat waren ook degene die het een ander zouden verwijten dat ze zo snel opgaven. Zephyr was wat dat betreft een apart geval. Eenerzijds zou hij niet snel iets tegen zijn zin doen als de ander hem zou dwingen het te doen, aan de andere kant zou hij zichzelf ook niet knettergek laten maken. Hij was niet van plan zijn leven op te geven voor iets stom zinnigs. Echter was dit een onderwerp dat niet echt reëel meer was, wettelijk gezien waren lijfstraffen en marteling verboden. Maarja, dat kon je ook zeggen van mishandeling. Hoe vaak kwam het voor dat iemand op straat zomaar in elkaar werd geslagen? Soms zonder een reden, soms omdat ze net iets verkeerds hadden gezegd. Meestal kwam het gewoon neer op het feit dat je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. In zo’n situatie zou Zephyr prima voor zichzelf op kunnen komen, hij zou ook zeker niet over zich heen laten lopen, maar als hij toevallig langs iemand kwam die het slachtoffer was zou hij doen alsof hij niets zag en met een geamuseerde glimlach doorlopen. Hij gaf geen bal om anderen, ze konden wat hem betreft door de grond zakken, spontaan verdwijnen. Zolang niemand aan Yazuki zat wat het voor hem allemaal prima. Zouden ze dat echter wel in hun bolle kop halen zouden ze het de volgende keer wel dubbel overwegen voordat ze het opnieuw zouden doen. Een woedende Zephyr had je niet graag op je dak en kwetste, gebruikte of beledigde Yazuki zou je zonder meer met hem te maken krijgen. Oke, het verschilde per tegenstander wat eruit zou komen, maar je kon niet zeggen dat hij onbekwaam was in het uitvechten van bepaalde zaken. Hij kon zichzelf prima redden. Hij wist ook dat het hetzelfde gold voor Yazuki, en toch zou hij naar voren stappen en er een stokje voor steken. Of dat nu broederliefde was of het feit dat hij gewoon door het lint kon gaan als iemand haar wat aandeed, hij zou zich ermee bemoeien, of ze het op prijs stelde of niet. Zo bemoeide zij zich ook altijd met hem als het om schoolzaken ging. Daar kon hij zich toch ook verschrikkelijk aan ergeren?

Voor een kort moment sloot Zephyr zijn ogen, om daarna weer recht in het gezicht van Master Savador, de hoofd meester, te kijken. Zijn ogen verrieden helemaal niets van zijn gedachten en gevoelens, zoals meestal het geval was. Ook was er aan zijn verdere houding vrij weinig op of aan te merken, als hij al ergens iets van vond hield hij het meestal voor zichzelf. Tot op vandaag was er maar een iemand geweest die hem kon lezen, die hem zonder een woord begreep. Of daar hier op school verandering in zou komen zou hij snel genoeg merken, maar tot op dit moment leek Master Savador ook niet door het niets onthullende gezicht heen te kunnen kijken. Echter zou hij het ook niet weten als het wel zo was, pas als de man zich zou verspreken of hij er bewust wat over zou zeggen wist hij het zeker. Wat hij precies met de hoofd meester zijn reactie aan moest wist hij zelf ook niet echt, er was niet echt iets inhoudelijks om op te reageren. Het enige wat hij aan zou kunnen vechten was dat zijn zusje zeker ijverig was en dat hijzelf op zijn woord te geloven was. Maar aan de manier waarop Savador het had gezegd wist hij dat hij er niet op in hoefde te gaan, het zou zinloos zijn. Het enige wat het hem zou opleveren was een ‘ruzie’ met de belangrijkste man op school, en dat op zijn eerste dag. Nee, daar was Zephyr niet op uit. De volgende woorden die de middelbare man tegenover hem sprak, de vraag die hij stelde, was wel iets waar hij op kon reageren. Met een knikje van zijn hoofd ging hij eerst iets verzitten voordat hij zijn mond opende om een antwoord te geven. ”Dat klopt inderdaad. Ik heb vorig jaar op Shadra mijn vijfde jaar al afgesloten, maar toen er besloten was dat ik achter Yazuki aan zou gaan en hier naar school zou gaan heb ik zelf besloten dat het zinloos was om mijn zesde jaar daar te starten en hier in te stromen. Die wisseling van school zou mijn prestaties niet goed doen. Het was handiger als ik gewoon in het vijfde jaar in zou stromen” was zijn kalme antwoord terwijl zijn ogen niet van Master Savador zijn gezicht afweken. Zijn armen had hij losjes over elkaar geslagen, niet wetend waar hij zijn armen anders zou moeten houden. Daarnaast was dit gewoon een comfortabele houding op een wat minder comfortabele stoel.

Als de persoon die als de vader van deze jongen en zijn zus figureerde echt iemand was die meer in zijn zoon zag dan in zijn dochter, wilde Savador uit dit punt nog eens concluderen dat het een man was die licht op hem leek. Misschien omdat een jongen 'meer' kon betekenen voor de familie, 'meer' kon doen, 'meer' mogelijkheden had. Dit was niet waar, maar werd in de ogen van mensen uit de oudere tijden als iets normaals gezien. En ook Savador geloofde hierin. Hij hoopte meer voor zijn Elwin dan voor Asema. Zodra hij te oud en te kreupel was om nog een stabiele stap te kunnen zetten zonder een rollator zou zijn jongen in zijn voetsporen treden. Niet dat Asema niets groots behoorde te doen later. Maar dat lag weer net even anders. Volgens hem was het ook bestemd dat de zonen 'opvolgwerk' behoorden te berichten, bloedlijnen voort te zetten. Dochters deden weer andere dingen die de zonen niet konden verrichten. Dus eigenlijk waren zowel zoon als dochter efficiënt voor een geslaagd nageslacht. Dat maakte ertoe dat Savador geen lievelingetje had van zijn kinderen. Ze waren gelijk. Daarom vond hij het raar dat ook de moeder van Zephyr en zijn zus nauwelijks aandacht aan haar kinderen besteedde. Zulke voorbeeldige kinderen die het in tegenstelling tot zoveel anderen wel terecht verdienden. Een moeder was de bron van de nodige liefde, ze hoorde er te zijn voor haar kroost. En was ze dat niet, waarom zou ze dan nog langer de titel als moeder mogen behouden? Savador slaakte een zachte zucht en legde zijn bleke handen te rusten op zijn onderbuik. Zoals altijd bleek maar weer dat de wereld een wrede plaats was. Hij moest de stappen maar eens nemen om de Kuchiki's op zijn school toe te laten en voor zolang ze hier verbleven als hun figuurlijke vaderfiguur te dienen, die hen wel kon sturen en de aandacht schonk die ze nodig hadden. Dan niet in de vorm van een warm gezin, maar een rigide structuur om ze die waarschijnlijk hard aangeleerde bescheidenheid tot hun diploma te behouden. En in de vurige hoop erna. Dat zou genoodzaakt zijn voor hun verdere leven.
Zijn bittere slangachtige ogen richtten zich tot Zephyr toen hij met een reactie kwam. Zijn opmerking hierop toonde de bitterheid aan in zijn stem die ze de jaren dat ze hier nog zaten nog wel vaker mee zouden maken, want hij wilde de zogenoemde ijverigheid van Yazuki allereerst zelf ervaren voor hij Zephyr op zijn woord geloofde. Beloftes, hij hield er niet van. Gelukkig gaf Zephyr - in plaats van er verontwaardigd op in te gaan - een rustig knikje met zijn hoofd en nam de moeite om te verzitten voor hij begon te spreken. 'Dat klopt inderdaad,' reageerde de jongen kalm op zijn vraag. 'Ik heb vorig jaar op Shadra mijn vijfde jaar al afgesloten, maar toen er besloten was dat ik achter Yazuki aan zou gaan en hier naar school zou gaan heb ik zelf besloten dat het zinloos was om mijn zesde jaar daar te starten en hier in te stromen. Die wisseling van school zou mijn prestaties niet goed doen. Het was handiger als ik gewoon in het vijfde jaar in zou stromen.' Savador had zijn hoofd op zijn handen gesteund, die hij zojuist in een iets voorover gebogen positie onder zijn kin had gevouwen. Hij knikte even begrijpelijk, zijn bleke gezicht star en streng. Zijn mondhoeken krulden echter ietsjes om tot er zich een klein zuinig glimlachje op zijn smalle lippen ontplooide. 'Je bent een verstandige jongen,' zei hij tevreden. Vervolgens bleef hij Zephyr een tijd lang met die doordringende en veelal manipulerende ogen aanstaren, hem bedachtzaam bekijkend alsof dit zijn enige kans was om zich het beeld van de perfecte droomleerling in zich op te kunnen nemen. Zoveel jongens als hij liepen er immers niet op zijn school rond, tot zijn grootste spijt. Het duurde zeker twee minuten voor Savador zijn aandacht met een kleine ademteug van Zephyr afwendde, daarmee direct ook de lange stilte verbrak en zijn blik neersloeg naar zijn bureau. 'Goed,' kwam hij uiteindelijk tot de orde. Zachtjes schraapte hij even zijn keel. 'Je rooster heb je al. Juffrouw Kuchiki is ook al aanwezig op de school,' ging hij zakelijk een figuurlijk lijstje in zijn hoofd af. Zijn blik vond uiteindelijk die van Zephyr weer. 'Heb je verder nog enkele vragen?' Alles voor de voorbeeldige leerling. En een beetje meer tijdverlies vond hij in dat geval niet erg.

- Sorry voor het late antwoord ;c

PROFILE MAGICIAN

» Arrived
» just arrived
» Mister Friendly arrived. [&MASTER SAVADOR]
» *Arrived*
» The new bitch is arrived

Get ready, the new guy arrived

Get ready, the new guy arrived

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen