Terwijl zijn ogen moeite deden om aan het felle licht te wennen, probeerde Eyan zijn koffer wat steviger vast te grijpen, die dankzij zijn bezwete handen bijna op de grond was gevallen. Hij liet zijn blik glijden richting de shuttle waar hij voor stond en maakte even een ongeduldig geluidje met zijn lippen. Hij had gehoord dat hij vandaag naar Starshine zou gaan, maar de shuttle deed niet echt moeite vandaag. Hij had zin om het een harde trap te geven en dan te wachten of dat zou werken, maar dat zou natuurlijk niet ten goede helpen. Hij sloot zijn groene ogen even en dacht aan vroeger. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest het vergeten. Hij moest haar vergeten. Hij moest iedereen vergeten. Dit was voor een nieuwe start, right? Dan kon hij niet de hele tijd blijven denken aan wat er in het verleden gebeurd was. Hij zou zich ook niet makkelijk openstellen voor andere mensen. Dat wou hij niet graag. Steeds als hij zich openstelde voor mensen, kwetsten die hem. Hij wou niet opnieuw gekwetst worden. Hij was het zo ongeveer zat geworden. Steeds maar opnieuw dat gekwetst worden, iedereen die loog tegen hem van te voren dat ze hem niet zouden kwetsen, maar het dan toch deden. Nee, hij vertrouwde die mensen die dat zeiden niet meer. Hij was een beetje moe geworden van iedereen. Hij wou zich eigenlijk alleen nog maar op zijn magie focussen. Raziaans en Shadraan. Hij was zelf een Raziaan, maar dankzij het Shadraanse bloed dat in zijn aderen woedde, beheerste hij ook duistere magie. Hij sloot zijn ogen opnieuw even en werd opgeschrikt door een stem die hem dwong om in de shuttle te gaan. Hij liet zijn blik opzij gaan en zag een ongeduldige vrouw staan. Hij probeerde haar te negeren en stapte maar gewoon in de shuttle. Hij keek opzij naar raampje, dat het uitzicht voorbij liet gaan. Hij schoof een beetje opzij en trok zijn koffer dichter tegen zich aan, alsof die elk moment uit de shuttle kon vallen en weg zou kunnen zijn voor een lange tijd. Hij had geen zin meer om met mensen om te gaan, ondanks dat hij best sociaal kon zijn. Oké, hij kon best praten met mensen, maar vriendschap? Hij had er zo zijn twijfels over. Dankzij Haar had hij echt de pijn gevoeld die hij juist niet wou voelen. Zij had zijn hart gebroken, had zijn beste vriend verleid, die er mooi ingestonken was. Haar mooie praatjes hadden ervoor gezorgd dat zowel hij als zijn vriend voor haar gevallen waren. Ze had hem in haar macht en ook zijn vriend, die niet wist dat het nog aan was tussen Eyan en zijn vriendin. Hij schudde zijn hoofd even en kreeg een grijns. Een grijns die verraadde hoe stom hij zichzelf wel niet vond. Hij wou dat hij de tijd kon terugdraaien. Dan zou hij het zeker anders doen. Hij zou zijn vriendin een klap in haar gezicht geven, of in elk geval haar dumpen. Hij had ruzie gekregen met zijn beste maatje, die hem vervolgens had gedumpt als vriend en hem had laten zitten met zijn eigen, gekwetste gevoelens. Het was een kleine kans dat hij zijn beste vriend ooit nog zou zien. Hoe kon hij zo stom zijn om zich door een meisje te laten strikken? Nee, voor hem geen vriendinnetjes meer op Starshine. Hij had het wel gehad met meisjes. Als ze allemaal zo waren, mochten er voor hem alleen nog maar jongens op de wereld bestaan. Hij schrok toen de shuttle stopte en stapte kalm uit, waarna hij rondkeek.

Net toen Eyan dacht dat de kust veilig was, zag hij een meisje zitten op een bank. Ze had roze haar en zag er vanaf hier heel erg breekbaar uit. Eyan wist echter wel beter. Zijn ex-vriendin had er ook zo uitgezien. God, wat was hij daar toch mooi ingetrapt. Hij hield wel van een beetje lol, dus was dan ook niet op zijn tenen getrapt toen dat ene meisje dat daar zo ingedoken bij de muur zat een ontzettende flirt leek te zijn, met wie hij het wel goed kon vinden. Hij hield van haar grote mond en hoe ze alle jongens verbaasde met haar verschijning. Hij was trots geweest om haar de zijne te noemen, maar dit was niet van lange duur. Al na twee maanden bleek dat ze vreemd was gegaan met zijn beste vriend. Hij was kwaad geworden op zijn beste vriend en had hem voor alles en nog wat uitgescholden. Hij was pas later te weten gekomen dat zijn vriend niet wist dat hij met het meisje van zijn dromen had gezoend. Snel schudde Eyan de gedachten uit zijn hoofd. Eigenlijk was het gestoord. Alleen maar omdat Zij zo was geweest, hoefde andere meiden zo niet te zijn. Toch stak het hem om een meisje precies in dezelfde positie te zien zitten als toen hij Haar was tegengekomen. Hij schudde zijn hoofd even en liep voorzichtig richting het meisje. Hij wou liever zijn gesloten zelf weer zijn, maar hij wist dat hij zich automatisch opende voor iedereen naarmate hij dichterbij kwam. Het was alleen in groepen dat hij zich het liefst op de achtergrond hield en dat hij zelf probeerde om zijn weg te vinden, maar aangezien hij hier nieuw was en hij niet echt een idee had van waar hij moest zijn, kon hij wel eens een poging wagen om het te vragen aan het knappe meisje. Hij vroeg zich af of zij ook zo’n flirt was zoals zijn ex-vriendin geweest was. Niet aan denken. ‘Hoi,’ zei Eyan voorzichtig, terwijl hij met zijn koffer richting het meisje liep. Hij slikte even en wist niet wat hij precies moest zeggen tegen haar, maar de woorden leken vanzelf uit zijn mond te stromen, alsof hij er zelf geen controle over had. ‘Ik ben hier nieuw, zoals je waarschijnlijk wel ziet. Enig idee waar ik naartoe moet? Ik verdwaal altijd zo makkelijk.’ Dat waren eigenlijk meer woorden dan dat hij had willen spreken tegen haar, vooral omdat ze zo leek op zijn ex-vriendin. Alleen de houding, niet het uiterlijk. Nee, het uiterlijk was compleet anders. Maar hij wou qua uiterlijkheid niks vergelijken met zijn ex-vriendin en andere meiden. Het zou hem pijn doen, mocht hij opeens iemand tegenkomen die exact op haar leek en dat hij daarom juist op die persoon zou vallen. Nee, dat kon hij niet maken. Hij mocht uiterlijkheden niet met elkaar gaan verwarren. Zijn blauwe haar viel dwars over zijn gezicht en lieten zijn groene ogen een mooie verschijning geven. Blauw en groen, een volgens hem perfecte combinatie, maar ook eentje die goed was om sociaal over te komen. Dacht hij dan toch. Met vrouwen wist je immers maar nooit. Eyan liet zijn koffer los en stopte zijn handen in zijn zakken, waarna hij richting het meisje keek. Hij wou zijn eigen naam niet zeggen. Hij vertrouwde haar nog niet genoeg. Hij besloot om het bij die woorden van daarnet te houden en niks meer te zeggen, voordat hij een leuk gesprek zou hebben en weer gekwetst zou worden. Aan de andere kant was hij een vent en hoorde hij dit eigenlijk niet te laten merken en al zeker niet tegenover het vrouwelijk geslacht.

Nee hoor, geen probleem en je post is mooi ^^

(Itachi Uchiha komt ook eens storen.)

Nieuw... Wat was het hatelijk nieuw te zijn. Itachi was al de hele dag in een mokkig humeur en het verbeterde niet want hij had heel de shuttle rit misselijk geweest en dus zo een klein accidentje gehad in de shuttle. Hij keek achterom en dan naar zijn koffer, gelukkig was er niets aan zijn koffer. Zijn ogen vielen op een jongen met blauw haar. Dat was vreemd en dan gingen zijn ogen naar een meisje met felroze haar. Itachi's wenkbrauw ging omhoog bij de haarkleur van deze twee. Wat waren die hun haarkleuren fel. Hij streek met zijn hand door zijn pikzwart haar en liep langzaam op de twee af, hij moest wel, want hij had geen idee van waar hij naartoe moest. "Weten jullie waar de gangen zijn?" sprak hij langzaam maar verstaanbaar, alleen helaas zonder enige emotie op zijn gezicht te tonen. De blauwharige jongen was al druk bezig met de interesse te tonen die hij in het meisje had. Itachi keek de jongen met zijn vuurrode ogen aan "Itachi Uchiha is de naam." zei hij tegen beiden, zonder een hand uit te steken. Hij keek beiden zelfs niet aan met een glimlach. Zoals de meesten waren, was hij juist het tegenovergestelde. Zijn blik onderzoekend over de jongen en hij keurde hem niet echt goed. maar dat kon je niet zien, je zag geen greintje emotie.

(flut o_o)