Er was eigenlijk niet veel tijd om haar huiswerk te doen, maar dat maakte Spell niks uit. Het was immers nog niet zo lang geleden dat ze het huiswerk had opgekregen, maar toch maakte Spell liever alles af. Toch was de drang om naar buiten te gaan, opzoek gaan naar mensen met wie ze een babbeltje kon slaan, er veel meer dan hier zitten en huiswerk doen. Ze overwoog haar kansen. Zou ze naar buiten gaan en haar huiswerk morgen doen of zou ze nu nog een uur zwoegen? Ze moest een opstel maken, maar haar inspiratie was even verdreven. Bovendien zat er te veel adrenaline in haar om te blijven zitten. Ze schudde haar hoofd even. Zo kon ze niet werken. Glimlachend om de vindingrijke conclusie stond ze op en deed de papieren van haar huiswerk netjes in het boek waar ze de benodigde antwoorden kon vinden. Hoezeer ze ook haar best deed, soms wilde de inspiratie niet komen om de juiste woorden op te schrijven. Iets wat heel irritante was, maar iets wat later alleen maar meer zou helpen om dan wel de juiste woorden te vinden. Ze moest er gewoon een nachtje over slapen en dan vond ze wel iets. Even stond ze voor haar kledingkast. Ze was echt iemand van de leuke accessoires. Het was best koud buiten. Misschien… Ze koos uiteindelijk voor een skinny, blauwe jeans en daarover een zwart shirt, waarvan de mouwen lang waren, maar bij de schouders afzakten. Haar schouders kwamen er bloot mee. Ze deed bijpassende, zwarte oorbellen in, die de vorm hadden van halve, zwarte maantjes. Ze besloot om zwarte ballerina’s aan te doen en een gekleurde sjaal maakte het helemaal af. De sjaal sloeg ze zo om dat het een beetje openviel en haar keel niet te dik ingepakt werd. Ze overwoog om handschoenen aan te doen, maar besloot uiteindelijk om dat niet te doen. Haar haren liet ze los hangen, na het even geföhnd te hebben. Mocht ze iemand tegenkomen, dan zou ze er in elk geval niet slecht uitzien. Het was nou ook weer niet de bedoeling dat mensen negatieve dingen gingen denken over haar kledij en haar uiterlijk. Dat wilde ze ten zeerste voorkomen, maar natuurlijk stond niet iedereen altijd even positief in het leven, dat begreep ze ook wel. Je kon immers ook wel eens een mindere dag hebben. Spell schudde het van zich af en begon de tocht naar beneden voort te zetten. Ze was blij dat ze voor ballerina’s had gekozen en niet voor hakken van acht centimeter, waar ze op geleerd had om op te lopen vanaf haar veertiende. Haar broer moest er altijd vreselijk mee lachend als ze dan bijna viel, maar haar moeder was er alleen maar trots op dat ze platte schoenen, van die ballerina’s die sneden tegen je achillespees en gewone, platte sportschoenen kon dragen. Ze keek even naar zichzelf in een spiegel, die ze toevallig tegenkwam toen ze er langs wandelde. Meteen keurde Spell zichzelf goed en zelfzeker en opgevrolijkt door haar spiegelbeeld trotseerde zij de buitenlucht. Even had Spell spijt van haar keuze om geen handschoenen aan te doen. Ze stopte haar handen diep in haar zakken en hoopte daarmee de koude een beetje te verdrijven. Even stond ze voor de moeilijke beslissing waar ze naartoe zou gaan, maar een soort kroeg zou haar op dit moment alleen maar opvrolijken. Gezelligheid, warmte en drinken. Ja, dat had ze wel nodig op dit moment en gelukkig was ze haar portemonnee niet vergeten. Het duurde niet lang of ze kwam terecht in Oak’s Field. Ze keek opzij en besloot meteen om een kroeg binnen te gaan. Zoals ze al verwacht had was het lekker warm binnen. Ze wreef door haar ijskoude handen en drong zichzelf toen door de menigte mensen naar de bar. Ze zette zichzelf op een van de krukjes. ‘Een tonic, alsjeblieft,’ zei ze. Dat had ze altijd al willen zeggen. Misschien was het een lekker drankje. Volgens haar broer was het bitter. Nou ja, ze zou wel zien. Toen pas viel haar oog op de jongen die naast haar zat. Ze wilde eerst iets zeggen, maar twijfelde toch even. Zou ze wel iets zeggen tegen hem? Ze wist het niet zeker. Ze twijfelde even of ze een gesprek zou aanknopen. Ach, misschien was hij wel aardig. Ze mocht immers geen vooroordelen over mensen hebben. En trouwens, ze had nog altijd haar eigen attitude mocht dit verkeerd uitpakken. Ja, ze zou zich wel weten te redden. ‘Hé,’ zei ze, waarna ze hem even aankeek en hem zachtjes tegen zijn schouder porde. ‘Weet jij misschien of een tonic lekker smaakt?’ Ze keek hem vragend aan, wetend dat dit misschien niet de beste openingszin was die ze had, maar het kon ermee door.

Spell lachte vriendelijk naar de jongen. Ze merkte dat hij best schattig kon lachen. Dat zag je tegenwoordig niet vaak meer. Jongens die zo konden lachen. Niet dat de jongens die dat niet konden vervelend of lelijk waren of zo, nee, maar het was gewoon zeldzaam om iemand op zo’n leeftijd tegen te komen – Spell schatte hem niet veel jonger dan haar – en die dan zo kon lachen. Ach, wat was ze nu aan het bazelen? Zijzelf kreeg altijd kuiltjes in haar wangen als ze lachte. Ze had wel eens gehoord dat het haar wel schattig stond, maar zijzelf bleef daar eigenlijk zeer bescheiden over. Ze glimlachte nogmaals bij de vraag. ‘Dat is een drankje, maar ik weet niet of het lekker is. Er zit volgens mij geen alcohol in, maar mijn broer heeft het me eens aangeraden. Ik dacht dat jij het wel wist, maar ik heb me vergist,’ zei ze vriendelijk. ‘Wat ook totaal niet erg is, hoor. Ik weet het zelf namelijk niet,’ zei ze lachend. Ze wachtte tot het drankje zou komen, dan kon ze het in elk geval zelf proberen. Ze was eigenlijk wel benieuwd. Ze wist niet bepaald wat ze zich voor moest stellen bij een bitter drankje. Misschien vond ze het wel helemaal niet lekker, maar dan kon ze, net zoals de jongen, gewoon een warme chocolademelk bestellen. Dat was misschien eigenlijk nog wel een beter idee geweest. Het was koud buiten, haar handen werden eigenlijk niet veel warmer en de chocomelk zou daar wel aan kunnen helpen. Ach, dat was voor een volgende keer dan maar. Nu moest ze zich houden aan haar tonic. Ze draaide haar hoofd naar de jongen. ‘Mijn naam is trouwens Spell,’ zei ze, waarna ze weer glimlachte. Haar kuiltjes sprongen vrolijk in haar wangen, maar dat kon ze natuurlijk zelf niet zien en voelen al helemaal niet. Ze liet haar blik glijden naar het drankje dat voor haar neergezet werd. Ze boog zich voorover, pakte het glas en liet de vloeistof daarin even tegen de zijkanten klotsen. Daarna nipte ze er voorzichtig aan. Ze trok een gezicht. ‘Bitter, heel bitter,’ zei ze. Ze probeerde nog een slok, maar het was niet zo heel lekker. Misschien als ze eraan zou wennen wel. Ze nam nog een slok. Deze ging al iets beter, maar het bleef bitter in haar mond smaken. Was dit zo’n drankje waarvan je gewoon moest houden om het te drinken? Nou ja, dat was met cola eigenlijk ook wel, maar cola was meer… Bijna iedereen dronk het zonder problemen. Ze draaide haar hoofd naar de jongen. ‘Niet echt lekker,’ zei ze, waarna ze lachend naar het glas wees. ‘Maar wie ben jij?’ vroeg ze daarna met oprechte interesse en ze keek hem aan.

Spell moest lachen. Die jongen was haar er eentje! Hij was druk en vrolijk, net zoals zij soms kon zijn. Hoewel… Ze was hier pas op Starshine gekomen en had het gevoel alsof ze nu weer naar de serieuze kant aan het hellen was. Soms wilde ze ook weer eens vrolijk zijn zoals altijd, maar paste dat wel voor haar leeftijd? Nou ja, eigenlijk wel. Ze schatte de jongen niet veel jonger als haar. Zij was zeventien, misschien was hij wel een of twee jaar jonger, in elk geval had ze het gevoel dat hij jonger dan haar was. Zo reageerde hij eigenlijk ook, maar dat vond Spell niet erg. Zij was niet echt iemand die afknapte op een druk karakter, deed zelf ook vaker mee aan dit soort dingen. Maar als zij druk was, was ze ook echt druk. Dan had het geen zin om haar te proberen te kalmeren, want dat zou dan niet helpen. Ze keek naar de jongen. Hij leek ook niet echt iemand die snel rustig werd. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden. Yosh Denzu. Het was een aparte achternaam, evenals de voornaam, die ze ook nog nooit gehoord had. Maar ja, wie had er eigenlijk ooit van Spell Spark gehoord? ‘Aangenaam, Yosh. Mijn echte naam is eigenlijk Measure, maar ik vind dat geen leuke naam, dus heb ik mezelf maar naar ‘Spell’ gedoopt. Spell Spark,’ zei ze glimlachend. Normaal zei ze haar achternaam niet, maar Yosh was ook zo vriendelijk om die van hem even te vermelden, dan kon zij niet achterblijven, toch? ‘Nova,’ mompelde ze, toen ze hem hoorde praten. Ze slikte over het stukje van zijn vader. Het was nog altijd moeilijk om aan te horen dat iemand anders zijn vader wel nog had. Ze had dan ook nog niet veel mensen leren kennen die direct over hun thuissituatie begonnen, maar natuurlijk had ze met haar eigen vraag ook wel kunnen verwachten dat Yosh erover zou beginnen. Aandachtig keek Spell naar zijn ogen. Het leek wel alsof hij trots uitstraalde als hij het over zijn familie had. Dat deed Spell goed om te zien. Ze was blij dat hij zich op zijn gemak bij haar voelde. Misschien had zij het zichzelf verbeeld, maar daarnet leek het zelfs wel alsof hij oprecht blij was omdat ze hem iets vroeg. Spell schudde het weg. Zou zij ook maar over haar thuissituatie beginnen dan? Ze slikte. Ze kon onmogelijk over haar lippen krijgen dat haar vader weg was. Ze was bang dat hij zou vragen waar haar vader was als ze hem uit het kader liet. Ze had nog nooit in het openbaar over haar thuissituatie verteld. En anders heel erg ontwijkend. Spell durfde het bijna niet te geloven toen ze geen wederzijdse vraag kreeg. Dat zag zij als een teken om niks over haar thuissituatie te vertellen, maar misschien kon ze hem ergens mee afleiden. Zo zou die vraag ook zeker niet komen. ‘Een hond?’ zei ze lachend, haar ogen vrolijk twinkelend. ‘Welk ras?’ Zijzelf wilde vroeger altijd een husky hebben, maar die honden waren ten eerste peperduur, ten tweede moeilijk op te voeden – volgens haar moeder dan – en ten derde zou het gewoon niet mogelijk zijn om er hier eentje in de buurt aan te schaffen. Spell had geen idee hoe ze op het geld zou moeten komen om er eentje te kopen. Ze moest lachen om Yoshes verwoede pogingen om de pluk haar voor zijn neus weg te krijgen, maar de pluk leek zich steeds weer eigenwijs terug te lanceren in zijn gezicht. Zo had Spell soms ook wel van die plukjes die niet naar haar handelingen wilden luisteren. ‘Ik denk dat ik maar gewoon een cola bestel,’ zei ze grijnzend. Ze had nu wel genoeg geld op zak. Zou ze…? ‘Wil jij misschien ook iets?’ Zonder dat ze het tegen kon houden, had ze het al gevraagd. Nou ja, ze kon hem nog wel trakteren, maar dan zou ze ook wel echt blut zijn. En ze had geen idee wanneer ze weer geld zou krijgen. Tijdens de vakantie mocht ze haar moeder en haar broer bezoeken en haar moeder had beloofd om elke vakantie iets mee te geven. Spell was dan ook heel zuinig op haar geld, maar ze had laatst zo’n leuke oorbellen zien hangen dat ze de prijs uit het oog was verloren en ze gewoon had gekocht. Met het gevolg dat ze nu dus zonder geld zou komen te zitten. Ze was dan ook echt iemand die in de weekenden – na het leren natuurlijk – er meteen opuit ging om even langs de winkeltjes te neuzen, zeker in een nieuw gebied. Spell draaide haar hoofd naar Yosh en keek hem glimlachend en vragend aan.

De jongen die voor haar zat was echt zo schattig! Spell herhaalde dat constant in haar hoofd. Hij was heel lief en begon gelijk dingen uit te leggen op een snel tempo. Spell had echter geen moeite om het te kunnen volgen, zijzelf had namelijk soms ook van die buien en dan was ze ook niet te stillen. Deze waren na haar vaders dood echter alleen wat minder geworden. Haar broer had haar de eerste maanden weer aangezet tot die hyperactieve buien, maar Spell had ze nooit meer gekregen zoals toen haar vader nog leefde. Toen haar vader nog leefde, had ze altijd van die gekke buien waarin ze rond kon springen en van alles kon zeggen wat nergens op sloeg. Ook als ze heel enthousiast van iets werd kon ze nog wel eens een druktemaker zijn. Dankzij haar vaders dood was ze veel rustiger geworden, ze dacht veel beter na over zaken in het leven en had meer zin om het leven te ontdekken met alle mensen erin omdat ze wist hoe snel de dood een eind aan al je plezier kon maken. Ze kon er niets aan doen dat ze verlegen werd van zijn opmerking. Veel mensen maakten de opmerking dat ze mooie ogen had. Ze kreeg altijd een brok in de keel bij die opmerking, dus je kon al wel raden van wie ze die ogen had. ‘Dankjewel,’ zei ze zachtjes, waarna ze hem vriendelijk toelachte. De volgende vraag liet haar koud worden. Koud bloed leek door haar aderen te stromen en even leken alle stemmen zich naar de achtergrond te verdringen. Spell voelde hoe een hyperventilatieaanval op begon te komen en probeerde het zo veel mogelijk te onderdrukken. Ze had die vraag al een paar maanden kunnen ontwijken omdat ze contact met de buitenwereld had vermeden. Ze ging nog wel naar de bakker om brood op te halen, maar deze haalde het zelfs niet eens in zijn hoofd om het meisje met die vraag te bestoken. Een deel van Puffoon had weet gehad van zijn dood en had de familie zoveel mogelijk met rust gelaten, alleen als de familie had nodig had gehad, hadden ze compassie getoond. Maar op Starshine werd alleen maar compassie getoond als ze het zouden weten, maar Spell was nooit van plan geweest om die compassie dan ook echt op te wekken. Maar hoe kwam ze hier nu weer onderuit? Ze slikte even. ‘Goed,’ zei ze, terwijl ze probeerde om haar glimlach te behouden. Yosh mocht niks merken, anders was ze de pineut. Ze glimlachte vriendelijk. ‘Ik heb een moeder en een broer,’ zei ze. Ze wist dat liegen eigenlijk niet mocht, maar ze had nu geen keuze. Als het allemaal anders uitpakte, kon ze nog altijd de waarheid vertellen. Dadelijk ging hij naar haar vader vragen. Maar als ze haar vader vermeldde, kon hij juist veel over haar vader gaan vragen. Als ze zou zwijgen over haar vader, vergat hij het misschien en dan zou hij er ook niks over vragen. Als ze iets zou zeggen over haar vader, gaf ze hem eigenlijk een soort van permissie om vragen te gaan stellen over hem. ‘Mijn broer is een paar jaar ouder dan ik.’ Ze dacht na. ‘We hebben geen huisdieren,’ zei ze. Ze dacht koortsachtig na over een methode om het onderwerp naar iets anders te leiden. Ze probeerde een andere methode. Misschien niet de slimst uitgekozen methode die ze had als ze er later over nadacht, maar nu kwam het opeens in haar op. Ze liet haar blauwkleurige ogen naar zijn grijze ogen glijden en deed net alsof ze zijn ogen onderzoekend aankeek. Ze hoopte dat hij zijn aandacht op haar voor hem mooi zijnde ogen ging vestigen en dat hij zich daarmee ook concentreerde op haar ogen. Het was een methode die ze vroeger bij haar broer gebruikte als hij een onaangename conversatie begon. Het was een manier om iemand af te leiden van het onderwerp waar ze het op dat moment over hadden. ‘Jij hebt ook mooie ogen, Yosh,’ zei ze zachtjes. Haar wangen werden lichtelijk rood bij het geven van dit complimentje, ze was het niet gewend om anderen te complimenteren, hoewel ze het wel altijd deed als zijzelf een compliment kreeg. Ze concentreerde zich opnieuw op Yosh en keek hem aan, hopend dat hij zo afgeleid zou zijn dat hij over iets anders zou beginnen.