Ze nam hem nieuwsgierig in zich op. Probeerde hem met haar ogen aan te sporen om éindelijk eens antwoord te geven. Als een kwestie haar zo interesseerde had ze heus geen greintje geduld hoor. "Het smaakt prima, thanks for asking.” En weer een stilte. De ongeduldige kant van Cassandra kon het wel uitschreeuwen, maar gelukkig was er ook de geduldige lieve kant van haar. Die zoals altijd de overhand had. Ze zou heus niet gaan schreeuwen hoor. Eerder figuurlijk. Was gewoon nogal benieuwd. Naar alles wat hij te vertellen had. “Well, de tests waren eigenlijk alleen maar vragenlijsten die wij echt heel eerlijk moesten invullen. Soms ook wat vragen over lichtmagie trouwens, maar vooral vragen over onze personaliteit. Wat voor vragen dit waren mag ik niet zeggen. Enkel dat sommige heel persoonlijk waren." Ze keek opgewonden in zijn rode ogen. Dat klonk allemaal zo proffesioneel. En maakte enkel meer vragen los, waarvan ze wist dat ze deze keer geen antwoord zou krijgen. “Dit is trouwens wel classified information. Ik vertrouw je dat je het aan niemand verteld.” Onmiddelijk knikte ze instemmend. ''Natuurlijk joh. Maak je geen zorgen.'' stelde ze hem gerust. ''Ik ben niet iemand die snel zijn mond voorbij praat.''
“En hoe bevalt je stampot Cass?” Ze grijnsde en haalde kort een hand door haar haar. ''Prima, het smaakt geweldig.'' Even liet ze onbewust een stilte vallen. Kon ze dit wel maken? Natuurlijk kon ze het maken. Niet zeiken of denken, gewoon doen. ''Eo.'' maakte ze haar zin met een blije grinnik af.

''Sorry als dit gevoelig ligt, maar... Ik moet het vragen.'' Ze beet op haar lip. Hoopte maar dat ze niet de sfeer verpesten zou. ''Weet jij hoe het met Luce gaat? L-leeft ze nog?'' Als kind had ze Luce werkelijk aanbeden. Zoals anderen haar vader als popidool hadden had zij de beschermster van het Licht. En nu was opeens een nieuwe man van Nova de Legendarische Magiër geworden, een tijdje terug. Het nieuws had haar wel even laten schrikken, ondanks het feit dat ze lange tijd niet meer over Luce had nagedacht als heldin. Maar nu voelde ze opeens weer hoe diep geschokt ze was geweest. Tranen waren zelfs in haar ogen gesprongen toen iemand keihard had gezegd dat het maar beter was dat ze dood was en ze nu een man als leider hadden. De hufter. Cassandra sloot even haar ogen, omdat de pijnlijke herinnering haar overweldigde. Waarom? Hoe kónden mensen zo ontzettend laag en harteloos praten over het leven van een ander? Dat was gewoon afschuwelijk.

Eodan moest lichtjes lachen toen Cassandra hem Eo noemde. De formele barriére was naar Eo’s mening nu echt doorbroken. Dit was goed, want dit was een teken dat ze hem al meer vertrouwde dan ze deed. “Go ahead dear, brand maar los.” Eodan maakte het opzich niet zoveel uit wat ze aan hem vroeg. Al was het de maat schoenen die hij aan had. Zolang het maar niet over zijn jeugd ging. Soieso praatte hij liever niet over de dingen die hij had gedaan voordat hij Luce’s opvolger werd. En al helemaal over de dingen die hij had moeten doen om haar opvolger te worden. Het liefst eigenlijk helemaal niet. Ach ja..natuurlijk wou ze weten of Luce nog leefde. Daar kwam bij, ze had Luce vast al haar hele leven meegemaakt. Man the memories… Hij kon het zich nog heel goed herinneren. De dag dat hij de nieuwe beschermheer van het licht werd. werd. De dag dat Luce, vrouwe van het licht het leven naliet. Althans, dat dacht Eodan. Maar je kon het nooit zeker weten met Luce. Dat had hij al ondervonden tijdens zijn training bij haar. Daar had hij ook nooit zeker kunnen weten of ze opkwam dagen bij een les. Soms wel, soms niet. Waarschijlijk lag het aan de stemming waarin ze zich bevond. Het was immers al snel duidelijk geworden dat Luce het niet zo op mannen had. Mede dankzij dit feit, vond hij het des te meer bijzonder dat hij daadwerkelijk was uitgekozen van al haar opvolgers. Er zaten namelijk ook wat vrouwelijke bij. Sommige behorlijk goed ook. Hij dacht weer terug aan de dag dat hij de nieuwe beschermheer van het licht werd. Het gevoel dat hij die dag had…het was een bijzonder gevoel geweest. Het gevoel alsof hij herboren was. Er een nieuw hoofdstuk in zijn leven was begonnen. Oke, eigenlijk was dat ook wel een beetje zo geweest. Het gevoel was vergelijkbaar met toen Luce hem gered had uit zijn instortende huis. Echter was dat zelfde gevoel wat heftiger geweest dan toen hij de nieuwe beschermheer van het licht was geworden. Hij zuchtte even. “Geloof mij Cas..zelfs ik weet dat niet. Ik weet enkel dat ze nu op een plek is waar ze lekker rustig kan leven. Zonder de verplichtingen van een Legendarische Magiër. Misschien dat ze nu wel dood is, misschien niet. Haar kracht heb ik in iedergeval niet meer gevoeld sinds ze heeft gezegt dat ik haar taak over mocht nemen. Het zal dus heel goed kunnen zijn dat ze inderdaad dood is. Helaas zal niemand dat ooit zeker weten.” Hij sneed ondertussen nog een stuk af van zijn biefstuk, en stopte het in zijn mond. Toen hij zijn mond had leeg gegeten, stelde hij weer een vraag aan haar. “Wat vind je er nu van, dat ik, een man, nu de beschermmagiër van jouw element is?” Het kon heel goed zijn dat ze hetzelfde over mannen dacht als Luce. Met deze vraag wou hij uittesten of het ook zo was.

Luce was een goed rolmodel geweest voor de kleine Casino, nog zo jong en onschuldig. Dromend van onmogelijke dingen, zoals dat de Legendarische Magiër opeens op zou komen dagen en haar ouders een lesje zou leren in bescheidenheid. Dat was niet gebeurd, maar het jonge meisje was er sterker van geworden. Op eigen kracht had ze zich met veel moeite en pijn van haar ouders weten af te splitsen. Geen grote feesten en papparazi meer, maar een eigen leven, zonde dat ze zich zorgen hoefde te maken over de indruk die haar gedrag maakte. Geen spotlights, geen schijnwerpers op elke publieke entree, zoals vroeger het geval was geweest wanneer haar vader Rex zijn dochters mee naar buiten nam. Ze herinnerde zich het allemaal nog goed. Toen dacht ze dat het normaal was. Dat het normaal was om vijfjarige meisjes naar een feest mee te slepen, terwijl het tot 12 uur 's nachts duurde. Slechte opvoeding? Wellicht. Maar ze had zichzelf er sterker door weten te maken, hoopte ze. “Geloof mij Cas..zelfs ik weet dat niet. Ik weet enkel dat ze nu op een plek is waar ze lekker rustig kan leven. Zonder de verplichtingen van een Legendarische Magiër. Misschien dat ze nu wel dood is, misschien niet. Haar kracht heb ik in iedergeval niet meer gevoeld sinds ze heeft gezegt dat ik haar taak over mocht nemen. Het zal dus heel goed kunnen zijn dat ze inderdaad dood is. Helaas zal niemand dat ooit zeker weten.” Ze knikte afwezig. Het was vast waar. In haar hoofd zou Cassandra maar het beeld houden van Luce die vredig de zonsondergang tegemoet loopt en daar aan de horizon verdwijnt, niet dood, maar gewoon verdwenen. Tot in de eeuwigheid. Dat was een geruststellende gedachte. Een eeuwige vrede, ze hoopte maar dat Luce die zou kunnen vinden, waar ze ook was nu. “Wat vind je er nu van, dat ik, een man, nu de beschermmagiër van jouw element is?” Ze was verrast door die vraag. Dacht hij dat ze zo'n mannenhater was? Het was niet bepaald iets wat ze verwacht had. ''Nou, Eodan, je lijkt het prima te doen. Luce is de Legendarische Magiër waarmee ik opgroeide, daarom ben ik er een beetje sentimenteel over. Maar afscheid nemen hoort bij het leven en ik denk dat jij prima in staat bent om het stokje over te nemen.'' Ze grijnsde ietwat ongemakkelijk, omdat hij zo had geklonken alsof hij verwachtte dat ze een of andere seksistische heks was die alle mannen haatte. Waarom zou ze? Het lag in een persoon zelf hoe vreselijk of geweldig diegene werd. ''Hoe ben jij Luce tegen gekomen?'' vroeg ze uiteindelijk. Hopend dat dat haar ongemak weer zou weg laten vagen, ze wilde er niet te lang bij stil staan.

Goed, ze was niet als Luce. Dat was een grote opluchting. Hij zag dat Cassandra ietwat ongemakkelijk grijnste na haar antwoord. Ach, zij kon toch niet weten dat Luce het niet zo op het andere geslacht had? Hij luisterde even naar de muziek. Wat een boeiende muziek was die volksmuziek toch...het klonk een beetje Novaans naar zij mening. Wat een toeval. Alsof de mensen wisten dat hij hier was. Vast niet. Anders zouden ze nooit zo rustig hebben kunnen eten. Hij besloot nog een hap van zijn vlees te nemen, samen met een stukje van zijn salade erin. De vraag die Cassandra toen stelde, maakte even dat hij stopte met kauwen. Hij slikte toen zijn eten door en beantwoorde haar vraag. "Laten we zeggen dat dat is gebeurd door een aaneenschakeling van gebeurtenissen..lang geleden. You know, Luce heeft eigenlijk mij gevonden. Zij heeft mij geholpen met iets waardoor ik waardig genoeg was bevonden om "Geselecteerd" te worden tot 1 van haar opvolgers." Hij zuchtte even. Ja...hoe was hij Luce eigenlijk tegengekomen? Eigenlijk was hij haar pas echt tegengekomen toen ze voor het eerst verscheen in zijn huis..en daar werd hij liever niet aan herinnerd. Nee...de pijnen die hij toen had gekregen. Al die slapeloze nachten...Die bezoekjes van Luce. Hij moest toen denken aan wat Luce had gezegd, de dag nadat ze hem gered had. Hij mocht hij inderdaad erg dankbaar zijn. Nog steeds zelfs. Want wat als Luce er niet zou zijn geweest..dan zou hij nu allang dood zijn gegaan. Misschien in een natuurlijke dood. Misschien weg rottend in een cel..misschien vermoord door zijn eigen mensen. Ja...het leven was een interessant iets..iedere actie die je doet maakt dat er nieuwe opties open gaan staan. Opties die kunnen gebeuren..maar het haalt ook weer opties weg. Maar vooral die opties open gaan door een bepaalde actie was wat het leven zo boeiend maakte. Bijvoorbeeld, als je hem 200 jaar geleden had gevraagd of hij de opvolger van de vrouwe van het licht wou worden, had hij zeker weten nee gezegd. Want, ook al kon hij zich weinig herinneren van voor zijn Aedan tijd...het enige dat hij zeker wist, was dat hij magie toen haatte. Waarschijnlijk kwam het door zijn ouders. Die dachten dat hij zou uitblinken in lichtmagie, en dus stuurde ze hem al snel naar een kostschool..zodat hij ongestoord beter kon worden in zijn krachten. Eodan moest eerlijk zijn, hij was bijna alles vergeten wat hij op die school had geleerd. Alle kennis die hij nu bezat van lichtmagie was veelal te danken aan zijn training. Hij deed het laatste stuk biefstuk in zijn mond, kauwde hierop, en slikte het toen weer door. Nu was het tijd om weer iets meer te weten te komen over haar. "Cassandra, vertel mij eens, wat zijn je plannen voor de toekomst? Wat hoop je nog meer te bereiken?" Natuurlijk was dit ook een belangrijke vraag. Misschien had ze namelijk andere plannen voor de toekomst.

"Laten we zeggen dat dat is gebeurd door een aaneenschakeling van gebeurtenissen..lang geleden. You know, Luce heeft eigenlijk mij gevonden. Zij heeft mij geholpen met iets waardoor ik waardig genoeg was bevonden om "Geselecteerd" te worden tot 1 van haar opvolgers." Ja, er waren altijd meerdere opvolgers. Zodat de beste uiteindelijk het stokje over zou nemen. Ze grijnsde lichtjes bij het idee van Eodan met een hoop aantrekkelijke meisjes, die zijn opvolgsters waren. Nee, dat kon ze zich nauwelijks voorstellen. Hij was meer het type voor vier of vijf serieuze, ambitieuze jongemannen. Of niet? Ze wist het niet.
"Cassandra, vertel mij eens, wat zijn je plannen voor de toekomst? Wat hoop je nog meer te bereiken?" Ze glimlachte bescheiden. Bereiken, bereiken. Dat waren wel grote woorden zeg. Ze had niet zo heel veel ambities. Of durfde die voor zichzelf niet zo goed kenbaar te maken. Want zodra je het bedacht had.. Dan zat er druk achter. En wat dan als het niet lukte? Of je het niet kon? Ze wist dat de teleurstellingen bij het leven hoorde. Maar toch. Het bleef lastig om je er vrijwillig aan open te stellen. Wat wilde ze? Wat wilde ze echt? Bereiken.. Mensen helpen. Telde dat ook mee? Het klonk zo ontzettend cliché. Al dat gebabbel over leerlingen, die de toekomst waren en daarom kennis aangereikt moesten krijgen. Maar eigenlijk was het stiekem hartstikke waar. ''Gewoon. Niets bijzonders. Les geven hier. Proberen om mijn passie voor magie door te geven. Ik zal gewoon wel zien hoe het leven loopt, in de toekomst kijken kan ik immers niet.'' Ze bloosde dan. Besloot volkomen eerlijk te zijn. Want ze had het weldegelijk omiddelijk gedacht toen hij de vraag stelde. Dus dan was dat ook eigenlijk het echte antwoord. ''En wellicht mijn dochtertje hier ook heen te halen, maar dat is momenteel niet mogelijk.'' Ze schaamde zich niet voor het feit dat ze een dochtertje had. Keek hem dan ook zonder enige vrees aan. Het enige wat ze zichzelf kwalijk nam was het feit dat ze niet zelf de hele tijd voor haar kleine meisje kon zorgen. En dat was enkel haar fout. Haar kind was perfect. En daarom verdiende ze het ook in een vast en kalm huis op te groeien. Bij haar opa en oma, dat klonk vreemd in combinatie met kalm. Want Rex was een rockster, dus om daar nou een kleine kleuter bij achter te laten...? Tja. Cassandra wist dat vooral haar moeder de laatste tijd iets was veranderd. Dus vertrouwde ze hen, al hield ze Skylar nauwlettend in de gaten. Altijd.

[Prut, maar beter wordt et niet Sorry~]

Eodan knikte instemmend. Kijk, daar hield hij van. Gewoon zien hoe het leven loopt. Je laten verassen erdoor. Niet er vanuit gaan dat gewoon alles gaat lopen zoals je hoopt. Oh? Ze heeft een dochtertje? Is ze dan gehuwd? Hmmn..dat was..uitermate ongunstig. Het enige minpunt aan haar was ook gelijk een grote. Maar goed, misschien zat de situatie wel heel anders in elkaar..ze zei namelijk dat het niet mogelijk was om aar dochtertje naar SSA toe te brengen. "My my..a daughter? Wat ontzettend leuk Cas!" Hij glimlachte. Hij hield erg van kinderen. Ze waren altijd wel speels, vol vragen, en leefden in hun eigen perfecte wereld. Dat niet alleen, ze waren de toekomst. De nieuwe generatie. Als hij later misschien toch ooit een vrouw kreeg, dan zou hij zeker kinderen nemen. Maar ja...het zal waarschijnlijk toch ooit ervan komen..hij had het veel te druk met zijn positie. Dat niet alleen. Hij was ook nog eens onsterfelijk. Hij kon mensen dan weliswaar onsterfelijk maken, maar alleen degene die hij tot zijn opvolger had benoemd. Dat waren nou eenmaal de regels. Regels die strikt nageleefd moesten worden, anders werd hij automatisch van zijn positie gestript...en dan...ja dan wist hij eigenlijk ook niet wat er ging gebeuren. Nu, terug naar dat dochtertje van Cassandra.. "Mag ik vragen waarom ze niet naar Starshine kan komen?" Was ze te jong? Vast. Eodan kon anders geen andere reden bedenken. Of misschien zat er meer achter. Nou ja, het kon heel goed zijn dat Cassandra deze vraag afwees. In dat geval, zou hij het niet erg vinden. Hij wou dat ze zich zoveel mogelijk op haar gemak voelde na die nogal abrupte wending van het gesprek. Maar ja, het moest nou eenmaal om goed te weten te komen hoe haar karakter in elkaar zat..daar kwam bij, hij had er zelf ook een beetje de tol voor moeten betalen. Al die nare herinneringen die de vragen die ze had gesteld opriepen..Hij nam een laatste hap van zijn salade, en deze was toen op.

Hij lachte toen hij de leeftijd van Skylar hoorde. "Ja, dan kan ik wel begrijpen dat ze hier niet les kan komen volgen." Een driejarige lesgeven...dat zou wat zijn.. Hij knikte toen hij Cassansdra's tweede argument hoorde. Ook dat kon hij begrijpen. Hij vond het zelf ook erg jammer dat hij geen normale jeugd had gehad. Als hij enkel niet op die dag was geboren..wie weet wat hij dan zou hebben kunnen zijn geworden. In ieder geval was hij in deze tijd allang dood geweest. In die zin was hij nou wel weer blij dat hij geen normale jeugd heeft gehad. Anders zou hij niet nu aan tafel hebben gezeten met Cassandra. Maar toch..hij had veel spijt van de meeste dingen die hij had gedaan tijdens zijn Aedan-periode. De moorden..de verwoesting. Hij had er nooit AAN moeten beginnen in de eerste plaats..maar goed, hij was jong en ontwentend toen...de wijsheid kwam pas door de jaren heen..met een beetje hulp van Luce natuurlijk...Zonder haar zou Nova grote kans nu nog steeds in bezit zijn geweest van Aedan. Althans..misschien trouwens ook niet. Het was immers 156 jaar geleden..het kon net zo goed in die tijd ook weer omver gegooid zijn door een revolutie, of het Novaanse leger. Eodan vond het altijd fascinerend om hierover na te denken. Iedere gebeurtenis die je wel of niet deed, triggerde weer verschillende andere gebeurtenissen, die misschien wel heel anders waren verlopen als je een bepaald iets wel had gedaan. Hij luisterde verder naar Cassandra Ah, de kleine Skylar woonde dus nu bij de ouders van Cassandra? Ach ja, Cas had het natuurlijk te druk met haar baan als docente. Natuurlijk kon je dan ook niet nog eens de verzorging van een kind op je nemen. Nee, Eodan vond haar besluit om Sky bij haar ouders te laten opgroeien een goede keus. "Natuurlijk zou ik graag een foto willen zien de kleine Sky." Waarom zou hij zich in godsnaam daar aan irriteren? Hij vond het alleen maar leuk als moeders dit deden. Hij was immers erg benieuwd naar het kind. Hij kon nou al zeggen dat het een prachtig kind zou gaan worden.

Cassandra voelde zich verlegen en een beetje opgelaten tegelijkertijd. Aan de ene kant was ze zo ontzettend trots op haar kleine meisje. Maar ze was ook bang. Bang dat Eodan niet zou begrijpen dat ze dit alles deed omdat ze geloofde dat het het beste voor Skylar was. Ze was niet zo'n moeder die geen zin had in al het gedoe dat het opvoeden van een kind met zich mee bracht. Nee, als dat zo was zou ze helemaal niet meer naar Sky omkijken. En Cassandra besteedde juist elke vrije dag thuis, hoe zeer ze ook een hekel had aan haar vaders gedrag tegen haar. Maar Eodan was een wijs man. Hij was vast en zeker oud genoeg om geen ondoordachte conclusie te trekken. Hij zou haar niet veroordelen. Toch? Ze haatte het aan zichzelf dat ze zo afhankelijk leek te zijn van de meningen van anderen soms. Ze zou zich er niets van aan moeten trekken, maar dat was zo lastig. ''Ja, dan kan ik wel begrijpen dat ze hier niet les kan komen volgen." Zie je wel. Ze had zich weer eens voor niets zorgen gemaakt. Hij was precies hoe ze had gedacht dat Harry was. Maar bij hem was het echter geen schijnspel, geen facade. Dat zag ze, wist ze op de een of andere manier gewoon. Sinds de dag dat Harry haar had verlaten was ze gegroeid, volwassener geworden op vele vlakken. En ze had het idee dat ze in Eodan iemand had gevonden die haar kon helpen om zichzelf nog verder te ontwikkelen. Niet alleen op het letterlijk puur magische vlak, ook persoonlijk. Ze ademde kalmer dan voorheen in. Ze zou zich geen zorgen meer maken. Alles kwam goed. Daarvandaan haalde ze de kracht om iets voor te stellen wat ze meestal niet durfde. "Natuurlijk zou ik graag een foto willen zien de kleine Sky." Ze lachtte, blijer en opgeluchter dan ze had verwacht. Na een beetje rommelen in haar tas haalde ze een foto tevoorschijn. Dit had ze altijd bij zich in haar portomonee. De hoekjes streek ze even glad en zelfs door zo kort naar het lieve gezichtje te kijken kreeg ze al iets teders over zich heen. Ze schoof de strook met drie kleine foto'tjes naar Eodan toe en glimlachte verlegen. Op het eerste plaatje zag je Cassandra met lang paars-roze haar en een klein meisje met iets korter kapsel en hetzelfde gekleurde haar. Beiden hadden een grote lach op hun gezicht. De foto daaronder liet Sky zien die haar tong uitstak naar de camera. En op de laatste foto hadden beide dames hun haar fel, fél roze gemaakt. Als suikerspinnen en snoepjes en neonkleuren liepen roze tinten door hun haar. ''Sky wilde graag dezelfde haarkleur als ik hebben.'' legde ze met een grijns uit, terugdenkend aan dat moment. Vandaag was haar haar honingkleurig, omdat ze zich steeds zekerder voelde en zo ook andere dingen durfde te proberen. ''Toen kwamen we er ook achter dat zij mijn trucje blijkbaar heeft geërfd of op een andere manier heeft overgenomen.''

[/quote]

Eodan keek aandachtig naar de foto's. Hij moest lachen om de kleine Sky die haar tong uitstak naar de foto. "Dat doet ze goed, dat kan ik al op de foto zien." Zei Eodan lachend als antwoord op de opmerking van Cassandra. Wat was het toch een mooi gezicht om te zien..moeder an dochter samen op de foto. Eodan zag gelijk al de gelijkenissen tussen Sky en haar moeder. "Maar als Sky dat nou al zo goed kan doen..dan beschikt ze zeker over talent Cassandra. Ze zal later een groots magie beoefenaarster worden." Toen begonnen zijn handen lichtjes te gloeien. Toen pakte hij de hand met de foto voorzichtig met beide handen vast. De gloed ging van zijn handen naar die van Cassandra, en gingen toen in de foto strip. Toen liet hij deze weer los. "She just recieved my blessing.." Hij glimlachte. Misschien was hij een beetje snel geweest met dat kleine straaltje magie. Maar goed, Cassandra had vast een warm gevoel gevoeld, daar was hij haast wel zeker van. Tot nog toe was hij erg tevreden over deze avond. Zij was zeker geschikt zoor datgene wat hij in gedachten had..echter was er 1 minpuntje. Ze was een jonge moeder. Dat betekende dus dat ze zich ook moest focussen op haar kind. Ach, ze konden vast wel tijd vinden om op z'n minst 1 keer per week bij Sky langs te gaan. Daar had Eo geen bezwaar tegen. Hij hield van kinderen. "Je moet mij echt eens aan haar voorstellen Cas. Ze lijkt mij een schat van een meid." Toen kwam de dienster eraan met de dessertkaart. "Heeft het gesmaakt?" Eodan knikte. "Complimenten aan de kok. Zeg maar dat het van de legendarische magiër van het licht is. Zal hij vast leuk vinden." De bedienster liet bijna het bord vallen toen ze het hoorde. "L..legendarische?Oh sorry meneer, ik herkende u helemaal niet.. Dat verklaarde net.." Eodan lachte. "Behandel mij maar gewoon als een normaal iemand hoor. Ik hoef geen speciale behandeling." Hij glimlachte even. "Z..zou u misschien een dessert gelust hebben?" Eodan schudde zijn hoofd. "Hoeft niet hoor, ik zit vol. Doe mij maar gewoon een thee met melk." Toen Cassandra ook haar bestelling had gedaan ging de dienster weer weg, licht ontgoocheld over wat er net was gebeurd.

Cassandra wachtte af, lichtjes blozend. Het was altijd spannend. Een oordeel van een ander afwachten. Je weet dat je er niets van aan moet trekken. maar het is gewoon menselijk. Mensen zijn kuddedieren en maken zich ongewild altijd zorgen om wat anderen van hun denken. Ook de onverschilligen. Die zeggen dat het ze niets uitmaakt. Maar dat is zeer zeker een leugen, meent Cassandra. Want die mensen deden maar al te goed hun best om aan de wereld te laten zien dat het ze heus niets uitmaakte. Dat was toch ook een manier van beeldvorming? Tja. Zulke gedachtegangen had Cassandra wel vaker. Haar ideeën over de wereld waren niet altijd honderd procent redelijk, maar over het algemeen deed ze haar best om eerlijk en rechtvaardig te zijn. "Dat doet ze goed, dat kan ik al op de foto zien." Cassandra's ogen straalden onbewust een trotse blik uit. "Maar als Sky dat nou al zo goed kan doen..dan beschikt ze zeker over talent Cassandra. Ze zal later een groots magie beoefenaarster worden." Ze keek nieuwsgierig naar zijn handen. Deed hij wat hij dacht wat ze deed? Ze haalde trillerig adem, onder de indruk van de warmte en oprechte vriendelijkheid die ze nu voelde stromen. Die zat sowieso al in Eodan. Maar nu richtte hij die direct naar haar en haar dochtertje. Ok.. Wauw. Ze was diep onder de indruk. Stiekem. Haar kleine Sky. Ze bevochtigde zenuwachtig haar lippen, wist niet zo goed hoe ze hier op moest reageren. Voor Cassandra betekende dit ontzettend veel. Waarom wist ze niet zo goed. Misschien zouden andere mensen hun schouders op halen en een bedankje mompelen. Maar de jonge vrouw was werkelijk sprakeloos van ontroering. Wanneer mensen zo oprecht en onbaatzuchtig vriendelijk deden voelde ze altijd de behoefte om ze te laten zien hoe zeer ze dat waardeerde. Vaak was daarvoor het woord dankjewel niet genoeg. Woordeloos staarden haar hemelsblauwe ogen hem aan. "Je moet mij echt eens aan haar voorstellen Cas. Ze lijkt mij een schat van een meid." Traag knipperde ze en knikte dan. ''Bedankt, Eodan. Je- Dit betekent heel veel voor mij.'' sprak ze zachtjes. Haar hand legde ze kort op de zijne, waarna ze weer verlegen recht ging zitten. In haar hoofd had ze een haast statische verbinding gevoeld toen ze hem aanraakte. ''En dat zal ik zeker doen. Al klimt ze wellicht meteen op je schoot om je rode ogen wat beter te bekijken, Skylar is nogal avontuurlijk.'' Lichtjes grinnikte ze. Sky was zoals Cassandra, maar dan met minder terughoudendheid en uiteraard de onbevangen levensvizie van een kind.
"Heeft het gesmaakt?" Dromerig keek Cassandra op en glimlachte warm naar de vrouw. "Complimenten aan de kok. Zeg maar dat het van de legendarische magiër van het licht is. Zal hij vast leuk vinden." Inwendig leefde Cassandra mee met de serveerster. Die had uiteraard een halve hartaanval gehad net. "L..legendarische?Oh sorry meneer, ik herkende u helemaal niet.. Dat verklaarde net.." Nadat Eodan een kopje thee had besteld keek de serveerster vriendelijk naar Cassandra. ''Hmm, het is dan wel niet van een Legendarische magiër, maar toch.. Ik sluit me aan bij de complimenten van Eodan.'' Cassandra voelde een lome warmte over haar heen komen. De zachte muziek in de achtergrond en de gezellige sfeer. Het werkte allemaal geweldig om haar te doen ontspannen. ''En voor mij graag een kopje muntthee, met honing als U dat hebt.'' De vrouw knikte. ''Dat komt er zo aan.'' Nadat de vrouw nog steeds lichtjes uit haar doen weg was gelopen keek Cassandra grijnzend naar Eodan. ''Je maakte haar helemaal verlegen, joh.'' sprak ze plagerig. ''Heb je altijd zo veel impact op vrouwen?'' Ze wist niet waarom, maar langzaamaan voelde ze zich gemakkelijk genoeg om hem was informeler en vriendschappelijker aan te spreken. Dat warme gevoel in haar lichaam wat ze kreeg toen hij Skylar zegende was eigenlijk nog niet verdwenen. De felste warmte was weggeëbd, maar wanneer ze enkel dacht aan dat moment voelde ze zich al weer gloeien van vreugde.

Vroeger had Cassandra vele mannelijke vrienden gehad. Soms waren die gewoon zo veel makkelijker in de omgang dan vrouwen, die van elke mug een olifant maakten. Nee, op zich was er natuurlijk helemaal niets mis met vriendinnen. En uiteraard waren er ook vrouwen die niet roddelden of je achter je rug om zwart maakten. Maar volgens Cassandra had iedere persoon behoefte aan een of twee guy friends. En andersom natuurlijk ook. Voor de balans en de afwisseling. Op Nova had ze een aantal hechte vrienden gehad. Maar hoe meer haar relatie met Harry opbloeide, hoe minder ze hen zag. Hij was jaloers, dat wist ze dondersgoed. En toendertijds had ze dat als een schattige karaktertrek afgedaan. O, de naïeviteit. Liefde maakt blind. Wie ontkende dat daar een kern van waarheid in zat was nog nooit verliefd geweest of zat middenin die verliefdheid. Dan zag je tekortkomingen niet. Dat was iets positiefs natuurlijk, maar de tekenen dat Harry haar keihard zou laten vallen had Cassandra op onverstandige wijze genegeerd..
"Cas, dear je wilt niet weten hoe vaak ik handtekeningen heb moeten uitdelen aan vrouwelijk fans..en dan met name op Nova." Ze grinnikte, deed haar best niet al te hard te lachen. Ze lachte hem niet uit, maar het beeld dat ze voor ogen had met schreeuwende fangirls was nogal amusant. Haar glimlach verbleekte toen ze zijn blik zag. Alsof er iets helemaal mis was. Ze wist niet wat, maar het deed haar wel schrikken.
"Excuseer mij.." Ze kwam half overeind, wilde hem te hulp schieten. Maar de legendarische magier zorgde voor zichzelf en vertrok kort. Zuchtend gleed ze weer terug op haar stoel. Onbewust uitte ze haar frustratie en bezorgdheid op een servetje dat daar lag, ze scheurde het in lange banen. Met trillende vingers wachtte ze af. Hij zou.. Hij zou toch wel terug komen hé? Eenzaam keek ze op toen twee koppen thee werden geserveerd. ''Dankuwel.'' antwoorde ze vriendelijk, maar redelijk afwezig. ''Is uw vriend wel in orde?'' klonk de vraag. Ze aarzelde kort en knikte dan, want in haar ooghoek zag ze een blink wit haar. ''Ja, ja, hij is zo terug.'' sprak ze vol overtuiging. Na een gedeelde warme glimlach en een 'Mooizo' van de serveersters kant liep de vrouw weg met het lege dienblad. Cassandra sloeg haar handen om het warme kopje thee en blies erin, de stoom steeg op. "Sorry daarvoor." Ze haalde haar schouders op. ''Geen probleem hoor. Al schrok ik wel even.'' Dat laatste bekende ze met een blosje, want waarom was ze bezorgd geweest? Eodan zag er immers perfect uit. Fris en helder, zijn ogen vol leven. Toen ze daar in keek moest ze moeite doen om weg te kijken. Fascinerend..
"Waar hadden we het ook al weer over?" Plagerig lachtte ze. ''Over jouw reusachtige schare aan fans natuurlijk.'' Ze aarzelde kort. ''Is alles goed, Eodan?'' mompelde ze dan zachtjes.

Hij was er met z'n hoofd overduidelijk niet helemaal bij. Jammer en zorgwekkend. "Ah ja ja.." Ze moest het controleren. Of hij in orde was. Of ze iets voor hem kon doen. "Het gaat prima hoor Cas..ik moest gewoon even weg van de drukte" Oh. Daar kon ze zichzelf onmiddellijk in verplaatsen. Moeiteloos. Ze kende dat gevoel maar al te goed. "Cafés als dit zijn altijd geweldig, maar soms kan de sfeer inderdaad wat overweldigend zijn. Ik hoop inderdaad dat je je beter voelt. Als je echt weg wil geef je maar een gil, Eodan." Vertelde ze hem. Dit moest ze even kwijt, dat hij zich voor haar niet gedwongen voelde om te blijven. Als de man die nu zo kalm thee dronk weg wilde, zou ze dat accepteren. De zachtzoete smaak verwarmde haar van binnen uit toen ze haar muntthee proefde. Onwillekeurig slaakte ze een zucht van verlichting. Heerlijk dit. Nieuwsgierig keek ze op bij een vragende stem. "Heb je een beetje een leuke avond gehad?" Was dat om haar helemaal af te leiden? Hoe dan ook, het was aardig om dat te vragen. en daarbij... Ergens was het geruststellend dat ook de grootste magiër wel iets had waarover hij liever niet sprak. Het hielp de illusie van onkwetsbaarheid die onlosmakelijk met onsterfelijkheid en eeuwige jeugd verbonden zat verbreken. Ze knikte, zond hem een twinkelende, plagerige lach. "Ja, natuurlijk. Het was leuk om te zien hoe dé LM van het licht bij een serveerster het hoofd op hol brengt." Met een geheel overtuigend knikje gaf ze aan dat dit echt de reden was waarom ze het leuk had gevonden. Algauw ontsnapte echter een kort gegrinnik en ze ging iets rechterop zitten. Keek de man tegenover haar serieus aan. "En.. En daarbij is het natuurlijk de droomwens van vele op Nova opgegroeide mensen.. Om je te ontmoeten. Om de kans te hebben een werkelijk gesprek te voeren. Dus daarvoor wil ik je bedanken." Zachtjes sprak ze die laatste woorden uit, wetend dat dit al het einde was van een bijzonder levendige avond. Ze zou thuis veel hebben om slapeloos over na te denken, dat stond vast.