Frost and Flame [Jack]

Het was een koude winternacht. Het sneeuwde ook ontzettend. In het maanlicht hadden de kalle met sneeuw bedekte takken iets spookachtigs. Het was stil. Alles was opgeslokt door de dikke vlokken die vielen. Maar was het ook echt pikkedonker? Nee, een klein licht was te zien. Deze stopte op een open plek. Toen werd beter zichtbaarder wat het licht gaf. Het was een lantaarn. Vastgehouden door niemand minder dan Nocte O' Lentarin. Hij keek even naar boven. "Maantje maantje...waar ben je vanavond..hehehehehe" Ondertussen begon er in het midden van de open plek een vuur te branden. Zonder hout of iets anders wat nodig was ervoor. Het smolt de sneeuw ook beetje bij beetje weg, en af en toe waren er zachte sissende geluiden te horen, iedere keer als er sneeuw tegen aan kwam. Terwijl het vuur langzaam door knetterde, verscheen er een spookachtige witte gloed over de open plek. De witte gloed werd veroorzaakt door het vuur zelf, wat meteen nadat het aan was gegaan, wit kleurde. "Ach het is tenslotte beter dan niets..hehehehe" Daarna, was er ergens gelach vandaan te horen. Nocte glimlachte, toen verscheen er een viool in zijn handen. Hij keek eventjes om zich heen. "Song of the night" Toen begon hij te spelen hij zweefde rondom het vuur terwijl hij zich steeds dieper inleefde in de muziek. Ook de schaduwen die het vuur wierp, leken van de grond af te komen. Af en toen maakte hij een pirouette in de lucht. Het gelach was af en toe te horen. Toen hij klaar was, doofde het vuur langzaam uit. Ook de geluiden waren neit meer te horen. de sfeer was weer even kil en donker als eerst. "I welcome you..new year.." zei hij in het Shadraans. Dit was namelijk zijn manier van vieren dat er een nieuw jaar was aangebroken.
Hij voelde dat er een andere geur in de buurt was. Ach, dat maakte hem in principe weinig uit. Het ritueel was voltooid, dus nu mochten andere wezens weer in zijn buurt komen. Wacht..hij voelde dat dit niet zo maar een lucht was..het was ene machtige lucht. Misschien wel net zo machtig als hij. Eventjes lichtten zijn ogen feller op.

Now we own the night and it can't be undone - we'll never forget how it feels to be young.

Hij lag met zijn rug op het ijs. Zijn armen achter zijn nek, staf in zijn rechterhand. Het koude oppervlak van het bevroren water voelde voor hem aan als een hele normale temperatuur – ongeveer zoals een houten vloer aanvoelde. Niet warm, maar als je er even op ging liggen wel. Het smolt echter niet, want Jack’s lichaam was zo mogelijk nog kouder dan het ijs. Hij was in zekere zin wel warmbloedig – maar alleen op de manier dat zijn lichaam geen andere temperatuur aannam. Warm was hij namelijk allesbehalve. Dat had je nu eenmaal, als geest van de winter. Dan was je fysieke lichaam er aan aangepast. Fysiek. Fy-siek. Fysi-ek. Hoe je het ook uitsprak, het bleef een vreemd woord voor een etherisch wezen wat eigenlijk niets met de fysieke, materialistische wereld te maken had.
Hij schudde zijn hoofd. Te diepe gedachten. Dat krijg je ervan als je gaat dromen Jack, daar wordt je oud van. Kijk maar naar de Herfst, hij heeft een baard van hier tot ginder. En hij is de dromer. De wintergeest rekte zich uit, gaapte – ondanks dat slapen een optie was en hij nooit moe zou worden – en stond op. Het ijs kraakte onder zijn voeten, begon barsten te vertonen. Hij tikte met de oude stok in zijn hand op het ijs en het gekraak stopte meteen. Grijnzend verzette hij een voet, daarna nog een, en nog een, en nog een. Voor hij het wist had hij het hele vennetje – niet groter dan vijftien vierkante meter – bedekt met ijsbloemen en de bomen eromheen met rijp. Kon hij het helpen? Nee, Jack Frost had gewoon lol. Dat was zijn taak. Lol hebben – en een beetje voor winter zorgen. Dat was alles.
Een ander soort gekraak trok zijn hoofd naar links. Het was niet echt een gekraak, eerder een geknetter. Geknetter hoorde niet bij de winter, het was altijd gekraak. Krakende sneeuw onder je voeten, krakend ijs onder je schaatsen. Geknetter hoorde bij iets waar hij een grondige hekel aan had – bij warmte, bij vuur. Ijs conserveerde, vuur vernietigde. De kou hield alles intact, de warmte veranderde alles. Hij greep zijn staf met twee handen vast en ging op het geluid af, zijn gezicht vertrokken in een zeldzaam serieuze blik. Hij háátte vuur. Het was winter, for God’s sake, dan ging je niet buiten een vuurtje aansteken. Binnen begreep hij, maar als het buiten koud was moest je dat zo laten. Anders werd Jack Frost boos. Een boze Jack Frost was niet wat je wilde in de winter. Want behalve kou had hij nog andere middelen tot beschikking – ijs was hard genoeg om een flink aantal wapens van te maken. Zijn handen klemden zich om de staf heen toen hij het schijnsel opmerkte.
Er was inderdaad een vuur. Maar voordat zijn sneeuwbal klaar was om het te doven, ging het vanzelf al uit. Wat? Vuur ging niet uit zichzelf uit. Didn’t happen. Zonder eraan te denken dat er anderen waren – onzichtbaarheid voor ongelovige mensen was een handig iets – schoot hij de lucht in en vloog hij naar de plek waar het vuur was uitgedoofd. Toen hij zo’n anderhalve meter boven de grond hing, prikte hij met het puntige uiteinde in de as van het vuur. ‘Het is nog warm,’ sprak hij een beetje tot zichzelf. Daarna keek hij om zich heen. Niets op een- Pompoen na. Wacht. Pompoen? De ogen van pompoenen lichtten niet op. Daar zat ook vuur in. Hij richtte zijn stok op het pompoenhoofd – niet beseffend dat er een lichaam aanzat – en een ijzige straal schoot uit het uiteinde. ‘Ik heb zo’n hekel aan dingen die branden. Wat hebben mensen toch met vuur?’ vroeg hij aan niemand in het bijzonder – of eigenlijk aan het pompoenhoofd. Ja, hij was wat eenzaam af en toe en dan praatte hij tegen dingen. Don’t judge – hij was even oud als het universum.

Words: 644
Mood: Annoyed
Comments: Hij wilde even niet :c

Ja..De lucht kwam dichterbij. Hij rook...koudheid..eeuwenoude koudheid. De geur werd sterker naarmate deze dichterbij kwam. Eventjes moest Nocte ook rillen. Dat was niet gebruikelijk voor hem. Maar als snel voelde hij zijn eigen warmte weer. Nee..deze lucht was niet normaal. Niet..menselijk..maar ook niet demonisch..wat dan wel? Toen zag hij een jongen de open plek betreden. Dus toch een mens? Vreemd...waarom ruikt die dan niet zo.. De jongen scheen hem niet op te merken. Hij porde met de staf die hij bij zich had in de as. Eventjes lichtte Nocte's ogen weer feller op. Dit was een heel interessant geval..De jongen mompelde iets over dat het nog warm was. Daarna keek hij naar hem. Nocte deed niets. Hij keek alleen maar. Tot zichzelf denkend wat dit nou was. De jongen richtte zijn staf op hem. Nocte's ogen lichtte weer wat feller op. Hij kon de eeuwenoude magie die in de staf zat voelen. Dus daar kwam die koude geur vandaan. Er kwam een straal uit. Een ijskoude straal, dat kon Nocte ook ruiken. Was dat alles? Je had wel meer nodig om hem te raken.Ondertussen vroeg de jongen zich af wat mensen nou met vuur hadden. In een flits was de straal opgeslokt door kleine vlammetjes. "Hehehe, wat een manier om nieuwe gezichten te begroeten zeg.." Al kon je Nocte's gezicht niet bepaald een gezicht noemen. Nocte zweefde naar de jongen toe. "Ik kon je kouheid vanaf hier voelen mens...als dat is wat je bent natuurlijk..HIEAHAHAHA" Nocte liet zijn hoofd rondtollen terwijl hij verder lachte. Toen stopte hij met lachen, maar de eeuwige grijns bleef op zijn gezicht. Zijn lantaarn verscheen naast hem. "Maar nu, om even op je vraag terug te komen..vuur is warmte..mensen houden van warmte..zeker nu, in de winter...wanneer droge dingen en warmte alleen binnen bestaan..Maar dat niet alleen. Vuur geeft mensen ook zekerheid. Ze gebruiken het vaak als lichtbron als ze s'nachts op pad gaan." Hij liet zijn lantaarn even een paar keer heen en weer gaan. Ja, ouderdom maakte je wijs, maar ook een beetje gek..

Now we own the night and it can't be undone - we'll never forget how it feels to be young.

Hij was niet bang. Jack was nooit bang. Angst was een vrij menselijke emotie en ondanks dat dit lichaam wel een vorm van angst kon voelen, was dat puur overlevingsinstincten van het lichaam zelf. En omdat het lichaam ooit menselijk was geweest, was het van nature geen eigenschap van de grote Jack Frost. Er was namelijk niets te vrezen in deze wereld, niet als het hem betrof. Dood kon hij niet, zelfs al doorstak je hem met zwaarden en verbrandde je zijn lichaam – als geest zou hij toch altijd wel terugkomen, one way or another. Maar zijn lichaam was niet onsterfelijk geweest en hoe hij het ook aanpaste – antivries, wit haar in plaats van bruin haar – hij zou de natuurlijke angst nooit uit het lichaam kunnen verbannen. Het was dus ook niet dat híj het donker vreesde, maar zijn lichaam. Het protesteerde, vertelde hem dat hij weg moest wezen. Dát kon hij echter wel weerstaan.
Waar hij niet bang kon zijn, kon hij wel iets zo onprettig vinden dat hij het niet wilde tegenkomen. Dat resulteerde in het enige wat je bij de geest van de winter als angst zou kunnen omschrijven. Vuur was een van die dingen. Het was niet dat hij eraan zou sterven – het voelde gewoon niet prettig. En over de jaren had hij geleerd om nare dingen te vermijden. Als eeuwiglevend wezen was dat het enige wat je kon doen om verder te gaan – nare dingen vermijden. Want als je bij alles wat naar is blijft staan, verspil je tijd die je hebt, maar die anderen niet hebben. Goed, dat was ongelooflijk diepzinnig, maar de meest logische reden was dat Jack gewoon een hekel had aan het gezeur van degenen die wel altijd bij het nare bleven staan en dat hij dat soort mensen toch niet mocht, dus hij werd er zelf geen. There. Makkelijk genoeg, niet?
‘Holy crap, een pratende pompoen.’ Het was eruit voordat hij kon nadenken over wat er precies gebeurde. Eerst ging zijn geliefde ijs op in vlammen – hij háátte vuur – en nu begon het pompoenhoofd te praten. ‘En jij,’ Hij wees met zijn staf op het.. ding, zoals hij het vanaf nu zou noemen, ‘Jij bent de term gezicht niet waardig.’ Oké, nog iets waar hij niet van hield. Zelf voor de gek gehouden worden, of voor gek gezet worden. Dat was zíjn taak, om anderen aan te doen. Niet andersom. Daarna sloeg de verbazing toe. ‘Wacht… Je kan me zien?’ De twijfel dat dit hoofd misschien een leerling was die hem voor de gek aan het houden was, verdween meteen. Leerlingen die dit soort dingen deden geloofden niet in Jack Frost. Dit ding kon op geen enkele manier menselijk zijn. ‘Dat is nieuw… Hou eens op met lachen.’ De eerste woorden sprak hij tegen zichzelf, de ander tegen de pompoen. Hij was hier de baas zeg, dat ding had geen recht om hem uit te lachen.
Of het nu was door zijn opmerking of niet, het wezen hield inderdaad op met lachen en begon uit te leggen waarom vuur zo geweldig was. Jack fronste, steeg een beetje op en keek de Pompoen – ja, met hoofdletter. Bijnamen moesten met hoofdletters in zijn hoofd – recht in zijn holle ogen aan. ‘Als eerste, wat heb jij een vreemde manier van praten met al dat gelach. Als tweede, wie ben je en als derde, hoe durf je de grote Jack Frost in nota bene zijn eigen woud,’ Hij had dit woud tot zijn woud verordonneerd toen hij hier aangekomen was. ‘Met vuur proberen bang te maken?’ Aangezien altijd alles om Jack draaide, was dit zeker een streek van dit wezen om hem bang te maken. Dat was alleen maar logisch. ‘Dus introduceer jezelf. Ik haat het als ik dingen bevries zonder eerst kennis te maken met ze.’

Words: 634
Mood: Annoyed
Comments: -

Zo..Het was dus inderdaad geen mens. Dat had Nocte dus goed geroken. "Om antwoord te geven op je eerste drie "vragen": Ja ik heb een vreemde manier van praten, problemen mee? Als je dat hebt, dan verzoek ik je maar ergens anders te gaan zitten. Ten tweede, de naam is Nocte O' Lentarin, demoon en trouwe adviseur van Queralena, koningin van de nacht. Ten derde, zo groot ben je niet. Je bent eerder een gemiddelde lengte..hehehehe..." Hij zweefde dichterbij Jack. "En jouw bos? Waar staat jouw naam dan?" Nocte liet zijn lantaarn langs de takken van de bomen gaan, terwijl hij deze volgde. "Ik zie het nergens staan?" Nocte moest toen lachen. Terwijl hij weer van Jack afzweefde. Zijn hoge schrille lach echode door het bos. "En geloof mij, als ik je bang wou maken, had ik wel wat anders gedaan dan een beetje met vuur spelen." Eventjes lichte zijn lantaarn feller op. Hij was dus een geest... Dat moest haast wel. Jack Frost? Dé Jack Frost? De wintergeest? Zeer interessant.. Dit was de eerste keer dat hij echt een elementaalgeest heeft mogen aanschouwen. Helaas stond zijn karakter hem aan. Een slecht teken dus. Hij wou hem dus bevriezen? Hehehe...een demoon onderschatten..Oke hij was dan weliswaar een beetje in zijn voordeel hier, maar Nocte was dat ook. Het was per slot van rekening nacht. "Maar goed, nu is het mijn beurt om vragen te stellen..hehehehe." Hij stopte even met praten om wat dichterbij Jack weer te zweven. "Allereerst, wat doet Vadertje Winter zelve hier? Ik weet namelijk vrijwel zeker dat je hier niet bent omdat je het zo leuk vind..dat ruik ik aan je..hehehe..ten tweede, wat doet je denken dat dit woud van jou is.." Wie dacht hij wel niet dat hij was..allereerst zijn manier van praten beledigingen, dan nog dit deel van het woud claimen en tenslotte hem ook nog eens gaan bedreigen? Het is dat het oud en nieuw was, anders had hij hem nou al wat vuurballen naar zijn hoofd gesmeten. Het kon Nocte helemaal niets schelen. De enige persoon waar hij ontzag voor had was tenslotte zijn meesteres.

Now we own the night and it can't be undone - we'll never forget how it feels to be young.

Het wezen was niet menselijk, maar hij kon zich geen van de geesten voor de ogen halen die hij had ontmoet en op dit wezen leek. Nee – erg geletterd was de jongeman niet, maar dat maakte hij meestal wel goed met zijn wereldwijsheid. Dat hij dus geen flauw idee had dat Nocte een demon was en een collega, kon niemand hem dan ook kwalijk nemen aangezien hij niet eens wist dat er iets was als de rang van Adviseur. Voor hem was dit gewoon een straf en dat maakte hem bij uitstek al anders – verveelder, minder nuttig en een stuk egoïstischer. Want ja, Jack Frost had een eigen wereld en in die eigen wereld draaide alles om hem, om de winter. Die wereld had altijd al zo gedraaid en zou voorlopig ook nog wel zo blijven draaien. Waarom veranderen wat goed werkt, als het goed werkt?
De Pompoen gaf hem antwoord. In zijn menselijke vorm kon hij het niet helpen dat hij een wenkbrauw optrok – iets wat een oude gewoonte was van dit lichaam, niet van hemzelf. Maar hij was eraan gewend geraakt, dus nu was de behoefte om het af te leren er ook niet meer. ‘Je heet Nacht van de Lantaarn?’ Moeiteloos verstond hij de dialecten, talen en accenten van mensen en wezens. Soms had je veel vrije tijd en dan leerde je dingen. Talen waren dingen die Jack had geleerd. ‘Aparte naam. Net zoals Koningin van de Nacht. Ik neem aan dat je vrouwe Que bedoeld. Ouwe zeurkous.’ Hij had het niet op de vrouwe – nee, hij kende haar niet persoonlijk, maar als hij winter bracht op Shadra ging hij langs bij interessante personen en deze vrouw had tot een jaar of twintig geleden op zijn lijst gestaan. ‘No offense, maar Shadranen en hun stijve manier van doen… Echt, ik zou zeggen dat ze allemaal een hobby moeten krijgen. Desnoods met z’n allen haken of breien, maar niet de hele dag arrogant en negatief doen. Geen wonder dat jullie als onaardig bekend staan.’ Hij was inmiddels op zijn stok geklommen. Die had hij in de besneeuwde grond gestoten, daar vastgevroren, waarna hij op de kromming ging zitten. Hij hield niet zo van langdurig staan. ‘En eigenlijk staat mijn naam overal, beste demon.’ Hij gebaarde wijds om zich heen. ‘Jack Frost, heer van de winter, vader vries.’ Sneeuw en ijs omgaven de twee, de demon en de geest. Het was duidelijk Jack’s handtekening die dit bos vertoonde, niet die van een demon, een nachtelijk wezen waar Frost eigenlijk geen fan van was. Ach, deze was opzich nog niet zo heel erg. Maar hoe ouder, hoe gekker en vaak ook hoe hooghartiger.
‘New rule,’ viel hij Nocte bijna in de regel. ‘Ik ben ouder, dus ik ben de baas. Ik zeg het wel wanneer jij vragen mag stellen.’ Treiterig zwaaide hij met zijn vinger voor het pompoenhoofd. Goed, ze waren elkaar een beetje aan het afzeiken, maar later kon hij het vast wel met dit wezen vinden. Er was geen échte vijandelijkheid in Jack’s manier van doen te merken en Nocte was de slechtste niet, leek hem. ‘Hoewel ik nu gewoon antwoord – bespaard me een hoop tijd. Ik heb iets fout gedaan en dus mag ik van lente, zomer en herfst gezellig een vrouwe of vijf gaan dienen. Ik heb er vier ontlopen, maar de vijfde moet ik wel doen. Dat is eigenlijk alles.’ Hij grijnsde scheef. Nee, niet de meest normale manier om Adviseur te worden. ‘Als antwoord op je tweede vraag, ik zeg het je weer – mijn handtekening staat duidelijk over deze hele planeet geschreven, over elke planeet. Van november tot februari – en soms ook maart – is dit universum mijn kasteel. Mijn speelplaats.’ Niet dat het anders zijn speelplaats niet was – het was altijd zijn speelplaats. De wereld was zijn doek en hij was de schilder, maar soms had hij meer verf en soms had hij weinig verf.

Words: 652
Mood: Self-centered
Comments: ~

Nocte luisterde geduldig naar wat Jack had te zeggen. Eigenlijk best wel grappig. 1 van zijn bijnamen was ook Jack. Ouwe zeurkous? Hoe durfde hij zijn meesteres te beledigen..domme geest... Ah...hij was zo'n type die het hoog in het hoofd had...dit ging nog leuk worden. Ouder? Dat mocht dan wel zo wezen..maar hij mocht willen dat hij Nocte onder controle kon houden..dat kon alleen zijn meesteres. Nocte's ogen vlamden even op toen hij zei dat hij tegen zijn wil adviseur was geworden. Nocte kon zich daarin vinden. Hij was weliswaar uit eigen wil adviseur geworden van Alejandro..maar hij was tegen zijn wil adviseur geworden van Querlena. Hoewel hij geen problemen hiermee had, kon je zeggen dat het in zekere zin ook tegen zijn wil was. Met dat tweede was Nocte echter ook niet eens."De sneeuw die het woud bedekt is dus van jouw..maar dat hoeft nog niet te betekenen dat wat eronder zit ook van jouw is...je hebt nog veel te leren als het gaat over bezit jonge geest." Jack mocht dan weliswaar misschien ouder dan hem zijn, maar zijn gedrag nu was hooguit kinderlijk. Nou wist Nocte dat hij eigenlijk niet het recht had om te zeggen wie er kinderlijk was. Hijzelf was namelijk ook een uitgesproken treiteraar. Hij keek naar een besneeuwde tak. Spontaan begon de sneeuw hierop te smelten, en brokkelde de tak langzaam of en kleine smeulende deeltjes die op de witte sneeuw vielen. "Sneeuw...het is zo zwak..net als ijs trouwens...hehehehe Zet het in een warme ruimte, en het is binnen enkele momenten al gesmolten. Vuur daarentegen...Vuur kan water laten verdampen. Als er genoeg vuur op de wereld was, zouden oceanen verdampen door de hitte. Vuur is wat mensen sterk heeft gemaakt. Zonder vuur kan er geen leven zijn..geen warmte..iets wat wezens in dit universum belangrijk vinden om te kunnen overleven..hihihihi...HAHAHAHAHA" De tak was nu helemaal afgebrand en de kleine na brandende restjes maakten kleine gaten in de sneeuw. "Ik ben trouwens van oorsprong geen Shadraan..ik ben 901 jaar geleden op deze wereld opgeroepen...maar eigenlijk ben ik dus nog veel ouder. Hoe oud weet ik niet precies. Men zegt dat demonen net zo oud zijn als de demonenkoning zelf..hehehehehe" Nocte vervaagde even, om zo weer vlakbij Jack te verschijnen. "Jouw geur verteld mij dat je houd van streken...heb ik het juist?"

Now we own the night and it can't be undone - we'll never forget how it feels to be young.

Zijn werk! Zijn prachtige werk! Had die Nocte enig idee van hoeveel werk het was om de perfecte sneeuwvlok te maken, die niet klein genoeg was om te smelten en niet groot genoeg was om te bevriezen tot ijs? Had die geest enig idee hoeveel werk het hem kostte om ieder jaar iedere planeet – op Razen na – te bedekken met een ijzige laag sneeuw? Hij overdreef vreselijk, want met een tikje van zijn staf was het gebeurd, maar alsnog. Hij zag de sneeuw smelten en het riep woede in hem op. Hij voelde het bevriezen – nee, woedde brandde bij hem niet – in zijn maag en het vormde en klomp in zijn buik. Zijn handen balden samen. Zijn ogen kneep hij toe, waarna hij laag gromde. ‘Hoe durf je zomaar mijn eigendom te vernietigen?’ Zijn tanden flikkerden in het maanlicht en de temperatuur daalde snel. Hij was nu écht te ver gegaan. Zijn gezicht vertrok in een grimas, die veranderde in een vreselijk masker. ‘Hoe durf je te zeggen dat sneeuw ZWAK is?!’ Zijn laatste woord ging over in een gegrom, zijn schreeuw werd een halve huil.
Hij barstte uit elkaar en tegelijkertijd was het een beeldschoon schouwspel. Zijn lichaam ging op in kleine sneeuwvlokjes die zich razendsnel verzamelden in de gestalte van een gigantische wolf. De staf die hij tot nu in zijn handen had gehad veranderde in niet meer dan een schaduw, die dan weer veranderde in duizenden, miljoenen kleine ijskristallen die over hem uitspreidden. Zijn tanden groeiden tot gnauwende kaken, zijn stem vervormde tot een ijselijk gegrom. In zijn transformatie sprong hij op naar de pompoendemon. ‘How dare you insult lord winter – you infidel.’ viel hij terug in zijn originele taal, de stem niet langer die van een jongen maar als het grommen van een wolf, terwijl hij de pompoen bij zijn hoofd vastklauwde tegen een boom. ‘Laat me dat nóóit meer horen of ik maak je áf. Helemaal af.’ grauwde hij tussen zijn doorzichtige, ijzige tanden die zo scherp waren dat ze botten met gemak konden versplinteren. Daarna liet hij los, viel hij terug naar de grond en viel hij weer uit elkaar, om dit keer weer op te hopen tot een ongevaarlijke jongen van 17.
Een grijns tekende zijn gezicht terwijl hij vrolijk op zijn staf leunde. ‘Beantwoord dat je vraag?’ Hij lachte luid, wetende dat hij de demon waarschijnlijk wel verrast zou hebben. Ja, hij was angstaanjagend in zijn wolvenvorm, zelfs voor een demon van de nacht. ‘Een van mijn namen is the Trickster, dus dat heb je goed geroken.’ Ja, hij hield wel van een grapje, maar of hij te ver was gegaan kon hij niet inschatten en het maakte hem ook niet echt uit, dus die luchthartigheid was zowel zegen als vloek voor de eeuwenoude wintergeest.

Words: 463
Mood: Annoying
Comments: ~

Hehehe..Jack was nu pissed, dat kon Nocte ook wel ruiken. Het kon hem weinig schelen dat hij hem beledigd had. Hij had immers zijn mening over sneeuw gezegd. Dat hoefde nog niet te betekenen dat het ook echt zo was. Het was enkel zijn oordeel over dit fenomeen. He...de geur werd..bestelijker. Toen zag hij dat Jack in een grote wolf veranderde. De wolf sprong toen op hem af. Nocte bleef enkel lachen. "Demon trick" toen leek Nocte zich op te splitsen. Echter, gebeurde dit in minder dan een Seconde, dus was het niet te zien. Nu waren er twee Nocte's de echte was, onzichtbaar en wel, geamuseerd aan het toekijken hoe de wolf in de kop van de nep Nocte beet. Toen liet deze weer los. De nep Nocte bleef onbeweeglijk hangen in de lucht. Blabla, ik ben zo machtig..dat zal allemaal wel. Iedereen was zo machtig als hij of zij wou zijn. Of dat zijn vraag beantwoorde? Het beantwoorde enkel de vraag hoe vurig Jack's temperament was. Zijn mening bleef. De trickster? Dat was ook 1 van zijn bijnamen. Nocte ging weer in zijn nep-lichaam. "Illusion.." Nocte keek even uitdagend naar de wolf. "Hehehehe...de enige vraag die dat beantwoord is of je snel boos kan worden..en je hebt net niet echt in mij gebeten. Het was een nep lichaam..ik ben namelijk ook een trickster..hehehehe...en mijn mening over sneeuw blijft.." Nocte lachte weer. Zijn hoge, schrille lach weerkaatste tegen de bomen. "Maar je wilt dus vechten? Hehehehe...had dat dan meteen gezegd.." Zijn ogen lichte weer fel op. Toen ademde hij even in. "Hell's fire!" UIt zijn mond kwam een grote vlamenhoos. Deze liet bijna alle sneeuw op de grote plek smelten.

PROFILE MAGICIAN

» Jack Frost
» Guess who's playing the Frost Gigant again?||Setjesshop
» Like Moths To A Flame
» Where there is desire, there's gonna be a flame.
» From a little spark may burst a flame

Frost and Flame [Jack]

Frost and Flame [Jack]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen