Zo lenig als een kat sprong ze van tak naar tak, zonder enig geluid te maken. Ze had haar jachtkleding aangetrokken en zoals altijd had ze haar rode sjaal aangetrokken. Ze kon niet zonder, veel mensen dachten dat het gewoon een accessoire was maar eigenlijk was het een dodelijk wapen. Op een dag had ze de sjaal zien liggen op de markt, een oud vrouwtje had haar het geheim van de sjaal verteld en toen had Ayuka de sjaal gekocht en ze had er nog steeds geen spijt van. Opeens hield ze abrupt stil op een tak hoog boven de grond. Haar ogen schoten naar een jonge ree die ongestoord stond te grazen. De wind waaide naar haar toe, perfect. Als een zwarte panter sprong ze geluidloos van tak naar tak. Af en toe dwarrelde er eens een blaadje naar beneden. Haar ene oog bleef op haar prooi gericht. Al sinds ze bij Takuya woonde, deed ze dit al. In het begin faalde ze vaak, maar nu faalde ze bijna nooit meer. Maar als je jarenlang traint op dit soort dingen, zou het maar erg zijn als je het nog steeds niet kon. Zonder dat de jonge ree het door had, kwam ze steeds dichter en dichter bij. Uiteindelijk bevond ze zich bijna boven het jonge dier. Geconcentreerd bestudeerde ze de bewegingen. Aan de lichaamstaal te zien, had het dier nog steeds geen besef van dat zij er was. Ze sprong naar beneden. Het hert keek naar boven en begon weg te rennen, maar het reactievermogen van het dier was niet snel genoeg. Ayuka kwam soepel op haar hurken op de grond terecht en aarzelde geen seconden. Als een pijl uit een boog schoot ze het hert achterna. Ze ontweek al de takken zonder probleem en niet veel later had ze het hertje al ingehaald. Ze sloeg haar armen om de nek om het te stoppen, maar niet te hard zodat ze het dier geen pijn zou doen. Het begon wild te schoppen en probeerde zich los te wurmen. Maar Ayuka had meer kracht en duwde het dier de grond op zodat het niet meer kon bewegen. Uit haar broekzak haalde ze een spuit met een vloeistof in. Ze handelde snel en beheerst en spoot de vloeistof in het dier. Oké, die zou binnenkort wel weer beter worden. Ze liet het hert los en het dier schoot weg. Ayuka stond rustig recht en stak de spuit terug in haar broekzak. Ze had de dieren in het bos al een tijdje geobserveerd en ze had gezien dat het hertje griep had. Ayuka kende maar goed genoeg de symptomen van griep. Zo snel als ze kon had ze het recept voor een antistof gezocht en het ingespoten. Als ze dat niet gedaan had en er was een leerling met het dier in contact gekomen, dan zou iedereen over de hele school ziek geworden zijn. Tegenover anders was ze eens niet aan het opletten en merkte ze niet dat er iemand in haar buurt was, tot ze het gekraak van takken en blaadjes hoorde. Met een ruk draaide ze zich om en stond ze al meteen in verdedigingshouding. Er verscheen een jonge man, hij kwam haar bekend voor. Was dat niet één van de legendarische magicans? Ayuka ging meteen weer recht staan en maakte een kleine buiging. “Goedendag.” Sprak ze rustig “Mijn naam is Ayuka Koboyashi, en jij bent een Legendarische Magican als ik me niet vergis?” Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze wist zijn naam wel, maar kon er nu even niet op komen. Een fris briesje liet haar bruine lokken die ze in een staart gebonden had even wapperen. Ze was best wel benieuwd naar wat een Legendarische Magican hier kwam doen. Zij had altijd een beeld in gedachten over mensen die dag en nacht achter een bureau zaten papierwerk te doen en de hele tijd telefoontjes en brieven kregen in verband met interviews en optredes.

~Eodan~
sorry voor de rare titel maar wist echt niets beter, het was dit of: derp derp derp XD

Met een ruk draaide ze zich om. Toen zag ze een jonge gast van rond de 20 uit de bossen komen. Hij had wit haar een bloedrode ogen. Hij hield zijn handen omhoog. . "Goed volk.", sprak hij glimlachend. Als wat ze gehoord had juist was, was dit één van de Legendarische Magicans. Maar wat was zijn naam ookal weer? Ze ging meteen rechter staan en maakte een kleine buiging. Ze was dan wel in een lab, een bos en bij een arme man opgegroeid, maar ondanks dat was ze erg beleefd. “Goedendag.” Sprak ze rustig “Mijn naam is Ayuka Koboyashi, en jij bent een Legendarische Magican als ik me niet vergis?”, zei ze met een kleine glimlach. Hij lachte, waarom? Deed ze dan iets grappigs ofzo? Nee, ze zou het ‘normale’ mensenvolk nooit volledig kunnen begrijpen. "Dat ben ik inderdaad. Eodan Verdimont Kosra. Heer van het licht en beschermheer van Nova." Ze knikte terwijl ze de informatie in zich op nam. Het leek haar een hele klus om een Legendarische Magican te zijn. "Bent u misschien de docente Vuurmagie aan de Academy?" Ze schudde glimlachend haar hoofd. “Ik ben docente survival, maar ik maak gebruik van vuurmagie. Misschien vandaar dat U me aanzag voor een vuurmagie docente.” Haar hele leven lang vroeg ze zich al af hoe het was om een Legendarische Magican te zijn. Wel, misschien was dit het geschikte moment om het te vragen? “Wordt je niet gek van al die drukte en al die aandacht? Ik zou dat echt niet aankunnen, ik vind dat ik als leerkracht al teveel aandacht krijg.” Ze lachte even. Veel leerlingen kende haar als een redelijk botte leerkracht die niet echt om anderen gaf, maar eigenlijk was ze erg aardig en was ze vaak erg bezorgd om anderen. Maar in de les had ze geen andere keuze, als de leerlingen willen leren om in de wildernis te overleven, zullen ze het op de harde manier moeten leren. Anders zullen ze het nooit leren en het is ook goed voor hun karakter, aangezien er de laatste tijd veel softies op de planeten rondliepen. 3Weet je, soms vraag ik me echt af wat er met de jeugd gebeurd is, het zijn zo’n softies geworden…” Oei, zei ze dat luidop? Ze moest er echt eens op gaan letten haar gedachten voor zichzelf te houden.

Ooh god, had ze dat nu echt luidop gezegd? Dom kop dat ze was! Je bent in gezelschap van anderen dus vergeet niet dat je je gedachten niet zomaar luidop kunt zeggen. Hoe vaak had ze dat wel niet tegen zichzelf herhaald? . "Ach, laat ze toch lekker hun gang gaan Ayuka. Laat ze lekker hun jeugd beleven zoals ze zelf vinden dat het moet. Later leren ze wel welke kant dat op gaat. Weet je, niet alle jeugd zijn zo als je denkt. Ik heb al genoeg leerlingen gezien en gesproken die het hier echt willen maken en er motivatie voor hebben. Natuurlijk zijn er een paar minpuntjes bij, maar iedereen heeft dat. De perfecte wereld bestaat immers niet. Zelfs als ik het zou willen. Het kan er gewoon niet zijn. Ik kan immers niet menselijke emoties besturen. Mensen zullen altijd vatbaar zijn voor negatieve emoties. Zolang ze bestaan." Wauw, over een man van veel woorden gesproken. Ayuka sloeg niet graag een babbeltje af, maar hele boekverslagen gaan vertellen zag ze nu ook niet bepaald zitten. Maar hij was wel erg wijs. Hoewel ze het meer had over het feit dat ze soft geworden waren en niets gewoon waren. De meeste leerlingen waren al bijna bang van de regen, waren ze van suiker ofzo? . "En om even op je vraag terug te komen, overigens krijg ik die wel vaker te horen, mijn antwoord hierop is dat het in het begin wel lastig was. Later echter heb ik met drukte leren leven. Ik kan echter niet meer op Nova komen, zonder overal herkent te worden. O andere planeten wat minder. Maar goed, dat ter zijde. Ik weet wanneer ik incognito kan gaan, en soms ben ik enkel in mijn dierenvorm aanwezig bij iets waar veel mensen zijn." Ze glimlachte naar hem. Nog steeds begreep ze niet hoe hij het overleefde. "Maar zeg eens, dus jij geeft Survival? Dat lijkt mij een behoorlijk interessant vak om te geven weet je dat? Wat moet ik mij daar precies bij voorstellen? Leren de leerlingen hoe ze moeten jagen met Pijl en Boog? Navigeren op de Sterren, dat soort dingen?" Nu was het haar beurt om heel eventjes te lachen. Moest ze nu echt haar plannen voor survival gaan vertellen? Binnenkort geraakte ze haar job nog kwijt. ”Wel, niet echt. Ik geef meestal eerst uitleg en daarna deel ik ze op in groepjes of laat hun alleen de wildernis in. Daar moeten ze dan hun weg uit vinden of een bepaalde tijd overleven.” Ze haalde haar schouders op. ”Ik weet dat het nogal hard klinkt, maar anders leren ze nooit om te overleven, in het echt zullen ze mijn hulp ook niet hebben. Maar ik heb wel alles in de gaten en ben er wel op tijd als er iets mis loopt.” Al maar goed dat ze dat laatste er aan toegevoegd had, anders had hij haar waarschijnlijk voor gek verklaart, wat hij nu waarschijnlijk toch deed. ”Maar dus, U komt van Nova veronderstel ik… Ik heb altijd al naar die planeet willen reizen, vertel eens hoe het er daar is.” Nieuwsgierig keek ze de man aan.

Aandachtig luisterde ze naar wat hij te vertellen had over Nova. "Ik ben altijd geneigd het te vergelijken met de hemel, maar aangezien deze niet bestaat, zal ik het gewoon mijn thuis noemen. De dagen zijn hier langer en lichter dan op de meeste andere planeten. Ook zijn de mensen echt fantastisch. Niemand die zich zorgen om iets maakt. Althans, dat is de bedoeling." Wow, was dat alles wat hij over Nova te zeggen had? Nu had ze een half boek verwacht. Tja, misschien maar beter ook want anders stond ze hier morgen nog te luisteren. "Nu, hoe is het op Razen eigenlijk?" Wel lap, wat moest ze daar nu op antwoorden? Ja, de labratoriums zijn er fantastisch? Het enige wat ze van Razen gezien had was een uitgestrekt bos, maar meer niet. ”Wel…” Ze dacht even na. Tja, wat kon ze er van zeggen? ”Het was niet bepaald dat ik veel buiten kwam, of ja, ik zat wel bijna altijd in het bos maar verder ging ik niet.” Toen ze even naging wat ze gezegd had, besefte ze dat het nogal ingewikkeld klonk. Zucht. ”Het komt erop neer dat ik in een huisje in het bos woonde en voor de rest Razen niet gezien heb dus ik zal uw vraag niet echt kunnen beantwoorden.” Zei ze met een glimlach. Ayuka vond dat niet erg, misschien waren er wel dingen die ze dan liever niet gezien had. Het leven was hard en dat wist ze maar al te goed. Haar aandacht werd getrokken door het geritsel in het struikgewas. Met een ruk draaide ze zichzelf om. Toen ze keek zag ze dat het gewoon maar een konijntje was. Vreemd dat zoiets kleins zoveel lawaai kon maken. Alert draaide ze zich weer om naar Eodan. ”Het was maar een konijn.” Maar ze wist zelf dat het geen konijn geweest kon zijn. Ach ja, als het een roofdier was moest het al lang ingegrepen hebben en ze voelde ook niet de aangezigheid van een mens aan. Ach ja, hier op deze planeet gebeurde er wel vaker vreemde dingen.