Malekith liep met grote haast richting een boom, in de hoop dat daar wat schaduw te vinden was. Waarom moest de zon nou altijd net gaan schijnen als hij van plan was naar buiten te gaan? Gelukkig was het tussen de bomen best donker, en kon de zon zijn gezicht net niet bereiken. In de buurt was er niemand te bekennen, dus kon hij zich even lekker uitleven. Hij nam een harde sprint om even zijn benen te strekken, heerlijk! De koude wind raasde door zijn rode haren, en hij ademde zoveel zuurstof in als hij maar kon. Even deed hij zijn ogen dicht om extra te genieten, maar opeens: BOEM!!!!!!!!!! Hij was ergens tegen opgebotst. Gauw deed hij zijn ogen open, en kwam erachter dat het "iets", tot zijn grote schrik een iemand was! De zwartharige jongen die hij had omgekegeld lag nu uitgestrekt in een grote plas water, en zag er niet heel vriendelijk uit. Nou was Malekith in deze staat ook niet het allervriendelijkste wezen dat er was, maar toch. Sorry zeggen kwam er nog even niet uit, hij stond eerst nog een beetje verbaast te kijken, omdat hij totaal niet had verwacht dat hij hier iemand anders zou tegenkomen, laat staan er tegenop botsen. Uiteindelijk zei hij toch maar iets. "Sorry... ik had niet verwacht dat er hier nog iemand zou lopen..." zei hij aarzelend nadat hij zijn keel had geschraapt. Hij begon maar een beetje vriendelijk, maar als hij diezelfde vriendelijkheid niet terug kreeg, was dat bij hem ook volledig verdwenen. Hij stak zijn hand naar de jongen uit om hem omhoog te helpen.

Malekith stak zijn hand uit naar de jongen die op de grond lag, ook al hielp hij mensen niet graag. Tot zijn grote schrik kwam er opeens iemand uit het struikgewas, die precies op de jongen die voor hem lag leek! Hij keek snel weer naar beneden, maar er was niets, behalve de plas water. "What in the name of..." fluisterde Malekith. "Maakt niet uit jongen," Zei de jongen die net de struiken uit was komen lopen. Hij sprak vriendelijk en glimlachte, niet bepaald wat Malekith had verwacht. "Iedereen heeft zo zijn momenten waarop niet alles gaat zoals hij wil." Malekith viel de staf op die hij in zijn hand had, er zat een soort van blauw lichtje aan. Hij wist nog niet helemaal wat hij van hem moest vinden, maar tot nu toe vertrouwde hij het allemaal nog niet. "Lie is de naam." Zei hij uiteindelijk, en stak zijn hand uit. Malekith vond het allemaal maar niets, maar besloot toch zijn hand vast te pakken. "Malekith" Zei hij een beetje onbeleefd. Hij vertrouwde Lie voor geen meter, hij was hem net iets te vriendelijk. Enya was heel anders geweest bij de eerste ontmoeting, die kwam erg boos naar hem toegelopen, en uiteindelijk was het zo gelopen dat ze gelijk al zijn grootste geheim wist. Maar ze had belooft niets te vertellen, en Malekith vertrouwde haar daar in. "Dus ehh..." begon hij. "Het ging inderdaad niet helemaal zoals ik wilde." Lie fascineerde hem, Malekith had het gevoel dat ze iets gemeen hadden. Dezelfde bittere eenzaamheid, dezelfde binnenkant. Opeens kwam er in Malekith weer een vlaag van energie opgelaaid, wat totaal niet het geschikte moment was. "Niet nu..." fluisterde hij in zichzelf. Net zoals bij Enya, maar toen kon hij zich op den duur niet meer bedwingen. Toch had hij het vage voorgevoel dat hij het Lie maar niet moest laten zien, ook al wist hij nog niet helemaal waarom. Zijn ogen lichtten een beetje op, en opeens stond hij sterker in zijn schoenen. Die eeuwige trots... Malekith moest een beetje om zichzelf lachen. "Dus, wat brengt jou hier, in zo'n duister bos als dit? Moet je niet bij je vrienden zijn? Wie ben je eigenlijk?" Vroeg Malekith. Hij hield totaal niet van arrogantie, dat soort volk slachtte hij liever meteen af. Toch hield iets hem tegen, alsof hij er iemand pijn mee zou doen.

Hahaha, dacht Malekith in zichzelf. Die jongen dacht dat ie meer was dan hem. Eerst zeggen dat ie dom is, en dan ook nog onbeleefd zijn. Dat is wel het laatste dat je Malekith moet flikken, aangezien zijn trots groter was dan die van wie dan ook. "Enya zei inderdaad dat je het niet zo leuk vind als ze met ander jongens omgaat." Zei hij grinnikend. Hij haatte het als een jongen zijn meisje alles verbied. "En dat van die vrienden begrijp ik." Vervolgde Malekith terwijl hij Lie uitgebreid bestudeerde. Lie was wel een stukje langer dan hij, maar Malekith verslaan? Dat kon alleen met magie, niet als het om lichamelijke technieken ging. Niemand kon een moordmachine als hij verslaan. Toch wilde hij Lie niet al teveel toetakelen, maar dat was alleen in het belang van Enya, want die wilde hij absoluut geen pijn doen. "Ik doe hier waarschijnlijk hetzelfde als jij, even de benen enzo strekken. Ook de nodige energie even eruit laten." Zei hij net iets killer. Op commando veranderde zijn gezichtsuitrukking en werd hij weer het trotse wezen wat hij eigenlijk was. Hij begon een beetje om Lie heen te draaien, en ondertussen praatte hij door. "Je moest je schamen dat je je meisje zo opsluit. Ik ken meer van dat soort jongens als jij, en ik moet eerlijk toegeven dat het met stuk voor stuk niet zo goed is afgelopen. Dat kwam onder andere door onderschatting." Zei hij kil. Malekith werd steeds bozer, dat kon nog weleens link worden. Ook omdat hij niet dacht dat Lie zo slap was. Hij stond nu direct achter hem, en fluisterde uiteindelijk in zijn oor: "Onderschat nooit zo iemand als ik, dat overleef je niet." In één seconde stond Malekith opeens weer tegenover Lie, en knipoogde spottend naar hem. Oh, wat voelde hij zich nu ongelofelijk trots, niet op wie hij was, maar op wat hij was.

Lie's grijns bleef staan terwijl Malekith hem op zijn beurt uitgebreid bekeek. "Enya zei inderdaad dat je het niet zo leuk vind als ze met ander jongens omgaat." Zei hij grinnikend. Lie knikte. Absoluut, straks ging ze nog vreemd en dan kon hij alles vergeten. Maar dan kon hij ook nog meteen een hart breken en de andere jongen even hard toetakelen. En als het Malekith was deed hij dat met groot plezier. "En dat van die vrienden begrijp ik." oh mooi, meneer kon iets begrijpen. Lie knikte alleen terwijl zijn ogen strak op Malekiths gezicht bleven staan, op zijn mond sierde nog steeds die kille, eigenaardige grijns. Alsof hij iets van plan was. "Ik doe hier waarschijnlijk hetzelfde als jij, even de benen en zo strekken. Ook de nodige energie even eruit laten." Zei hij net iets killer. Hij liep langzaam om Lie heen die op zijn beurt gewoon bleef staan. Malekith vervolgde zijn text. "Je moest je schamen dat je je meisje zo opsluit. Ik ken meer van dat soort jongens als jij, en ik moet eerlijk toegeven dat het met stuk voor stuk niet zo goed is afgelopen. Dat kwam onder andere door onderschatting." Zei hij kil. Lie grinnikte. 'Ik sluit haar niet op, ze loopt toch nog vrij rond?' Sprak hij sarcastisch. Malekith fluisterde in Lie's oor. "Onderschat nooit zo iemand als ik, dat overleef je niet." In één seconde stond Malekith opeens weer tegenover Lie, en knipoogde spottend naar hem. Nu was het Lie's beurt. De Lie voor Malekith verdween spontaan en tegen malekith's keel werd een scepter gedrukt. Lie's stem was kil en vol van duister en haat. 'Zou ik je moeten onderschatten als je niet eens doorhad dat je de hele tijd tegen iemand anders stond aan te praten?' Siste hij en de scepter drukte harder tegen zijn keel aan. Vervolgens verdween de druk weer voordat Malekith iets had kunnen uithalen en stond Lie weer voor hem, compleet in wapenuitrusting en alleen de hem mistte. 'Ik zou maar oppassen lieve schat, anders krijg je nog boze dromen. Net als mijn liefje!' Snauwde hij en hij richtte de scepter, die nu lang was geworden, op Malekith. Een straal blauw licht vloog op Malekith af. Lie liet eens zien wie de baas was.

Hier heb je de ruzie

Malekith voelde zich toch een beetje bedrukt, met zo'n scepter tegen zijn keel gedrukt. Toch deed het hem niet veel, aangezien Lie alleen maar wat teveel grootheidswaanzin had. "Zou ik je moeten onderschatten als je niet eens doorhad dat je de hele tijd tegen iemand anders stond te praten?" Siste Lie en drukte de scepter nog wat harder door. Opeens was hij weer verdwenen en stond weer tegenover Malekith. "Ik zou maar oppassen lieve schat, anders krijg je nog boze dromen. Net als mijn liefje!" Werd er nog naar zijn hoofd geslingerd, en Lie richtte zijn scepter op hem, waar vervolgens een straal blauw licht uitkwam, precies op hem af! Zuchtend zette Malekith zich af en de blauwe lichtstraal miste hem op een haartje na. Lachend sloeg hij zijn vleugels uit, wie was er nu nou de domme jongen? Een wezen zoals Malekith boos maken was wel het laatste wat je moest doen. Hij vloog met enorme snelheid naar boven, sloeg zijn klauwen uit en liet al zijn hoektanden zien. Zijn ogen zag je niet meer door de schaduw die eroverheen viel, kortom, Malekith was in optimale staat. Met een geweldige kracht draaide hij zich om en vloog regelrecht op Lie af. "Inderdaad ja, dan zou je me nog steeds onderschatten, ook al heb ik de hele tijd tegen je kloon staan praten!" Riep Malekith, en zette al zijn tanden in Lie's schouder waarna hij hem met zijn klauwen de lucht in tilde. Hij was nog steeds alert voor wat er om hem heen gebeurde, want het kon natuurlijk wéér een kloon zijn. Met geweldige snelheid gierden ze over de boomtoppen.

Malekith zette zijn tanden in de schouder van Lie, zonder enig succes omdat er een stuk metaal in de weg zat. 'Dan maar een wat gevoeliger plekje proberen zo...' dacht hij in zichzelf. Uiteindelijk veranderde Lie in een havik waar hij zelf waarschijnlijk erg trots op was. Malekith moest zich met alle macht inhouden om niet in lachen uit te barsten toen Lie een paar veren uittrok en vervolgens met zijn klauwen over zijn rug krabte. Hij liet het allemaal maar gewoon over zich heenkomen. Uiteindelijk werd Malekith op de grond gesmeten en veranderde Lie in een leeuw. Malekith kon niet van gedaante wisselen, wat ook niet nodig was omdat hij van zichzelf al 5 meter spanwijdte plus een goed stel klauwen en tanden. Daarbij kwam die enorme snelheid en sterkte. Kortom, een dierlijke vorm was niet nodig, hij was van zichzelf al een beest. Lie stond weer op en zei: "Weet je zeker dat je hier mee door wil gaan, lieverd?" Hij lachtte en drukte zijn scepter een stukje Malekith's rug in. Malekith moest zijn best doen om geen 'facepalm' te doen, waar hij nog bijna in faalde ook. "Je bent duidelijk in de minderheid. En je kan met je vleugels en tanden weinig aanrichten. Je kan me niet verslaan, noch doden. En misschien laat ik je wel gaan, na een nachtje bevroren te zijn geweest." Op dat moment hielt Malekith het niet meer en barste in lachen uit. Lie had echt geen idee met wat hij te maken had! "Dacht jij nou echt, dat je schade bij mij had aangericht?! Proeste hij. "Het kwam er geeneens bij in de buurt! Meneer dacht zeker: hij heeft vleugels, dat kan ik ook?!" Malekith was een paar veren armer, maar dat was al zo vaak gebeurt. "Dankjewel voor dat gekrab op m'n rug trouwens, daar had ik net jeuk." Voor het ras waar Malekith van was bestond er niet zoiets als verwondingen, althans, niet bij hunzelf. Je zou eerst heel veel uit de kast moeten halen om al wat schade aan te richten, en als het dan uiteindelijk lukte was de wond binnen 10 seconden weer geheeld. Malekith voelde nog altijd het puntje van de scepter in zijn rug prikken. "Let maar eens goed op." zei hij. Opzettelijk leunde hij met zijn volle gewicht op de scepter zodat deze nu volledig zijn rug in stak en er aan de voorkant weer uitkwam. Hij leunde weer wat naar voren zodat de scepter weer zijn lichaam uit was, en inderdaad: Er verscheen een zilver licht op de plek van de wond, en er was niets meer van te zien. Langzaam draaide Malekith zich om zodat hij met zijn gezicht naar Lie toestond. "Ik ben gemaakt om te moorden. Dacht je nou echt dat je mij met een paar krabjes of messteken klein kon krijgen?" zei hij glimlachend, zodat al zijn tanden ontbloot werden. Wat toen gebeurde was wat onverwachts, zoals Malekith daarop getrained was. Hij greep Lie in één beweging bij zijn keel en boorde al zijn tanden naar binnen, nog voordat Lie een kloon kon maken of kon verdwijnen. Hetzelfde zilveren licht dat was verschenen toen Malekith's wond heelde verscheen weer, en trok via zijn tanden Lie's lichaam in. Na een tijdje liet hij weer los en keek Lie wat verbitterd aan. "Met mijn ziel kan ik niet alleen helen, ik kan er ook mee bevuilen." zei hij zachtjes.

"Wat...?" Zei Lie toen er een blauwe kleur op zijn huid verscheen. Malekith stond ook versteld want met zo'n beet kon hij iemand een vreselijk, bang gevoel geven en diegene zijn controle over zijn lichaam laten verliezen, maar hij had er nog nooit iemand mee in een smurf omgetoverd. Of hield Lie soms iets achter...? Malekith zag dat Lie woedend werd, maar er was ook iets van bangheid in zijn ogen. Malekith grinnikte zachtjes, die bangheid zou erger worden naarmate hij het wilde. "Nu ben je zwaar de pineut." Siste Lie terwijl hij zijn scepter op Malekith richtte. Malekith was helaas net te laat met wegspringen en werd geraakt door een blauwe lichtstraal die uit Lie's scepter geschoten kwam. Hij lag nu op zijn rug in de modder, en toen hij opstond greep Lie hem direct bij zijn pols. Vanaf de plek waar hij werd vastgehouden werd zijn arm blauw en verscheen er een dun ijslaagje op. Het deed geen pijn, maar hij kon zijn arm niet meer bewegen. "Nu blij?" Siste Lie. "Ja." grinnikte Malekith, ondanks hij zich bijna niet meer kon bewegen. "Je hebt namelijk geen controle over je lichaam meer." Zei hij alsof het hem allemaal niet interesseerde. "Kijk eens achter je..." fluisterde hij er ook nog achteraan. Er stond niets achter Lie, maar Malekith wist dat het zijn slachtoffer toch behoorlijk bang kon maken. Een deeltje van hem zat namelijk in Lie, wat zijn hersenen bevuilde. Lie kon niet meer helder nadenken en zou na een tijdje gillend op de grond liggen. Malekith's ogen lichtten een beetje op toen hij de eerste impuls stuurde, en hij zag de angst in Lie's ogen groeien.

Lie keek verschrikt om zich heen, terwijl Malekith grinnikend toe stond te kijken. Het ijs verdween trouwens weer een beetje van zijn lichaam, dus hij kon zich langzamerhand weer een beetje bewegen. Lie greep naar zijn hoofd, hij hoorde waarschijnlijk fluisteringen. Malekith liet dingen zien waar hij niet heel goed op reageerde. "Je bent niet wat je denkt dat je bent.... je ouders zijn niet je echte ouders... weet je wat je bent? Een Monster!" fluisterde de stemmen in Lie's hoofd. Lie draaide door en greep naar zijn hoofd. Malekith liet de vreselijkste dingen zien. Langzaam zag Malekith dat Lie weer zijn "gewone" kleur kreeg en weer een beetje bijkwam. "Verdomme! Pak hem!" schreeuwde Lie naar twee raven die op een tak zaten. Onmiddelijk vlogen ze op Malekith af, terwijl ze zijn ogen probeerde uit te pikken. Dit irriteerde hem, dus hij gaf een enorme schreeuw waar de raven ontzettend van schrokken. Eentje kwam weer gelijk terug gevlogen dus pakte Malekith hem bij zijn vleugel en gooide hem boos weg. "Dus jij..." fluisterde hij bitter. Hij was zo ontzettend boos nu! "Weet je wel niet dat je een ongeluk had kunnen veroorzaken met die lelijke beesten van je?!" Blafte hij bijna. Malekith kon zich nog steeds moeilijk bewegen, maar dat was voorlopig ook nog niet nodig. Lie zweette en zag er verward uit. Hij liep een beetje rond te dwalen, maar vond toen toch zijn woorden. "Je mag me dan vervuild hebben, maar ik overleef alles. Nooit van de familie Odinson gehoord? Die leven ongeveer al honderd jaar, zonder. Te. Verouderen." Siste hij. Hij greep naar zijn scepter, en nog voordat hij er iets mee kon doen stuurde Malekith een volgende impuls naar Lie's lichaam. "Maar dat is je familie helemaal niet..." Fluisterden de stemmen. "Je bent anders, en dat ben je altijd geweest..." Malekith kon zich eindelijk weer bewegen en liep nu langzaam op Lie af. "En dat is inderdaad zo." Zei hij zachtjes. Hij had een soort van medelijden met Lie, maar toch was hij zijn leven al slechter af geweest. "Blauwe smurf die je bent... Je mag nu dan wel zwart haar hebben, maar dat is niet wat je bent, ook niet wie je bent!" Spuugde Malekith. "Stuk ellende... Je hebt geen macht over mij, als je dat maar weet! Niemand heeft macht over ons! En als je dat soms dacht... dan ken je mijn ras nog niet." Zei hij bitter, maar trots. Hij was trots op wat hij was, niemand deed hem iets! Malekith wilde Lie eigenlijk afslachten, maar in het belang van Enya deed hij dat niet. Wel kreeg Lie nog een enorme krab over zijn wang, die aardig ging bloeden. Daar kwam nog een grom achteraan waardoor al zijn tanden ontbloot werden. "Wat denk je wel..." siste hij.

Lie zette nu ook een stappen naar voren. Hij was wel en stukje groter dan Malekith, maar niet sterker. Iedereen van Malekith's ras was klein. Ze stonden nu oog in oog als twee woeste hengsten die elk moment de strijd konden beginnen tegenover elkaar. Malekith zette liet de schaduw over zich vallen, zijn ogen waren nu niet meer zichtbaar. Zijn mond stond al een stukje open, hij kon nu elk moment bijten. "Ik denk heel veel mijn beste Malekith." Zei Lie. "En veel van die dingen kan mensen niet verwachten." Hij nam even pauze. Malekith wilde het verhaal verder horen, hij was nieuwsgierig naar wat Lie te zeggen had. 'Ik was het met de raven inderdaad, en doe ze absoluut geen pijn want dan gaan er ook dingen met jou gebeuren zoals jij met mij hebt gedaan." Lie kreeg een flauw lachje op zijn gezicht. Malekith keek hem een beetje spottend aan. Hij hief zijn hoofd omhoog. Niemand kon hem doden, dat was alleen mogelijk als het door iemand van zijn eigen ras werd gedaan. Hij kon hoogstens ernstige schade oplopen, maar dat zou zo weer over zijn. "Jij kan mij niet doden, beste Lie, als je dat soms dacht. Ik heb geen hart wat je kan laten stoppen met kloppen, en als je me pijn doet zijn mijn wonden zo weer geheeld. Ik heb een ziel, en die kan niemand mij afnemen." Zei Malekith trots. "Ik kan meer dan jij ooit zult weten. Je hebt geen idee van wat ik ben, geeneens van wie ik ben." Vervolgde hij zijn verhaal op ingehouden toon. Hij moest moeite doen om Lie niet aan te vallen, zijn bloed kookte bijna. Opeens schoot hem weer te binnen dat dat Lie's raven waren die één van de beste momenten in zijn leven hadden verstoord. "En weet je waar ik nou zo ziek van wordt, vriendjes die hun vriendin de hele tijd in de gaten willen houden, die hun vriendin totaal geen privacy geven, en nog belangrijker: Die hun vriendin niet vertrouwen!" Zei Malekith ongelofelijk boos. Er ontsnapte een klein grommend geluidje uit zijn mond, maar hij was nog niet klaar met zijn verhaal. "Ik weet zeker dat zij ongelofelijk veel van jou houd, maar als je zo doorgaat verpest je het voor jezelf, jongen. Of je moet niet echt van haar houden, maar op iets anders uit zijn... hmm? Ik kan je vertellen, als jij haar ooit pijn doet in haar hart, dan ben ik nog niet klaar met je." Hij was pisnijdig nu, hij kon het niet laten om even zijn tanden te laten zien, en even klauwen van zijn handen te maken. Als Lie nu iets zou proberen zou Malekith het meteen ontwijken, zijn reflexen waren in deze staat namelijk erg goed.

Lie voelde even aan de wond op zijn gezicht. Toen er wat bloed op zijn vingers zat stopte hij ze in zijn mond, en proefde het bloed. Malekith keek een beetje jaloers, dat wilde hij ook wel, maar hij wist dat hij dan zijn ras ten schande zou maken, dus deed het niet. Lie keek even hoe Malekith zijn tanden liet zien, maar trok zich er niets van aan. "En hoe voelde het voor jou toen je werd verraden, opgejaagd, gefokt als het ware en werd verminkt? Nou? Dat je leven een hel wordt gemaakt en dat je alleen maar kwader wordt op alles en iedereen? Dat je niet meer bent wie je was?" Zei Lie op kille toon, maar ergens hoorde Malekith een ondertoon alsof hij het heerlijk vond om te zeggen. Malekith's blik werd wat zachter. Hij dacht even na voordat hij iets zei, eerst even alles op een rijtje zetten in zijn hoofd. Ondertussen waren Malekith zijn ogen felblauw geworden, en hij keek Lie diep in de zijne aan. "Er is altijd een deel van je dat blijft." Begon Malekith zijn verhaal. Hij sprak rustig en oprecht, en stond totaal niet op het punt om aan te vallen; één van zijn andere vele kanten kwam naar boven. "Het maakt niet uit wat ze met je doen, hoe erg je hebt geleden, of hoeveel pijn je hebt ervaren. Er is één ding wat ze niet van je kunnen afnemen, en dat is je ziel." Zei Malekith sterk. "Hoe hard het leven ook mag zijn, you'll always have yourself." Malekith was even stil, en ademde rustig in en uit. Na een tijdje verscheen er een zilvere gloed op zijn huid. Malekith schrok er zelf van, hij had vroeger begrepen dat dit alleen in uitzonderlijke gevallen gebeurde! Zijn ogen werden groot, en hij keek hoe zijn armen diezelfde gloed over zich heen kregen. Zijn mond opende een stukje om iets te zeggen, maar Malekith had geen woorden meer. Het leek alsof het opeens gestopt was met waaien, er ging alleen een zacht briesje door zijn haren heen. De zilveren gloed had zich nu over zijn hele lichaam verspreid, en langzaam lied hij zich op de grond zakken. Zijn ziel kwam naar buiten, het was alsof er van binnen uit dit opgejaagde lichaam, de echte Malekith naar buiten kwam. Er gleed één traan over zijn wang, een zilveren traan. Voorzichtig ving hij hem op, en sloot zijn hand eromheen.

"En jij noemde me een blauwe smurf? Jou kan ik wel gebruiken als ik mijn lichtknopje niet kan vinden 's nachts." Zei Lie met een stem vol haat. Malekith voelde een voet in zijn maag neerkomen, maar het deed geen pijn. Pijn was iets dat Malekith niet kende, ook niet in zijn hart, want die had hij niet. De traan had hij nog steeds in zijn hand, en geconcentreerd keek hij ernaar. Wat moest hij ermee? Hij kon er mee doen wat hij wilde. Als de traan de grond zou raken zou er iets bijzonders groeien, maar hij kon er ook andere dingen mee. Opeens stond hij met een ruk op, en voordat Lie iets kon doen of zeggen, lanceerde Malekith de traan regelrecht zijn mond in. Lie zou nu voelen hoe het was als je van jezelf berooft wordt, hoe je iemand met opzet moet vermoorden alleen maar voor training, en bovenal, hoe het leven zonder hart is. Lie's ogen kregen dezelfde zilveren gloed als die van Malekith, en zou nu alles kunnen zien wat Malekith ooit had meegemaakt. "Nu zit ik in je." Zei Malekith koel. "Het maakt me niet uit wat je ziet, je kan me er toch geen pijn mee doen." En dat was ook zo. Malekith besliste vanaf het eerste moment dat hij iemand zag, of diegene hem wel of geen pijn kon doen, en of hij diegene wel of niet aardig vond. Hij snoof, en keek toen even achterom naar waar de raven nu op een tak zaten. Hij zette zich langzaam af, vloog een stukje, en kwam op dezelfde tak naast de raven neer. Ze vlogen niet weg, maar keken alleen een beetje verbaast. Malekith deed ze niets, maar Lie zou het waarschijnlijk niet leuk vinden als hij zo dicht bij ze zat. Hij aaide er één over zijn kopje, best mooi waren ze eigenlijk. "Hoe heten ze eigenlijk?" Vroeg Malekith na een tijdje, terwijl hij met een knikje naar de raven gebaarde.

Lie zag eruit alsof hij veel moeite had, en greep naar zijn keel. Natuurlijk brandde die traan die Malekith bij hem naar binnen had gegooid, die zat vol met boosheid en agressie. Het luchtte trouwens wel op nu die traan eruit was, die enorme wil om aan te vallen was nu weg. Hij kon weer helder nadenken. "Hunnigh en Munnigh, je zoekt zelf maar uit wat ze kunnen." Siste Lie. "Je blijft van ze af." Vervolgde hij snel. Malekith was niet erg geschrokken door wat Lie zei, aangezien hij hem niets meer kon doen. "Wat heb je met me gedaan?" Vroeg Lie na een paar minuten. Hij leek nu iets kalmer, tot de grootte vreugd van Malekith. Misschien was hij nu wel normaal aanspreekbaar. "Ik heb je even mijn emoties gegeven, ze gaan op een duur vanzelf wel weg. Voor nu doen ze met je wat ze willen, het kan van alles zijn. Er is niet veel wat je ertegen kan doen." Antwoordde Malekith. Lie zag er erg slecht uit, hij was erg bleek. Ook was het bloeden op zijn wang gestopt, dat had hij dus ook mee gekregen. Wonden die sneller genezen. Toch zou dat litteken op zijn wang nooit weggaan, dat zit voor altijd aan je vast. Lie bukte om zijn scepter op te pakken, wat met aardig wat moeite uiteindelijk lukte. Malekith keek rustig toe, voor nu kon hij even niets meer doen, en wilde hij ook even niets meer doen. Genoeg gevecht voor vandaag. "Is er iets mis?" vroeg Malekith toen hij zag dat Lie een beetje vreemd naar zijn scepter keek. Natuurlijk was er iets mis, dat kon hij zelf ook wel zien. Maar toch, hij was nou eenmaal erg nieuwsgierig van aard en wilde altijd graag weten wat iemand voelde of dacht. Opeens stegen de raven op en gingen op Lie's schouders zitten. Jammer, ze zaten daar net wel leuk. Lie zuchtte, en zag er verslagen uit. Malekith keek hem verwachtingsvol aan, hij wilde graag weten wat er in Lie omging, aangezien hij dit nog nooit meegemaakt had.

Het brandende gevoel bleef maar in zijn keel zitten en leek niet te verzwakken. Hij wist zelf ook wel dat als hij ging drinken dat het ook niet afnam dus hij aanvaarde het maar. Toch, in zijn ogen stonden verwarring en frustratie. Het was nu niet het goede moment om ziek te worden, zeker met dit beest dat hem nu op meet afstand onderzoekend aan stond te kijken. De raven voelden zelf ook wel aan wat er ging gebeuren en maakten dat ze weer weg kwamen en ging weer op een tak zitten. Als Malekith naast ze wou gaan zitten zouden ze zo weer wegvliegen. "Is er iets mis?" Vroeg Malekith. 'Een heleboel.' Mompelde Lie meer tegen zichzelf. Vervolgens keek hij op naar Malekith. 'Dat zijn jou zaken niet.' Vervolgens stopte hij zijn hand in een van zijn zakken en haalde er een strip pillen uit. Hij drukte er een uit, borg de strip weer op, nam een slok Whisky en gooide de pil erachter aan. Hij zuchtte even van verlichting. Hij keek even van de raven naar Malekith en vervolgens naar zijn scepter. Deze veranderde in een gouden staf en het blauwe lichtbolletje begon feller te schijnen. Mooi het was dus nog niet zeker dat hij weer dagen in bed moest liggen. De blauwe lichtbol gaf eigenlijk meer zijn gezondheid aan, hoe zwakker de gloed hoe slechter het met Lie ging. Als hij ziek was glom de bol haast niet meer. Hij snoof de koude geuren op en vervolgens veranderde hij zich in een havik. Hij vloog naar boven en hij streek neer op de zelfde tak als Malekith. Echter zat hij aan het begin geleund tegen de dikke bast van de boom. Je kon helaas wel zien dat het lichtbolletje een stuk minder scheen. Lie bleef Malekith een hele tijd aankijken. Uteindelijk sprak hij. 'Waarom maakte we nu eigenlijk ruzie?' Sprak hij kil.

[sorry voor de laatheid D:]

"Een heleboel." Mompelde Lie zachtjes, Malekith had geeneens echt het idee dat Lie het tegen hem had. Vervolgens keek Lie naar Malekith alsof hij opeens wakker was geschud, en zei: "Dat zijn jouw zaken niet." Malekith accepteerde nu maar gewoon dat Lie de term 'vriendelijkheid' niet kende, en knikte begrijpend. Lie stak zijn hand in één van zijn zakken, en haalde er een strip pillen uit. Vervolgens nam hij een slok van een fles waar god-mag-weten-wat in zat, en gooide er een pil achteraan. Natuurlijk wilde Malekith (met zijn eeuwige nieuwsgierigheid) weten waar de pillen voor dienden, maar besloot het maar niet te vragen, aangezien het zijn zaken niet waren, zoals Lie al eerder had vermeld. De pil had hem waarschijnlijk wel goed gedaan, want hij zag er gelijk iets kalmer uit. Lie was even stil, en keek toen van zijn raven naar zijn scepter. De scepter veranderde onmiddelijk in een gouden staf, maar er zat nog steeds een blauw lichtbolletje aan. Het scheen maar zwakjes, maar door de ingenomen pil begon het alweer wat feller te worden. Malekith had allang uitgevogeld dat dat bolletje waarschijnlijk Lie's gezondheid aangaf, die was klaarblijkelijk op dit moment dus niet zo goed. Hij had ook niet anders verwacht, Lie's hele lichaam was vanbinnen in de war en door elkaar gegooid. Het zou wel even duren voordat de hele boel weer op orde was. Malekith knipperde met zijn ogen, en opeens was Lie in een havik veranderd. Tot zijn grote verbazing vloog hij Malekith's richting in, en kwam naast hem zitten. Tenminste, zitten... Lie had grote moeite om zichzelf staande te houden, en leunde daarom tegen de boomstam aan. Hij verloor Malekith niet uit het oog, en bleef zo een tijdje zitten. "Waarom maakten we nu eigenlijk ruzie?" Zei Lie kil. Malekith dacht even na. "Geen idee eigenlijk, volgens mij klikte het op het eerste gezicht gewoon niet echt. Ik mocht je eigenlijk meteen al niet, maar toen kwam dat gedoe over Enya en mocht ik je nog minder..." Malekith haalde even adem, waarom sprak hij altijd zo snel tegen mensen die hij verder niet kende? "...En toen begon het gesprek uit de hand te lopen en liep het uit in een gevecht." Eindigde Malekith. "Of het was gewoon een soort van knokpartijtje om te kijken wie de sterkste was..." zei hij er zachtjes nog even achteraan. Hij kreeg even een lach op zijn gezicht, om het idee dat ze nog steeds op een tak in een boom zaten. Als er nu iemand langs zou komen zou diegene wel hele vreemde ideeën moeten krijgen.

Lie's grijns verdween als sneeuw voor de zon, en Malekith zag dat hij de staf zo stevig vastpakte dat hij hem bijna fijnkneep. Malekith zag dat Lie naar boven keek, dus uit nieuwsgierigheid deed hij dat ook. Hij zag dat het al donker werd, wat hem erg goed deed. De sterren schenen rustig aan de hemel, en het was lekker koel. Een zucht van genot ontsnapte uit Malekith's mond, zo kon hij wel uren blijven zitten. "En hoe gaan we, áls we elkaar gaan zien, in school gedragen?" Vroeg Lie opeens na een lange stilte. Malekith dacht even na. Hij wilde liever niet dat Enya wist dat hij met Lie had gevochten, maar dat zou hoogst waarschijnlijk toch wel een keer bekend worden. Dat Enya boos op hem werd was het laatste wat hij wilde, hij had eindelijk een echte vriend, en die wilde hij niet verliezen. Wat was het leven toch eigenlijk ingewikkeld... "Ik denk dat we beter gewoon normaal tegen elkaar kunnen doen als Enya erbij is, want volgens mij is het beter als ze dit niet weet." Begon Malekith in de hoop dat Lie het daarmee eens was. "En voor de rest maakt het me eigenlijk niet zoveel uit..." besloot hij, en keek knikkend naar Lie. Het maakte Malekith ook niet echt uit, want hij had het idee dat Lie en hij nu wel voor even genoeg hadden gevochten, en zo'n erge hekel had hij nu ook weer niet aan hem. Malekith maakte zich nooit zo snel ergens zorgen over, hij zag het allemaal wel. Ik zie wel wat er gaat gebeuren." Zei Malekith nog.

(jup, slechte post)