Lear zat op een kruk voor de wastafel. De lange, karakteristieke kleding viel als een duister deken om hem heen. Hij zat doodstil, zijn rechterhand zijn hoofd ondersteunend en zijn linkerhand op de richel onder de spiegel rustend. De lange, slanke vingers als spinnenpoten die ieder moment een prooi vast konden grijpen. Zijn gezicht was nat. Druppels water gleden tussen zijn sneeuwwitte haren door en voegden zich samen in stroompjes over zijn lijkbleke huid. De eeuwige grijns zat als een misplaatste grap op zijn gezicht geplakt. Zijn ogen waren als altijd gesloten, maar leken alsnog spot uit te stralen ook al was er niemand in de buurt om te bespotten. De stilte was ijzig, de lucht was klam. Niemand die hier op dit late uur zou komen. Nog niet.
Opeens, uit het niets, begon hij te schateren. Een gestoord, hectisch gelach vulde de ruimte die het geluid als een echo weerkaatste. De stilte die eerst was leek nooit geweest, werd vergeten door het aandachttrekkende gehoon. Hij hikte als een krankzinnige. Zijn hoofd lag onnatuurlijk ver gebogen in zijn nek, zijn pezige hals ontblotend. Zijn stevige schouders schokten heftig op en neer en toen opeens sloeg hij wild weer voorover. Als een hopeloos gebaar sloeg hij zijn vlakke hand tegen de spiegel aan. Langzaam en afbouwend stopte hij met lachen en liet zijn piepende gehijg als enige resterende geluid achter. In de terugkerende stilte liet hij bloed vanachter zijn handpalm op de spiegel verschijnen. De stroperige vloeistof droop langzaam omlaag. Illusies illusies, nep nep. Hij uitte een gestoord giechel. Oh hoe hij de kinderen zou laten schrikken! Ook de leraren zouden niet buiten schot blijven. Zij, de dwazen, hadden hem hier aangenomen. Dit was dus zijn nieuwe thuis. Starshine Academy. Leraar Luchtmagie. Lear wist niet waarom, maar het klonk hem goed in de oren. Hij was een leraar. Had macht over anderen. Grinnik. In een moment liet hij zijn hand krachtig van de spiegel afglijden waardoor het bloed een lelijke veeg over het glas vormde dat zijn weerspiegeling griezelig onderbrak. Lear keek zichzelf aan in de spiegel. Staarde naar zichzelf door zijn halfgesloten ogen, zijn mond teruggebracht naar een zoet grijnsje. Het bloed op de spiegel liep over zijn weerspiegeling heen. Hij liet de plas van boven langzaam naar de onder verdwijnen totdat de spiegel weer schoon was. Even bleef hij zo naar zichzelf kijken tot hij zijn hoofd dichterbij bracht en zijn voorhoofd tegen het glas liet rusten. De kou van het glas sneed door zijn huid heen, maar hij genoot ervan. Hij raakte verhit, voor hoever zijn lichaam dat kon, wanneer hij zich mee liet slepen door waanzin, zelfs al was het door een kleine uitspatting als deze. De koelte van het glas kalmeerde hem enigszins. Zonder te bewegen of verder enig ander teken van leven te geven creëerde hij met zijn luchtmagie een geluidsillusie. Het spookachtige geluid leek verdacht veel op dat van een piano, maar het waren alleen maar luchttrillingen gecombineerd met een sterke illusietechniek. Het viel echter niet te onderscheiden van ware muziek afkomstig uit instrumenten, behalve dat het een lichtelijk bedrukkend effect had..

Langzaam hief Lear zijn hoofd op. Keek achterom met diezelfde listige grijns. Er was iemand. Hij voelde het. Een vrouw. Een speeltje. Een slachtoffer…
Een Aardemeesteres? Zo voelde hij. Wat spannend. Zijn tegenpartij, of zo zeggen ze, ontmoeten in het midden van de nacht? Interessant.
Ondertussen speelde de muziek gewoon door. Die zou pas stoppen wanneer de vrouw zou spreken of de muziek dood zou laten spelen.
Lear’s spiegelbeeld keek in dezelfde richting en grijnsde zoals de echte Lear dat deed, maar hij keek net iets valser en huilde. Het beeld huilde straaltjes donkerrood bloed.