The clearest way into the Universe is through a forest wilderness || Celia

Een paar donker grijze gordijnen wapperde in de kleine bries die, via het een kier van het half open staande raam, de kamer binnen kwam. Een paar bladzijdes van een schrift maakte een zacht geluid van papier dat werd omgeslagen toen deze lichtjes werd bewogen door de koude stroom van verse lucht. Verder was de kamer netjes, met op een stoel een paar losse kleding stukken en boeken verspreid hier en daar. Een paar rode ogen keken de kamer rond vanuit een van de donkerste hoekjes van het kamertje wat nog maar bezet was door één persoon. Er stonden wel twee bedden maar deze was onaangeroerd en nog altijd zo netjes als toen de bewoner van het kleine vertrek hier kwam. Onder de lakens vandaan van het wel bezette bed, staken halflange lichtblonde haren die als mikado stokjes verspreid lagen over het hoofdkussen. De persoon in het bed lag nog lekker in dromenland, blij te zijn met zijn nachtmerrie loze nacht. Hij werd pas wakker toen de zon haar eerste stralen liet zien, die zo af en toe zichtbaar werden door de wapperende gordijnen en toen de vogeltjes ontwaakten om hun liederen te zingen. Twee lichtblauwe ogen knipperden een aantal keren, waarna de jongen zich uitrekte. Zijn hand wreef hij door zijn warrige haren en slaperige gezicht waarna hij een keer gaapte. Nog niet besloten wat hij deze dag zou doen, maakte hij zich klaar. Een plens koud water belandde in zijn gezicht en nek, het maakte hem meteen wakker. Na het wassen kleedde hij zich aan. Een simpele donkergrijze spijkerbroek en daarop een effen lichtgroen T-shirt.

Met zijn jas hangend over zijn arm en zijn paar zwarte sneakers liep de jongen genaamd Theneras de trappen af richting de grote zaal. Het dier waarvan de rode ogen waren liep mee vanuit de schaduwen, kwam zo nu en dan tevoorschijn om daarna weer te verdwijnen. Het soulbeast in de vorm van een wolf heette Revas en diens hoektand zat nog als altijd veilig in het magische zakje in de binnenzak van de jongen zijn jas. Het schaduwwezen opperde dat hij wat ging jagen, want hij verveelde zich, en vertrok daarna weer. Met een kort lachje liep de jongen zelf verder naar de grote zaal waar hij zijn ontbijt, bestaand uit chocolade cornflakes en een banaan, naar binnen werkte. Als drinken had hij een kop koffie met veel suiker en wat melk, omdat het zwarte drankje hem anders te bitter was. Theneras was een echte zoetekauw (hoe zoeter, hoe beter) Al was chocolade zijn favoriete suikergoed. Het was dan ook één van de dingen waar je hem 's nachts voor wakker kon maken. Met zijn ontbijt achter zijn kiezen liep hij met een rustige tred het kasteel uit naar buiten. Zijn jas die voorheen over zijn arm had gehangen, hing nu om zijn lichaam heen. Ergens tussen het ontbijt eten en het buiten geraken had de blond harige knul besloten dat hij eens een kijkje zou gaan nemen bij de stallen.

Eenmaal daar aangekomen had hij een welgemeende glimlach op zijn snoet staan. Dieren deden hem altijd goed, maakte niet uit hoe hij zich voelde. Een paar kippen waren vrolijk aan het rondscharrelen. In de stallen zelf stonden meerdere grote (rij) dieren en één van de paarden had zijn oortjes nieuwsgierig naar de nieuwkomer gericht. Voorzichtig stak de achttienjarige jongen zijn hand uit naar het dier en glimlachte vrolijk toen die zijn neus tegen zijn hand aan drukte. Met zijn vingers aaide hij over de zachte neus van het grote dier, die nu helemaal in rust stand stond. Oortjes relaxed naar achteren en het rechter achterbeen lichtjes opgetild zodat de hoef alleen met de rand de grond raakte. De houding veranderde toen het dier schrok van een hard geluid. Één van de kippen was in een paniek naar binnen gerend en had een emmer omgegooid toen ze er tegen aangebotst was. Via zijn gedachten hoorde hij hoe Revas flink aan het lachen was en de jongen beende de binnenstal uit. Buiten zag hij dat de zwarte wolf een spelletje kipjes pesten deed. Bij de strenge 'Revas!' keek het dier op naar zijn meester. Zijn expressie zou je zelfvoldaan kunnen noemen. De kippen waren nog hevig aan het tokken en de meeste waren veilig gaan zitten. Zoals een paar dus binnen in de stal, boven op hun hok of in hun eigen nachthok. De diepe stem van zijn soulbeast galmde in zijn hoofd met de woorden 'Het donkere bos was saai meester. Hier was het leuker, levendiger. Ik was klaar met jagen en verveelde me.' Hierop schudde de jongen kort zijn hoofd. Het dier was meestal heel braaf en had zich bijna nooit verveeld, maar goed, iedereen was soms natuurlijk in voor een lolletje; zo ook Revas. Sputterend tegen de wolf over veiligheid van de dieren, dat het slechter had kunnen uitpakken en dat hij de dieren met geen klauw of tand mocht aanraken liep Theneras voorzichtig naar een schildpad kat toe die genoot van het heerlijke lentezonnetje. Hij voelde Revas zijn ogen draaien maar hij luisterde wel. Met zachte pootstappen voegde hij zich weer naast zijn meester om daarna plaats te nemen in een schaduw onder een bankje. Een mopperende 'zo goed' klonk maar Theneras negeerde het vooral, knikte enkel als teken dat hij hem gehoord had en nam zijn tekenspullen uit zijn tas. Voorzichtig stond hij op en zakte neer op het bankje waar Revas onder lag, om vanaf daar de rollende kat te gaan schetsen. 'Wees een lieve kat en blijf daar lekker genietend liggen?' grinnikte de jongen het spinnende dier toe waarna hij de eerste paar lijnen van haar gracieuze vorm op papier zette.

Het was nog donker buiten toen ze op was gestaan. Zoals wel regelmatig het geval was, was de rest van de school nog in diepe slaap. Ze voelde zich vertrouwd in de duisternis. Want ze kon verdwijnen in de schaduwen. Meestal was zij degene die van een afstand zag hoe de rest van de school langzaam wakker werd. Ook nu was ze uit bed geglipt, had zich stil aangekleed, de schede met haar zwaard op haar rug gehangen en was via het raam naar buiten geklommen. Ze wist dat ze kans klein was dat er nu iemand in de gangen rond zou lopen, maar ze wilde het risico niet nemen. Ze ontweek elke mogelijkheid op contact met anderen, voor zolang als het kon. Het laatste stuk van de muur liet ze zich vallen om daarna door haar knieën te zakken toen haar voeten in aanraking kwamen met de grond. Een korte blik om zich heen vertelde haar dat ze nog steeds alleen was. Daarna kwam ze langzaam in beweging. Haar pas versnelde, lopen werd rennen en al snel was ze opgeslokt door de vertrouwde duisternis van de bomen. Ze verwelkomden haar als een van hen. Een oude vriend die weer terug keerde.

Natuurlijk was de zon al op op het moment dat ze terug keerde naar het open terrein van de school. Enkele leerlingen waren al naar buiten gegaan om te genieten van het redelijk mooie weer dat de zon vandaag met zich meegebracht had. Vanuit haar plek in de schaduw keek Celia naar het open grasveld dat uitgestrekt voor haar lag. Ze keek naar beneden toen ze iets langs haar benen voelde strijken. Een grote hond met dikke vacht in een kleur die afwisselde tussen zwart en roestbruin stond naast haar. De hond reikte tot haar dijbenen wat de hond een abnormale schofthoogte gaf gezien het feit dat Celia zelf bijna twee meter lang was. Zijn ogen flikkerde geel naar haar en een gespleten slangen tong hing uit zijn bek. Hij leek haar bijna grijnzend aan te staren. 'Nemo. Ik dacht niet dat ik jou nog terug zou zien,' sprak ze zacht tegen de Raziaanse vervormer. Meestal nam het beest de vorm van een slang aan. Het was vreemd hem in deze vorm te zien. 'Laten we zeggen dat de stallen van de school een stuk prettigere leefomgeving vormen dan die bossen. Om eerlijk te zijn zou ik wel wat water kunnen gebruiken,' grauwde hij tegen haar, onderwijl slissend door zijn tong. Ze zei niets. Haar blik ging naar de stallen die vanaf hier al te zien waren. Daarna stapte ze uit de schaduwen.

Zodra Celia met Nemo om de hoek kwam begon de vervormer te grommen. De kat die een stukje verderop in de zon har liggen rollen was de oorzaak van die grom geweest. Het angstige beest stoof weg bij het zien van de aparte hond. In gedachten haalde Celia haar schouders op. Ze keek wel even bestraffend naar Nemo die met een zelf voldane blik was gaan zitten. Daarna liep ze door naar de waterpomp. Ze had de jongen wel zien zitten op het bankje in de schaduw maar besloot hem te negeren, niet wetende dat hij de kat aan het tekenen was die Nemo zojuist weggejaagd had. Ze pakte de emmer die naast de pomp stond en met een paar minuten had ze hem bijna tot de rand gevuld met water. Ze zette de emmer neer waarna Nemo meteen gulzig begon te drinken.

De basislijnen van de kat, de schets als het ware, stonden al op papier. Er kwam al vorm in. De lijnen vormden al de vorm van een kat. Tevreden met hoe de grove lijnen op papier stonden begon de jongen aan de details. Zoals de ogen van de kat. Fel groen met een zacht gouden vlekjes erdoorheen en die mooie pupillen. Of het zwart bruine patroon van haar vacht. Nu was het op het papier niet in kleur, enkel zwarte strepen op wit papier, maar dat maakte hem niet uit. Het ging niet om de kleuren maar om hoe het prachtige dier eruit zag. Hij was net bezig met het eerste pootje, hoe de kussens van haar pootjes zaten en hoe haar nagels uitgestrekt waren terwijl ze de grond ermee beroerde, toen de kat leek te verstijven om daarna als een malle op te springen en weg te stuiven met een dikke staart. Het dier was duidelijk ergens van geschrokken. De eerste gedachten van de jongen was, was dat Revas het dier had laten schrikken voor een lolletje maar nee. De schaduw wolf lag nog altijd braaf verdekt opgesteld in de schaduw onder het bankje. De jonge man keek om en op toen hij een meisje zag lopen. Ze was lang, zeker voor een meisje zijnde, en haar haren waren spierwit van kleur. Theneras had haar nog niet eerde gezien. Kort keek hij toe hoe ze een emmer met water begon te vullen waarna de blonde jongen met een kleine zucht zijn schetsblok dichtvouwde en deze weer tezamen met het potlood terug deed in zijn tas. De tekening kon hij straks op zijn kamer wel verder afmaken, dacht hij zo. Hij raakte pas geïntrigeerd door het meisje toen er een vreemd uitziende hond naar haar toe kwam en gulzig uit de emmer begon te drinken. Dus dat was de reden dat de kat was weggerend? Het beest zag er apart uit en voor een klein moment dacht hij dat het dier een gespleten tong had, maar dit schoof hij op een optische illusie. Met zijn interesse gewekt stond hij rustig op en liep voorzichtig wat dichter naar het tweetal toe. Revas volgde hem op de voet en snuffelde wat aan de lucht voordat hij hoorbaar snoof. Het schaduwwezen was op zijn hoede. De zwarte wolf was nogal wantrouwend naar andere toe en ging altijd eerst uit van gevaar. Met zijn oren naar het tweetal gericht, kop plus staart nog laag en met rode ogen kijkend tussen de hond en het meisje, bleef hij naast zijn meester staan. Theneras wilde eigenlijk wel meer weten over haar hond en na kort op zijn lip gebeten te hebben sprak hij haar aan. 'Goedemorgen..' begon hij zachtjes en voorzichtig 'Zou ik umh.. Mogen vragen wat voor een hond of uh.., wezen jij bij je hebt? Ik heb een mooi en interessant maar vooral apart dier zoals hem nog nooit eerder gezien.' viel hij maar meteen met de deur in huis, lichtjes ongemakkelijk maar met een leergierigheid in zijn stem. Vreemden aanspreken was zo niet zijn ding en als ze die hond niet bij haar had gehad, had hij haar ook niet aangesproken. Maar dieren en nieuwe dingen leren waren juist heel erg zijn ding. En dan moest hij een keuze maken en hij wist bijna zeker dat hij er spijt zou van gaan krijgen als hij het haar niet zou vragen. Goed, of hij een antwoord van haar kreeg wist hij natuurlijk niet, maar niet geschoten was altijd mis. Mocht dat zo zijn dat ze hem niet zou beantwoorden had hij altijd nog de bieb en miss Roxanne waar hij heen kon gaan, maar dat duurde dan weer langer. Dus dit was een logische keuze, het vragen.

Ze had tegen de houten post van de staldeur geleund gestaan terwijl Nemo zijn dorst leste. Haar armen had ze over elkaar geslagen en haar houding was op het eerste oog ontspannen te noemen. Maar een getraind oog keek verder dan dat. Die zag haar niet helemaal ontspannen tegen de post leunen, maar op haar voeten balanceren, klaar om weg te springen. Haar armen lagen misschien over elkaar maar haar vingers speelde met de plooien van haar mouw wat indiceerde dat er blinde plooien in de kleding was genaaid om dingen voor het blote oog verborgen te houden zoals wapens. Haar vingers waren erop gefocust een wapen te pakken mocht dat nodig zijn. Haar ogen bleven misschien naar Nemo kijken maar haar andere zintuigen scande de omgeving. Haar hoofd bewoog millimeters bij onbekende geluiden. Haar neusvleugels spreidde zag wat vrijwel niet zichtbaar was bij nieuwe geuren die ze rook. Alles om haar omgeving door en door te kennen en voor elke mogelijke verrassing nu al een plan klaar te hebben.
Haar felgroene ogen flitsten met een seconde naar de jongen toen hij in beweging kwam. Een jongen die zelf op de voet gevolgd werd door een schaduwbeest. Haar hele hoofd draaide zijn kant op toen hij haar aansprak. Nog voor ze zelf antwoord kon geven keek Nemo op van de emmer. Zijn gele ogen glommen gevaarlijk. 'Wie noem jij hier hond, mens? gromde hij slissend waarbij de gevorkte tong af en toe uit zijn bek tevoorschijn schoot. 'Nemo,' sprak Celia op waarschuwende toon. Maar de vervormer leek er geen aandacht aan te besteden. Zijn aandacht was volledig op de jongen gericht terwijl hij zich agressief opstelde tegenover hem. Ineens begon hij te grommen en te sissen tegelijkertijd. 'Hé, wat is jouw probleem?' riep Celia geïrriteerd naar de vervormer, maar hij scheen geen aandacht aan haar te besteden. 'Ik ken jouw type. Ik weet wat jij bent. Waarom ben je hier?' was de agressieve uitspraak van Nemo. 'Nemo, dat is genoeg,' zei Celia ijzig kalm. De vervormer leek te kalmeren, maar hij verloor de jongen voor geen moment uit het oog, zijn houding bleef strak en gespannen. 'Je moet het hem niet kwalijk nemen. Nemo is geen hond. Hij is een Raziaanse vervormer, een shapeshifter als je wilt. Lang geleden heeft mijn voogd hem gered. Als dank koos hij ervoor om met mij mee te gaan. Om me te beschermen,' vertelde ze kalm. Niet dat Celia veel bescherming nodig had, maar Nemo kon overbezorgd om haar zijn soms. En soms had hij gelijk.

Haar lichaamstaal was als een dier dat aan het twijfelen was tussen een vlucht of vecht situaties. Ze stond op haar voorvoeten en met haar vingers aan de stof van haar mouw te frunniken, zag hij. Het deed hem eventjes denken hoe er wel mensen waren geweest op Shadra die kleine messen verborgen in hun kleding, in plooien of op hun polsen. Die laatste was vooral venijnig en hij kon niet ontkennen dat hij doe versie een keer gebruikt had. Met voorzichtig en rustige passen was hij iets dichter naar haar toe gelopen, Revas aan zijn zijde. Zacht had hij haar aangesproken, haar een vraag gesteld over het dier wat ze bij zich had. Lichtelijk verbaasd keek hij dan ook naar het dier toen het hem aansprak waarna er een gevorkte tong als die van een slang uit diens bek schoot. Een woord, hoogstwaarschijnlijk de naam die ze het wezen gegeven had, klonk maar Nemo nog Theneras schonken er beide niet veel aandacht aan. Theneras zelf niet omdat het woord niet op hem gericht was maar vooral omdat hij veel te nieuwsgierig was naar het wezen wat hem net had aangesproken. Bij de grommende en sissende geluiden die het beest creëerde knipperde de jongen even en Revas begon hard terug te grommen. De eigenaresse van het dier riep haar huisdier geïrriteerd toe, al negeerde die haar straal. Kort had de blonde jongen haar aangekeken, had iets willen zeggen, maar had zijn aandacht weer op het wezen genaamd Nemo gericht. ‘Type?’ murmelde de jongen zachtjes waarna hij zich met een kleine zucht op zijn schaduwwezen richtte. De zwarte wolf had zijn haren overeind staan, tanden ontbloot, staart naar achteren en oren plat op zijn kop liggen. ‘Revas’ begon hij hardop. ‘Back off and back down. Now.’ Waren de vervolgende mentale, Shadraanse, woorden die hij zijn soul beast gaf. Met een geagiteerd snuivend geluid droop de wolf iets terug maar bleef wel op zijn hoede. Hierna richtte hij zich weer op de hond met de slangentong. ‘Ik ben hier een student. Hier om te leren. Simpel als dat.’ Sprak de lichtblonde jongen hem toe. De ijzige woorden van Celia had hij half opgevangen doordat hijzelf bezig was met Revas, maar alsnog wilde hij het dier een antwoord geven. De volgende woorden van het meisje lieten Theneras zijn attentie op haar richtten. ‘Nemo, de Raziaanse vervormer? Interessant.’ klonken zijn gemurmelde woorden, half vragend en half verwonderd. Hij zou daar straks wat meer over opzoeken in de bibliotheek, nu dat hij de soort van het wezen wist. ‘Ik moet hem een ding nageven, hij beschermt je goed.’ Zei hij zachtjes. Kort friemelde de jongen wat met zijn eigen mouw en liet daarna zijn handen weer naast zijn lichaam vallen. Mensen met een dier of wezen bij zich waren voor hem altijd makkelijker om tegen te spreken. Zijn leergierigheid won het dan vaker wel dan niet van zijn ongemakkelijkheid.

Nemo's ogen flitsten van Theneras naar Revas. Zijn nekharen rezen omhoog om aan te geven dat hij zich niet liet intimideren door het schaduwwezen. Het wezen werd terug geroepen, maar Nemo voelde geen intentie om hetzelfde te doen. Hij was geen huisdier die zomaar iemands wil opgelegd kreeg. Hij had een taak en die zou hij naar behoren uitvoeren. Pas toen Celia hem voor een derde keer terug riep scheen hij naar haar te luisteren. Toch vertrouwde hij de jongen niet. Hij gromde nog even zachtjes voordat hij ging zitten. 'Zolang dat dan maar het enige is waar je voor komt,' sprak hij zachtjes. Het was een soort onuitgesproken belofte dat hij de jongen bij de keel zou grijpen op het moment dat hij ook maar één verkeerde beweging maakte. Ondanks dat hij was gaan zitten leek hij nog niet ontspannen. Hij zweefde een beetje boven de grond, klaar om op te springen als het nodig mocht zijn. Al die tijd bleven zijn ogen zich in de jongen boren. Alsof hij hem met zijn blik alleen wilde ontleden. Celia probeerde een verontschuldiging te maken voor het gedrag van Nemo. De jongen leek het niet zo zwaar te nemen. 'Hmm, soms moet hij weten wanneer ik voor mezelf kan zorgen,' beet ze de vervormer toe. Hij deed net alsof hij haar woorden niet hoorde en bleef in plaats daarvan naar de jongen loeren. Maar dit gedrag was vreemd. Nemo kon wel vaker overbezorgd zijn, maar nooit zo extreem. Celia's blik ging weer naar de jongen alsof ze probeerde te doorgronden wat Nemo blijkbaar wel in hem had gezien. 'Maar ik ben niet de enige die iemand heeft die voor je meekijkt,' sprak ze doelend op het wezen dat was opgesprongen het moment dat Nemo agressief was gaan doen.

Het dier, de vervormer, genaamd Nemo luisterde niet meteen naar zijn eigenaar. Pas bij de derde keer luisterde het dier en ging het zitten. De woorden van hem lieten Theneras knikken.'Dat is zeker het enige waarvoor ik hier ben.' antwoordde hij het dier kalmpjes aan. Het dier zat dan wel, maar hij was niet ontspannen. De spieren, zijn hele lijf stond nog klaar om te springen en zijn ogen bleven op Theneras hangen. De jongen keek rustig terug. Hij was geen bedreiging en was hier niet om hem of zijn bazin iets aan te doen. Revas die ook naast hem zat, was ook nog op zijn hoede en snoof lichtelijk geagiteerd. Het meisje maakte een verontschuldiging voor het gedrag van Nemo maar Theneras vond het gedrag niet erg en keek licht nieuwsgierig naar Nemo. Het dier deed enkel zijn taak. Hij zou het pas erg gaan vinden als het dier hem wel degelijk probeerde aan te vallen, wat het gelukkig nog niet deed en dat wilde hij zou houden. Zijn lichtblauwe ogen keken weg van Nemo en richting het meisje bij het horen van haar woorden. 'Daar heb je gelijk in. Al snap ik hem wel. Een vreemde die op je af loopt kan zomaar een dreiging zijn natuurlijk.' sprak hij zachtjes en half knikkend. Nu waren ook de ogen van het meisje echt op hem gericht en hij keek richting Revas bij het horen van haar observatie. 'Dat klopt ja.’ Zei hij en hij aaide het schaduw wezen kort over zijn zwarte kop, keek kort naar het meisje om zich dan even te richten op haar metgezel. Mocht Nemo hem aanvallen was de jongen in het nadeel, vooral omdat hij niet wist hoe een vervormer te werk ging en omdat het dier nog vrij groot was ook zou hij vast en zeker veel kracht hebben in zijn lijf en kaken. De jongen hoopte dat het niet zover zou komen. En dan was hijzelf ook nog niet optimaal. Hij had nog een aantal beurse en blauwe plekken plus een aantal hechtingen in zijn been. De draden in zijn been jeukten zo af en toe, en zo ook nu, al zag de jongen dat als een goed teken. Het betekende dat het aan het helen was en dan zou hij die hechtingen er hopelijk snel uit kunnen halen. De blonde knul keek even kort rond en leunde toen tegen een leeg, robuust uitziende kippenhok aan. Zo kon hij zijn zere en jeukende been een beetje rust geven en hopelijk raakte zijn niveau van bedreiging iets omlaag voor de vervormer. Het ongemakkelijke gevoel van een gesprek aanknopen kwam weer om hoog, de jongen had namelijk even geen idee meer wat hij nog kon zeggen tegen het meisje.

Het was vreemd om dit soort gedrag van Nemo te zien. Meestal was hij kalm en bedachtzaam. Hij was de laatste die zomaar zo'n uitbarsting zou beginnen tegen iemand. Dat maakte het des te vreemder om hem zich nu zo te zien gedragen. Celia besteedde verder geen aandacht aan de vervormer. Maar ze bleef hem toch vanuit haar ooghoeken in de gaten houden. Ze wist niet hoe snel Theneras, of het schaduw wezen van hem, zou reageren als de vervormer wel iets zou proberen uit te halen. Celia verontschuldigde zich voor Nemo's gedrag. Maar Theneras leek er niet zo zwaar aan te trekken en er zelfs enigszins begrip voor te tonen. Ze maakte vervolgens een opmerking over het wezen genaamd Revas. Een die eigenlijk alleen maar bedoeld was om het gesprek een andere wending te laten nemen. Al moest Celia zelf ook eerlijk bekennen dat ze zoiets als de schaduwwolf nog nooit eerder gezien had. 'Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo'n wezen gezien,' ging ze daarom verder toen ze niet veel van een antwoord uit Theneras kreeg. Hij had ondertussen steun gezocht bij het kippenhok door zijn lichaam te laten rusten. Een gedachteloze actie voor velen. Maar Celia zag hoe hij zijn gewicht verplaatste om zijn been te ontlasten. Had hij ergens last van? Had hij gevochten? Was dat de reden waarom Nemo zo fel was geweest tegen hem? Allemaal vragen die deze jongen bij haar opriep en een reden om het gesprek toch proberen door te laten gaan.

Hij luisterde naar Celia haar vraag, deze keer over Revas. Dat ze nog nooit zo een wezen had gezien als hem. Het verbaasde hem, dat ze nog nooit een schaduw wezen had gezien al kon hij het ergens wel begrijpen. Haar meteen antwoorden, dat deed hij niet. Eerst leunde hij tegen het kippenhok aan, om zijn been te ontlasten. Kort keek hij naar de zwarte wolf waarna hij zijn blauwe ogen weer op Celia richtte. 'Revas is een schaduwwezen en mijn soul beast.' begon hij. 'Er zijn een aantal leerlingen die ze hebben, via de Dark magic lessen. En de docent natuurlijk. Master Iro heeft zelf ook een schaduw dier wat zijn soulbeast is. Die grote raaf, Reaper genaamd.' Vertelde hij haar. Hierna leunde hij nog iets beter tegen het houten kippenhok aan en keek kort naar beneden. Half naar zijn been en half naar Revas. 'We kunnen ook mentaal communiceren, mocht het nodig zijn.' vertelde hij Celia terwijl hij de grote zwarte wolf voor kort even achter zijn oren aaide. Het was nutteloze informatie om te delen, al kon iemand het opvatten als een stille hint niets stoms te doen. Voor een klein moment beet hij eventjes op zijn lip en veegde wat haren uit zijn ogen. 'Hoe zit dat met jou en Nemo?' vroeg hij haar hierna, nieuwsgierig en leergierig als altijd. De meeste ongemakkelijkheid had hij van zich af geschud, of althans geprobeerd, en dus ging het praten met haar steeds net iets makkelijker. En het was een onderwerp wat hij leuk en interessant vond. Iets wat natuurlijk ook prettig was. Plus dan was er nog iets van het meisje wat hem bekend voorkwam. Het was een vreemd idee, een vreemd onderbuik gevoel wat hij niet helemaal kon plaatsen. Nogmaals bekeek hij haar, maar zijn vinger kon hij er niet opleggen. En dan was er ook nog haar Raziaanse vervormer, Nemo die hem helemaal niet leek te mogen. Het dier leek bijster intuïtief, iets wat meerdere diersoorten bezaten. En het liet Theneras een rilling ervaren en een naar gevoel ervaren. Hij wilde niet dat méér mensen zouden weten over vroeger of over andere dingen die hij niet wilde dat iemand ontdekte. Hij liet zijn ogen rustig op het tweetal rusten, afwachtend.

Theneras noemde zijn schaduwwezen een soul beast. Revas scheen het product te zijn van een van de lessen duistere magie gegeven door Master Iro. Celia had hem wel eens door de gangen zien lopen. Ook regelmatig met het grote raafachtige wezen wat dus Reaper scheen te heten. Ze hadden inderdaad wel wat gelijkenissen, Revas en Reaper. Ze knikte enkel op zijn woorden terwijl haar ogen weer afgleden naar Revas. Maar toen Theneras weer begon oer Nemo keek ze hem weer aan. 'Nemo en ik hebben bij lange na niet wat jij en Revas delen. Nemo heeft een taak, een doel. Tot zijn schuld is afgelost zal hij zich daaraan houden maar hij is zijn eigen wezen. Hij leeft zijn eigen leven,' vertelde ze. Nemo leek er niet op te reageren ook al zat hij erbij. Ze wist niet of ze hulp van hem kon verwachten als hij niet door een eed gebonden bij haar was. Ze wist niet of ze "vrienden" waren. Of er meer was dan die puur zakelijke gesprekken die ze van tijd tot tijd hadden. Hij was een gids, een wachter. En dat was het enige wat hij deed. Vroeger was hun relatie wel iets closer geweest. Toen hij vond dat ze nog meer bescherming nodig had. Maar dat werd steeds minder al wist hij ondertussen van al het spijbelen en hield hij sindsdien haar weer strenger in de gaten. Hij was meer een cipier die haar voortgang rapporteerde aan Augustus dan iets anders. Dat was hun relatie zoals ze hem kende en daar had ze eigenlijk altijd vrede mee gehad. Nemo was geen huisdier. 'Je hoeft niet te blijven staan trouwens als je last hebt,' zei Celia ineens. Ze wees even op zijn leunende positie. 'Je been. Ik zie dat je hem ontziet. Je hoeft voor mij niet te blijven staan,' verduidelijkte ze zichzelf.

PROFILE MAGICIAN

» Is It Ever Enough - Celia
» Privé les: Celia
» ღWakeywakey! [Celia]
» Celia griffinton
» Thou art one [Celia]

The clearest way into the Universe is through a forest wilderness || Celia

The clearest way into the Universe is through a forest wilderness || Celia

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen