Met haar oortjes in liep Leana over het verlaten terrein. Ze vond het fijn om even alleen te zijn, zodat ze gewoon even haarzelf kon zijn. Ze liep helemaal aan de rand van Oak’s Field, het krot in het vooruitzicht. Het was de eerste keer dat ze hier was, maar ze had al veel mensen erover horen praten in de gangen en op het school terrein. Er hing inderdaad een soort mysterieuze sfeer. Iets wat ze wel fijn vond. De lucht droeg een soort spanning, die haar op haar gemak liet voelen. In een rustig tempo liep ze dichter naar het vervallen gebouw toe. Nog steeds was er niemand te zien of te horen. Zacht zong ze mee met het liedje wat ze op had staan. Niet té hard, stel dat er toch iemand was die haar kon horen. Een paar meter van het huis vandaan bleef ze staan. Ze sloeg haar armen over elkaar en zong onbewust iets harder. Leana wist niet of geesten bestonden, maar als ze bestonden, kon je ze niet zien en konden ze je ook niks doen. Anders was de wereld wel een andere plek geweest. Ze zou zelf best een geest willen worden later. Het leek haar wel lollig onzichtbaar te zijn. Maar een engel zijn leek haar ook geweldig. Vooral bescherm engel. En dan zou ze een meisje beschermen net zoals zij zelf; een muurbloem. Een wallflower. Achter haar vloog een vogel op, waarop Leana zich geschrokken omdraaide. Ze moest zichzelf minder afleiden. Focus. Een nieuw nummer begon te spelen: Ever Enough – A Rocket To The Moon. Ze begon vrolijk mee te zingen. Ze kon best zingen, maar haar was altijd verteld dat haar gezang naar niks klonk. Langzaam liep ze verder op het huis toe. De deur opende zich krakend, zoals het oude huizen betaamd, toen Lea er tegenaan duwde. Het was middag, en mooi weer. Het zonlicht scheen binnen door een stoffig raam. De gang werd half verlicht. Zo eng was dit eigenlijk niet. Mensen maakten zichzelf bang. Je fantasie maakt dingen veel erger dan het eigenlijk is. Een van de vele menselijke zwakheden. Maar Leana mocht dan een grote, onbedwingbare fantasie hebben, snel bang was ze niet.
Ze liep de schemerige, vieze hal door naar de volgende kamer, ooit een woonkamer waarschijnlijk. De meubels lagen overhoop, maar de bank stond nog recht, tegen de muur aan. Ze streek over het zwarte leer, een spoor achterlatend in het stof. Ze blies het stof van haar vingers en keek hoe de stofdeeltjes dansten in de stralen zonlicht die door de grote ramen in de muur tegenover de bank kwamen. Ze veegde met haar hele handen over de bank en blies al het stof ervan af. Daarna ging ze op de schoon geveegde plek zitten. Uit de kleine schoudertas die ze de hele tijd omhad haalde ze een boek en ze begon te lezen. Hier had ze tenminste alle rust. Ze zette haar muziek iets harder en al snel was ze helemaal in het boek verdronken.

De frisse buitenlucht geselde Celia in het gezicht. Maar om eerlijk te zijn vond ze dat wel prettig. Ze was niet iemand om lang binnen te blijven, nooit geweest ook. Dan voelde ze zich opgesloten. Toch was er in een school weinig tijd om echt naar buiten te gaan. Tussen de lessen door misschien heel even. Of tijdens een paar lessen die buiten werden gegeven. En anders 's nachts. Maar ook dat was eigenlijk niet lang genoeg voor Celia. Vond je het gek? Ze was driekwart van haar leven onder de grond vast gehouden. Ze was pas een paar jaar vrij. Dan wilde je zogezegd ''verloren tijd'' inhalen. Dus zoals gebruikelijk was Celia ook nu weer buiten te vinden. Een echt doel had ze niet. Ze had vanmorgen al getraind en daarbij haar hele programma afgelopen zoals ze elke ochtend deed voor de lessen begonnen. Wat betreft de lessen, die had ze nu ook niet echt. Haar rooster sprak haar in elk geval niet tegen. Dus niet echt wetend wat te doen was ze naar buiten gegaan. Dat ze niet ging trainen wilde trouwens niet zeggen dat ze haar wapens op de etage had achtergelaten. Celia ging nergens heen zonder haar vertrouwde zwaard. Ook al was het een officieel Suasama zwaard, en dat terwijl ze een hekel aan de Suasama had, voelde ze zich veiliger als ze de schede op haar rug voelde hangen met het vertrouwde gewicht van het zwaard dat erin rustte. Haar grote boog had ze wel op de etage gelaten. Wat zou ze hier met dat ding moeten? Het zou haar alleen maar in de weg zitten. Wel had ze overal in haar kleding kleine werp mesjes en dolken verstopt. Onzichtbaar voor het oog, maar voelbaar voor de drager.

Verzonken in haar gedachten had Celia niet in de gaten gehad dat ze van het schoolterrein was afgelopen. Toen ze opkeek om te zien waar ze naartoe gelopen was zag ze dat ze niet meer op het terrein was. In de verte zag ze Oak's Field liggen, het kleine dorpje dat aan de school grensde. Celia's blik dwaalde verder. Niet heel ver bij haar vandaan zag ze een vervallen huis liggen. Het was een enorm landhuis al was het zo vervallen dat je er geen voet binnen zou durven zetten, bang dat alles onder je tot stof verging zodra je er ook maar het minste gewist op had gezet. Voorzichtigheid was geboden als Celia hier naar binnen wilde. Dus liep ze voorzichtig de trap op die naar de voordeur liep om erachter te komen dat het gebouw toch steviger was dan het er in eerste instantie uit had gezien. Ze duwde zachtjes de deur open die akelig piepte en knarste en vervaarlijk uit de deurpost los probeerde te komen. Met vlugge passen liep ze de deur voorbij.

In het huis rook het muf. Verder had het alles wat je in een oud spookhuis zou verwachten. Verrotte houten vloeren, kleden die door de motten uit elkaar vielen en alles, maar dan ook echt alles was kapot. Als je niet uitkeek waar je liep dan zakte je zo door de vloer. En alles kraakte. Het hele huis leek af en toe wel een kreun of zucht van ouderdom te slaken. Maar dat was niet het enige was Celia hoorde. Ze hoorde nog iets anders, iets wat meestal niet thuishoort in een vervallen landhuis als dit. Ze hoorde het geluid van iemand die een bladzijde van een boek omsloeg. De meest waarschijnlijke verklaring hiervoor was dat Celia niet alleen in dit huis was. Ze begon zich in de richting van het geluid te bewegen. Zacht en geruisloos. Hoewel ze zich hier niet helemaal zonder geluid kon verplaatsen. De krakende planken van dit huis zorgde daar wel voor.

Een zachte piep die verdacht veel klonk als de piepende deur drong door Lean's muziek heen. Maar omdat ze niet verwachtte dat hier nog iemand zo komen schoof ze het weg en richtte zich weer op haar boek. Toch was ze zich meer bewust van haar omgeving. Haar zintuigen stonden op scherp. Opeens vond ze het toch een beetje creepy hier. Hoorde ze nu snelle voetstappen? Viel de deur dicht? Leana trok een oortje uit haar oor en luisterde aandachtig. Niks. Zuchtend stopte ze haar oortje weer terug. "To build a home" van the Cinematic Orchestra kwam op en ze zette de muziek lekker hard. Een nummer wat bij Leana altijd speciale gevoelens op riep die ze niet precies een naam kon geven. Misschien van de tijden dat ze zich nog veilig voelde. Thuis én op school. Maar zo was dat al lang niet meer. Haar blik gleed even over de littekens op haar beide polsen. Ze keek snel weer weg en sloeg een bladzijde om. Ze wist niet eens meer of ze die wel af had gelezen. Maar echt concentreren ging nu niet meer. Ze sloeg het boek met een klap dicht en trok haar knieën op tot haar borst. Ze had korte mouwen aan, voor het eerst sinds tijden. Vanochtend was ze nog zo trots erop geweest. Ze had het eindelijk weer aangedurfd. Ze had zich zo sterk gevoeld. Alsof niks haar kon raken. Maar dit nummer maakte dat ze zich zo klein voelde. Toch zette ze het op "herhalen". Ze kon in de tekst, in de melodie verdrinken. Haast onopgemerkt gleed er een traan over haar wang. Snel veegde ze hem weg. Ze wilde niet huilen. Niet alweer. Kwam er dan nooit een einde aan? Zou dit haar ooit nog loslaten. Zou ze hier ooit van genezen. Ze ging met haar wijsvinger over de littekens op haar linker pols. Daarna met haar nagel. Ze duwde iets harder. "Niet doen" galmde er door haar hoofd heen. Het koste haar enige moeite, maar ze trok haar hand tenslotte weg. Gelijk sprong ze op. Ze voelde zich machteloos. En van woede trapte ze tegen een tafelpoot aan. De poot brak af en de tafel denderde met een enorme klap op de grond. Geschrokken sprong Leana achteruit. Haar mobiel gleed uit haar zak en viel op de stoffige grond. Haar oortjes werden erdoor uit haar oren getrokken. Ze bleef als versteend staan. Ze keek naar de ravage die ze had veroorzaakt en draaide zich toen langzaam om om haar mobiel op te rapen. Ze pakte het apparaatje op en checkte of alles nog werkte. Gelukkig deed hij het nog. Al haar muziek stond erop. Wat zou ze zonder haar muziek moeten? Ze veegde het stof van de oortjes en stopte ze weer in haar oren. Resoluut veegde ze de tranen die er nog overheen rolden weg. Ze zou beter worden. Daarom was ze hier toch? Ander kon ze net zo goed nog een keer proberen zelfmoord te plegen. En ditmaal zou het lukken. Maar ze wilde beter worden. Ze wilde zich weer goed voelen. Ze wilde weer kunnen lachen zonder dat het een nep-lach was. Ze wilde weer normaal zijn. Ze wilde weer vrienden hebben. Ze wilde gelukkig zijn. En dit zou haar nieuwe thuis worden. "This is a place where I don't feel alone. This is a place where I feel at home." Die zinnen zouden werkelijkheid voor haar worden. Met een vastberaden blik en gevoel pakte ze haar boek van de bank waar ze net nog op zat en ze liep naar de deur die naar de gang leidde. Verbaasd bleef ze in de deuropening staan. Er stond een meisje in de gang. Leana trok haar wenkbrauwen op. Zou ze Leana hebben horen huilen? De klap van de tafel zou ze waarschijnlijk wel gehoord hebben. Leana voelde het bekende gevoel van onzekerheid en angst weer opkomen. Het gevoel dat ze niet belangrijk was, niks waard was. Maar ze drukte het weg. Met alle wilskracht die ze kon vinden, en het lukte aardig. Haar grijze ogen keken het meisje tegenover zich nieuwsgierig aan. Ze had wit haar. Dat was het eerste wat Leana op viel. Het tegenovergestelde van haarzelf. 'Hey' sprak ze uiteindelijk. Niet wetend wat ze verder nog moest zeggen.

[Sorry voor het lange wachten, het was nogal druk bij mij thuis.]