Met een band van zijn rugzak op zijn ene en Astra op zijn andere schouder stond hij voor de immense houten en half verotte deur van het oude landhuis dat bij de meeste leerlingen beter bekend stond onder 'het krot'. Hij was nu eenmaal nog steeds nieuw op deze school en dan waren er nu eenmaal leerlingen die je testten. Een groepje jongens die ongeveer zou oud als hem maar met veel meer waren hadden hem uitgedaagd een nacht door te brengen en het gebouw waar hij nu voor stond. Hij stond vanaf het begin al vast dat hij die uitdaging zou aannemen. Ten eerste hij geloofde niet in spoken en ten tweede hij was een Shadraan en liet zich dus echt niet in zijn trots krenken. Hij zou die bijgelovige pummels wel eens laten zien hoe belachelijk ze deden over dat oude huis. Het enige gevaarlijke eraan was dat het elk moment zou kunnen instorten. Buiten had hij nog wat hout verzameld, want in een oud herenhuis zou toch wel een kachel hebben gestaan, deze zou hij dan kunnen aansteken zodat hij het niet te koud zou hebben, want hij zou het zich zeker proberen zo comfortabel mogelijk te maken. Terwijl hij over verschillende gevallen planken en brokstukken wandelde zocht hij tot hij beneden aankwam in iets wat vroeger een woonkamer zou geweest kunnen zijn, want zoals hij gehoopt had stond er een open haard. Hij gooide zijn rugzak op de grond en Astra vloog naar de vensterbank en bekeek Uriah terwijl hij een doosje lucifers uit zijn rugzak haalde en een klein vuurtje begon aan te steken. Daarna rolde hij zijn slaapzak uit en besloot hij dat hij maar beter kon gaan slapen. Hij had toch geen zin om heel dit gebouw hier te onderzoeken en kon wel wat extra rust gebruiken.

Na een uurtje schrok hij plots wakker van een vreemd gekraak, een rat misschien. Hij ging rechtop zitten en keek links en rechts van zich. Het vuur smeulde nog een beetje na, maar gaf geen licht meer waardoor hij zo goed als niets zag.

Uriah deinsde achteruit toen het gezicht van een jongen met violetkleurige ogen en haar in bijna dezelfde kleur nog geen centimeter voor het zijne verscheen. Hij was zo geschrokken dat hij zelfs achterover viel en een hoge meisjesgil nog maar net had kunnen inhouden. Uriah stond verbaasd terug rechtop, 'hoe is zoiets mogelijk' dacht hij in zichzelf. Misschien was de jongen een zeer begaafde leerling die zichzelf onzichtbaar kon maken of teleporteren, maar hij kon niet echt een element koppelen aan die twee vaardigheden. Er was natuurlijk nog een derde mogelijkheid, maar zelfs het idee alleen al was pure nonsens. Plots weerklonk er een lied het klonk best treurig, maar ook luguber. Niet veel later verscheen de jongen weer en nu was Uriah er zeker van dat hij echt was en niet droomde. Hij nam ook de kans om hem eens beter te bekijken. Het was nog maar een kind, een kleine jongen bleek en zijn haar en ogen waren duidelijk erg opvallend net zoals zijn kleding die leek gestolen te zijn uit een vorige eeuw. Hij vroeg hem of hij het lied kende. Eerst wou hij gewoon zwijgen, dan zou die vreemde jongen misschien vanzelf wel verdwijnen, maar terwijl hij zich enkele seconde stilhield en de gedaante aanstaarde kwam hij tot het besef dat hij dat lied daadwerkelijk eens eerder had gehoord. Hij bevond zich in de haven van Shadra, er was een storm aan de gang, maar Uriah had een opdracht gekregen en hij deed zijn werk of het nu bliksemde of stralend weer was. Het ging deze keer om een van de lieden die werkte aan boord van een piratenschip. De kapitein vermoedde dat hij een deel van een schat had gestolen, maar wanneer hij hem zou doden zouden de anderen hem dit nooit vergeven, om de een of andere reden was het tegen de piraten wet of zoiets geweest en daarom mocht Uriah het klusje opknappen. Hij was de jongen gevolgd naar een café waar hij zich samen met vrienden helemaal dronken had gedronken. Op de weg terug naar het schip had Uriah zijn werkt verricht, zonder dat iemand anders het had opgemerkt. Hij was net bezig geweest het lichaam weg te slepen toen hij voetstappen hoorde en zich zo snel mogelijk verstopte op het dak van een huis. De man die het lichaam vond was ook een van de piraten op dat schip en hij had dat lied voor zijn vriend gezongen. "Ik ken het" zei Uriah na een lange stilte. "Meezingen kan ik het niet, maar ik heb het al eerder gehoord. Ik ben nu eenmaal zelf geen piraat. De naam is Uriah Pentragon en als je er geen bezwaar tegen hebt zou ik ook graag weten wie en wat jij precies bent "