Tsunami vloog zijn moeder om de hals en tilde haar dan op. Soepel, alsof het niets was. Hun moeder was dan ook een vrij magere vrouw, haast zo licht als een veertje voor haar gespierde zoon. Hij draaide een rondje, hoorde het vertrouwde geluid van ruisende wind in zijn haren, gecombineerd met een licht gilletje dat zijn moeder slaakte. Hij grijnsde en zette haar voorzichtig neer. ''Bedankt voor alles, mam.''
Op naar de volgende in de rij. Een oude man met lichtroze haar. Het leek op dat van hem, al was het minder en lichter roze, met strengen grijs en witte plukjes erdoorheen. Oh, als Tsu ook op die manier oud zou worden.. Dat was iets om zeker op te hopen. ''Ik ga U missen, Masa-sensei.'' Nam hij met een beleefde hoofdbuiging afscheid van zijn grootvader. De oude man grijnsde breed. Zijn kleinzoon werd praktisch gezien gewoon uitgelachen om zijn onverwachte beleefdheid. Zo had hij dit moment niet verwacht, traditie's en formele aanspreekvormen gebruikte hij nauwelijks, maar dit was een speciaal moment. En dat werd onmiddelijk belachelijk gemaakt. Bloed verzamelde zich bij zijn wangen, een lichte blos vormde zich. Beschaamd keek hij naar de grond. Was het dan zo verkeerd? ''Ik ben zeker te zwaar om in het rond te zwieren als een showgirl?'' klonk de warme krakerige stem van de oude man. Tsunami voelde hoe er onwillekeurig op zijn lachspieren een ontzettende druk werd uitgeoefend. Eén blik op de guitige lach van Masa was genoeg, de jongen barstte in lachen uit. ''Ik ga je missen, opa.'' bekende hij met een schaapachtige lach. De hele U-act werd nu achterwege gelaten, het was een slecht idee gebleken om zijn respect te tonen in plotse beleefdheid.

Nu was er enkel 1 persoon over in het rijtje wat zich onbewust op de veranda had gevormd, omgeven door tassen. Zijn vader dus. Hij sloeg zijn arm om Masakazu heen, zoals dat bij zijn surfgemeenschap gebruikelijk was. ''Mahalo'' bedankte hij ook hem, in het surfjargon sprekend. ''Geen probleem, Ti.'' zijn hart gloeide op van trots toen hij dit hoorde. Dat zijn vader deze naam gebruikte was in de ogen van anderen misschien vreemd, maar voor hem was het een compliment en iets wat hem verraste. Maar genoeg emotioneel gebabbel, zo besloot Tsunami. Hij zuchtte, trok zijn openhangende losse zeegroene overhemd recht en maakte zich klaar om te gaan.
''Let's go, little Zeep-chan.'' sprak hij plagerig en hij slingerde de laatste van zijn tassen over zijn rug.
-x-x-x-x-x-x-x-
Nadat hij de shuttle uitstapte ademde hij de lucht in. Lichtelijk teleurgesteld omdat hij niet onmiddelijk iets herkende. Wat? De zilte geur, die je haast kon proeven, van de zee. Zoute lucht. Deze lucht miste dus iets. Maar ja. Er was vast wel water, toch? ja. Ling had uitgezocht dat er een meer was. Prima. Als het waar was dan. Hij rende de shuttle weer in en haalde er een surfboard uit. Roze met zeegroene accenten, het kleurenschema dat precies bij zowel zijn haar en ogen als zijn kleding van vandaag paste. Maar in plaats van het te dragen hield hij het omhoog met wolkjes van een substantie die haast op suikerspinsel leek. Ook de kleur deed daar aan denken. ''On a pink cloud'' Zo heette de spreuk. Hij begon zijn tassen erop te zetten en ook de doos met surfspullen werd zorgvuldig geplaatst. Tadah, een solide constructie, nietwaar? Zijn broertje had een shuttle later genomen, dus hij hoefde op niemand te wachten. Tijd om te gaan. Chopchop. Hij duwde zachtjes tegen de achterkant van het board om de richting te testen. Perfect.

Waarom had hij geen magie gebruikt toen hij wegging? Zijn moeder, Ling, was traditioneler en vond dat wat met de hand kon ook met de hand moest. Best logisch. Ware het niet dat Tsunami echt geen zin had om al die tassen te sjouwen en zo vijf keer heen en weer te moeten tussen de shuttle en het onbekende terrein waarop zich ergens zijn kamer bevond.
"You can't stop the waves, but you can learn to surf" fluisterde hij met een glans in zijn ogen, de vlakte overziend als een veroveraar, op zoek naar een flinke portie avontuur. ''So let's go!'' Enthousiast grijnsde hij. Helaas. Te vroeg gejuigd. Iets zorgde ervoor dat hij zijn prachtige constructie van tassen op een zwevend surfboard niet vooruit kon bewegen. Bevreemd keek hij of hij iemand zag. ''Uhh.. Hey?'' sprak Tsunami vragend, wachtend op antwoord. En eigenlijk vooral tot hij erdoor kon.

[Elliot only o3o]

De roze wolken waren een van Tsunami's persoonlijke favorieten. Handig in gebruik en ook nog eens vrolijk van kleur. Al met al een stuk leuker dan gewoon witte mist, zoals de spreuk door zijn moeder oorspronkelijk ontwikkeld was. Nope, dat was te saai en gewoontjes.. Kom op, je keek buiten op een willekeurige zomerse dag naar boven en je zag witte wolkjes voorbij drijven als zwevende schaapjes. Roze daarentegen was speciaal, je zag het alleen in bijvoorbeeld die heerlijk mierzoete suikerspinnen die ze op kermisterreinen altijd verkochten. Gebakken lucht, maar wel superlekker.

Door de automatische aandrijving die hij lichtjes op zijn surfboard liet werken kon hij niet onmiddellijk stoppen toen er een blokkade was. Door de veld spullen werd ook nog eens zijn zicht beperkt. Gelukkig verscheen er algauw een schuin hoofd, dat zich nieuwsgierig om het hoekje stak. Een jochie met paarse haren en een onwijs kinderlijke uitstraling. Niet op de slechte manier bedoeld.

Tsunami legde kalmerend een hand op de rand van zijn board, om zo het gebons tegen de hand van de jongen te stoppen. Hij zette zichzelf in beweging en verplaatste zich naar de hoek waar hij de ander wel geheel kon zien. Schaapachtig grijnsde Tsunami. Breed en vrolijk was zijn lach, zoals bijna altijd. "Sorry, dude, ik hoop dat ik niet je hersenpan uit zijn verband heb geramt." Sprak hij op die ietwat vage manier die hij wel vaker had. "Ben je in orde? Geen hersenschudding? Weet je je naam nog?" Dat laatste kon je opvatten als een gevatte opmerking, om zo de naam van het kleine ventje te weten te komen. Naar I eerste instantie was Tsunami gewoon echt bezorgd geweest en die vraag van je naam stelde men in het ziekenhuis toch ook? Ja.. Ja dat wist hij wel heel zeker. Terwijl hij zijn blik even over de tassen liet gaan kreeg hij een korte ingeving. Zijn vader had hem wat eten meegegeven op bevel van zijn moeder. En als hij zich niet vergiste zat daar ook fruit bij. Kort draaide hij zich om, greep een bakje uit een afgesleten blauwe tas. Hebbes. "Wil je ook.." Vroeg hij, het bakje openend. Erin zaten twee appels en zowel dadels als stukjes mango. "Een appeltje misschien? Als goedmaker voor de botsing." Ach, Tsunami had zijn eten sowieso wel gedeeld, dit was gewoon gebabbel. Met een welgeluide knars zette hij zijn tanden in de appel en beet er een flink stuk uit. Zoetzuur sap verfriste hem, terwijl de jongen rustig afwachtte of die kleine dude ook fruit bliefde.
[metro-iPod-post, mijn excuses voor eventuele typefouten etc ^^]

Geratel was echt iets voor Tsunami als hij zich in zo'n situatie bevond. Hij was lichtelijk hyperactief, in een nieuwe omgeving én met een nieuw persoon tegenover wie hij zich moest verontschuldigen. Net als de zee was Tsunami meestal onverstoorbaar, soms koud, soms warm, en soms opeens stormachtig. Tja, hij liet zichzelf qua emotie's niet zo snel in één hoekje plaatsen. Maar naar de mening van deze jongen kon iemand wel altijd vrolijk doen, maar altijd vrolijk zijn was onmogelijk. Ach, wat had het ook voor een zin om daarover na te denken nu. Hij moest zich maar focussen op dit jongetje. Hoe oud zou die zijn? Een jaar of dertien misschien? Hij deed hem lichtelijk denken aan Zephyr. Alleen dan wereldwijzer maar ook vreemder. Een rare combinatie. “Nee, alles in orde… denk ik.” Opgelucht door die bevestiging was Tsunami al een beetje minder ongemakkelijk. Hoe had het nou gekund dat hij zo lang op een hoofd stond in te beuken? Waarom had er geen geroep van stop of auw geklonken? “Elliott, mijn naam is Elliott.” De jongen lachtte vrolijk met Elliott mee, blij dat hij antwoord kreeg en de ander ook weer vrolijk leek. Dat gevoel verdween weer toen hij zijn volgende vraag stelde. Waarom keek Elliott zo.. bang. Haast alsof hij dacht dat Tsunami hem straks fruit in de keel zou proppen als hij nee zei, dwangvoeding zou uitvoeren. De gedachte alleen al.. “Nee bedankt, ik heb niet zo’n honger.” Tsunami knikte begrijpend en beet zelf nog eens een hap af. Hij zou heus niet kwaad worden. ''Ok, zeg het maar als je van gedachten veranderd hoor.'' Niet dat dat waarschijnlijk was, met de blik die Elliot getrokken had. Ach, het was in elk geval gezegd en daar kon hij nu niets meer aan doen.

Tsunami nam de tijd om de omgeving kalmpjes te bekijken, terwijl hij Elliot de kans bood om over de schok van het fruit heen te komen. Rustig af en toe een hap nemend van zijn appel voelde hij een hoopvol getinkel, hij was klaar voor deze school, voor deze nieuwe fase. En het zou geweldig worden. Al zou hij Cassia reusachtig veel missen. Hmm.. Teruggaan op vrije dagen kon altijd nog, toch? Hij zou zich door een beetje heimwee -al was het eerder surfgemis naar alle waarschijnlijkheid- niet uit het veld laten slaan. “Is dat je echt haarkleur?” Verbaasd gleed een geamuseerde lach over zijn gezicht. ''Jeps, is dat zo vreemd dan voor jou, Elliot? Jouw haar is immers paars..'''

[Sorry einde is kort en afgeraffled ;w;]

Dit was toch wel ietwat vreemd. Alle dingen die dit kleine ventje deed hadden zo'n tintje van opvallende, rare dingen. Hij zei geen auw wanneer een punt van een surfboard op hem inbeukte. Dat was al vreemd. Keek hem aan alsof Tsunami hem met vergiftigd fruit volstouwen zou. En tja. Het was eigenlijk vooral een gevoel dat er iets niet klopte. Maar Tsunami was te relaxed om zich er echt druk om te maken. Daarbij was die paarsharige een grappig joch en had wellicht de aanwijzingen die hij nodig had om bij zijn nieuwe thuis te komen. Dat kasteel in de verte ja.. Dáár zou hij mogen verblijven. Stiekem vond Tsu dat best wel spannend. "Jaaaa, maar heel mijn familie had paars haar. Iemand met roze haren ben ik echt nog nooit tegengekomen." Hij grinnikte zachtjes. Dat was een goede uitdrukking. Alle haarkleuren die je nog nooit had gezien waren op een bepaalde manier natuurlijk bijzonder. Al keek Tsunami er nauwelijks meer van op. Want eerlijk is eerlijk: Als je zelf als enige in je huis zuurstokroze haar hebt zijn mensen met dezelfde kleur haar nog speciaal. Maar zodra je dan ook mensen met blauw, groen en grijs haar tegenkomt, zoals veel voorkomt op Cassia.. Tja. De waarde vermindert met de tijd. Je kinderlijke oogopslag op dingen verdween langzaamaan, sommige dingen verloren hun enthousastmakende effect. Maar zolang je nog een beetje van dat kind in je behield.. Ach, waar was hij ook mee bezig. Een beetje in zichzelf filosoferen, terwijl er zo veel leukere dingen te doen waren. Zoals hier de boel bekijken!

"Maar, wat is jou naam eigenlijk?" Woops. Dat was hij dus vergeten. Foutje. Kon gebeuren. Hij grijnsde verontschuldigend. ''Je komt uit Cassia, toch? Is het leuk daar en hoe ziet de zee eruit, is het net zo nat als gewoon water of toch wat droger?" Hij liet alle vragen over zich heen komen, probeerde ze tegelijk te verwerken. Of het natter dan gewoon water was? Wat was dat nou weer voor een vraag. Een zachte lach werd door de onzin ontlokt aan zijn mond. ''Mijn naam is Tsunami, maar je mag me ook Tsu of Ti noemen.'' begon hij. ''Ik kom inderdaad van Cassia en het is daar ontzettend leuk, waar ik woonde dan in elk geval. Enehh, over het water.. Ik heb geen ervaring met water op andere planeten, maar op Cassia is het water behoorlijk nat.'' Vrolijk lachend keek hij Elliot aan. ''Je ziet er trouwens moe uit, slecht geslapen vanancht?'' vroeg hij zomaar, om iets te zeggen. Het eerste waar hij aan dacht wanneer hij de bleke jongen aankeek.