Rustig stapte hij uit de shuttle, deed een hand voor zijn ogen om niet verblind te worden door het licht. Het groene vogeltje op zijn schouder floot blij en spreidde zijn vleugels. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar het diertje. ‘Ja, ik weet het.’ Hij haalde zijn hand weg en keek naar boven. ‘Ik heb hier ook een goed gevoel over,’ glimlachte hij. Het vogeltje vloog op en begon dolblij in het rond te vliegen. ‘Faith, niet te enthousiast hé? Wil je niet kwijtraken, want je gave werkt hier immers niet mijn vriend.’ Het vogeltje – genaamd Faith – leek hem gewoonweg te negeren, maar hij had al zijn woorden gehoord. Deed dus ook al zijn luchttrucjes in de buurt van zijn eigenaar. Zijn blik, die eerst naar boven was gericht daalde af naar de vissenkom. Hij had na al die jaren geleerd hem met een hand te dragen, wat wel zijn voordelen had. De vissen die erin zwommen deden wat ze altijd deden, rondjes zwemmen. Zachtjes grinnikte de man, zich realiserend dat de reactie op de nieuwe vrijheid door al zijn dierlijke vrienden anders werd begroet. Hijzelf… Zijn reactie zat er tussenin. Hij was blij, maar voor een gedeelte liep hij nog rond op Cassia. Proberend zijn zusje al haar herinneringen terug te geven aan hem, wat al verdoemd was te mislukken. De doctoren hadden gezegd dat ze haar geheugen nooit meer terug zou kunnen krijgen. Iemand had verscheidene magie spreuken over haar uitgesproken. De magie die daarvoor was gebruikt bestond uit duister, licht en woud magie. Vandaar dat hij ook naar die planeten was afgereisd. Maar de magie was te sterk geweest om weg te kunnen halen, en ze zou dan ook voor altijd haar geheugen kwijt zijn.
Een zucht verliet zijn mond. Hij was hier om opnieuw te starten, verder te gaan met zijn leven. Hij kon niet altijd in het verleden blijven leven, moest het voorbeeld volgen van zijn vogeltje – dat zo zorgeloos deed -. Nadenkend over Faith… Waar hing die nou weer uit? Zijn glimlach verdween en zoekend keek hij rond. Het groene diertje was als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij schudde lachend zijn hoofd, die leerde het ook nooit hé? Ach, het zou een kwestie van tijd zijn voor hij tegen iemand opbotste, geschrokken een kreet sloeg en vervolgens weer gevonden werd door hem. Een paar tellen bleef hij staan, staarde hij naar zijn vissen. Toen hoorde hij de o zo bekende kreet van de vogel. Hij grinnikte zachtjes terwijl hij door zijn knieën ging en het handvat van zijn koffer vastpakte. Rustig beende hij naar de plek toe waar het vandaan kwam. De vogel vloog hem op volle vaar tegemoet, ging op zijn schouder zitten en duwde zich – in de hoop bescherming te vinden – tegen zijn hals aan. ‘Het is al goed. En je weet dat ik je nog gewaarschuwd had…’ was zijn enige reactie. Hij keek op. Wie had zijn vogel nu weer geraakt?

{ Jeej voor minidiertjes 8D!
Josh blijft te schattig D: }

[Jeej voor vissen =D]

Myst holde haar stijve rug even. Ze had al te lang tegen deze boom aangezeten, zitten schrijven. Maar het ging zo goed deze ochtend dat ze totaal niet door had dat haar rug zo verschrikkelijk stijf was geworden. Ze hoorde hem kraken en kreunde zacht. Langzaam stond ze op rekte ze zich uit, rolde met haar schouders en haar hoofd. Ah. Stijfheid. Ik wil balletles. Ze tilde nog even haar benen een voor een op, en ja, die knakten ook. Ze zuchtte voordat ze zich weer omdraaide naar de grote hoop van losse papiertjes. Waarom was ze nou weer haar gedichtenboek vergeten? Ze had van alles in haar tasje gestopt, maar nee, het meest essentiële, het boek waar ze in wilde schrijven was ze natuurlijk vergeten. Ze zakte door haar knieën en ging voor haar licht versleten rugtas zitten. Ze probeerde de papieren enigszins te ordenen, oud bij oud, nieuw bij nieuw, droevig bij droevig, en de lentegedichten bij elkaar. Van de lente kreeg ze kriebels, letterlijk. Mensen vonden dat vaak vreemd, ze was toch geen klein kind meer? Toen ze de laatste paar gedichten –de gedichten over de boom, de kersenbloesem waar ze tegenaan gezeten had- bij elkaar zocht, fronste ze licht. Er miste iets. Er was nog een gedicht over de zachte kleur van de boom, die vergeleken kon worden met zijn zachte karakter, de liefde erin weerspiegelde de ware aard van het hart… waar was het? Wáár? Shit. Ze keek vlug rond, scande de hele ruimte om haar heen. Het was weg. Echt wég. Nee… Ze trok een lichte pruillip en keek hopeloos omhoog. Omhoog. Maar natuurlijk. Dacht ze droogjes. Daar, op de nog iets frisse lentebries, vloog het blaadje. Waarom was het dan zo’n dun papiertje? Waarom schreef ze niet op een blok beton? Ze drukte zichzelf overeind en liep erachteraan. Het bleef iets te hoog hangen, hoewel ze af en toe toch sprong om te kijken of ze erbij kon komen, maar tevergeefs. Het blaadje bleef op de wind vliegen, steeds net iets te hoog voor haar om erbij te kunnen als ze sprong. Terwijl het dichter bij een boom kwam, remde ze iets af. Nee, nee. Níét in die boom blijven hangen, alsjeblieft. Want dan zou hij geheid weer naar beneden komen, en dan zou iemand wellicht aan haar handtekening kunnen lezen wie het geschreven had, iets wat ze moest voorkomen. Het was niet de bedoeling dat iedereen haar gevoelens kon lezen, zo eerlijk en puur opgeschreven op de vellen papier. Haar tasje lag nog vrolijk onder de kersenbloesem, open, maar tegen de wind in. De bladeren vlogen er niet uit, maar als ze hem niet zou komen halen zou dat misschien snel genoeg nog wel gebeuren. Het blaadje papier vloog soepel tussen de takken door, leek te niet te blijven hangen. Tot de laatste tak. Het vouwde eromheen en bleef stil hangen, ertegenaan gedrukt door de wind. Myst bleef even fronsend staan kijken, haar schouders slapjes hangend. Waarom heb ik verd*mme zo’n antitalent voor luchtmagie? Ze was net aan het overwegen de boom in te klimmen, toen de wind vrolijk het blaadje de boom uit blies. Met toegeknepen ogen rende ze erachteraan, het leek sneller te gaan dan eerst. Steeds sneller rende ze, wand deze windstroom leek iets omlaag te komen. Ze sprong, maar kon er niet bij. Ze bleef rennen, hopend dat het genoeg omlaag zou komen om het te kunnen vangen. Eenmaal bij het lanceringsplatform aangekomen, iets wat ze absoluut niet door had, sprong ze nogmaals. Ze haalde alle kracht uit haar benen, sprong zo hoog als ze kon. Het blaadje werd tussen haar duim en wijsvinger geklemd, maar voor ze soepel kon neerkomen kwam er iets nogal hard tegen haar buik aan. Haar adem kwam scherp en met een vreemd geluid over haar lippen, voor ze op haar voeten landde en even wankelde om te blijven staan. Op dat moment had ze pas door dat er nog iemand was, een blonde man. Een blonde man die tegen de vogel sprak, die blijkbaar tegen haar aan was gevlogen. Ze keek in zijn ogen, kneep haar ogen iets samen. Ze kende deze man niet, maar hij was duidelijk geen leerling. Ze had toch gedacht dat ze alle leraren op deze school kende. Ze wreef even met één hand over haar buik terwijl ze de ander, waar het gedicht nog in zat, zo onopvallend mogelijk naar haar rug bracht. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, maar toch voelde het stom om niets te zeggen. ‘Eh… sorry voor het tegen uw vogel aanspringen?’ Ze glimlachte zwakjes en vormde zich een lichte blos op haar wangen komen, waarna ze kort naar beneden keek om te kijken of haar blouse nog heel was. Niks mee mis, mooi zo. Dat was pas beschamend geweest. Daarna keek ze weer op naar de man, de glimlach nu iets breder.


[SORRY Te veel inspiratie. Je hoeft gelukkig maar op weinig ervan te reageren? (a)]

Een meisje. Lange groene haren en net zo’n groene ogen. Hij had haar zien springen, hoorde iedere keer hoe ze op de grond kwam. Hij had er gewoon naar gekeken, wou zien hoe het afliep. Ze wou een papiertje pakken dat zich vrolijk liet meedragen in de wind. Hij had gemakkelijk ernaar toe kunnen lopen en het uit de lucht kunnen pakken; hij was lang genoeg. Soms was zijn lengte dan ook wel in zijn voordeel. Maar als hij terugdacht aan hoe vaak hij zijn hoofd wel niet had gestoten… Was hij toch liever die kleine vijf centimeter korter geweest. Hij richtte zich weer tot het meisje. Het leek alsof haar hele verdere leven afhing van dat papiertje. Een zwakke glimlach krulde zich rond zijn lippen bij het zien dat ze het te pakken had gekregen. Maar dat op dat moment had hij een bekende groene schim gezien. Deze kwam zo tegen haar buik op. Hij rolde met zijn ogen, typisch voorval in zijn ogen. Toen was hij pas in beweging gekomen, realiseerde zich dat hij zijn excuses moest aanbieden aan haar. En natuurlijk moest vragen hoe het ging; wilde hij een eerste goede indruk maken als kersverse docent. Faith zijn veren voelden zacht aan tegen zijn nek, en vertrouwd. Hij keek op het meisje neer, glimlachte enkel vriendelijk. Hij bekeek haar, miste geen enkel detail. Ze wreef over haar buik, maar natuurlijk deed ze dat. Ze had net een rake klap ertegen gekregen door zijn vogeltje dat weer eens niet uitkeek. Wel spotte hij dat ze het papiertje achter haar rug probeerde te verstoppen. Had hij gedeeltelijk al zien aankomen. Ze had zo’n grote moeite gedaan het in haar handen te krijgen, dus waarschijnlijk moest het in eerste instantie al van haar zijn geweest. Of ze moest een abnormale natuur freak zijn die niet wou dat dat ene papiertje de natuur bevuilde. Maar dat sloot hij al uit. En aan het feit dat ze het nu achter haar rug verstopte moest dat zeggen dat ze niet wou dat anderen het zagen.
Tot zijn verbazing was zij degene die zich verontschuldigde. Rustig schudde hij zijn hoofd. ‘Ik moet me eerder verontschuldigen,’ sprak hij rustig, ‘Het is immers mijn schuld dat ik niet goed op hem lette, in eerste instantie. En dat hij daarom dus daar uithing, en niet oplette.’ Hij zweeg eventjes. ‘Zoals gewoonlijk,’ voegde hij eraan toe, meer op zijn vogel gericht dan op het meisje. Het was een lieftallig en schattig meisje, daar was geen ontkennen aan. Ze was jong. Haar brede glimlach werd alleen niet goed door hem opgenomen. Haalde hem teveel door de war met die van zijn jongere zusje. Het zou nog wel een tijdje duren voordat hij over haar heen zou zijn.
Pas toen ze hem weer aankeek – na een paar seconde naar de grond te hebben gekeken – trok hij zijn mond weer open. ‘Gaat het trouwens wel?’ lichte bezorgdheid in zijn stem. Hij zweeg weer, glimlachte alleen maar. Hij wist wel dat sommige mensen zich irriteerde aan het feit dat het leek alsof hij non-stop glimlachte, en dat zijn glimlach dan ook nog eens op de meest ongepaste momenten op zijn gelaat bleef staan. Maar het zorgde er ook voor dat mensen gemakkelijker met hem in de omgang waren. ‘Degene die U hier de schuld moet geven is Joshua Storey, ik dus. En mijn vogeltje Faith. We zijn hier pas aangekomen en zijn nog niet echt wegwijs. En natuurlijk vinden vogels het leuk om hun vleugels te strekken naar zo’n lange vlucht in een shuttle, dus dat is eigenlijk de hoofd reden van dit voorval,’ stelde hij zich uiteindelijk in een nogal aparte en lange manier voor. ‘En tegen wie zijn buik is Faith vandaag weer opgevlogen?’ glimlachte hij vriendelijk. Het was dat hij zijn handen vol had, anders had hij een hand uitgestoken om nog beleefder over te komen. Maar misschien zou dat dan weer de humor weghalen uit zijn woorden.

{ Des te erger, kan ik me opvulling gaan zoeken.
Om niet met een kort l*llig postje te komen x) }

Haar normale, stralende Novaanse glimlach rees weer omhoog, waarbij haar ogen vrolijk twinkelden toen ze zag dat hij ook glimlachte. Ze was nou eenmaal een volbloed Novaanse, de pure vrolijkheid en de stralende glimlach hoorden gewoon bij haar, zoals je haar ook nooit met een andere kleur haar dan groen zou kunnen voorstellen. Zo wás ze nou eenmaal, het paste bij haar zoals al haar spulletjes ook bij haar pasten, allemaal in haar eigen stijl. Ze grinnikte zachtjes toen ze hoorde hoe hij zei dat het vogeltje meestal niet oplette; ze kon het zich wel voorstellen. Maar het had haar geen of in ieder geval niet genoeg pijn gedaan om erover te zeuren, ze was absoluut geen aansteller. ‘Het geeft niets.’ Ze was blij dat hij ook een vrolijk persoon van nature leek te zijn, hij glimlachte ook veel. Hij sloot zich niet af voor andere mensen en probeerde vriendelijk over te komen, twee eigenschappen die ze sterk waardeerde in mensen. Nadat ze haar blouse geïnspecteerd had keek te hem weer aan, wat voor hem een reden leek te zijn om weer te spreken. Dat was ook prettig, zo vielen er in ieder geval geen ongemakkelijke stiltes. Die kon zij altijd wel weer opvullen met haar nutteloze perpetuele geratel, maar veel mensen werden daar niet al te gelukkig van. ‘Het gaat prima, maak je geen zorgen.’ De geruststellende klank in haar stem was een reactie op zijn bezorgde klank, hij hoefde zich toch geen zorgen om haar te maken. Ze redde zich altijd wel, ook uit de meest duistere dieptepunten. Dat er een vogeltje tegen haar buik aan vloog was echt geen probleem. Hij was een prettig persoon om mee om te gaan, hij was niet verlegen, schaamde zich niet, hij glimlachte veel en hij behandelde je niet als een klein kind als je zestien was, hoewel hij haar misschien wel zo zag; hij liet het in ieder geval niet blijken. Ze knikte naar hem zodra hij zich voorstelde, en haar ogen dwaalden af naar het vogeltje zodra hij daarover begon. Terwijl hij verder sprak luisterde ze wel, maar haar ogen dwaalden af naar de vissenkom die hij bij zich had. Vooral eigenlijk naar de vissen die erin zwommen. Ze leken elkaar perfect aan te vullen, een zwarte met een witte stip en een witte met een zwarte stip. Als een evenwicht, om de hele kom in een balans te houden. Ze registreerde zijn woorden wel in haar gedachten, maar ging er verder niet echt op in. Pas toen hij iets aan haar vroeg keek ze hem weer aan, en maakte de iets afwezige glimlach weer plaats voor de Novaanse. ‘Uw vogel is tegen de buik van Mystralic Nuxian beland. Maar noem me alsjeblieft Myst.’ Haar woorden waren niet smekend; meer gewoon een standaard toevoeging waarneer ze zichzelf voorstelde. Ja, ze had een merkwaardige naam, maar haar roepnaam vond ze zelf wel acceptabel. Hij viel ook nog wel lichtelijk uit de toon, maar dat maakte haar niet uit. Ze viel over het algemeen altijd lichtelijk uit de toon. Ze was blij dat hij zijn hand niet uit stak, dat vond ze altijd zo verschrikkelijk formeel. Daarna bedacht ze zich dat ze misschien iets tegen hem moest zeggen, anders viel het zo stil. Ze dacht kort na over welke woorden hij net gesproken had, en bedacht zich toen wát die woorden eigenlijk betekende. Hij is een nieuwe leraar. Haar ogen werden licht verwonderd, en ze vroeg zich af welke magie hij zou geven. ‘U bent hier dus nieuw. Zal ik u anders naar het gebouw toe leiden? Dan komen we meteen langs verscheidene dingen op het terrein zodat u de weg daar naartoe ook weet.’ Haar glimlach werd iets uitnodigend, waarna ze zich omdraaide en naast hem terugliep. Maar na drie passen stond ze plots stil. ‘Mijn tas.’ Murmelde ze, haar ogen verwijd. Sh*t, hij staat nog onder die boom. Ze keek even ongemakkelijk opzij, waarna een lichte blos haar wangen kleurde en haar glimlach iets ongemakkelijk werd. ‘Vind u het erg als we een omweg nemen? Ik heb mijn tas geloof ik laten liggen onder de boom waar ik gezeten heb.’ Haar ogen bleven vrolijk, hoewel ze wel iets onzekerder waren dan eerst. Ze draaide zich weer naar hem toe en probeerde haar blik op zijn ogen gefixeerd te houden, zich niet te laten afleiden door de fascinerende vissen.

[Geef Lisanne/Xavier maar de schuld. Als zij niet post heb ik te veel inspiratie. (a)]

Het meisje leek goed te weten hoe ze op vragen moest antwoorden. Ze had zijn bezorgde toon er vrijwel gelijk uitgepikt en haar stem een toon gegeven die ervoor zorgde dat al zijn zorgen wegebden. Maar zo waren al dat soort meisje van haar leeftijd, en met een beetje hetzelfde karakter. Niemand hoefde zich zorgen te maken over hun, ze waren nu immers bij een leeftijd beland waar ze volledige zelfstandigheid zouden leren. Van nature. En dat lieten ze ook blijken. Wel deed haar glimlach hem aan iemand herinneren. Een persoon waar hij de naam niet van kende. Maar die hem wel geholpen had. De persoon die hem Yang had meegegeven, een van zijn vissen. Het meisje van Nova! De glimlach die haar gezicht, de meeste tijd die tot nu toe verstreken was, sierde was bijna precies hetzelfde als die van het meisje op Nova. Zou dat betekenen dat zij wellicht ook van Nova afkomstig was? Wellicht. Een warme glimlach kwam op zijn gezicht bij het zien van hoe ze naar zijn vissen keek. Schattig. Gewoonweg schattig. Hij had het niet bijzonder gevonden als een van zijn dieren haar aandacht had getrokken. Die waren immers veel interessanter dan een normale lange slungel als hem. Soms had hij het gevoel dat hij gewoon te kijk liep als een of andere mini dierentuin in anderen hun ogen. Maar zijn kleine kameraden weigerde van zijn zijde af te wijken, behalve Faith zo nu en dan. Maar het duurde ongeveer vijf tellen voor dat vogeltje om in de problemen te komen en dan weer zo snel mogelijk terug te komen naar zijn eigenaar; die hem wel zou beschermen. ‘Aangenaam kennis te maken, Mystal -’ hij kapte zijn zin af om zich te corrigeren, ‘Myst, het is me een genoegen U te ontmoeten. Ook al is het niet echt op een… Normale manier.’ Hij zweeg weer, keek eventjes neer op zijn vissen. ‘Maar ik vind een ontmoeting zoals deze persoonlijk leuker,’ merkte hij op, ‘Minder kans dat iemand te formeel of iemand te onbeschoft word.’ Hij sprak meer tegen zichzelf. Hij had soms wel de glim in mensen hun ogen gespot over zijn formele gedrag; misschien was het iets te overdreven? Maar zo was hij gewoon opgegroeid, kon hij niets aan doen. En het had hem tot nu toe altijd geholpen. Want wie zou er nou boos op iemand kunnen worden die een beetje manieren toonde? Het zou ronduit vreemd overkomen, het zou veel logischer zijn om je te ergeren aan iemand die werkelijk geen enkele waarde hechte aan een paar huiselijke manieren.
Bij het zien dat ze anders naar hem keek, wanneer hij zijn blik weer op haar liet rusten, nam hij de conclusie dat ze nu alles op de juiste plek had laten vallen. Hij was docent. Dat toonde zijn uiterlijk en zijn gedrag aan. En natuurlijk zou er nu alleen nog maar deze vraag in haar hoofd rondspelen: Wat voor vak zou hij geven? Maar die zou hij spoedig wel beantwoorden, hij vond het wel leuk om te zien hoe lang ze het voor zich kon houden. Haar verzoek om hem wegwijs te maken op het onbekende terrein klonk als muziek in zijn oren. Het laatste wat hij wou was te laat zijn op zijn eerste zelfgegeven les omdat hij de weg niet kon vinden. Hij liep rustig achter haar aan. Nou, niet echt helemaal achter, meer schuin. Maar hij liep haar voorbij wanneer ze plots stilstond. Een tas? De woorden die daarop volgende maakte het duidelijk. ‘Is helemaal niet erg hoor. Des te meer kunt U me laten zien,’ was zijn enige reactie erop, met zijn glimlach die nog steeds niet voor honderd procent van zijn gezicht was geweken. Natuurlijk was hij wel wat zwakker geworden, of wat warmer… Of wat breder. Maar hij was erop blijven zitten, zoals gewoonlijk voor de man. De manier waarom ze hem aankeek vertelde hem al dat haar aandacht niet bij hem zat, maar bij zijn vissen. ‘U hoeft me niet aan te kijken hoor. Het is niet dat ik je ineens zal bijten als U eventjes naar mijn vissen kijkt.’ Een lacherige ondertoon wist hij niet te verbergen, maar ze zou het vast niet erg vinden. ‘Hun namen zijn Ying en Yang. De een komt van Nova, de ander van Shadra. Maar vreemd genoeg kunnen ze het altijd met elkaar vinden,’ stelde hij ze rustig voor. ‘Waar hebt U Uw tas eigenlijk verloren?’ sprak hij uiteindelijk om ervoor te zorgen dat ze niet gehypnotiseerd zou worden door het rondzwemmen van zijn vissen.

Ze glimlachte breed toen hij zei dat het helemaal niet erg was, daar had ze al op gehoopt. Want anders had ze hem waarschijnlijk eerst rondgeleid, en was ze daarna naar haar tas gesprint om te kijken of hij er nog lag, met al haar spullen er nog in. Ze sloeg rechtsaf, tussen een aantal bomen door. Terwijl ze hier liepen begon hij weer tegen haar te praten, en ze glimlachte een beetje schuldbewust. Haar ogen twinkelden toen ze merkte dat hij het ook nog gewoon vrolijk bedoelde, hij maakte er een grapje om. Ze keek geïnteresseerd naar de vissenkom terwijl hij over hen vertelde, verwonderd van de één naar de ander en soms naar het geheel. Bijzondere beesten. Dacht ze aan het eind van hun uitleg. De vissen bleven maar rondjes om elkaar heen zwemmen, alsof – Toen hij plots tegen haar sprak richtte ze haar hoofd weer op, knipperde ze een beetje verdwaasd met haar ogen. De vissen waren naar haar idee iets té interessant om naar te kijken als je ook nog een normaal gesprek met iemand wilde voeren, dus moest ze zichzelf daar maar van weerhouden. Haar toon was nog steeds lichtelijk afwezig toen ze zijn vraag beantwoordde. ‘Onder een grote kersenbloesem die ergens op het grasveld staat. Het is wel een stukje lopen…’ De laatste woorden waren een beetje mompelend, en ze versnelde haar pas. Ze hoopte dat hij het niet erg vond dat ze zo’n omweg zouden maken. Op de weg náár het lanceringsplatform had ze gerend en was ze te druk bezig geweest met haar blaadje vangen dat ze niet door har gehad hoe ver ze eigenlijk was gekomen. Behoorlijk ver. Dacht ze droogjes. Nu ze eraan gedacht had leek het blaadje in de hand achter haar rug ineens overdreven aanwezig. Met één hand vouwde ze het onhandig achter haar rug dubbel, zodat de tekst niet leesbaar was. Daarna haalde ze haar hand naar voren en keek er naar, op de achterkant stonden wat zinloze doodles, vooral hartjes met ‘Sam’ erbij. Snel vouwde ze het nogmaals dubbel en frommelde ze het weg in haar zak, waarna ze hem niet aan durfde te kijken om te weten of hij het gezien had of niet. Leid hem af, leid hem af. Níémand mocht weten van haar liefde voor Sam, het was simpelweg onmogelijk. Leraar, leraar. ‘Excuseert u mij voor mijn nieuwsgierigheid meneer Storey, maar ik kan me geen vak herinneren waarvoor wij nog geen docent hebben. Welk vak was u van plan te gaan geven?’ Na haar woorden keek ze pas naar hem op, een zwak glimlachje om haar lippen. Ze wist niet of ze een lichte blos op haar wangen had staan, maar ze hoopte sterk van niet. Inmiddels waren ze bij het grasveld aangekomen, maar dat hoefde ze hem vast niet te vertellen. De uitgestrekte velden met hier en daar een heuvel moesten duidelijk genoeg zijn. Ze zouden ook langs het meer gekomen zijn als ze deze omweg niet hadden genomen, maar helaas. Ze zocht met haar ogen in de verte naar de kersenbloesems die daar stonden, het waren er een stuk of zes, wist ze nog. Onder de grootste daarvan had ze zitten schrijven. Ze zag wel een aantal bomen, maar kon nog niet goed zien of het de kersenbloesems waren of niet, anders waren ze nog verder. Hopelijk hield hij van wandelen.

[Tadáá, kortheid. ]

Faith was weer levendig in de lucht gaan vliegen, geneerde zich nergens voor. Wel bleef hij nu in een straal van een meter van de twee, was te bang geworden om weer iemand te raken. Joshua wist wel al te goed dat het na een paar uur weer precies zo zou gaan als voorheen, hij was het gewend. Maar ach, het zorgde er wel voor dat hij nieuwe mensen ontmoette; zoals Myst. Hij keek haar niet aan toen ze antwoord gaf; hij hoefde het eigenlijk niet te weten. Was alleen om te voorkomen dat ze in ban zou komen van Ying en Yang hun apartheid. Op de een of andere reden vonden anderen hun altijd zo speciaal en fascinerend. Het kon zijn dat hij dat niet vond omdat hij hun eigenaar was, ze kende. Hij versnelde gewillig zijn pas, wist wel waarom ze sneller ging lopen. Wat als iemand haar tas zou pakken in de tijd dat zij weg was? Het was nooit leuk om spullen te verliezen. En hij kon het weten. Misschien wel iets te goed. Een woord… Een naam bleef altijd in zijn hoofd ronddwalen. Waarom? Omdat hij er niet overheen was. Van zijn verlies. Hij had uren in haar ogen gekeken, gestaard. Maar ze was gewoon niet meer de persoon die hij kende, ze was… Ze was zijn zusje niet meer. En om degene te verliezen waar je het meest van houd is een harde klap. Vooral als er wel nog iemand is met haar uiterlijk, maar niet met haar innerlijk. Hij keek weer zijdelings naar Myst, hopend daar afleiding te vinden. Ze probeerde iets met de hand achter haar rug, wat wist hij niet. Maar hij wist zeker dat het iets te maken had met dat papiertje. ‘Het gaat beter als je twee handen gebruikt,’ merkte hij vriendelijk op, accepteerde dat ze het voor hem wou verbergen. Hij verborg ook zo vaak dingen voor anderen. Dus waarom mochten anderen dan niets voor hem verbergen? Ja, het was zijn taak als leraar om zijn leerlingen te helpen, met hun problemen. Maar deze zouden zelf wel aangeven wanneer ze klaar waren om geholpen te worden. Want als je iemand ging helpen die daar niet klaar voor was, begon je eigenlijk al verkeerd.
Toch dwaalden zijn ogen weer af naar het papiertje, dat nu wel goed zichtbaar was. Hartjes… En een naam. Ja, hij kon hem lezen, maar hij zou vergeten. Althans als hem dat lukte. Dat vervloekte fotografische geheugen soms ook. Maar toch, hij zou hem proberen te vergeten. Maar hij had ook niet anders van haar verwacht. Als een meisje zo haar best deed om een papiertje te verbergen moest het eentje zijn waar iets op stond van de persoon waar ze op dat moment van hielden. Hij twijfelde er niet aan dat die persoon haar waarschijnlijk ook wel leuk zou vinden: ze was een sociaal, aardig en intelligent meisje. Dus geen twijfel mogelijk. Hij rukte zijn blik ervan los wanneer ze hem in haar zak verstopte, begrijpelijk. Hij trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van haar vraag. Zijn glimlach verdween voor een tel, om vervolgens weer in al zijn glorie te stralen op zijn gezicht. ‘Wat zie ik… Een docent met een vissenkom,’ sprak hij nogal vaagjes. ‘Geeft dat niet een klein hintje? Als je de vogel negeert. Want er zijn twee vissen en een vogel. Dus blijkbaar heeft hij een groter zwak voor waterdieren.’ Hij wendde zijn blik weer af, lachte zachtjes. ‘Heb het nu eigenlijk al voorgezegd,’ mompelde hij, maar zijn glimlach bleef op zijn gezicht staan.

Het gras veld strekte zich uit. Kersenbloesem in de verte. Ach, hij vond het niet erg om eventjes een stukje te lopen. Hij had lange benen; moest zich inhouden om haar niet voorbij te lopen. Faith werd weer eens te enthousiast en vloog gewoon recht vooruit. Begon hoog in de lucht te vliegen, en dan weer laag over het gras. ‘Hij leert het ook nooit.’ Was Joshua zijn enige opmerking; ervoor zorgend dat Myst zich geen zorgen hoefde te maken over het vogeltje dat hij niet weer tegen iemand op zou vliegen. Of verdwaald zou raken. Het was wel een mooie plek, lekker zonnetje ook. ‘Welke van de bomen is onze eerste bestemming?’ vroeg hij uit het niets, keek weer naar Myst, wachtend op antwoord.

Toch bleef de vraag of hij het had kunnen lezen in haar hoofd spoken. Wat als hij het had kunnen lezen? Ze zouden voorlopig collega’s van elkaar zijn. Hij zou erachter komen hoe onmogelijk, hoe fout het was. Zo hij zijn mond houden? God, ze hoopte van wel. Ze glimlachte breder om zijn antwoord, haalde kort haar wenkbrauwen op. ‘U bent dus docent waterdieren… die hadden we toch al? Gaat Shong stoppen?’ Ze keek hem vragen aan, dacht er zo vaak mogelijk aan haar voeten op te tillen en niet te gaan sloffen, zodat ze niet zou struikelen. ‘Maar wat u zegt,’ vervolgde ze later, ‘dat u een voorkeur heeft voor waterdieren hoeft helemaal niets te zeggen. Bovendien zijn de vissen beiden kleiner dan de vogel, samen zouden ze misschien voor één exemplaar van een vogel tellen. Hoewel ze natuurlijk wel beiden een ziel hebben, als je het zo bekijkt, en dan tellen ze natuurlijk voor twee. Maar op Nova hebben wel meer mensen bijvoorbeeld een passie voor waterdieren, of voor de natuur. Zou dat dan betekenen dat die mensen ergens in hun wortels iets voor die planeten moeten hebben? Dat is meestal niet het geval.’ Haar woorden waren absoluut niet aanvallend, meer alsof ze gewoon een prettige, vriendelijke discussie aan wilde gaan. Ze wist dat ze hoogstwaarschijnlijk niet slimmer was dan een docent, maar discussiëren was goed voor je ontwikkeling, voor je kennis. Myst grinnikte zachtjes en bleef naar het vogeltje kijken dat zich prima leek uit te leven over de grasvelden. Ach, het beestje moet toch ook zijn energie en enthousiasme kwijt. Maar zodra ze verder keek, zag ze dat de bomen inderdaad de kersenbloesems waren die ze had gezocht. Haar blik draaide weer naar hem toe zodra hij tegen haar begon te praten, haar een vraag stelde. Gelijk herkende ze ook de dikke kersenbloesem, een van de dikste die ze ooit had gezien, tussen de andere bomen die nog vrij dun waren. ‘Die dikke daar. Als het goed is ligt mijn tas daar.’ Laten we het hopen. Ze liepen rustig verder, maar ze waren nog niet dichtbij genoeg om te kunnen zien of haar tas er ook daadwerkelijk nog lag. Haar nieuwsgierige gedachten gingen alweer naar hem toe. Wat kon het haar ook schelen; leraren hoorden vriendelijk tegen leerlingen te zijn. ‘Waarom heeft u eigenlijk besloten leraar te worden? Is dit de eerste school waar u les geeft? Bent u daarvoor in opleiding geweest?’ Een typische Myst actie: de vragenstroom. Drie vragen waren eigenlijk nog best weinig. Ze bleef naar zijn gezicht kijken, kijkend of ze een scheurtje kon ontdekken wat zijn masker van vriendelijkheid zou doen scheuren, wat haar zou vertellen dat hij eigenlijk niet zo vrolijk was als hij leek. Uiteindelijk draaide ze haar hoofd weer naar voren, zag haar licht versleten donkergroene rugtasje liggen. De gedichten waren er een beetje uit gegleden, maar er was niets echt zichtbaar tenzij je er echt naar zou kijken. In een iets snellere pas, met de hoop een kleine voorsprong te krijgen, legde ze de laatste meters af en knielde ze erbij neer. Ze pakte het gedicht uit haar broekzak en propte het er maar gewoon bij, ze kon beter snel haar tas dicht doen voor hij haar gedichten zou lezen. Snel daarna ritste ze hem dicht en keek daarna om haar heen, om te kijken of hij haar bijgebleven was of haar inmiddels ingehaald had.

[Keiharde metal is niet zo goed voor een zoet topic. Nou en. ]

De vissen waren gestopt met rondjes zwemmen, bleven nu enkel nog hangen in het water; alsof er geen zwaartekracht leek te zijn in die vissenkom. Zij waren de enige die opmerkten dat er iets mis aan het gaan was, Faith daarin tegen was zo blind als gewoonlijk in dit soort situaties. Het groene diertje floot vrolijk wat liedjes en leek een soort van dans te doen in de lucht. Toch bleef Joshua glimlachen, liet niet merken – zoals zijn vissen, dat er iets was. In zijn hoofd ging het er echter anders aan toe. Hij probeerde iets uit zijn hoofd te bannen, maar dat ging niet zo gemakkelijk als verwacht. Het werd juist erger; dat realiseerde hij zich nu ook wel. Die naam zou hij waarschijnlijk nooit meer uit zijn hoofd krijgen, en iedereen die hij tegen kwam met die naam… Geweldig. Maar hem kennende zou hij enkel glimlachen, zoals altijd. Dus zou hij niets verraden, gelukkig maar voor Myst. Want anders had zij een probleem, en dan zou hij ook een probleem krijgen; aangezien ze wist wie de dader moest zijn. Hij zou immers ook niet eens proberen om een alibi te hebben.
Gelukkig was Myst er niet alleen in zijn gedachtestroom, maar ook in de werkelijkheid. Om hem eruit te trekken en zijn aandacht op te eisen. De vragende blik vertelde hem al genoeg. Hij was over alles geïnformeerd, zoals dat hoorde. ‘Assistentie,’ luidde zijn antwoord kortaf. Hij keek eventjes in de lucht, deed net alsof hij Faith zocht, om zich vervolgens weer op het meisje te richten. ‘Er zijn erg veel leerlingen op deze school, van verscheidene planeten. Als het alleen de leerlingen van Cassia waren die water magie zouden bestuderen en leren beheersen zou die andere persoon het prima afkunnen in zijn eentje, mits hij bereid is de meeste tijd van zijn vrije tijd aan school te hechten. Maar aangezien dat niet het geval is; en er dus ook nog leerlingen zijn van andere planeten die graag een gokje willen doen om te kijken of ze ook nog andere soorten magie kunnen beheersen, wordt dat dus te veel voor een enkele docent. Dus vandaar dat ik hier nu ben.’ Weer glimlachte hij, als vriendelijke afsluiting van haar antwoord. De vissen begonnen, alsof er een teken was gegeven, weer rondjes te zwemmen. Het leek alsof ze doorhadden dat alles nu weer normaal zou lopen, dat er geen ongemakkelijke situatie meer was. Hij was inderdaad ook weggeëbd.

Rustig knikte de man op haar opmerking. ‘Klopt, allemaal waar wat je daar zegt,’ sprak hij. ‘Misschien heb ik je toch een beetje onderschat qua kennis,’ voegde hij eraan toe, niet wetende of ze het als een compliment zou opnemen, of niet. ‘Want alles heeft zo wel zijn eisen; de een heeft een beeldschoon uiterlijk, de ander heeft de kennis. Maar zo te zien heb jij beiden gekregen.’ Dat was het laatste wat hij er nog over zei. Voor een moment was zijn glimlach wat zwakker, realiseerde zich dat hij misschien heel verkeerd over aan het komen was. Maar welke docent deed dat nou niet? Als een jong persoon kon je zeggen wat je wou, het zou nooit echt verkeerd overkomen op je leeftijdsgenoten. Maar voor hem… Als volwassen man, dan kwamen bepaalde dingen al snel slecht over. En dat deden ze dan op alles en iedereen.
Zonder enige aarzeling liep hij achter haar aan, het verbaasde hem licht dat ze niet al was gaan rennen; hem totaal vergetend. De meesten hadden de neiging dit te doen, moesten weten of hun rugzak er nog was. Wat er in die rugzak zat leek wel een soort heiligdom te zijn, en hij respecteerde het ook wel een beetje. Hij zou het ook niet fijn vinden als iemand ongevraagd in zijn koffer zou kijken, niet dat er iets speciaals in zou zitten; maar het ging om het gebaar. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, glimlachte nog steeds maar nu een beetje aarzelend. Een vragenstroom. Ieder woord ervan moest hij herhalen in zijn hoofd, wilde hij niet iets vergeten van wat ze had gezegd. ‘Ik…’ Hij stopte eventjes, om woorden te zoeken. ‘Ik ben docent geworden vanwege een privé reden, en ik ben nog niet zo ver in mijn herstelling om daarover te praten. Als U het niet erg vindt,’ beantwoordde hij de eerste vraag. ‘Ja, dit is de eerste school waar ik voor de klas zal staan. En de laatste vraag… Ja en nee. Ik heb wel degelijk er voor gestudeerd; maar ik heb grote delen overgeslagen omdat mijn levenservaring al genoeg was om het te compenseren. En dan bedoel ik de hoofdstukken over de omgang met de leerlingen; de psychologische kant van het vak. En bovendien leek ik ook altijd al een klein talent te hebben voor water magie.’ Hij laste weer een pauze van een paar tellen in, eventjes zijn longen weer de tijd gevend zich met lucht te vullen. ‘Beantwoord dit je vragen voldoende?’
Hij bleef ongeveer twee meter van haar weg staan toen ze haar rugzak eindelijk bereikt had, deed dit uit respect en uit voorzorg. Wat als zijn ogen weer iets zouden opvangen en hij het niet meer uit zijn hoofd kon krijgen? Zoals die naam op dat briefje. Wanneer ze klaar scheen te zijn keek hij haar aan, weer met die eeuwige glimlach. ‘En, Myst, vertel mij eens. Je weet nu waarom ik docent ben, en het zou een vreemde vraag zijn van mij om U te vragen waarom U leerling bent. Maar laat mij het dan zo vragen; Waarom heeft U besloten om naar deze school te komen?’ Hij had zich al half gedraaid; plande erop het stuk terug te lopen, wist niet wat Myst van plan was qua routeplanning.

{ Waar geeft Roxas-mood muziek me altijd zoveel inspi >< ? }

Ze knikte vriendelijk terwijl hij haar vragen begon te beantwoorden, probeerde de nieuwsgierigheid bij het eerste antwoord te onderdrukken. Herstelling… dus hij heeft pijn geleden… iemand kwijt geraakt? Gebroken hart? Hoe kan je om zoiets nou leraar worden? Het vak van docent zijn leek haar sowieso niet zo aantrekkelijk, maar dat lag misschien meer aan haar behoefte om in zichzelf te investeren die veel sterker was dan die om anderen daarbij te helpen. Ze luisterde rustig verder en knikte, toen hij haar vroeg of dit voldoende was. ‘Ik denk van wel.’ Ze glimlachte kort iets breder voor ze opstond en de tas om haar rug heen sloeg, haar armen door beide gaten heen stak. Ze draaide zich naar de juiste richting terwijl ze naar hem luisterde, maakte een simpel handgebaar om hem duidelijk te maken dat we niet dezelfde kant op terug gingen, nu gingen ze tenslotte richting de school.
Ze had al een vrij grote glimlach om haar lippen liggen door zijn woorden; het zou inderdaad een vreemde vraag zijn. Terwijl ze in een vrij stevige pas, voor een meisje van haar lengte dan, richting het schoolgebouw liep dacht ze na over hoe ze haar antwoord wilde formuleren. Haar gezicht vertoonde enkel vrolijkheid, zelfs het denken kon het niet doen verdwijnen. Vooral omdat hij haar ook ‘u’ bleef noemen, iets wat eigenlijk heel vreemd klonk in haar oren. ‘Het was eigenlijk vrij simpel. Zoals u misschien al uit mijn eerdere woorden heeft kunnen opmaken, kom ik van Nova. Ik ben een volbloed Novaan en ik houd echt van de planeet, maar na vijftien jaar was dat dan ook het enige wat ik van ons sterrenstelsel gezien had. Ik wist dat het niet alles was, maar alleen van foto’s. Ik had dieren gezien waarvan ik niet wist dat ze konden bestaan, planten gezien die op Nova echt niet voortkomen, en natuurlijk op school geleerd dat er verschillende planeten waren. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer onderdrukken en overlegde met mijn ouders of ik eventueel naar een school met alle soorten magie zou mogen, en die hebben na enig onderzoek mij deze school gerefereerd. Ik moet zeggen dat ze het goed hebben gedaan; ik heb tot nu toe nog geen spijt gehad dat ik hierheen ben gekomen. Mijn leven is er een stuk interessanter op geworden.’ Ze wist zelf maar al te goed dat dat niet lag aan de school, en ook niet aan de vakken die ze er kreeg. Maar andere voordelen van nieuwe scholen waren ook leuk, zoals nieuwe mensen ontmoeten. Voorál nieuwe mensen ontmoeten. Hoewel ze graag had gewild dat het anders had gelopen had ze nooit spijt gehad dat Laurens de eerste jongen was die ze hier ontmoet had. Langzaam naderden ze het gebouw, de grote toren werd al steeds verder zichtbaar. Ze keek hem even aan. ‘En beantwoord dat úw vraag genoeg?’ Een licht sarcasme lag in haar stem, hoewel haar woorden niet zo bedoeld waren. Eenmaal op de weg voor het gebouw aangekomen, het was nu geheel zichtbaar, draaide ze zich naar hem om en zette een plechtige stem op. ‘Welkom op Starshine Academy.’


[Je kan zelf de reden wel bedenken waarom ik zo lang niet gepost heb, uche. Flút.]

Natuurlijk had hij het gezien. Hoe zou het hem kunnen zijn ontgaan? Zijn antwoorden wekten meestal altijd nieuwsgierigheid op, vooral bij zo’n soort personen als Myst blijkbaar. Die nieuwsgierig en leergierig waren aangelegd, althans zo dacht hij dat ze was. Ook had hij haar gebaar gespot; maakte hem duidelijk dat zijn gok over dezelfde route weer afleggen fout was. Maar ach, zo’n groot probleem was het niet. Wellicht zou hij nu meer kunnen zien van de omgeving, niet? Ying en Yang zouden nooit bezwaar tonen, en Faith?... Die was altijd te enthousiast om dat soort dingen op te merken. Het verbaasde hem soms over hoeveel hij wist van zijn dieren vrienden, maar ze hadden hem dan toch ook al heel lang vergezeld in zijn leven. Had hij er spijt van? Nee, zou hij ook nooit krijgen. Zij zorgden ervoor dat er die nodige sfeer ontstond, de sfeer die fijn en vertrouwd was. En dat was weer gunstig om een gesprek met iemand te beginnen; en daarmee nieuwe kennissen te maken.

Haar stevige pas zorgde ervoor dat hij een warme glimlach rond zijn lippen kreeg. Waarom deed werkelijk ieder trekje van een meisje hem denken aan haar? Het kwelde hem, deed hem pijn. Maar tegelijkertijd vond hij het fijn. Fijn om te weten dat ze niet voor altijd verdwenen zou zijn. Ze zou altijd ergens zijn… Vaagjes. En dat was wel fijn, op de een of andere manier. Je kon het ook als eng bekijken, maar daar was hij niet het soort persoon om er zo tegenaan te kijken.
Hij kon haar zonder enige problemen bij houden; dat was nou weer het voordeel aan zijn lengte. Zijn benen waren lang, dus kon hij grote stappen zetten. En hoefde hij vrijwel nooit te rennen of te snel wandelen. Sommigen dachten ook dat hij van Puffoon kwam; omdat zijn lengte hem de mogelijkheid bood om er snel te zijn. Maar dat was niet zo. Hij snapte het best wel, en had er daarom ook geen problemen mee. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, focuste zijn aandacht weer op Myst. Haar antwoord. Met een glimlach luisterde hij aandachtig naar haar antwoord. Ja, ze was inderdaad een nieuwsgierig aagje. Maar dat was wel schattig; vroeger was hij ook zo geweest. En zijn zusje al helemaal; die wou vroeger altijd avonturier of reiziger worden. Het mocht misschien niet echt meisjesachtig overkomen, maar dat deerde haar niet. En hij vond het maar grappig over hoe ze vertelde wat ze later ging doen. Jammer genoeg had het niet zo mogen zijn voor haar… Hij duwde de gedachte weer van zich af; moest er niet zoveel over nadenken. Ze kaatste zijn vraag terug, hij lachte zachtjes. ‘Maar natuurlijk. Ik hoop dat als ik een nieuwe leerling of docent hier tegenkom ik hetzelfde kan zeggen over deze school als U.’ Hij wist wel dat dat het geval zou zijn. Hij was niet het soort docent dat gewoon naar een willekeurige school ging. Hij was hier niet eens naartoe gekomen omdat het goed betaalde; hij kon altijd nog bij zijn ouders terecht. Hoewel dat wel beschamend zou zijn, maar daar ging het niet om.

Uiteindelijk bleef hij stilstaan, keek op haar neer. Na haar aankondiging liet hij zijn blik omhoog gaan; bekeek het hele gebouw. Het was imposant, zelfs voor hem. Iemand die gewend was in een groot gebouw te leven. Maar zijn thuis had altijd een intimiderende indruk op hem gehad. Zelfs binnenshuis vond hij het niet al te prettig. Maar hier zou het vast anders zijn; hier zou het niet zo leeg en eenzaam zijn omdat hier al de leerlingen rondliepen. Hij liet zijn blik weer afdwalen op Myst. ‘Mooie aankondiging,’ gaf hij haar een klein complimentje over hoe ze het gebouw had aangekondigd. ‘Krijg ik ook nog een rondleiding binnensschool, of moet U naar de les?’

{ Nog Flutter (À)
En dat kan ik niet, maar je zult vast wel een goede reden hebben (; }