_________

Het was midden in de nacht. Het was doodstil in het kasteel, op enkele, zachte geluidjes na. Als men niet beter zou weten, was enkel het geruis van de wind door de bomen te horen en wellicht af en toe het geluid van een uil. Maar voor de enkele, oplettende luisteraar die toevallig zijn raam open had staan in deze zomerhitte, klonk nog iets anders… Zachte kattenvoetjes trippelden over de raamkozijnen en balkons van het magnifieke gebouw. Beheerst, maar toch vlug verplaatste de zwart-grijze kater zich over de relingen. Als kat-zijnde kende het geen hoogtevrees en kon het zich met gemak soepel voortbewegen van raam naar raam. Als men toevallig naar buiten zou kijken op het juiste moment, zou men slechts in een paar seconden een zwarte schim voorbij zien glijden. Hij had er een flinke pas in.
Na nog een aantal minuten zo voortbewogen te hebben, hield het diertje plotseling stil, geïntrigeerd starend naar het raam waar het zich nu voor bevond. Het was het raam van één van de lerarenvertrekken. Eén vertrek in het bijzonder: Au-rawr-a’s kamer. De kat ging geduldig op de reling zitten en drukte zijn kop tegen het glas. Nog niemand te zien. Maar waarschijnlijk zou ze zo komen. Dit kon twee kanten opgaan: of ze zag hem en liet hem binnen óf ze zag hem niet en dat was nog beter…
De kater grijnsde breed, té breed voor een normale kat. Maar dit was dan ook geen “normale kat”. In werkelijkheid schuilde er in het diertje een achttienjarige, ietwat perverse jongeman die nu voor het raam van zijn mentordocent wachtte tot ze zich zou terugtrekken voor de nacht.
Toen het laatstgenoemde moment echter maar niet aanbrak, zuchtte hij ietwat ongeduldig. Meestal vertrok ze exact rond dit tijdstip naar haar kamer, al had hij haar in feite nog nooit daar zien aankomen, aangezien hij tot nu toe alleen nog had geobserveerd hoe ze ’s avonds ergens was opgestaan en was weggegaan. Daarom had hij nu het plan bedacht om haar gewoon bij haar kamer op te wachten, als verrassing. En in zijn katvorm kon hij dat veel makkelijker ongezien doen.

Plotseling ging de deur dan toch open. Verrukt ging de kater wat rechterop zetten en kneep zijn amandelvormige ogen iets samen. Ahahahaha, daar was ze! Ze- Huh…?
Eli schudde zijn kop en keek nog beter. Oh shit… Daar, in de deuropening, stond niet Miss Aurora, maar…Master Archer. Eli kon zijn goddelijke sixpack al door zijn te strakke shirt heen zien prikken.
‘Verkeerde kamer’, gonsde het door hem heen. Toen hij zijn blik daadwerkelijk door de kamer zelf liet gaan, zag hij pas dat deze inderdaad niet aan een dame als Aurora toe kon behoren. Er stonden allerlei fitnesspullen, in plaats van zweepjes en leren pakjes. En er lag overal mannenkleding verspreid en geen sexy jurkjes of lingerie. Dat had hij moeten weten…
Eli wilde zich net uit de voeten (of…pootjes?) maken toen Master Archer plotseling zijn shirt vastgreep en deze lenig uittrok en vervolgens ook zijn broek begon los te knopen. Ho!
Eli werd verscheurd tussen enerzijds zijn waardering voor ook het mannelijk lichaam en anderzijds het besef dat het Master Archer was die hij aan het begluren was. Hierdoor schoten zijn ogen van de kamer, naar iedere andere willekeurige plek en weer terug en toch weer weg.
Het was tenslotte Archer zelf -al dan niet onbewust- die Eli een keuze liet maken: op een kalme pas liep de docent richting de vensterbank om daar iets vanaf te pakken. Het zou nu slechts enkele seconden zijn voor hij Eli zou zien…!
Shit! Eli moest nu snel handelen. Hij kon niet achteruit, want hij kon niet goed draaien op deze richel, maar als hij vooruit zou lopen, zou Archer hem sowieso zien, want zijn blik was al bijna op het raam gericht en Eli moest zich nog in beweging zetten. Eli ademde even diep in en uit en liet uiteindelijk vanuit zijn gedachten een schaduwportaal verschijnen. Hiermee zou hij zichzelf naar een andere, willekeurige plek kunnen transporteren. Eigenlijk maakte hij hier nooit gebruik van, aangezien het verraderlijke magie was. Ook had hij het nog niet goed genoeg onder controle om te weten waar hij zou belanden, maar hij moest het erop wagen. Als Master Archer hem snapte, was hij erbij. De docent zou vast en zeker aanvoelen dat hij geen gewone kat was. Vlug stapte Eli het portaal in.

“Oef!” Eli voelde hoe een ademstoot zijn lichaam verliet op het moment dat hij hard op zijn rug op het gras terecht kwam. Gek genoeg was hij tijdens zijn transportatie door het portaal terug getransformeerd naar zijn menselijke vorm. Zoals hij al dacht: onvoorspelbaar.
Hm, het voelde alsof hij van een grote hoogte was gevallen. Even bleef hij liggen om te herstellen, terwijl hij de onbekende omgeving in zich opnam. Waar was hij? Het kwam hem niet bekend voor. Er was overigens ook niet veel te bekijken hier.
Kreunend en steunend kwam Eli overeind. Zijn blik bestudeerde nu ieder detail om hem heen. Er was een klein gebouw in de buurt. Een stal. Verder was er weinig. Was hij überhaupt nog enigszins bij Starshine? Hm, niet wat hij zo snel kon zien, hoewel…hij misschien in de verte iets zag wat het kasteel zou kunnen voorstellen. Maar dat was best een stuk van hier.
Eli werd opgeschrikt door een stem vlakbij hem: “Dit is een goed plekje.” Het was verder zo stil, dat hij het zachte gemompel van een jongen had gehoord. Maar wacht… Eli keek om en ontdekte niet zomaar een jongen, maar zijn klasgenoot Sorey. Zijn klasgenootje leek totaal op zijn gemak te zijn bij de afgelegen plek en ging op een stronk zitten. Eli kon hem nu goed zien onder het licht van de vele sterren, zonder dat Sorey hem zou zien, aangezien hijzelf nog wat verscholen ging achter een aantal bosjes.
Zou Eli nu gewoon teruggaan naar het kasteel en een keer een soort van nachtrust pakken…of?
Nèh, dit was een te mooie kans om te laten liggen! Eli grijnsde al bij de gedachte en sloop zo geruisloos mogelijk naar Sorey toe. Het lukte hem nog aardig ook, op enkele ritselende struikjes na. Eenmaal vlakbij Sorey aangekomen, ging hij achter hem op zijn hurken zitten en plaatste zijn lippen bij diens oor, net zoals hij tijdens hun kennismakingsles had gedaan: “Hey, Sorey.” Zuchtte hij in zijn oor, waarbij zijn warme adem weer langs Soreys hals gleed. “Heb je me gemist?” Hierna streek hij even tergend langzaam met een wijsvinger langs Soreys kaaklijn, voor hij recht ging staan en naast hem in het gras ging zitten. "Wat doe je hier eigenlijk?" voegde hij er nog oprecht verwonderd aan toe.