~Tijd voor Sebby om weer wat leven ingeblazen te krijgen :3
Dit topic is -OPEN- Feel free to post~

En ja, het ging allemaal weer eens perfect. Zijn chagrijnige gezicht sprak boekdelen en menig leerling had hem in de gang enigszins verbaasd aangekeken terwijl hij langs stampte, op weg naar de dichtstbijzijnde wasruimte. Waarom? Het was vandaag al zo'n dag die net niet als 'leuk' of 'veelbelovend' aangemerkt kon worden; het was gewoon drie keer niks.
Nu kun je je afvragen waarom de normaal zo rustige leraar met een donderwolk boven zijn hoofd door de gang liep, zijn tas bijna achter zich aanslepend over de grond in plaats van normaal dragend. Hij was nooit al zo vrolijk geweest, nooit de leukste thuis, maar dit sloeg toch echt alles. Hij was het even kwijt. Om zijn mond lag een nijdige trek en achter de spiegelende brillenglazen waren zijn ogen een beetje samengeknepen terwijl hij, met blik op oneindig, weigerde ook maar iemand aan te kijken. Verder was er bijna niets aan hem op te merken: haar zat netjes, zijn ring zat gewoon om zijn duim en zijn kleding zat onberispelijk, ware het niet voor de enorme bruine vlek op het midden van zijn overhemd. Alsof er een hoop opgedroogd bloed tegenaan zat.. of misschien wel koffie.
Hij was op weg geweest vanaf zijn les naar de lerarenkamer, met zijn heerlijke kopje koffie in één hand en zijn tas in de andere. Tot op dat moment was de dag nog redelijk oké geweest. Ja, het stormde lichtelijk buiten, bladeren werden tegen de ramen gesmakt en af en toe geselde een regenbuitje het schoolterrein, maar binnen was het warm en behaaglijk. De leerlingen wilden voor de verandering niet naar buiten en waren iets rustiger in de lessen, al zaten er nog een paar pestkinders tussen, maar dat kon hij zo ondertussen wel aan. Hij was nooit echt voor dit beroep in de wieg gelegd.. Claus wel, maar Claus zou ook niet boos worden om een ongeluk als dit. Hij zou naar die irritante peuters gelachen hebben, zijn hand naar hen uitgestoken om ze van de grond af te helpen, terwijl hij daarna rustig iets nieuws aangetrokken zou kunnen hebben. Sebastian had misschien ook wat minder overdreven kunnen reageren, ware het niet dat hij een barstende hoofdpijn had en zag dat zijn ring alweer bijna kapot was; hij ging steeds verder achteruit. Hij moest sterkere stenen hebben om zijn ziekte te remmen.
Al met al waren er een paar brugklassertjes die het leuk hadden gevonden hun overige energie in de gang kwijt te raken en tegen een leraar aan te rennen. Zijn koffie had zo ongeveer door de hele hal gelegen! Het grootste deel natuurlijk op zijn smetteloze, netjes gestreken overhemd. Verdomme. Was dat nou wat hij terugkreeg? Sebastian kwam eindelijk aan bij de wasruimtes, smeet voor de eerste keer in zijn leven zijn tas tegen de muur en banjerde door naar de wasbak. Hij deed zijn bril af, hield deze in zijn hand en begon met de andere hand wat water in zijn gezicht te scheppen om af te koelen. Oké, nu bril weer op en shirt inspecteren.. Nee, de bril begon af te glijden door het water. Sebastian zuchtte, legde de bril neer op het hoekje van de wastafel en deed zijn gezicht af.. om daarna volledig in het duister te tasten. Hoewel hij zich vaag meende te herinneren waar de bril lag durfde hij met zijn vingers niet te tasten naar het montuur, bang dat hij de bril van de rand af zou stoten en kapot zou maken. Maar zolang hij zijn bril niet op had kon hij niet zien waar het ding precies lag en het dus onmogelijk pakken. Nee. Echt. Nee, waarom? Waarom moest hij zoiets stoms doen? De eerste die binnen zou komen zou een snauwerig antwoord krijgen! Sebastian begon moeilijk te doen, kneep zijn ogen dicht in een poging op de tast zijn bril te vinden maar tastte alleen maar verder naast de wasbak. Met een veel te diepe zucht liet hij zijn hoofd voorover tegen de spiegel zakken en bleef zo staan. Dit kwam nooit meer goed..

Rhine hield het haast niet meer uit in de klas. Ze kon niet blijven stilzitten en bij ieder geluidje schrok ze op. Haar vingers tokkelde op haar tafelblad en de woorden van de leraar klonken als een soort gebrom in haar oren. de muren leken wel op haar af te komen, ieder geluid leek te luid. iedere vraag iedere aanraking leek wel een schok te geven. ja Zack had haar pillen weggedaan, haar drugs. de pillen die haar staande hielden die zorgde dat ze niet compleet gek werd. dat alle gebeurtenissen haar niet teveel werden en haar nog dieper in de put hielpen. natuurlijk waren die pillen niet geod geweest ze waren illegaal en gevaarlijk maar dat had rhine er bij genomen. ze had iedere pijnlijke bijwerking erbij genomen gewoon voor die heerlijke roes die haar rustig maakte en bevrijdde van zorgen maar nu, zonder pillen voelde ze zich opgesloten mentaal aan het breken. ja ze hunkerde er naar en toen de bel ging wist ze neit hoe snel ze moest wegkomen. haar jaargenoten liepen naar de volgende les maar Rhine niet, nee Rhine liep naar de wasruimtes. Ze wilde haar hoofd onder een koude kraan steken, ze moest gewoon iets doen om wakker te worden om alles op een rij te zetten. ja ze was er bijna ze zwierde de deur open en ze bleef verstijfd staan toen ze de man zag. De man die met zijn voorhoofd tegen de spiegel leunde. hij zag er niet blij uit. helemaal niet blij zelfs. Ze zag de vuile vlek op zijn hemd en de bril die op de wastafel lag. Zou hij haar kunnen zien? Ze wist het niet zeker. En als dat het geval was, als hij haar kon zien zou nu wegspurten alles alleen maar erger maken. Dus bleef ze staan stokstijf bleef het blonde meisje met het fragiele uiterlijk en de donkere zwarte kringen onder haar ogen staan. een paar centimeter voor de deur. haar ademhaling gejaagd haar hart dat in haar borst klopte. Wat zou er gebeuren? Rhine wist het niet. haar hoofd bonkte nog steeds en nog steeds was elk geluidje, elke beweging een hel voor haar.

Misschien was het heel leuk om je grenzen te verkennen en te kijken hoe het zou zijn om met je beperking te leven, maar voor hem was er geen lol aan. Hij zag geen hand voor ogen; de spiegel was een rondje dat baadde in het licht, de muur was een grote witte vlek met halverwege een kleurovergang die tegeltjes aan moest duiden; de wasbak was een vreemde vlek waar het dunne montuurtje van zijn bril compleet in verdween. Hij zag geen steek, zelfs de vlek op zijn witte overhemd was bijna weg. Dat was dan weer positief. Zijn handen leunden lichtjes op de wasbak en zijn voorhoofd raakte het koele oppervlak aan, hij probeerde de koelte hem rustig te laten krijgen en sloot zijn ogen om die kakofonie aan verlopen vlekken weg te krijgen. Hij had er niets aan, zijn brein kon het allemaal niet omzetten tot informatie. Er was teveel informatie, informatie die niet goed doorkwam. Hij kreeg er hoofdpijn van, beet lichtjes op zijn wang om zichzelf wat af te leiden. Zijn gehoor probeerde zijn zicht te vervangen en alle geluidjes waren ineens kleine explosies. Zo ook de voetstappen..
Stappen die aankwamen, zijn aandacht onbewust maar direct trokken. Ze hielden ook gelijk halt en hij kon niet zeggen of er nu iemand stond, of dat het zijn verbeelding was. Langzaam ademde hij in en uit, kwam een beetje overeind en richtte zijn blik op de deuropening - of in ieder geval, waar hij hoopte dat de deuropening zat. Hij was er bijna zeker van dat het die kant op was, dat het geluid daar vandaan was gekomen. Hij durfde de wasbak niet eens los te laten nu, vooral omdat het het enige houvast was dat hij nog had. Zijn voeten voelden simpelweg niet meer zeker, zijn hoofd was naar het luchtledige gegaan en hij durfde het niet aan om te staan zonder een idee waar hij was.
Waarom was degene die daar zou moeten staan zo stil? Hij hoorde geen begroeting, net een ademhaling - al kon die ook gehallucineerd zijn - en het klonk niet als een ademhaling die een totaal ontspannen persoon uitstootte. Hij voelde zich nu schuldig, had hij de persoon zo aan het schrikken gemaakt? Of was het één van die kinderen die zijn woeste bui gezien had? Zo erg was het toch ook niet geweest? Hij voelde de neiging naar de persoon toe te gaan en zich erover te ontfermen, zoals hij ook deed bij Claus als hij zich zelf slecht voelde en het idee had dat hij iemand moest helpen om zelf beter te worden. Maar degene die daar stond was waarschijnlijk een onbekende en wilde misschien helemaal geen hulp. Hij wist niet eens wat er was, hij kon niet helpen! Maar.. kon diegene hem helpen? Zonder het door te hebben had zijn gezichtsuitdrukking iets lichtelijk smekends gekregen, al was het waar dat hij zonder hulp nergens zou komen. 'Pardon, zou je me misschien kunnen helpen? Zonder bril zie ik belachelijk weinig. Als je die alsjeblieft aan me zou kunnen geven?' Hij richtte nog steeds op goed geluk zijn blik op het plekje waar de lichtinval van de deur beperkt werd en hoopte, dat diegene niet weg zou rennen maar gewoon zou helpen. Zelfs al was het aan de magie te voelen een Shadraan, die het niet zo op Novanen zou hebben als je van stereotypes uitging. Maar, hij kon altijd hopen, niet?

daar stond ze dan. in de wasruimtes met een halfblinde leraar. En aan zijn energie te voelen was hij niet echt blij. ja Rhine was goed in negatieve gevoelens waar te nemen, blije gevoelens was wat lastiger maar soms lukte het haar toch. Ze richtte haar hoofd een beetje schuin en bekeek hem vanuit een ander perspectief, letterlijk dan. Wat was die man aan het doen? Waarom leunde hij tegen die spiegel aan? Rhine wist het niet. En ergens vond ze het vreemd. Ze wilde hier liefst zo snel mogelijk weg maar ze wist niet goed hoeveel hij precies zag, ze kon het niet riskeren dat hij misschien een glimp van haar opving en haar zou kunnen herkennen. ze wilde niet nog meer problemen dan dat ze al had. Het was vreemd maar Rhine leek wel problemen en ongeluk aan te trekken. ze haatte het maar ze kon het niet helpen het gebeurde gewoon steeds opnieuw en opnieuw net alsof het leven met haar aan het lachen was, het leuk vond om het haar moeilijk te maken. Compleet insane natuurlijk maar ze begon het steeds meer voor waarheid aan te nemen. Hij richtte zijn hoofd wel naar haar richting, of in ieder geval daar leek het op. Hij leek niet zeker te zijn of ze daar wel stond. Dus de conclusie was dat hij barweinig zag dat was wel zeker. maar dan nog het risiko was te groot om weg te lopen als een gek. Iemand zou haar wel zien, een lopend meisje in de gangen tijdenslesuren was namelijk nu ook weer niet iets dat geen aandacht trok. Ze voelde het aan hem hij was een novaan. Ze kon het licht dat hij kon manipuleren bijna zien. Ja rhine had niets tegen novanen ze vond ze zelfs leuker dan Shadranen omdat ze zelf geboren is op nova en ooit in een ver duister verleden zelf ook een novaan was geweest. Maar dat hoofdstuk had ze afgesloten nog niet zo lang geleden ze mocht er niet meer aan denken en zeker niet nu ze geen pillen meer had. Ze bleef hem wantrouwend en onderzoekend aanstaren. haar ogen waren troebel door het afkicken en haar handen trilde lichtjes. Ze vroeg zich af waar zijn haast smekende blik ineens vandaan kwam tot ze zijn woorden hoorde. 'Pardon, zou je me misschien kunnen helpen? Zonder bril zie ik belachelijk weinig. Als je die alsjeblieft aan me zou kunnen geven?' Vroeg de man. ze slikte even en haar blik gleed naar de bril. Ze moest dat ding gaan pakken misschien als ze hem hielp ging hij wel gewoon weg en liet hij haar met rust. Ze beet op haar lip voor ze langzaam op haar converse sneakers naar voor schuifelde. Ze concentreerde zich ze mocht nu niets laten oplossen en zeker de bril niet. komaan Rhine je kan het wel! Moedigde ze zichzelf in gedachten aan. Ze stroopte de mouw van haar lange trui wat naar beneden zodat hij grotendeels haar hand bedekte. zo nam ze de bril op en twijfelde nog even voor ze die op het hoofd van de leraar plaatste. Dat leek haar slimmer dan de bril in zijn hand te leggen. Ze zette meteen een stap achteruit. Haar blik was naar haar voeten verschoven. Ja Rhine zag er nogal breekbaar uit en zeker nu ze zat te trillen. Maar ze wilde niet dat iemand het zag, ze wilde niet dat ze vragen gingen stellen, ze wilde haar geheimen niet vertellen...

Er moest gewoon iemand zijn. Hij probeerde met zijn zintuigen, die zo op licht afgestemd waren als alleen de zintuigen van een Novaan dat konden zijn, op te vangen of er een vreemde verbuiging in het licht was of een hallucinatie; een beeld dat tussen zijn oren zat, maar hij durfde te zeggen dat er werkelijk iemand stond. Zijn ogen bewogen nauwelijks terwijl hij zich op de meest donkere en ongewone kleurvlek in het geheel focuste; als de persoon licht tegenhield moest diegene wel donker zijn, niet? Al met al deed de persoon er best lang over om in beweging te komen, maar hij besloot te wachten en zijn geluk niet te testen. Dit was momenteel te enige manier waarop hij zijn bril terug kon krijgen zonder al teveel te lijden onder het hele voorval; geduld was en bleef immers een schone zaak.
En ja, was dat het geluid van schuifelende sneakers, van voorzichtige stappen naar voren? En ja, daar kwam een schaduw dichterbij, niet veel later voelde hij het koude montuur van zijn bril op zijn gezicht terecht komen en allerlei kleuren schoven weer bijeen, het prisma werd één geheel en na een paar maal knipperen kon hij weer zien. Gered. 'Zeer vriendelijk bedankt,' zei hij, helemaal vervallend in zijn politieke persona, die altijd zeer beleefd zou antwoorden. Maar hij meende het wel, zonder dit.. meisje, zo zag hij nu, was hij nergens geweest. 'Nogmaals bedankt, jongedame..' Hij haperde aan het einde van de zin, bedacht zich dat hij haar naam niet wist. En nu hij nogmaals keek.. Ze zag er niet helemaal goed uit. Verre van gelukkig. Trillend. Zijn scherpe blik keek haar onderzoekend aan, maar hij zei nog niets. Zijn van nature naar beneden gekrulde mondhoeken leken iets minder afkeurend te kijken, maar nog steeds niet medelijdend. Ze had iets over zich dat maakte dat hij haar wilde helpen; die donkere kringen onder haar ogen, dat fragiele lichaampje.. Ze straalde alleen niet echt hulpeloosheid uit, eerder een soort verlorenheid. Iets wat maakte dat hij haar niet direct hulp aan kon bieden. Toch besloot hij wat te proberen, hij kon haar simpelweg niet zo laten staan. 'Er zijn bepaalde geneeskrachtige Novaanse edelstenen waar ik wel enige kennis van heb, die zeer goed werken,' vertelde hij haar, hopend dat de hint over zou komen. Tegelijkertijd liet hij haar de ring om zijn eigen duim zien, meer uit gewoonte dan uit overtuiging. Ja, het hielp goed, al was het bij hem alweer bijna tijd voor een nieuwe.. Zijn blik bleef onderzoekend op het meisje hangen, lichtjes bezorgd. Wat zou er met haar zijn?

Ja misschien liet ze hem wel lang wachten met haar hulp. Maar hij moest het er maar mee doen. Rhine werd gewoon zenuwachtig van alles en iedereen en zeker als het een leraar was. leraren waren nog het minst te vertrouwen van alle wezens die hier rondlopen. Toenz e de bril voorzichtig op zijn neus had geplaatst deed ze meteen een stap achteruit. Ze was nog steeds wantrouwend en ook schuw tegenover de man. Maar ergens voelde ze ook opluchting, opluchting dat ze de bril niet perongelijk gemold had. Ja daar was ze echt dankbaar voor anders zat ze nog zwaarder in de problemen, mensen vonden het namelijk niet echt prettig als hun spullen ineens in as oploste. Ze zag hem met zijn ogen knipperen, waarschijnlijk een poging om alles scherp te stellen. Zeer vriendelijk bedankt,' zei hij op een beleefde toon, typisch iets voor leraren. ze betwijfelde ten zeerste of er niets verscholen lag achter die beleefdheid, net zoals bij het schoolhoofd het geval was. Rhine knikte lichtjes haar handen diep in haar zakken gestopt, haar knieën lichtjes naar binnen gebogen. Ze probeerde het trillen onder controle te krijgen maar erg goed lukte het haar niet. Ze vervloekte zichzelf dat ze altijd dat soort dingen aan de hand had als ze net liever geen aandacht trok. Had Zack dus toch gelijk gehad die pillen waren inderdaad gevaarlijk zelfs nu ze er mee gestopt had was haar lichaam nog in gevecht om de giftige stof uit haar lijf te bannen. 'Nogmaals bedankt, jongedame..' Hij haperde aan het einde van de zin, waarschijnlijk omdat hij haar naam er wilde achter plakken maar geen idee had hoe die luidde. "Rhine, Rhine LaFee" Zei ze met een schorre stem. Ze wilde eigenlijk liever haar naam niet zeggen maar het leek haar verstandiger om het toch maar te doen. Kwestie van beleefd zijn en hopen dat hij haar dan niet zou herinneren, het was een feit als je je normaal gedroeg en niet opviel vergaten mensen je veel sneller. niets opvallends doen of zeggen was dus de boodschap. Zijn scherpe blik keek haar onderzoekend aan, maar tot haar grote opluchting zei hij nog niets. Hij leek nog steeds niet erg blij zijn mondhoeken wezen naar beneden en hij maakte geen aanzet om de kamer te verlaten. wat wile hij? Ja oké ze had ook wel door dat ze er nogal vreemd uitzag.Maar leerlingen werden toch ook wel eens ziek? Wat Rhine had was natuurlijk niet gewoon een griepje nee er zat veel meer achter dan zo iets pietluttigs. 'Er zijn bepaalde geneeskrachtige Novaanse edelstenen waar ik wel enige kennis van heb, die zeer goed werken,' vertelde hij haar. Rhine keek hem behoedzaam aan haar spieren verstrakte een beetje. Tegelijkertijd liet hij haar de ring om zijn eigen duim zien. Haar ogen gleden naar zijn hand waar de ring aan zat maar snel schoten ze weer naar zijn gezicht. je mocht mensen hun gezicht nooit uit het oog verliezen. ogen verrieden alles, dat was altijd zo. Mensen konden goed liegen alles aanpassen om overtuigend over te komen maar ogen verrieden je altijd, die kon je niet trainen. Ze zag dat hij haar onderzoekend en mischien zelfs bezorgd? aanstaarde. ze vond het niet leuk ze wilde niet dat ze aandacht trok maar wat kon ze er tegen doen? en wat wilde hij bereiken met zijn stenen? rhine betwijfelde zelfs ten zeerste of zo'n steen haar kon helpen. "Ik vrees dat zo'n steen mij niet kan helpen.." Mompelde ze zachtjes. Ze bleef hem aankijken met een observerende blik. Ze mocht niets missen, zelfs knipperen beperkte ze. haar doffe blauwe ogen hadden iets beangstigends als ze zo staarde, iets doods...