‘Ik wil naar een andere school’ zei ze zacht, haast fluisterend. Haar moeder leek geschrokken te zijn want het duurde eventjes voor ze antwoordde. Fijn, nu zou het zeker niet mogen. Toch sprak haar moeder: ‘Waarom? Alles gaat toch perfect! Goede punten, vrienden!’ Acacia wist het! Ze zou het nooit toegelaten hebben! Waarom had ze het ook gedaan? Achja, opgeven kent ze niet. Ze ging zitten op haar bed en sprak in de telefoon verder: ‘Ik voel me hier niet op mijn plek.’ Korte ze het af. Dan moest ze maar liegen. Haar ouders zouden het nooit merken. Zie liegt namelijk nooit. Enkel in noodgevallen. En dit was er een. Ze moest weg. Z wou niet langer gemeen zijn. En niemand vernederen. Nooit meer. Ze luisterde goed naar de woorden die uit haar gsm kwamen. Haar moeders stem klonk heser. Ze wou precies echt niet dat ze weg ging.. Waarom toch? Ze was niet gelukkig. Is dat dan niet belangrijk meer voor haar? ‘Ik ga het er wel met je vader over hebben’ zei haar moeder. Jaah! Het is haar gewoon weg weer gelukt! Doei school. Hallo Starshine Academy! Deze school had ze op internet gevonden. Ze begon haastig aan haar moeder te vertellen over SSA. ‘Het is voor kinderen die elementen bezitten en creatieve! Het lijkt me veel leuker dan hier. Ik kan er statigere worden! Stagiaire Muziek! Alsjeblieft mama! Hier heb ik zo een kans niet!’ Het laatste riep ze bijna. Haar moeder moest haar laten gaan. Anders hield ze niet van haar. Ze wou het super graag. ‘Schat, deze school is helemaal creatief. Kun je hier niet blijven? Dat is makkelijker’ had haar moeder gezegd. Acacia werd best kwaad. Ze wou dit! Punt. Nee, ze ging hier niet blijven. Dat wou ze niet! ‘Nee’ zei ze vastbesloten. Niemand zou dat veranderen. Ze ademde diep in. Nu moest ze rustig blijven. ‘Oke, ik zal is kijken en het met je vader bespreken. Ik laat je straks nog iets weten, goed?’ Dag mam dacht ze, maar ze legde gewoon af. Dit kon je niet menen! Ze waren er nog niet uit? Komop!Maar het ging haar lukken. Punt uit.

Acacia zuchtte. Nu of nooit. Rustig duwde ze de grote deur voor haar open. Een grote zaal vol met andere kinderen stond voor haar. Veel kinderen keken op toen ze de deur opendeed. Gênant. Ze deed alsof het haar niks deed. Maar toch… Ze liet de deur toe vallen waardoor er een grote klap klonk. Nog gênanter! Ze zuchtte, ze was lekker bezig. Ze moest toch even wennen voordat ze door had dat ze nu op een andere school zat. Heel lang waarschijnlijk, dus dit jaar mocht ze niet verpesten. Ze moest het er het beste van maken. Rustig stapte ze een beetje van de deur weg. Ook al had ze dus geen idee wat ze nu moest doen. Een paar kinderen wezen naar haar. Roddelkinderen. Rot op. Acacia keek naar de grond. Wat nu? Ze zag in haar ooghoek wat meisjes vertrekken van een bankje. Toen de meisjes weg waren ging Acacia ernaar toe. Met een zuchtje ging ze zitten. Ineens hoorde ze iets. Ze keek op, een kind. Ze was best bang. Toch stelde ze zich voor. Ze ging rechtstaan en stak haar hand uit terwijl ze zei: "Hallo, ik ben Acacia Clark. Ik ben hier nieuw" met een glimlachje er achter.

Flut. Ik weet het, maar het is mijn eerste post xd

Iedereen die Acacia wil verwelkomen!

Een zwaar gewicht drukte op zijn rug, een zwaard even groot als hijzelf hing vastgebonden, maar hij leek er geen last van te ondervinden. “We gaan trainen, we gaan braaf zijn”
“NEE! We moeten moorden idioot, we moeten slachtoffer vinden en afmaken, het bloed zien gutsen” Een grom verliet de keel van de jongen, zijn zwarte oog met gele iris en zijn blauwe ogen keken speurend rond. Deze jongen was niet meer normaal, na de klap die hij had gekregen had hij last gekregen van iets vreemds waarvoor ze nog geen medicijn hadden. Een van zijn handen gleed in zijn broekzak en hij haalde er een steen uit, een steen die hij had gekregen, maar hij wist niet meer wanneer en van wie. Maar hij had ze gekregen, zijn hand omklemde de steen en zijn beide ogen keken er naar, de ene geel, de andere blauw. De jongen leed aan schizofrenie, een gespleten persoonlijkheid. Altijd leek de kwade kant het wel te overwinnen want zijn emoties waren meestal haat en nijd geworden. Maar nu leek het beter te gaan met hem, alleen waren de twee persoonlijkheden constant in de clinch. De jongen wandelde verder “Nee, we moeten harmonieus omgaan met de natuur, alles heeft een doel in dit leven.” Zijn ene hand die aan de kant van zijn gele oog was ging krampachtig naar zijn zwaard “Niets heeft een doel! Zelfs wij niet, wij moeten doden, wij zijn geboren om te doden, dat is het enige doel dat we hebben.” Een venijnige grijns verscheen over zijn gezicht terwijl zijn beide ogen weer helemaal geel werden. Het leek erop dat de ene kant het weer overnam, dit gebeurde wel vaker. De jongen zakte in aan een van de tafels van de grote zaal en begon luidkeels te gillen terwijl hij krampachtig met zijn handen naar zijn hoofd greep. Natuurlijk keek iedereen naar hem, ze kenden hem als een vredelievend persoon die nooit iets verkeerd deed, maar nu zagen ze werkelijk een echt vreemd persoon. Zack was emotioneel onstabiel sinds de val die hij had gedaan, hij was niet alleen zijn geheugen kwijt, maar ook was hij met deze vervelende ziekte opgescheept. De ene kant was de positieve lieve Zack, de andere kant was een gevoelloze moordmachine die alleen maar dacht aan vechten en moord. De jongen lag nu al bevend op de grond, zijn ogen veranderden constant van kleur. Hij zweette, van de inspanning, het vechten dat hij vanbinnen deed, om de slechte persoonlijkheid niet weer de laten winnen. Weer verliet een schelle kreet zijn mond en hij begon vervolgens dan weer luidkeels te lachen “We dachten dat je wel sterker was, dat wij niet gemakkelijk konden overnemen. We hadden het mis, makkelijke prooi”
“N-nee, stop…” zei hij vervolgens en hij schudde zijn hoofd, tranen verlieten zijn oogleden. Hij stond recht en wandelde verder, de rest negerend, neuriënd in zichzelf.
Even later werd er tegen hem gesproken, zijn weer eens helderblauwe ogen keken het meisje aan. Hallo, ik ben Acacia Clark. Ik ben hier nieuw" zei ze en zijn ogen werden weer geel en hij keek haar lichtelijk vernietigend aan, maar dan werden zijn ogen weer helderblauw en vriendelijk "Zack fair"
"Stel ons niet voor, dat maakt ons zwak" zei hij binnensmonds tegen zichzelf terwijl hij zich wegdraaide.

Acacia zat helemaal in har gedachten verwikkeld. Ze wou hier zo graag naar toe, maar nu wist ze niet eens wat ze hier moest doen. Misschien had ze echt haar oude zij moeten blijven en dan zou ze hier niet zo ongemakkelijk zitten. Ze sloot haar ogen voor even en dacht aan haar vroegere tijden. Ze kon iedereen alles laten doen wat zij wou. Maar als ze het niet deden, dan, dan.. vernederde Acacia ze gewoon! Ze had zoveel spijt van haar gedrag. Maar daarom moest ze opnieuw beginnen. Hier in SSA. Voor haar hele leven opnieuw te starten. Ze mocht niet de hele tijd zwijgen, maar ook niet te veel zeggen. Anders.. Achja, ze was juist naar hier gekomen om het af te leren. Anders zou ze zich altijd zo vreselijk en gemeen vinden. Toch? Ze schrok zich kapot toen ze een jongen hoorde schreeuwen. Nog gênanter dan haar actie. En hij was hier vast al langer. Nu waren ze helemaal niet meer naar haar aan het kijken maar naar de vreemde jongen. Die nu op haar afstapte. Nu was ze best bang. Zijn ogen… Ze veranderde! Van kleur. Acacia was echt bang geworden… De jongen stelde zich ineens lief en vriendelijk voor: "Zack fair" Had hij gezegd tegen haar. Maar ineens veranderde hij precies weer en draaide hij zich om. Acacia ging weer voor hem staan en vroeg zacht: “Gaat het wel?” Ze was nu eerder bezorgd dan bang. Wat zou er nu gebeurd kunnen zijn? Wat was er met hem? Ze keek met haar paarse ogen Zack aan. Hij was echt niet goed! Hij moest naar een dokter ofzo. Misschien? Niet dat ze er veel van afwist. Eigenlijk niks, maar komop? Kijk hem dan. “Zou je me kunnen helpen, ik heb namelijk totaal geen idee wat ik moet doen!” had ze tegen hem gezegd toen ze haar lang paars haar goed had gelegde. Eigenlijk had ze blond haar maar ze had het geverfd. Dat zou beter bij haar ogen passen. En haar klerenstijl.
Ze zuchtte even en bleef Zack aankijken. Het schoot haat te binnen: psychische problemen! Misschien… Maar zeker was ze niet. Hij had in ieder geval een groot probleem. En als hij er niet over zou praten ofzo zou het enkel erger worden! Hij moest het tegen iemand zeggen voor het te laat was. Ofwel is Acacia gewoon aan het overdrijven en acteert hij gewoon… Nu wist ze helemaal niet meer wat ze van de jongen moest denken.
Was hij trouwens wel goed? Ja een deel. Dat leek zo. Misschien kan hij gewoon totaal niet kiezen! Acacia was weer helemaal op adem. Net was ze bang, voor wat er met hem kon gebeuren. Maar ze wist niet eens iets van hem af dus wie weet. Maar nu stonden ze daar wel raar. Gewoon voor elkaar in een grote zaal met kinderen. Acacia keek even rond, er waren nog steeds kinderen die de jongen aankeken. Heel even maakte Acacia zich weer even zorgen. Moest hij niet gaan zitten? Straks valt hij gewoon flauw! Maar dan zou hij wel normaal doen. Nee, nee, nee, Acacia was weer gemener aan het worden. Het ging net zo goed! Acacia moest zich concentreren op iets anders. Eerst wou ze zich op de kinderen concentreren maar dat was een slecht idee. De kinderen keken haar aan alsof ze iets vies was. Wat had ze nou weer gedaan? Zwijg toch! Ze kende haar niet eens. Maar als ze zo gingen voortdoen zouden ze haar nooit gaan kennen zoals ze eigenlijk is. Haar echte zij. Maar ach, die kende zij nog niet eens!