Aah..wat een vermoeiende dag... Kuro rekte zich uit, terwijl hij de slaapzaal van zijn etage betrad. Echt weer zo'n typische schooldag..veel gepraat en niets geleerd...Ach in ieder geval had hij een date gescoord voor de komende week. Hij glimlachte. En ook tegelijkertijd wat leraren dwars gezeten. Terwijl ze dat zelf nog geen eens door hadden. Had had er zelfs voor gezorgd dat er 1 iemand zonder reden was uitgestuurd...nog wel de braafste van de klas..Hij liep naar zijn bed toe, en keek naar het kooitje dat op zijn nachtkastje stond. Het was open! Hij liep er naar toe. Was die kleine dondersteen weer eens uitgebroken...nee..hij had het kooitje toch op slot gedaan...toen keek hij naar het slot. Het was geforceerd. Nee he...hadden ze er weer eens voor gezorgd dat hij ontsnappen kon.. Hij keek rond. "Lazlo!" Hij haalde een plastic zak uit de la van zijn nachtkastje met daarin allemaal blokjes kaas. Hij haalde er eentje uit, en keek onder de bedden "Laazlooo!" Hij keek onder de bedden terwijl hij met het zakje schudde. "Ik heb iets voor je.." Oh nee..hij zou toch niet door de school aan het lopen zijn? Straks denken ze dat hij ongedierte is..en dat moest hij niet hebben. Hij keek nogmaals om zich heen. Zoekend naar een kleine witte rat. Toen rende hij de deur van zijn slaapzaal uit, en keek rond op zijn etage. "Kom maar makker! Dan krijg je twee blokjes kaas!" Nog steeds zag hij dat kleine mormel nergens. Ok, voortaan deed hij dat kooitje in zijn la. De kastjes op zijn afdeling waren namelijk onder een betovering, dat ze alleen konden opengemaakt worden door de eigenaar. Toen rende hij de deur door, naar de gang. Hij keek om zich heen. Overal leerlingen..maar geen klein wit ding. Wacht...toen zag hij net een witte flits om de hoek gaan. "Lazlo! Hier ben ik!" Toen rende hij verder door de gangen, af en toe groepjes leerlingen passerend. Toen hoorde hij verderop een meisje gillen. "IEIEIEIEIEHHH!! EEN RAT!" Hij keek naar wara het geluid vandaan kwam. Hij zag een groepje meisje wegrennen uit de richting van waar het gegil vandaan kwam. Was Lazlo weer eens te nieuwsgierig geweest...De kleine rakker leerde het ook nooit...Hij zuchtte, en rende in de richting waar de meisjes vandaan waren gekomen. Hopelijk had hij niet nou al voor problemen gezorgd..Hij rende verder. Hij zag hem net onder de deur van de grote zaal door kruipen. Ooh...soms werd hij echt gek van dat beest..."Urgh.."Met een kleine moeite kon hij de deur open krijgen. Toen keek hij rond. Hij zag Lazlo onder de tafels door rennen. "Lazlo, kom nu hier!" Lazlo hoorde hem echter niet, en hij zag tot zijn ergernis dat deze richting de deur naar de keukens rende. "Stom beest..LAZLO!" Hij rende achter de rat aan, in zijn poging hem bij te houden, sprong/liep hij over tafels en liep hij sommige stoelen omver. Toen hij bijna bij Lazlo was, stopte deze even, ging op twee poten staan en keek rond. Hij moest Kuro's geur geroken hebben. Hij draaide zich om, en zag nog net de hand van Kuro die hem oppakte. "Zo, einde van de lijn voor jou hier." Hij zette Lazlo op zijn schouder. Lazlo piepte verontwaardigd. "Ga nou niet zeuren. Jij bent degene die zo nodig op pad moest." zei hij geïriteerd. Hij zuchtte en keek achter zich. Er lagen een paar stoelen om, en sommige tafels waren scheef. Fijn. Hij keek naar Lazlo, en glimlachte. "Wat ben ik blij dat ik je weer heb makker...hier.." Hij deed hij plastic zakje open, en gaf hem een stukje kaas eruit. "En nou niet weer op pad gaan hè?" Hij gaf het stukje kaas. Lazlo pakte deze aan en at deze gelijk op.

[Ik moest telkens stoppen om die koters aan de deur eten te geven >.>]

Blik afwezig voor zich uit gericht, een brede glimlach rond haar lippen en haar haren mee wiegend op de maat van haar passen. Haar rode ogen twinkelde iets en het verbaasde haar niks dat de meeste kinderen haar met grote, verbaasde ogen aankeken. Normaal zou ze hen een giftige blik hebben toegeworpen, had ze hen in haar hoofd vervloekt en was ze met grote stappen door gelopen. Zo nu en dan was ze dan waarschijnlijk blijven staan en had ze een van haar mede leerlingen aangestaard tot ze er honderd procent zeker van was dat hij of zij haar de komende tijd niet meer aan zou staren. Nu was dat echter niet zo. Ze had dit keer geen behoefte aan giftige blikken uitdelen of ander aanstaren tot ze zelf nooit meer zouden staren. Dit was een van de weinige momenten dat ze liet zien dat ook zij eens vrolijk was en dat ook zij ergens een gevoelige kant was. Ja, er waren een paar mensen waar ze altijd zo zou doen, maar hoeveel waren dat er nou eigenlijk? Vijf. Misschien zes? Eerlijk gezegd wist ze niet eens of ze Lieke en Sam er nog wel bij op wilde tellen. Sinds ze Kaito hier tegen was gekomen, had ze geen contact meer gehad of gezocht met haar twee vrienden. En eigenlijk.. Wist ze ook niet of ze Kaito nog mee wilde rekenen als een echte vriend. Ja, hij zou altijd de enige zijn die zich haar beste vriend mocht noemen, maar ze wist dat ze hem onterecht dingen verweet en ze was er zeker van dat ze dat niet zou kunnen verbergen als hij ineens voor haar stond. Maar eigenlijk wist ze op dit moment niks zeker. Ze was in de war en kon amper vertellen of ze wel bepaalde dingen uit elkaar kon houden.
Nu viel het wel mee. Of beter gezegd, ze merkte er niks van. Ze was opgestaan met een rust die ze in geen maanden meer had gehad en ze had er meteen gebruik van gemaakt. Ze had Terra naar het duistere bos laten gaan en ze was zelf voor de verandering naar een les gegaan. Vaak ging ze niet echt naar lessen en als ze ging had dat vaak een reden. Meestal was haar gedachte totaal niet bij de stof die ze bespraken en als haar een simpele vraag werd gesteld, gaf ze een antwoord dat over het algemeen niet eens overeen kwam met die stof. Maar dit keer had ze opgelet en ze verbaasde zich er zelfs over dat ze echt daadwerkelijk iets had geleerd van die les.
Ze stopte even met lopen en zuchtte. Achter zich hoorde ze de lange nageltjes van Terra trippelen en ze draaide zich langzaam om. De Tasmaanse duivel ging op het zelfde moment op haar achterpoten zitten en keek haar bazin met twinkelende oogjes aan. Tári glimlachte even en sloot haar ogen terwijl ze kalm vroeg: ‘En was het leuk in het duistere bos?’ Terra piepte opgetogen en liep verder naar haar bazin toe. Tári hurkte neer en aaide het dier even voordat ze het optilde en op haar schouder zette. De koude pootjes van het diertje waren duidelijk te voelen en Tári pakte een van de voorpoten vaan het dier. Ze tilde het op en ging er met haar duim voorzichtig langs. Terra trok haar pootje wat geschrokken terug en een korte grom werd geproduceerd in haar keel. Tári lachte even. ‘Sorry, kleine, je pootjes zijn alleen koud en wat nat.’ Terra duwde haar natte snuit tegen Tári’s wang en wreef toen met de bovenkant van haar kopje even langs haar kaak. Tári grijnsde. Ze begon weer langzaam te lopen.
Langzaam verzonk ze weer in gedachte. Weer gingen haar gedachtes naar alles wat er de laatste tijd was gebeurd. Het was snel gegaan, alles. Veel te snel. Eerst was ze gelukkiger geweest dan wie dan ook, had ze zichzelf het gelukkigste meisje van de wereld genoemd.. Vervolgens was ze praktisch vreemd gegaan en vervolgens had ze alles op moeten biechten. En of dat nog niet meer dan genoeg is, kwam er ook nog eens een oude vriend in haar leven waarvoor ze wel degelijk iets voelde. Ze was blij dat het van beide kanten kwam, maar ze wist ook dat als hij niks had gezegd over zijn gevoelens, ze het misschien niet beseft had. Dan had ze waarschijnlijk niet beseft dat ze van hem hield. Onbewust was er een hele grote glimlach ontstaan rond haar lippen. Ze had amper door dat het haar zo gelukkig maakte. Ze lachte even bij de gedachte dat ze eigenlijk niks te klagen had. Ja, haar leven was zwaar en blablabla, maar er waren mensen die het erger hadden getroffen. Ze was opgegroeid in een enorm huis en was behandeld als een prinses, zelfs toen ze veranderde in dit.. Monster. Ze wist ook wel dat dat enkel kwam omdat haar ouders bang voor haar waren, maar dat nam niet weg dat haar voeten vrijwel altijd beschermd waren door rozenblaadjes. Ze had een geweldige leermeester gehad toen ze elk klein kneepje leerde van het omgaan met messen. Haar leermeester had haar een genie genoemd op dat gebied. Ze kon dus niet klagen. Ze had altijd wat ze wilde en over het algemeen als ze het niet had, kreeg ze het wel. Ze was een verwend, arrogant kind dat praktisch niet kon leven zonder de pijn van andere. Zo was ze gewoon. Ook al was dat ooit wel eens anders geweest..
Ze schrok op toen een gil har oren binnen drong. Ze keek verbaasd op en keek Terra kort aan, die van haar schouder sprong en vooruit rende. Tári rolde even met haar ogen en liep met grote, snelle passen achter het dier aan. Rennen was over het algemeen niet nodig als ze binnen waren, maar als ze ergens buiten waren was het vaak noodzakelijk. Terra stopte toen een groepje meisjes langs kwam rennen. Tári lachte even en schudde haar hoofd. Ze keek Terra even aan en knikte kort toen het dier har hoopvol aankeek. Terra rende voor haar uit, nu iets sneller dan net. Het dier was net zo nieuwsgierig als diens bazin en Tári hoopte dat het niet al te lang meer zou duren voor ze bij de oorzaak waren van die gillende meiden. Toen ze de hoek om was zag ze nog net dat een rat onder de deur van de eetzaal kroop en nog geen minuut later kwam er een jongen achteraan. ‘Kijk is aan, er is weer eens een huisdier ontsnapt.’ Tári klakte kort met haar tong, wat voor de Tasmaanse duivel genoeg was om op de schouder van haar bazin te klauteren en haar nageltjes even hard in het vel van haar bazin te zetten. Tári grijnsde even en liep achter de jongen aan de eetzaal binnen. Eenmaal binnen ging ze met haar rug tegen een muur aanstaan en keek ze naar het amuserende schouw spel. Haar glimlach werd met de seconde groter toen de jongen over tafels rende en sprong, stoelen omver gooide en sommige tafels aan de kant schoof. Ze vroeg zich af of hij überhaupt door had wat hij aanrichten.
Toen ze zag dat de jongen de witte rat optilde en op zijn schouder zette, zette ze zich af tegen de muur en liep ze met rustige passen naar hem toe. Ze lette er niet op dat ze een paar stoelen aan de kant schoof terwijl ze er langs liep. Eenmaal bij de jongen aangekomen lachte ze even. ‘Ik heb veel gezien, maar iemand die de hele eetzaal over hoop haalt, is toch echt nieuw.’ Ze glimlachte even en keek kort naar de witte rat. Ze voelde Terra trillen op haar schouder en wist gewoon dat het dier onhoorbaar gromde. Dat deed ze vaker. Grommen zonder dat het iemand opviel tot ze haar aanraakte, dan voelde je haar over haar hele lichaam trillen. ‘Je rat heeft niks? Ik hoorde.. of beter gezegd zag, die meisjes weg rennen.’ Ze grinnikte even en schudde haar hoofd. ‘Ratten zijn geen dieren die je zomaar rond moet laten rennen.’ Ze glimlachte vriendelijk en stak haar vinger uit naar Terra die hem meteen in haar bek nam. De kleine tandjes prikte zacht in Tári’s vel, maar ze wist dat Terra niet door zou bijten, dat had ze nog nooit op dit soort momenten gedaan en mocht het dier het wel doen, was het toch nog haar eigen fout..

Aardig vind ik haar persoonlijk enger..

Hij glimlachte nog steeds. Soms kan Lazlo echt een kleine deugniet zijn. Wanneer hij de kans zou krijgen, zal hij wel ontsnappen. Toen zag hij dat er kalm een meisje op hem afkwam. Deze had een andere, wel heel raar dier op haar schouder. Hij keek even vreemd naar het dier. Lazlo piepte, en verstopte zich toen onder zijn shirt. "Aah, Laz, kom daar vandaan.." Lazlo bleef echter onder zijn shirt. Hij zuchtte. Lazlo was altijd al wantrouwend geweest tegenover onbekende mensen en dierengeuren. Daar kon Kuro zelf ook niets aan doen. Kuro had alles al geprobeerd. ‘Ik heb veel gezien, maar iemand die de hele eetzaal over hoop haalt, is toch echt nieuw.’ Zei deze. Kuro deed een hand achter zijn hoofd en keek moeilijk. "Ja hehehe...op m'n eerste week nog wel.." Hij zag dat het rare beest op haar schouder gespannen was. Lazlo piepte geïriteerd onder zijn shirt. Zijn klauwtjes deden een beetje pijn op zijn vel. ‘Je rat heeft niks? Ik hoorde.. of beter gezegd zag, die meisjes weg rennen.’ Ze grinnikte even en schudde haar hoofd. Kuro lachte terug. Hij wist dat ze het niet zo bedoelde. "Nee hoor, hij is ingeënt tegen allerlei soorten ziektes." ‘Ratten zijn geen dieren die je zomaar rond moet laten rennen.’ Toen zag hij dat ze haar vinger naar het diertje uitstak. Deze beet er meteen in. "Doet dat geen pijn?" Hij keek even weer naar het diertje. "Ja, Laz houdt ervan om te ontsnappen..of de mensen op mijn afdeling houden ervan om telkens de deur van zijn kooi te slopen..jouw beest ziet er trouwens ook niet uit als iets wat vrij rond mag lopen.." Kuro bekeek het beestje aandachtig. Vaag kwam het hem bekend voor...maar waar? "Wat is het eigenlijk?" Het zwarte beestje zag hem er nou niet echt bepaald vriendelijk uit. Nog steeds piepte Lazlo onder zijn shirt. "Nou Laz, zulke dingen zeg je niet over mensen, laat staan dieren die je niet kent." Toen pakte Kuro zijn plastic zak weer, haalde hier een blokje kaas uit, en gaf deze aan Lazlo. "Zo, en nu je mond houden.." Het gepiep was meteen gestopt. Hij voelde de kruimeltjes van de kaas langs zijn lijf gaan. Het kriebelde vaagjes.

(Ugh, ik moet echt even in Kuro komen)

Enigszins verbaasd was ze wel. Ze had nog nooit iemand gezien die zoveel ravage kon maken in zo een korte tijd, maar ergens was het toch ook wel weer grappig. Terwijl ze naar de jongen toe liep, bedacht ze zich dat er een grotere glimlach rond haar lippen had gevormd. Als ze heel eerlijk was, was ze zo langzamerhand een beetje bang voor de vrolijke kant van zichzelf. Ze was blij dat ze het nog had en het ook zo nu en dan toonde, maar ergens deed het haar te veel denken aan de tijd dat ze nog het kleine prinsesje van haar ouders was. Dat was gewoon een rot tijd om aan terug te denken, al moest ze ook eerlijk toe geven dat de tijd die daarna was gevolgd, niet heel veel beter te noemen was, in tegendeel zelfs..
Ze liep langs de omgevallen stoelen en verschoven tafels alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er een student door de grote zaal rende en werkelijk alles overhoop haalde. Ze trok zich niks aan van de andere leerlingen die wat verbaasd en overrompeld zaten. Ze grinnikte heel kort toen ze het witte ratje van de jongen zag verdwijnen in diens shirt. Ze hoorde niet wat de jongen tegen de rat zei, maar ondanks dat verbreedde haar glimlach nog iets. ‘Ik heb veel gezien, maar iemand die de hele eetzaal over hoop haalt, is toch echt nieuw.’ Zei ze lachend toen ze bij de jongen aan was gekomen. De jongen liet zijn hand achter zijn hoofd glijden en keek wat moeilijk. Tári kantelde haar hoofd heel iets en voelde Terra’s warme vacht tegen haar wang. "Ja hehehe...op m'n eerste week nog wel.." Tári lachte zachtjes en haalde haar schouders lichtjes op, ervoor zorgend dat Terra nog genoeg grip had. Al hoefde ze helemaal niet bang te zijn dat het dier haar evenwicht zou verliezen, hoe vaak Terra al niet op haar schouder had gezeten op de meest onmogelijke momenten. ‘Iedereen hier heeft vast wel eens iets gedaan wat niet echt gebruikelijk is.’ Ze keek even kort om zich heen. Ze hoorde de rat vanonder het shirt van de jongen geïrriteerd piepen en een grijns verscheen rond haar lippen.
‘Je rat heeft niks? Ik hoorde.. of beter gezegd zag, die meisjes weg rennen.’ Ze grinnikte even en schudde haar hoofd. De jongen lachte terug. "Nee hoor, hij is ingeënt tegen allerlei soorten ziektes." Tári lachte even hard en zei toen met een lichte arrogante ondertoon, waar ze niks aan kon veranderen: ‘Die zal je hier nodig hebben, ja.’ Ze sloot haar ogen even bij het idee aan al die tuthola’s die hier rond huppelde en al begonnen te schreeuwen bij een kleine kever die op hun arm rond liep. Ze opende haar ogen en keek de jongen weer aan. ‘Ratten zijn geen dieren die je zomaar rond moet laten rennen.’ Tári stak haar vinger uit naar de Tasmaanse duivel, die er meteen naar hapte en er zachtjes op begon te sabbelen. De kleine tandjes schaafde zo nu en dan langs haar huid en ze wist dat als ze haar vinger straks terug zou trekken, er een paar kleine bloedpuntjes op konden zitten, maar ze wist net zo goed dat Terra nooit door zou bijten. Dat had het dier nog nooit gedaan. Op dit soort momenten althans.. "Doet dat geen pijn?" Tári glimlachte en schudde haar hoofd. ‘Nee, niet zolang ze niet doorbijt. Het maakt haar vooral rustig.’ Tári kon zich nog herinneren dat ze het dier had gevonden en mee had genomen. Ze wist nog precies hoe bang Terra was geweest en hoe onrustig. Ze had er toen alles aan gedaan het dier rustig te krijgen, maar pas toen ze haar hand per ongeluk had uitgestoken en de kleine tandjes zich om haar vinger hadden geklemd, was Terra wat rustiger geworden. Elke keer hielp het weer. Ze deed het steeds minder vaak omdat ze het ergens onnodig vond het dier rustig te houden, maar vandaag was zo een dag dat ze geen zin had in ruzie.
"Ja, Laz houdt ervan om te ontsnappen..of de mensen op mijn afdeling houden ervan om telkens de deur van zijn kooi te slopen..jouw beest ziet er trouwens ook niet uit als iets wat vrij rond mag lopen.." Ze zag dat de jongen Terra aandachtig bekeek. ‘Er bestaat zoiets als een slot. Als je weg gaat kan je de kooi toch op slot doen?’ Zelf zou ze nooit een kooi gebruiken, dan zou ze Terra half panisch aantreffen als ze terug kwam. Nee, daarvoor had het dier te lang opgesloten gezeten. Maar ze wist wel heel goed dat als je een kooi op slot deed en je de sleutel zelf bij je droeg, je vrijwel zeker was dat niemand je dier kon helpen te ontsnappen.
Tári keek naar Terra en glimlachte. ‘Dat heb je goed gezien. Ze is een vleeseter en ik het haar ook nooit geleerd andere met rust te laten, maar toch zal ze niemand aanvallen zonder een bevel gehad te hebben. Dus je kan stellen dat ze gewoon vrij mag rond lopen.’ Ze sloot haar ogen opnieuw en lachte even. ‘Bovendien hou ik van al die schreeuwende kinderen die doodsangsten uitstaan voor zo een klein beestje.’ Terra was nog jong, en met haar twintig centimeter lengte, was ze veel te klein voor haar soort. Dan mocht ze nog niet volwassen zijn, het dier zou niet veel groter worden, zou altijd ruim veertig centimeter te klein blijven. Wat puur en alleen de fout was van de mensen die zo stom waren geweest haar als proefdier te gebruiken.
"Wat is het eigenlijk?" Tári keek naar de jongen en zuchtte even. Zelf in een vrolijke bui werd ze er gek van dat zoveel mensen het vroegen. Ze zou nog een posters maken waar ze met koeien letters op schreef dat Terra een Tasmaanse duivel was, misschien zou dat helpen. ‘Ze is een Tasmaanse duivel.’ Tári sloeg geen acht op het gepiep van de rat onder het shirt van de jongen. "Nou Laz, zulke dingen zeg je niet over mensen, laat staan dieren die je niet kent." Toen pakte de jongen zijn plastic zak weer, haalde hier een blokje kaas uit, en gaf deze aan de witte rat. "Zo, en nu je mond houden.." Het gepiep was meteen gestopt. Tári was even in gedachte verzonken, maar schudde toen haar hoofd en glimlachte naar de jongen. ‘Mijn naam is trouwens Tári.’ Ze zei haar naam niet snel en ze verbaasde zich er eigenlijk ook over dat het zo makkelijk ging. ‘En deze kleine, is Terra.’ Ze trok haar vinger terug en kreeg meteen protest. Terra ging op haar achterpoten staan en gromde eerst kort tegen haar bazin, waarna ze haar kopje draaide en kort een enkele keer gromde tegen de jongen. Tári zuchtte even en veegde haar vinger af aan haar broek. ‘Ze houd er niet zo van als ik haar naam zeg.’ Ze keek kort naar haar vinger en schudde haar hoofd. Haar vermoede was juist geweest. Een klein straaltje bloed gleed langs haar vinger omlaag en drupte op de grond.

Hoop dat je er wat mee kan, moest van mezelf posten.